Relaties
alle pijlers
Relatie repareren, twee stappen vooruit, één stap terug
donderdag 5 november 2009 om 10:00
(Disclaimer: dit is een lange lap tekst en het wordt niemand kwalijk genomen om hem niet helemaal te lezen. Ik kan het me zelfs voorstellen.)
Wederom gegroet dames,
Hier is de man weer die gek van zijn vriendin werd. Het leek me gewoon netjes om weer eens een update te geven van hoe het tussen ons gaat. Verder is het gewoon goed om dingen van me af te schrijven.
Ik kom later op de titel terug, maar ik zal ons verhaal gewoon even weer netjes samenvatten voor wie het eerder niet gelezen heeft.. Voor wie mijn eerdere posts toevallig wel gelezen heeft of dit gewoon een te lange lap tekst vind, je kan ook gewoon het stuk lezen na de +-jes
Na ongeveer 1.25 jaar een relatie hebben, ging het steeds minder tussen mijn vriendin en mij. Er zijn meerdere redenen voor aan te wijzen, maar waar het voornamelijk op neerkomt is dat we niet met elkaar konden praten. Als we ergens mee zaten hielden we het beide netjes binnen en gingen oppotten totdat de bom barste. Vervolgens kwam er dan een heftige ruzie. Helaas kunnen we ook niet goed ruziën, dus in plaats van onze onvrede kwijt te raken gingen we elkaar kwetsen en werd er nooit iets vergeven.
Die situatie heeft zich meer dan een jaar voorgedaan. In de tussentijd werd de intimiteit tussen ons minder (wat ik niet vreemd vind) en als we intiem waren voelde het vaak geforceerd.
Op een gegeven moment heb ik wel ingezien dat het mis tussen ons ging en heb zelf meerdere online relatietesten gedaan om er achter te komen waar het mis zat tussen ons en merkte dat het voornamelijk aan het praten lag. Helaas stond mijn vriendin (destijds) niet open voor praten. In haar opzicht was het namelijk allemaal mijn schuld. Zeker toen ik probeerde duidelijk te maken dat we moesten gaan praten of dat we hulp moesten zoeken om ons te leren praten ging ze daar juist tegenin.
We hebben zo nog een tijdje doorgesukkeld en geforceerd leuk gedaan naar elkaar toe, maar het deed gewoon steeds meer en meer pijn. Op een gegeven moment ben ik bij haar langs gegaan en heb ik gezegd dat ik zo niet verder kon. Helaas heb ik toen ook van alles gezegd waar ik mee zat, en haar (juist toen) nog veel meer gekwetst.
Onze gezamenlijke vakantie deze zomer is niet doorgegaan en we zijn beide (afzonderlijk) met vriendinnen op vakantie gegaan. Maar wat eigenlijk plaatsvond was een enorme ruzie. Toen mijn vriendin weg was merkte ik steeds meer hoeveel ik haar miste en bij haar wou zijn. Helaas, toen ze mij niet zag ging ze juist op woede draaien en heeft me 2 weken strak genegeerd. Het was het meest pijnlijke wat ik ooit meegemaakt had en schudde me ook enorm wakker.
We hebben het na de vakantie wel goedgemaakt, maar goedmaken doe je niet alleen door het te zeggen. Ik heb geprobeerd haar weer gelukkig te krijgen, maar dat bleek erg moeilijk te zijn.
Vlak daarna moest mijn vriendin drie weken voor een cursus naar het buitenland. Ik ben toen volledig ingestort omdat ik gewoon niet meer inzag hoe ik haar weer gelukkig kon krijgen en me daar enorm schuldig voor voelde. Ik begon zelfs (waan)ideeën te krijgen over wat er allemaal mis met haar was. Ik ben zelf in een paniekaanval beland en merk dat ik er nu (bijna 2 maanden later) soms nog steeds last van heb. Ik heb mijn vriendin verteld wat ik in die periode allemaal gedaan heb en heb er ook heel veel spijt van.
Ik heb ook spijt van wat er in het jaar daarvoor tussen ons gebeurd is omdat ik duidelijk zie dat ik wel fout was en dat nooit meer wil laten voorkomen het een situatie was waar ik geen controle over had (ik overspannen, zei gestrest, beide konden niet voor elkaar klaar staan). Ik had werk op een gegeven moment op de 1e plek staan ipv. mijn vriendin.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Hoe dan ook, ik ben compleet ingestort en werd afhankelijk van mijn vriendin. Juist doordat ze me duidelijk gemaakt had dat ik haar ongelukkig gemaakt had, sloeg ik door de andere kant op en wou niets liever dan haar gelukkig zien. Maar ja, dat kan natuurlijk niet 1,2,3.
Ondertussen ben ik bij een psycholoog geweest om te werken aan de situatie. Of ik ben erg goed in het sturen van een gesprek, of hij zag overduidelijk waar het fout zat, want hij stelde aan het einde meteen voor om de volgende keer samen te komen (wat we ook gaan doen) omdat we duidelijk nog blokkades in onze relatie hadden waarop ik (en mijn vriendin) stuk lopen en niet weten hoe ermee om te gaan. Hij vond het wel erg goed dat we tegenwoordig met elkaar kunnen praten. Dat was al één vicieuze cirkel die we verbroken hadden. Hij gaat kijken of hij ons kan helpen met de volgende hordes.
Waar lopen we nu nog op vast, of beter gezegd denk ik dat we op vast lopen? Nou, mijn vriendin kan niet vergeven hoe het tussen on gelopen is en moet eerst weer vertrouwen in me krijgen.
Ik ben bang dat is waardoor veel andere dingen veroorzaakt worden. Ik merkte zelf dat ik pas weer in staat was om echt van mijn vriendin te houden toen ik haar kon vergeven hoeveel pijn ze me gedaan heeft. Alhoewel ze zegt dat van me houd, zegt ze dat ze me een paar dingen nog niet (of nooit) kan vergeven. Het stomme is, ik weet dat ze een relatie gehad heeft met een enorme #!% die haar (voor haar gevoel) heel erg de grond in geboord heeft. Ze heeft hem destijds kansen en vergeving gegeven en hij heeft haar keer op keer weer gekwetst. Sinds die relatie (ca. 4 jaar terug) heeft ze dan ook (nog steeds) behoorlijke slaapproblemen. Die relatie heeft ze zichzelf nooit vergeven.
Ik ben bang dat ze door eerdere ervaring mij en zichzelf niet meer kan vergeven wat er mis ging tussen ons. Wat die vergeving trouwens betreft. Ik dacht eerst dat ik haar vergeving heel hard nodig had en dat is ook waarom ik zo absurd hard mijn best doe om haar op alle fronten te plezieren. Ik begin nu eindelijk in te zien dat ik niet haar vergeving hoef om me beter te voelen. Ik zou het fijn vinden als ze mij en/of zichzelf wel zou kunnen vergeven, want het zou de genezing van "ons" versnellen. Ik heb het gevoel dat zolang ze in het verleden blijft hangen, het heden niet vooruit kan gaan...
En ach, misschien zie ik gewoon allemaal beren op de weg, maar het was fijn om dit op te schrijven.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Slotwoord:
Het gaat wel beter tussen ons, maar het gaat langzaaaaaam en ik ben (veel te) ongeduldig, wat niet helpt. Het gaat alleen zoals de titel al zei, vaak met twee stappen vooruit en dan een stap terug, en dat is het moeilijkste. Maar we gaan er nog steeds voor en willen het ook beide graag weer goed hebben en denken ook dat dat gaat lukken. Ik wil hier graag mee zeggen dat als je van elkaar houdt, je niet 1,2,3 moet opgeven, maar ondanks hoe zwaar het is, er best moeite in mag steken. Dit verhaal is dan ook deel bedoelt om te laten zien dat zelfs als het slecht gaat, het wel weer goed kan komen.
Hulde voor iedereen die door deze lap tekst heen gelezen heeft. Ik weet dat ik zelf soms ook afhaak bij het zien van een lange lap tekst.
Wederom gegroet dames,
Hier is de man weer die gek van zijn vriendin werd. Het leek me gewoon netjes om weer eens een update te geven van hoe het tussen ons gaat. Verder is het gewoon goed om dingen van me af te schrijven.
Ik kom later op de titel terug, maar ik zal ons verhaal gewoon even weer netjes samenvatten voor wie het eerder niet gelezen heeft.. Voor wie mijn eerdere posts toevallig wel gelezen heeft of dit gewoon een te lange lap tekst vind, je kan ook gewoon het stuk lezen na de +-jes
Na ongeveer 1.25 jaar een relatie hebben, ging het steeds minder tussen mijn vriendin en mij. Er zijn meerdere redenen voor aan te wijzen, maar waar het voornamelijk op neerkomt is dat we niet met elkaar konden praten. Als we ergens mee zaten hielden we het beide netjes binnen en gingen oppotten totdat de bom barste. Vervolgens kwam er dan een heftige ruzie. Helaas kunnen we ook niet goed ruziën, dus in plaats van onze onvrede kwijt te raken gingen we elkaar kwetsen en werd er nooit iets vergeven.
Die situatie heeft zich meer dan een jaar voorgedaan. In de tussentijd werd de intimiteit tussen ons minder (wat ik niet vreemd vind) en als we intiem waren voelde het vaak geforceerd.
Op een gegeven moment heb ik wel ingezien dat het mis tussen ons ging en heb zelf meerdere online relatietesten gedaan om er achter te komen waar het mis zat tussen ons en merkte dat het voornamelijk aan het praten lag. Helaas stond mijn vriendin (destijds) niet open voor praten. In haar opzicht was het namelijk allemaal mijn schuld. Zeker toen ik probeerde duidelijk te maken dat we moesten gaan praten of dat we hulp moesten zoeken om ons te leren praten ging ze daar juist tegenin.
We hebben zo nog een tijdje doorgesukkeld en geforceerd leuk gedaan naar elkaar toe, maar het deed gewoon steeds meer en meer pijn. Op een gegeven moment ben ik bij haar langs gegaan en heb ik gezegd dat ik zo niet verder kon. Helaas heb ik toen ook van alles gezegd waar ik mee zat, en haar (juist toen) nog veel meer gekwetst.
Onze gezamenlijke vakantie deze zomer is niet doorgegaan en we zijn beide (afzonderlijk) met vriendinnen op vakantie gegaan. Maar wat eigenlijk plaatsvond was een enorme ruzie. Toen mijn vriendin weg was merkte ik steeds meer hoeveel ik haar miste en bij haar wou zijn. Helaas, toen ze mij niet zag ging ze juist op woede draaien en heeft me 2 weken strak genegeerd. Het was het meest pijnlijke wat ik ooit meegemaakt had en schudde me ook enorm wakker.
We hebben het na de vakantie wel goedgemaakt, maar goedmaken doe je niet alleen door het te zeggen. Ik heb geprobeerd haar weer gelukkig te krijgen, maar dat bleek erg moeilijk te zijn.
Vlak daarna moest mijn vriendin drie weken voor een cursus naar het buitenland. Ik ben toen volledig ingestort omdat ik gewoon niet meer inzag hoe ik haar weer gelukkig kon krijgen en me daar enorm schuldig voor voelde. Ik begon zelfs (waan)ideeën te krijgen over wat er allemaal mis met haar was. Ik ben zelf in een paniekaanval beland en merk dat ik er nu (bijna 2 maanden later) soms nog steeds last van heb. Ik heb mijn vriendin verteld wat ik in die periode allemaal gedaan heb en heb er ook heel veel spijt van.
Ik heb ook spijt van wat er in het jaar daarvoor tussen ons gebeurd is omdat ik duidelijk zie dat ik wel fout was en dat nooit meer wil laten voorkomen het een situatie was waar ik geen controle over had (ik overspannen, zei gestrest, beide konden niet voor elkaar klaar staan). Ik had werk op een gegeven moment op de 1e plek staan ipv. mijn vriendin.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Hoe dan ook, ik ben compleet ingestort en werd afhankelijk van mijn vriendin. Juist doordat ze me duidelijk gemaakt had dat ik haar ongelukkig gemaakt had, sloeg ik door de andere kant op en wou niets liever dan haar gelukkig zien. Maar ja, dat kan natuurlijk niet 1,2,3.
Ondertussen ben ik bij een psycholoog geweest om te werken aan de situatie. Of ik ben erg goed in het sturen van een gesprek, of hij zag overduidelijk waar het fout zat, want hij stelde aan het einde meteen voor om de volgende keer samen te komen (wat we ook gaan doen) omdat we duidelijk nog blokkades in onze relatie hadden waarop ik (en mijn vriendin) stuk lopen en niet weten hoe ermee om te gaan. Hij vond het wel erg goed dat we tegenwoordig met elkaar kunnen praten. Dat was al één vicieuze cirkel die we verbroken hadden. Hij gaat kijken of hij ons kan helpen met de volgende hordes.
Waar lopen we nu nog op vast, of beter gezegd denk ik dat we op vast lopen? Nou, mijn vriendin kan niet vergeven hoe het tussen on gelopen is en moet eerst weer vertrouwen in me krijgen.
Ik ben bang dat is waardoor veel andere dingen veroorzaakt worden. Ik merkte zelf dat ik pas weer in staat was om echt van mijn vriendin te houden toen ik haar kon vergeven hoeveel pijn ze me gedaan heeft. Alhoewel ze zegt dat van me houd, zegt ze dat ze me een paar dingen nog niet (of nooit) kan vergeven. Het stomme is, ik weet dat ze een relatie gehad heeft met een enorme #!% die haar (voor haar gevoel) heel erg de grond in geboord heeft. Ze heeft hem destijds kansen en vergeving gegeven en hij heeft haar keer op keer weer gekwetst. Sinds die relatie (ca. 4 jaar terug) heeft ze dan ook (nog steeds) behoorlijke slaapproblemen. Die relatie heeft ze zichzelf nooit vergeven.
Ik ben bang dat ze door eerdere ervaring mij en zichzelf niet meer kan vergeven wat er mis ging tussen ons. Wat die vergeving trouwens betreft. Ik dacht eerst dat ik haar vergeving heel hard nodig had en dat is ook waarom ik zo absurd hard mijn best doe om haar op alle fronten te plezieren. Ik begin nu eindelijk in te zien dat ik niet haar vergeving hoef om me beter te voelen. Ik zou het fijn vinden als ze mij en/of zichzelf wel zou kunnen vergeven, want het zou de genezing van "ons" versnellen. Ik heb het gevoel dat zolang ze in het verleden blijft hangen, het heden niet vooruit kan gaan...
En ach, misschien zie ik gewoon allemaal beren op de weg, maar het was fijn om dit op te schrijven.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Slotwoord:
Het gaat wel beter tussen ons, maar het gaat langzaaaaaam en ik ben (veel te) ongeduldig, wat niet helpt. Het gaat alleen zoals de titel al zei, vaak met twee stappen vooruit en dan een stap terug, en dat is het moeilijkste. Maar we gaan er nog steeds voor en willen het ook beide graag weer goed hebben en denken ook dat dat gaat lukken. Ik wil hier graag mee zeggen dat als je van elkaar houdt, je niet 1,2,3 moet opgeven, maar ondanks hoe zwaar het is, er best moeite in mag steken. Dit verhaal is dan ook deel bedoelt om te laten zien dat zelfs als het slecht gaat, het wel weer goed kan komen.
Hulde voor iedereen die door deze lap tekst heen gelezen heeft. Ik weet dat ik zelf soms ook afhaak bij het zien van een lange lap tekst.
donderdag 5 november 2009 om 10:04
Jullie hebben iets langer dan een jaar een relatie en dan al meer dan een jaar deze shit vol verwijten en ruzie? Waar haal je de energie vandaan...
Haar gelukkig maken gaat zinloos worden. Maak jezelf eens gelukkig, straalt vanzelf uit naar haar. En zij heeft haar eigen verantwoordelijkheid.
Als je haar gekwetst hebt dan heeft ongeduld weinig zin, maar heel eerlijk? Ik denk redelijk kansloos.
Haar gelukkig maken gaat zinloos worden. Maak jezelf eens gelukkig, straalt vanzelf uit naar haar. En zij heeft haar eigen verantwoordelijkheid.
Als je haar gekwetst hebt dan heeft ongeduld weinig zin, maar heel eerlijk? Ik denk redelijk kansloos.
donderdag 5 november 2009 om 10:13
Stoppen met aannames. Nu meteen. Stoppen met denken voor je vriendin. Als er niet gepraat wordt is dat heel verleidelijk en word je er soms toe gedwongen, om zelf in te vullen wat de ander denkt. Maar hoe je ook je best doet: je zit er àltijd naast!
Als jullie leren met elkaar te praten ben je goed bezig. Maar daarnaast moet je ophouden voor je vriendin in te vullen wat zij ergens van vindt, hoe zij zich voelt en wat zij wil.
Als jullie leren met elkaar te praten ben je goed bezig. Maar daarnaast moet je ophouden voor je vriendin in te vullen wat zij ergens van vindt, hoe zij zich voelt en wat zij wil.
Iets anders
donderdag 5 november 2009 om 10:26
Ik ben al verbaasd dat er mensen zijn die het hele verhaal doorlezen.
ik zal even antwoorden voor zover mogelijk
@domnaiefmutjse: We hebben in totaal 2.5 jaar een relatie, niet een jaar. Ik ben het er helemaal mee eens dat we dit niet mee hadden mogen maken. Als we gewoon met elkaar gepraat hadden ipv. dingen niet zeggen, dan was het nooit zo uit de hand gelopen. Verder ben ik ook druk bezig met proberen zelf weer gelukkig te worden, daar ondersteund mijn vriendin me ook in en staat ze helemaal achter. Het kan ook goed dat juist dat juist is waar we nu tegenaan lopen. Langzaam aan wordt het ook weer makkelijk om aan mezelf te denken en niet continue aan haar.
@isolde55: mee eens, ik heb hier ook gepost om het van me af te schrijven ipv. er over na te blijven denken. Ik haat het als het in mijn hoofd loopt te malen. Schrijven en praten helpt.
@blijfgewoonbianca: Ook mee eens, maar dat is een conclusie die ze zelf moet trekken. Ik kan dat niet forceren, want dan duw ik haar juist de andere kant op.
@zusenzo: Nee, niet meer. ik was uitgeput toen we niet konden praten en we beiden alles binnen hielden. Ik loop sinds mijn paniekaanval over van de energie. En dat is ook niet fijn. ik doe juist van alles om rustiger te worden. Mijn psycholoog vroeg zich zelfs nog af of ik ADHD heb, maar ik ben juist altijd een rustig typ geweest tot ik een werkverslaving kreeg.
@babsjuh: heel erg bedankt voor je opmerking. Het helpt om dit te horen. Ik zeg het tegenwoordig juist ook tegen haar als ik dingen zoals het bovenstaande denk en ben er ook niet blij mee dat ik voor haar denk. (stom genoeg is dat iets wat zei een tijdje voor mij gedaan heeft...)
@yvette: je hebt jammer genoeg helemaal gelijk. Dat was ook de reden van het psycholoogbezoek, omdat ik haar juist niet wil claimen en weer wil leren haar te laten gaan en mezelf te kunnen zijn. Ik ben ook al met een redeljike collectie zelfhulpboeken aan de slag gegaan en die helpen me ook al. terugval vindt nog plaats, maar steeds minder.
ik zal even antwoorden voor zover mogelijk
@domnaiefmutjse: We hebben in totaal 2.5 jaar een relatie, niet een jaar. Ik ben het er helemaal mee eens dat we dit niet mee hadden mogen maken. Als we gewoon met elkaar gepraat hadden ipv. dingen niet zeggen, dan was het nooit zo uit de hand gelopen. Verder ben ik ook druk bezig met proberen zelf weer gelukkig te worden, daar ondersteund mijn vriendin me ook in en staat ze helemaal achter. Het kan ook goed dat juist dat juist is waar we nu tegenaan lopen. Langzaam aan wordt het ook weer makkelijk om aan mezelf te denken en niet continue aan haar.
@isolde55: mee eens, ik heb hier ook gepost om het van me af te schrijven ipv. er over na te blijven denken. Ik haat het als het in mijn hoofd loopt te malen. Schrijven en praten helpt.
@blijfgewoonbianca: Ook mee eens, maar dat is een conclusie die ze zelf moet trekken. Ik kan dat niet forceren, want dan duw ik haar juist de andere kant op.
@zusenzo: Nee, niet meer. ik was uitgeput toen we niet konden praten en we beiden alles binnen hielden. Ik loop sinds mijn paniekaanval over van de energie. En dat is ook niet fijn. ik doe juist van alles om rustiger te worden. Mijn psycholoog vroeg zich zelfs nog af of ik ADHD heb, maar ik ben juist altijd een rustig typ geweest tot ik een werkverslaving kreeg.
@babsjuh: heel erg bedankt voor je opmerking. Het helpt om dit te horen. Ik zeg het tegenwoordig juist ook tegen haar als ik dingen zoals het bovenstaande denk en ben er ook niet blij mee dat ik voor haar denk. (stom genoeg is dat iets wat zei een tijdje voor mij gedaan heeft...)
@yvette: je hebt jammer genoeg helemaal gelijk. Dat was ook de reden van het psycholoogbezoek, omdat ik haar juist niet wil claimen en weer wil leren haar te laten gaan en mezelf te kunnen zijn. Ik ben ook al met een redeljike collectie zelfhulpboeken aan de slag gegaan en die helpen me ook al. terugval vindt nog plaats, maar steeds minder.
anoniem_91461 wijzigde dit bericht op 05-11-2009 10:26
Reden: typfout gespot ;)
Reden: typfout gespot ;)
% gewijzigd
donderdag 5 november 2009 om 10:30
@elninjoo: Ik zou graag willen zeggen geluk, warmte, rust en voldoening. Ik kan alleen niet zeggen of dat is omdat zelf nog niet weer in balans ben of of dat echt zo is. Ik kan alleen zeggen dat ik tegenwoordig hou van de vrouw die verstopt zat achter de vrouw waar ik in de eerste instantie verliefd op werd. Des te meer we praten des te meer ik me weer aangetrokken tot haar voel omdat ik (eindelijk) mezelf kan zijn.
donderdag 5 november 2009 om 10:43
@Ambilight: Daar heb ik over nagedacht. Ik heb ook overwogen om het uit te maken en heb het daar ook met mijn vriendin over gehad. Toen heb ik gezegd dat ik niet met haar verder zou kunnen als we hier niet uitkomen omdat ze me (ongewild) elke keer pijn doet als ze me een koude schouder/blik geeft. Maar ze wil juist met me verder en ik ook met haar. Ze wil ook graag weer blij met me worden en zich niet ongemakkelijk voelen. Helaas sinds mijn paniekaanval sla ik nogal makkelijk door en geef het dus ook niet zomaar een kans, maar ga er dus meteen volledig voor. En dan ga je dus weer een stapje terug. Ik vraag me ook al een tijdje af of kalmerende middelen me misschien zouden kunnen helpen met niet meer doorschieten en (weer) stabiel worden
donderdag 5 november 2009 om 12:22
Ik kan me je vorige topic(s) nog herinneren. Je vriendin aan de antidepressiva en jij straks aan de kalmeringspillen. Ik snap niet dat je nog blijft meedoen aan dit gebed zonder eind. Dit levert je toch alleen maar ellende op? Zo te lezen is er nog helemaal niets veranderd, behalve het feit dat je vriendin heeft toegestemd om in gesprek te gaan. En het klinkt alsof dat gesprek toch nog steeds erg eenzijdig is. Jij put je uit in verontschuldigingen tot je scheel ziet, maar heeft zij ziet haar hele aandeel niet en blijft alleen maar nemen. Je stelt je op als een voetveeg.
donderdag 5 november 2009 om 13:25
Ik euhm.. tsja, ze heeft ondertussen wel door dat ze me gekwetst heeft, maar doet soms nog erg goed haar best om de schuld te verleggen naar andere omstandigheden.
Daarintegen merk ik dat ik beter te wordt in nee zeggen en voor mezelf opkomen. Als ik ergens mee zit zeg ik het haar nu ook gewoon. En dat helpt.
Ik kan inderdaad er natuurlijk ook gewoon voor kiezen om met deze relatie te stoppen, maar dat is iets dat ik nog niet wil. Ik ben op dit momentgewoon niet goed in staat om een rationele beslissing te nemen. Ik vlieg heen en weer tussen verliefd voelen, pijn, geluk en boosheid. Gelukkig zie ik mezelf langzaam weer stabiel worden.
Als ik (eindelijk) weer stabiel ben en het blijkt dan dat er geen heil in deze relatie zit, dan moet er ook gewoon gestopt worden. Hetzelfde geldt voor mijn vriendin. Maar dat is een keuze die ik/we nu niet kunnen maken, zeker niet omdat we beide besloten hebben om te proberen het goed te maken.
En ik ben idd een voetveeg geworden en probeer dat niet meer te zijn. Mijn vriendin steunt me daar ook in, want die wil me juist weer zien (en hebben) als de man met de eigen mening en wil (zoals ik was voor ik instorte).
Awel, ik kan inderdaad gewoon opgeven. Alleen ik kan dat niet want ik ben niet alleen eigenwijs, maar ook een vechter die dingen meer waardeert als hij ervoor heeft moeten vechten (figuurlijk - ondanks mijn figuur ben ik nl. juist heel vredelievend )
Daarintegen merk ik dat ik beter te wordt in nee zeggen en voor mezelf opkomen. Als ik ergens mee zit zeg ik het haar nu ook gewoon. En dat helpt.
Ik kan inderdaad er natuurlijk ook gewoon voor kiezen om met deze relatie te stoppen, maar dat is iets dat ik nog niet wil. Ik ben op dit momentgewoon niet goed in staat om een rationele beslissing te nemen. Ik vlieg heen en weer tussen verliefd voelen, pijn, geluk en boosheid. Gelukkig zie ik mezelf langzaam weer stabiel worden.
Als ik (eindelijk) weer stabiel ben en het blijkt dan dat er geen heil in deze relatie zit, dan moet er ook gewoon gestopt worden. Hetzelfde geldt voor mijn vriendin. Maar dat is een keuze die ik/we nu niet kunnen maken, zeker niet omdat we beide besloten hebben om te proberen het goed te maken.
En ik ben idd een voetveeg geworden en probeer dat niet meer te zijn. Mijn vriendin steunt me daar ook in, want die wil me juist weer zien (en hebben) als de man met de eigen mening en wil (zoals ik was voor ik instorte).
Awel, ik kan inderdaad gewoon opgeven. Alleen ik kan dat niet want ik ben niet alleen eigenwijs, maar ook een vechter die dingen meer waardeert als hij ervoor heeft moeten vechten (figuurlijk - ondanks mijn figuur ben ik nl. juist heel vredelievend )
donderdag 5 november 2009 om 13:35
Ik merkte het al aan de reacties in mijn eigen topic, en in meerdere topics. En ik heb het idee dat men vaak denkt dat relaties net zoiets is als boompje verruil. Als het even lastig wordt meteen dumpen/alleen naar het kwade kijken niet meer naar de goede dingen. Even in een dip is meteen einde relatie.
Lekker makkelijk als je het mij vraagt.
TO Als jij het idee hebt dat alles nog naar een goede toekomst gaat leiden, houd de moed erin!!!
Lekker makkelijk als je het mij vraagt.
TO Als jij het idee hebt dat alles nog naar een goede toekomst gaat leiden, houd de moed erin!!!
donderdag 5 november 2009 om 15:03
quote:sjorsensjimmie schreef op 05 november 2009 @ 13:35:
Ik merkte het al aan de reacties in mijn eigen topic, en in meerdere topics. En ik heb het idee dat men vaak denkt dat relaties net zoiets is als boompje verruil. Als het even lastig wordt meteen dumpen/alleen naar het kwade kijken niet meer naar de goede dingen. Even in een dip is meteen einde relatie.
Lekker makkelijk als je het mij vraagt.
TO Als jij het idee hebt dat alles nog naar een goede toekomst gaat leiden, houd de moed erin!!!
M.i. zijn die reacties waarin gevraagd wordt wat er nog wel leuk is aan een relatie op zo'n manier of een opmerking dat het dan maar beter over kan zijn eerder reden om eens na te denken over wat er dan fijn is aan die relatie, aan die persoon. Alleen maar nadenken over wat er mis is, is ook niet goed. Maar daar is een openingspost wel vaak mee doorspekt: dit is fout, dat niet goed en dit doet hij/zij óók al niet...
Nee hoor, van mij mogen dergelijke reacties blijven, heel verhelderend soms!
Ik merkte het al aan de reacties in mijn eigen topic, en in meerdere topics. En ik heb het idee dat men vaak denkt dat relaties net zoiets is als boompje verruil. Als het even lastig wordt meteen dumpen/alleen naar het kwade kijken niet meer naar de goede dingen. Even in een dip is meteen einde relatie.
Lekker makkelijk als je het mij vraagt.
TO Als jij het idee hebt dat alles nog naar een goede toekomst gaat leiden, houd de moed erin!!!
M.i. zijn die reacties waarin gevraagd wordt wat er nog wel leuk is aan een relatie op zo'n manier of een opmerking dat het dan maar beter over kan zijn eerder reden om eens na te denken over wat er dan fijn is aan die relatie, aan die persoon. Alleen maar nadenken over wat er mis is, is ook niet goed. Maar daar is een openingspost wel vaak mee doorspekt: dit is fout, dat niet goed en dit doet hij/zij óók al niet...
Nee hoor, van mij mogen dergelijke reacties blijven, heel verhelderend soms!
Iets anders
donderdag 5 november 2009 om 15:31
Helemaal mee eens. nou ja deels dan. Ik kan ook gerust zeggen dat onze relatie op een geven moment echt niet meer leuk was. Voor geen van ons beiden. We hadden toen inderdaad gewoon kunnen stoppen. Allen bij terugkijken was duidelijk dat veel voorkomen had kunnen worden door met elkaar te praten. Maar omdat we dat beide niet durfden ging het alleen maar meer en meer mis tussen ons en bloede de relatie zo goed als dood. Uiteindelijk kregen we (eindelijk) de (stille) ruzie die al heel lang had moeten komen waarin alle verwijten over tafel gingen. Was dat maar eerder gebeurd denk ik nu wel eens.
En dat was dus ook het "make it or brake it point". Of we zouden ermee stoppen, of we gingen het wel weer proberen, maar alleen als we er beide achter stonden. Alleen je moet beide alle shit die je meegemaakt hebt eerst verwerken. Nu lijkt dat bij mij sneller te gaan dan bij mijn vriendin, maar dat houdt niet in dat het niet gebeurt. We weten alleen op dit moment (beide) niet waarom het bij haar moeilijker is, maar dat houdt niet in dat ze het niet wil. Juist mijn gefocused zijn op het weer goed willen hebben tussen ons werkt het waarschijnlijk erg tegen.
Ik ben trouwens juist blij met de mensen die "boompje verruil" teksten plaatsen. Ze schudden je (soms) heel goed wakker en dan ga je nog beter nadenken of je wel of niet moeite in je relatie wil steken. Dus bij deze, bedankt!
Ook zie ik dat veel vingers op een (huidige) zwakke plek gelegd worden, namelijk mijn claimgedrag en het niet meer zelf plezier kunnen hebben. We weten beide dat het juist niet helpt dat dat plaatsvind en werken er samen dan ook aan om dat weg te krijgen.
En dat was dus ook het "make it or brake it point". Of we zouden ermee stoppen, of we gingen het wel weer proberen, maar alleen als we er beide achter stonden. Alleen je moet beide alle shit die je meegemaakt hebt eerst verwerken. Nu lijkt dat bij mij sneller te gaan dan bij mijn vriendin, maar dat houdt niet in dat het niet gebeurt. We weten alleen op dit moment (beide) niet waarom het bij haar moeilijker is, maar dat houdt niet in dat ze het niet wil. Juist mijn gefocused zijn op het weer goed willen hebben tussen ons werkt het waarschijnlijk erg tegen.
Ik ben trouwens juist blij met de mensen die "boompje verruil" teksten plaatsen. Ze schudden je (soms) heel goed wakker en dan ga je nog beter nadenken of je wel of niet moeite in je relatie wil steken. Dus bij deze, bedankt!
Ook zie ik dat veel vingers op een (huidige) zwakke plek gelegd worden, namelijk mijn claimgedrag en het niet meer zelf plezier kunnen hebben. We weten beide dat het juist niet helpt dat dat plaatsvind en werken er samen dan ook aan om dat weg te krijgen.
maandag 9 november 2009 om 19:13
quote:Babsjuh schreef op 05 november 2009 @ 10:13:
Stoppen met aannames. Nu meteen. Stoppen met denken voor je vriendin. Als er niet gepraat wordt is dat heel verleidelijk en word je er soms toe gedwongen, om zelf in te vullen wat de ander denkt. Maar hoe je ook je best doet: je zit er àltijd naast!
Als jullie leren met elkaar te praten ben je goed bezig. Maar daarnaast moet je ophouden voor je vriendin in te vullen wat zij ergens van vindt, hoe zij zich voelt en wat zij wil.
Ik sluit me aan bij deze post van babsjuh. En na het praten bij de andere posts die hinten naar wat maakt jou nog blij in deze relatie. Tuurlijk gaat het niet allemaal vanzelf. Ik denk ook lange termijn en na een (door externe factoren) een dip komen er weer goede tijden. Het duidt ook op kracht om de stekker eruit te trekken als het echt niet meer gaat. Je moet wel blij van een relatie worden.
Hang in there, talk, praat weer want soms komen boodschappen ook al denk je dat die zo duidelijk zijn niet over bij de ander, and then make up your mind.
Stoppen met aannames. Nu meteen. Stoppen met denken voor je vriendin. Als er niet gepraat wordt is dat heel verleidelijk en word je er soms toe gedwongen, om zelf in te vullen wat de ander denkt. Maar hoe je ook je best doet: je zit er àltijd naast!
Als jullie leren met elkaar te praten ben je goed bezig. Maar daarnaast moet je ophouden voor je vriendin in te vullen wat zij ergens van vindt, hoe zij zich voelt en wat zij wil.
Ik sluit me aan bij deze post van babsjuh. En na het praten bij de andere posts die hinten naar wat maakt jou nog blij in deze relatie. Tuurlijk gaat het niet allemaal vanzelf. Ik denk ook lange termijn en na een (door externe factoren) een dip komen er weer goede tijden. Het duidt ook op kracht om de stekker eruit te trekken als het echt niet meer gaat. Je moet wel blij van een relatie worden.
Hang in there, talk, praat weer want soms komen boodschappen ook al denk je dat die zo duidelijk zijn niet over bij de ander, and then make up your mind.
maandag 9 november 2009 om 20:14
dinsdag 10 november 2009 om 13:13
Ik heb niet veel meer te melden, alleen maar dat ik juist meer en meer problemen begon te zien naar mate ik meer naar oplossingen zocht. We hebben beide goed gewerkt aan onze relatie de nek omgedraaien door niet goed met onze stress om te gaan. In plaats van daar mee te leren leven ben ik gaan zoeken naar redenen, oplossingen en van alles en nog wat.
Des te meer dingen ik vond die mogelijk mis konden zijn, des te meer ik symptomen begon te vertonen. Ik kon niet meer stoppen met piekeren en moest nu juist alles kwijt bij mijn vriendin. Wat eigenlijk neerkomt op doorslaan naar de andere kant van hoe het eerst was.
In mijn paniekaanvallen, die voortkwamen uit veel piekeren, vluchte ik naar mijn vriendin toe omdat ik daar juist stabiel werd. Met als resultaat dat ik alleen maar afhankelijker werd.
Ik heb haar nu een paar dagen niet gesproken (eigen keuze) en het is moeilijk om niet contact op te nemen. Ik heb 5 paniekaanvallen in 2 dagen gehad, slaap slecht, maar door nu tegen mezelf te zeggen dat ik niet mag zeuren en piekeren gaat het beter. Ik mag dus ook niet meer hier gaan klagen, want dan ga ik alleen maar weer piekeren. Ik mag ook niet meer op internet zoeken naar wat er mis is, want dat ga ik me alleen maar meer inbeelden.
Het enige dat ik nog wel kwijt wil is het volgende:
Ik heb de laatste week veel nagedacht of het niet beter was om met deze relatie te stoppen omdat we elkaar nu pijn doen. Alleen zag ik toen ook dat ik dit eerder meegemaakt heb en nooit geleerd heb ermee om te gaan. Ik vluchte in die gevallen elke keer. Dat kan ik n weer doen door met deze relatie te stoppen en gewoon opnieuw te beginnen. Maar voor hetzelfde geld (waarschijnlijk), gebeurt dan later exact hetzelfde weer. Gezien het feit dat mijn vriendin is bereid om samen met mij eraan te werken om deze relatie re redden en me bijstaat in mijn problemen (die zij zelf eerder heeft gehad en mee heeft leren omgaan). Zoals ik al zei we willen er beide graag voor vechten, alleen weten we niet goed hoe en wordt ik (sterk) beïnvloed door alles wat ik lees en zie en vertrouwde niet meer op mezelf.
Ik wordt nog steeds intens gelukkig bij de gedachte aan mijn vriendin en zoals ik eerder al zei is ook nog steeds heel blij met mij, alleen niet zoals ik nu ben.
Ik wil hier best nog wel zo nu en dan iets meer over zeggen, maar ik moet mezelf weer leren vertrouwen in plaats van dat ik klaag en pieker. Hier posten, houdt meestal in dat ik mensen zoek die me gelijk geven in mijn gepieker en gezeurd... vandaar dat ik dat minder mag doen...
Des te meer dingen ik vond die mogelijk mis konden zijn, des te meer ik symptomen begon te vertonen. Ik kon niet meer stoppen met piekeren en moest nu juist alles kwijt bij mijn vriendin. Wat eigenlijk neerkomt op doorslaan naar de andere kant van hoe het eerst was.
In mijn paniekaanvallen, die voortkwamen uit veel piekeren, vluchte ik naar mijn vriendin toe omdat ik daar juist stabiel werd. Met als resultaat dat ik alleen maar afhankelijker werd.
Ik heb haar nu een paar dagen niet gesproken (eigen keuze) en het is moeilijk om niet contact op te nemen. Ik heb 5 paniekaanvallen in 2 dagen gehad, slaap slecht, maar door nu tegen mezelf te zeggen dat ik niet mag zeuren en piekeren gaat het beter. Ik mag dus ook niet meer hier gaan klagen, want dan ga ik alleen maar weer piekeren. Ik mag ook niet meer op internet zoeken naar wat er mis is, want dat ga ik me alleen maar meer inbeelden.
Het enige dat ik nog wel kwijt wil is het volgende:
Ik heb de laatste week veel nagedacht of het niet beter was om met deze relatie te stoppen omdat we elkaar nu pijn doen. Alleen zag ik toen ook dat ik dit eerder meegemaakt heb en nooit geleerd heb ermee om te gaan. Ik vluchte in die gevallen elke keer. Dat kan ik n weer doen door met deze relatie te stoppen en gewoon opnieuw te beginnen. Maar voor hetzelfde geld (waarschijnlijk), gebeurt dan later exact hetzelfde weer. Gezien het feit dat mijn vriendin is bereid om samen met mij eraan te werken om deze relatie re redden en me bijstaat in mijn problemen (die zij zelf eerder heeft gehad en mee heeft leren omgaan). Zoals ik al zei we willen er beide graag voor vechten, alleen weten we niet goed hoe en wordt ik (sterk) beïnvloed door alles wat ik lees en zie en vertrouwde niet meer op mezelf.
Ik wordt nog steeds intens gelukkig bij de gedachte aan mijn vriendin en zoals ik eerder al zei is ook nog steeds heel blij met mij, alleen niet zoals ik nu ben.
Ik wil hier best nog wel zo nu en dan iets meer over zeggen, maar ik moet mezelf weer leren vertrouwen in plaats van dat ik klaag en pieker. Hier posten, houdt meestal in dat ik mensen zoek die me gelijk geven in mijn gepieker en gezeurd... vandaar dat ik dat minder mag doen...
dinsdag 10 november 2009 om 16:05
