Relaties
alle pijlers
pas getrouwd en verliefd op een ander..
maandag 1 september 2008 om 20:48
Ik zal proberen in het kort te vertellen wat er allemaal gebeurt is.
Ik heb al 7 jr een relatie en afgelopen jaar hebben we een nieuw huis gekocht, heb ik een nieuwe baan en zijn we getrouwd.
Sinds 6 maanden werk ik weer bij mijn oude werkgever, toen ik hier 3 jr geleden wegging had ik gevoelens voor een collega. Ik had toen een relatiedip waar we samen uit zijn gekomen. Nu 3 jr later ben ik erachter gekomen dat hij toen ook gevoelens had voor mij. Natuurlijk klikte het weer goed maar ondertussen is hij getrouwd en heeft een kind van bijna 1 jaar oud. Zijn huwelijk is niet goed en de kans is groot dat ze uit elkaar gaan. Onze relatie is ook altijd al stormachtig geweest en de laatste tijd leven we langs elkaar af. In mei begon ik weer gevoelens voor mijn collega te krijgen en hij ook voor mij, we hebben nog besproken om hier niks mee te doen maar dat is dus niet gelukt.
Ondertussen ben ik getrouwd...ik wilde het wel afzeggen maar uiteindelijk dacht ik nog dat het wel goed zou komen (zeer naief!!!).
Nu ben ik 8 weken getrouwd en smoorverliefd op iemand anders. Mijn huidige reklatie weet dat het niet goed zit en wil snel duidelijkheid. Ik denk dat ik het ook wel weet diep in mijn hart ik hoop alleen dat er misschien mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en misschien advies kunnen geven. Gevoel kun je niet tegenhouden ben ik bang.
Ik heb al 7 jr een relatie en afgelopen jaar hebben we een nieuw huis gekocht, heb ik een nieuwe baan en zijn we getrouwd.
Sinds 6 maanden werk ik weer bij mijn oude werkgever, toen ik hier 3 jr geleden wegging had ik gevoelens voor een collega. Ik had toen een relatiedip waar we samen uit zijn gekomen. Nu 3 jr later ben ik erachter gekomen dat hij toen ook gevoelens had voor mij. Natuurlijk klikte het weer goed maar ondertussen is hij getrouwd en heeft een kind van bijna 1 jaar oud. Zijn huwelijk is niet goed en de kans is groot dat ze uit elkaar gaan. Onze relatie is ook altijd al stormachtig geweest en de laatste tijd leven we langs elkaar af. In mei begon ik weer gevoelens voor mijn collega te krijgen en hij ook voor mij, we hebben nog besproken om hier niks mee te doen maar dat is dus niet gelukt.
Ondertussen ben ik getrouwd...ik wilde het wel afzeggen maar uiteindelijk dacht ik nog dat het wel goed zou komen (zeer naief!!!).
Nu ben ik 8 weken getrouwd en smoorverliefd op iemand anders. Mijn huidige reklatie weet dat het niet goed zit en wil snel duidelijkheid. Ik denk dat ik het ook wel weet diep in mijn hart ik hoop alleen dat er misschien mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en misschien advies kunnen geven. Gevoel kun je niet tegenhouden ben ik bang.
dinsdag 2 september 2008 om 12:17
quote:Paula28 schreef op 02 september 2008 @ 09:16:
Ik neem trouwens aan dat jullie soulmates zijn, je collega en jij, en dat hij de ware voor je is, en dat zijn vrouw hem niet begrijpt en dat zijn relatie toch al pet is en dat het dus éigenlijk helemaal niet erg is dat je iets met heb begint, want je eigen relatie is ook niet zo best? (niet dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent hoor, de relatie met je eigen man, nee, kom op zeg, da's gewoon dikke pech, dat die slecht is)[/quote]
Soulmates daar geloof ik niet in, waar ik wel in geloof is dat we 3 jaar geleden iets met onze gevoelens hadden moeten doen. En ik heb wel degelijk gevochten tegen deze gevoelens voor mijn collega maar ik kon het niet tegenhouden (noem me maar zwak).
Als ik dit van tevoren had geweten was ik natuurlijk niet teruggegaan naar deze werkgever maar ik heb nu echt een topbaan en ben niet van plan die op te geven. Mijn leven is gewoon een puinhoop op het moment en ik moet daar uit zien te komen, hoe dan ook!Mogen zulke dingen op de werkvloer bij jullie? Kan je ook nog wel eens je topbaan kosten. En je huwelijk, maar dat lijkt je niet veel te boeien.
Ik neem trouwens aan dat jullie soulmates zijn, je collega en jij, en dat hij de ware voor je is, en dat zijn vrouw hem niet begrijpt en dat zijn relatie toch al pet is en dat het dus éigenlijk helemaal niet erg is dat je iets met heb begint, want je eigen relatie is ook niet zo best? (niet dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent hoor, de relatie met je eigen man, nee, kom op zeg, da's gewoon dikke pech, dat die slecht is)[/quote]
Soulmates daar geloof ik niet in, waar ik wel in geloof is dat we 3 jaar geleden iets met onze gevoelens hadden moeten doen. En ik heb wel degelijk gevochten tegen deze gevoelens voor mijn collega maar ik kon het niet tegenhouden (noem me maar zwak).
Als ik dit van tevoren had geweten was ik natuurlijk niet teruggegaan naar deze werkgever maar ik heb nu echt een topbaan en ben niet van plan die op te geven. Mijn leven is gewoon een puinhoop op het moment en ik moet daar uit zien te komen, hoe dan ook!Mogen zulke dingen op de werkvloer bij jullie? Kan je ook nog wel eens je topbaan kosten. En je huwelijk, maar dat lijkt je niet veel te boeien.
dinsdag 2 september 2008 om 12:24
quote:JustJuice schreef op 02 september 2008 @ 10:03:
Je verliefdheid is naast krachtig ook ruis en verdraait de werkelijkheid. De enige relevante vraag is niet of je bij die collega wilt zijn, maar of je wilt stoppen met je man. En die vraag kan je niet zuiver beantwoorden als je elke dag met vlinders en lustgevoelens voor je collega rond blijft lopen. Dus: neem afstand, verbreek het contact, ga terug naar start. Vind de kracht om ratio even te laten prevaleren over gevoel. Zoek uit of de basis voor je relatie (nog) voldoende is en go from there.
De situatie waar jij, je man, je collega, zijn vrouw/vriendin en hun kind zich in bevinden heeft de potentie meer dan ugly te worden als je/jullie hier te lichtzinnig mee omgaan.AMEN!
Je verliefdheid is naast krachtig ook ruis en verdraait de werkelijkheid. De enige relevante vraag is niet of je bij die collega wilt zijn, maar of je wilt stoppen met je man. En die vraag kan je niet zuiver beantwoorden als je elke dag met vlinders en lustgevoelens voor je collega rond blijft lopen. Dus: neem afstand, verbreek het contact, ga terug naar start. Vind de kracht om ratio even te laten prevaleren over gevoel. Zoek uit of de basis voor je relatie (nog) voldoende is en go from there.
De situatie waar jij, je man, je collega, zijn vrouw/vriendin en hun kind zich in bevinden heeft de potentie meer dan ugly te worden als je/jullie hier te lichtzinnig mee omgaan.AMEN!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
dinsdag 2 september 2008 om 12:52
quote:blijfgewoonbianca schreef op 01 september 2008 @ 21:49:
Als jullie nu eens zouden stoppen met dat geheel en al platonische opgegeil van hoeveel gevoelens jullie voor elkaar hebben hijghijglispelzucht, en de pauzes gewoon gebruikten om je bammetje kaas op te peuzelen ? En als jullie , onder werktijd , dan niet elkaar steeds opzochten voor een lulpraatje ? En als jullie elkaar dan ook niet emailen , sms'en of op msn spreken....moet je eens kijken hoe snel een en ander weer over kan waaien .Hier moet eigenlijk zo'n smiley komen te staan die zo'n bordje met "I'm with stupid" vasthoudt. Oftewel, helemaal mee eens. Ik heb ooit in hetzelfde schuitje gezeten (was niet getrouwd, maar woonde wel samen). Gewoon niet meer mailen, smsen, msnen en lulpraatjes houden. Dan is het idd zo weer voorbij!
Als jullie nu eens zouden stoppen met dat geheel en al platonische opgegeil van hoeveel gevoelens jullie voor elkaar hebben hijghijglispelzucht, en de pauzes gewoon gebruikten om je bammetje kaas op te peuzelen ? En als jullie , onder werktijd , dan niet elkaar steeds opzochten voor een lulpraatje ? En als jullie elkaar dan ook niet emailen , sms'en of op msn spreken....moet je eens kijken hoe snel een en ander weer over kan waaien .Hier moet eigenlijk zo'n smiley komen te staan die zo'n bordje met "I'm with stupid" vasthoudt. Oftewel, helemaal mee eens. Ik heb ooit in hetzelfde schuitje gezeten (was niet getrouwd, maar woonde wel samen). Gewoon niet meer mailen, smsen, msnen en lulpraatjes houden. Dan is het idd zo weer voorbij!
dinsdag 2 september 2008 om 15:01
Psies wat JustJuice zegt. Hang die post boven je bed, plak 'm op de spiegel, lijst 'm in. Die laatste post van Intuitie ook. En wat Martie (en nog wat anderen geloof ik) zegt is ook zeker het overwegen waard.
Oftewel: rug recht en neem je verantwoordelijkheid. Niet lopen miepen en miemelen maar actie. Succes!
Oftewel: rug recht en neem je verantwoordelijkheid. Niet lopen miepen en miemelen maar actie. Succes!
dinsdag 2 september 2008 om 15:20
Waarom ben je eigenlijk teruggegaan naar je oude werkgever?? Je wist dat er iemand zat in wie je een aantal jaren geleden bovenmatig geïnteresseerd was en die toen al een dip in je relatie heeft veroorzaakt... In combinatie met de feiten dat je in dezelfde fase een huis hebt gekocht én ging trouwen met een ander vind ik dat niet een bijster slimme stap.
dinsdag 2 september 2008 om 15:44
Natuurlijk kun je niets doen om je gevoelens te beteugelen, gevoelens zijn er om direct achteraan gehold te worden.
Waarom zou je niet genieten? Ga er gewoon voor, zolang jij het maar leuk hebt toch?
Verdriet van anderen en zo'n klein wurm, kan jou het schelen, zo lang jij elk gevoel en elke ingeving maar direct kan najagen maakt dat toch niets uit? Gevoelens kun je nu eenmaal niet beheersen.
Doe wat je gevoel ingeeft, je leeft maar een keer toch?
Dat levens van anderen daarmee vernield worden , ach joh, komen ze vast wel weer overheen...
Waarom zou je niet genieten? Ga er gewoon voor, zolang jij het maar leuk hebt toch?
Verdriet van anderen en zo'n klein wurm, kan jou het schelen, zo lang jij elk gevoel en elke ingeving maar direct kan najagen maakt dat toch niets uit? Gevoelens kun je nu eenmaal niet beheersen.
Doe wat je gevoel ingeeft, je leeft maar een keer toch?
Dat levens van anderen daarmee vernield worden , ach joh, komen ze vast wel weer overheen...
dinsdag 2 september 2008 om 15:54
Als hij (die collega dus) je gevoelens NIET beantwoordde of niet op je in zou gaan, zou je ook je eigen gevoelens onder controle moeten krijgen en dan zouden die ook, met wat liefdesverdriet wellicht, wegebben en verdwijnen. Dat kan dus best. Als je maar wilt. Doet ff pijn maar dan hebbie ook wat.
Ik ben het wel met de (meeste) anderen hier eens: wat een puinhoop heb je er van gemaakt! Wat betekent het huwelijk voor je, wat betekenen zijn vrouw en zo'n klein kindje voor je? Een relatie is niet altijd makkelijk, daar moet je soms wel eens wat voor doen. Tijd dus om eens energie in je echtgenoot te steken (ja, die huidige relatie waar je zo lichtjes over schrijft) en op zijn minst te probéren je huwelijk te redden, lijkt me.
Ik ben het wel met de (meeste) anderen hier eens: wat een puinhoop heb je er van gemaakt! Wat betekent het huwelijk voor je, wat betekenen zijn vrouw en zo'n klein kindje voor je? Een relatie is niet altijd makkelijk, daar moet je soms wel eens wat voor doen. Tijd dus om eens energie in je echtgenoot te steken (ja, die huidige relatie waar je zo lichtjes over schrijft) en op zijn minst te probéren je huwelijk te redden, lijkt me.
dinsdag 2 september 2008 om 17:08
Wederom bedankt voor de eerlijkheid, ik zou hetzelfde zeggen als jullie maar nu ik in deze situatie zit is het toch anders kan ik je zeggen...ik ben bang dat als ik en mijn collega nu niks doen we hier voor altijd spijt van krijgen. Ik heb natuurlijk ook met hem gesproken over zijn vrouw en kind en vind het oprecht heel erg voor hen beide, maar hij wil niet voor zijn kind bij haar blijven, hoe hard dat ook is.
dinsdag 2 september 2008 om 17:13
Je hebt je keuze gemaakt.
Nu de gevolg ballen. Dan ga jij je relatie nu beeindigen omdat je het OPRECHT jammer vindt voor beide? Ga je nu hem niet meer in de waan laten dat jullie nog wat hebben? Ga je hem dan vertellen sorry vent, ik ga met die collega verder?
Als je dit door laat gaan, doe dan ook geen dingen waar anderen spijt van gaan krijgen.
HUP gevolgen dragen voor je acties!!! Als je A zegt, zeg dan ook B.
Maak het niet nog erger voor anderen dan het al is en heb dan ook het gore lef om zo hard te zijn voor jezelf.
Nu de gevolg ballen. Dan ga jij je relatie nu beeindigen omdat je het OPRECHT jammer vindt voor beide? Ga je nu hem niet meer in de waan laten dat jullie nog wat hebben? Ga je hem dan vertellen sorry vent, ik ga met die collega verder?
Als je dit door laat gaan, doe dan ook geen dingen waar anderen spijt van gaan krijgen.
HUP gevolgen dragen voor je acties!!! Als je A zegt, zeg dan ook B.
Maak het niet nog erger voor anderen dan het al is en heb dan ook het gore lef om zo hard te zijn voor jezelf.
dinsdag 2 september 2008 om 17:53
Beste Paula,
als je echt echt echt écht weet dat hij de ware is en als je echt echt echt écht de consequenties van je keuze wilt dragen, ga er dan voor. Maar weet wel dat jij, jullie en zij een hele moeilijke tijd tegemoet gaan. Als 'ervaringsdeskundige' kan ik alleen maar zeggen dat je zo snel mogelijk duidelijk en eerlijk moet zijn tegen je partner en je collega zo lang mogelijk op afstand te houden om jullie beiden de ruimte te geven om eerst alles goed af te handelen, te rouwen en te verwerken. Geef elkaar een jaar om jullie eigen levens weer op orde te krijgen voordat je met jullie leven samen verder gaan.
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten (of, beter, ik zit er nog in) en ik kan je alleen maar aanraden om eerst alles apart weer op de rails te krijgen. Bij mij is alles ontzettend uit de hand gelopen, we zijn beiden onze baan kwijt geraakt, hij heeft zijn kind een lange tijd niet mogen zien, hij is flink depressief geraakt en ik randje overspannen. En dat waren alleen nog maar de consequenties voor onszelf. Het dorp waar we in wonen is niet al te groot, waardoor we lange tijd niet 'vrij' over straat konden, niet alleen maar al helemaal niet samen.
We hebben elkaar tijdens en na de gehele scheidings procedure in totaal 5 maanden niet gezien om elkaar de ruimte te geven om onze levens weer op orde te krijgen en voor hem om de scheiding, het verdriet en de relatie met zijn ex-vrouw en hun kindje te kunnen verwerken en daar een nieuwe balans in te kunnen vinden.
Het begint nu, bijna anderhalf jaar nadat we aan elkaar toegaven dat we al een aantal jaar gevoelens voor elkaar hadden, langzaamaan een beetje te kalmeren, in een rustiger vaarwater te komen. We doen het rustig aan in onze relatie, wonen niet samen, gaan niet samen naar verjaardagen of zo.
Of we het gaan redden weet ik ook niet, zolang het rustig blijft kan onze relatie gaan groeien en ontwikkelen. Maar elke keer dat er weer onrust ontstaat beginnen een paar van onze 'relatie littekens' weer te gloeien en is een relatie opbouwen flink lastig.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte met alles
als je echt echt echt écht weet dat hij de ware is en als je echt echt echt écht de consequenties van je keuze wilt dragen, ga er dan voor. Maar weet wel dat jij, jullie en zij een hele moeilijke tijd tegemoet gaan. Als 'ervaringsdeskundige' kan ik alleen maar zeggen dat je zo snel mogelijk duidelijk en eerlijk moet zijn tegen je partner en je collega zo lang mogelijk op afstand te houden om jullie beiden de ruimte te geven om eerst alles goed af te handelen, te rouwen en te verwerken. Geef elkaar een jaar om jullie eigen levens weer op orde te krijgen voordat je met jullie leven samen verder gaan.
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten (of, beter, ik zit er nog in) en ik kan je alleen maar aanraden om eerst alles apart weer op de rails te krijgen. Bij mij is alles ontzettend uit de hand gelopen, we zijn beiden onze baan kwijt geraakt, hij heeft zijn kind een lange tijd niet mogen zien, hij is flink depressief geraakt en ik randje overspannen. En dat waren alleen nog maar de consequenties voor onszelf. Het dorp waar we in wonen is niet al te groot, waardoor we lange tijd niet 'vrij' over straat konden, niet alleen maar al helemaal niet samen.
We hebben elkaar tijdens en na de gehele scheidings procedure in totaal 5 maanden niet gezien om elkaar de ruimte te geven om onze levens weer op orde te krijgen en voor hem om de scheiding, het verdriet en de relatie met zijn ex-vrouw en hun kindje te kunnen verwerken en daar een nieuwe balans in te kunnen vinden.
Het begint nu, bijna anderhalf jaar nadat we aan elkaar toegaven dat we al een aantal jaar gevoelens voor elkaar hadden, langzaamaan een beetje te kalmeren, in een rustiger vaarwater te komen. We doen het rustig aan in onze relatie, wonen niet samen, gaan niet samen naar verjaardagen of zo.
Of we het gaan redden weet ik ook niet, zolang het rustig blijft kan onze relatie gaan groeien en ontwikkelen. Maar elke keer dat er weer onrust ontstaat beginnen een paar van onze 'relatie littekens' weer te gloeien en is een relatie opbouwen flink lastig.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte met alles
dinsdag 2 september 2008 om 17:56
Wie gaat het als eerste thuis zeggen ?
Of wachten jullie beiden tot de ander het heeft gedaan ?
Eng he ? straks heb je helemaal niksniemandal ; je man niet ....en blijkt je collega neukie liefde van je leven thuis niet weg te durven willen kunnen ....... Hoe ga je dat aan pakken ?
En , inderdaad ; relaties op de werkvloer ; what about that ?
Of wachten jullie beiden tot de ander het heeft gedaan ?
Eng he ? straks heb je helemaal niksniemandal ; je man niet ....en blijkt je collega neukie liefde van je leven thuis niet weg te durven willen kunnen ....... Hoe ga je dat aan pakken ?
En , inderdaad ; relaties op de werkvloer ; what about that ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 2 september 2008 om 21:26
quote:Paula28 schreef op 02 september 2008 @ 17:08:
Wederom bedankt voor de eerlijkheid, ik zou hetzelfde zeggen als jullie maar nu ik in deze situatie zit is het toch anders kan ik je zeggen...ik ben bang dat als ik en mijn collega nu niks doen we hier voor altijd spijt van krijgen. Ik heb natuurlijk ook met hem gesproken over zijn vrouw en kind en vind het oprecht heel erg voor hen beide, maar hij wil niet voor zijn kind bij haar blijven, hoe hard dat ook is.Wees maar niet bang; spijt zul jij toch wel krijgen..
Wederom bedankt voor de eerlijkheid, ik zou hetzelfde zeggen als jullie maar nu ik in deze situatie zit is het toch anders kan ik je zeggen...ik ben bang dat als ik en mijn collega nu niks doen we hier voor altijd spijt van krijgen. Ik heb natuurlijk ook met hem gesproken over zijn vrouw en kind en vind het oprecht heel erg voor hen beide, maar hij wil niet voor zijn kind bij haar blijven, hoe hard dat ook is.Wees maar niet bang; spijt zul jij toch wel krijgen..
dinsdag 2 september 2008 om 21:28
donderdag 4 september 2008 om 13:33
Kan het toch niet helemaal nalaten even op dit topic te reageren. Heb alles gelezen en moet eerlijk zeggen dat de reacties behoorlijk heftig zijn. Tja..net getrouwd en je dan nu al zo in de nesten werken is natuurlijk ook nooit de insteek van dit huwelijk geweest (dat mag ik aannemen).
Ik ben geen ervaringsdeskundige (al 15 jaar gelukkig met mijn man en geen kids); ik zit niet in hetzelfde schuitje en ik zou ook absoluut niet met je willen ruilen, maar kom op mensen….we leven in het jaar 2008.
Het zijn dingen die toch tegenwoordig aan de orde van de dag zijn…We scheiden tegenwoordig bijna net zo gemakkelijk als dat we trouwen.
Als ik als leerkracht in mijn klas kijk en tot de schrikbarende conclusie moet komen dat soms meer dan de helft van de kinderen uit gebroken gezinnen komt, dan moeten we toch toegeven dat het iets is wat gewoon bij deze tijd hoort?
We kunnen nu wel massaal over Paula heen vallen en haar het schaamrood op de kaken bezorgen met wat haar is overkomen, maar de gevoelens zijn er nu eenmaal. Tja ze had het honderd keer beter, zorgvuldiger en vooral anders kunnen en moeten aanpakken, maar de feiten zijn nu eenmaal zoals ze zijn en de consequenties die zullen ook heus haar adres niet voorbij gaan.
We kunnen nu wel zo fel reageren en haar de zwarte piet toespelen; maar ik ben er zeker niet van overtuigd dat deze relatie met haar collega gedoemd is te mislukken. Kijk om je heen…iedereen kent wel een stel wat onder soortgelijke omstandigheden aan elkaar is gekomen en verassend genoeg ook nog gelukkig blijkt te zijn. Dat is toch waar het om draait….je eigen geluk. Als je een fout hebt begaan in je leven door te trouwen met de verkeerde man, dan is het nooit te laat (misschien wel iets te vroeg ) daar aan toe te geven.
Ik zou dus zeggen: overweeg het allemaal nog eens heel erg goed. Mocht je tot de conclusie komen dat je een fout hebt begaan in je leven, bedenk dan gewoon dat je ook maar een mens bent en die kunnen fouten maken. Leer er gewoon van!
Ik ben geen ervaringsdeskundige (al 15 jaar gelukkig met mijn man en geen kids); ik zit niet in hetzelfde schuitje en ik zou ook absoluut niet met je willen ruilen, maar kom op mensen….we leven in het jaar 2008.
Het zijn dingen die toch tegenwoordig aan de orde van de dag zijn…We scheiden tegenwoordig bijna net zo gemakkelijk als dat we trouwen.
Als ik als leerkracht in mijn klas kijk en tot de schrikbarende conclusie moet komen dat soms meer dan de helft van de kinderen uit gebroken gezinnen komt, dan moeten we toch toegeven dat het iets is wat gewoon bij deze tijd hoort?
We kunnen nu wel massaal over Paula heen vallen en haar het schaamrood op de kaken bezorgen met wat haar is overkomen, maar de gevoelens zijn er nu eenmaal. Tja ze had het honderd keer beter, zorgvuldiger en vooral anders kunnen en moeten aanpakken, maar de feiten zijn nu eenmaal zoals ze zijn en de consequenties die zullen ook heus haar adres niet voorbij gaan.
We kunnen nu wel zo fel reageren en haar de zwarte piet toespelen; maar ik ben er zeker niet van overtuigd dat deze relatie met haar collega gedoemd is te mislukken. Kijk om je heen…iedereen kent wel een stel wat onder soortgelijke omstandigheden aan elkaar is gekomen en verassend genoeg ook nog gelukkig blijkt te zijn. Dat is toch waar het om draait….je eigen geluk. Als je een fout hebt begaan in je leven door te trouwen met de verkeerde man, dan is het nooit te laat (misschien wel iets te vroeg ) daar aan toe te geven.
Ik zou dus zeggen: overweeg het allemaal nog eens heel erg goed. Mocht je tot de conclusie komen dat je een fout hebt begaan in je leven, bedenk dan gewoon dat je ook maar een mens bent en die kunnen fouten maken. Leer er gewoon van!
donderdag 4 september 2008 om 13:49
quote:Paula28 schreef op 02 september 2008 @ 09:16:
Ik neem trouwens aan dat jullie soulmates zijn, je collega en jij, en dat hij de ware voor je is, en dat zijn vrouw hem niet begrijpt en dat zijn relatie toch al pet is en dat het dus éigenlijk helemaal niet erg is dat je iets met heb begint, want je eigen relatie is ook niet zo best? (niet dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent hoor, de relatie met je eigen man, nee, kom op zeg, da's gewoon dikke pech, dat die slecht is)[/quote]
Soulmates daar geloof ik niet in, waar ik wel in geloof is dat we 3 jaar geleden iets met onze gevoelens hadden moeten doen. En ik heb wel degelijk gevochten tegen deze gevoelens voor mijn collega maar ik kon het niet tegenhouden (noem me maar zwak).
Als ik dit van tevoren had geweten was ik natuurlijk niet teruggegaan naar deze werkgever maar ik heb nu echt een topbaan en ben niet van plan die op te geven. Bijzonder dat je wél je man en níet je topbaan wilt opgeven. Geeft je prioriteiten duidelijk weer.
Ik neem trouwens aan dat jullie soulmates zijn, je collega en jij, en dat hij de ware voor je is, en dat zijn vrouw hem niet begrijpt en dat zijn relatie toch al pet is en dat het dus éigenlijk helemaal niet erg is dat je iets met heb begint, want je eigen relatie is ook niet zo best? (niet dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent hoor, de relatie met je eigen man, nee, kom op zeg, da's gewoon dikke pech, dat die slecht is)[/quote]
Soulmates daar geloof ik niet in, waar ik wel in geloof is dat we 3 jaar geleden iets met onze gevoelens hadden moeten doen. En ik heb wel degelijk gevochten tegen deze gevoelens voor mijn collega maar ik kon het niet tegenhouden (noem me maar zwak).
Als ik dit van tevoren had geweten was ik natuurlijk niet teruggegaan naar deze werkgever maar ik heb nu echt een topbaan en ben niet van plan die op te geven. Bijzonder dat je wél je man en níet je topbaan wilt opgeven. Geeft je prioriteiten duidelijk weer.
donderdag 4 september 2008 om 13:57
quote:Jeanette76b schreef op 04 september 2008 @ 13:33:
Dat is toch waar het om draait….je eigen geluk.
Ik vind dat die man wel iets meer verantwoordelijkheid heeft dan zijn eigen geluk. Hij heeft ook een kind en door voor een kind te kiezen, kies je er ook voor het geluk van dat kind in de gaten te houden.
Daarbij weet ik niet meer precies hoe die geloften bij trouwen zaten. Maar dat je vooral voor je eigen geluk moest zorgen, heb ik volgens mij niet beloofd...
Dat is toch waar het om draait….je eigen geluk.
Ik vind dat die man wel iets meer verantwoordelijkheid heeft dan zijn eigen geluk. Hij heeft ook een kind en door voor een kind te kiezen, kies je er ook voor het geluk van dat kind in de gaten te houden.
Daarbij weet ik niet meer precies hoe die geloften bij trouwen zaten. Maar dat je vooral voor je eigen geluk moest zorgen, heb ik volgens mij niet beloofd...
donderdag 4 september 2008 om 14:04
Eowynn_ : die reactie is natuurlijk ook weer erg overtrokken en dat is niet mijn boodschap.
Alleen dit hele topic kom op mij een beetje over alsof Paula de enige zondaar in deze wereld is die nu eenmaal een onomkeerbare fout blijkt te hebben gemaakt.
En nee: je mag niet de levens van je man, de vrouw van je nieuwe liefde, het kind van je nieuwe liefde zomaar overhoop gooien. En nee....zeker niet omdat iedereen dat tegenwoordig doet (is ook overdreven natuurlijk).
Maar wat ik wil zeggen: we zijn allemaal mensen en die kunnen fouten maken. Als Paula besluit om toch met haar nieuwe liefde verder te gaan, dan zal ik de laatste persoon zijn die haar zal nawijzen om wat ze heeft gepresteerd.
Ik ben van mening dat wanneer dit haar liefde is, ondanks het huwelijk, ondanks het kind, dat iedereen daarbij beter is gebaat. Dat kind is ook niet gelukkig bij een ouder die zich niet gelukkig voelt in een relatie. En geloof me: hij of zij komt hier ook weer doorheen, want zo gaan die dingen in het leven soms.
Soms denk ik wel eens: kijk eerst eens naar je eigen leven, naar je eigen fouten en oordeel dan eens weer over een ander.
Alleen dit hele topic kom op mij een beetje over alsof Paula de enige zondaar in deze wereld is die nu eenmaal een onomkeerbare fout blijkt te hebben gemaakt.
En nee: je mag niet de levens van je man, de vrouw van je nieuwe liefde, het kind van je nieuwe liefde zomaar overhoop gooien. En nee....zeker niet omdat iedereen dat tegenwoordig doet (is ook overdreven natuurlijk).
Maar wat ik wil zeggen: we zijn allemaal mensen en die kunnen fouten maken. Als Paula besluit om toch met haar nieuwe liefde verder te gaan, dan zal ik de laatste persoon zijn die haar zal nawijzen om wat ze heeft gepresteerd.
Ik ben van mening dat wanneer dit haar liefde is, ondanks het huwelijk, ondanks het kind, dat iedereen daarbij beter is gebaat. Dat kind is ook niet gelukkig bij een ouder die zich niet gelukkig voelt in een relatie. En geloof me: hij of zij komt hier ook weer doorheen, want zo gaan die dingen in het leven soms.
Soms denk ik wel eens: kijk eerst eens naar je eigen leven, naar je eigen fouten en oordeel dan eens weer over een ander.
donderdag 4 september 2008 om 14:06
MarijeMarije....
Tuurlijk kies je er ook voor het geluk van je kind in de gaten te houden. Absoluut. Maar wordt dat kind dan gelukkig als papa in een ongelukkig huwelijk zit? Of zou het kind gelukkiger worden als papa dat ook 100% is.
Natuurlijk wil ik het niet bagataliseren hoor; het is allemaal heel erg (ja het meest voor het kind want die wordt er de dupe van), maar er zijn meer kinderen van gescheiden ouders op de wereld die heus wel het geluk gevonden hebben;-)
Tuurlijk kies je er ook voor het geluk van je kind in de gaten te houden. Absoluut. Maar wordt dat kind dan gelukkig als papa in een ongelukkig huwelijk zit? Of zou het kind gelukkiger worden als papa dat ook 100% is.
Natuurlijk wil ik het niet bagataliseren hoor; het is allemaal heel erg (ja het meest voor het kind want die wordt er de dupe van), maar er zijn meer kinderen van gescheiden ouders op de wereld die heus wel het geluk gevonden hebben;-)
donderdag 4 september 2008 om 14:10
Mensen maken die fout inderdaad massaal, maar even zo vaak gaat het niet zoals ze hoopten..en daar heb je dan je huwelijk voor op het spel gezet?
Want als je dan toch gaat benoemen dat zovelen dit al gedaan hebben, dan moet je er ook bij vermelden dat het in de meeste gevallen gedoemd is om te mislukken. Dat moet je incalculeren, en je niet vastpinnen op dat roze wolken plaatje wat je in je hoofd hebt. En daar gaat het mis..
Alles wat nieuw is lijkt eerst prachtig, het kan niet op. Na een paar maanden wordt dat al minder, wat doe je dan, weer op zoek naar iets spannenders?
Zo blijf je bezig. Als je van jezelf weet dat je snel sleur ervaart, moet je niet willen trouwen. Bovendien had to al twijfels, dus dan vind ik het helemaal erg hypocriet om dit zo aan te pakken.
Want als je dan toch gaat benoemen dat zovelen dit al gedaan hebben, dan moet je er ook bij vermelden dat het in de meeste gevallen gedoemd is om te mislukken. Dat moet je incalculeren, en je niet vastpinnen op dat roze wolken plaatje wat je in je hoofd hebt. En daar gaat het mis..
Alles wat nieuw is lijkt eerst prachtig, het kan niet op. Na een paar maanden wordt dat al minder, wat doe je dan, weer op zoek naar iets spannenders?
Zo blijf je bezig. Als je van jezelf weet dat je snel sleur ervaart, moet je niet willen trouwen. Bovendien had to al twijfels, dus dan vind ik het helemaal erg hypocriet om dit zo aan te pakken.
