Problemen met schoonouders

Ik wil even van me afschrijven en misschien ideeen opdoen van anderen die eventueel met dezelfde problemen kampen.

Ik en mijn man en kinderen ondervinden nogal een lastig probleem met mijn schoonvader en zijn (stiefmoeder van mijn man) vrouw.

Ons probleem is dat deze mensen ons niet erg leuk behandelen.
Ze zijn erg dominant,ook als ze bin ons op bezoek komen.
Ze proberen allerlei dingen van ons te eisen.
Als ze ons uitnodigen voor te eten,dan tolereren ze geen afwijzing.
We MOETEN komen!
En we zijn dan ook direct verplicht hen ook uit te nodigen voor een keer eten bij ons.
We hebben een erg druk leven zoals de meeste waarschijnlijk.
Werken,eigen zaak,kinderen,je kent het.
Dus ik heb hier weinig trek in.
Zeker ook omdat niemand ( inclusief de kinderen) blij word van hun aanwezigheid.
Naar de kinderen toe worden vernederende opmerkingen gemaakt,speelgoed word “voor de grap” tot huilens toe afgepakt.
Als ze dan huilen word er gezegd dat ze zich niet zo aan moeten stellen.
Mijn man stoort zich daar uiteraard ook mateloos aan en had liefst gewoon dat ze niet meer langskomen.

Onze 13 jarige dochter geven zonder overleggen met de feestdagen alcohol.
Niet 1 drankje,nee wel 4!

Het is niet mijn gewoonte om dit soort gedrag van wie dan ook te tolereren.
Ik wil er toch liefst niks van zeggen.
De reden daarvoor is dat zijn stiefmoeder erg gesteld is op sensatie en graag de schuld op mij afschuift.
Ik heb al eerder in het verleden grenzen aangegeven en dat resulteerde in maandenlange contactbreuk en na maanden ineens doodleuk weer op de stoep staan alsof er nooit iets is gebeurd.

Mijn man wil eigenlijk definitief een einde maken aan het contact met hun.
Ook hij word bij ieder bezoek gekleineerd.
Opmerkingen dat hij een niksnut is en dat hij altijd al zo is geweest.
Als hij iets koopt voor zichzelf (bijvoorbeeld een nieuwe zonnebril oid) dan maken ze opmerkingen zoals “je had dat geld wel beter kunnen besteden”.
Wij hebben het financieel prima dus dat zijn hele vreemde opmerkingen.
Het word gebracht alsof hij het zich niet kan veroorloven.
Tegelijkertijd willen ze dat wij voor hun allerlei dingen kopen,bijvoorbeeld een laptop of dure parfum of een nieuwe mobiel.
Ze vragen ons dingen te bestellen via internet ofzo.
We weigeren dat altijd en zeggen dat ze beter zelf kunnen bestellen.
En dan zijn ze weer boos.

In elk geval weet mijn man niet hoe hij het voor elkaar kan krijgen deze mensen echt definitief uit ons leven te bannen,zonder escalatie.
Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ze alles bij elkaar schreeuwen waar de kinderen bij zijn.

Ik laat ze zelf tegenwoordig aan de deur staan als ik alleen thuis ben.
Ze kunnen toch niet weten of ik thuis ben of niet,en ik heb geen zin in tijd alleen met hun.
Als mijn man thuis is en ze komen langs,houd ik me zoveel mogelijk met de kinderen op afstand omdat het me zoveel pijn doet al die vernederende opmerkingen naar mijn kinderen toe.
Hoe erg het ook is dat ik ons afzonder,ik ga met mijn kinderen boven spelen tot hun weer weggaan.
Ik vind het wel erg verdrietig voor mijn man,dat dit zo gaat.
Ik begrijp niet waarom het zo moet gaan.
Ik laat mensen graag in hun waarde en verwacht dus ook dat anderen dat bij ons doen,maar blijkbaar is dat soms teveel gevraagd

Ik begrijp de reacties over dat sommige het slap vinden.
En dit is ook niet mijn gewoonte.
Het probleem voor mij is echter dat mijn man naar mijn mening teveel verwacht van mij.
Elke keer dat het contact verbroken werd was dat vanwege een confrontatie tussen mij en hen.
Daarom laat ik het deze keer volledig aan hem.
In mijn opzicht is het zo:
Als hij kiest voor contact met hun,prima.
Als hij ervoor kiest om niet voor ons en zichzelf op te komen,prima.
Maar ik trek me dus terug sinds ze onze dochter alcohol gaven.
Ik weiger om weer als enige duidelijk te maken dat er grenzen zijn.
Want.... steeds als het op dat punt komt haakt mijn man af.
Nu heeft hij ondertussen prima door dat dit een verhaal zonder einde is,en wil dat als het nu misgaat dat het definitief stopt.
Maar verbaal is hij niet zo sterk.
Hij klapt dicht als hij een confrontatie heeft met iemand.
Heel vervelend en ik begrijp dat dit moeilijk is voor hem,maar ik weiger simpelweg om te doen wat hij zelf zou willen doen maar niet durft.
Ook omdat ik denk dat als hij het deze keer eens zelf aanpakt dat hij misschien ook niet zo makkelijk meer vergeven zal worden door hem.
Het is namelijk makkelijk voor hem om hen steeds te vergeven want als het aankomt op confrontaties staat hij erbuiten.
Dus hij kan hen vergeven omdat de lelijke dingen gebeurd zijn tussen mij en hen.
Misschien als hij eindelijk eens breekt en alles eruit gooit en hun gruwelijke reactie over zich heen krijgt dat hij dan begrijpt dat voor mij het boek definitief dicht is.
Ondertussen ben ik nog wel wat geïrriteerd door wat er is gebeurd maar de beslissing om me terug te trekken met de kids doet ons allen VEEL deugd.
Hoeveel ik ook van manlief houd hij zal de storm nu zelf moeten doorstaan.

Case-je schreef: ↑

31-01-2018 09:15

TO, je schrijft: "In elk geval weet mijn man niet hoe hij het voor elkaar kan krijgen deze mensen echt definitief uit ons leven te bannen, zonder escalatie."

Dat kan misschien ook niet zonder escalatie, maar hoe erg is dat? Je kunt je kinderen vantevoren vertellen dat jullie het contact gaan verbreken en dat jullie denken dat er trammelant van komt, maar dat je achter deze keuze staat. En stel je er inderdaad op in dat het hommeles wordt. Hoe erg kan het worden?

Nou,ik zou graag mijn tafels op hun plaats houden,haha.
Ik begrijp je reactie,maar een beetje geschreeuw is niet bepaald waar ik me zorgen om maak.
Maar agressie behoed ik ze liever voor.
Mij zullen ze met geen vinger aanraken,maar er is ook wel een reden dat zoon niet zo assertief is.
De vader zoon relatie is al vanuit de jeugd niet goed.
Laat zich ook makkelijk een schuldgevoel aanpraten en dergelijke.
Klinkt allemaal heel slap misschien,ik begrijp dat,maar hij heeft daar ook hulp voor gezocht.
Hij krijgt momenteel veel psychische hulpverlening.
Vandaaruit ook het advies dat ik mezelf en de kinderen buiten deze situatie proberen te plaatsen,zodat mijn man dit nu eens zelf aanpakt en leert assertiever te zijn.

Hunniebunnie schreef: ↑

31-01-2018 14:49

Geef je kinderen het goede voorbeeld, recht je rug en zet die mensen op hun plek: buiten. Wat een zotte lui zeg.
En je niet terugtrekken met de kinderen, dan staat je man helemaal in zijn uppie. Naast hem staan en laten zien dat jullie dit allebei niet meer pikken.

Dat heb ik al 3 keer eerder gedaan.
Gevolg was dat mijn man na een paar maanden weer vergevingsgezind was en akkoord ging met bezoekjes.

Ik heb daar tot nu toe steeds aan toegegeven omdat mijn man nog geen inzicht had in zijn eigen problematiek.
Dat is echter sinds vorig jaar erg veranderd.
Dus we slaan nu een andere weg in,waarbij het de bedoeling is dat mijn man assertiever word en uit de kind-rol kruipt.
Hij moet nu leren dat ik niet altijd alles op kan knappen,en dat hij ook verantwoordelijkheid moet nemen voor bepaalde dingen.

Labalade schreef: ↑

01-02-2018 13:41

Ik snap wel dat oma 4 alcoholische drankjes heeft kunnen geven aan een 13-jarige. Want die heeft het vast best stoer gevonden. En is stilletjes in een hoekje gaan zitten genieten van de verboden vrucht..zoiets. Ik weet niet wat dochter precies heeft gehad. Vier milde biertjes of vier glazen vodka? In het laatste geval zal het eerder zijn opgevallen

En ik denk dat je het helemaal goed hebt gezien TO. Je man moet dit doen. Hij moet het contact met zn ouders onder controle krijgen. Hij doet zijn best maar is met therapie nog niet zover, begrijp ik?
Een vriendin van mij zat jn een vergelijkbare situatie. zelfs het grapje met speeltje afpakken en lachen als het kind ging huilen. Haar man durfde ook niet tegen zijn ouders op. Toen heeft vriendin gezegd: prima. Maar ik stop ermee. Dan gaan we uit elkaar, want ik kies nu voor de kinderen”. En ze heeft daadwerkelijk die avond haar koffers en de kinderen opgepakt. Heel heftig. Maar toen durfde hij ineens wel het contact te verbreken. Pas toen hij zijn gezin kwijtraakte. Zijn ouders bleven nog een tijdje terroriseren. Maar hij bleef volhouden. En toen stopte het... want ineens werd zijn ouders blijkbaar duidelijk dat ze wat te verliezen hadden met hun gedrag. Namelijk hun zoon en de kleinkinderen.. en toen konden ze ineens een stuk beter communiceren! Het bleef wankel, maar het gaat al een heel stuk beter.
Dus soms is een drastische maatregel wel het meest heilzaam.

Juist,dit!
Ik ben niet van plan om Mn biezen te pakken,en ik verwacht ook niet dat dit nodig zal zijn.
Maar hij moet het inderdaad alleen doen.
Door zijn “zwakte” zitten we namelijk in een negatief cirkeltje.
Dat hoop ik door afstand te nemen te doorbreken.

Doreia schreef: ↑

31-01-2018 22:03

Maar ondertussen zit hij bij jou ook in de kind-rol. Zie je dat?
Jij bent zijn moeder die hem op zijn plek zet.

Jullie moeten SAMEN tot overeenstemming komen. Niet jullie tegen elkaar, maar echt samen kijken wie welke grens trekt en welke consequenties daaraan worden verbonden.
Misschien een idee om een onafhankelijk persoon te laten helpen bij dat gesprek.
Want jullie staan nu ook tegenover elkaar, terwijl jullie samen een lijn moeten trekken.

Mijn keuzes zijn in overeenstemming met hulpverleners ontstaan.
Hij steunt te makkelijk op mij,op deze manier leert hij dat hij ook verantwoordlijkheid heeft.

Jufjoke schreef: ↑

31-01-2018 22:09

Dit deel, ja, dat vind ik best moeilijk te geloven. Maar goed, contact verbreken natuurlijk. Wees daar ook heel duidelijk in, bij voorkeur op papier, mail of zo. Laat trouwens je man dat maar doen. Niet uitwijden over redenen, gewoon simpel.
Hoezo 'ze staan gewoon weer op de stoep'? Stuur ze dan weg, herhaal dat je geen contact wil. Hoeft niet moeilijk te zijn. En dat zij drama gaat schoppen; daar ben jij toch niet meer bij? Lekker boeiend.

Ik heb desondanks wel een beetje het gevoel dat we niet het hele beeld compleet hebben.

Dit is natuurlijk de essentie van het hele verhaal.
Voor het hele verhaal zou ik een boek moeten schrijven,maar dat doe ik maar niet hihi.
Ook probeer ik niet teveel in detail te treden omdat ik graag anoniem blijf,zoals de meeste hier waarschijnlijk.
Als ik alles zou vertellen zouden ze zichzelf prima erin herkennen.

S-Groot schreef: ↑

01-02-2018 00:33

Je bent er toch niet meer bij met je kinderen? Jullie zitten boven zeg je.

Ik denk dat je even moet lezen op welke reactie ik reageerde.
Dan begrijp je mijn reactie waarschijnlijk beter.