polyamorie - of: 2 leuke mannen

PP , het is zondag.....heb je je " hoe-zullen-we-hem-noemen ? " gesproken vandaag ?

Je zegt dat het niets puberaals is ; hoe wil je het noemen ? Ware Grote Overweldigende Liefde ?

quote:PastelPink schreef op 24 februari 2008 @ 22:36:

[...]Eindelijk geen oordelen, maar iemand die het zelf ook doormaakt en snapt dat het hier niet om een "puber-verliefdheid" gaat en dat je nr.1 ook niet wilt kwetsen.

Dat vind ik wel erg flauw: mensen die je proberen te waarschuwen in de hoek zetten van: je begrijpt me niet en je hebt het niet meegemaakt.

Dat vind ik nou wel een typisch puberale reactie.



Ik snap uitstekend dat verliefdheid pijn kan doen. Ik ben ook wel eens bijzonder heftig verliefd geweest op een "nr. 2", zo erg dat het gemis gewoon fysiek pijn deed. Nee, dat is niet na een halfjaartje weer over.

Pastelpink, ik heb het in mijn eerste (erg slechte) huwelijk ook meegemaakt, zo'n 'buitenechtelijke verliefdheid'. Waarschijnlijk even heftig als jij (ik vond toen ook dat het vreselijk pijn deed en ben een paar jaren dag en nacht met bijna niets anders bezig geweest in mijn hoofd dan die verliefdheid). Ik heb er niets mee gedaan, ben ervan genezen (dat heeft een aantal jaren geduurd), ben vervolgens gescheiden, heb mijn huidige man ontmoet en als ik nu op die verliefdheid terugkijk, moet ik eigenlijk lachen om mezelf en mijn toenmalige ellende. Die man was, net als jouw huidige lover, geen 'relatiemateriaal' (dat schreef je toch, als ik me niet vergis?).

Ik heb je misschien gekwetst met de term 'puberaal', maar daarmee bedoelde ik alleen maar aan te geven dat je die man nog nauwelijks kent, geen jarenlange liefdesband met hem opgebouwd hebt in lief en leed, dat jullie gevoelens niet de test van de dagelijkse realiteit en de tijd doorstaan hebben.

quote:PastelPink schreef op 24 februari 2008 @ 22:36:

[...]

Ook mijn man wil je bedanken voor je verhaal en het is voor hem herkenbaar. Hij vraagt hoelang het geduurd heeft voordat je weer hele nachten geslapen hebt ? En of jouw man je in het begin ook gecontroleerd heeft? Tja, idd ook mijn vraag; hoelang heeft het bij jullie geduurd voordat je in een rustiger vaarwater kwam?



Hmm, het is dus een dikke week geleden dat je voor het eerst met je nr 2 naar bed bent gegaan. Je man zegt er geen problemen mee te hebben, maar slaapt niet, controleert je en is onrustig, omdat jij niet ander kan dan toegeven aan je 'echte liefde'. Misschien word jij ongelukkig als je je scharrel op moet geven, maar uit respect voor je man zou het aardig zijn om toch minstens een poging te doen, hij heeft het er dus blijkbaar erg moeilijk mee.



Het is inderdaad puberaal gedrag (in de zin van horend bij die leeftijdsfase) om je gevoelens niet te kunnen relativeren, en om geen verschillende grootheden daarin te kunnen onderscheiden (tussen gevoelens die horen bij een relatie van twintig jaar en een verliefdheid bijvoorbeeld).

Ik denk dat veel mensen hier je vooral proberen te laten inzien dat dit voor jou ook heel erg verkeerd kan aflopen. Dat je alleen herkenning en bevestiging zoekt is jammer. Je hebt iets heel goeds en daar neem je ongelofelijke risico's mee.

Pastelpink, verliefdheid wordt soms als een zware psychische stoornis beschreven, en dat was zeker zo in het geval van de jonge Werther, een overromantische, dweperige puber

Werther is het schoolvoorbeeld van een hysterische puber. En hij pleegt nog zelfmoord ook. Ik zou voor mezelf een ander voorbeeld kiezen. En daarbij wens ik je succes, want het rottige is dat het met de meeste van die grote literaire liefdes helaas niet goed afloopt

Ik sluit me bij Korenwolf aan, ik vind je reactie naar Marlies die jou zogenaamd wél begrijpt niet respectvol naar anderen die op hun manier ook proberen mee te denken met jou.



For the record, ik was óók verliefd tijdens mijn (net als bij Reiger) slechte relatie en ook een keer tijdens mijn huidige (zeer goede) relatie, toen we nota bene nét samen waren. Verliefd zijn en verliefd zijn er iets mee doen zijn twee verschillende dingen maar gevoelens hebben voor iemand anders en nergens aan kunnen denken behalve aan je verliefdheid, heel herkenbaar.



Maar goed, ik ga je verder met rust laten. Ik heb geen zin om in de hoek te staan van mensen die blijkbaar niet weten waar het over gaat.



Ik hoop voor jou en je man dat jullie hier uit gaan komen en dat hij zijn grenzen ontzettend goed in de gaten houdt want voor je het weet ben jij er nog verder overheen en dan is de weg terug niet makkelijk.

quote:PastelPink schreef op 25 februari 2008 @ 09:57:

[...]





Ik waardeer al jullie bijdragen; het helpt me om na te denken en dingen vanuit een andere hoek te bekijken.

Daarnaast is het wel fijn om herkenning te vinden in een vergelijkbaar verhaal.

!Bedoel je niet " goedkeuring " ?

Hier wil ik wel weer even op reageren.... Volgens mij is PP vooral zoekende en dan is het inderdaad fijn om wat herkenning te vinden. Maar, zoals ze schrijft, zijn ook de andere bijdragen zeker zinvol!



Nergens, in geen enkele van al mijn berichten over mijn situatie, geef ik overigens goedkeuring! Het is niet omdat ik in dezelfde situatie zit, dat ik daarom iedereen aanmoedig om vooral lekker vreemd te gaan of er een lover op na te houden. Integendeel, ik ben de eerste om over mezelf (en vergelijkbare situaties) te schrijven dat het NIET goed is, niet ideaal, niet conventioneel,.. noem maar op. Ik noem het op dit moment het meest leefbare, meest haalbare voor alle partijen. Maar 'goed' zou ik het zeker niet noemen. Ik had het liever anders gezien, het is zoveel makkelijker om gewoon met je man gelukkig te zijn zonder meer. Ook mijn man én nr2 hadden me vast liever niet gedeeld. Maar de situatie is nu eenmaal anders, ik kan nr2 niet uitwissen en dus moeten we hiermee verder.



PP, om op jullie vragen te antwoorden: het niet slapen 's nachts is zeker herkenbaar. Dat heeft bij ons een aantal weken geduurd, tot we een beetje rust vonden in de situatie, dan ging het beter. Het verwerken en zoeken naar een 'passende relatievorm' is geen lineair proces. Je gaat niet van punt A naar punt B waarbij het steeds beter met jullie gaat. Het is eerder een (emotionele) roetsjbaan, waarbij je soms hoge pieken en diepe dalen kent, maar toch kom je na elk dal en na elke piek weer verder (als 't goed is). We hebben hier hele moeilijke momenten gekend (roepen, huilen, wanhoop,...) maar ook hele warme en liefdevolle. Soms hebben we er dagen niet over gepraat, soms was nr2 elk moment van de dag zowat aanwezig. Soms waren we het allebei zo zat dat we afspraken om er even niet over te praten (en bvb eens een dagje naar zee te gaan o.i.d.). Het is belangrijk om dicht bij elkaars gevoel en gedachten te blijven, om te voelen dat jullie echt nog voor elkaar kiezen.



Mijn man had in het begin erg de neiging om me te controleren. Ik vond dat maar normaal (tenslotte was ik vreemdgegaan). Ieder smsje dat ik kreeg of verstuurde, liet ik lezen. Hij controleerde ook de computer, gsm-factuur, enz. Op een bepaald moment werd hij het zelf zat, hij wilde zo niet zijn en wilde me weer vertrouwen. Het is dan ook gestopt (en dat moet ook wel, het is niet leefbaar om zo langere tijd in een relatie te staan). Ik denk dat de openheid over het contact met nr2 hier juist heel goed was (man kon het beter relativeren, merkte ook dat er geen 'liefdescontact' was maar dat het allemaal nogal oppervlakkig bleef).



Nu is het rustiger, we praten er niet meer elke dag over en die hoge pieken en dalen in gevoel zijn er niet meer. Toch ben ik voorzichtig in mijn uitspraken, want het evenwicht is nog wankel. Ik besef dat van het ene moment op het andere man het ineens wél weer heel moeilijk kan krijgen (of ik). Soms belt nr2 me en dan zit ik met hem te kletsen terwijl man in huis is en dat gaat prima. Soms belt nr2 en dan heeft man het wel moeilijk, dan neem ik niet op. Het is altijd een beetje aftasten en dan vooral respect hebben voor hoe hij zich voelt (als ik merk dat ik het moeilijk heeft, las ik even een pauze in met nr2, contact op laag pitje).



Ik hoop dat je er iets aan hebt.... Veel sterkte voor jou en je man. Jullie hebben niet voor de gemakkelijkste weg gekozen samen... (maar wel voor een hele mooie en liefdevolle, als jullie dit samen aankunnen, kan er nog weinig tussen jullie komen



Marlies

Mijn reactie(s) is/zijn zelfs bitter genoemd.

En dat terwijl ik absoluut ervaringsdeskundige ben.

Enige dat ik heb gedaan is de bittere (??) kant van deze situatie belicht, terwijl jij alleen de zoete (??) kant van de situatie belicht wilt hebben.



It is in the eye of the beholder.

Mij valt ook op de TO vooral blij lijkt te zijn met reacties waarin ze iets kan vinden van herkenning / begrip / goedkeuring van wat ze aan het doen is.



Overige reacties helpen haar ook, zegt ze, maar ze blijft zich wel verdedigen ertegen.



Mijn gevoel is dat ze, met betrekking tot het nieuws 'je moet er gewoon mee kappen' nog in de ontkennende fase zit.

Als jij je man er zo overduidlijk pijn mee doet door hiermee door te gaan, vind je dan zelf niet dat hij recht heeft op een partner die niet bovenop zijn hart gaat staan, een rondedansje doet en dan vraagt " trek je het nog wel, liefje"?

quote:PastelPink schreef op 19 februari 2008 @ 10:08:

heeft iemand soortgelijke ervaring en zijn jullie misschien al verder dan ik? Ik las op de site van polyamorie dat je je een half jaar de tijd moet geven om alles op zijn plek te laten vallen en dat de tegenstrijdige gevoelens helemaal normaal zijn... dus please, reakties!!



Beste Pastelpink, je vraagt om ervaringen. En hoewel niet iedereen het polyamorie noemt, krijg je veel reacties van mensen die (tijdelijk) verliefd zijn (geweest) op een ander. De tendens die ik nu lees is dat diegenen die 'verder' zijn, zoals jij dat noemt, eigenlijk zeggen 'het is moeilijk, er gaan dingen kapot, het is de pijn (bij jou, partner of kinderen) niet waard...'.



Ook mijn ervaring heb ik je gegeven, bijna onderaan pagina 5. Ik ben er in ieder geval aan kapot gegaan.



Dat is hetgeen wat ik constateer en waar ik op reageer.

Sorry als je van die constatering opstandig wordt.

Ook ik wil nog even iets kwijt PastelPink. Ik heb het al eerder aangegeven in dit topic, maar wil het nogmaals benadrukken. Polyamory is iets van je allebei, daarmee doe je je partner geen pijn, kwets je hem niet.

Ik begrijp dat je opstandig wordt, het is niet fijn om iets te horen wat je eigenlijk niet wilt horen, wellicht denk jij er anders over dan ik. Dat respecteer ik zeer zeker, ik wil je alleen een spiegel voorhouden. Het mag niet zo zijn dat je een ander kwetst met een nr. 2, je schrijft dat het jouw keuze is en die van je man en je vakantieliefde. Dat begrijp ik ook nog. Maar volgens mij staat je man met zijn rug tegen de muur, jij hebt voor hem gekozen, jij hebt hem geconfronteerd met je vakantieliefde. Ik veroordeel je niet hoor, nogmaals ik probeer je een spiegel voor te houden Wat moet hij anders als hij veel van je houdt, als hij je niet kwijt wil, dan kijken wat er gebeurd met je? Ik denk dat je in je handjes mag knijpen met zo'n man!!!

Ook al eerder gezegd: soms is het beter om te zwijgen. Het had jullie in ieder geval veel verdriet bespaard, de andere kant van het verhaal is natuurlijk dat je hem dan had bedrogen.

Het blijft gewoon moeilijk, waarom kunnen we niet gewoon van één iemand houden en monogaam zijn?

Ik wens jullie veel wijsheid en sterkte.

Knipoogje

quote:PastelPink schreef op 26 februari 2008 @ 15:39:

[...]



Misschien zou ik je reakties beter begrijpen wanneer je meer over jouw ervaring schrijft (je zegt ervaringsdeskundige te zijn). Welke ervaring heb je dan? - als je daar iets over kwijt wilt...



Mijn ervaring is dat je geen dingen moet doen die je zelf van je partner ook niet zou accpeteren.

Dit heb ik al eerder geschreven PP in precies dezelfde bewoordingen.

Aangezien dit precies is wat je WEL doet, schreef ik dit op.



Mijn ervaring is dat binnen een relatie het van levensbelang is dat de grenzen, zoals die door BEIDEN zijn afgesproken met elkaar, gerespecteerd worden.

Ben je het met deze grenzen niet eens of loop je daar op een andere manier tegenaan, dan zul je dat VOORAF dienen te bespreken en daar eventueel tot nieuwe afspraken over moeten komen. Deze afspraken dienen door BEIDEN onderschreven te worden en niet onder emotionele dwang of chantage te ontstaan.

Niet JIJ bepaalt of een argument van je partner relevant is, ALLE argumenten tegen ZIJN per definitie relevant!.

Schuif jij die aan de kant, dan zal dit zich altijd tegen je keren op den duur.



Ik heb sterk het idee dat jij met ervaringsverhalen bedoelt dat ik een complete beschrijving moet gaan geven over hoe e.e.a. zich in mijn relatie heeft afgespeeld.

Dat kan ik doen, maar dan komt hier een ellenlang verhaal te staan waar ten eerste erg veel persoonlijke info in komt te staan en ten tweede is dat veel minder leesbaar.

PP, heel misschien is wat jullie nu doormaken de aanloop tot polyamorie , of zelfs tot wat ze " cuckold " noemen , of misschien een open relatie , maar dat is het nu zeker niet .

Ik ben dus de man van PP. Nu, twee jaar later, wonen we apart. We zijn nog wel getrouwd, we noemen het een proefscheiding. We zijn aan onze tweede relatietherapeut toe en ikzelf ook aan mijn tweede psychotherapeut (trouwens ook nog even on-line theraopie gedaan). Tussen PP en vakantievriend bestaat nog contact. Ik dacht dat het voorbij was, maar afgelopen november heb ik ze betrapt bij een (naar haar zeggen eerste en enige, en ik geloof haar) stiekeme ontmoeting. Dat was de druppel.



Ik heb vannacht het topic er nog maar eens bijgepakt. Het blijft maar malen: wat had ik anders moeten doen? Wat heb ik verkeerd ingeschat?

Misschien dat ik zelfs nu nog niet de dingen in het juiste perspectief zie. Dat al die anderen toch gelijk hebben en allang doorhebben wat ik blijkbaar maar niet wil onderkennen....

Twijfel. Repareren of afsluiten en verder?



Maar misschien wil ik het op dit moment gewoon alleen maar even van me afschrijven.

Wat me opvalt in de reacties is dat ze zo wijs zijn. Reiger, Capibara, Nell (zonder anderen tekort te willen doen): jullie hebben het goed gezien en beschreven.

Ik weet nu alleen niet hoe nu verder.