Opnieuw begonnen, oude dynamiek?

Hallo,

Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.

Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.

De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.

Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.

Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.

Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.

Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.

Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.

Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.

Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.

Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.

Dank je wel voor alle reacties.

Na het openen van het vorige topic heb ik wel degelijk het gevoel gehad dat ik en mijn vriend een omslag hebben kunnen maken. Het is een tijd heel goed gegaan en ik heb mij een tijd heel fijn gevoeld. Achteraf besef ik mij dat dat misschien vooral zo goed is gegaan, omdat ik aan de slag ben gegaan met 'pleasen' - werken aan dingetjes die hij zo miste.

Er zijn wel ontwikkelingen. We hebben maandagavond en gisteravond veel gepraat. Het waren op zich fijne gesprekken in die zin dat er geen ruzie is ontstaan.

Ik heb nogmaals aangegeven waar ik tegen aan loop. Door jullie reacties lukte het mij wel om beter bij mijn eigen gevoel / waarneming te blijven en mij minder te laten beinvloeden door zijn visie op wat er gaande is. Dank daarvoor.

Ik heb aangegeven dat ik mij totaal niet gehoord/gekend voel in mijn gevoelens. Dat ik me niet goed genoeg voel en dat dit een combinatie is van weinig bevestiging en steeds opmerkingen over wat ik allemaal niet zou kunnen verbeteren. Dat ik soms het gevoel heb dat we in een vader-kind relatie zijn gerold en dat ik op zoek ben naar gelijkwaardigheid. Dat ik daardoor enorme twijfel voel. Dat die twijfel er niet alleen is door dit, maar ook omdat hij nogal iets vraagt met verhuizen en daar ook wel stappen mee wil maken.

Hij reageerde eigenlijk precies als voorgaande keren. Iets begripvoller, maar het kwam op hetzelfde neer. Hij probeert juist de verschillen te verkleinen, sommige dingen van mij zijn ook 'raar gedrag' (zoals veel frisdrank drinken, roken), hij vind het juist goed dat we elkaar motiveren om te groeien en te verbeteren. Sommige opmerkingen vind hij idd 'randje', maar het komt altijd uit een goed hart en het is altijd echt een grapje en ik ben degene die dat in mijn hoofd om zet naar een waarde oordeel (ik ben niet sociaal genoeg, ik ben in de war, hij vind mij niet goed zoals ik ben) Ik ben kennelijk zo onzeker dat zelfs de meest gewone opmerkingen iets groots worden.

Hij maakt zich verder grote zorgen om onze communicatiestijl. Hij heeft aangeven dat zijn hoofd en hart twee verschillende dingen zeggen. Rationeel denkt hij dat we nooit het punt zullen bereiken dat we dit achter ons kunnen laten en een goede en fijne relatie kunnen hebben en dat ik er voor durf te kiezen om naar hem te komen. Hij gaf daar ook bij aan dat hij het ook heel gek vind dat we in 2,5 jaar nog geen enkele stap gezet hebben naar vaker bij elkaar zijn, samenwonen, een gezinsleven vormen of te praten over de toekomst en dat hij achteraf denkt dat dat komt omdat hij ergens wel weet dat deze relatie niet goed is (te verschillend, te veel gedoe geweest, slechte communicatie). We hadden volgens hem namelijk best een aantal weken achter elkaar samen kunnen zijn bij wijze van 'proefsamenwonen' of een actieplan kunnen maken om een volgende stap te zetten. Dat hij daar niet aan gedacht heeft, zegt hem eigenlijk achteraf genoeg.

Maar zijn hart zegt dat er ook een 'wauw' gevoel kan zijn en dat hij daar ook hoop uit put dat het er toch in zit. Het kan heel erg fijn zijn samen als ik in goede doen ben, aan de relatie met kind ligt het ook niet want dat gaat fantastisch. Hij houdt ook erg veel van me en is gek op me. Hij weet zeker dat we een heerlijke vakantie tegemoet gaan en dat we dat gevoel daarna nog een tijdje kunnen voortzetten, maar hij ziet ook dat we steeds in cirkels draaien.

Daarna gaf hij aan dat er voor hem drie mogelijke uitkomsten zijn, er vol voor gaan en uiteindelijk de stap wel zetten, nu afscheid nemen of nog 1,5 jaar aanmodderen en dan alsnog tot de conclusie komen dat we jaren vergooid hebben.

Hij eindigde met de vraag 'Dus wat zullen we ermee doen'.

Het was een heel gek moment. We lagen op bed en hij was zich ondertussen tussendoor ook aan het klaarmaken om te gaan slapen.

Voor mijn gevoel lijkt het alsof hij nu ineens plots zijn keuze allang gemaakt heeft, maar het op de een of andere manier aan mij over laat om de genadeklap te geven.

Ik vind het een verrassende ontwikkeling en ik had dit niet zien aankomen. Ik weet niet of ik al zover ben. En los daarvan; als hij dit soort dingen aangeeft dan moet hij zelf een conclusie trekken en niet een vraag aan mij stellen vind ik. Het was ook zo'n raar moment. In bed, klaarmakend om te slapen. Het lukte daarom ook niet om gisteren echt antwoord te geven.

Ik heb wel gezegd dat het lijkt alsof hij zijn keuze al gemaakt heeft en dat ik het lastig vind dat hij nu aan mij vraagt wat we er mee zullen doen.