Ouders die me niet loslaten

Ik kan je niet helpen, maar weet wel hoe het voelt. Ik kan ook geen grenzen aangeven. En m'n ouders, m.n. vader, vinden dat er geen grenzen zijn. Ik had gedacht dat ik als ik 36 was ik eindelijk wel zelf kan weten waar ik wil wonen, wat ik mag aantrekken, hoe m'n haar zit en wat ik met m'n tijd doe. Maar helaas, ouders vinden dat ze daar een mening over mogen hebben en dat ik daar naar moet luisteren.

Wat ik nu doe is, ik doe gewoon wat ik wil en wat ik denk dat goed voor me is. Met minimale aanpassingen. Zo verzwijg ik dingen waarvan ik vind dat het ze niet aan gaat en waar van ik weet dat het ze overbezorgd maakt. Ik pas mijn kleding iets aan als ik bij ze langs ga (nette spijkerbroek i.p.v. oude spijkerbroek, eigenlijk mag ik helemaal geen spijkerbroek aan).

Soort poldermodel in de ouderomgang.

O, en daarnaast probeer ik zo min mogelijk op mijn ouders te leunen. Dus, ik laat ze niet meer dingen voor me betalen(doen ze graag).

Ishtar, ik kan niet lang typen en wil je voor nu een hele dikke virtuele knuffel geven. Soms begrijpen mensen iets niet omdat ze niet willen zien. Niet willen luisteren. Ik hoop van ganser harte dat je ouders naar zichzelf gaan kijken. En blijf schrijven over wat je dwars zit. Heel goed dat je ging stappen, dat moet kunnen als ik lees hoe de situatie verder is.

Moet gaan, maar kom terug op het topic.

Isthar..

Moeiljke situatie waar je in zit..

Volgens mij ben je, als ik zo tussen de regels doorlees wel op de goede weg met je kids.

Als ik lees wat je eigenlijk allemaal gebeurd is sinds je 20ste kan ik me zo voorstellen dat je ouders zich meer dan normaal zorgen om je maakte.. denk dat dat wel logisch was gezien je levenswijze en de keuze om verder te gaan met een relatie waarvan je zelf dus ook wel wist dat die niet goed was.

Uiteindelijk heb je wel voor je zelf gekozen en dat is hartstikke goed van je geweest.. zeker omdat je ook nog moeder bent.

Je ouders zijn geloof ik niet in staat je los te laten omdat je zo'n zorgelijk leven leid/leidde??

Het zal voor hun ook tijd kosten in te zien dat je een volwassen vrouw bent en je zelf je boontjes wil doppen.

Alleen als jij bij iedere tegenslag of verbroken relatie naar je ouders gaat, creeer je wel een beetje die band zoals die nu is.

Niet dat je alles in je eentje moet doorstaan, maar ik denk dat je in het vervolg iets terughoudender moet zijn met wat je met hun deelt.

Ergens is het ook niet normaal dat je moeder je rond de klok van 3 uur belt.. dat is me net een straatje tever.

Je heb de dag erop duidelijk je grens aan gegeven dat je het fijn vond er weer eens uit te zijn en het zo weer zou doen.

Dit is een duidelijk signaal van back of me..

Laat je ouders even betijen en wennen aan het idee dat je minder op hun wil leunen.

Geef anders kort en bondig aan dat het tijd is zelf je zaakjes nu te willen regelen ,maar dat je ze erg dankbaar bent voor wat ze al gedaan hebben voor je.

Dat je kan zeggen dat je dankzij hun nu op een fijne plek kan wonen met je kids en dat je met jezelf aan het werk ben.



Zo is mijn gedachtegang een beetje..hopelijk heb je er wat aan

liefs sterkte

Ik heb een andere reactie. Ik begrijp je ouders namelijk wel een beetje. Ik zeg niet dat het goed is wat ze doen, maar begrijp hun bezorgdheid als ik je berichtje zo lees.



Ik zeg absoluut niet dat je naar ze moet luisteren. Je bent volwassen en staat op eigen benen en dat mogen ze best weten. Maar stel eens dat je dankbaar bent voor hun bezorgdheid? Dankbaar dat ze zuinig op je willen zijn, al is het niet de manier waarop je het zou willen zien?



Stel dat je het door die ogen zou bekijken? Dan hoef je nog steeds niemand anders zijn zin te geven, je blik op het geheel kan dan ineens een stuk rooskleuriger zijn. Je mag je eigen leven bepalen, je grenzen stellen. Maar dit kan vanuit dankbaarheid en liefde.

quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2008 @ 11:48:



Stel dat je het door die ogen zou bekijken? Dan hoef je nog steeds niemand anders zijn zin te geven, je blik op het geheel kan dan ineens een stuk rooskleuriger zijn. Je mag je eigen leven bepalen, je grenzen stellen. Maar dit kan vanuit dankbaarheid en liefde.





Zo bedoel ik het ook een beetje, en dan samen met het idee kenbaar te maken dat ze met hun hulp zover is gekomen

quote:Ishtar12 schreef op 05 november 2008 @ 11:18:

Op dit moment staat mijn leven helemaal op zijn kop. Ben een volwassen vrouw van 36 en heb het gevoel niet te weten wie ik ben.

Mijn zoon van 15 heeft ADD, dit is 3 maanden terug bij hem gediagnostiseerd. Voor mij was het alsof alle puzzelstukjes paste. Ik zag heel veel herkenning in ADD en aangezien het erfelijk is heeft de psych mij ook onderzocht. Zelf weet ik nu officieel 3 weken dat ik "het" ook heb en gebruik nu ritalin hiervoor.



Er is echter bij de psych een soort van beerput voor me geopend. Alles wat ik heb weggestopt in 36 jaar komt er nu uit. Ik vlieg tegen de muren op want weet niet goed wat ik er mee aan moet. Maar daar ga ik verder mee aan het werk met de psych.



Wat mij ontzettend dwars zit is het volgende:

Ik raakte onbedoeld zwanger van mijn vriend toen ik 20 was. De relatie kreeg hierdoor een enorme dreun want was een enorme schok voor ons beiden. Ieder onze manier om het te verwerken. Ik woonde destijds nog thuis bij mijn ouders en mijn moeder had grote moeite met mijn vriend. De relatie liep stuk en ik stond er op dat moment alleen voor. Heel veel ruzie en gedoe met name met mijn moeder gehad. Ik kan me bv ook herinneren dat ik mijn ex vriend wilde bellen om te praten, te kijken of we toch verder konden met elkaar. Hierop stelde mijn moeder me voor de keuze: als je dat doet ben je ons kwijt. Dus heb hem niet gebeld. Hele roerige tijd voor me. Liep zelfs zo hoog op dat ze dreigde me van de trap te gooien. Maar aan de andere kant waren ze ook weer heel erg lief voor me en wilde alles voor me doen.

Dat mijn zoontje 2 maanden was ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn moeder paste op en ik was aan het werk. Toen mijn zoon 8 maanden was leerde ik mijn exman kennen. Ik ben een relatie toen ingerold en was (achteraf) blij dat iemand me toch nog wilde met een kind. Ben mezelf heel erg gaan aanpassen naar zijn wensen. We gingen trouwen en ik raakte zwanger van mijn 2de kindje. Ik blij en trots naar mijn ouders toe om het te vertellen. Er kon geen felicitatie vanaf, mijn moeder reageerde heel erg raar. Om later dan aan te geven: ja kind ik vind het heus wel leuk voor je, maar kunnen zoveel dingen misgaan tijdens een bevalling. Het is bezorgdheid van me. Nou voor mij absoluut niet leuk en zeker niet als het bij de 3de ook gebeurd. En wanneer je broer na een aantal jaren komt vertellen dat hij vader wordt hun wel super blij zijn en hem feliciteren. Als ik mijn moeder daarmee confronteer, krijg ik weer te horen: ja kind is bezorgdheid, je bent toch mijn dochter.



Uiteindelijk is mijn huwelijk stuk gelopen. Ik kon niet meer aan het beeld voldoen welke mijn exman van me had. Ik begon meer mezelf te worden en dat botste. Ik heb toen 2 maanden bij mijn ouders in huis gewoond tot ik een huisje had. Nou ging natuurlijk ook niet goed, maar dat kan ik wel plaatsen want je bent volwassen en je komt weer terug thuis. Was echt blij dat ik naar mijn eigen plekje kon.



3 jaar alleen gebeleven en toen liep ik tegen mijn exvriend op. Mijn ouders hadden bij voorbaad al moeite met hem. Achteraf kan ik ze daar in gelijk geven, bleek dat hij gokverslaafd was en enorm van mij geprofiteerd heeft. Doordat mijn ouders zoveel commentaar hadden ben ik langer met hem geweest als wat ik eigenlijk wilde. (ook weer achteraf gezien dan)



Na dit alles begon voor mijn gevoel ook de ellende pas goed. Ik zat in een cirkel. 150% presteren, inelkaar zakken omdat het niet lukt. Dus in een dip. Er weer uitkomen en wederom opnieuw zelfde verhaal.

Enorm perfectionistisch, me nergens toe kunnen zetten, geblokkeerd, chaos...zo kan ik even doorgaan.



Dit weekend is er voor mij echt een bom ontploft. Zaterdag verjaardag van mijn broer, 's middags met mijn kids geweest. Terug naar huis want ze werden opgehaald door hun vader. Ik zou later terug gaan op verjaardag, alleen mijn vriendin belde op dat ze een kaartje voor me over had voor theater. Nou ik ga niet echt vaak weg dus vond dat geweldig leuk. Ik mijn broer gebeld dat ik niet meer terug zou komen en uitgelegd waarom. Nou vond hij echt niet leuk van me. Ik heb zelf het gevoel: ik ben op je verjaardag geweest, woon 5 minuten van je af en is niet dat we elkaar nooit zien. Ik kies nu voor mezelf.



Ik heb een heerlijke avond gehad. Daarna nog even de kroeg in en we zouden in amsterdam blijven slapen bij een andere vriendin. Ik kijk in de kroeg op mijn mobiel en zie dat mijn moeder gebeld heeft en 2 smsjes heeft gestuurd. Of alles goed is met me en of ik al thuis ben. was ! 3uur 's nachts. Ik terug gesmst dat ik in een kroeg stond en niet gehoord had dat ik was gebeld. Dat ik morgen wel zou bellen met dr. Hierop stuurde ze terug: Jullie gaan toch niet met drank op rijden he. Belachelijk gewoon. Mijn avond was gewoon verpest. Volgende dag kom ik thuis en hoor ik van mijn zoon dat oma hem ook gebeld had of ik al thuis was, die zelfde nacht! Ik heb met lood in mijn schoenen mijn ouders gebeld. Mijn vader nam op (wat hij echt nooit doet) En hij begint opeens te vertellen dat hij erg verbolgen was onder het feit ik niet meer terug kwam naar de verjaardag en dat ik mijn broer veel verdriet er mee heb aangedaan. Ik heb gezegd dat ik het zo weer zou doen, dat ik een geweldige avond gehad had. En dat ik mijn broer vaak genoeg zie. Hij bleef doorzagen. Ik heb gezegd: ik ben nu behoorlijk pissig, ga nu ophangen en spreek je nog wel. Heb niets meer gehoord sinds die tijd. Wat me eigenlijk een enorm bevrijdend gevoel geeft. Heb niet eens tegen mijn vader gezegd hoe belachelijk ik het vind dat ik gebeld word midden in de nacht. Ben nu erg boos maar voel me ook enorm schuldig. Eerste plaats bemoeien mijn ouders zich met iets wat tussen mijn broer en mij is. Daarnaast wordt ik voor mijn gevoel gecontroleerd als een klein kind. Heb het gevoel dat ik iets gedaan heb wat niet mag. Maar dat gevoel heb ik eigenlijk altijd als ik iets doe. Ik weet dat het bij mijn moeder veroorzaakt wordt door enorme overdreven bezorgdheid, dat ze er zelf weinig aan kan doen. Maar is haar probleem en dat maakt ze nu mijn probleem. Kan het o zo goed op een rijtje zetten allemaal, alleen ik kom er niet uit doordat ik zoveel schuldgevoelens heb. Is allemaal zo dubbel. Ik ga ook zeker niet mijn ouders bellen. Weet dat als het lang genoeg duurt mijn moeder zwaar emotioneel aan de telefoon hangt of dat ze me mailt. Maar ben echt van plan mijn grenzen te stellen. Ik wil dit leven niet meer zoals het nu gaat. En ik heb ook meegewerkt aan het feit dat ik niet los ben van ze. Daar ben ik me ook van bewust. Komt ook doordat ze echt heel veel voor me hebben gedaan. Ze waren er altijd voor me. Alleen als ik het op een rijtje zet, ik zou dat ook voor mijn kinderen doen, maar laat ze wel vrij verder.



Is een heel verhaal geworden en misschien wat onsamenhangend. Hoop dat jullie de tijd en moeite hebben genomen het door te lezen. Ben ook heel benieuwd wat jullie mening is en of jullie wellicht herkenning zien in mijn situatie. Hoor jullie reacties graag!De grenzen tussen jouw leven en hun leven lijken op z'n zachtst gezegd vaag. Door steeds opnieuw een beroep op je ouders te doen in plaats van voor jezelf te zorgen ontstaat al snel het beeld dat je niet voor jezelf kúnt zorgen en dat hun bezorgdheid dus terecht is. En nu leg je de verantwoordelijkheid voor hoe het met jou gaat opnieuw geheel bij je ouders. Is dat terecht? Je bent nu volwassen, verantwoordelijk voor je eigen leven en moet dus ook de consequenties dragen van de beslissingen die jezelf hebt genomen.

Ik ken het.

Mijn ouders kunnen mij ook niet loslaten. En kunnen nooit eens gewoon blij zijn als ik iets ga doen, wat hun niet zint.



Hierdoor moet ik noodgedwongen af en toe liegen de waarheid enigzins verdraaien. (Ze maken het er zelf naar!) Omdat het huis anders te klein is.

Voorbeeldje: Ik zou graag mijn exex weer eens willen zien. Dit hebben ze weten te voorkomen, door het gewoonweg te verbieden, toen ik net terug was van ex. Ik moest eerst mijn leven maar eens op orde hebben.

Maar een tweede keer gaat ze dat niet lukken. A.s vrijdag ga ik 3 dagen naar hem toe. Mijn ouders denken dat ik dan bij een vriendin ben...

We kunnen nou eenmaal niet bepalen hoe anderen over ons denken. Je kunt hooguit je eigen gedrag veranderen en leren je eigen geluk niet te laten afhangen van anderen.

quote:Brummetje schreef op 05 november 2008 @ 12:22:

Ik ken het.

Mijn ouders kunnen mij ook niet loslaten. En kunnen nooit eens gewoon blij zijn als ik iets ga doen, wat hun niet zint.



Hierdoor moet ik noodgedwongen af en toe liegen de waarheid enigzins verdraaien. (Ze maken het er zelf naar!) Omdat het huis anders te klein is.

Voorbeeldje: Ik zou graag mijn exex weer eens willen zien. Dit hebben ze weten te voorkomen, door het gewoonweg te verbieden, toen ik net terug was van ex. Ik moest eerst mijn leven maar eens op orde hebben.

Maar een tweede keer gaat ze dat niet lukken. A.s vrijdag ga ik 3 dagen naar hem toe. Mijn ouders denken dat ik dan bij een vriendin ben... ik dacht al, waar blijf je.

quote:Brummetje schreef op 05 november 2008 @ 12:22:

Ik ken het.

Mijn ouders kunnen mij ook niet loslaten. En kunnen nooit eens gewoon blij zijn als ik iets ga doen, wat hun niet zint.



Hierdoor moet ik noodgedwongen af en toe liegen de waarheid enigzins verdraaien. (Ze maken het er zelf naar!) Omdat het huis anders te klein is.

Voorbeeldje: Ik zou graag mijn exex weer eens willen zien. Dit hebben ze weten te voorkomen, door het gewoonweg te verbieden, toen ik net terug was van ex. Ik moest eerst mijn leven maar eens op orde hebben.

Maar een tweede keer gaat ze dat niet lukken. A.s vrijdag ga ik 3 dagen naar hem toe. Mijn ouders denken dat ik dan bij een vriendin ben...Zou je niet liever je tijd en energie steken in het vinden van eigen woonruimte? Als je vindt dat als een volwassene behandeld moet worden gedraag je dan ook als volwassene.

Wat ik mij afvraag als ik jouw verhaal lees; hebben jij en je ouders wel eens echt en eerlijk hierover gesproken. Heb je je moeder weleens vertelt welk gedrag jij van haar ziet en hoe jij je daarbij voelt en visa versa, jouw moeder over jou? Misschien is het goed om met je ouders en broer samen in gesprek te gaan met een neutraalpersoon daarbij (bijv. een buurvrouw of onpartijdige tante) Als je bang bent voor een conflict kun je ook jouw ervaringen en gevoelens daarbij in een brief schrijven en naar aanleiding daarvan gaan praten met je ouders, misschien kan je psych hierbij helpen..

Heel veel succes!

quote:Brummetje schreef op 05 november 2008 @ 12:22:

Ik ken het.

Mijn ouders kunnen mij ook niet loslaten. En kunnen nooit eens gewoon blij zijn als ik iets ga doen, wat hun niet zint.



Hierdoor moet ik noodgedwongen af en toe liegen de waarheid enigzins verdraaien. (Ze maken het er zelf naar!) Omdat het huis anders te klein is.

Voorbeeldje: Ik zou graag mijn exex weer eens willen zien. Dit hebben ze weten te voorkomen, door het gewoonweg te verbieden, toen ik net terug was van ex. Ik moest eerst mijn leven maar eens op orde hebben.

Maar een tweede keer gaat ze dat niet lukken. A.s vrijdag ga ik 3 dagen naar hem toe. Mijn ouders denken dat ik dan bij een vriendin ben...lekker volwassen...

als ik zulke dochters had als ishtar en brummetje zou ik me ook gierend zorgen maken.

ik zou denk ik helemaal nooit meer slapen.

Ik begrijp Ishtar12 (en brummetje ook). Isthar, je kunt het inderdaad goed op een rijtje zetten allemaal. Bent je bewust van je eigen gedrag en dat van je ouders (vooral je moeder). Alleen na bewustzijn komt actie. Als je moeder in de slachtofferrol kruipt dan haal je haar daaruit door niet toe te geven aan je schuldgevoel. Zo blijf je in het cirkeltje ronddraaien. Zoals anderen ook al schreven, je kunt alleen je eigen gedrag veranderen. Je loopt bij een psych zeg je, vraag haar/hem om handvatten waarmee je kunt omgaan met het slachtoffergedrag van je moeder. Hoe je niet in die tango terechtkomt. Verandering gaat stap voor stap. Je hoeft niet ineens 180 graden te draaien maar geef jezelf de tijd om aan deze nieuwe jij te wennen. Begin met kleine stapjes.

Bel eens niet meteen terug als ze 's nachts sms'ed maar neem eerst even de tijd om te bedenken wat je gaat zeggen en hoe. Schakel voor hulp vrienden in en niet je ouders. Hou ook voor je wat je doet en met wie. Dat zijn jouw zaken. Daar hoef je je ouders geen verantwoording over af te leggen.



Voor sommigen is het makkelijk om een open en eerlijke band met de ouders te hebben, maar ik kan uit ervaring zeggen dat het soms beter is om zo min mogelijk te delen. Sommige ouders zijn er niet aan toe om andere realiteit over hun kind te accepteren. Dat hun kind verandert en niet meer te sturen is. Het zijn je ouders maar dat betekent niet dat jij hun bezit bent. Zij hebben de taak gehad jou op te voeden, niet te bezitten.



Sterkte!

quote:danivo schreef op 05 november 2008 @ 16:09:

als ik zulke dochters had als ishtar en brummetje zou ik me ook gierend zorgen maken.

ik zou denk ik helemaal nooit meer slapen.



ik bedoelde dat niet om af te kraken, maar serieus.



ik probeerde me in je moeder te verplaatsen en dit was het beeld wat ik kreeg.

eigenlijk is het net of ik het verhaal van mijn zusje lees, wat betreft de bezorgdheid van je moeder.



zij heeft ook echt andere ouders dan ik als ik haar hoor.

vandaar dat ik ook wel denk te begrijpen wat deze bezorgdheid triggert....



mijn zusje loopt echt niet in zeven sloten tegelijk, ze heeft een heel verantwoordelijke baan en is doctorandus.

en toch begrijp ik de bezorgdheid....



mijn tips: net als sensy12 zeg ik, deel niet alles met je moeder.

klop voor steun eens bij anderen aan.



dop je eigen boontjes....