Rot situatie!!

Als je zes jaar bij elkaar bent dan weet je heus wel of je verlangen en je hoop terecht is of niet en het gemis van iets wat er nooit zal zijn maar wat voor jou een bijna onmisbaar iets is, kan ontzettend zwaar gaan wegen na verloop van tijd. En dan hoeft niks groots, niks enorms te zijn. Juist hele gewone dingen kunnen in een relatie ontbreken en je ongelukkig maken.



Dat maakt een van beide partners nog niet veeleisend of verwend.



In een relatie levend is het bijna onmogelijk je voor te stellen hoe het is zonder die relatie. Omdat je het niet weet. Dat maakt het beëindigen van de relatie juist zo moeilijk, omdat je weet wat je hebt en niet weet wat je krijgt.



Ik heb juist geleerd dat voor jezelf een beeld hebben van hoe je het zou willen in een relatie heel goed werkt. Ik wist na mijn vorige langdurige relatie precies wat ik wel en niet meer wilde en dat had niks te maken met onmogelijk hoge eisen. Dat had te maken met het zitten op eenzelfde golflengte met je partner, beiden ongeveer dezelfde basiskijk op het leven, (sociale) intelligentie, humor en warmte.



Ik wist precies wat ik niet wilde en ben secuur en voorzichtig geweest in het aangaan van een volgende langdurige relatie. Dat kon ik omdat ik geleerd had van het verleden, gekeken had naar relaties om me heen en geluisterd had naar mezelf.

@eleonora: ik lees wel eens postings van jou en heb ook gelezen dat jij nu een hele fijne relatie hebt, waarin je idd op dezelfde golflengte zit en elkaar vervult in de belangrijke behoeften. Dat is een tref en dat is super! Ik vraag me alleen zelf wel eens af: stel dat je die relatie nu niet zou hebben..zou je dan nog steeds blij zijn dat je niet 'voor minder bent gegaan'? Dat kan heel goed hoor, misschien voelt het alleen zijn dan zelfs beter dan doorgaan met een relatie waarin wat dingen missen.

Ik vraag dit, omdat ik zelf ook veel nadenk over mijn relatie door dit soort topics. Ik realiseer me dat ik heel veel in mijn relatie waardeer en dat ik van heel veel gelukkig word, maar dat ik ook een aantal (idd kleine, maar toch wel belangrijke) dingen mis. Ik kan bv niet zeggen dat we in alle opzichten op dezelfde golflengte zitten en we zijn ook heel verschillend. Ik zou me zelfs zo kunnen voorstellen dat er iemand bestaat die beter bij me past. Maar ik houd van mijn vriend en kies ervoor tevreden te zijn met wat er wel is. En doorgaans lukt dat prima, soms is er wel eens wederzijdse onvrede.

Voor mij geldt dat ik echt liever samen met hem ben dan alleen. Maar ja, ik kan dus niet zeggen dat ik zeker weet dat hij degene is die het beste bij me past op deze wereld! Is dat dan fout? Zou ik dan bang zijn voor het onbekende? Moeilijk vind ik dat!

TO, sorry dat ik jouw topic even op mezelf betrek.

Nou Tjonge, dat weet ik natuurlijk niet, of ik, als ik deze relatie niet had, met minder genoegen had genomen. Dat is heel moeilijk te beantwoorden.



Het is niet zo dat mijn man in álles mijn ideale partner is, ik heb mijn man niet zelf verzonnen, niet zelf gecreëerd. Hij wás al en de klik was er tussen ons. Hoewel ik die klik wel een kans moest geven. Die was er niet meteen. Want ik heb me lang laten leiden door een bepaald ideaalbeeld en het was moeilijk voor mij dat los te laten.



Ik hou van de ruige bonk, de fantasievolle humorist, de verleider, de kunstenmaker, de artiest, de langharige rocker, kortom, ik hou van mannen die je als vrouw niet snel alleen hebt. Dat is het type waar ik doorgaans op tippelde. Van die hartenbrekers met weinig relatievlees op de botten.



Mijn man is een heel ander type. Hij lijkt niet eens op de mannen die ik normaal gesproken sexy vindt. Hij is wars van kunsten en praatjes en machogedoe. Hij is rustig, eerlijk en trouw, hardwerkend, warm, zuiver. Daar viel ik niet op. Echt niet. Maar zoals ik me bij hem voel, zo voel ik me bij niemand. Ik hou van hem op een hele andere manier dan van de mannen waarvan ik gehouden heb. Ik krijg deze keer namelijk precies wat ik altijd verlangde, maar dan van een ander 'type' (ik weet even geen ander woord) man dan ik gewend was.



Ik heb mezelf de tijd gegeven (mijn man zichzelf ook trouwens, want die vond mij dan weer juist heel wild en ongetemd en vrijgevochten) om op een andere manier naar de liefde te kijken, ik heb me niet in een nieuwe relatie gestort en ik was al een tijdje alleen voor ik een relatie begon en had het met mezelf uitstekend naar mijn zin.



Dat ziet er nogal zakelijk uit maar zo voelde het helemaal niet. Ik had een leven geleid wat aan elkaar hing van uitersten, ik was er aan toe om 'thuis' te komen voor het allereerst van mijn leven. En bij mijn man voel ik me thuis. Zelfs zó thuis dat ik met hem naar de andere kant van het land verhuis. Mijn 'thuis' is niet meer een woning, een woonplaats een land maar een ander mens en waar hij is (en onze dochter) daar ben ik thuis.



Jij zegt in jouw posting dat er voor jou een aantal kleine maar wel belangrijke dingen missen en dat je er voor kiest om tevreden te zijn met wat je hebt.



Ik heb altijd in extremen geleefd en vooral de relatie voor mijn huwelijk was erg heftig. 'Kleine dingetjes' waren het niet die ontbraken aan mijn voorgaande relaties. Het waren rampen die jaren duurden tussen twee mensen die meestal maar weinig gemeen hadden. In dat opzicht sta ik er misschien anders in dan jij. Jij bent over het algemeen tevreden, ik was diep ongelukkig.



Ik denk niet dat jij bang bent voor het onbekende, ik denk dat jij gewoon te weinig redenen hebt om dat onbekende op te gaan zoeken.



Maar.....en dat vind ik wel belangrijk om te zeggen, kleine dingen die tóch belangrijk zijn en die je mist, verdienen wel je aandacht. Als er veel van die kleine dingen zijn dan is in ieder geval kritisch naar je relatie kijken natuurlijk helemaal niet verkeerd, Maar of je er voor moet stoppen, dat kan ik niet (nooit) beoordelen, dat weet/voel alleen jij.



(f)

@eleonora: bedankt voor je uitgebreide en fijne reactie! En wat gaaf trouwens, wat voor soort ontwikkeling je hebt doorgemaakt! Je kunt dus echt veranderen in je smaak..mooi dat je het een kans hebt gegeven! Daar zul je vast ook het nodige voor hebben meegemaakt en ik kan me zo voorstellen dat het ook nodig is dat je daarvoor anders naar jezelf kijkt..

Ik herken er ook wel iets in, had hiervoor steeds korte relaties met mannen die niet echt iets met me wilde omdat ze zo onafhankelijk en stoer waren. Nu heb ik iemand die ontzettend lief is (liever dan ik ooit heb meegemaakt) en die wel graag veel tijd met me doorbrengt. Soms vind ik dat dan minder aantrekkelijk, omdat ik er niet voor hoef te 'strijden'. En tegelijk voel ik me nu meer geborgen dan ooit.

Maar net wat je zegt, het is wel belangrijk ook te kijken naar die kleine dingetjes..