Relaties
alle pijlers
Partner met kort lontje
donderdag 19 november 2020 09:39
Hallo iedereen, ik heb de moed samen geraapt om zelf een topic te plaatsen.. Ik ben 16 jaar samen met een partner met kort lontje. Hij werkt veel, helpt in het huishouden maar ontploft als er hem iets nie zint, en affectie kan hij moeilijk geven. Hij knuffelt amper tenzij ik hem bijna dwing, en communicatie na een conflict kan hij niet, hij sluit zich emotioneel af. .. Bv gisteren had ik zijn bord eten en drinken klaargezet na zijn werk, en was hij boos omdat ik de mayo nie op tafel gezet had en hij doet dan dan met het nodige lawaai.. Net tzelfde als het deksel van het toilet niet dicht is, een deur nie goed dicht is enz.. Alle dagen kritiek.. Ook vraagt hij nooit aan mij of ons dochter hoe onze dag geweest is, altijd gaat t over zijn dag, zijn interesses.. Als er iets fout loopt is het ook meestal mijn fout..sinds vorige week ben ik er 40 geworden en sta ik bij alles stil.. Zijn er mensen die dit herkennen? Ik zou zo graag ontsnappen uit mn situatie maar ik kan het precies niet..
vrijdag 27 november 2020 08:26
Ik heb nog geen idee hoe ik dit moet aanpakken. Mijn familie woont 100 km verder, ik ben daar welkom maar mijn werk en haar school is hier, ik kan niet naar daar. Wegens corona is t moeilijk om bij vrienden te gaan die ook hun gezin hebben. Mijn plan is om te praten met hem, hij heeft wel veel familie in de buurt zodat hij naar daar kan eventueel
vrijdag 27 november 2020 09:40
Ik herken een aantal dingen in je situatie. Ook hier adrenaline, al jaren lang, om ’ontploffingen’ en irritaties van man te voorkomen. Goedpraten dat het ook wel logisch is dat hij boos of geirriteerd is omdat ik ook wel nonchalant ben. Kinderen uit de wind proberen te houden.
Ik heb 1,5 week geleden de knoop doorgehakt en besloten te gaan scheiden. Dat voelt verdrietig, maar ik ben vooral heel erg opgelucht. En het vreemde is: hij ook. Het werkt gewoon niet tussen ons, het gaat met ons allebei niet goed.
Ik zie nu uit naar een meer ontspannen leven, zonder continue stress, zonder al die spanningen die ongetwijfeld ook hun weerslag hebben op mijn (jonge) kinderen. Ik gun jou dat ook! Ik denk dat je zult gaan merken hoeveel ruimte het geeft als je de knoop doorhakt. Hoe je steeds meer gaat zien dat zijn gedrag niet ok is, en hoeveel van jezelf je hebt moeten inleveren en veranderen. En het meest van ales gun ik het jouw dochter, om vrij en zichzelf te kunnen zijn, te kunnen puberen en zich ontwikkelen zonder allerlei onredelijke consequenties vanuit man.
Sterkte- je redt het wel!
Ik heb 1,5 week geleden de knoop doorgehakt en besloten te gaan scheiden. Dat voelt verdrietig, maar ik ben vooral heel erg opgelucht. En het vreemde is: hij ook. Het werkt gewoon niet tussen ons, het gaat met ons allebei niet goed.
Ik zie nu uit naar een meer ontspannen leven, zonder continue stress, zonder al die spanningen die ongetwijfeld ook hun weerslag hebben op mijn (jonge) kinderen. Ik gun jou dat ook! Ik denk dat je zult gaan merken hoeveel ruimte het geeft als je de knoop doorhakt. Hoe je steeds meer gaat zien dat zijn gedrag niet ok is, en hoeveel van jezelf je hebt moeten inleveren en veranderen. En het meest van ales gun ik het jouw dochter, om vrij en zichzelf te kunnen zijn, te kunnen puberen en zich ontwikkelen zonder allerlei onredelijke consequenties vanuit man.
Sterkte- je redt het wel!
vrijdag 27 november 2020 10:40
Bedankt om dit mee te delen, ik wens jou ook veel moed en sterkte toe!upendown schreef: ↑27-11-2020 09:40Ik herken een aantal dingen in je situatie. Ook hier adrenaline, al jaren lang, om ’ontploffingen’ en irritaties van man te voorkomen. Goedpraten dat het ook wel logisch is dat hij boos of geirriteerd is omdat ik ook wel nonchalant ben. Kinderen uit de wind proberen te houden.
Ik heb 1,5 week geleden de knoop doorgehakt en besloten te gaan scheiden. Dat voelt verdrietig, maar ik ben vooral heel erg opgelucht. En het vreemde is: hij ook. Het werkt gewoon niet tussen ons, het gaat met ons allebei niet goed.
Ik zie nu uit naar een meer ontspannen leven, zonder continue stress, zonder al die spanningen die ongetwijfeld ook hun weerslag hebben op mijn (jonge) kinderen. Ik gun jou dat ook! Ik denk dat je zult gaan merken hoeveel ruimte het geeft als je de knoop doorhakt. Hoe je steeds meer gaat zien dat zijn gedrag niet ok is, en hoeveel van jezelf je hebt moeten inleveren en veranderen. En het meest van ales gun ik het jouw dochter, om vrij en zichzelf te kunnen zijn, te kunnen puberen en zich ontwikkelen zonder allerlei onredelijke consequenties vanuit man.
Sterkte- je redt het wel!
vrijdag 27 november 2020 10:46
vrijdag 27 november 2020 10:56
Ik had zo'n vader, nu ben ik 38 en heb afgelopen jaar therapie gehad en werd haarfijn blootgelegd dat het gedrag van mijn vader mijn leven enorm heeft bepaald in negatieve zin. Als kind vond ik het vreselijk, mijn moeder is nooit weggegaan maar dat had ze wel moeten doen, in mijn ogen achteraf.
Mijn vader is overigens heel erg veranderd in positieve zin, wijsheid komt met de jaren zeg maar. Door mijn jeugd en mijn vader weet ik wel dat ik dit gedrag never nooit zal accepteren van mijn partner, en gelukkig is mijn man ook heel anders.
Mijn vader is overigens heel erg veranderd in positieve zin, wijsheid komt met de jaren zeg maar. Door mijn jeugd en mijn vader weet ik wel dat ik dit gedrag never nooit zal accepteren van mijn partner, en gelukkig is mijn man ook heel anders.
vrijdag 27 november 2020 11:15
Dat gaat in jullie gezinssysteem ook niet meer gebeuren. Hij is het respect verloren en de drempel om zich nog enigszins te gedragen is weg.
Tijd om zaken in gang te zetten.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 27 november 2020 11:29
Deetje80 schreef: ↑27-11-2020 08:26Ik heb nog geen idee hoe ik dit moet aanpakken. Mijn familie woont 100 km verder, ik ben daar welkom maar mijn werk en haar school is hier, ik kan niet naar daar. Wegens corona is t moeilijk om bij vrienden te gaan die ook hun gezin hebben. Mijn plan is om te praten met hem, hij heeft wel veel familie in de buurt zodat hij naar daar kan eventueel
Tijdelijk de een het huis uit is geen plan wat zoden aan de dijk zet, dus welke stappen ga je verder ondernemen? Welke daarvan ga je vandaag zetten?
vrijdag 27 november 2020 12:14
Ik heb erover gesproken met een vriendin en ze zegt dat hij niet slecht is maar hulp nodig heeft en dat ik mezelf financieel in de miserie zal brengen wat ook niet echt helpt.. De huisarts kent mijn situatie en vind het krachtig van mij hoe ik omga met
zijn karakter, zij is er zeker van dat hij een vorm van autisme heeft maar meer dan dit zegt ze me niet. Enkel dat ik er goed mee omga en dat hij het niet zo bedoeld, dat ik dit niet persoonlijk mag opnemen. Dus ja, dit allemaal maakt t zeker nie makkelijk...
zijn karakter, zij is er zeker van dat hij een vorm van autisme heeft maar meer dan dit zegt ze me niet. Enkel dat ik er goed mee omga en dat hij het niet zo bedoeld, dat ik dit niet persoonlijk mag opnemen. Dus ja, dit allemaal maakt t zeker nie makkelijk...
anoniem_63b7dd36466bd wijzigde dit bericht op 27-11-2020 12:27
0.87% gewijzigd
vrijdag 27 november 2020 12:22
Dan gaat je vriendin toch lekker met hem samenwonen?
En ben je wel duidelijk genoeg geweest bij de huisarts? Het is voor JE DOCHTER een onhoudbare situatie. Ze heeft het over verhuizen vanwege de gezinssituatie he?
Ik vind het ontzettend vreemd allemaal, vooral van de huisarts.
En ben je wel duidelijk genoeg geweest bij de huisarts? Het is voor JE DOCHTER een onhoudbare situatie. Ze heeft het over verhuizen vanwege de gezinssituatie he?
Ik vind het ontzettend vreemd allemaal, vooral van de huisarts.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 27 november 2020 12:22
Haal zijn naam even weg 
.
Fijne vriendin zeg, heb je dus niet veel aan. Het kan best dat hij autisme heeft of wat dan ook, maar daar koop jij niets voor.
Zeg tegen je huisarts dat je bij je man weg wilt, vertel wat er bij je thuis gebeurd. Wees eerlijk.
Bel veilig thuis, laat je niet tegenhouden door mensen die zeggen dat je zo goed met je man omgaat. Zij ervaren echt niet wat er achter de voordeur gebeurd.
.Fijne vriendin zeg, heb je dus niet veel aan. Het kan best dat hij autisme heeft of wat dan ook, maar daar koop jij niets voor.
Zeg tegen je huisarts dat je bij je man weg wilt, vertel wat er bij je thuis gebeurd. Wees eerlijk.
Bel veilig thuis, laat je niet tegenhouden door mensen die zeggen dat je zo goed met je man omgaat. Zij ervaren echt niet wat er achter de voordeur gebeurd.
vrijdag 27 november 2020 12:26
Deetje80 schreef: ↑27-11-2020 12:14Ik heb erover gesproken met een vriendin en ze zegt dat hij niet slecht is maar hulp nodig heeft en dat ik mezelf financieel in de miserie zal brengen wat ook niet echt helpt.. De huisarts kent mijn situatie en vind het krachtig van mij hoe ik omga met zijn karakter, zij is er zeker van dat hij een vorm van autisme heeft maar meer dan dit zegt ze me niet. Enkel dat ik er goed mee omga en dat hij het niet zo bedoeld, dat ik dit niet persoonlijk mag opnemen. Dus ja, dit allemaal maakt t zeker nie makkelijk...
vrijdag 27 november 2020 13:37
Je wilt het nu goedpraten..dat siert je maar helpt je geen zak. Mijn vader had een moeilijke jeugd, waardoor zijn gedrag te verklaren was. Ik heb van jongs af aan geweten dat hij het moeilijk had daarmee en ergens snapte ik ook zijn gedrag. Maar als kind groei je wel op in angst, verbaal geweld, geschreeuw. Je hebt kinderen toch?Deetje80 schreef: ↑27-11-2020 12:14Ik heb erover gesproken met een vriendin en ze zegt dat hij niet slecht is maar hulp nodig heeft en dat ik mezelf financieel in de miserie zal brengen wat ook niet echt helpt.. De huisarts kent mijn situatie en vind het krachtig van mij hoe ik omga met
zijn karakter, zij is er zeker van dat hij een vorm van autisme heeft maar meer dan dit zegt ze me niet. Enkel dat ik er goed mee omga en dat hij het niet zo bedoeld, dat ik dit niet persoonlijk mag opnemen. Dus ja, dit allemaal maakt t zeker nie makkelijk...
vrijdag 27 november 2020 14:50
Hoe reageren jullie mannen dan als ze bijvoorbeeld geen parking vinden na het werk? Gisteren had hij het voor en das thuiskomen met slaande deur, roepen dat hij het beu is en klacht zal indien bij de gemeente en naar de badkamer daar dan gebonk. Da duurt een 10 minuten en das over. Das zeker geen sarcastische vraag mr ben eerlijk es benieuwd hoe jullie mannen reageren of frustraties van buitenaf zoals dit voorbeeld hierboven of frustraties tov jullie persoonlijk?
vrijdag 27 november 2020 14:51
Ik moet ineens denken aan die film over die vrouw die mishandeld wordt, was dat met Julia Roberts? Met die drie handdoekjes die precies recht moeten hangen. En dat ze ze dan als ze voor het eerst in haar eigen huis woont lékker scheef hangt.Dreamer schreef: ↑25-11-2020 11:42Ga voor de aardigheid op een dag eens na wat je allemaal doet en vooral laat om te voorkomen dat man boos wordt. Bij alles wat je op een dag doet of laat thuis. Wat gaat er door je hoofd, als je de vaatwasser uitpakt, eten kookt, iets opruimt of juist niet. (en dan toch)
Zo ben je al een tijdje niet naar een vriendin geweest...
Edit: Sleeping with the Enemy, inderdaad met Julia Roberts.
lariba wijzigde dit bericht op 27-11-2020 14:56
4.52% gewijzigd
vrijdag 27 november 2020 14:53
Wij hebben geen parkeerprobleem, maar mijn heeft op wat dan ook nog nooit zo gereageerd? Jij vindt dat toch ook niet normaal? Of deed jouw vader dat ook?Deetje80 schreef: ↑27-11-2020 14:50Hoe reageren jullie mannen dan als ze bijvoorbeeld geen parking vinden na het werk? Gisteren had hij het voor en das thuiskomen met slaande deur, roepen dat hij het beu is en klacht zal indien bij de gemeente en naar de badkamer daar dan gebonk. Da duurt een 10 minuten en das over. Das zeker geen sarcastische vraag mr ben eerlijk es benieuwd hoe jullie mannen reageren of frustraties van buitenaf zoals dit voorbeeld hierboven of frustraties tov jullie persoonlijk?
Weet jij hoe beangstigend dit gedrag is voor een kind?
vrijdag 27 november 2020 14:54
Mijn gewelddadige ex had ook een handje van om alle externe stress in zijn leven op mij af te reageren. Of mij af te snauwen als ik hem stress bezorgde, al was het maar dat ik vroeg of hij de boter mee wilde nemen uit de keuken. Ik durfde niet meer iets aan hem te vragen. Als hij thuis kwam, verstrakten mijn schouders, werd mijn gezicht stijf van de spanning en bleef ik staan om te horen wat voor soort geluiden er uit de hal kwamen. Want dan wist ik welke reactie ik moest geven en welk gedrag ik kon vertonen.Deetje80 schreef: ↑27-11-2020 14:50Hoe reageren jullie mannen dan als ze bijvoorbeeld geen parking vinden na het werk? Gisteren had hij het voor en das thuiskomen met slaande deur, roepen dat hij het beu is en klacht zal indien bij de gemeente en naar de badkamer daar dan gebonk. Da duurt een 10 minuten en das over. Das zeker geen sarcastische vraag mr ben eerlijk es benieuwd hoe jullie mannen reageren of frustraties van buitenaf zoals dit voorbeeld hierboven of frustraties tov jullie persoonlijk?
Mijn huidige, vreselijk gewone en normale man, zou in jullie geval gewoon rustig rond blijven rijden en denkt gewoon: "tja, iedereen werkt thuis vanwege Corona, dus is het lastig een plek vinden. Maar ik vind hem wel. Ik app mijn vrouw even dat ik rondjes aan het rijden ben en thuis ben wanneer ik een gevonden heb.'
En bij thuiskomst zegt hij dan: lief, wat een drama weer vandaag voor een plekje zeg! Maar ik heb medelijden met die andere auto, want die was ook aan het zoeken.'
Als hij thuis komt, merk ik het vaak niet eens, want ik ben mijn eigen dingen aan het doen. Hij roept : Hallo! Om zich kenbaar te maken. Ik roep: Hallo! terug en al naar gelang ik nieuws heb, loop ik naar hem toe. Anders maak ik even de dingen af en kom dan naar waar hij is en dan vragen we elkaar hoe de dag was, wat de kinderen hebben gedaan en schuift hij gewoon naadloos door in het huis en ritme van dat moment.
Maar goed, je partner spoort niet. Echt niet. Wat kunnen jullie eraan doen dat hij geen plek vond? Waarom moet jullie sfeer daar onder lijden? Kunnen jullie het regelen? Is het jullie schuld? Waarom moet hij dan zo reageren? Dat is gebrek aan respect voor jullie. Hij had beter nog even weg kunnen blijven tot hij gekalmeerd was en dan rustig thuis komen en melden dat hij lastig een plek vinden kon.
doreia* wijzigde dit bericht op 27-11-2020 14:57
17.56% gewijzigd
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 27 november 2020 14:56
En wat is erger: financiële misère of geestelijke misère? Die financiële ben je volgens mij eerder te boven dan geestelijkeDeetje80 schreef: ↑27-11-2020 12:14Ik heb erover gesproken met een vriendin en ze zegt dat hij niet slecht is maar hulp nodig heeft en dat ik mezelf financieel in de miserie zal brengen wat ook niet echt helpt.. De huisarts kent mijn situatie en vind het krachtig van mij hoe ik omga met
zijn karakter, zij is er zeker van dat hij een vorm van autisme heeft maar meer dan dit zegt ze me niet. Enkel dat ik er goed mee omga en dat hij het niet zo bedoeld, dat ik dit niet persoonlijk mag opnemen. Dus ja, dit allemaal maakt t zeker nie makkelijk...
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
