Relaties
alle pijlers
Relatieperikelen - moeilijk hoor...
woensdag 2 juli 2008 om 15:32
Ik heb mijn schroom overwonnen en ben zowaar op de relatiepijler beland. Wel onder een andere nick dan waar ik normaal mee post. Denk je me te herkennen? Geen probleem, maar gelieve niet hier of elders op het forum (of msn, hyves, of mail) daar opmerkingen over te maken. Mijn man weet ik dat ik forum, kan ook bij de MSN-groepen en de mail. Ik heb liever niet dat hij dit leest.
Ik heb grote behoefte tot spuien en misschien dat ik nog wat op kan pikken van de dappere ziel met engelengeduld die mijn epistel helemaal heeft gelezen en er ook nog wat over wil zeggen...
Mijn man en ik zijn al meer dan 13 jaar samen. We hebben drie kinderen (2 op de basissschool en eentje op het kdv). De kinderen zijn erg arbeidsintensief - zoals ik het vaak noem - en de nachten zijn te kort. We zijn dus allebei al jaren moe.
Onze oudste heeft wat speciale behoeften ivm ADHD en wat emotionele dingetjes, dus ook dat vraagt energie en tijd.
Onze relatie is al jaren moeizaam. Uiteindelijk slaat de weegschaal altijd door naar 'doorvechten' en halen we meer mooie dingen uit onze relatie dan negatieve dingen. We willen dus niet opgeven. Maar op het moment heb ik het gevoel dat we wel heel erg ver uit elkaar staan en ik weet niet zo goed hoe weer dichter bijelkaar te komen.
Gisteravond hebben we een lang gesprek gevoerd, voor het eerst sinds tijden. Het is moeilijk om een constructief gesprek te voeren. Mijn man is sowieso absoluut geen prater en we zijn geneigd bijvoorbeeld om in de voorbeelden te duiken en die uit te kauwen ipv de voorbeelden als illustratie te gebruiken (hm, dit is niet duidelijk denk ik: ik probeerde voorbeelden te geven van hoe wij communiceren aan de hand van de praktijk, maar dan gingen we toch onze standpunten nog maar eens herhalen ipv op de communicatie zelf in te gaan).
We geven het allebei niet tijdig aan wanneer er problemen zijn. Ik niet, bijvoorbeeld omdat ik me al snel een aansteller voel door de manier van reageren van mijn man. Hij kan - en dat weet hij van zichzelf en dat geeft hij ook toe - heel hard reageren en met een enkele zin iemand compleet van tafel vegen. Soms ook niet omdat ik bang ben dat mijn angsten en twijfels voor hem een vrijbrief kunnen zijn om te zeggen dat hij ermee wil kappen.
Mijn man geeft problemen niet tijdig aan omdat, nou ja, omdat hij hij is denk ik. Omdat dat in zijn karakter zit en omdat hij nooit geleerd heeft te praten. Dat gebeurde thuis ook niet bij hem. Soms gaat het om kleine irritaties, soms om grote dingen. Zo zei mijn man gister dat hij er wel eens aan denkt om bij mij weg te gaan, maar dat de kinderen hem daarvan weerhouden.
We zitten in een vicieuze circel: ik heb een ultralaag libido, mijn man een normaal of hoog libido. Het gaat bij mij beter als we het samen leuk hebben en met respect met elkaar omgaan. Mijn man zit echter direct slecht in zijn vel als hij te weinig seks krijgt/heeft. En hoewel hij zeer gesloten is, merk je dat wel direct in zijn gedrag. Zowel ik als de kinderen moet het verbaal ontgelden. Ik vind dat hij soms echt te ver gaat, vooral richting de kinderen, zij hebben hier niet om gevraagd. Ik ken mijn man langer dan vandaag en kan veel van zijn nukken accepteren omdat ik weet hoe hij in elkaar zit.
Hoe dan ook, het gaat op seksueel vlak momenteel bijzonder slecht en dat werkt dus overdag door op zijn humeur, waardoor ik me nog afzijdiger houdt, etc etc. Voor mij is momenteel de afstand tussen ons te groot om mij daaroverheen te kunnen zetten omwille van een partij goede seks (want als we vrijen, is het gewoon meestal wel goed). Hij denkt echter dat de oplossing van al onze problemen ligt in meer seks.
Van de week ben ik zelf bij een psycholoog geweest ivm een psychiatrische stoornis bij mij. We hebben toen de medicatie besproken die ik sinds kort slik en eventuele aanvullende stappen. Uiteraard hebben we het de afgelopen paar gesprekken soms ook zijdelings over ons huwelijk gehad en de psycholoog waren een aantal dingen opgevallen. Ik dacht dat het zinvol zou zijn om eerst aan mijzelf te werken. Ik voel me al zolang als ik me kan herinneren zelden helemaal gelukkig (whatever that may be...) of tevreden. Ik ben geen optimistisch en zonnig persoon geloof ik. De psycholoog heeft aangegeven dat hij meer ziet in eerst in onze relatie investeren, omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. En omdat aan onze relatie werken ook wel eens een gunstige uitwerking op mij zou kunnen hebben. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. En heb dat gister ook uitgesproken naar mijn man. Hij weet nog niet wat hij wil. Hij ziet eigenlijk het probleem niet zo en denkt dat we er wel komen met een beetje meer samen filmpjes kijken op de bank en meer seks. Ik denk dat dat niet voldoende is. Mijn psycholoog steunt mij overigens in mijn gedachte dat gewoon meer seks hebben niet de oplossing is. Dat mijn man denkt dat meer seks de oplossing is, rijmt voor mijn gevoel dan weer niet met zijn uitspraak van gister over scheiden. Zou hij echt weggaan terwijl hij vindt dat onze relatie goed is op de seks na? (Ik was niet van plan het proefondervindelijk uit te zoeken hoor )
Het grootste probleem is communicatie denk ik. Mijn man heeft een zware stem en een norse blik en klinkt al snel heel boos. De kinderen schrikken hier soms heel erg van, vooral omdat hij wat onvoorspelbaar is in zijn uitbarstingen. Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Moeilijk vind ik ook de verschillen in opvoeding. Ik denk veel na over wat het beste voor de kinderen is. Mijn man doet gewoon zijn ding. De hele dag TV kijken met de kinderen bijvoorbeeld (en dan bedoel ik ook echt de hele dag...). Of ze vaak laten snoepen. Daarover praten lukt niet omdat hij het gesprek afkapt (hij vindt dan dat ik gewoon mijn zin door wil drijven en luistert niet naar mijn argumenten). Ook vindt hij adviezen van deskundigen vaak onzin. De oudste is heel gevoelig voor prikkels en veel TV kijken veroorzaakt veel onrust bij hem. Hetzelfde met de tandarts en snoepen. Dat vindt mijn man onzin. Het gaat er bij hem niet in dat iemand die ervoor geleerd heeft, het wel eens beter zou kunnen weten dan wij...
We hebben nu afgesproken dat we misschien toch een afspraak gaan maken voor relatietherapie, hoewel mijn man daar eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij voelde zich onder druk gezet. Dat snap ik ook wel, maar niks doen is geen optie meer denk ik. Dan heeft één van ons binnen 5 jaar zijn of haar koffers gepakt.
We hebben hier de hele avond over gesproken en moeten dus op korte termijn bekijken wat we verder gaan doen. Wat het extra moeilijk maakt, is dat de moeder van mijn man een jaar geleden ziek werd en nu bijna een jaar geleden is overleden. Ook daarover uit hij zich niet. Gisteravond legde hij eerst alle 'schuld' voor zijn gepieker en wakker liggen bij mij en het gebrek aan seks, maar helemaal aan het einde van het gesprek bleek dat het verdriet om zijn moeder en de herinneren aan vorig jaar hem ook wakker houden.
Kortom, het is niet eenvoudig.
Als je dit leest: bedankt voor het lezen en petje af voor je doorzettingsvermogen.
Ik heb grote behoefte tot spuien en misschien dat ik nog wat op kan pikken van de dappere ziel met engelengeduld die mijn epistel helemaal heeft gelezen en er ook nog wat over wil zeggen...
Mijn man en ik zijn al meer dan 13 jaar samen. We hebben drie kinderen (2 op de basissschool en eentje op het kdv). De kinderen zijn erg arbeidsintensief - zoals ik het vaak noem - en de nachten zijn te kort. We zijn dus allebei al jaren moe.
Onze oudste heeft wat speciale behoeften ivm ADHD en wat emotionele dingetjes, dus ook dat vraagt energie en tijd.
Onze relatie is al jaren moeizaam. Uiteindelijk slaat de weegschaal altijd door naar 'doorvechten' en halen we meer mooie dingen uit onze relatie dan negatieve dingen. We willen dus niet opgeven. Maar op het moment heb ik het gevoel dat we wel heel erg ver uit elkaar staan en ik weet niet zo goed hoe weer dichter bijelkaar te komen.
Gisteravond hebben we een lang gesprek gevoerd, voor het eerst sinds tijden. Het is moeilijk om een constructief gesprek te voeren. Mijn man is sowieso absoluut geen prater en we zijn geneigd bijvoorbeeld om in de voorbeelden te duiken en die uit te kauwen ipv de voorbeelden als illustratie te gebruiken (hm, dit is niet duidelijk denk ik: ik probeerde voorbeelden te geven van hoe wij communiceren aan de hand van de praktijk, maar dan gingen we toch onze standpunten nog maar eens herhalen ipv op de communicatie zelf in te gaan).
We geven het allebei niet tijdig aan wanneer er problemen zijn. Ik niet, bijvoorbeeld omdat ik me al snel een aansteller voel door de manier van reageren van mijn man. Hij kan - en dat weet hij van zichzelf en dat geeft hij ook toe - heel hard reageren en met een enkele zin iemand compleet van tafel vegen. Soms ook niet omdat ik bang ben dat mijn angsten en twijfels voor hem een vrijbrief kunnen zijn om te zeggen dat hij ermee wil kappen.
Mijn man geeft problemen niet tijdig aan omdat, nou ja, omdat hij hij is denk ik. Omdat dat in zijn karakter zit en omdat hij nooit geleerd heeft te praten. Dat gebeurde thuis ook niet bij hem. Soms gaat het om kleine irritaties, soms om grote dingen. Zo zei mijn man gister dat hij er wel eens aan denkt om bij mij weg te gaan, maar dat de kinderen hem daarvan weerhouden.
We zitten in een vicieuze circel: ik heb een ultralaag libido, mijn man een normaal of hoog libido. Het gaat bij mij beter als we het samen leuk hebben en met respect met elkaar omgaan. Mijn man zit echter direct slecht in zijn vel als hij te weinig seks krijgt/heeft. En hoewel hij zeer gesloten is, merk je dat wel direct in zijn gedrag. Zowel ik als de kinderen moet het verbaal ontgelden. Ik vind dat hij soms echt te ver gaat, vooral richting de kinderen, zij hebben hier niet om gevraagd. Ik ken mijn man langer dan vandaag en kan veel van zijn nukken accepteren omdat ik weet hoe hij in elkaar zit.
Hoe dan ook, het gaat op seksueel vlak momenteel bijzonder slecht en dat werkt dus overdag door op zijn humeur, waardoor ik me nog afzijdiger houdt, etc etc. Voor mij is momenteel de afstand tussen ons te groot om mij daaroverheen te kunnen zetten omwille van een partij goede seks (want als we vrijen, is het gewoon meestal wel goed). Hij denkt echter dat de oplossing van al onze problemen ligt in meer seks.
Van de week ben ik zelf bij een psycholoog geweest ivm een psychiatrische stoornis bij mij. We hebben toen de medicatie besproken die ik sinds kort slik en eventuele aanvullende stappen. Uiteraard hebben we het de afgelopen paar gesprekken soms ook zijdelings over ons huwelijk gehad en de psycholoog waren een aantal dingen opgevallen. Ik dacht dat het zinvol zou zijn om eerst aan mijzelf te werken. Ik voel me al zolang als ik me kan herinneren zelden helemaal gelukkig (whatever that may be...) of tevreden. Ik ben geen optimistisch en zonnig persoon geloof ik. De psycholoog heeft aangegeven dat hij meer ziet in eerst in onze relatie investeren, omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. En omdat aan onze relatie werken ook wel eens een gunstige uitwerking op mij zou kunnen hebben. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. En heb dat gister ook uitgesproken naar mijn man. Hij weet nog niet wat hij wil. Hij ziet eigenlijk het probleem niet zo en denkt dat we er wel komen met een beetje meer samen filmpjes kijken op de bank en meer seks. Ik denk dat dat niet voldoende is. Mijn psycholoog steunt mij overigens in mijn gedachte dat gewoon meer seks hebben niet de oplossing is. Dat mijn man denkt dat meer seks de oplossing is, rijmt voor mijn gevoel dan weer niet met zijn uitspraak van gister over scheiden. Zou hij echt weggaan terwijl hij vindt dat onze relatie goed is op de seks na? (Ik was niet van plan het proefondervindelijk uit te zoeken hoor )
Het grootste probleem is communicatie denk ik. Mijn man heeft een zware stem en een norse blik en klinkt al snel heel boos. De kinderen schrikken hier soms heel erg van, vooral omdat hij wat onvoorspelbaar is in zijn uitbarstingen. Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Moeilijk vind ik ook de verschillen in opvoeding. Ik denk veel na over wat het beste voor de kinderen is. Mijn man doet gewoon zijn ding. De hele dag TV kijken met de kinderen bijvoorbeeld (en dan bedoel ik ook echt de hele dag...). Of ze vaak laten snoepen. Daarover praten lukt niet omdat hij het gesprek afkapt (hij vindt dan dat ik gewoon mijn zin door wil drijven en luistert niet naar mijn argumenten). Ook vindt hij adviezen van deskundigen vaak onzin. De oudste is heel gevoelig voor prikkels en veel TV kijken veroorzaakt veel onrust bij hem. Hetzelfde met de tandarts en snoepen. Dat vindt mijn man onzin. Het gaat er bij hem niet in dat iemand die ervoor geleerd heeft, het wel eens beter zou kunnen weten dan wij...
We hebben nu afgesproken dat we misschien toch een afspraak gaan maken voor relatietherapie, hoewel mijn man daar eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij voelde zich onder druk gezet. Dat snap ik ook wel, maar niks doen is geen optie meer denk ik. Dan heeft één van ons binnen 5 jaar zijn of haar koffers gepakt.
We hebben hier de hele avond over gesproken en moeten dus op korte termijn bekijken wat we verder gaan doen. Wat het extra moeilijk maakt, is dat de moeder van mijn man een jaar geleden ziek werd en nu bijna een jaar geleden is overleden. Ook daarover uit hij zich niet. Gisteravond legde hij eerst alle 'schuld' voor zijn gepieker en wakker liggen bij mij en het gebrek aan seks, maar helemaal aan het einde van het gesprek bleek dat het verdriet om zijn moeder en de herinneren aan vorig jaar hem ook wakker houden.
Kortom, het is niet eenvoudig.
Als je dit leest: bedankt voor het lezen en petje af voor je doorzettingsvermogen.
woensdag 2 juli 2008 om 15:45
Ik ben het wel met Yasmijn eens denk ik, relatietherapie zou allicht de moeite waard zijn om te proberen. Zelfs al gelooft je man er niet in, wellicht is het iets dat hij voor jou zou willen doen? En wie weet ziet hij het nut er ook van in als je een paar keer bent geweest.
Het lijkt me dat er wel iets moet gebeuren, er moet wel moeite gedaan worden om de relatie te verbeteren, helemaal gezien hoe lang je al bij elkaar bent en het feit dat er kinderen in het spel zijn.
Veel sterkte.
Het lijkt me dat er wel iets moet gebeuren, er moet wel moeite gedaan worden om de relatie te verbeteren, helemaal gezien hoe lang je al bij elkaar bent en het feit dat er kinderen in het spel zijn.
Veel sterkte.
woensdag 2 juli 2008 om 15:55
quote:Fraise schreef op 02 juli 2008 @ 15:32:
Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Zo moet je toch niet over jezelf praten! Alleen vanwege een paar kilo's of een rommelig huis..... Echt niet doen hoor.
(En aangezien je man nog graag sex met jou wil hebben zal hij je gewicht ook wel niet een groot probleem vinden. ) Mijn vriend zegt ook wel eens iets over mijn gewicht, en daar kan ik maar moeilijk goed mee omgaan, maar dat is juist een van de dingen die hij zeker niet slecht bedoeld. En ik denk dat het meer ligt aan het feit dat jullie relatie niet lekker loopt, en je je zo naar over jezelf voelt, dat je moeilijk met deze opmerkingen kan omgaan, dan dat jullie relatie slecht is en jij je slecht over jezelf voelt omdat hij deze opmerkingen maakt.
Maar dat is natuurlijk maar een klein deel van het probleem. Relatietherapie lijkt me idd een goed idee, en misschien kan je het aan hem verkopen als je hem duidelijk maakt dat relatietherapie vereist dat beide partners zich aanpassen/ aan de relatie werken. Dus niet dat hij degene is die zal moeten veranderen, maar dat het juist handig is om sommige issues die jij en hij apart hebben maar die een grote invloed hebben op de relatie, samen aan te pakken. Zoals je dat doet in een relatie. Daarin doe je dingen samen, ook je (individuele) problemen oplossen, soms met een klein beetje hulp van buitenaf.
Wat betreft de seks, als hij denkt dat dat echt het enige probleem is en voet bij stuk houdt, zou je kunnen overwegen om eerst naar een seksuoloog te gaan ipv naar een relatietherapeut. Dat geeft aan dat je graag dat probleem (volgens hem het enige probleem) wil oplossen, dus daar zal hij dan toch wel in mee gaan. En een goede seksuoloog zal namelijk verder kijken dan alleen het seks-ding, en ook bepaalde relatiezaken aanpakken, of jullie doorsturen naar een relatietherapeut als het nodig is.
Ik voel met je mee!
Succes, en uhmmmm: Make it work!! (ik heb gisteren de hele avond afleveringen van project catwalk gekeken, sorry)
Ook tegen mij reageert hij zo, waardoor ik me erg gekleineerd voel (zo is het niet bedoeld).
Zo schieten opmerkingen over lijnen of sporten (motiverend bedoeld) steevast in het verkeerde keelgat omdat ik zelf ook wel weet hoe dom en ruggegraatloos ik ben. Opmerkingen over het huishouden idem dito. En zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Zo moet je toch niet over jezelf praten! Alleen vanwege een paar kilo's of een rommelig huis..... Echt niet doen hoor.
(En aangezien je man nog graag sex met jou wil hebben zal hij je gewicht ook wel niet een groot probleem vinden. ) Mijn vriend zegt ook wel eens iets over mijn gewicht, en daar kan ik maar moeilijk goed mee omgaan, maar dat is juist een van de dingen die hij zeker niet slecht bedoeld. En ik denk dat het meer ligt aan het feit dat jullie relatie niet lekker loopt, en je je zo naar over jezelf voelt, dat je moeilijk met deze opmerkingen kan omgaan, dan dat jullie relatie slecht is en jij je slecht over jezelf voelt omdat hij deze opmerkingen maakt.
Maar dat is natuurlijk maar een klein deel van het probleem. Relatietherapie lijkt me idd een goed idee, en misschien kan je het aan hem verkopen als je hem duidelijk maakt dat relatietherapie vereist dat beide partners zich aanpassen/ aan de relatie werken. Dus niet dat hij degene is die zal moeten veranderen, maar dat het juist handig is om sommige issues die jij en hij apart hebben maar die een grote invloed hebben op de relatie, samen aan te pakken. Zoals je dat doet in een relatie. Daarin doe je dingen samen, ook je (individuele) problemen oplossen, soms met een klein beetje hulp van buitenaf.
Wat betreft de seks, als hij denkt dat dat echt het enige probleem is en voet bij stuk houdt, zou je kunnen overwegen om eerst naar een seksuoloog te gaan ipv naar een relatietherapeut. Dat geeft aan dat je graag dat probleem (volgens hem het enige probleem) wil oplossen, dus daar zal hij dan toch wel in mee gaan. En een goede seksuoloog zal namelijk verder kijken dan alleen het seks-ding, en ook bepaalde relatiezaken aanpakken, of jullie doorsturen naar een relatietherapeut als het nodig is.
Ik voel met je mee!
Succes, en uhmmmm: Make it work!! (ik heb gisteren de hele avond afleveringen van project catwalk gekeken, sorry)
woensdag 2 juli 2008 om 16:10
Relaties zijn soms idd moeilijk, vooral als je al een flinke tijd in hetzelfde vicieuze cirkeltje aan het ronddraaien bent. Dan valt het niet mee te visualiseren hoe het gaat als het wel lekker zou gaan.
Heb je altijd "last" gehad van een laag libido of is dat meer situatiegerelateerd? Druk, gevoel van weinig verbondenheid, niet aan elkaar toekomen, je niet bijzonder, gezien of gehoord voelen zijn perfecte libidokillers helaas .
Ik denk dat aan jezelf gaan werken, bezig gaan met wat je gelukkig maakt, kijken waar je naar verlangt, wat je nog wil doen met je leven heel goed zou zijn. Daar word je idd gelukkiger van en dat zie je terug in je relatie.
Maar ik denk idd ook dat een relatie die stroef loopt een enorme aanslag kan zijn op je algehele gevoel van rust, geluk en geborgenheid. In dat opzicht zou relatietherapie zeker kunnen helpen lijkt mij. Ik zou je man daarin ook geen keus geven, jullie hebben een gezin, de liefde is er nog wel alleen wil het op de een of andere manier niet. Misschien dat een neutrale derde direct het pijnpunt te pakken kan krijgen en jullie handvatten kan geven hoe verder te gaan. Soms zijn dingen die heel moeilijk, beladen en gecompliceerd voelen in essentie heel simpel.
Heb je altijd "last" gehad van een laag libido of is dat meer situatiegerelateerd? Druk, gevoel van weinig verbondenheid, niet aan elkaar toekomen, je niet bijzonder, gezien of gehoord voelen zijn perfecte libidokillers helaas .
Ik denk dat aan jezelf gaan werken, bezig gaan met wat je gelukkig maakt, kijken waar je naar verlangt, wat je nog wil doen met je leven heel goed zou zijn. Daar word je idd gelukkiger van en dat zie je terug in je relatie.
Maar ik denk idd ook dat een relatie die stroef loopt een enorme aanslag kan zijn op je algehele gevoel van rust, geluk en geborgenheid. In dat opzicht zou relatietherapie zeker kunnen helpen lijkt mij. Ik zou je man daarin ook geen keus geven, jullie hebben een gezin, de liefde is er nog wel alleen wil het op de een of andere manier niet. Misschien dat een neutrale derde direct het pijnpunt te pakken kan krijgen en jullie handvatten kan geven hoe verder te gaan. Soms zijn dingen die heel moeilijk, beladen en gecompliceerd voelen in essentie heel simpel.
woensdag 2 juli 2008 om 16:11
Countessa, gelukkig voel ik mij meestal niet dom en ruggegraatloos hoor. Alleen als mijn man mij op een bepaalde toon vraagt of ik wéér niet ben wezen sporten. Want ik weet zelf ook wel dat ik eigenlijk gewoon wel moet gaan. Net als met een vreetbui/snoepen. Ik snap zelf ook wel dat dat niet handig is, dat hoeft hij me niet te vertellen.
Ik had ook al aan een seksuoloog gedacht, maar denk toch dat we dat niet moeten doen. Ik zou juist de nadruk van de seks af willen hebben en aan die andere punten willen werken. Daar valt aan beide kanten genoeg te doen denk ik. En dan niet in de zin van je persoonlijkheid veranderen ofzo, maar tips en trics. Hoe communiceer je met elkaar, hoe herken je bepaalde valkuilen, hoe komen we in echt in gesprek over de onderwerpen die voor één van ons belangrijk zijn, etc.
Overigens heeft mijn man inderdaad geen moeite met mijn gewicht. Hij vindt het wel vervelend voor me dat ik slecht in mijn vel zit.
Yasmijn (Kan geen hint bedenken om je op weg te helpen, sorry).
Ik had ook al aan een seksuoloog gedacht, maar denk toch dat we dat niet moeten doen. Ik zou juist de nadruk van de seks af willen hebben en aan die andere punten willen werken. Daar valt aan beide kanten genoeg te doen denk ik. En dan niet in de zin van je persoonlijkheid veranderen ofzo, maar tips en trics. Hoe communiceer je met elkaar, hoe herken je bepaalde valkuilen, hoe komen we in echt in gesprek over de onderwerpen die voor één van ons belangrijk zijn, etc.
Overigens heeft mijn man inderdaad geen moeite met mijn gewicht. Hij vindt het wel vervelend voor me dat ik slecht in mijn vel zit.
Yasmijn (Kan geen hint bedenken om je op weg te helpen, sorry).
woensdag 2 juli 2008 om 16:14
Feliciaatje, libido was altijd al laag.
Wat je schrijft over werken aan jezelf, aan wat je gelukkig maakt, ik denk dat je zeker gelijk hebt dat dat ook een positieve uitwerking kan hebben op je relatie. Maar ik ben eigenlijk een beetje bang dat als ik nu zou kijken wat mij gelukkig maakt, die relatie misschien geen prioriteit meer is. Want heel eerlijk, wat mij nu gelukkig zou maken, is een leven zonder al die spanningen, stille verwijten, sneren. En ik ben nogal van het weglopen voor problemen en daar is onze relatie gewoon te belangrijk voor. Is het niet voor onszelf, dan wel voor de kinderen.
Wat je schrijft over werken aan jezelf, aan wat je gelukkig maakt, ik denk dat je zeker gelijk hebt dat dat ook een positieve uitwerking kan hebben op je relatie. Maar ik ben eigenlijk een beetje bang dat als ik nu zou kijken wat mij gelukkig maakt, die relatie misschien geen prioriteit meer is. Want heel eerlijk, wat mij nu gelukkig zou maken, is een leven zonder al die spanningen, stille verwijten, sneren. En ik ben nogal van het weglopen voor problemen en daar is onze relatie gewoon te belangrijk voor. Is het niet voor onszelf, dan wel voor de kinderen.
woensdag 2 juli 2008 om 16:26
He fraise,
Ik snap dat jij graag de nadruk niet meer op sex wil hebben. Maar je wil dat je man meegaat, en hij denkt dat het probleem wel sexgerelateerd is. Om te zorgen dat hij zich ook gehoord voelt (lijkt mij ook belangrijk) dacht ik dat een seksuoloog een goede eerste stap zou zijn. Want als ik het zo lees zal hij niet snel uit vrije wil meegaan naar een relatietherapeut.
En het lijkt me duidelijk dat jullie wel iets moeten doen om de huidige impasse te doorbreken.
Ik snap dat jij graag de nadruk niet meer op sex wil hebben. Maar je wil dat je man meegaat, en hij denkt dat het probleem wel sexgerelateerd is. Om te zorgen dat hij zich ook gehoord voelt (lijkt mij ook belangrijk) dacht ik dat een seksuoloog een goede eerste stap zou zijn. Want als ik het zo lees zal hij niet snel uit vrije wil meegaan naar een relatietherapeut.
En het lijkt me duidelijk dat jullie wel iets moeten doen om de huidige impasse te doorbreken.
woensdag 2 juli 2008 om 16:27
Mmmm, ik zal maar even advocaat van de duivel spelen: ik ben zelf ook nogal gevoelig voor "tekort aan sex". Ik heb een grote behoefte aan sex en ik zit echt lekkerder in m'n vel wanneer ik vaak genoeg lekkere sex kan hebben. En ja, ook alleen sex kan een reden zijn om er aan te denken je relatie te beëindigen. Op de duur gaat het toch wel erg zwaar wegen.
Dit zeg ik alleen maar omdat ik vind dat je dit niet moet onderschatten en ook niet zomaar van tafel kan vegen. Sex is ook een vervelend issue omdat erover praten het al een beetje bederft zeg maar en het al gauw erg beladen wordt. Toch is het mogelijk om hier uit te komen, het is mij en m'n vriend toch gelukt iig, dus er is hoop!
Natuurlijk is het ook niet het hele verhaal en hier zal best meer aan de hand zijn en dus lijkt relatietherapie me niet onverstandig.
Succes ermee zou ik zeggen! Het zegt toch al veel dat jullie er allebei nog voor willen gaan. Daar moet je je voorlopig maar aan vastklampen.
Dit zeg ik alleen maar omdat ik vind dat je dit niet moet onderschatten en ook niet zomaar van tafel kan vegen. Sex is ook een vervelend issue omdat erover praten het al een beetje bederft zeg maar en het al gauw erg beladen wordt. Toch is het mogelijk om hier uit te komen, het is mij en m'n vriend toch gelukt iig, dus er is hoop!
Natuurlijk is het ook niet het hele verhaal en hier zal best meer aan de hand zijn en dus lijkt relatietherapie me niet onverstandig.
Succes ermee zou ik zeggen! Het zegt toch al veel dat jullie er allebei nog voor willen gaan. Daar moet je je voorlopig maar aan vastklampen.
Alles kan, maar je moet het wel zelf doen!
woensdag 2 juli 2008 om 16:36
quote:Bikelady schreef op 02 juli 2008 @ 16:27:
Mmmm, ik zal maar even advocaat van de duivel spelen: ik ben zelf ook nogal gevoelig voor "tekort aan sex". Ik heb een grote behoefte aan sex en ik zit echt lekkerder in m'n vel wanneer ik vaak genoeg lekkere sex kan hebben. En ja, ook alleen sex kan een reden zijn om er aan te denken je relatie te beëindigen. Op de duur gaat het toch wel erg zwaar wegen.
Dit zeg ik alleen maar omdat ik vind dat je dit niet moet onderschatten en ook niet zomaar van tafel kan vegen. Sex is ook een vervelend issue omdat erover praten het al een beetje bederft zeg maar en het al gauw erg beladen wordt. Toch is het mogelijk om hier uit te komen, het is mij en m'n vriend toch gelukt iig, dus er is hoop!Bikelady, ben heel benieuwd hoe je hieruit bent gekomen? Wat heb je gedaan en hoe is het nu? Hoe kom je 'uit' het verschil in behoefte aan sex?
Mmmm, ik zal maar even advocaat van de duivel spelen: ik ben zelf ook nogal gevoelig voor "tekort aan sex". Ik heb een grote behoefte aan sex en ik zit echt lekkerder in m'n vel wanneer ik vaak genoeg lekkere sex kan hebben. En ja, ook alleen sex kan een reden zijn om er aan te denken je relatie te beëindigen. Op de duur gaat het toch wel erg zwaar wegen.
Dit zeg ik alleen maar omdat ik vind dat je dit niet moet onderschatten en ook niet zomaar van tafel kan vegen. Sex is ook een vervelend issue omdat erover praten het al een beetje bederft zeg maar en het al gauw erg beladen wordt. Toch is het mogelijk om hier uit te komen, het is mij en m'n vriend toch gelukt iig, dus er is hoop!Bikelady, ben heel benieuwd hoe je hieruit bent gekomen? Wat heb je gedaan en hoe is het nu? Hoe kom je 'uit' het verschil in behoefte aan sex?
woensdag 2 juli 2008 om 16:39
Weglopen is geen optie. Dat gewoon uit je hoofd zetten, de achterdeur moet dicht . Als je het echt niet meer ziet zitten is het wat anders maar zo klinkt het niet. Hooguit dat je het eng en confronterend vindt en liever struisvogelt.
Ik vind wat Bikelady zegt een interessante opmerking. Ik denk idd dat het al helpt als je elkaar, elkaars behoeften en gemis heel serieus neemt of je het er nou in eerste instantie mee eens bent of niet. Ik denk dat daar ook een groot deel van frustratie en ergernis ligt, je bent nou eenmaal anders en dat vereist een open mind en een tolerante houding wil je elkaar toch kunnen vinden en elkaar geven wat je nodig hebt.
Dus wie weet zou het een goede deal zijn, zowel naar de seksuoloog als naar een relatietherapeut.
Wat ik ook net schreef in het andere topic over relatieproblemen en vooral de communicatie, het is zo belangrijk om elkaar vriendelijk en respectvol te blijven behandelen. Wat ik daar zei, dat ik me regelmatig afvraag hoe ik een gesprek met een vriend of vriendin zou voeren, dat geeft soms heel interessante inzichten. Waarin verschilt mijn houding wanneer ik zo'n gesprek voer met mijn man en vooral waarom? Daar kunnen dingen helder door worden die ik of zelf kan oplossen of dat ik ze op een moment dat we de tijd hebben en openstaan voor elkaar goed kan bespreken met mijn man.
Het helpt hier enorm dat mijn man op een gegeven moment merkte dat ik hem geen verwijten maakte of de schuld gaf maar dat ik daadwerkelijk samen aan de relatie wilde werken, weten wat hij nou wilde en zelf kunnen zeggen waar ik behoefte aan had en in hoeverre we daar een goed compromis zouden kunnen vinden. Als het goed is ben je niet elkaars vijanden maar juist bondgenoten. Als het aan dat gevoel schort moet je denk ik kijken waarom je tegenover elkaar staat, welke gedachten en gevoelens de boel saboteren.
Ik vind wat Bikelady zegt een interessante opmerking. Ik denk idd dat het al helpt als je elkaar, elkaars behoeften en gemis heel serieus neemt of je het er nou in eerste instantie mee eens bent of niet. Ik denk dat daar ook een groot deel van frustratie en ergernis ligt, je bent nou eenmaal anders en dat vereist een open mind en een tolerante houding wil je elkaar toch kunnen vinden en elkaar geven wat je nodig hebt.
Dus wie weet zou het een goede deal zijn, zowel naar de seksuoloog als naar een relatietherapeut.
Wat ik ook net schreef in het andere topic over relatieproblemen en vooral de communicatie, het is zo belangrijk om elkaar vriendelijk en respectvol te blijven behandelen. Wat ik daar zei, dat ik me regelmatig afvraag hoe ik een gesprek met een vriend of vriendin zou voeren, dat geeft soms heel interessante inzichten. Waarin verschilt mijn houding wanneer ik zo'n gesprek voer met mijn man en vooral waarom? Daar kunnen dingen helder door worden die ik of zelf kan oplossen of dat ik ze op een moment dat we de tijd hebben en openstaan voor elkaar goed kan bespreken met mijn man.
Het helpt hier enorm dat mijn man op een gegeven moment merkte dat ik hem geen verwijten maakte of de schuld gaf maar dat ik daadwerkelijk samen aan de relatie wilde werken, weten wat hij nou wilde en zelf kunnen zeggen waar ik behoefte aan had en in hoeverre we daar een goed compromis zouden kunnen vinden. Als het goed is ben je niet elkaars vijanden maar juist bondgenoten. Als het aan dat gevoel schort moet je denk ik kijken waarom je tegenover elkaar staat, welke gedachten en gevoelens de boel saboteren.
woensdag 2 juli 2008 om 16:51
Bikelady, ik wil de gevolgen van gebrek aan seks niet wegwuiven (weet niet hoe je bagetalllidingesen schrijft ). Alleen mijn man zegt dat ik egoistisch ben en gewoon moet zorgen dat ik zin heb en dat dat alle problemen oplost. En dat geloof ik niet. Bovendien vind ik het behoorlijk naief (of misschien zelfs respectloos, daar ben ik nog niet uit) dat hij vindt dat er verder geen problemen zijn. In het verleden is wel gebleken trouwens dat als mijn man het even met rust laat en mij niet meer zo onder druk zet - voor mijn gevoel- het vanzelf meteen een stuk beter gaat. Maar als we dan weer middenin de ellende zitten, dan kan hij dat niet.
Ik probeer zijn gemis echt serieus te nemen. Hij geeft mij echter het gevoel dat hij mijn 'geen zin' niet serieus neemt door aan te dringen, het af te doen als egoisme en aanstelleritus.
Countessa, ik denk dat mijn man wel meegaat hoor, naar een relatietherapeut. Hij reageert eerst altijd negatief op dingen en na een week vraagt hij waarom ik nog geen afspraak gemaakt heb. (Maar in dit geval wacht ik voor de zekerheid nog wel even op de bevestiging dat hij écht meegaat )
Ik probeer zijn gemis echt serieus te nemen. Hij geeft mij echter het gevoel dat hij mijn 'geen zin' niet serieus neemt door aan te dringen, het af te doen als egoisme en aanstelleritus.
Countessa, ik denk dat mijn man wel meegaat hoor, naar een relatietherapeut. Hij reageert eerst altijd negatief op dingen en na een week vraagt hij waarom ik nog geen afspraak gemaakt heb. (Maar in dit geval wacht ik voor de zekerheid nog wel even op de bevestiging dat hij écht meegaat )
woensdag 2 juli 2008 om 17:38
Als je moe bent heb je eigenlijk alleen maar zin om in je bed te slapen . Als je tijdens het eten ruzie hebt gemaakt en hij verder de hele avond tv heeft gekeken wil je ook liever niet neuken . Toch ?
Grote gesprekken willen - nog - niet zo erg , maar weet je bijvoorbeeld wat hij op zijn werk mee heeft gemaakt ? Hoelang hij elke dag in de file staat ? Hoe zijn nieuwe collega's heten ?
Wat denk je van bijv ; als papa thuiskomt is het even papa en mama tijd en praten ze de dag even door . En minimaal één dag in de week blijft de tv 's avonds uit en gaan de kaarsjes aan . Verplicht . Of je dan praat , muziek luistert , elkaar op het logeerluchtbed met olie masseert of ouderwets op de keukentafel copuleert moeten jullie zelf naar eigen goeddunken invullen .
En tegen bedtijd sex willen is ook funest als je vaak doorwaakte nachten hebt ; vrij op de bank of ga wat eerder naar boven
Wanneer hebben jullie voor het laatst zonder de kinderen en zonder een pot appelmoes op tafel gegeten ?
Wanneer zijn jullie samen gezellig iets grote-mensen-achtigs wezen doen ? ( theater, bar , festival , motortoerrit , wijnproeven ,sauna ..... )
Maar dat van die sex is het kip en het ei ; jij wil niet omdat hij niet aardig lief en gezellig is en hij wordt onaardig , vervelend en ongezellig van te weinig sex .
Dus kun jij misschien iets bedenken waarvan jij eventueel wel zin zou krijgen of méér in de juiste stemming zou kunnen komen ? Van een massage ? Van samen op de bank een mooie film kijken ? Als hij zegt hoe mooi hij je vindt ? Van het gevoel dat hij van je houdt ( complimenten , kado'tje , spontaan kuis kusje ) Van samen dansen ? Van een gezellige dag waarbij jij het gevoel niet hebt dat alle kutklusjes voor jouw rekening zijn ? Van een andere manier van vrijen ? Ik gok even dat je je verzoek bijna niet erg genoeg kan maken of die man van je gaat ermee aan de slag !
Grote gesprekken willen - nog - niet zo erg , maar weet je bijvoorbeeld wat hij op zijn werk mee heeft gemaakt ? Hoelang hij elke dag in de file staat ? Hoe zijn nieuwe collega's heten ?
Wat denk je van bijv ; als papa thuiskomt is het even papa en mama tijd en praten ze de dag even door . En minimaal één dag in de week blijft de tv 's avonds uit en gaan de kaarsjes aan . Verplicht . Of je dan praat , muziek luistert , elkaar op het logeerluchtbed met olie masseert of ouderwets op de keukentafel copuleert moeten jullie zelf naar eigen goeddunken invullen .
En tegen bedtijd sex willen is ook funest als je vaak doorwaakte nachten hebt ; vrij op de bank of ga wat eerder naar boven
Wanneer hebben jullie voor het laatst zonder de kinderen en zonder een pot appelmoes op tafel gegeten ?
Wanneer zijn jullie samen gezellig iets grote-mensen-achtigs wezen doen ? ( theater, bar , festival , motortoerrit , wijnproeven ,sauna ..... )
Maar dat van die sex is het kip en het ei ; jij wil niet omdat hij niet aardig lief en gezellig is en hij wordt onaardig , vervelend en ongezellig van te weinig sex .
Dus kun jij misschien iets bedenken waarvan jij eventueel wel zin zou krijgen of méér in de juiste stemming zou kunnen komen ? Van een massage ? Van samen op de bank een mooie film kijken ? Als hij zegt hoe mooi hij je vindt ? Van het gevoel dat hij van je houdt ( complimenten , kado'tje , spontaan kuis kusje ) Van samen dansen ? Van een gezellige dag waarbij jij het gevoel niet hebt dat alle kutklusjes voor jouw rekening zijn ? Van een andere manier van vrijen ? Ik gok even dat je je verzoek bijna niet erg genoeg kan maken of die man van je gaat ermee aan de slag !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 2 juli 2008 om 17:45
http://users.fmg.uva.nl/alange/interviews/AD_2004.htm
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 2 juli 2008 om 18:04
Ik heb ook je hele verhaal doorgelezen, sluit mij op veel punten aan bij de post van bgb.
Maak tijd voor elkaar of het nu het uurtje is als hij net uit zijn werk komt of als de kinderen in bed liggen, maar praat.
Gewoon hoe was jouw dag etc.
Probeer minimaal 1x per maand iets met z'n 2en te doen. uit eten, bioscoop of stomweg een end lekker wandelen.
Wij hebben jaren geleden ook zo'n periode gehad dat als we wat tegen elkaar zeiden, het niet de meest aardige dingen waren en dan hadden we geen ruzie ofzo hoor, maar eigenlijk totaal geen interesse in elkaar.
Wij zijn toen ook echt op nul begonnen.
Elkaar dingen over je werk vertellen, over wat je mee hebt gemaakt overdag etc het hoeft niet allemaal heel spannend te zijn, maar op die manier leer je wel weer met elkaar praten en nog belangrijker naar elkaar te luisteren.
Het nadeel van de frustraties die er nu tussen jullie spelen is dat je elkaar eigenlijk alleen nog maar verwijten maakt of dingen op een verwijtende manier bespreekt.
Op het moment dat je weer 'normaal' communiceert, kan je je irritaties etc ook veel beter onder woorden brengen ipv het alleen maar te verwijten.
Vraag mij alleen af of jullie het zonder hulp gaan redden, ben bang van niet.
Helemaal omdat je man gefixeerd is op meer sex (want dat is in zijn ogen de oplossing) en jij daar ff helemaal niet aan moet denken.
Dus lang verhaal kort, denk toch relatietherapie en misschien ook wel langs bij een sexuologe
Maak tijd voor elkaar of het nu het uurtje is als hij net uit zijn werk komt of als de kinderen in bed liggen, maar praat.
Gewoon hoe was jouw dag etc.
Probeer minimaal 1x per maand iets met z'n 2en te doen. uit eten, bioscoop of stomweg een end lekker wandelen.
Wij hebben jaren geleden ook zo'n periode gehad dat als we wat tegen elkaar zeiden, het niet de meest aardige dingen waren en dan hadden we geen ruzie ofzo hoor, maar eigenlijk totaal geen interesse in elkaar.
Wij zijn toen ook echt op nul begonnen.
Elkaar dingen over je werk vertellen, over wat je mee hebt gemaakt overdag etc het hoeft niet allemaal heel spannend te zijn, maar op die manier leer je wel weer met elkaar praten en nog belangrijker naar elkaar te luisteren.
Het nadeel van de frustraties die er nu tussen jullie spelen is dat je elkaar eigenlijk alleen nog maar verwijten maakt of dingen op een verwijtende manier bespreekt.
Op het moment dat je weer 'normaal' communiceert, kan je je irritaties etc ook veel beter onder woorden brengen ipv het alleen maar te verwijten.
Vraag mij alleen af of jullie het zonder hulp gaan redden, ben bang van niet.
Helemaal omdat je man gefixeerd is op meer sex (want dat is in zijn ogen de oplossing) en jij daar ff helemaal niet aan moet denken.
Dus lang verhaal kort, denk toch relatietherapie en misschien ook wel langs bij een sexuologe
woensdag 2 juli 2008 om 18:27
En toch is de kans groot dat wanneer je man meer sext hij fluitend spelletjes met de kinderen doet , jij hem een leukere vader en vent vindt en daardoor meer zin hebt om dat ook te tonen ....etc.
Dat de pil ( en sommige andere medicijnen ) een ware libidokiller kan zijn is vast een overbodige opmerking , he ?
Dat de pil ( en sommige andere medicijnen ) een ware libidokiller kan zijn is vast een overbodige opmerking , he ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 2 juli 2008 om 19:00
Fraise, ik heb je hele verhaal gelezen en ook wat reacties, maar niet allemaal. Ik wil er graag iets aan toevoegen, voor zover niemand anders dat al geschreven heeft.
Ik denk dat voor sommige mensen (en daar hoor ik bij), als je partner (bijna) geen seks met je wil, dat aanvoelt alsof er niet van je gehouden wordt. Je vraagt je dan af: waarom wil mijn partner geen intimiteit met me? Waarom wil hij (of zij) me niet strelen, zoenen, en meer? Houdt hij (zij) niet meer van me? Je voelt je verstoten en op afstand gehouden. Kortom: niet bemind. Dus als je man zegt dat het voor hem vooral een seksprobleem is, zou het ook kunnen zijn dat hij (voor een deel) bedoelt dat hij de indruk heeft dat je niet meer van hem houdt, en dat je als gevolg daarvan geen seks meer met hem wil. Als gevolg daarvan doet hij dan onaardig tegen jou.
Maar hier stelt zich natuurlijk de vraag van de kip en het ei: wat was er het eerst: deed hij eerst onaardig, waardoor jij geen zin meer hebt in seks met hem, of had jij al lange tijd 'geen zin in hem', waardoor hij onaardig ging doen? Hoe dan ook, het is kennelijk een negatieve spiraal geworden waar jullie alleen met hulp van buitenaf uit kunnen komen.
Ik begrijp je helemaal als je stelt dat je geen zin meer hebt in die spanningen, in zijn sneren. Ik ben lange tijd gehuwd geweest met een man die voortdurend liep te sneren. Uiteindelijk ben ik na 23 jaar gescheiden en dat was een enorme opluchting (ook voor de kinderen overigens).
Maar bij mij was er nog veel meer dan dat alleen aan de hand.
Ik vind het goed van je dat je niet opgeeft en relatietherapie gaat doen (als ik dat goed begrepen heb).
Maar wat ik je dus wou zeggen: denk eraan dat het feit dat je geen seks met je man wil, voor hem waarschijnlijk betekent dat je niet meer van hem houdt. Het gaat hem waarschijnlijk om veel meer dan alleen maar de seks.
Ik denk dat voor sommige mensen (en daar hoor ik bij), als je partner (bijna) geen seks met je wil, dat aanvoelt alsof er niet van je gehouden wordt. Je vraagt je dan af: waarom wil mijn partner geen intimiteit met me? Waarom wil hij (of zij) me niet strelen, zoenen, en meer? Houdt hij (zij) niet meer van me? Je voelt je verstoten en op afstand gehouden. Kortom: niet bemind. Dus als je man zegt dat het voor hem vooral een seksprobleem is, zou het ook kunnen zijn dat hij (voor een deel) bedoelt dat hij de indruk heeft dat je niet meer van hem houdt, en dat je als gevolg daarvan geen seks meer met hem wil. Als gevolg daarvan doet hij dan onaardig tegen jou.
Maar hier stelt zich natuurlijk de vraag van de kip en het ei: wat was er het eerst: deed hij eerst onaardig, waardoor jij geen zin meer hebt in seks met hem, of had jij al lange tijd 'geen zin in hem', waardoor hij onaardig ging doen? Hoe dan ook, het is kennelijk een negatieve spiraal geworden waar jullie alleen met hulp van buitenaf uit kunnen komen.
Ik begrijp je helemaal als je stelt dat je geen zin meer hebt in die spanningen, in zijn sneren. Ik ben lange tijd gehuwd geweest met een man die voortdurend liep te sneren. Uiteindelijk ben ik na 23 jaar gescheiden en dat was een enorme opluchting (ook voor de kinderen overigens).
Maar bij mij was er nog veel meer dan dat alleen aan de hand.
Ik vind het goed van je dat je niet opgeeft en relatietherapie gaat doen (als ik dat goed begrepen heb).
Maar wat ik je dus wou zeggen: denk eraan dat het feit dat je geen seks met je man wil, voor hem waarschijnlijk betekent dat je niet meer van hem houdt. Het gaat hem waarschijnlijk om veel meer dan alleen maar de seks.
woensdag 2 juli 2008 om 19:01
Avondje samen sporten past niet meer in het programma denk ik BGB. Hij sport twee avonden in de week bij een andere sportschool dan ik (andere sport ook) en hij sport op zijn werk.
Ik vind het wel apart hoe dat gaat. Jullie doen allerlei nuttige suggesties, maar tijdens het lezen denk ik al 'ja maar....' <avondje samen sporten gaat niet> of <hij kan niet al te veel over zijn werk vertellen wegens geheimhoudingplicht (klinkt spannender dan het is hoor)>, et cetera.
Ik moet dus even af van het denken in gebruikelijke paden hier in huis en kijken wat er geregeld kan worden.
Geen pil hier BGB, wel een Mirena en daarmee ging het wel altijd beter dan met de pil, die had zeker ook invloed. Alleen condooms gebruiken vind ik een beetje een groot risico en voor sterilisitatie vind ik ons nog te jong (32 en 34).
Je hebt gelijk trouwens in je post van 18.27 uur. Maar dat neemt niet weg dat ik nou eindelijk eens ook aan de onderliggende problemen zou willen werken. Bovendien vind ik het vervelend dat hij alles kan maken omdat hij zo zielig is. En dan ligt weer het verhaal bij mij voor mijn gevoel. Ik weet dat dit wel heel zwart-wit is en waarschijnlijk ook niet helemaal terecht, maar zo voelt het vaak wel.
De tip die je geeft in je andere post (1 x per week 'samen-tijd') is ook wel een goede. Die hebben we in het verleden ook wel toegepast. Enige probleem toen was dat het erop uitdraaide dat we die avond seks hadden (geen probleem), maar dat hij vreselijk boos werd als we een keer op die avond geen seks hadden (wel een probleem). Je kunt vast wel raden wat er met die avonden gebeurd is...
Poeh, de laatste keer met zijn tweeën grotemensendingendoen (en dan bedoel ik geen seks, maar ander vermaak zonder de kinderen ) is echt een eeuwigheid geleden.
Jacqie, wat jij zegt is een waarheid als een koe (Op het moment dat je weer 'normaal' communiceert, kan je je irritaties etc ook veel beter onder woorden brengen ipv het alleen maar te verwijten.) Hier ook geen ruzies trouwens. Zelden wel ruzie eigenlijk. Ik denk ook dat we wel wat hulp kunnen gebruiken. Het gevaar bij mij is dat ik ergens heel erg de noodzaak van inzie, zoals nu, maar dat na een paar keer praten 'het wel weer even gaat' en ik dan weer vrolijk verder struisvogel.
BGB, ik ben zo moe dat een jaar lang onafgebroken slapen nu zo ongeveer het enige is waar ik opgewonden van zou kunnen raken denk ik.
Ik vind het wel apart hoe dat gaat. Jullie doen allerlei nuttige suggesties, maar tijdens het lezen denk ik al 'ja maar....' <avondje samen sporten gaat niet> of <hij kan niet al te veel over zijn werk vertellen wegens geheimhoudingplicht (klinkt spannender dan het is hoor)>, et cetera.
Ik moet dus even af van het denken in gebruikelijke paden hier in huis en kijken wat er geregeld kan worden.
Geen pil hier BGB, wel een Mirena en daarmee ging het wel altijd beter dan met de pil, die had zeker ook invloed. Alleen condooms gebruiken vind ik een beetje een groot risico en voor sterilisitatie vind ik ons nog te jong (32 en 34).
Je hebt gelijk trouwens in je post van 18.27 uur. Maar dat neemt niet weg dat ik nou eindelijk eens ook aan de onderliggende problemen zou willen werken. Bovendien vind ik het vervelend dat hij alles kan maken omdat hij zo zielig is. En dan ligt weer het verhaal bij mij voor mijn gevoel. Ik weet dat dit wel heel zwart-wit is en waarschijnlijk ook niet helemaal terecht, maar zo voelt het vaak wel.
De tip die je geeft in je andere post (1 x per week 'samen-tijd') is ook wel een goede. Die hebben we in het verleden ook wel toegepast. Enige probleem toen was dat het erop uitdraaide dat we die avond seks hadden (geen probleem), maar dat hij vreselijk boos werd als we een keer op die avond geen seks hadden (wel een probleem). Je kunt vast wel raden wat er met die avonden gebeurd is...
Poeh, de laatste keer met zijn tweeën grotemensendingendoen (en dan bedoel ik geen seks, maar ander vermaak zonder de kinderen ) is echt een eeuwigheid geleden.
Jacqie, wat jij zegt is een waarheid als een koe (Op het moment dat je weer 'normaal' communiceert, kan je je irritaties etc ook veel beter onder woorden brengen ipv het alleen maar te verwijten.) Hier ook geen ruzies trouwens. Zelden wel ruzie eigenlijk. Ik denk ook dat we wel wat hulp kunnen gebruiken. Het gevaar bij mij is dat ik ergens heel erg de noodzaak van inzie, zoals nu, maar dat na een paar keer praten 'het wel weer even gaat' en ik dan weer vrolijk verder struisvogel.
BGB, ik ben zo moe dat een jaar lang onafgebroken slapen nu zo ongeveer het enige is waar ik opgewonden van zou kunnen raken denk ik.
woensdag 2 juli 2008 om 19:03
Reiger, wat je zegt klopt precies. Voor mijn man is seks een manier om bevestiging te krijgen van mijn gevoelens voor hem. Met mijn woorden kan hij niks op dat vlak. Ik vind seks - als we het hebben - vooral erg lekker en leuk. (En achteraf wil ik er vooral niet meer over nadenken, want eigenlijk vind ik het soms ook maar een ranzige of genante bedoening ) Maar ik heb geen seks nodig als bevestiging voor onze relatie/liefde. En hij heel duidelijk wel.
woensdag 2 juli 2008 om 19:08
quote:Fraise schreef op 02 juli 2008 @ 19:03:
Reiger, wat je zegt klopt precies. Voor mijn man is seks een manier om bevestiging te krijgen van mijn gevoelens voor hem. Met mijn woorden kan hij niks op dat vlak. Ik vind seks - als we het hebben - vooral erg lekker en leuk. (En achteraf wil ik er vooral niet meer over nadenken, want eigenlijk vind ik het soms ook maar een ranzige of genante bedoening ) Maar ik heb geen seks nodig als bevestiging voor onze relatie/liefde. En hij heel duidelijk wel.
Hij heeft die seks dus inderdaad nodig als bevestiging van jouw liefde. Maar misschien zou hij die seks in wat mindere mate nodig hebben daarvoor, als je hem veel zou strelen, masseren, kussen, met allerlei dingetjes verwennen? Doe je dat?
Natuurlijk kan je nu zeggen: hij doet dat ook niet voor mij. Maar de negatieve spiraal zal toch ooit eens door een van jullie doorbroken moeten worden.
Ik ben ervan overtuigd dat relatietherapie en eventueel een seksuoloog voor jullie absoluut een noodzaak zijn.
Succes!
Reiger, wat je zegt klopt precies. Voor mijn man is seks een manier om bevestiging te krijgen van mijn gevoelens voor hem. Met mijn woorden kan hij niks op dat vlak. Ik vind seks - als we het hebben - vooral erg lekker en leuk. (En achteraf wil ik er vooral niet meer over nadenken, want eigenlijk vind ik het soms ook maar een ranzige of genante bedoening ) Maar ik heb geen seks nodig als bevestiging voor onze relatie/liefde. En hij heel duidelijk wel.
Hij heeft die seks dus inderdaad nodig als bevestiging van jouw liefde. Maar misschien zou hij die seks in wat mindere mate nodig hebben daarvoor, als je hem veel zou strelen, masseren, kussen, met allerlei dingetjes verwennen? Doe je dat?
Natuurlijk kan je nu zeggen: hij doet dat ook niet voor mij. Maar de negatieve spiraal zal toch ooit eens door een van jullie doorbroken moeten worden.
Ik ben ervan overtuigd dat relatietherapie en eventueel een seksuoloog voor jullie absoluut een noodzaak zijn.
Succes!
woensdag 2 juli 2008 om 19:10
quote:Fraise schreef op 02 juli 2008 @ 19:01:
Bovendien vind ik het vervelend dat hij alles kan maken omdat hij zo zielig is. En dan ligt weer het verhaal bij mij voor mijn gevoel. Ik weet dat dit wel heel zwart-wit is en waarschijnlijk ook niet helemaal terecht, maar zo voelt het vaak wel.
Door (ook) het sexprobleem te willen oplossen zeg je niet dat hij oh zo zielig is. Of dat het allemaal aan jou ligt. Ik denk dat iedere weldenkende psycholoog juist zal zeggen dat een deel van de oorzaak juist bij hem ligt, omdat hij momenteel op een dwingende manier met sex omgaat (zoals bijvoorbeeld boos worden als het een keertje niet gebeurde op jullie samen-avond).
Bovendien vind ik het vervelend dat hij alles kan maken omdat hij zo zielig is. En dan ligt weer het verhaal bij mij voor mijn gevoel. Ik weet dat dit wel heel zwart-wit is en waarschijnlijk ook niet helemaal terecht, maar zo voelt het vaak wel.
Door (ook) het sexprobleem te willen oplossen zeg je niet dat hij oh zo zielig is. Of dat het allemaal aan jou ligt. Ik denk dat iedere weldenkende psycholoog juist zal zeggen dat een deel van de oorzaak juist bij hem ligt, omdat hij momenteel op een dwingende manier met sex omgaat (zoals bijvoorbeeld boos worden als het een keertje niet gebeurde op jullie samen-avond).
