
ouders vlak na elkaar overleden
maandag 25 augustus 2008 om 22:23
Hallo, ik weet niet goed hoe ik moet beginnen met zo'n nieuw topic, dus ik hoop niet dat dit verwarrend overkomt. Ik vroeg me af of er meer mensen die net als ik hun beide ouders vlak achter elkaar verloren hebben.
Ik ben bijna 40 en heb vorig jaar september mijn vader na drie jaar ziek geweest te zijn verloren. Heb hem tot het eind aan toe bijgestaan en was er bij toen hij ging. Precies een dag na de begrafenis kregen we telefoon van de vriend van mijn moeder die vertelde dat mijn moeder doodziek naast hem zat en haar kinderen nog eens wilde zien. Mijn ouders zijn sinds 1978 gescheiden en ik had op dat moment al jaren geen contact met mijn moeder en dit kwam dus echt als een bom...........................
Mijn broer en ik er heen en zo begon het hele "circus" opnieuw. Een dag na de begrafenis van onze vader zaten we ineens bij onze doodzieke moeder......... Hoe bizar kan een leven zijn.........
Precies twee maanden na mijn vader stierf zij..........Ook mijn moeder heb ik tot het eind aan toe bijgestaan en heb daar geen spijt van. Wat nu blijft is een heleboel verdriet en heel veel gedachtes en gevoelens, waar ik af en toe gek van lijk te worden. Heb het idee dat niemand me begrijpt........... Zijn er mensen die zo iets soortgelijks hebben meegemaakt? Zou daar graag mee in contact komen.
Sorry, weet het even niet meer. Ik zie wel wat voor reacties er komen en als mensen meer willen weten, is het goed.
OK, bedankt alvast voor het reageren!!
PS: Ik ben niet op zoek naar medelijden, maar naar echte serieuze reacties!!!
Ik hoop jullie te lezen!!
Ik ben bijna 40 en heb vorig jaar september mijn vader na drie jaar ziek geweest te zijn verloren. Heb hem tot het eind aan toe bijgestaan en was er bij toen hij ging. Precies een dag na de begrafenis kregen we telefoon van de vriend van mijn moeder die vertelde dat mijn moeder doodziek naast hem zat en haar kinderen nog eens wilde zien. Mijn ouders zijn sinds 1978 gescheiden en ik had op dat moment al jaren geen contact met mijn moeder en dit kwam dus echt als een bom...........................
Mijn broer en ik er heen en zo begon het hele "circus" opnieuw. Een dag na de begrafenis van onze vader zaten we ineens bij onze doodzieke moeder......... Hoe bizar kan een leven zijn.........
Precies twee maanden na mijn vader stierf zij..........Ook mijn moeder heb ik tot het eind aan toe bijgestaan en heb daar geen spijt van. Wat nu blijft is een heleboel verdriet en heel veel gedachtes en gevoelens, waar ik af en toe gek van lijk te worden. Heb het idee dat niemand me begrijpt........... Zijn er mensen die zo iets soortgelijks hebben meegemaakt? Zou daar graag mee in contact komen.
Sorry, weet het even niet meer. Ik zie wel wat voor reacties er komen en als mensen meer willen weten, is het goed.
OK, bedankt alvast voor het reageren!!
PS: Ik ben niet op zoek naar medelijden, maar naar echte serieuze reacties!!!
Ik hoop jullie te lezen!!
zaterdag 30 augustus 2008 om 09:02
Niromi,
Vandaag de eerste verjaardag zonder je ouders. Ik hoop dat ondanks het feit dat vorig jaar alles nog min of meer "gewoon" was, je toch een fijne dag hebt. Veertig worden doe je maar 1 keer en de zon is speciaal voor jou gaan schijnen. Ik hoop dat je deze felicitatie toch nog leest (en hopelijk dagen later hoor).
Specialleke, ik vind je verhaal voor mij te vaag, aan de ene kant zeg je geen spiritualist te zijn en aan de andere kant merk ik dat jouw ouders nog erg "aanwezig" zijn. Soms zie ik dingen waarvan ik denk "ach dat heeft moeders zo geregeld", maar ik ken dat er zelf aan toe. Als het me even uit een dipje haalt, vind ik het prima, maar ik moet haar wel loslaten. Unfinished business, in de zin dat ik haar nog zo nodig had. Omdat ik altijd en immer haar kind zal blijven en nu niemands kind meer ben. Geen ouders meer, ook geen schoonouders meer, niemand meer die me "kind" noemt. Maar ook niemand die ik naar mijn geschiedenis kan vragen. Met 1 klap volwassen en zelfstandig, zo voelt dat.
Vandaag de eerste verjaardag zonder je ouders. Ik hoop dat ondanks het feit dat vorig jaar alles nog min of meer "gewoon" was, je toch een fijne dag hebt. Veertig worden doe je maar 1 keer en de zon is speciaal voor jou gaan schijnen. Ik hoop dat je deze felicitatie toch nog leest (en hopelijk dagen later hoor).
Specialleke, ik vind je verhaal voor mij te vaag, aan de ene kant zeg je geen spiritualist te zijn en aan de andere kant merk ik dat jouw ouders nog erg "aanwezig" zijn. Soms zie ik dingen waarvan ik denk "ach dat heeft moeders zo geregeld", maar ik ken dat er zelf aan toe. Als het me even uit een dipje haalt, vind ik het prima, maar ik moet haar wel loslaten. Unfinished business, in de zin dat ik haar nog zo nodig had. Omdat ik altijd en immer haar kind zal blijven en nu niemands kind meer ben. Geen ouders meer, ook geen schoonouders meer, niemand meer die me "kind" noemt. Maar ook niemand die ik naar mijn geschiedenis kan vragen. Met 1 klap volwassen en zelfstandig, zo voelt dat.
zaterdag 4 oktober 2008 om 04:23
hHi Niromi,mijn ouders zijn nu bijna een jaar dood.Pap ging dood ,5okt. s'nachts om 3 uur ongeveer(zeeeer plotseling),mam was al van hem afhankelijk.Wij bleven bij haar,ze kreeg een hersenbloeding,2 weken in de opvang,ze ging 1 nov dood en tussendoor haar broer op 24 okt ,(wat ze meegemaakt heeft),ook nog eens.Dus wij drie keer naar de crematie. Das ook heftig ,he?Daarom zit ik ook wel eens s'nacht aan de pc iets te zoeken,of muziek te horen.Morgennacht is het 1 jaar,van m'n vader.Zal ik opblijven?doe ik nu al .dussssss Wat heb het voor zin? Ze zijn nu eenmaal alebei weg..........Maar toch blijf je ermee bezig he?Vooral morgen,denk ik.
zaterdag 4 oktober 2008 om 20:47
Hoi Nirvana, dat is allemaal zeker nogal heftig, zeker omdat het nog maar net een jaar geleden is. En dat ook allebei in net een maand tijd...... Bij mij waren het twee maanden en ik dacht echt dat ik de enige was die zoiets had meegemaakt.
Mijn vaders sterfdag was 18 september, dus ook nog maar net een jaar en mijn moeders strefdag komt eraan...... 22 november.........
Ik heb je berichtje gekregen en zal je snel antwoorden!!
Heel veel sterkte en kracht toegewenst en vooral deze komende tijd die niet makkelijk zal zijn!!!
Je hoort van me, Niromi.
Mijn vaders sterfdag was 18 september, dus ook nog maar net een jaar en mijn moeders strefdag komt eraan...... 22 november.........
Ik heb je berichtje gekregen en zal je snel antwoorden!!
Heel veel sterkte en kracht toegewenst en vooral deze komende tijd die niet makkelijk zal zijn!!!
Je hoort van me, Niromi.
dinsdag 14 oktober 2008 om 16:56
@Niromi, ja dat valt allemaal niet mee he!! Mijn moeder leeft nog wel maar op 3 oktober 2002 is mijn vader overleden. Ik heb dit op mijn werk te horen gekregen door de telefoon. Ik heb hier een verslag van gemaakt, als je dat een keer wilt lezen wil ik het wel een keer naar je mailen of zal ik het hier plaatsten.
1 week voordat mijn vader kwam te overlijden ben ik elke dag naar het ziekenhuis geweest. Ik heb toen nog zijn teennagels geknipt en mijn vader was een vader van weinig woorden. Op het laatst kon hij niets meer want hij was ernstig ziek. Op een gegeven moment deed hij zijn hand op mijn wang. Toen dacht ik: MIJN VADER HOUDT VAN MIJ.15 mei 2003 is mijn schoonvader in Marokko overleden.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn vader denk of opeens gebeurd er iets en dan denk ik aan mijn vader.
Dit gedicht heeft mij heel veel kracht gegeven:
Sterf niet met mij
Als je mij nog iets wilt geven
Dan zou ik vragen
Sterf niet met mij
Omhels het leven
Je mag bedroefd zijn
Maar wanhoop niet
Verdrink niet in te groot verdriet
Als je mij nog iets wilt schenken
Dan zou ik willen:
Blijf de toekomst zien
Blijf hoopvol denken
Zodat je uitgroeit
En voluit leeft
Het leven alle kansen geeft
Groetjes, Wilma
1 week voordat mijn vader kwam te overlijden ben ik elke dag naar het ziekenhuis geweest. Ik heb toen nog zijn teennagels geknipt en mijn vader was een vader van weinig woorden. Op het laatst kon hij niets meer want hij was ernstig ziek. Op een gegeven moment deed hij zijn hand op mijn wang. Toen dacht ik: MIJN VADER HOUDT VAN MIJ.15 mei 2003 is mijn schoonvader in Marokko overleden.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn vader denk of opeens gebeurd er iets en dan denk ik aan mijn vader.
Dit gedicht heeft mij heel veel kracht gegeven:
Sterf niet met mij
Als je mij nog iets wilt geven
Dan zou ik vragen
Sterf niet met mij
Omhels het leven
Je mag bedroefd zijn
Maar wanhoop niet
Verdrink niet in te groot verdriet
Als je mij nog iets wilt schenken
Dan zou ik willen:
Blijf de toekomst zien
Blijf hoopvol denken
Zodat je uitgroeit
En voluit leeft
Het leven alle kansen geeft
Groetjes, Wilma
dinsdag 14 oktober 2008 om 17:23
Lieve Wilma, lief van je, je berichtje!! Krijg er kipppevel van en hoe jij het beschrijft lijkt het wel op de periode van mijn vader. Ook weinig woorden, al bezig met mij loslaten.... Ik heb er zo naar verlangt van hem te horen dat ie van me houdt/hield, ook al weet ik dat hij dat deed en heb dat ook van zijn vrienden gehoord achteraf. Maar toch, had het graag gehoord.
Heb hem tot het eind aan toe verzorgd. Douchen, scheren, aankleden,naar de wc......... De laatste keer onder de douche kan ik niet vergeten. Hoe hij genoot van die warme straal op zijn magere lijf. Zo'n simpele warme douchstraal......
Is nu net een jaar geleden en mijn moeder "komt er aan"..... Ja, heel bizar!! Maar ben niet zielig hoor!!
En ja dat verslag lees ik "graag". Moeten we even regelen hoe we dat doen, ok. Ga even verder kijken naar ASTW, maar je 'leest' me starks weer!!
Bedankt voor je lieve woorden, doen me heel veel!! Je bent een lieverd!!
Knuff, Niromi.
Heb hem tot het eind aan toe verzorgd. Douchen, scheren, aankleden,naar de wc......... De laatste keer onder de douche kan ik niet vergeten. Hoe hij genoot van die warme straal op zijn magere lijf. Zo'n simpele warme douchstraal......
Is nu net een jaar geleden en mijn moeder "komt er aan"..... Ja, heel bizar!! Maar ben niet zielig hoor!!
En ja dat verslag lees ik "graag". Moeten we even regelen hoe we dat doen, ok. Ga even verder kijken naar ASTW, maar je 'leest' me starks weer!!
Bedankt voor je lieve woorden, doen me heel veel!! Je bent een lieverd!!
Knuff, Niromi.
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:51
Lieve Niromi, nou dank je wel door jou bericht aan mij zit ik nu ook te huilen. Pfffffff. ,
Dit gedicht is geschreven door iemand, ik weet niet meer wie,
die erg ziek was en ze heeft het voor de nabestaande geschreven. Ja, ik vind het een waanzinnig gedicht.
Zo jij hebt je vader helemaal verzorgd, dat lijkt mij heel zwaar.
En ohhh jou vader was ook mager, mijn vader ook. Hij was zooooo ziek, en zijn lichaam wilde niet meer.
En nog even over die andere topic. Je hebt gelijk, ik moet dit alleen nog even goed verwoorden maar ik begrijp wat jij bedoelt ik denk hetzelfde.
Morgenochtend of vanavond ga ik ATWT kijken.
Liefs Wilma
Dit gedicht is geschreven door iemand, ik weet niet meer wie,
die erg ziek was en ze heeft het voor de nabestaande geschreven. Ja, ik vind het een waanzinnig gedicht.
Zo jij hebt je vader helemaal verzorgd, dat lijkt mij heel zwaar.
En ohhh jou vader was ook mager, mijn vader ook. Hij was zooooo ziek, en zijn lichaam wilde niet meer.
En nog even over die andere topic. Je hebt gelijk, ik moet dit alleen nog even goed verwoorden maar ik begrijp wat jij bedoelt ik denk hetzelfde.
Morgenochtend of vanavond ga ik ATWT kijken.
Liefs Wilma
dinsdag 14 oktober 2008 om 21:46
Niromi en anderen....wat een heftige verhalen allemaal. Ik kon allemala redelijk nuchter lezen tot het bericht van Wilma. Daar kreeg ik echt een brok van in mijn keel.
Mijn vader overleed 12 jaar geleden, ik was een meid van 20...net begonnen aan een nieuwe studie. Alles abrupt af moeten kappen omdat mijn vader maar 3 maanden te leven had. Heb hem ook tot aan zijn overlijden verzorgd en bij hem geweest en hem zijn laatste adem horen uitblazen.
Het verdriet, de klap, de leegte, de wanhoop, de pijn die niet ophoudt. Het is 12 jaar geleden en nu ik dit schrijf rollen de tranen van mijn wangen. Maar dat komt ook door het gedicht van Wilma
Lieve Niromi, je beide ouders vlak achter elkaar verliezen... ik durf me niet eens voor te stellen hoe zoiets voelt. Wat je schrijft over je schuldig voelen. Ik wil bijna roepen NIET DOEN maar dat is nu eenmaal hoe je je voelt. Ik hoop dat je een manier vindt om dat schuldgevoel los te laten. Je hebt er niets aan. Maar dat weet je rationeel ook wel. Gevoelsmatig is toch een ander verhaal. Vond de post van Muis ook heel treffend ook al heeft ze dit zelf niet ervaren (behalve dan het verlies van haar broertje).
Dierbaren verliezen slaat een krater in je ziel. Het is niet van de 1 op de andere dag 'genezen'. Het heeft tijd nodig, JIJ hebt tijd nodig, praat erover met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dat werkt echt! Niets is zo erg dan met je diepste gevoelens bij iemand aankloppen die geen idee heeft van waar je doorheen gaat.
Ik denk bijna iedere dag aan mijn vader. Ik draag hem echt bij me. Onze relatie was overigens verre van rozegeur en manenschijn......we hadden in de laatste jaren van zijn leven een koude oorlog. We stonden elkaar echt naar het leven....tot ik dus hoorde dat hij niet lang te leven had. Dan verdwijnt alle wrok, boosheid en weet ik wat er allemaal tussen ons speelde. Het enige wat ik kon denken was:"Hij is er straks niet meer". Ik heb geen moment verspilt en bij hem gebleven tot het eind. It was the best of times, it was the worst of times.
Allemaal heel veel sterkte, liefde, steun en ondanks alles, ook heel veel zonnigheid toegewenst!
Mijn vader overleed 12 jaar geleden, ik was een meid van 20...net begonnen aan een nieuwe studie. Alles abrupt af moeten kappen omdat mijn vader maar 3 maanden te leven had. Heb hem ook tot aan zijn overlijden verzorgd en bij hem geweest en hem zijn laatste adem horen uitblazen.
Het verdriet, de klap, de leegte, de wanhoop, de pijn die niet ophoudt. Het is 12 jaar geleden en nu ik dit schrijf rollen de tranen van mijn wangen. Maar dat komt ook door het gedicht van Wilma
Lieve Niromi, je beide ouders vlak achter elkaar verliezen... ik durf me niet eens voor te stellen hoe zoiets voelt. Wat je schrijft over je schuldig voelen. Ik wil bijna roepen NIET DOEN maar dat is nu eenmaal hoe je je voelt. Ik hoop dat je een manier vindt om dat schuldgevoel los te laten. Je hebt er niets aan. Maar dat weet je rationeel ook wel. Gevoelsmatig is toch een ander verhaal. Vond de post van Muis ook heel treffend ook al heeft ze dit zelf niet ervaren (behalve dan het verlies van haar broertje).
Dierbaren verliezen slaat een krater in je ziel. Het is niet van de 1 op de andere dag 'genezen'. Het heeft tijd nodig, JIJ hebt tijd nodig, praat erover met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dat werkt echt! Niets is zo erg dan met je diepste gevoelens bij iemand aankloppen die geen idee heeft van waar je doorheen gaat.
Ik denk bijna iedere dag aan mijn vader. Ik draag hem echt bij me. Onze relatie was overigens verre van rozegeur en manenschijn......we hadden in de laatste jaren van zijn leven een koude oorlog. We stonden elkaar echt naar het leven....tot ik dus hoorde dat hij niet lang te leven had. Dan verdwijnt alle wrok, boosheid en weet ik wat er allemaal tussen ons speelde. Het enige wat ik kon denken was:"Hij is er straks niet meer". Ik heb geen moment verspilt en bij hem gebleven tot het eind. It was the best of times, it was the worst of times.
Allemaal heel veel sterkte, liefde, steun en ondanks alles, ook heel veel zonnigheid toegewenst!

dinsdag 14 oktober 2008 om 23:20
Ik heb jullie verhalen met tranen in mijn ogen gelezen. Wat heftig allemaal. Allebei je ouders zo kort op mekaar verliezen, verschrikkelijk!! Ik kan over dit onderwerp gelukkig niet meepraten.
Wel wil ik Niromi heel veel sterkte wensen en een hart onder de riem steken in deze moeilijke tijden. 1 jaar geleden alles nog vers in het geheugen!!
En natuurlijk voor de andere schrijfsters hetzelfde!
@Wilma wat een super gedicht!! in een woord prachtig! Kreeg er kippevel van
Wel wil ik Niromi heel veel sterkte wensen en een hart onder de riem steken in deze moeilijke tijden. 1 jaar geleden alles nog vers in het geheugen!!
En natuurlijk voor de andere schrijfsters hetzelfde!
@Wilma wat een super gedicht!! in een woord prachtig! Kreeg er kippevel van
dinsdag 14 oktober 2008 om 23:44
@Endless, ja ben ik weer/nog steeds......
Bedankt voor je berichtje, is lief van je. Ja is niet makkelijk en dat zal voorlopig wel zo blijven ook.... In het begin dacht ik dat ik het niet zou overleven, maar zoals jullie zien is dat toch gelukt. Het leven gaat door zeggen ze en zo is het ook, hoe rot dat ook is.... Dat de pijn minder wordt heb ik nog niet ervaren, maar hoop dat het zo is. Zo'n pijn gun je niemand...... Wist niet dat ik ooit zo'n pijn zou kunnen hebben. Daar was zelfs de bevalling niks bij.....
Gelukkig kan ik het nu iets beter van me af zetten, maar zoals Wilma ook zei, er gaat geen dag voorbij zonder aan vooral mijn vader te denken. Die mis ik echt heel erg.... Mijn moeder miste ik al wat jaren, omdat ik haar zolang niet in mijn leven had, dus dat is anders. Bij haar voel ik alleen verdriet.
Heb nog steeds dozen staan met spullen, want ik kreeg natuurlijk ook in twee maanden tijd twee erfenissen..... Heb heel veel dubbel en heel veel dingen die ik niet kan bekijken of uitzoeken. Is gewoon nog te pijnlijk....... Maar goed, ga nu echt naar bed.
Voor de derde keer, weltroest en nogmaals bedankt!!
Bedankt voor je berichtje, is lief van je. Ja is niet makkelijk en dat zal voorlopig wel zo blijven ook.... In het begin dacht ik dat ik het niet zou overleven, maar zoals jullie zien is dat toch gelukt. Het leven gaat door zeggen ze en zo is het ook, hoe rot dat ook is.... Dat de pijn minder wordt heb ik nog niet ervaren, maar hoop dat het zo is. Zo'n pijn gun je niemand...... Wist niet dat ik ooit zo'n pijn zou kunnen hebben. Daar was zelfs de bevalling niks bij.....
Gelukkig kan ik het nu iets beter van me af zetten, maar zoals Wilma ook zei, er gaat geen dag voorbij zonder aan vooral mijn vader te denken. Die mis ik echt heel erg.... Mijn moeder miste ik al wat jaren, omdat ik haar zolang niet in mijn leven had, dus dat is anders. Bij haar voel ik alleen verdriet.
Heb nog steeds dozen staan met spullen, want ik kreeg natuurlijk ook in twee maanden tijd twee erfenissen..... Heb heel veel dubbel en heel veel dingen die ik niet kan bekijken of uitzoeken. Is gewoon nog te pijnlijk....... Maar goed, ga nu echt naar bed.
Voor de derde keer, weltroest en nogmaals bedankt!!
woensdag 15 oktober 2008 om 12:10
Mijn vader was ook niet een super vader, maar weet je als iemand overlijdt dan herinner je je de goede dingen van iemand vind ik en de slechte dingen niet.
@Niromi, en 1 jaar is echt te weinig om met al dat verdriet om te gaan. Nu na 6 jaar kan ik nog spontaan gaan huilen over waarom mijn vader zo jong moest overlijden. "Papa rust zacht", dat denk ik vaak.
En ik heb geen bericht van je ontvangen waar heb je die naartoe gestuurd?
@Niromi, en 1 jaar is echt te weinig om met al dat verdriet om te gaan. Nu na 6 jaar kan ik nog spontaan gaan huilen over waarom mijn vader zo jong moest overlijden. "Papa rust zacht", dat denk ik vaak.
En ik heb geen bericht van je ontvangen waar heb je die naartoe gestuurd?
woensdag 15 oktober 2008 om 20:09
Ja, ben ik weer. Had dit topic eerlijk gezegd al opgegeven en ineens komen er weer reacties. Aan de ene kant heel fijn, maar ook wel weer heel erg confronterend. Dit wil niet zeggen dat er niet meer gereageerd moet worden, hoor, want het speelt toch nog steeds in mijn leven en zoals ik nu weet ben ik niet de enige en dat is wel een beetje een soort troost. Zonder dat ik jullie deze pijn gun, hoor, maar het is fijn pijn te kunnen delen en je verhaal met mensen die het snappen!!
@sensyl, jij was nog zooo heel erg jong en dan al je vader verzorgen en uiteindelijk verliezen..... Maar je zult nu wel heel "blij" (is niet het goede woord, kom er even niet op) zijn dat je er voor hem geweest ben, denk ik. De relatie met mijn moeder was ook niet echt goed vanaf mijn 13e. Er was helemaal geen relatie meer eigenlijk, maar dat heb ik al uitvoerig geschreven. Maar ik heb haar altijd gemist en ben altijd van haar blijven houden en ik vond het net meer dan normaal om er voor haar te zijn en ben daar ook blij om. Wat als die vriend niet gebeld had en ze was dood gegaan zonder dat ik het wist??? Wat als ik had gezegd dat ik net mijn vader had begraven en het "even niet uit kwam"??? Had nog erger geweest, dus ik weet dat ik "goed" gehandeld heb en zo voelt dat ook. Ik had haar beloofd tot het eind aan toe te blijven en dat heb ik gedaan. Ze is gestorven naast mij in de weet dat ik van haar hou en alles goed is tussen ons......
Weet je wat ik heel erg vind? Dat er mensen blijven vragen hoe ik dat heb kunnen doen zo vlak na mijn vader...... Denk je dat ik daar over na heb gedacht??? Kon sowieso al niet eens meer denken op zo'n moment. Ik deed het gewoon............ Heb mijn hart gevolgd........
Ja, wat jij ook zegt, je kan hier niet over praten met mensen die het niet zelf meegemaakt hebben. Die zien en voelen dat heel anders, als ze het al kunnen..................
Waar ik maar niet over uit kan, is het bizarre van de hele situatie en dan ga je je ook afvragen waarom?? En wat heeft dit voor reden gehad??? Mijn vader net begraven, mijn moeder die niet eens wist dat mijn vader ziek was en geen contact met mijn broer of mij had, laat haar vriend haar kinderen opbellen om afscheid te kunnen nemen........................ Juist op DIT moment.... En alles begint weer van voor af aan.... Zo iets verzin je toch niet???
Heel erg bedankt voor je reactie en jij ook alle goeds toegewenst!!
@Wilma, gezellig zijn wij, maken ellkaar aan het huilen!!! Maar is een heel mooi gedicht,echt waar en zo waar ook!!
Ja, mijn vader was heel mager en op andere plaatsen weer helemaal opgeblazen. Zijn armpjes waren net lucifers, maar zijn benen en voeten waren helemaal opgezet en dik. Ik heb een benen en voeten creme gekocht voor hem en na het douchen deed ik zijn benen en voeten daarmee masseren. Na zijn dood heb ik die creme mee naar huis genomen. Nog geen twee weken later nam ik diezelfde creme mee naar mijn moeder voor haar benen en voeten die ook helemaal opgezwollen waren............. Heb ik haar nooit verteld, hoor, dat vond ik een beetje pijnlijk......
Wat had jouw vader, Wilma of vind je dat moeilijk om te vertellen? Mijn vader had Non-Hodgkin en mijn moeder longkanker...... En hoe oud was jouw vader? Die van mij was 68 en mijn moeder stierf precies een maand voor haar 65e verjaardag.....
En jij bent Katholiek, he, helpt jou dat met verwerken? Ik geloof wel in "iets", maar heb daar niet veel aan bij het verwerken. Ik geloofde altijd in een leven na de dood en was er van overtuigd dat ik mijn ouders na hun overlijden zou terugzien, ergens, eens..... Hoopte ook zo dat een van hun zich eens zou laten zien, maar heb nog niks meegemaakt. Ik voel ze wel, maar ik weet niet of dat echt is of gewoon iets dat ik heel graag zou willen. Zou zo graag in een hemel geloven waar ze in vrede en gezondheid "doorleven", maar ergens is er zoveel twijfel....
Weet je ik was echt een pappa's kindje. Heb van mijn 13e tot 17e bij hem gewoont en in die periode deden we alles samen. Had geen contact met mijn moeder, dus mijn vader was echt alles voor me. Mis hem echt ontzettend..........
Is jouw vader begraven eigenlijk? Mijn vader is begraven en heeft zijn hele begrafenis van begin tot eind zelf gepland. Zelf de kaarten gemaakt en zelfs zelfgemaakte postzegels laten maken voor op de rouwkaarten........... Ik ga vaak naar zijn graf en daar kom ik tot rust. Is een mooie rustige begraafplaats ook..........
Mijn moeder is gecremeerd, want dat wilde ze zo, maar ik mis toch een plek...... Ik weet wel, je kunt je geliefde overal herdenken, heb je geen graf voor nodig, maar ik vind juist zo'n "eigen" (=letterlijk!!) plekje een fijn idee.
Maar ok, de tissues zullen wel een keer op zijn, he??? Ga maar weer stoppen, voor nu.
Dat berichtje van mij heb je inmiddels gevonden las ik en fijn dat je me geaccepteeerd hebt!! Zo erg ben ik niet,he????!!
En ach, dat andere topic??? Ik wist al dat ik gelijk had!!! Maar ik wist ook dat er meer zijn die zo denken, alleen niet iedereen wil dat vertellen. En dat respecteer ik. Voor de rest ben ik dat hele voorval alweer vergeten!!!
Ik heb trouwens een hele mooie gouden hanger met twee kleurenfoto's erop van allebei mijn ouders laten maken. Dus allebei op een hanger. Wist eerst niet of ik dat wel moest doen, want ze hadden echt een hekel aan elkaar, maar mensen om me heen zeiden dat ik het gewoon moest doen, want ze zijn allebei MIJN ouders hoe ze ook over elkaar dachten. Deze hanger draag ik vaak en ben er heel blij mee. Zo heb ik ze allebei bij me, altijd.... Heb jij ook zoiets?
Ok, nu echt. Je hoort me gauw via een priveberichtje, ok??!! En Driffa en ik komen een keer naar Den Haag en gaan we daar de V&D op stelten zetten!! Lijkt me leuk!!!
Dikke knuff, Niromi.
@sensyl, jij was nog zooo heel erg jong en dan al je vader verzorgen en uiteindelijk verliezen..... Maar je zult nu wel heel "blij" (is niet het goede woord, kom er even niet op) zijn dat je er voor hem geweest ben, denk ik. De relatie met mijn moeder was ook niet echt goed vanaf mijn 13e. Er was helemaal geen relatie meer eigenlijk, maar dat heb ik al uitvoerig geschreven. Maar ik heb haar altijd gemist en ben altijd van haar blijven houden en ik vond het net meer dan normaal om er voor haar te zijn en ben daar ook blij om. Wat als die vriend niet gebeld had en ze was dood gegaan zonder dat ik het wist??? Wat als ik had gezegd dat ik net mijn vader had begraven en het "even niet uit kwam"??? Had nog erger geweest, dus ik weet dat ik "goed" gehandeld heb en zo voelt dat ook. Ik had haar beloofd tot het eind aan toe te blijven en dat heb ik gedaan. Ze is gestorven naast mij in de weet dat ik van haar hou en alles goed is tussen ons......
Weet je wat ik heel erg vind? Dat er mensen blijven vragen hoe ik dat heb kunnen doen zo vlak na mijn vader...... Denk je dat ik daar over na heb gedacht??? Kon sowieso al niet eens meer denken op zo'n moment. Ik deed het gewoon............ Heb mijn hart gevolgd........
Ja, wat jij ook zegt, je kan hier niet over praten met mensen die het niet zelf meegemaakt hebben. Die zien en voelen dat heel anders, als ze het al kunnen..................
Waar ik maar niet over uit kan, is het bizarre van de hele situatie en dan ga je je ook afvragen waarom?? En wat heeft dit voor reden gehad??? Mijn vader net begraven, mijn moeder die niet eens wist dat mijn vader ziek was en geen contact met mijn broer of mij had, laat haar vriend haar kinderen opbellen om afscheid te kunnen nemen........................ Juist op DIT moment.... En alles begint weer van voor af aan.... Zo iets verzin je toch niet???
Heel erg bedankt voor je reactie en jij ook alle goeds toegewenst!!
@Wilma, gezellig zijn wij, maken ellkaar aan het huilen!!! Maar is een heel mooi gedicht,echt waar en zo waar ook!!
Ja, mijn vader was heel mager en op andere plaatsen weer helemaal opgeblazen. Zijn armpjes waren net lucifers, maar zijn benen en voeten waren helemaal opgezet en dik. Ik heb een benen en voeten creme gekocht voor hem en na het douchen deed ik zijn benen en voeten daarmee masseren. Na zijn dood heb ik die creme mee naar huis genomen. Nog geen twee weken later nam ik diezelfde creme mee naar mijn moeder voor haar benen en voeten die ook helemaal opgezwollen waren............. Heb ik haar nooit verteld, hoor, dat vond ik een beetje pijnlijk......
Wat had jouw vader, Wilma of vind je dat moeilijk om te vertellen? Mijn vader had Non-Hodgkin en mijn moeder longkanker...... En hoe oud was jouw vader? Die van mij was 68 en mijn moeder stierf precies een maand voor haar 65e verjaardag.....
En jij bent Katholiek, he, helpt jou dat met verwerken? Ik geloof wel in "iets", maar heb daar niet veel aan bij het verwerken. Ik geloofde altijd in een leven na de dood en was er van overtuigd dat ik mijn ouders na hun overlijden zou terugzien, ergens, eens..... Hoopte ook zo dat een van hun zich eens zou laten zien, maar heb nog niks meegemaakt. Ik voel ze wel, maar ik weet niet of dat echt is of gewoon iets dat ik heel graag zou willen. Zou zo graag in een hemel geloven waar ze in vrede en gezondheid "doorleven", maar ergens is er zoveel twijfel....
Weet je ik was echt een pappa's kindje. Heb van mijn 13e tot 17e bij hem gewoont en in die periode deden we alles samen. Had geen contact met mijn moeder, dus mijn vader was echt alles voor me. Mis hem echt ontzettend..........
Is jouw vader begraven eigenlijk? Mijn vader is begraven en heeft zijn hele begrafenis van begin tot eind zelf gepland. Zelf de kaarten gemaakt en zelfs zelfgemaakte postzegels laten maken voor op de rouwkaarten........... Ik ga vaak naar zijn graf en daar kom ik tot rust. Is een mooie rustige begraafplaats ook..........
Mijn moeder is gecremeerd, want dat wilde ze zo, maar ik mis toch een plek...... Ik weet wel, je kunt je geliefde overal herdenken, heb je geen graf voor nodig, maar ik vind juist zo'n "eigen" (=letterlijk!!) plekje een fijn idee.
Maar ok, de tissues zullen wel een keer op zijn, he??? Ga maar weer stoppen, voor nu.
Dat berichtje van mij heb je inmiddels gevonden las ik en fijn dat je me geaccepteeerd hebt!! Zo erg ben ik niet,he????!!
En ach, dat andere topic??? Ik wist al dat ik gelijk had!!! Maar ik wist ook dat er meer zijn die zo denken, alleen niet iedereen wil dat vertellen. En dat respecteer ik. Voor de rest ben ik dat hele voorval alweer vergeten!!!
Ik heb trouwens een hele mooie gouden hanger met twee kleurenfoto's erop van allebei mijn ouders laten maken. Dus allebei op een hanger. Wist eerst niet of ik dat wel moest doen, want ze hadden echt een hekel aan elkaar, maar mensen om me heen zeiden dat ik het gewoon moest doen, want ze zijn allebei MIJN ouders hoe ze ook over elkaar dachten. Deze hanger draag ik vaak en ben er heel blij mee. Zo heb ik ze allebei bij me, altijd.... Heb jij ook zoiets?
Ok, nu echt. Je hoort me gauw via een priveberichtje, ok??!! En Driffa en ik komen een keer naar Den Haag en gaan we daar de V&D op stelten zetten!! Lijkt me leuk!!!
Dikke knuff, Niromi.
donderdag 16 oktober 2008 om 21:14
@Niromi, ohhh sommige dingen wat jij schrijf herken ik zo!!
Ik ga snel het verhaal over mijn vader mailen of zal ik het hier plaatsten? Ja, ik huil weer hoor!! Pfff. Ja, ik vond en vind het ook een erg mooi gedicht.
De benen en armen van mijn vader waren heel dun. En zijn voeten waren altijd voet. Ohhh, als ik daar aan terug denk voel ik nog steeds hoe koud ze waren, gek he? Goed van je dat je dat over die creme niet tegen je moeder heb verteld.
Mijn vader had A.L.S. dat is een spierziekte, hij was verlamd en hij longemfyseem. Mijn vader is 70 jaar, toen hij kwam te overlijden.
Nee lieverd ik ben niet Katholiek, maar Christelijk. En ja ik weet zeker dat er leven naar de dood is en ik denk en hoop dat mijn vader in de hemel is. Ja, dat zeg ik ook vaak: ik wou dat mijn vader even 5 minuten terug zou komen om bv. mijn dochter te kunnen zien die hij nooit heeft gezien. Ohhhh hij zou zo gek op haar geweest zijn want hij was gek op mijn zoon, maar dan denk ik: Nee joh, gekkie dat kan niet. En nee ik voel mijn vader ook niet. Heb ik ook nooit gehad. Ja, ik ben 1 van een tweeling en mijn vader pakte altijd mij op en speelde altijd met mij en mijn moeder zei dan wel eens: Pap, je moet ook haar zus optillen ofzo.
Moeilijk lijkt mij dat dat je helemaal geen contact met je moeder had. Tuurlijk mis je je vader heel erg dat snap ik wel.
O ja, mijn vader is begraven in het noorden van het land en ik woon in het westen. Mijn ouders zijn geboren in het noorden vandaar dat hij daar is begraven. Mijn man en ik en onze kinderen willen later ook begraven worden.
Als ik in het noorden ben, dan ga ik altijd naar het graf van mijn vader toe. De vader van mijn man is ook overleden en als hij naar zijn graf gaat in Marokko dan komen er altijd heel veel mensen naar hem toe om geld te vragen. Nooit heeft hij even tijd om alleen bij het graf van zijn vader te staan. Erg he?
O wat geweldig dat je vader zijn begravenis van het begin tot het eind heeft gepland. Nee, mijn vader heeft niets gepland. Sterker nog 1 week voordat hij kwam te overlijden hebben mijn moeder en haar 5 kinderen haar nog verhuisd van een eengezinswoning naar een seniorenflat 2 hoog. Hij toonde helemaal geen interesse meer toen mijn moeder daar iets over vertelde. Hij was denk ik al bezig om afscheid te nemen van dit leven.
Nee, ik weet dat je niet erg bent.
Ohhh, wat fijn dat je een gouden hanger hebt met twee kleurenfoto's van allebei je ouders. Goed dat je dat heb gedaan want idd. het zijn ALLEBEI JOUW ouders.
Mijn vader spaarde allemaal olifantjes. Toen hij overleden was mochten wij allemaal olifantjes uitzoeken. Mijn zoon ook!!
Ik heb 1 olifantje op mijn nachtkast staan. Als ik daar naar
kijken denk ik altijd aan mijn vader.
Lijkt mij gezellig om jou en Driffa te ontmoeten.
Liefs Wilma
P.S; ik heb vandaag vanaf 9:30-16:45 uur in vergadering gezeten. Het was erg leuk, leerzaam, gezellig, interessant en heerlijk gelunchd!!
Ik ga snel het verhaal over mijn vader mailen of zal ik het hier plaatsten? Ja, ik huil weer hoor!! Pfff. Ja, ik vond en vind het ook een erg mooi gedicht.
De benen en armen van mijn vader waren heel dun. En zijn voeten waren altijd voet. Ohhh, als ik daar aan terug denk voel ik nog steeds hoe koud ze waren, gek he? Goed van je dat je dat over die creme niet tegen je moeder heb verteld.
Mijn vader had A.L.S. dat is een spierziekte, hij was verlamd en hij longemfyseem. Mijn vader is 70 jaar, toen hij kwam te overlijden.
Nee lieverd ik ben niet Katholiek, maar Christelijk. En ja ik weet zeker dat er leven naar de dood is en ik denk en hoop dat mijn vader in de hemel is. Ja, dat zeg ik ook vaak: ik wou dat mijn vader even 5 minuten terug zou komen om bv. mijn dochter te kunnen zien die hij nooit heeft gezien. Ohhhh hij zou zo gek op haar geweest zijn want hij was gek op mijn zoon, maar dan denk ik: Nee joh, gekkie dat kan niet. En nee ik voel mijn vader ook niet. Heb ik ook nooit gehad. Ja, ik ben 1 van een tweeling en mijn vader pakte altijd mij op en speelde altijd met mij en mijn moeder zei dan wel eens: Pap, je moet ook haar zus optillen ofzo.
Moeilijk lijkt mij dat dat je helemaal geen contact met je moeder had. Tuurlijk mis je je vader heel erg dat snap ik wel.
O ja, mijn vader is begraven in het noorden van het land en ik woon in het westen. Mijn ouders zijn geboren in het noorden vandaar dat hij daar is begraven. Mijn man en ik en onze kinderen willen later ook begraven worden.
Als ik in het noorden ben, dan ga ik altijd naar het graf van mijn vader toe. De vader van mijn man is ook overleden en als hij naar zijn graf gaat in Marokko dan komen er altijd heel veel mensen naar hem toe om geld te vragen. Nooit heeft hij even tijd om alleen bij het graf van zijn vader te staan. Erg he?
O wat geweldig dat je vader zijn begravenis van het begin tot het eind heeft gepland. Nee, mijn vader heeft niets gepland. Sterker nog 1 week voordat hij kwam te overlijden hebben mijn moeder en haar 5 kinderen haar nog verhuisd van een eengezinswoning naar een seniorenflat 2 hoog. Hij toonde helemaal geen interesse meer toen mijn moeder daar iets over vertelde. Hij was denk ik al bezig om afscheid te nemen van dit leven.
Nee, ik weet dat je niet erg bent.
Ohhh, wat fijn dat je een gouden hanger hebt met twee kleurenfoto's van allebei je ouders. Goed dat je dat heb gedaan want idd. het zijn ALLEBEI JOUW ouders.
Mijn vader spaarde allemaal olifantjes. Toen hij overleden was mochten wij allemaal olifantjes uitzoeken. Mijn zoon ook!!
Ik heb 1 olifantje op mijn nachtkast staan. Als ik daar naar
kijken denk ik altijd aan mijn vader.
Lijkt mij gezellig om jou en Driffa te ontmoeten.
Liefs Wilma
P.S; ik heb vandaag vanaf 9:30-16:45 uur in vergadering gezeten. Het was erg leuk, leerzaam, gezellig, interessant en heerlijk gelunchd!!
maandag 20 oktober 2008 om 19:55
@Wilma: Ja ben ik dan weer eens!! Heb het er maar druk mee met al dat geschrijf en kan het niet meer bijbenen. Maar eerlijk gezegd vind ik het hier iets "belangrijker" als "aan de andere kant", dus wil ik hier nu weer wat schrijven. Dat andere topic kan wel even wachten, denk ik. Je wordt daar toch niet gemist!!
Niet huilen, he??!!
Ja, gek dat je je allerlei "onbelangrijke" details herrinnert, dat heb ik ook. Eerlijk gezegd kan ik mijn vader bijna niet meer gezond herinneren en dat terwijl hij toch maar 3 jaar ziek geweest is en de rest van zijn leven heel vitaal en altijd bezig. Als ik hem voor me zie is het altijd zoals hij de laatste dagen was. In pyama met zo'n Chinese kamerjas en slangen in zijn neus voor zuurstof, zittend in een stoel en alleen nog maar vragen om een glas water en af en toe een boterham met Spaanse ham. Dat was het enige dat hij de laatste periode dronk en at. Verder vond hij niks meer lekker. Elke dag verzon ik lekkere dingen voor hem, maar hij vond het allemaal niks. Ik heb de laatste weken bij hem gewoond, samen met mijn zoon en ik weet dat hij dat heel fijn vond. Was wel heel zwaar en kijk er niet graag op terug. Maar ik heb het met al mijn liefde gedaan en zou het zo weer doen. Overal stonden ook ventilatoren, want hij had het constant benauwd en warm. Zelf een paar minuten voordat hij "ging" wilde hij zijn T-shirt uitdoen, terwijl hij koud was als ijs.... Dat vergeet ik ook nooit meer. Hij was ijskoud en hij had het benauwd en warm........ En ineens...... Weg..... Ik heb geschreeuwd, dat was niet normaal....... (Ja, nu huil ik).......... Dit beleef ik elke keer weer opnieuw en dat doet zo'n pijn!!
Na zijn dood gingen we foto's uitzoeken en bij sommmige foto's waar mijn vader nog gezond opstond moest ik me zelf inhouden om niet aan mijn broer te vragen: "Is dat Papa?"
Ik herkende hem helemaal niet meer en nog steeds herrinner ik me bijna geen leuke dingen. Had/heb jij dat ook?
Bij mijn moeder was ik er ook bij, maar toen bleef ik heel rustig. Ik was gewoon helemaal leeg en kon net meer huilen, gek he? Ik heb heel rsutig de verpleegster gehaald en daarna heel rsutig mijn moeders vriend en mijn man gebeld. Die kwamen meteen en mijn man was helemaal verbaasd dat ik zo rustig was. Mijn moeder is iets voor 7 uur ' sochtends gestorven en ik was er de hele nacht. Ik heb nog naast mijn moeder (toen ze al overleden was) zitten ontbijten en mocht meehelpen haar wassen en aankleden etc. Ik weet nog goed dat er pas laat een arts bij mijn moeder kwam kijken om haar dood te verklaren. Die kwam toen ik zat te eten. Hij zei dat hij bij mijn moeder kwam kijken en ik zei toen heel rustig: "Dat hoeft niet want ze is dood". Die dokter zei toen dat hij daar ook voor kwam en ging toen met zo'n apparaat horen of ze ook idd dood was. Moest er bijna nog om lachen.... Ik zei toen: "Is ze misschien dan toch niet dood?" En die man met een heel ernstig gezicht knikte alleen maar heel verdrietig en zei: Gecondoleerd" en weg was hij weer...... Heel vreemd, maar dat heb ik toen niet eens bewust meegemaakt. Ik was heleemaal in shock en ook doodmoe want had de hele nacht ook niet geslapen. Later toen we mijn moeders vriedn naar huis hadden gebracht en wij alleen in de auto naar huis zaten moest ik ineens ontzettend huilen en kon niet meer stoppen......
Ja is echt bizar die hele situatie en kan er maar niet over uit.....
Dat was ook nog iets. Mijn man had mijn moeder tien jaar daarvoor een keer snel gezien en toen hij die verpleeghuiskamer binnen kwam was ik even naar het toilet. Hij schrok heel erg, omdat mijn moeder heel veel op mij lijkt en toen ze dood was zag ze er ook ineens veel jonger uit en leek ze nog meer op mij. Hij schrok omdat het leek alsof ik dood op dat bed lag. Ook omdat ik haar een truitje aan had gedaan wat ik voor haar gekocht had en waar ze zo blij mee was. Ik heb datzelfde truitje ook en dus leek ze nog meer op mij........ Tijdens de crematie heb ik dat truitje aangedaan, ik weet zeker dat ze dat fijn gevonden zou hebben....
Ja, jouw vader was ook nog jong en jij toen nog jonger als ik, he? Mijn vader was 68 en ik net 39....
Ja, jij bent Christelijk, Nymeria is katholiek was daar mee in de war.
Maar hoe reageerde jouw zoon op de dood van zijn opa? Of was hij nog te klein om iets echt mee te krijgen? Mijn zoon was 17 en heeft gejankt en kon niet meer ophouden. Tijdens de begrafenis ook en iedereen schrok ervan. Hij was echt gek op opa. En andersom ook.....
Maar ben jij een van een tweeling!! Heb je een goed contact met je zus? Dat lijkt me in zo'n situatie wel een steun, of niet?
Vind je het niet jammer dat je vader niet dichterbij is? Ik ben "graag" bij mijn vader, maar moet wel zeggen dat het steeds minder wordt (dat ik naar zijn graf ga). Is ook vanwege het weer. Maar ik kom er wel tot rust merk ik en dat doet me goed.
Dat ze jouw man niet met rust laten als hij naar zijn vaders graf gaat vind ik heel erg!! Het zal wel de cultuur zijn, maar ik vind het respectloos, eerlijk gezegd. Wat vindt hij er zelf van?
Jouw vader was denk ik ook aan het loslaten en afscheid nemen net als mijn vader. Dat heb ik heel moeilijk gevonden, omdat het leek alsof hij het helemaal niet erg vond om te gaan..... Hij was heel afstandelijk en ook vaak geirriteerd omdat hij de dingen die hij altijd deed niet meer kon, maar kwam ook door de medicijnen.
Fijn dat jullie allemaal olifantjes uit mochten zoeken!! Mijn vader verzamelde strijijzers en had een van de grootste collecties van Europa. Hij had er echt heeeel erg veel, maar de meeste heeft hij nog kunnen verkopen en weg kunnen geven. Wij konden natuurlijk niet al die strijkijzers hier hebben en ik vind het ook niks. We hebben natuurlijk wel een paar mooie uitgezocht en die staan bij ons thuis (tussen de muizen, want ik verzamel muizen!!!) En er staat een strijkijzer op zijn graf!!! Heeft jouw vader ook een olifantje op zijn graf?
Ik ga straks dat liedje opzoeken en hopelijk moet ik niet huilen!!!
Ja, we gaan elkaar zeker een keer zien, lijkt me heel leuk!!!
Wilma, je bent een lieverd en ik vind het fijn om hier zo met jou helemaal alleen te forummen!! Hoop dat jij er ook zo over denkt!!
Laat je niet gek maken door mensen die denken/ zeggen dat je een saai leven hebt, want ook al zou dat zo zijn, wat dan nog???? Maar ik weet dat dat niet zo is, hoor!! Blijf lekker zoals je bent!!
Dikke knuff, Niromi.
Niet huilen, he??!!
Ja, gek dat je je allerlei "onbelangrijke" details herrinnert, dat heb ik ook. Eerlijk gezegd kan ik mijn vader bijna niet meer gezond herinneren en dat terwijl hij toch maar 3 jaar ziek geweest is en de rest van zijn leven heel vitaal en altijd bezig. Als ik hem voor me zie is het altijd zoals hij de laatste dagen was. In pyama met zo'n Chinese kamerjas en slangen in zijn neus voor zuurstof, zittend in een stoel en alleen nog maar vragen om een glas water en af en toe een boterham met Spaanse ham. Dat was het enige dat hij de laatste periode dronk en at. Verder vond hij niks meer lekker. Elke dag verzon ik lekkere dingen voor hem, maar hij vond het allemaal niks. Ik heb de laatste weken bij hem gewoond, samen met mijn zoon en ik weet dat hij dat heel fijn vond. Was wel heel zwaar en kijk er niet graag op terug. Maar ik heb het met al mijn liefde gedaan en zou het zo weer doen. Overal stonden ook ventilatoren, want hij had het constant benauwd en warm. Zelf een paar minuten voordat hij "ging" wilde hij zijn T-shirt uitdoen, terwijl hij koud was als ijs.... Dat vergeet ik ook nooit meer. Hij was ijskoud en hij had het benauwd en warm........ En ineens...... Weg..... Ik heb geschreeuwd, dat was niet normaal....... (Ja, nu huil ik).......... Dit beleef ik elke keer weer opnieuw en dat doet zo'n pijn!!
Na zijn dood gingen we foto's uitzoeken en bij sommmige foto's waar mijn vader nog gezond opstond moest ik me zelf inhouden om niet aan mijn broer te vragen: "Is dat Papa?"
Ik herkende hem helemaal niet meer en nog steeds herrinner ik me bijna geen leuke dingen. Had/heb jij dat ook?
Bij mijn moeder was ik er ook bij, maar toen bleef ik heel rustig. Ik was gewoon helemaal leeg en kon net meer huilen, gek he? Ik heb heel rsutig de verpleegster gehaald en daarna heel rsutig mijn moeders vriend en mijn man gebeld. Die kwamen meteen en mijn man was helemaal verbaasd dat ik zo rustig was. Mijn moeder is iets voor 7 uur ' sochtends gestorven en ik was er de hele nacht. Ik heb nog naast mijn moeder (toen ze al overleden was) zitten ontbijten en mocht meehelpen haar wassen en aankleden etc. Ik weet nog goed dat er pas laat een arts bij mijn moeder kwam kijken om haar dood te verklaren. Die kwam toen ik zat te eten. Hij zei dat hij bij mijn moeder kwam kijken en ik zei toen heel rustig: "Dat hoeft niet want ze is dood". Die dokter zei toen dat hij daar ook voor kwam en ging toen met zo'n apparaat horen of ze ook idd dood was. Moest er bijna nog om lachen.... Ik zei toen: "Is ze misschien dan toch niet dood?" En die man met een heel ernstig gezicht knikte alleen maar heel verdrietig en zei: Gecondoleerd" en weg was hij weer...... Heel vreemd, maar dat heb ik toen niet eens bewust meegemaakt. Ik was heleemaal in shock en ook doodmoe want had de hele nacht ook niet geslapen. Later toen we mijn moeders vriedn naar huis hadden gebracht en wij alleen in de auto naar huis zaten moest ik ineens ontzettend huilen en kon niet meer stoppen......
Ja is echt bizar die hele situatie en kan er maar niet over uit.....
Dat was ook nog iets. Mijn man had mijn moeder tien jaar daarvoor een keer snel gezien en toen hij die verpleeghuiskamer binnen kwam was ik even naar het toilet. Hij schrok heel erg, omdat mijn moeder heel veel op mij lijkt en toen ze dood was zag ze er ook ineens veel jonger uit en leek ze nog meer op mij. Hij schrok omdat het leek alsof ik dood op dat bed lag. Ook omdat ik haar een truitje aan had gedaan wat ik voor haar gekocht had en waar ze zo blij mee was. Ik heb datzelfde truitje ook en dus leek ze nog meer op mij........ Tijdens de crematie heb ik dat truitje aangedaan, ik weet zeker dat ze dat fijn gevonden zou hebben....
Ja, jouw vader was ook nog jong en jij toen nog jonger als ik, he? Mijn vader was 68 en ik net 39....
Ja, jij bent Christelijk, Nymeria is katholiek was daar mee in de war.
Maar hoe reageerde jouw zoon op de dood van zijn opa? Of was hij nog te klein om iets echt mee te krijgen? Mijn zoon was 17 en heeft gejankt en kon niet meer ophouden. Tijdens de begrafenis ook en iedereen schrok ervan. Hij was echt gek op opa. En andersom ook.....
Maar ben jij een van een tweeling!! Heb je een goed contact met je zus? Dat lijkt me in zo'n situatie wel een steun, of niet?
Vind je het niet jammer dat je vader niet dichterbij is? Ik ben "graag" bij mijn vader, maar moet wel zeggen dat het steeds minder wordt (dat ik naar zijn graf ga). Is ook vanwege het weer. Maar ik kom er wel tot rust merk ik en dat doet me goed.
Dat ze jouw man niet met rust laten als hij naar zijn vaders graf gaat vind ik heel erg!! Het zal wel de cultuur zijn, maar ik vind het respectloos, eerlijk gezegd. Wat vindt hij er zelf van?
Jouw vader was denk ik ook aan het loslaten en afscheid nemen net als mijn vader. Dat heb ik heel moeilijk gevonden, omdat het leek alsof hij het helemaal niet erg vond om te gaan..... Hij was heel afstandelijk en ook vaak geirriteerd omdat hij de dingen die hij altijd deed niet meer kon, maar kwam ook door de medicijnen.
Fijn dat jullie allemaal olifantjes uit mochten zoeken!! Mijn vader verzamelde strijijzers en had een van de grootste collecties van Europa. Hij had er echt heeeel erg veel, maar de meeste heeft hij nog kunnen verkopen en weg kunnen geven. Wij konden natuurlijk niet al die strijkijzers hier hebben en ik vind het ook niks. We hebben natuurlijk wel een paar mooie uitgezocht en die staan bij ons thuis (tussen de muizen, want ik verzamel muizen!!!) En er staat een strijkijzer op zijn graf!!! Heeft jouw vader ook een olifantje op zijn graf?
Ik ga straks dat liedje opzoeken en hopelijk moet ik niet huilen!!!
Ja, we gaan elkaar zeker een keer zien, lijkt me heel leuk!!!
Wilma, je bent een lieverd en ik vind het fijn om hier zo met jou helemaal alleen te forummen!! Hoop dat jij er ook zo over denkt!!
Laat je niet gek maken door mensen die denken/ zeggen dat je een saai leven hebt, want ook al zou dat zo zijn, wat dan nog???? Maar ik weet dat dat niet zo is, hoor!! Blijf lekker zoals je bent!!
Dikke knuff, Niromi.
maandag 20 oktober 2008 om 21:49
Lieve Niromi, ik heb je verhaal helemaal gelezen en ik wil hier graag morgen op reageren. Ik kan niet meer nadenken, mijn dochter heeft 2 nachten niet goed geslapen en ik dus ook niet. Mijn man slaapt overal doorheen.
Ik vind jou ook een lieverd en het lijkt mij heel leuk om je een keer te ontmoeten. Nee joh gekkie, ik weet dat ik geen saai leven heb, hoe kan dat met 2 lieve kinderen en een man.
Weet je als ik 20 jaar jonger was geweest had ik allang een reactie op die F. gegeven maar ik hou de eer aan mijzelf en reageer lekker niet. Whahaha...
Weet je wat ik zal mijn verhaal over het overlijden van mijn vader morgen hier plaatsen oke?
Nou ik ga slapen en idd. ik vind het ook leuk om hier samen met jou te forummen.
Liefs Wilma
Ik vind jou ook een lieverd en het lijkt mij heel leuk om je een keer te ontmoeten. Nee joh gekkie, ik weet dat ik geen saai leven heb, hoe kan dat met 2 lieve kinderen en een man.
Weet je als ik 20 jaar jonger was geweest had ik allang een reactie op die F. gegeven maar ik hou de eer aan mijzelf en reageer lekker niet. Whahaha...
Weet je wat ik zal mijn verhaal over het overlijden van mijn vader morgen hier plaatsen oke?
Nou ik ga slapen en idd. ik vind het ook leuk om hier samen met jou te forummen.
Liefs Wilma
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:56
Lieve Niromi, ja ik kan mijn vader nog wel gezond herinneren maar hij is niet echt heel lang ziek geweest.
Ja mijn vader had ook een slang in zijn neus voor zuurstof, dat apparaat maakte zo'n rotgeluid.
Ja ik heb mijn vader niet verzorg dat deed mijn moeder en dat maakt het voor jou denk ik extra moeilijk.
Maar lieverd later kijk jij daar WEL graag op terug dat jij je vader met alle liefde die in je zit verzorgd hebt omdat dat de periode is dat je je vader nog bij je had ook al was hij ziek. Echt waar!! Ja, mijn vader had het ook zo koud en niet warm zoals jouw vader.
Ik moet mij nu inhouden om niet te gaan huilen want ik zit op mijn werk en ik moet zo in vergadering maar ik wil dit bericht voor jou typen.
Ja lieverd tuurlijk doet het pijn. Ik herinner mij juist wel de leuke dingen en de negatieve dingen niet. Gek he?
Nee omdat je zoveel om je vader heb gehuild waren je tranen denk ik "op" hoe gek het ook klinkt. Vandaar dat je zo rustig was.
Pff raar idee dat jij nog naast je moeder heb zitten ontbijten.
Ja gek he hoe je dan in zo'n situatie toch nog gaat en kan lachen.
Ja mijn vader was 70 jaar toen hij is overleden en ik was toen even rekenen 34 jaar.
Mijn zoon heeft mijn vader, zijn opa, gezien toen hij opgebaard lag in de kerk. Hij zei: KIJK, opa slaapt!! Nee hij was 3 jaar bijna 4 jaar. Ja ik herken dat wel maar broer begon ineens heel hard in de kerk te huilen hij kon ook niet ophouden.
Ja, ik heb heel goed contact met mijn tweelingzus?
Of dat een steun is weet ik niet. Mijn vader was niet echt een vader en nu probeer ik mij nog netjes uit te drukken.
Vertel ik later nog wel eens.
Nee ik vind het niet jammer dat mijn vader zo ver begraven is. Kijk als hij dichtbij begraven zou zijn dan ging ik wel vaker hem bezoeken maar ja het zij zo.
Ja maar dat is de cultuur he. Mjin man vindt dat al heel gewoon maar wel heel erg dat hij niet even alleen met zijn vader kan "praten".
Nee mijn vader heeft geen olifantje op zijn graf.
Ik weet niet zeker of je het liedje mooi vind want de tekst klopt volgens mij niet.
Mijn vader is op donderdag 3 oktober 2002 overleden, dit is mijn verhaal: Op donderdagochtend 3 oktober 2002 ging ik zoals elke ochtend naar mijn werk. Ik was net bezig om een mailtje te schrijven naar een vriendin toen opeens de telefoon ging. Ik hoorde mijn moeder aan de andere kant zeggen: Wilma,
ik ben net gebeld door het ziekenhuis dat het heel slecht gaat met papa. Moet ik de andere kinderen ook bellen, vroeg mijn moeder? Nee, mam, zei ik gelijk u heeft te weinig informatie om al uw kinderen te waarschuwen. laat mij het ziekenhuis maar even bellen!! Dus ik draaide het nummer van het ziekenhuis
"Leyenburg" , wilt u mij doorverbinden met de 6e etage vroeg ik, ik moest even wachten en werd doorverbonden met een zuster. " Wie bent u" , vroeg een zuster aan de andere kant van de lijn? Ik ben de dochter van meneer Werkman, zei ik. Toen hoorde ik die mevrouw zeggen, het spijt me, UW VADER IS OVERLEDEN!!!. Wat er DAN door je heen gaat is niet te beschrijven!!! IK was dus als eerste die hoorde dat mijn vader was overleden. Nu ik dit zo opschrijf stromen de tranen weer over mijn wangen. Maar ik wil mijn verhaal aan jullie vertellen!!!! Mijn moeder wist dus nog van niets en zij had ondertussen geregeld dat zij zou worden opgehaald door een vriendin van haar. Dus ik probeerde mijn moeder te bellen en ze bleef maar ingesprek!!! Mijn zus belde mij op mijn werk, ik heb haar gezegd dat ik mama moest bellen. En probeerde het nog wel vijf keer, opeens lukte het, met mevrouw Werkman hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik zei, mam, met Wilma, heeft u uw vriendin al gebeld, ja, was mijn moeders antwoord. Ik zei heel rustig en zonder dat mijn moeder hoorde dat ik huilde, wilt u uw vriendin nu even afbellen, want IK kom nu naar u toe en dan gaan wij samen naar het ziekenhuis. Dat vond ze goed. Ondertussen was ik natuurlijk helemaal overstuur en ik huilde heel erg op mijn werk en ze waren allemaal zo lief, mijn baas sloeg zijn armen om mij heen. Later belden ik mijn zus weer op en vertelde haar dat onze vader was overleden en dat mama het nog niet wist. Toen belde mijn zwager ineens op en vertelde dat hij naar mama zou gaan en ik vroeg dus of hij mij wilde ophalen van mijn werk. Een kwartier later reden we samen richting mijn moeder, ik nog helemaal in tranen. Toen reed mijn zwager door het rode licht en jawel daar reed een politieauto achter ons aan en we moesten stoppen. De politieagent vroeg of mijn zwager wel wist waarom hij werd aangehouden, ja hoor, was het antwoord van mijn zwager, ik reed door het rode licht. Maar wij zijn op weg naar mijn schoonmoeder want mijn schoonvader is overleden. En ik riep er tussen door van: en mijn moeder weet nog van niets. Toen keek die agent naar mij en zag mij in tranen zitten, gecondoleerd zei hij tegen mij en tegen mijn zwager zei hij, rij maar achter ons aan dan begeleiden wij jullie naar je schoonmoeder. Af en toe deed hij de sirene aan en ze reden dan allebei door het rode licht en dan zie je opeens iedereen opzij gaan!! Echt helemaal te gek, door mijn tranen heen moest ik weer lachen om deze situatie!!! (Waar ik bang voor was dat iemand mijn moeder al had gebeld met de mededeling dat mijn vader was overleden)
Al snel kwamen we aan bij mijn moeder, ze deed de deur open en zei gelijk; we moeten naar het ziekenhuis. Ik zag aan haar gezicht dat zij nog van niets wist, ik duwde haar weer zacht naar binnen en zei: ga nog maar even zitten. Dit herhaalde ik nog een keer, toen zij mijn moeder ineens: Papa is overleden he? We gingen zitten en ik zei: Ja, mam, papa is rond 8:50 uur overleden. Dat was vijf minuten nadat mijn moeder met het ziekenhuis had gesproken.
We wachten nog even op mijn oudste zus en toen zijn we met zijn vieren naar het ziekenhuis gereden. In het ziekenhuis werd mijn moeder meegenomen door een hele lieve broeder. Wij liepen achter hun aan naar een kamertje, we kwamen binnen en zagen daar mijn vader liggen. O, ik schrok zo, ik had nog nooit een overledende gezien. Ja, vroeger toen ik nog veel jonger was, maar toen drong het niet tot mijn door. Mijn vader's mond stond open, hij had geen bril op en geen gebit in en hij voelde al zo koud aan!!! Wat gaat er dan veel door je hoofd heen, MIJN VADER IS ECHT OVERLEDEN, DACHT IK!!! We zijn een lange tijd bij mijn vader gebleven om afscheid te nemen, ik was zo dankbaar dat ik al die weken nog bij hem ben geweest. We mochten mijn vader nooit meer aanraken, hij was bang voor een infectie. En toen hij na 3 september weer was opgenomen in het ziekenhuis zei ik op een dag tegen mijn vader: PAP, IK MOET U EVEN OMHELSEN, EN IK ZEI: IK HOU VAN U!!! Dat gevoel had ik op dat moment zo erg en IK ben daar achteraf heel erg blij om. Mijn man Nicola kwam ook al snel naar het ziekenhuis toe, toen hij mijn vader zag liggen schrok hij ook.
(Later zeiden wij tegen elkaar dat DIE blik ons de hele tijd bij bleef!!!!)
Na een paar uur zijn we naar mijn moeder's huis gegaan. Mijn tweelingzus en man kwamen ook later, en waren gelijk naar het ziekenhuis gegaan en hadden mijn vader ook nog gezien. O, wat hebben we als familie veel gehuild zeg!!!!! s' Middags kwam de begrafenisondernemer langs, onze moeder en haar vier dochters gingen om de tafel heen zitten. We hebben alles goed besproken, mijn vader was christelijk, dus de kerk en alles moest geregeld worden. Ook hebben we de kaarten al uitgekozen. Een simpele kaart met een tak, ik weet de naam niet. Pfff, wat kwam er veel bij kijken zeg. Gelukkig wist de begrafenisondernemer WAT er alles moest gebeuren. Rond 16:45 uur zijn Nicola en ik door mijn zwager afgezet bij het kdv om Ismael op te halen.
Vrijdagochtend ging Ismael naar het kdv, ik had afgesproken met mijn moeder, mijn tweelingzus was gelukkig blijven slapen bij mijn moeder. We hebben met zijn vieren, later kwam mijn zwager ook nog even, de adressen opgeschreven. Rond 14:00 uur kwam de begrafenisondernemer met een proefdruk van de kaart, mooie kaart!!! Weer huilen natuurlijk, toen we allemaal naar die kaart keken was het echt definitief. Hij zou de kaart verder laten drukken en dan zouden we ze met zijn allen in de enveloppen doen. Rond 15:00 uur kwam mijn andere zwager met drie kinderen langs om mijn tweelingzus weer op te halen. Even naar het winkelcentrum gelopen en daarna weer terug om de kaarten in de enveloppen te doen. Rond 20:45 uur was ik thuis. Nicola moest tot laat werken en Ismael was rond 17:00 uur al opgehaald, want hij ging bij mijn zus en zwager + twee jongens logeren. Van Nicola hoefde het niet dat Ismael ging logeren, maar ik vond het voor hun wel een goede afleiding, en ik bleef maar huilen. Ismael heeft het die twee dagen erg naar zijn zin gehad, op zondagmiddag heb ik Ismael weer opgehaald. Ooooo wat was ik blij om mijn mannetje weer te zien zeg!!!!!!!!!! Nicola en ik hadden dus twee dagen voor "onszelf", niet echt veel gedaan. Even op zaterdag naar de stad geweest om kleren te kopen voor Ismael, die hij op de begravenis aan zou doen. Een mooie blouses en een spencer, een broek en een jas. We zijn toen met zijn 2-en uiteten gegaan, het regende buiten en we wilde ook naar de film gaan en we hadden de kaarten al gekocht. Eigenlijk had ik geen zin om naar de film te gaan, en we waren om 19:30 uur al klaar met eten en om 21:30 uur zou de film beginnen. Toen heb ik de bioskoopkaartje terug gebracht en we hebben popcorn gekocht en toen een dvd gekocht. We wilde eigenlijk nog gaan dansen, maar vonden dat niet gepast ivm met het overlijden van mijn vader.
Dinsdagochtend was de begrafenis van mijn vader. Om 9:00 uur waren we in de kerk en om 9:15 uur konden de genodigden ons condoleren. We mochten mijn vader nog voor de laatste keer zien en DAT wilde Nicola en ik natuurlijk wel. We liepen eerst met ons tweeen naar de kist toe. Mijn vader lag er, zoals men vaak zegt: "goed bij"; zijn handen waren gevouwen, hij had zijn bril op, en hij had zijn gebit in en zijn mond was dicht. Het was net of hij aan het slapen was. Ismael heeft mijn vader ook nog gezien, wij vertelde hem dat opa aan het slapen was. Ismael zwaaide naar opa en zei: " Dag opa". DAT moment vergeet ik nooit meer!!!
In de kerk waren veel mensen: paar collega's van mij, verder heel veel mensen van de kerk waar mijn ouders lid van zijn, vrienden, kennissen!!! Mijn ene oudste zus + familie had onderweg nog een ongeluk gehad, gelukkig was alleen de auto beschadigd, maar de schrik zat er bij hun goed in. Rond 10:00 uur werd mijn vader, door mijn drie zwagers + mijn man, de kerk binnengedragen. De kist werd voor in de kerk gezet en toen legde mijn nichtje Roseanne tekeningen van mijn vader's kleinkinderen op de kist, erg mooi ontroerend moment!!!!
Toen werden mooie woorden gesproken over mijn vader. Er werd liederen gezongen, mooi gesproken en natuurlijk gehuild, wij zijn een echte huilfamilie!!! Na afloop kregen we koffie + broodjes.
Rond 12:30 uur gingen mijn man, Ismael, mijn moeder en ik richting Overschild(Groningen) rond 15:30 uur kwamen we daaraan. Sommige mensen hadden een uur gewacht gewacht op ons. Tja, zei mijn moeder, we konden echt niet harder rijden hoor, eerlijk gezegd waren wij te laat weggegaan!!! Er werd een korte dienst gehouden, nu MET de hele familie van mijn moeder's en mijn vader's kant, Oom's, tante's, neven, nichten, leden van de kerk, er waren weer veel mensen.
Na de kerkdienst liepen we naar de begraafplaats, daar werd de kist naar beneden gehesen, en we gingen met zijn allen het: " Onze Vader" zingen. Alle kinderen kregen een roos en mochten die op de kist gooien, een hele mooi emotioneel moment. Na de begrafenis gingen we weer terug naar een zaal, we kregen koffie, soep en broodjes. Eerst zouden we een nachtje blijven slapen, maar op het laatste moment hebben we toch besloten om weer terug te gaan naar Den Haag. Mijn moeder wilde weer met ons mee. Rond 22:00 uur heb ik mijn moeder veilig bij haar huisje afgezet, wat was ik blij dat we weer veilig in Den Haag waren aangekomen!!! Ongeveer 600 kilometer rijden op 1 dag is toch best veel.
Tja, als je mij nu vraagt hoe het met mij gaat, dan zal ik het volgende antwoorden: de ene keer gaat het goed, de andere keer blijf ik huilen!!! Mijn vader is te jong gestorven: 70 jaar!!! Als je vraagt aan Ismael waar is Opa? Dan zegt hij: Opa is dood en opa is in hemel. Hij begrijpt het gelukkig niet goed, maar ik vind het heel erg dat Ismael nooit zijn opa beter leert kennen. Het is goed zo, mijn vader is een ernstige lijdensweg bespaart gebleven en daar ben ik erg dankbaar voor. Het is een lang verhaal geworden, als jullie vragen hebben zal ik proberen die te beantwoorden. Even een laatste regel van mij: Laat elkaar weten dat je van iemand houd en zeg dit dan ook, voordat het te laat is en je het NOOIT meer tegen iemand KAN zeggen!!!
Liefs van Wilma
Ja mijn vader had ook een slang in zijn neus voor zuurstof, dat apparaat maakte zo'n rotgeluid.
Ja ik heb mijn vader niet verzorg dat deed mijn moeder en dat maakt het voor jou denk ik extra moeilijk.
Maar lieverd later kijk jij daar WEL graag op terug dat jij je vader met alle liefde die in je zit verzorgd hebt omdat dat de periode is dat je je vader nog bij je had ook al was hij ziek. Echt waar!! Ja, mijn vader had het ook zo koud en niet warm zoals jouw vader.
Ik moet mij nu inhouden om niet te gaan huilen want ik zit op mijn werk en ik moet zo in vergadering maar ik wil dit bericht voor jou typen.
Ja lieverd tuurlijk doet het pijn. Ik herinner mij juist wel de leuke dingen en de negatieve dingen niet. Gek he?
Nee omdat je zoveel om je vader heb gehuild waren je tranen denk ik "op" hoe gek het ook klinkt. Vandaar dat je zo rustig was.
Pff raar idee dat jij nog naast je moeder heb zitten ontbijten.
Ja gek he hoe je dan in zo'n situatie toch nog gaat en kan lachen.
Ja mijn vader was 70 jaar toen hij is overleden en ik was toen even rekenen 34 jaar.
Mijn zoon heeft mijn vader, zijn opa, gezien toen hij opgebaard lag in de kerk. Hij zei: KIJK, opa slaapt!! Nee hij was 3 jaar bijna 4 jaar. Ja ik herken dat wel maar broer begon ineens heel hard in de kerk te huilen hij kon ook niet ophouden.
Ja, ik heb heel goed contact met mijn tweelingzus?
Of dat een steun is weet ik niet. Mijn vader was niet echt een vader en nu probeer ik mij nog netjes uit te drukken.
Vertel ik later nog wel eens.
Nee ik vind het niet jammer dat mijn vader zo ver begraven is. Kijk als hij dichtbij begraven zou zijn dan ging ik wel vaker hem bezoeken maar ja het zij zo.
Ja maar dat is de cultuur he. Mjin man vindt dat al heel gewoon maar wel heel erg dat hij niet even alleen met zijn vader kan "praten".
Nee mijn vader heeft geen olifantje op zijn graf.
Ik weet niet zeker of je het liedje mooi vind want de tekst klopt volgens mij niet.
Mijn vader is op donderdag 3 oktober 2002 overleden, dit is mijn verhaal: Op donderdagochtend 3 oktober 2002 ging ik zoals elke ochtend naar mijn werk. Ik was net bezig om een mailtje te schrijven naar een vriendin toen opeens de telefoon ging. Ik hoorde mijn moeder aan de andere kant zeggen: Wilma,
ik ben net gebeld door het ziekenhuis dat het heel slecht gaat met papa. Moet ik de andere kinderen ook bellen, vroeg mijn moeder? Nee, mam, zei ik gelijk u heeft te weinig informatie om al uw kinderen te waarschuwen. laat mij het ziekenhuis maar even bellen!! Dus ik draaide het nummer van het ziekenhuis
"Leyenburg" , wilt u mij doorverbinden met de 6e etage vroeg ik, ik moest even wachten en werd doorverbonden met een zuster. " Wie bent u" , vroeg een zuster aan de andere kant van de lijn? Ik ben de dochter van meneer Werkman, zei ik. Toen hoorde ik die mevrouw zeggen, het spijt me, UW VADER IS OVERLEDEN!!!. Wat er DAN door je heen gaat is niet te beschrijven!!! IK was dus als eerste die hoorde dat mijn vader was overleden. Nu ik dit zo opschrijf stromen de tranen weer over mijn wangen. Maar ik wil mijn verhaal aan jullie vertellen!!!! Mijn moeder wist dus nog van niets en zij had ondertussen geregeld dat zij zou worden opgehaald door een vriendin van haar. Dus ik probeerde mijn moeder te bellen en ze bleef maar ingesprek!!! Mijn zus belde mij op mijn werk, ik heb haar gezegd dat ik mama moest bellen. En probeerde het nog wel vijf keer, opeens lukte het, met mevrouw Werkman hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik zei, mam, met Wilma, heeft u uw vriendin al gebeld, ja, was mijn moeders antwoord. Ik zei heel rustig en zonder dat mijn moeder hoorde dat ik huilde, wilt u uw vriendin nu even afbellen, want IK kom nu naar u toe en dan gaan wij samen naar het ziekenhuis. Dat vond ze goed. Ondertussen was ik natuurlijk helemaal overstuur en ik huilde heel erg op mijn werk en ze waren allemaal zo lief, mijn baas sloeg zijn armen om mij heen. Later belden ik mijn zus weer op en vertelde haar dat onze vader was overleden en dat mama het nog niet wist. Toen belde mijn zwager ineens op en vertelde dat hij naar mama zou gaan en ik vroeg dus of hij mij wilde ophalen van mijn werk. Een kwartier later reden we samen richting mijn moeder, ik nog helemaal in tranen. Toen reed mijn zwager door het rode licht en jawel daar reed een politieauto achter ons aan en we moesten stoppen. De politieagent vroeg of mijn zwager wel wist waarom hij werd aangehouden, ja hoor, was het antwoord van mijn zwager, ik reed door het rode licht. Maar wij zijn op weg naar mijn schoonmoeder want mijn schoonvader is overleden. En ik riep er tussen door van: en mijn moeder weet nog van niets. Toen keek die agent naar mij en zag mij in tranen zitten, gecondoleerd zei hij tegen mij en tegen mijn zwager zei hij, rij maar achter ons aan dan begeleiden wij jullie naar je schoonmoeder. Af en toe deed hij de sirene aan en ze reden dan allebei door het rode licht en dan zie je opeens iedereen opzij gaan!! Echt helemaal te gek, door mijn tranen heen moest ik weer lachen om deze situatie!!! (Waar ik bang voor was dat iemand mijn moeder al had gebeld met de mededeling dat mijn vader was overleden)
Al snel kwamen we aan bij mijn moeder, ze deed de deur open en zei gelijk; we moeten naar het ziekenhuis. Ik zag aan haar gezicht dat zij nog van niets wist, ik duwde haar weer zacht naar binnen en zei: ga nog maar even zitten. Dit herhaalde ik nog een keer, toen zij mijn moeder ineens: Papa is overleden he? We gingen zitten en ik zei: Ja, mam, papa is rond 8:50 uur overleden. Dat was vijf minuten nadat mijn moeder met het ziekenhuis had gesproken.
We wachten nog even op mijn oudste zus en toen zijn we met zijn vieren naar het ziekenhuis gereden. In het ziekenhuis werd mijn moeder meegenomen door een hele lieve broeder. Wij liepen achter hun aan naar een kamertje, we kwamen binnen en zagen daar mijn vader liggen. O, ik schrok zo, ik had nog nooit een overledende gezien. Ja, vroeger toen ik nog veel jonger was, maar toen drong het niet tot mijn door. Mijn vader's mond stond open, hij had geen bril op en geen gebit in en hij voelde al zo koud aan!!! Wat gaat er dan veel door je hoofd heen, MIJN VADER IS ECHT OVERLEDEN, DACHT IK!!! We zijn een lange tijd bij mijn vader gebleven om afscheid te nemen, ik was zo dankbaar dat ik al die weken nog bij hem ben geweest. We mochten mijn vader nooit meer aanraken, hij was bang voor een infectie. En toen hij na 3 september weer was opgenomen in het ziekenhuis zei ik op een dag tegen mijn vader: PAP, IK MOET U EVEN OMHELSEN, EN IK ZEI: IK HOU VAN U!!! Dat gevoel had ik op dat moment zo erg en IK ben daar achteraf heel erg blij om. Mijn man Nicola kwam ook al snel naar het ziekenhuis toe, toen hij mijn vader zag liggen schrok hij ook.
(Later zeiden wij tegen elkaar dat DIE blik ons de hele tijd bij bleef!!!!)
Na een paar uur zijn we naar mijn moeder's huis gegaan. Mijn tweelingzus en man kwamen ook later, en waren gelijk naar het ziekenhuis gegaan en hadden mijn vader ook nog gezien. O, wat hebben we als familie veel gehuild zeg!!!!! s' Middags kwam de begrafenisondernemer langs, onze moeder en haar vier dochters gingen om de tafel heen zitten. We hebben alles goed besproken, mijn vader was christelijk, dus de kerk en alles moest geregeld worden. Ook hebben we de kaarten al uitgekozen. Een simpele kaart met een tak, ik weet de naam niet. Pfff, wat kwam er veel bij kijken zeg. Gelukkig wist de begrafenisondernemer WAT er alles moest gebeuren. Rond 16:45 uur zijn Nicola en ik door mijn zwager afgezet bij het kdv om Ismael op te halen.
Vrijdagochtend ging Ismael naar het kdv, ik had afgesproken met mijn moeder, mijn tweelingzus was gelukkig blijven slapen bij mijn moeder. We hebben met zijn vieren, later kwam mijn zwager ook nog even, de adressen opgeschreven. Rond 14:00 uur kwam de begrafenisondernemer met een proefdruk van de kaart, mooie kaart!!! Weer huilen natuurlijk, toen we allemaal naar die kaart keken was het echt definitief. Hij zou de kaart verder laten drukken en dan zouden we ze met zijn allen in de enveloppen doen. Rond 15:00 uur kwam mijn andere zwager met drie kinderen langs om mijn tweelingzus weer op te halen. Even naar het winkelcentrum gelopen en daarna weer terug om de kaarten in de enveloppen te doen. Rond 20:45 uur was ik thuis. Nicola moest tot laat werken en Ismael was rond 17:00 uur al opgehaald, want hij ging bij mijn zus en zwager + twee jongens logeren. Van Nicola hoefde het niet dat Ismael ging logeren, maar ik vond het voor hun wel een goede afleiding, en ik bleef maar huilen. Ismael heeft het die twee dagen erg naar zijn zin gehad, op zondagmiddag heb ik Ismael weer opgehaald. Ooooo wat was ik blij om mijn mannetje weer te zien zeg!!!!!!!!!! Nicola en ik hadden dus twee dagen voor "onszelf", niet echt veel gedaan. Even op zaterdag naar de stad geweest om kleren te kopen voor Ismael, die hij op de begravenis aan zou doen. Een mooie blouses en een spencer, een broek en een jas. We zijn toen met zijn 2-en uiteten gegaan, het regende buiten en we wilde ook naar de film gaan en we hadden de kaarten al gekocht. Eigenlijk had ik geen zin om naar de film te gaan, en we waren om 19:30 uur al klaar met eten en om 21:30 uur zou de film beginnen. Toen heb ik de bioskoopkaartje terug gebracht en we hebben popcorn gekocht en toen een dvd gekocht. We wilde eigenlijk nog gaan dansen, maar vonden dat niet gepast ivm met het overlijden van mijn vader.
Dinsdagochtend was de begrafenis van mijn vader. Om 9:00 uur waren we in de kerk en om 9:15 uur konden de genodigden ons condoleren. We mochten mijn vader nog voor de laatste keer zien en DAT wilde Nicola en ik natuurlijk wel. We liepen eerst met ons tweeen naar de kist toe. Mijn vader lag er, zoals men vaak zegt: "goed bij"; zijn handen waren gevouwen, hij had zijn bril op, en hij had zijn gebit in en zijn mond was dicht. Het was net of hij aan het slapen was. Ismael heeft mijn vader ook nog gezien, wij vertelde hem dat opa aan het slapen was. Ismael zwaaide naar opa en zei: " Dag opa". DAT moment vergeet ik nooit meer!!!
In de kerk waren veel mensen: paar collega's van mij, verder heel veel mensen van de kerk waar mijn ouders lid van zijn, vrienden, kennissen!!! Mijn ene oudste zus + familie had onderweg nog een ongeluk gehad, gelukkig was alleen de auto beschadigd, maar de schrik zat er bij hun goed in. Rond 10:00 uur werd mijn vader, door mijn drie zwagers + mijn man, de kerk binnengedragen. De kist werd voor in de kerk gezet en toen legde mijn nichtje Roseanne tekeningen van mijn vader's kleinkinderen op de kist, erg mooi ontroerend moment!!!!
Toen werden mooie woorden gesproken over mijn vader. Er werd liederen gezongen, mooi gesproken en natuurlijk gehuild, wij zijn een echte huilfamilie!!! Na afloop kregen we koffie + broodjes.
Rond 12:30 uur gingen mijn man, Ismael, mijn moeder en ik richting Overschild(Groningen) rond 15:30 uur kwamen we daaraan. Sommige mensen hadden een uur gewacht gewacht op ons. Tja, zei mijn moeder, we konden echt niet harder rijden hoor, eerlijk gezegd waren wij te laat weggegaan!!! Er werd een korte dienst gehouden, nu MET de hele familie van mijn moeder's en mijn vader's kant, Oom's, tante's, neven, nichten, leden van de kerk, er waren weer veel mensen.
Na de kerkdienst liepen we naar de begraafplaats, daar werd de kist naar beneden gehesen, en we gingen met zijn allen het: " Onze Vader" zingen. Alle kinderen kregen een roos en mochten die op de kist gooien, een hele mooi emotioneel moment. Na de begrafenis gingen we weer terug naar een zaal, we kregen koffie, soep en broodjes. Eerst zouden we een nachtje blijven slapen, maar op het laatste moment hebben we toch besloten om weer terug te gaan naar Den Haag. Mijn moeder wilde weer met ons mee. Rond 22:00 uur heb ik mijn moeder veilig bij haar huisje afgezet, wat was ik blij dat we weer veilig in Den Haag waren aangekomen!!! Ongeveer 600 kilometer rijden op 1 dag is toch best veel.
Tja, als je mij nu vraagt hoe het met mij gaat, dan zal ik het volgende antwoorden: de ene keer gaat het goed, de andere keer blijf ik huilen!!! Mijn vader is te jong gestorven: 70 jaar!!! Als je vraagt aan Ismael waar is Opa? Dan zegt hij: Opa is dood en opa is in hemel. Hij begrijpt het gelukkig niet goed, maar ik vind het heel erg dat Ismael nooit zijn opa beter leert kennen. Het is goed zo, mijn vader is een ernstige lijdensweg bespaart gebleven en daar ben ik erg dankbaar voor. Het is een lang verhaal geworden, als jullie vragen hebben zal ik proberen die te beantwoorden. Even een laatste regel van mij: Laat elkaar weten dat je van iemand houd en zeg dit dan ook, voordat het te laat is en je het NOOIT meer tegen iemand KAN zeggen!!!
Liefs van Wilma
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:35
Lieve Wilma, wat een verhaal!! Heb nu niet echt tijd om het goed te lezen allemaal, maar dat ga ik straks doen.
Dit is mijn "afscheidsbrief" die de begrafenisondernemer op de begrafplaats heeft voorgelezen voor mij. Ik kon dat zelf niet. Ik dacht misschien wil je die wel lezen. Straks schrijf ik weer meer!!
Lieve Papa,
Hier sta ik dan. Helemaal kapot van verdriet. Maar ook opgelucht en heel blij dat het voor jou over is.
Je was op. En eerlijk gezegd ik ook......................
Wat wij met elkaar hadden, weten alleen wij. Alhoewel voor de buitenwereld wel duidelijk was, dat wij iets heel speciaals hadden.
We hebben zoveel samen meegemaakt en dat alles maakte onze band alleen maar sterker en sterker. Wij, samen tegen de boze buitenwereld. Zo voelde dat tenminste altijd. Nu moet ik dat zonder jou gaan doen...........
Ik ben dankbaar dat ik je tot het einde aan toe heb mogen bijstaan en ik heb het met al mijn liefde gedaan.
Het spijt me dat er de laatste tijd niet veel diep contact meer was. Ik weet dat we elkaar dingen hadden willen zeggen, maar het niet deden om het afscheid niet nog moeilijker te maken. Jij was al begonnen met mij los te laten en daar had ik het heel erg moeilijk mee. Nu moet ik jou gaan los laten.
Ik weet dat je bij me blijft, en ik zal je altijd in mijn hart blijven dragen, daar waar je thuis hoort.
Lieve Papa, bedankt voor alles. Iedereen vindt altijd zijn eigen vader de liefste en de beste, maar ik weet dat ALLEEN JIJ dat bent!!!!
Lieve, lieve Papa, rust goed uit en laat je af en toe eens zien............
Ik hou van je....................... Voor altijd!!!
Dit is mijn "afscheidsbrief" die de begrafenisondernemer op de begrafplaats heeft voorgelezen voor mij. Ik kon dat zelf niet. Ik dacht misschien wil je die wel lezen. Straks schrijf ik weer meer!!
Lieve Papa,
Hier sta ik dan. Helemaal kapot van verdriet. Maar ook opgelucht en heel blij dat het voor jou over is.
Je was op. En eerlijk gezegd ik ook......................
Wat wij met elkaar hadden, weten alleen wij. Alhoewel voor de buitenwereld wel duidelijk was, dat wij iets heel speciaals hadden.
We hebben zoveel samen meegemaakt en dat alles maakte onze band alleen maar sterker en sterker. Wij, samen tegen de boze buitenwereld. Zo voelde dat tenminste altijd. Nu moet ik dat zonder jou gaan doen...........
Ik ben dankbaar dat ik je tot het einde aan toe heb mogen bijstaan en ik heb het met al mijn liefde gedaan.
Het spijt me dat er de laatste tijd niet veel diep contact meer was. Ik weet dat we elkaar dingen hadden willen zeggen, maar het niet deden om het afscheid niet nog moeilijker te maken. Jij was al begonnen met mij los te laten en daar had ik het heel erg moeilijk mee. Nu moet ik jou gaan los laten.
Ik weet dat je bij me blijft, en ik zal je altijd in mijn hart blijven dragen, daar waar je thuis hoort.
Lieve Papa, bedankt voor alles. Iedereen vindt altijd zijn eigen vader de liefste en de beste, maar ik weet dat ALLEEN JIJ dat bent!!!!
Lieve, lieve Papa, rust goed uit en laat je af en toe eens zien............
Ik hou van je....................... Voor altijd!!!
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:12
Lieve Wilma, nou wat een verschil hier met dat andere topic, he???!!
Je hebt me weer aan het huilen gemaakt en heb het stukje niet in een keer door kunnen lezen...... Is heel aangrijpend te lezen en ik herken zoveel dingen in je verhaal!!
Ja, een dode dierbare zien is echt heel erg. Ook al zien ze er nog zo mooi uit, het is en blijft een leeg omhulsel. De mens zelf is er uit....
Ik weet nog dat ze mijn vader kwamen halen om hem mee te nemen. Dat heb ik echt heel erg gevonden. Ze legden hem op zo'n brancard in zijn pyama en zijn arm viel er van af. Hup die legde ze er weer op, hoes erover heen en weg... We hebben hem tot aan de auto toe begeleidt en daarna was het allemaal zo leeg.... Zo nutteloos......
Ik "woonde" toen bij mijn vader en ik had mijn pyama al aan gedaan (het was 20.45 toen mijn vader overleed). Maar ik hoefde nu natuurlijk nergens meer voor te blijven. De dokter die was gekomen had mijn man een recept voor kalmeringspillen voor mij gegeven, omdat ik helmaal aan het hyperventileren was en niet meer kon stoppen met huilen en ik ben toen in mijn pyama met jas aan en pantoffels met mijn man en zoon in de auto gestapt en hebben die pillen gehaald.....
Daarna al het geregel en het huis van mijn vader moest leeg. We waren nog helemaal niet klaar met het huis van mijn vader op orde te krijgen (was een huurhuis en mijn vader had er heel veel aan veranderd enzo), moesten nog een grafsteen uitzoeken en toen "kwam" mijn moeder ineens.... Dat was pas echt een stressperiode. Bij mijn vader in huis en tussendoor naar Rotterdam naar mijn moeder..... Gelukkig zat ik toen in de ziektewet want werken er ook nog bij had ik echt niet gekund......
Wilma, mijn zoon wil nu op de computer en ik wil ook effe bijkomen... Is best heftig dit alles!! Maar doet me ook goed, hoor, dus blijf gewoon langskomen!!
Je hoort me misschien straks nog en anders morgen, OK!!??
Weltereusten voor straks en bedankt!!
Hele dikke knuff, Nicole.
Je hebt me weer aan het huilen gemaakt en heb het stukje niet in een keer door kunnen lezen...... Is heel aangrijpend te lezen en ik herken zoveel dingen in je verhaal!!
Ja, een dode dierbare zien is echt heel erg. Ook al zien ze er nog zo mooi uit, het is en blijft een leeg omhulsel. De mens zelf is er uit....
Ik weet nog dat ze mijn vader kwamen halen om hem mee te nemen. Dat heb ik echt heel erg gevonden. Ze legden hem op zo'n brancard in zijn pyama en zijn arm viel er van af. Hup die legde ze er weer op, hoes erover heen en weg... We hebben hem tot aan de auto toe begeleidt en daarna was het allemaal zo leeg.... Zo nutteloos......
Ik "woonde" toen bij mijn vader en ik had mijn pyama al aan gedaan (het was 20.45 toen mijn vader overleed). Maar ik hoefde nu natuurlijk nergens meer voor te blijven. De dokter die was gekomen had mijn man een recept voor kalmeringspillen voor mij gegeven, omdat ik helmaal aan het hyperventileren was en niet meer kon stoppen met huilen en ik ben toen in mijn pyama met jas aan en pantoffels met mijn man en zoon in de auto gestapt en hebben die pillen gehaald.....
Daarna al het geregel en het huis van mijn vader moest leeg. We waren nog helemaal niet klaar met het huis van mijn vader op orde te krijgen (was een huurhuis en mijn vader had er heel veel aan veranderd enzo), moesten nog een grafsteen uitzoeken en toen "kwam" mijn moeder ineens.... Dat was pas echt een stressperiode. Bij mijn vader in huis en tussendoor naar Rotterdam naar mijn moeder..... Gelukkig zat ik toen in de ziektewet want werken er ook nog bij had ik echt niet gekund......
Wilma, mijn zoon wil nu op de computer en ik wil ook effe bijkomen... Is best heftig dit alles!! Maar doet me ook goed, hoor, dus blijf gewoon langskomen!!
Je hoort me misschien straks nog en anders morgen, OK!!??
Weltereusten voor straks en bedankt!!
Hele dikke knuff, Nicole.
donderdag 23 oktober 2008 om 12:51
@Niromi, heb jij hyves?
Ja ik raak van dat andere topic ook soms in de war hoor!
Ik heb het overzicht nu afgedrukt. Zo jij bent al lang getrouwd.
Heb je mijn verhaal al gelezen?
Ja, dat beeld van mijn overleden vader vergeet ik nooit.
Oh wat erg dat toen ze je vader kwamen ophalen je zag hoe arm eraf viel. Brrr, zoiets zie je in films maar jij hebt het echt meegemaakt. Wat heb jij toen in een stressperiode geleefd zeg!! Hoe gaat het nu met je? En je zoon?
Liefs Wilma
Ja ik raak van dat andere topic ook soms in de war hoor!
Ik heb het overzicht nu afgedrukt. Zo jij bent al lang getrouwd.
Heb je mijn verhaal al gelezen?
Ja, dat beeld van mijn overleden vader vergeet ik nooit.
Oh wat erg dat toen ze je vader kwamen ophalen je zag hoe arm eraf viel. Brrr, zoiets zie je in films maar jij hebt het echt meegemaakt. Wat heb jij toen in een stressperiode geleefd zeg!! Hoe gaat het nu met je? En je zoon?
Liefs Wilma
vrijdag 24 oktober 2008 om 00:22
Ja, ben ik weer... Is al laat en wil niet te laat naar bed, maar dat wil ik eigenlijk nooit, maar gebeurt wel....
Ja, heb je verhaal gelezen, maar was moeilijk, hoor. Heb het niet droog gehouden....
Ja, ik heb Hyves, maar doe daar niet veel mee eigenlijk. Heb ook niet veel vrienden gelukkig, want ik heb niet altijd zin of tijd om te antwoorden of heb niet altijd iets te vertellen.... En jij?
Ja, we zijn bijna 19 jaar getrouwd. 2 dagen nadat mijn moeder is overleden is onze trouwdag. Het had weinig gescheelt of we hadden haar crematie op onze trouwdag gehad!! Hebben vorig jaar niks speciaals gedaan, maar dit jaar wil mijn man mij mee uit eten nemen en ik denk dat ik dat maar aanneem!!! Dit is toch ook iets wat we willen "vieren".
Maar terug op je verslag. Heel indrukwekkend en je hebt je heel goed verwoord. Dat de politie jullie begeleidt heeft vind ik super!! Dat is echt heel mooi van ze!!!
Maar wat moet je je rot gevoelt hebben toen je besefte dat jij de einge was die wist dat je vader was overleden en je het zelf persoonlijk je moeder wilde vertellen........ Dat was vast niet makkelijk!!
En ja, bij mij is het ook zo. De ene dag gaat het beter als de andere, maar ik denk elke dag aan vooral mijn vader. Nu hier schrijvende staat naast mij de foto van mijn moeder en elke keer als ik haar zie moet ik ook aan haar denken, maar toch dat gemis heb ik bij haar niet. Je zou bijna misschien wel zeggen: "gelukkig maar", maar ik weet niet wat beter is. Mijn moeder heel erg missen en heel veel pijn hebben of wat ik nu heb. Haar niet echt missen maar wel heel veel pijn omdat ik haar maar zo kort in mijn leven gehad heb en alle leuke moeder-dochter dingen nooit met haar gedaan heb en ook nooit meer zal kunnen doen....... Ik heb altijd een gevoel van verloren tijd die nooit meer terugkomt en dat is ook heel pijnlijk.....
Voor mijn zoon ben ik blij dat hij mijn moeder niet kent want dat had hem ook heel wat gedaan. Opa en Oma verliezen in twee maanden tijd..... Gelukkig ging dat bij hem niet op.......
Ik zal je nog mijn "afscheidsbrief" aan mijn moeder hier kopieren. Misschien wil je die ook wel lezen??
Lieve Mama,
Hier sta ik dan. Ik heb geen woorden meer. Gedachtes en gevoelens genoeg........
Ik denk ook niet dat wij woorden nodig hebben om elkaar te begrijpen.
Na al die jaren was je er ineens weer. En ik was er meteen voor jou. Natuurlijk, want je blijft mijn moeder. Ik heb nooit opgehouden met van je houden en heb je altijd gemist.
Jammer genoeg hadden we deze keer maar twee maanden om bij elkaar te zijn en deze keer heb je mij voorgoed verlaten..................
Toch had ik deze twee maanden niet willen missen. Ik ben blij dat ik je in deze moeilijke periode heb bij mogen staan. Ik had je beloofd tot het eind aan toe te blijven en dat heb ik ook gedaan. Het was zwaar, maar ik heb het met liefde gedaan..............
Het doet pijn afscheid van je te nemen, ook al hebben we dat meerdere keren moeten doen. Nu is het definitief en kom je niet meer terug.
De laaste twee maanden van ons samen zijn heb ik je opnieuw leren kennen en je werd weer de moeder die je was toen ik klein was. Zo had ik je graag nog heel lang mee willen maken, maar helaas.....................
Ik verwijt je niks en ben niet boos meer. Er is alleen nog verdriet..............
Mama, ik hoop dat je nu eindelijk die rust hebt, die je al zo heel lang zocht. Je hebt het verdient!!!
Je blijft voor altijd in mijn hart en ik blijf voor altijd van je houden!! Ik ben heel gelukkig dat ik je terug heb!!
Ik hou van je,
Nicole.
Sorry, Wilma wordt me effe teveel........................
Jij niet huilen, he!!!
Je leest me heel gauw weer!!
Hele dikke knuff, Nicole
Ja, heb je verhaal gelezen, maar was moeilijk, hoor. Heb het niet droog gehouden....
Ja, ik heb Hyves, maar doe daar niet veel mee eigenlijk. Heb ook niet veel vrienden gelukkig, want ik heb niet altijd zin of tijd om te antwoorden of heb niet altijd iets te vertellen.... En jij?
Ja, we zijn bijna 19 jaar getrouwd. 2 dagen nadat mijn moeder is overleden is onze trouwdag. Het had weinig gescheelt of we hadden haar crematie op onze trouwdag gehad!! Hebben vorig jaar niks speciaals gedaan, maar dit jaar wil mijn man mij mee uit eten nemen en ik denk dat ik dat maar aanneem!!! Dit is toch ook iets wat we willen "vieren".
Maar terug op je verslag. Heel indrukwekkend en je hebt je heel goed verwoord. Dat de politie jullie begeleidt heeft vind ik super!! Dat is echt heel mooi van ze!!!
Maar wat moet je je rot gevoelt hebben toen je besefte dat jij de einge was die wist dat je vader was overleden en je het zelf persoonlijk je moeder wilde vertellen........ Dat was vast niet makkelijk!!
En ja, bij mij is het ook zo. De ene dag gaat het beter als de andere, maar ik denk elke dag aan vooral mijn vader. Nu hier schrijvende staat naast mij de foto van mijn moeder en elke keer als ik haar zie moet ik ook aan haar denken, maar toch dat gemis heb ik bij haar niet. Je zou bijna misschien wel zeggen: "gelukkig maar", maar ik weet niet wat beter is. Mijn moeder heel erg missen en heel veel pijn hebben of wat ik nu heb. Haar niet echt missen maar wel heel veel pijn omdat ik haar maar zo kort in mijn leven gehad heb en alle leuke moeder-dochter dingen nooit met haar gedaan heb en ook nooit meer zal kunnen doen....... Ik heb altijd een gevoel van verloren tijd die nooit meer terugkomt en dat is ook heel pijnlijk.....
Voor mijn zoon ben ik blij dat hij mijn moeder niet kent want dat had hem ook heel wat gedaan. Opa en Oma verliezen in twee maanden tijd..... Gelukkig ging dat bij hem niet op.......
Ik zal je nog mijn "afscheidsbrief" aan mijn moeder hier kopieren. Misschien wil je die ook wel lezen??
Lieve Mama,
Hier sta ik dan. Ik heb geen woorden meer. Gedachtes en gevoelens genoeg........
Ik denk ook niet dat wij woorden nodig hebben om elkaar te begrijpen.
Na al die jaren was je er ineens weer. En ik was er meteen voor jou. Natuurlijk, want je blijft mijn moeder. Ik heb nooit opgehouden met van je houden en heb je altijd gemist.
Jammer genoeg hadden we deze keer maar twee maanden om bij elkaar te zijn en deze keer heb je mij voorgoed verlaten..................
Toch had ik deze twee maanden niet willen missen. Ik ben blij dat ik je in deze moeilijke periode heb bij mogen staan. Ik had je beloofd tot het eind aan toe te blijven en dat heb ik ook gedaan. Het was zwaar, maar ik heb het met liefde gedaan..............
Het doet pijn afscheid van je te nemen, ook al hebben we dat meerdere keren moeten doen. Nu is het definitief en kom je niet meer terug.
De laaste twee maanden van ons samen zijn heb ik je opnieuw leren kennen en je werd weer de moeder die je was toen ik klein was. Zo had ik je graag nog heel lang mee willen maken, maar helaas.....................
Ik verwijt je niks en ben niet boos meer. Er is alleen nog verdriet..............
Mama, ik hoop dat je nu eindelijk die rust hebt, die je al zo heel lang zocht. Je hebt het verdient!!!
Je blijft voor altijd in mijn hart en ik blijf voor altijd van je houden!! Ik ben heel gelukkig dat ik je terug heb!!
Ik hou van je,
Nicole.
Sorry, Wilma wordt me effe teveel........................
Jij niet huilen, he!!!
Je leest me heel gauw weer!!
Hele dikke knuff, Nicole