Relaties
alle pijlers
Relatie & intens verdrietig
dinsdag 29 september 2009 om 20:24
Graag zou ik mijn verhaal van me af schrijven, ik voel me al lang niet oke.
Ik ben een vrouw van 35, ik heb 2 lieve kinderen, die inmiddels alweer wat groter zijn. Ik ben 5 jaar geleden gescheiden na een relatie van 15 jaar (de vader van mijn kinderen) Hij had een ander, dit kwam er koud op mijn dak en ik was dan ook vastbesloten geen relatie meer aan te gaan.
Na een half jaar leerde ik via internet een man kennen, dit is nu al 4 jaar mijn vriend. Vanuit vriendschap zijn we een heel intense relatie begonnen. Een totaal andere man als mijn ex leek het, en misschien was dit ook wel mijn valkuil. Hij had nogal wat problemen, en na een jaar heb ik heb om te helpen bij me in huis genomen, hij moest zijn huis verkopen en had geen andere mogelijkheid. Na een jaar trok ik dit niet meer, ik kwam erachter dat het gewoon niet werkte en zeker ook niet in combinatie met mijn oudste dochter. Beide zijn ze temperamentvol, en dit botste en toen zijn we gaan latten.
Het heeft me toen heel moeite gekost het nieuws hem te brengen, ik ben van de "lieve vrede" en het was gewoon rot.
Toch zijn we door gegaan en uiteindelijk vond hij een hele fijne plek in de stad waar hij altijd al wilde wonen!
Helaas na 2 maanden, bekende hij me vreemd te zijn gegaan, eenmalige actie, maar het heeft me diep geraakt. Ik heb het toen uitgemaakt, en na 2 kwamen we weer samen. Hij was verscheurd van verdriet, en ik ook. Ik heb hem een tweede kans gegeven.
Enkele maanden daarna kreeg via familie een kans om een woning te kopen, en hij wilde niet liever als samenwonen. Ik zag het toen ook als ultieme kans om alles te laten wat gebeurd was.
Wishfull Tinking. Na een half jaar, herkende ik niets in de man waarop ooit zo verliefd was. Hij trok zich terug (in gamen via xbox) en het gezinsleven was hem ook allemaal teveel.
Tot mijn verdriet, maar ook opluchting, heb ik hem toen (voor de tweede keer) verzocht om iets anders te gaan zoeken, ik leed eronder, hij was niet gelukkig, en de kinderen ook niet.
Dit heeft zich een jaar geleden afgespeeld. Waar ik nog weleens kan terugvallen in verdriet en vooral teleurstelling, gaat het met hem beter als ooit. We zien elkaar eens per week, en soms maar eens per 14 dagen.
Punt is dat ik me eigenlijk hartstikke rot voel over alles, hij schijnt het vergeten te zijn. Hij speelt zijn games en werkt, en verder vindt hij het wel best.
Het gevoel dat ik voor de "toekomst" toch heel moeilijk lig met hem, houdt me regelmatig bezig.
We hebben nu twee keer samengewoond, en het liep niet. Ik ben nog zo oud, en ergens wil ook wel graag iets opbouwen met iemand. Kortom; ik twijfel. Niet een beetje, maar heel erg.
Ik hoop dat mijn verhaal nog enigzins duidelijk is.
Ik weet dat geen "raad" kan verwachten, misschien is er iemand die me een knuffel wil geven....
Ik ben een vrouw van 35, ik heb 2 lieve kinderen, die inmiddels alweer wat groter zijn. Ik ben 5 jaar geleden gescheiden na een relatie van 15 jaar (de vader van mijn kinderen) Hij had een ander, dit kwam er koud op mijn dak en ik was dan ook vastbesloten geen relatie meer aan te gaan.
Na een half jaar leerde ik via internet een man kennen, dit is nu al 4 jaar mijn vriend. Vanuit vriendschap zijn we een heel intense relatie begonnen. Een totaal andere man als mijn ex leek het, en misschien was dit ook wel mijn valkuil. Hij had nogal wat problemen, en na een jaar heb ik heb om te helpen bij me in huis genomen, hij moest zijn huis verkopen en had geen andere mogelijkheid. Na een jaar trok ik dit niet meer, ik kwam erachter dat het gewoon niet werkte en zeker ook niet in combinatie met mijn oudste dochter. Beide zijn ze temperamentvol, en dit botste en toen zijn we gaan latten.
Het heeft me toen heel moeite gekost het nieuws hem te brengen, ik ben van de "lieve vrede" en het was gewoon rot.
Toch zijn we door gegaan en uiteindelijk vond hij een hele fijne plek in de stad waar hij altijd al wilde wonen!
Helaas na 2 maanden, bekende hij me vreemd te zijn gegaan, eenmalige actie, maar het heeft me diep geraakt. Ik heb het toen uitgemaakt, en na 2 kwamen we weer samen. Hij was verscheurd van verdriet, en ik ook. Ik heb hem een tweede kans gegeven.
Enkele maanden daarna kreeg via familie een kans om een woning te kopen, en hij wilde niet liever als samenwonen. Ik zag het toen ook als ultieme kans om alles te laten wat gebeurd was.
Wishfull Tinking. Na een half jaar, herkende ik niets in de man waarop ooit zo verliefd was. Hij trok zich terug (in gamen via xbox) en het gezinsleven was hem ook allemaal teveel.
Tot mijn verdriet, maar ook opluchting, heb ik hem toen (voor de tweede keer) verzocht om iets anders te gaan zoeken, ik leed eronder, hij was niet gelukkig, en de kinderen ook niet.
Dit heeft zich een jaar geleden afgespeeld. Waar ik nog weleens kan terugvallen in verdriet en vooral teleurstelling, gaat het met hem beter als ooit. We zien elkaar eens per week, en soms maar eens per 14 dagen.
Punt is dat ik me eigenlijk hartstikke rot voel over alles, hij schijnt het vergeten te zijn. Hij speelt zijn games en werkt, en verder vindt hij het wel best.
Het gevoel dat ik voor de "toekomst" toch heel moeilijk lig met hem, houdt me regelmatig bezig.
We hebben nu twee keer samengewoond, en het liep niet. Ik ben nog zo oud, en ergens wil ook wel graag iets opbouwen met iemand. Kortom; ik twijfel. Niet een beetje, maar heel erg.
Ik hoop dat mijn verhaal nog enigzins duidelijk is.
Ik weet dat geen "raad" kan verwachten, misschien is er iemand die me een knuffel wil geven....
dinsdag 29 september 2009 om 20:34
Wat een ellende. Niet makkelijk als je erachter moet komen dat jij en hij samen in één huis niet werkt.
Logisch dat je je rot voelt.
Wat ik uit jouw verhaal begrijp is dat jullie nog steeds een relatie hebben. Is dat nog een relatie uit liefde of meer een relatie uit "gewoonte"
Jij bent hier iig niet gelukkig onder en ik zie ook nergens in je verhaal dat hij moeite doet voor jullie relatie. Hij vindt het allemaal wel best zo. Hij doet waar hij zin in heeft zonder zich om jou te bekommeren.
Waarom twijfel je om deze relatie te beeïndigen? Waar ben je bang voor?
Gun jezelf rust en een betere toekomst dan dat je nu hebt. Dit sloopt je alleen maar en maakt je diep ongelukkig.
sterkte
Logisch dat je je rot voelt.
Wat ik uit jouw verhaal begrijp is dat jullie nog steeds een relatie hebben. Is dat nog een relatie uit liefde of meer een relatie uit "gewoonte"
Jij bent hier iig niet gelukkig onder en ik zie ook nergens in je verhaal dat hij moeite doet voor jullie relatie. Hij vindt het allemaal wel best zo. Hij doet waar hij zin in heeft zonder zich om jou te bekommeren.
Waarom twijfel je om deze relatie te beeïndigen? Waar ben je bang voor?
Gun jezelf rust en een betere toekomst dan dat je nu hebt. Dit sloopt je alleen maar en maakt je diep ongelukkig.
sterkte
dinsdag 29 september 2009 om 20:40
Dank je Bosaapje, en natuurlijk ook de anderen.
Voor mijn gevoel is de relatie erg kwestbaar, op het moment dat ik (subtiel) laat merken niet happy te zijn met deze toestand, dan zet hij zich accuut in, en word hij een andere man, die veel moeite doet me te houden. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het wel.
Ik ben bang voor zijn smeekbedes, toestanden die hij maakt als ik het uitmaak (been there).....
Ik weet dat dit niet goed is.
Ik heb ook wel ijdele hoop dat hij bijdraait en alles toch nog.....
Voor mijn gevoel is de relatie erg kwestbaar, op het moment dat ik (subtiel) laat merken niet happy te zijn met deze toestand, dan zet hij zich accuut in, en word hij een andere man, die veel moeite doet me te houden. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het wel.
Ik ben bang voor zijn smeekbedes, toestanden die hij maakt als ik het uitmaak (been there).....
Ik weet dat dit niet goed is.
Ik heb ook wel ijdele hoop dat hij bijdraait en alles toch nog.....
dinsdag 29 september 2009 om 20:43
Bea allereerste
Ik denk dat jij voor jezelf even de balans moet opmaken, even de voors en de tegens opschrijven en kijken of de weegschaal links of rechts door weegt.
Is je relatie nog leuk genoeg? Vind jij het prima zoals het is, latten en een man die het allemaal wel best vind?
En aan de andere kant: verdien je niet beter? Ga je er wellicht op vooruit als je met hem kapt en je jezelf weer op de relatiemarkt kan gooien? (lastig hoor, dat snap ik echt wel).
Bij iemand blijven omdat je anders "over blijft" is géén goede reden. Verwachtingen hebben en teleurstellingen moeten incasseren houd je niet eeuwig vol.
Heel veel sterkte!
Ik denk dat jij voor jezelf even de balans moet opmaken, even de voors en de tegens opschrijven en kijken of de weegschaal links of rechts door weegt.
Is je relatie nog leuk genoeg? Vind jij het prima zoals het is, latten en een man die het allemaal wel best vind?
En aan de andere kant: verdien je niet beter? Ga je er wellicht op vooruit als je met hem kapt en je jezelf weer op de relatiemarkt kan gooien? (lastig hoor, dat snap ik echt wel).
Bij iemand blijven omdat je anders "over blijft" is géén goede reden. Verwachtingen hebben en teleurstellingen moeten incasseren houd je niet eeuwig vol.
Heel veel sterkte!
dinsdag 29 september 2009 om 20:51
Ook een knuffel van mij! Je hebt hem al veel kansen gegeven. Wellicht zelfs al te veel. Probeer de balans voor jezelf op te maken. Is dit wat je verder wilt voor de rest van je leven? Kan je je voorstellen dat je met zo doorgaat tot je 80e? Kan je je voorstellen dat jullie relatie dusdanig veel beter wordt dat je wellicht wel tot je 80e bij hem wilt blijven?
Je voelt je oud maar dat ben je niet. Je hebt er de helft nog niet op zitten. Praat jezelf niet aan dat je oud bent, niet leuk genoeg bent, over zal schieten. Daarmee praat je jezelf in de put en ga je niet van je eigen kracht uit. Jij hebt goede en leuke kanten en zou het jezelf moeten gunnen om echt voor jezelf te kiezen. Mensen kansen geven is goed, maar dan moeten ze er ook wel 'echt' iets mee doen.
Sterkte!
Je voelt je oud maar dat ben je niet. Je hebt er de helft nog niet op zitten. Praat jezelf niet aan dat je oud bent, niet leuk genoeg bent, over zal schieten. Daarmee praat je jezelf in de put en ga je niet van je eigen kracht uit. Jij hebt goede en leuke kanten en zou het jezelf moeten gunnen om echt voor jezelf te kiezen. Mensen kansen geven is goed, maar dan moeten ze er ook wel 'echt' iets mee doen.
Sterkte!
dinsdag 29 september 2009 om 20:53
Die smeekbedes en toestanden laat jij toe Bea. Hij woont ergens anders dus dat kun je blokkeren.
Houd één ding voor ogen: Jij bent belangrijker dan hij. Hij veranderd niet meer. Zoals je al gemerkt hebt houdt hij dat een korte tijd vol en vervalt vervolgens weer in zijn oude gedrag.
Die hoop moet je echt laten varen.
Jij hoeft hem niet gelukkig te maken, jij moet eerst jezelf gelukkig maken en dat is niet met hem erbij.
Houd één ding voor ogen: Jij bent belangrijker dan hij. Hij veranderd niet meer. Zoals je al gemerkt hebt houdt hij dat een korte tijd vol en vervalt vervolgens weer in zijn oude gedrag.
Die hoop moet je echt laten varen.
Jij hoeft hem niet gelukkig te maken, jij moet eerst jezelf gelukkig maken en dat is niet met hem erbij.
dinsdag 29 september 2009 om 20:54
Moeilijk. Ik ben ook van een samenwoon situatie naar een lat relatie gegaan. Ook ik had het beeld dat ik graag samen "iets" wilde opbouwen met iemand en dat beeld zag ik alleen in een samenwoon situatie. Een soort van thuis hebben (heb ik nooit echt gehad)
Echter, samenwonen ging gewoon echt niet. En eigenlijk, bevalt dit latten mij wel. We zetten ons beide nog steeds in voor de relatie en een "thuis" heb ik hier voor mezelf gecreeerd.
Ik denk dat als ik jouw verhaal lees dat je vriend zich alleen "inspant" als hij dreigt jou te verliezen, vermoeiend. Misschien moet je voor jezelf nagaan wat je het meeste dwars zit. Het niet kunnen samenwonen (terwijl je daar misschien wel heel erg naar verlangt) of de man zelf. Wat werkt wel tussen jullie? Wat doet hij, waar jij blij van wordt? Wat voegt hij toe aan jouw leven? enz.
Echter, samenwonen ging gewoon echt niet. En eigenlijk, bevalt dit latten mij wel. We zetten ons beide nog steeds in voor de relatie en een "thuis" heb ik hier voor mezelf gecreeerd.
Ik denk dat als ik jouw verhaal lees dat je vriend zich alleen "inspant" als hij dreigt jou te verliezen, vermoeiend. Misschien moet je voor jezelf nagaan wat je het meeste dwars zit. Het niet kunnen samenwonen (terwijl je daar misschien wel heel erg naar verlangt) of de man zelf. Wat werkt wel tussen jullie? Wat doet hij, waar jij blij van wordt? Wat voegt hij toe aan jouw leven? enz.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 29 september 2009 om 20:56
dinsdag 29 september 2009 om 20:56
Als ik de titel lees: Relatie en intens verdrietig, dan denk ik: Maar zo hoort een relatie niet te zijn toch? Tuurlijk, in elke relatie komt wel eens een verdrietje voor...maar het lijkt alsof hij gewoon lekker doorleeft...In het begin schreef je: Hij had nogal wat problemen...en ik heb hem in huis genomen. Alsof je zijn hulpverlener bent...
Nu gaat het met hem beter, hij leeft vrolijk door en hoe zit het dan met jou? Hij is er dus niet voor jou!
Ga eens bij jezelf na: Zonder hem en zijn problemen, zou je dan niet beter af zijn? Zou je je dan niet beter op je kinderen kunnen richten? Toekomen aan jezelf en jouw gevoel?
Wel eerlijk zijn tegen jezelf...
Nu gaat het met hem beter, hij leeft vrolijk door en hoe zit het dan met jou? Hij is er dus niet voor jou!
Ga eens bij jezelf na: Zonder hem en zijn problemen, zou je dan niet beter af zijn? Zou je je dan niet beter op je kinderen kunnen richten? Toekomen aan jezelf en jouw gevoel?
Wel eerlijk zijn tegen jezelf...
dinsdag 29 september 2009 om 21:11
Bedankt voor de ondersteunende woorden.
Ik ben een denker en ik vraag me terwijl ik hier schrijf ook af; waarom?
Het heeft te maken met een negatief zelfbeeld, bang dat er niemand die komt zoveel van me houdt, al is dit inmiddels ook een een ilussie.
Door zijn vertrek bijna een jaar geleden, is veel veranderd, ook bij mezelf. Ik ben verantwoordelijk voor een koopwoning (ik heb de koop toch door laten gaan) en werk best veel uren om alles te kunnen bekostigen. Dat maakt me trots, de tegenhanger is dat ik gewoon weinig tijd/geld heb.
Intussen merk ik dat schrijven hier, me sterkt.
Ik ben een denker en ik vraag me terwijl ik hier schrijf ook af; waarom?
Het heeft te maken met een negatief zelfbeeld, bang dat er niemand die komt zoveel van me houdt, al is dit inmiddels ook een een ilussie.
Door zijn vertrek bijna een jaar geleden, is veel veranderd, ook bij mezelf. Ik ben verantwoordelijk voor een koopwoning (ik heb de koop toch door laten gaan) en werk best veel uren om alles te kunnen bekostigen. Dat maakt me trots, de tegenhanger is dat ik gewoon weinig tijd/geld heb.
Intussen merk ik dat schrijven hier, me sterkt.
