Relaties
alle pijlers
Perspectiefloos
zaterdag 24 mei 2008 om 14:58
Hoi,
Even twijfel om hier te schrijven, met name omdat ik me eigenlijk enigzins schaam voor mijn situatie en ik misschien wel een beetje opzie tegen reacties die ik hier zou kunnen krijgen. Want ik kan me voorstellen dat mijn verhaal als heel veroordelend over kan komen, maar zo bedoel ik het niet. Hopelijk kunnen jullie daardoor heen prikken en begrijpen jullie de kern. Ik wil absoluut niemand tegen de borst stuiten
Wel, ik ben 25 en heb nu een aantal jaren geen serieuze relatie meer gehad. Ik vind wel dat ik mijn boeltje heel goed op orde heb en kan mezelf dus ook echt een gelukkig mens noemen.
Zo de laatste periode lijkt het alsof ik wel wat moeite heb met het aangaan van relaties, maar vanuit mijn oogunt simpelweg omdat ik alleen maar kieskeuriger word naarmate de tijd vordert. Mannen waar ik op val zijn vaak de 'foute types' en dus zijn deze contacten vaak van maar korte duur, omdat ik mezelf uiteindelijk toch wel meer gun dan dat.
Ik merk de laatste tijd echter dat ik het mis; het samenzijn met een liefde. Bewust heb ik zo'n half jaar terug een soort stop ingelast in mijn 'wildere' leven, waarin ik die losse contacten definitief gedag heb gezegd. Voor mij alleen nog intimiteit met iemand waarbij ik me lekker voel, zo nam ik me voor.
Tot voor kort; ik raakte in contact met een jongen via internet, welke 6 jaar jonger is dan ik. Eigenlijk zag ik vrij snel al dat hij qua uiterlijk het type is waar ik op val en dat bleef nogal in mijn hoofd zitten, ondanks het feit dat ik merkte dat we qua niveau aanzienlijk verschillen. Voorbeelden; ik heb gestudeerd en hou van mijn baan; hij werkt fulltime in een supermarkt en enkel en alleen voor het geld. Ik heb ambities, zie veel van de wereld en verkeer in een 'zuivere' omgeving; hij weet niet goed welke kant hij op wil -logisch op die leeftijd wel-, komt uit een wat 'volkser' gezin dan ik en heeft veel moeite met zijn vrienden waar hij slecht los van komt.
Toen we elkaar voor het eerst zagen merkte ik al dat ik me enigzins moest aanpassen aan wie hij is. Mijn eerste last, want kan ik wel helemaal mezelf zijn als ik me aan moet passen?
Gespreksonderwerpen zijn anders dan die ik met anderen heb, maar zeker niet vervelend. Ik merk dat ik het wel relaxed vind om dit wat 'simpelere' (au, ik heb echt moeite met dit te schrijven...) contact te hebben. Juist omdat het wel vrij duidelijk is, zonder poespas voor mijn gevoel.
De aantrekkingskracht tussen ons is enorm. We belandden de eerste avond in bed en konden niet van elkaar afblijven. Ik voelde me meteen heerlijk bij hem. Ons lichamelijke contact voede zo puur en hij was zo ontzettend lief voor me. Iets wat ik eigenlijk lange tijd niet heb gekend.
Sindsdien hebben we elkaar een paar keer gezien. Maar door mijn grote gevoel van twijfel (ben ík wel zuiver genoeg in dit contact?) zijn we eigenlijk bijna alleen binnenshuis samen. En dat samenzijn is altijd weer heerlijk; weinig complex, fijn en intiem.
Maar jeetje; tegelijkertijd voelt het zo ontzettend dubbel! Perspectiefloos, dat is wel zoals ik het voel. Deze jongen is zo'n schat, zo heerlijk, maar is hij wel diegene die mij uiteindelijk gelukkig kan maken? Waar ik álles mee kan delen? En het belangrijkste; die ik zou willen en kunnen voorstellen in mijn omgeving?
Ik haat mezelf om deze gedachten. Ik wil absoluut geen misbruik maken van hem en hij weet dat ik niet hard van stapel wil lopen en zelfs twijfel over voortzetting van ons contact (in ieders belang).
Maar ook dit voelt weer dubbel; want waarom vind ik het zo heerlijk om hem steeds weer thuis te ontvangen, met hem op de bank te hangen en in bed tegen elkaar aan te liggen?
Het lijkt allemaal puur seksgericht, maar zo zie ik het niet. Alhoewel ik soms wel bang ben voor die waarheid.
Kortom; ik weet echt niet goed wat ik hier mee aan moet. Loslaten of gewoon van elkaar genieten, maar wel duidelijk zijn.
Ook ons leeftijdsverschil zorgt er toch voor dat het enigzins taboe voelt voor me, wat ook weer de nodige spanning met zich meebrengt (voor hem geldt hetzelfde).
Ondanks mijn schaamte ben ik toch benieuwd naar jullie reacties en ideeen hierover.
Lynn
Even twijfel om hier te schrijven, met name omdat ik me eigenlijk enigzins schaam voor mijn situatie en ik misschien wel een beetje opzie tegen reacties die ik hier zou kunnen krijgen. Want ik kan me voorstellen dat mijn verhaal als heel veroordelend over kan komen, maar zo bedoel ik het niet. Hopelijk kunnen jullie daardoor heen prikken en begrijpen jullie de kern. Ik wil absoluut niemand tegen de borst stuiten
Wel, ik ben 25 en heb nu een aantal jaren geen serieuze relatie meer gehad. Ik vind wel dat ik mijn boeltje heel goed op orde heb en kan mezelf dus ook echt een gelukkig mens noemen.
Zo de laatste periode lijkt het alsof ik wel wat moeite heb met het aangaan van relaties, maar vanuit mijn oogunt simpelweg omdat ik alleen maar kieskeuriger word naarmate de tijd vordert. Mannen waar ik op val zijn vaak de 'foute types' en dus zijn deze contacten vaak van maar korte duur, omdat ik mezelf uiteindelijk toch wel meer gun dan dat.
Ik merk de laatste tijd echter dat ik het mis; het samenzijn met een liefde. Bewust heb ik zo'n half jaar terug een soort stop ingelast in mijn 'wildere' leven, waarin ik die losse contacten definitief gedag heb gezegd. Voor mij alleen nog intimiteit met iemand waarbij ik me lekker voel, zo nam ik me voor.
Tot voor kort; ik raakte in contact met een jongen via internet, welke 6 jaar jonger is dan ik. Eigenlijk zag ik vrij snel al dat hij qua uiterlijk het type is waar ik op val en dat bleef nogal in mijn hoofd zitten, ondanks het feit dat ik merkte dat we qua niveau aanzienlijk verschillen. Voorbeelden; ik heb gestudeerd en hou van mijn baan; hij werkt fulltime in een supermarkt en enkel en alleen voor het geld. Ik heb ambities, zie veel van de wereld en verkeer in een 'zuivere' omgeving; hij weet niet goed welke kant hij op wil -logisch op die leeftijd wel-, komt uit een wat 'volkser' gezin dan ik en heeft veel moeite met zijn vrienden waar hij slecht los van komt.
Toen we elkaar voor het eerst zagen merkte ik al dat ik me enigzins moest aanpassen aan wie hij is. Mijn eerste last, want kan ik wel helemaal mezelf zijn als ik me aan moet passen?
Gespreksonderwerpen zijn anders dan die ik met anderen heb, maar zeker niet vervelend. Ik merk dat ik het wel relaxed vind om dit wat 'simpelere' (au, ik heb echt moeite met dit te schrijven...) contact te hebben. Juist omdat het wel vrij duidelijk is, zonder poespas voor mijn gevoel.
De aantrekkingskracht tussen ons is enorm. We belandden de eerste avond in bed en konden niet van elkaar afblijven. Ik voelde me meteen heerlijk bij hem. Ons lichamelijke contact voede zo puur en hij was zo ontzettend lief voor me. Iets wat ik eigenlijk lange tijd niet heb gekend.
Sindsdien hebben we elkaar een paar keer gezien. Maar door mijn grote gevoel van twijfel (ben ík wel zuiver genoeg in dit contact?) zijn we eigenlijk bijna alleen binnenshuis samen. En dat samenzijn is altijd weer heerlijk; weinig complex, fijn en intiem.
Maar jeetje; tegelijkertijd voelt het zo ontzettend dubbel! Perspectiefloos, dat is wel zoals ik het voel. Deze jongen is zo'n schat, zo heerlijk, maar is hij wel diegene die mij uiteindelijk gelukkig kan maken? Waar ik álles mee kan delen? En het belangrijkste; die ik zou willen en kunnen voorstellen in mijn omgeving?
Ik haat mezelf om deze gedachten. Ik wil absoluut geen misbruik maken van hem en hij weet dat ik niet hard van stapel wil lopen en zelfs twijfel over voortzetting van ons contact (in ieders belang).
Maar ook dit voelt weer dubbel; want waarom vind ik het zo heerlijk om hem steeds weer thuis te ontvangen, met hem op de bank te hangen en in bed tegen elkaar aan te liggen?
Het lijkt allemaal puur seksgericht, maar zo zie ik het niet. Alhoewel ik soms wel bang ben voor die waarheid.
Kortom; ik weet echt niet goed wat ik hier mee aan moet. Loslaten of gewoon van elkaar genieten, maar wel duidelijk zijn.
Ook ons leeftijdsverschil zorgt er toch voor dat het enigzins taboe voelt voor me, wat ook weer de nodige spanning met zich meebrengt (voor hem geldt hetzelfde).
Ondanks mijn schaamte ben ik toch benieuwd naar jullie reacties en ideeen hierover.
Lynn
zondag 25 mei 2008 om 18:56
Hai Lynn,
Als ik heel eerlijk ben denk ik niet dat dit je prins op het witte paard is. Maar moet dat dan?
Misschien kun je gewoon genieten van het hier en nu, zolang het leuk is?
En trek je nix aan van wat andere ervan vinden. Het is jouw leven, jouw keuze. En de mensen die van je houden (die er dus toe doen) zullen jouw keuze wel respecteren.
Je omgeving zal het misschien niet al te serieus nemen, maar dat lijk je zelf ook niet te doen.
En misschien moet je dat ook niet doen, gewoon genieten, en zien wat de toekomst brengt. Dat kan toch niemand je vertellen.
Als ik heel eerlijk ben denk ik niet dat dit je prins op het witte paard is. Maar moet dat dan?
Misschien kun je gewoon genieten van het hier en nu, zolang het leuk is?
En trek je nix aan van wat andere ervan vinden. Het is jouw leven, jouw keuze. En de mensen die van je houden (die er dus toe doen) zullen jouw keuze wel respecteren.
Je omgeving zal het misschien niet al te serieus nemen, maar dat lijk je zelf ook niet te doen.
En misschien moet je dat ook niet doen, gewoon genieten, en zien wat de toekomst brengt. Dat kan toch niemand je vertellen.
zondag 25 mei 2008 om 19:08
Een verschil in opleidingsniveau hoeft niet belangrijk te zijn, het ligt er ook maar net aan wat je belangrijk vindt in een relatie. Kijk, als je discussies op Hoog Niveau wilt kunnen voeren met je vriend, en de quantumtheorie gezellig wil bespreken, is downdaten misschien wat problematisch. Wil je gewoon een lieve jongen, waar je het leuk mee hebt, goede seks mee hebt, en vind je andere onderwerpen ook interessant (één of andere sport, tv-series, whatever), dan hoeft een verschil in 'denkniveau' niet problematisch te zijn.
En vergis je niet, een lager opleidingsniveau wil níet altijd 'een slechtere ontwikkeling' betekenen
Ik krijg het gevoel dat de Omgeving belangrijker is dan jullie beiden.
En vergis je niet, een lager opleidingsniveau wil níet altijd 'een slechtere ontwikkeling' betekenen
Ik krijg het gevoel dat de Omgeving belangrijker is dan jullie beiden.
zondag 25 mei 2008 om 21:01
Hoi,
Fijne reacties, daar heb ik wat aan, echt.
En het wordt al meerdere malen gezegd hier en dat laat ik zelf ook wel blijken inderdaad; hoe erg het ook klinkt, schaamte van mijn kant in deze speelt een grote rol. Inderdaad; ik ben bang voor wat mijn omgeving ervan zal denken en zeggen.. en daarom houd ik het liever geheim..
Erg eigenlijk hè?
Fijne reacties, daar heb ik wat aan, echt.
En het wordt al meerdere malen gezegd hier en dat laat ik zelf ook wel blijken inderdaad; hoe erg het ook klinkt, schaamte van mijn kant in deze speelt een grote rol. Inderdaad; ik ben bang voor wat mijn omgeving ervan zal denken en zeggen.. en daarom houd ik het liever geheim..
Erg eigenlijk hè?
zondag 25 mei 2008 om 23:54
Hm, grappig stukje....;
Voordelen van Downdaten:
* de man, nou ja laten we het houden op ’t mannetje, valt nog veel te leren op sexueel gebied en staat daar tenminste ook nog open voor aanwijzingen.. en laten we die onuitputtelijke energie niet vergeten..
* het mannetje is vaak ook een goed zgn. “showexemplaar” voor in de stad/op het terras en bijkomend voordeel is dat je waarschijnlijk ook jonger wordt geschat
* als je iets niet aanstaat, kun je dreigen met: ik ga je moeder bellen hoor..!
Nadelen van Downdaten:
* je hebt kans dat je 's-nachts eindigt op zijn kamer en ’s-morgens je toekomstige schoonouders ontmoet aan de ontbijttafel.. (denk aan: “hallo.. ik ben Whitney en ik heb vannacht uw zoon even alle hoeken van zijn Ikea-hoogslaper laten zien..”)
* je je weekend waarschijnlijk doorbrengt in een of andere kinderdisco met in je hand een breezertje en ook nog wordt versierd door zijn leeftijdsgenoten die vragen of je nog maagd bent..
...en herkenbaar...
Voordelen van Downdaten:
* de man, nou ja laten we het houden op ’t mannetje, valt nog veel te leren op sexueel gebied en staat daar tenminste ook nog open voor aanwijzingen.. en laten we die onuitputtelijke energie niet vergeten..
* het mannetje is vaak ook een goed zgn. “showexemplaar” voor in de stad/op het terras en bijkomend voordeel is dat je waarschijnlijk ook jonger wordt geschat
* als je iets niet aanstaat, kun je dreigen met: ik ga je moeder bellen hoor..!
Nadelen van Downdaten:
* je hebt kans dat je 's-nachts eindigt op zijn kamer en ’s-morgens je toekomstige schoonouders ontmoet aan de ontbijttafel.. (denk aan: “hallo.. ik ben Whitney en ik heb vannacht uw zoon even alle hoeken van zijn Ikea-hoogslaper laten zien..”)
* je je weekend waarschijnlijk doorbrengt in een of andere kinderdisco met in je hand een breezertje en ook nog wordt versierd door zijn leeftijdsgenoten die vragen of je nog maagd bent..
...en herkenbaar...
maandag 26 mei 2008 om 00:52
Kijk, dat is in elk geval duidelijk.
Dan zijn er een aantal mogelijkheden, bijvoorbeeld:
- het geheim houden (wat vind hij daarvan, als hij het al weet?)
- zelf veranderen (en je eroverheen zetten)
- hem willen veranderen (maar dan moet je een hele lange adem hebben)
-je omgeving veranderen
-het je omgeving vertellen (en wie weet reageren ze anders dan je denkt)
Heb je enig idee welke kant je uit wil?
En in je laatste bericht gaat het vooral over leeftijd, is dat je grootste bezwaar? Downdaten gaat vooral over verschillende opleidingsniveaus dacht ik.
Pas er in elk geval voor op dat je hem hier niet mee opzadelt en onnodig kwetst. Want als de schaamte zaken betreft waar hij niets aan kan doen of niet kan veranderen kan hij er niets mee en heeft het hoogstwaarschijnlijk negatieve gevolgen voor hem. Dan moet je hem een vriendin gunnen die trots op hem kan zijn.
Dan zijn er een aantal mogelijkheden, bijvoorbeeld:
- het geheim houden (wat vind hij daarvan, als hij het al weet?)
- zelf veranderen (en je eroverheen zetten)
- hem willen veranderen (maar dan moet je een hele lange adem hebben)
-je omgeving veranderen
-het je omgeving vertellen (en wie weet reageren ze anders dan je denkt)
Heb je enig idee welke kant je uit wil?
En in je laatste bericht gaat het vooral over leeftijd, is dat je grootste bezwaar? Downdaten gaat vooral over verschillende opleidingsniveaus dacht ik.
Pas er in elk geval voor op dat je hem hier niet mee opzadelt en onnodig kwetst. Want als de schaamte zaken betreft waar hij niets aan kan doen of niet kan veranderen kan hij er niets mee en heeft het hoogstwaarschijnlijk negatieve gevolgen voor hem. Dan moet je hem een vriendin gunnen die trots op hem kan zijn.
maandag 26 mei 2008 om 01:03
Gelijk heb je Soundpost en dat is ook echt níet wat ik wil; hem kwetsen of 'beschadigen'.
Leeftijd speelt ook mee natuurlijk. Het maakt dat we hele andere levens hebben, wat op zich nog niet veel uitmaakt, maar de andere zaken erbij opgeteld maken wel dat het erg ongelijkwaardig lijkt te worden allemaal..
En shit zeg, ik kan er gewoon niet van slapen nu. Voel me enerzijds schuldig (om de schaamte), maar anderszijds zegt mijn gevoel ook nog steeds hoe graag ik hem wil zien. Het is gewoon ronduit kut.
Op dit moment heb ik weer echt het idee dat ik een complete puinhoop maak van alles en ontzettend kansloos bezig ben.
Leeftijd speelt ook mee natuurlijk. Het maakt dat we hele andere levens hebben, wat op zich nog niet veel uitmaakt, maar de andere zaken erbij opgeteld maken wel dat het erg ongelijkwaardig lijkt te worden allemaal..
En shit zeg, ik kan er gewoon niet van slapen nu. Voel me enerzijds schuldig (om de schaamte), maar anderszijds zegt mijn gevoel ook nog steeds hoe graag ik hem wil zien. Het is gewoon ronduit kut.
Op dit moment heb ik weer echt het idee dat ik een complete puinhoop maak van alles en ontzettend kansloos bezig ben.
maandag 26 mei 2008 om 01:23
Ja, het lijkt me een rotgevoel om mee te zitten. Nog wat vragen dan, voor ik ga proberen te slapen:
Kan je je een toekomst met hem voorstellen, als hij (globaal) blijft zoals hij nu is? Dus even je omgeving buiten beschouwing latend, puur denkend aan jullie twee.
En wat is het waardoor je denkt dat jij (of jullie) je omgeving niet kan 'trotseren'? Waarom is dat zo belangrijk voor jou? Zullen ze jou afwijzen als ze hem afwijzen (gevoelsmatig)? En is het je hele omgeving of heb je eigenlijk een specifiek persoon in gedachten?
Probeer het niet te groot te maken in je hoofd, ook die omgeving niet, voor anderen kan het een mededeling zijn met misschien een lullige/horkerige opmerking erna van hun kant maar that's it. Wie weet. Maar ik ken je omgeving dan ook niet
Kan je je een toekomst met hem voorstellen, als hij (globaal) blijft zoals hij nu is? Dus even je omgeving buiten beschouwing latend, puur denkend aan jullie twee.
En wat is het waardoor je denkt dat jij (of jullie) je omgeving niet kan 'trotseren'? Waarom is dat zo belangrijk voor jou? Zullen ze jou afwijzen als ze hem afwijzen (gevoelsmatig)? En is het je hele omgeving of heb je eigenlijk een specifiek persoon in gedachten?
Probeer het niet te groot te maken in je hoofd, ook die omgeving niet, voor anderen kan het een mededeling zijn met misschien een lullige/horkerige opmerking erna van hun kant maar that's it. Wie weet. Maar ik ken je omgeving dan ook niet
maandag 26 mei 2008 om 01:38
Hm, fijn, die nachtbrakers hier..
En die vragen..tja, lastig hoor.
Ik zou me heerlijk kunnen voelen met een jongen als hij, en juist omdat het contact met hem me zo'n ongecompliceerd gevoel geeft. Hm, dat klinkt even dubbel, maar wat ik bedoel is dat ik merk dat ik het heerlijk vind om 'back to the basic' te gaan en me zo te voelen; ik héb gewoon iets met 'simpele' dingen. Dat kan bijvoorbeeld ontzettend primitief reizen en leven zijn, knop om, weg luxe en genieten van, tja, van gewoon, van leven. Maar ook heerlijk om tussen mensen te zitten die zo denken; geen zorgen om al die ingewikkelde zaken in het leven, keuzes, maatstaven, perfecties.
The Blue Lagoon? Die bekende film.
Wég was ik ervan toen ik 'm weet ik hoe lang geleden zag. En nog steeds vind ik het prachtig; hoe lekker simpel, pure liefde, genieten. Daar draait het om.
Maar ik dwaal af en wat ik wil zeggen is dat ik me eigenlijk momenteel heel erg laat belemmeren door mijn omgeving inderdaad. Dat ik ontzettend bezig ben met wat anderen vinden en hoe anderen zullen reageren. Ik denk helemaal niet 'back to basic', maar lijk constant te willen voldoen aan wat er zogenaamd van me verwacht wordt. Em wat er verwacht wordt is dat ik een slimme, oudere vent aan de haak sla met wie ik lang en gelukkig leef.
Zo simpel zou het moeten zijn, maar zo simpel is het helaas niet. Ondanks mijn referentiekader lijk ik toch wat 'op zoek' te zijn naar wat extreme zaken. Zaken die niet direct voor de hand lijken te liggen. Ik heb een zwak voor alles wat lijnrecht tegenover mij staat. Een fascinatie, of interesse, of misschien wel een vlucht?
Zo'n eiland als in de Blue Lagoon.. hij en ik; ik zou me echt gelukkig kunnen voelen, dat weet ik zeker.
Hier en op deze manier gaat dat niet, omdat er zoveel 'rekening' gehouden dient te worden met alle andere mensen om je heen. En omdat ik gevoelig ben lukt het me niet me daarover heen te zetten.
...
En die vragen..tja, lastig hoor.
Ik zou me heerlijk kunnen voelen met een jongen als hij, en juist omdat het contact met hem me zo'n ongecompliceerd gevoel geeft. Hm, dat klinkt even dubbel, maar wat ik bedoel is dat ik merk dat ik het heerlijk vind om 'back to the basic' te gaan en me zo te voelen; ik héb gewoon iets met 'simpele' dingen. Dat kan bijvoorbeeld ontzettend primitief reizen en leven zijn, knop om, weg luxe en genieten van, tja, van gewoon, van leven. Maar ook heerlijk om tussen mensen te zitten die zo denken; geen zorgen om al die ingewikkelde zaken in het leven, keuzes, maatstaven, perfecties.
The Blue Lagoon? Die bekende film.
Wég was ik ervan toen ik 'm weet ik hoe lang geleden zag. En nog steeds vind ik het prachtig; hoe lekker simpel, pure liefde, genieten. Daar draait het om.
Maar ik dwaal af en wat ik wil zeggen is dat ik me eigenlijk momenteel heel erg laat belemmeren door mijn omgeving inderdaad. Dat ik ontzettend bezig ben met wat anderen vinden en hoe anderen zullen reageren. Ik denk helemaal niet 'back to basic', maar lijk constant te willen voldoen aan wat er zogenaamd van me verwacht wordt. Em wat er verwacht wordt is dat ik een slimme, oudere vent aan de haak sla met wie ik lang en gelukkig leef.
Zo simpel zou het moeten zijn, maar zo simpel is het helaas niet. Ondanks mijn referentiekader lijk ik toch wat 'op zoek' te zijn naar wat extreme zaken. Zaken die niet direct voor de hand lijken te liggen. Ik heb een zwak voor alles wat lijnrecht tegenover mij staat. Een fascinatie, of interesse, of misschien wel een vlucht?
Zo'n eiland als in de Blue Lagoon.. hij en ik; ik zou me echt gelukkig kunnen voelen, dat weet ik zeker.
Hier en op deze manier gaat dat niet, omdat er zoveel 'rekening' gehouden dient te worden met alle andere mensen om je heen. En omdat ik gevoelig ben lukt het me niet me daarover heen te zetten.
...
maandag 26 mei 2008 om 19:06
Hoi,
Ik herken veel in je verhaal.
Ik ben 25, en heb een relatie gehad met een jongen die 2,5 jaar jonger is. Nou zeg je, 2,5 jaar dat is toch niks, maar toch heb ik hier heel lang mee geworsteld, en eigenlijk nog steeds.
3 maanden terug heb ik mn relatie verbroken, omdat ik zelf in een burn out zat, en me aan alles en iedereen irriteerde. Dit is voor veel mensen misschien niet voor te stellen, maar in zo'n situatie kijk je heel anders tegen dingen aan en ben je vooral negatief! Ik toen wel in ieder geval
Ik irriteerde me dus ook aan mn ex, aan kleine dingen..dingen die ik normaal vond, maar voor hem niet normaal waren.
Maar ik zie nu pas dat ik totaal niet objectief was, omdat ik zelf zo slecht in mn vel zat.
Vanaf het begin van mn relatie (nu 9 maanden geleden) heb ik met die leeftijd gezeten. Niet zozeer over die 2,5 jaar, maar meer de verschillende levens(fases). Ik zeer zelfstandig, werkend, eigen huisje, auto enz...hij nog thuiswonend, studeerd, nog geen rijbewijs enz. enigskind thuis, dus beetje verwend en niet altijd heel zelfstandig.
Koken en afwassen bijvoorbeeld was voor hem vreemd zeg maar. Terwijl ik dit heel normaal vind, hij ook wel, maar bij mij thuis deed ie nooit wat, want dat deed hij bij hem thuis ook niet. Maar ik was van jongs af aan al erg zelfstandig en volwassen.
Ik heb me altijd erg druk gemaakt om wat de buitenwereld ervan vond, omdat ook van mij 'verwacht' werd dat ik een oudere jongen zou ontmoeten, en daarmee gelukkig leven enz.
Mijn omgeving vond mijn ex een leuke gozer, maar zagen bij mij idd eerder een oudere, meer zelfstandige man.
Zo lastig, want aan de ene kant ben je gek op hem en denk je: wat maakt het uit wat de rest ervan vind? maar aan de andere kant kon ik dit niet loslaten.
Nu, 5 maanden na mn burn out en veel therapie later ben ik tot de conclusie gekomen dat je echt naar jezelf moet luisteren, en doen wat jou gelukkig maakt.
Ik heb nu geleerd om naar mn eigen gevoel te luisteren, en ik doe gewoon wat ik wil en me lekker bij voel! Maar in de liefde lukt het me nog niet helemaal...
Ik heb sinds een maand weer vrij intensief contact met mn ex, en ik kan hem niet loslaten.
Nog steeds hebben we andere levensfases, maar qua type en persoon is het een jongen die wel bij mij past denk ik.
Maar toch twijfel ik..vooral ook omdat ik me chnog druk maak om de buitenwereld, wat zullen zij ervan vinden dat ik het weer zou proberen met mn ex?
Ze hebben immers gezegd dat ze ons niet echt heel goed bij elkaar vonden passen op dit moment. het rare is, door dat leeftijdsverschil heb ik soms het gevoel 'boven' hem te staan, terwijl dat natuurlijk niet zo is, maar is gevoelsmatig.
Ik kan geen ja maar ook geen nee zeggen! Ik merk dat ik het contact erg leuk vind, en wil hem niet kwijt zeg maar, maar ik durf er niet vol voor te gaan.
Ik snap dus heel goed waar jij mee worstelt!
Succes
Ik herken veel in je verhaal.
Ik ben 25, en heb een relatie gehad met een jongen die 2,5 jaar jonger is. Nou zeg je, 2,5 jaar dat is toch niks, maar toch heb ik hier heel lang mee geworsteld, en eigenlijk nog steeds.
3 maanden terug heb ik mn relatie verbroken, omdat ik zelf in een burn out zat, en me aan alles en iedereen irriteerde. Dit is voor veel mensen misschien niet voor te stellen, maar in zo'n situatie kijk je heel anders tegen dingen aan en ben je vooral negatief! Ik toen wel in ieder geval
Ik irriteerde me dus ook aan mn ex, aan kleine dingen..dingen die ik normaal vond, maar voor hem niet normaal waren.
Maar ik zie nu pas dat ik totaal niet objectief was, omdat ik zelf zo slecht in mn vel zat.
Vanaf het begin van mn relatie (nu 9 maanden geleden) heb ik met die leeftijd gezeten. Niet zozeer over die 2,5 jaar, maar meer de verschillende levens(fases). Ik zeer zelfstandig, werkend, eigen huisje, auto enz...hij nog thuiswonend, studeerd, nog geen rijbewijs enz. enigskind thuis, dus beetje verwend en niet altijd heel zelfstandig.
Koken en afwassen bijvoorbeeld was voor hem vreemd zeg maar. Terwijl ik dit heel normaal vind, hij ook wel, maar bij mij thuis deed ie nooit wat, want dat deed hij bij hem thuis ook niet. Maar ik was van jongs af aan al erg zelfstandig en volwassen.
Ik heb me altijd erg druk gemaakt om wat de buitenwereld ervan vond, omdat ook van mij 'verwacht' werd dat ik een oudere jongen zou ontmoeten, en daarmee gelukkig leven enz.
Mijn omgeving vond mijn ex een leuke gozer, maar zagen bij mij idd eerder een oudere, meer zelfstandige man.
Zo lastig, want aan de ene kant ben je gek op hem en denk je: wat maakt het uit wat de rest ervan vind? maar aan de andere kant kon ik dit niet loslaten.
Nu, 5 maanden na mn burn out en veel therapie later ben ik tot de conclusie gekomen dat je echt naar jezelf moet luisteren, en doen wat jou gelukkig maakt.
Ik heb nu geleerd om naar mn eigen gevoel te luisteren, en ik doe gewoon wat ik wil en me lekker bij voel! Maar in de liefde lukt het me nog niet helemaal...
Ik heb sinds een maand weer vrij intensief contact met mn ex, en ik kan hem niet loslaten.
Nog steeds hebben we andere levensfases, maar qua type en persoon is het een jongen die wel bij mij past denk ik.
Maar toch twijfel ik..vooral ook omdat ik me chnog druk maak om de buitenwereld, wat zullen zij ervan vinden dat ik het weer zou proberen met mn ex?
Ze hebben immers gezegd dat ze ons niet echt heel goed bij elkaar vonden passen op dit moment. het rare is, door dat leeftijdsverschil heb ik soms het gevoel 'boven' hem te staan, terwijl dat natuurlijk niet zo is, maar is gevoelsmatig.
Ik kan geen ja maar ook geen nee zeggen! Ik merk dat ik het contact erg leuk vind, en wil hem niet kwijt zeg maar, maar ik durf er niet vol voor te gaan.
Ik snap dus heel goed waar jij mee worstelt!
Succes
maandag 26 mei 2008 om 20:55
Hoi Lynn, heb de voorgaande reacties niet goed gelezen, maar wilde toch even reageren op je verhaal. Je klinkt alsof je op een punt bent beland: ga ik door of nok ik af. Ga je door, dan betekent dit kennis maken met zijn vrienden en andersom hij kennis maken met jouw vrienden. Zo te lezen ben je heel erg gek op hem. Jij en zijn zijn vrienden en hij en jouw vrienden, je weet het nu al, dat gaat wss niet matchen, op misschien een paar uitzonderingen na. Maar, hoe belangrijk ik dat? Jij bent gek op deze man en je levelt met hem. En het feit dat hij geen universitaire titel heeft zegt nog niets over zijn inteligentie. Bovendien is er naast IQ ook nog zoiets als EQ. Als je om deze jongen geeft, dan denk ik dat jullie hobbels ook te overwinnen zijn. En ik zou zeggen, geef zijn familie-vrienden een kans en laat ook jouw familie en vrienden kennis maken met jouw vriend. Laat alle schaamte los en stap er onbevangen in en kijk eens hoe het loopt. Het zou best eens heel erg mee kunnen vallen. Met bij voorbaat in de verdediging schieten, beledig je je vriend alleen maar. En echt als hij je 'ware' is...
maandag 26 mei 2008 om 21:09
quote:Lynn1 schreef op 26 mei 2008 @ 01:38:
Hm, fijn, die nachtbrakers hier..
En die vragen..tja, lastig hoor.
Ik zou me heerlijk kunnen voelen met een jongen als hij, en juist omdat het contact met hem me zo'n ongecompliceerd gevoel geeft. Hm, dat klinkt even dubbel, maar wat ik bedoel is dat ik merk dat ik het heerlijk vind om 'back to the basic' te gaan en me zo te voelen; ik héb gewoon iets met 'simpele' dingen. Dat kan bijvoorbeeld ontzettend primitief reizen en leven zijn, knop om, weg luxe en genieten van, tja, van gewoon, van leven. Maar ook heerlijk om tussen mensen te zitten die zo denken; geen zorgen om al die ingewikkelde zaken in het leven, keuzes, maatstaven, perfecties.
The Blue Lagoon? Die bekende film.
Wég was ik ervan toen ik 'm weet ik hoe lang geleden zag. En nog steeds vind ik het prachtig; hoe lekker simpel, pure liefde, genieten. Daar draait het om.
Maar ik dwaal af en wat ik wil zeggen is dat ik me eigenlijk momenteel heel erg laat belemmeren door mijn omgeving inderdaad. Dat ik ontzettend bezig ben met wat anderen vinden en hoe anderen zullen reageren. Ik denk helemaal niet 'back to basic', maar lijk constant te willen voldoen aan wat er zogenaamd van me verwacht wordt. Em wat er verwacht wordt is dat ik een slimme, oudere vent aan de haak sla met wie ik lang en gelukkig leef.
Zo simpel zou het moeten zijn, maar zo simpel is het helaas niet. Ondanks mijn referentiekader lijk ik toch wat 'op zoek' te zijn naar wat extreme zaken. Zaken die niet direct voor de hand lijken te liggen. Ik heb een zwak voor alles wat lijnrecht tegenover mij staat. Een fascinatie, of interesse, of misschien wel een vlucht?
Zo'n eiland als in de Blue Lagoon.. hij en ik; ik zou me echt gelukkig kunnen voelen, dat weet ik zeker.
Hier en op deze manier gaat dat niet, omdat er zoveel 'rekening' gehouden dient te worden met alle andere mensen om je heen. En omdat ik gevoelig ben lukt het me niet me daarover heen te zetten.
...Volgens mij kan je dan veel van hem leren, en wil je dat ook. Maar jammer genoeg (?) leef je niet op een eiland en is die omgeving niet weg te denken. Is er niet iemand die je in vertrouwen durft te nemen? Iemand die belangrijk maar niet al te kritisch is?
Hm, fijn, die nachtbrakers hier..
En die vragen..tja, lastig hoor.
Ik zou me heerlijk kunnen voelen met een jongen als hij, en juist omdat het contact met hem me zo'n ongecompliceerd gevoel geeft. Hm, dat klinkt even dubbel, maar wat ik bedoel is dat ik merk dat ik het heerlijk vind om 'back to the basic' te gaan en me zo te voelen; ik héb gewoon iets met 'simpele' dingen. Dat kan bijvoorbeeld ontzettend primitief reizen en leven zijn, knop om, weg luxe en genieten van, tja, van gewoon, van leven. Maar ook heerlijk om tussen mensen te zitten die zo denken; geen zorgen om al die ingewikkelde zaken in het leven, keuzes, maatstaven, perfecties.
The Blue Lagoon? Die bekende film.
Wég was ik ervan toen ik 'm weet ik hoe lang geleden zag. En nog steeds vind ik het prachtig; hoe lekker simpel, pure liefde, genieten. Daar draait het om.
Maar ik dwaal af en wat ik wil zeggen is dat ik me eigenlijk momenteel heel erg laat belemmeren door mijn omgeving inderdaad. Dat ik ontzettend bezig ben met wat anderen vinden en hoe anderen zullen reageren. Ik denk helemaal niet 'back to basic', maar lijk constant te willen voldoen aan wat er zogenaamd van me verwacht wordt. Em wat er verwacht wordt is dat ik een slimme, oudere vent aan de haak sla met wie ik lang en gelukkig leef.
Zo simpel zou het moeten zijn, maar zo simpel is het helaas niet. Ondanks mijn referentiekader lijk ik toch wat 'op zoek' te zijn naar wat extreme zaken. Zaken die niet direct voor de hand lijken te liggen. Ik heb een zwak voor alles wat lijnrecht tegenover mij staat. Een fascinatie, of interesse, of misschien wel een vlucht?
Zo'n eiland als in de Blue Lagoon.. hij en ik; ik zou me echt gelukkig kunnen voelen, dat weet ik zeker.
Hier en op deze manier gaat dat niet, omdat er zoveel 'rekening' gehouden dient te worden met alle andere mensen om je heen. En omdat ik gevoelig ben lukt het me niet me daarover heen te zetten.
...Volgens mij kan je dan veel van hem leren, en wil je dat ook. Maar jammer genoeg (?) leef je niet op een eiland en is die omgeving niet weg te denken. Is er niet iemand die je in vertrouwen durft te nemen? Iemand die belangrijk maar niet al te kritisch is?
maandag 26 mei 2008 om 22:30
Hoi,
Dank wederom weer voor jullie reacties..
Het klopt; ik zal moeten dealen met de situatie zoals die nu is. Maar het echt helemaal opengooien voor de 'buitenwereld', dat vind ik gewoon eng. En misschien is het er ook nog gewoon te vers voor allemaal.
Een goede vriendin van me weet hiervan, maar zij is er wat lacherig over. Dus tja, dat belemmert me toch wel enigzins om de informatie verder te verspreiden. Stom hè.
Ik zie hem morgen weer en ben benieuwd hoe het zal zijn..een goed gesprek kan in elk geval geen kwaad denk ik.....
Dank wederom weer voor jullie reacties..
Het klopt; ik zal moeten dealen met de situatie zoals die nu is. Maar het echt helemaal opengooien voor de 'buitenwereld', dat vind ik gewoon eng. En misschien is het er ook nog gewoon te vers voor allemaal.
Een goede vriendin van me weet hiervan, maar zij is er wat lacherig over. Dus tja, dat belemmert me toch wel enigzins om de informatie verder te verspreiden. Stom hè.
Ik zie hem morgen weer en ben benieuwd hoe het zal zijn..een goed gesprek kan in elk geval geen kwaad denk ik.....
woensdag 28 mei 2008 om 13:18
woensdag 28 mei 2008 om 15:55
Gaat het ook niet grotendeels om verwachtingen? Je MAG verliefd worden op iemand die in eerste instantie niet voldoet aan je eisenlijst. Dat is juist een mooie kant van de liefde, je kunt het niet plannen. Daarnaast mag je ook best worstelen met een niveauverschil, maar het moet geen hoofdrol gaan spelen. Als je geniet van de momenten wanneer je samen bent wat is dan nou werkelijk het probleem?
Ik heb nu een relatie van 4,5 jaar...Hij is a) algemeen zeer goed ontwikkelt (ik niet ) en b) zijn iq is vele malen hoger dan die van mij. Ikzelf ben weliswaar niet dom (hbo-studie afgerond) maar worstel soms ook nog wel eens met dit verschil...Maar in de praktijk blijkt dit toch makkelijk overbrugbaar. Ik voel me goed bij hem, hij bij mij.
Soms is het een kunst; geen problemen maken als ze er niet zijn. Beren op de weg mag je gerust zien...maar wacht eerst maar eens of je ze echt tegen komt. Dan kun je altijd nog beslissen wat wel en niet bij je past.
Ik heb nu een relatie van 4,5 jaar...Hij is a) algemeen zeer goed ontwikkelt (ik niet ) en b) zijn iq is vele malen hoger dan die van mij. Ikzelf ben weliswaar niet dom (hbo-studie afgerond) maar worstel soms ook nog wel eens met dit verschil...Maar in de praktijk blijkt dit toch makkelijk overbrugbaar. Ik voel me goed bij hem, hij bij mij.
Soms is het een kunst; geen problemen maken als ze er niet zijn. Beren op de weg mag je gerust zien...maar wacht eerst maar eens of je ze echt tegen komt. Dan kun je altijd nog beslissen wat wel en niet bij je past.
woensdag 28 mei 2008 om 17:12
Hoi mensen,
Nou, gister dus tóch weer echt een heerlijke avond gehad.
In eerste instantie hoopte ik vaagjes dat het tegen zou gaan vallen of wat dan ook; zodat ik het met een concreter gevoel af zou kunnen sluiten. Maar het tegendeel bleek waar: hij was weer opperlief en schattig en lekker en leuk en gezellig.
Uiteindelijk is hij weer blijven slapen. We hebben eerlijk gezegd weinig woorden vuil gemaakt aan 'ons', maar eigenlijk alleen maar een beetje van elkaar liggen genieten.
En eigenlijk, eigenlijk denk ik gewoon dat ik het allemaal maar op me af moet laten komen. Dit voelt namelijk te fijn..
(en had me ZO voorgenomen niet meer te gaan voelen.. zo zie je maar inderdaad..)
Nou, gister dus tóch weer echt een heerlijke avond gehad.
In eerste instantie hoopte ik vaagjes dat het tegen zou gaan vallen of wat dan ook; zodat ik het met een concreter gevoel af zou kunnen sluiten. Maar het tegendeel bleek waar: hij was weer opperlief en schattig en lekker en leuk en gezellig.
Uiteindelijk is hij weer blijven slapen. We hebben eerlijk gezegd weinig woorden vuil gemaakt aan 'ons', maar eigenlijk alleen maar een beetje van elkaar liggen genieten.
En eigenlijk, eigenlijk denk ik gewoon dat ik het allemaal maar op me af moet laten komen. Dit voelt namelijk te fijn..
(en had me ZO voorgenomen niet meer te gaan voelen.. zo zie je maar inderdaad..)
woensdag 28 mei 2008 om 18:49
Een veel oudere man (14 jaar), terwijl ik nog zo jong ben.. en ik begin toch echt meer voor hem te voelen (wederzijds).. We zijn nu nog datende, maar als het inderdaad serieuzer gaat worden, zal mijn familie ook op de hoogte moeten worden gesteld.. En daar zie ik me toch als een berg tegenop! Misschien niet helemaal vergelijkbaar.. ik ben dan ook nog niet bij hem in bed beland o.i.d. 
dat maakt het misschien nog ietsje makkelijker haha
dat maakt het misschien nog ietsje makkelijker haha
zaterdag 31 mei 2008 om 19:26
oef.. gisteren echt weer naar elkaar uitgesproken dat we elkaar heel erg leuk gaan vinden...
Natuurlijk geweldig gevoel! Dat iemand om je geeft, dingen met je wilt delen, interesse toont, er een enorme klik is etc.... Maar nog altijd doe ik heel voorzichtig.. Wil ik dit eigenlijk wel? een relatie met een zoveel oudere man? Ondanks dat we het tot nu toe zo geweldig leuk met elkaar hebben
Zit deze dagen heel erg in twijfel, hopelijk kom ik er uit
Natuurlijk geweldig gevoel! Dat iemand om je geeft, dingen met je wilt delen, interesse toont, er een enorme klik is etc.... Maar nog altijd doe ik heel voorzichtig.. Wil ik dit eigenlijk wel? een relatie met een zoveel oudere man? Ondanks dat we het tot nu toe zo geweldig leuk met elkaar hebben
Zit deze dagen heel erg in twijfel, hopelijk kom ik er uit
zondag 1 juni 2008 om 18:52
Hallo,
Sweetcandy; lastig, maar ook een lekker gevoel lijkt me! Houd je hoofd erbij, maar volg ook je gevoel hierin hoor!
Nou, en we zijn weer een paar dagen (en wilde nachten..) verder en sjeetje..ik weet gewoon echt even niet meer hoe ik me moet voelen.
Gepsrek heeft er (nog) niet plaatsgevonden met hem. Merk nog steeds dat ik heel erg graag bij hem ben en dat ik daar ook echt volop van geniet, maar wat ik ook merk en me echt aan het realiseren ben is dat ik toch bang ben dat wij geen relatie kunnen opbouwen: het verschil in achtergrond is zo groot! En ja, ik weet het; dat hoeft niet altijd een probleem te zijn en hij is nog jong etc. Maar het is wel iets wat ik in gedachten houd.
Ik vind het lastig, want ik weet niet goed hoe hij nu over mij denkt. Ik denk dus dat ik de confrontatie echt aan moet gaan en er flink wat besproken moet worden..
Ik ben namelijk zo bang dat ik hem zal kwetsen (en mezelf?), maar ook zo bang dat ik hem kwijtraak...Pff.. hopeloos.
Sweetcandy; lastig, maar ook een lekker gevoel lijkt me! Houd je hoofd erbij, maar volg ook je gevoel hierin hoor!
Nou, en we zijn weer een paar dagen (en wilde nachten..) verder en sjeetje..ik weet gewoon echt even niet meer hoe ik me moet voelen.
Gepsrek heeft er (nog) niet plaatsgevonden met hem. Merk nog steeds dat ik heel erg graag bij hem ben en dat ik daar ook echt volop van geniet, maar wat ik ook merk en me echt aan het realiseren ben is dat ik toch bang ben dat wij geen relatie kunnen opbouwen: het verschil in achtergrond is zo groot! En ja, ik weet het; dat hoeft niet altijd een probleem te zijn en hij is nog jong etc. Maar het is wel iets wat ik in gedachten houd.
Ik vind het lastig, want ik weet niet goed hoe hij nu over mij denkt. Ik denk dus dat ik de confrontatie echt aan moet gaan en er flink wat besproken moet worden..
Ik ben namelijk zo bang dat ik hem zal kwetsen (en mezelf?), maar ook zo bang dat ik hem kwijtraak...Pff.. hopeloos.
vrijdag 6 juni 2008 om 18:13
Hallo,
Jammer dat ik hier niemand meer lees. Aangezien ik dit maar met weinig mensen kan delen, kan ik wel wat back-up gebruiken, dus schrijf ik maar gewoon even van me af.
Ik ben laf, want een 'serieus gesprek' heeft nog steeds niet plaatsgevonden. Het liefst bevind ik me horizontaal met hem op de bank of in bed en vergeet ik liever even alles..
Ik mis hem steeds meer en voel steeds meer de behoefte om hem te zien. Ik ben bang dat ik te claimend word, want initiatieven tot afspraken komen steeds van mijn kant...wat natuurlijk niet zo lekker voelt.
Ook nu weer gevraagd of ik hem vanavond zie, maar reactie blijft nog uit. Dat frustreert, maakt me onzeker en bezorgt me naar gevoel.. Jammer hè..
Jammer dat ik hier niemand meer lees. Aangezien ik dit maar met weinig mensen kan delen, kan ik wel wat back-up gebruiken, dus schrijf ik maar gewoon even van me af.
Ik ben laf, want een 'serieus gesprek' heeft nog steeds niet plaatsgevonden. Het liefst bevind ik me horizontaal met hem op de bank of in bed en vergeet ik liever even alles..
Ik mis hem steeds meer en voel steeds meer de behoefte om hem te zien. Ik ben bang dat ik te claimend word, want initiatieven tot afspraken komen steeds van mijn kant...wat natuurlijk niet zo lekker voelt.
Ook nu weer gevraagd of ik hem vanavond zie, maar reactie blijft nog uit. Dat frustreert, maakt me onzeker en bezorgt me naar gevoel.. Jammer hè..
