Relaties
alle pijlers
Rouwen om je levende ouders
zondag 4 augustus 2019 21:11
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
woensdag 28 augustus 2019 16:41
Hier ook herkenning, maar sinds de keuze om het contact te verbreken meer rust. Niet meer de onzekerheid of ik wel of niet genoeg was om 'kind te mogen zijn' en dus erkent worden in mijn behoefte: een liefdevolle ouder. Eentje die er onvoorwaardelijk voor je is..
Dat dit niet tot de opties behoort, was een pijnlijke conclusie.
Maar, de teleurstelling is er niet meer. De verwachting is simpelweg gestopt.
Heeft wel de nodige jaren en tranen gekost.
Maar, uiteindelijk maak je de keuze voor jezelf. Maar, neemt niet weg dat het rouwen is... maar dan om iemand die niet bestaan heeft.
Dat dit niet tot de opties behoort, was een pijnlijke conclusie.
Maar, de teleurstelling is er niet meer. De verwachting is simpelweg gestopt.
Heeft wel de nodige jaren en tranen gekost.
Maar, uiteindelijk maak je de keuze voor jezelf. Maar, neemt niet weg dat het rouwen is... maar dan om iemand die niet bestaan heeft.
woensdag 28 augustus 2019 19:17
Dank je Gelukspopje. Ik vind dit een belangrijk topic. De ‘keuze’ om de navelstreng met je ouders door te snijden is erg moeilijk en komt zeker niet vanzelf. Mensen die hiervoor ‘kiezen’ zien dit dan ook vaak als laatste optie. Het is jammer dat de omgeving er vaak een schepje bovenop doet en er dubbel trauma ontstaat. Veel mensen lijden vervolgens in stilte. Omdat ze zich onbegrepen voelen. En dit vaak ook zijn.
Vergeet niet dat er afwijzing door diezelfde ouders aan vooraf is gegaan en de beweging die het (volwassen) kind vervolgens maakt een haast logische is. Het kind is al verlaten en de fysieke verlating die daarop volgt is gerechtvaardigd.
Ik denk dat het belangrijk is om met elkaar te praten hierover.
Zo.
woensdag 28 augustus 2019 22:49
woensdag 28 augustus 2019 23:44
Vind ik ook naar, dat gevoel dat je dan bekruipt dat het niet kan wat je doet kan zo hardnekkig zijn.
Ik maak steeds een klein stapje naar ontwikkeling en meer eigenwaarde en direct komen er dan ook gevoelens van rouw of gemis bij, waar ik soms letterlijk ziek van ben. Dat probeer ik niet te ervaren als dat ik gestraft word maar die associatie is wel altijd dicht bij.
Iemand hier boven omschrijft het zo treffend, je bent al in de steek gelaten en dan komt de daad van het zonder hen verder gaan er nog bij, die compleet in je eigen handen ligt maar ergens toch als totaal verkeerd voelt en zo onveilig.
Ik dacht dat ik best ok bezig was maar nu is het wel weer even anders, ook door omstandigheden in mijn leven.
Sorry dat ik niet op jullie verhalen reageer, ik lees ze allemaal, ze raken me steeds weer stuk voor stuk.
Ik maak steeds een klein stapje naar ontwikkeling en meer eigenwaarde en direct komen er dan ook gevoelens van rouw of gemis bij, waar ik soms letterlijk ziek van ben. Dat probeer ik niet te ervaren als dat ik gestraft word maar die associatie is wel altijd dicht bij.
Iemand hier boven omschrijft het zo treffend, je bent al in de steek gelaten en dan komt de daad van het zonder hen verder gaan er nog bij, die compleet in je eigen handen ligt maar ergens toch als totaal verkeerd voelt en zo onveilig.
Ik dacht dat ik best ok bezig was maar nu is het wel weer even anders, ook door omstandigheden in mijn leven.
Sorry dat ik niet op jullie verhalen reageer, ik lees ze allemaal, ze raken me steeds weer stuk voor stuk.
woensdag 28 augustus 2019 23:47
De loyaliteit van een kind gaat heel ver. Maar het wordt echt beter met de tijd... Spreek uit ervaring.
Elke dag komt je eigenwaarde een beetje meer terug.
En uiteindelijk kón je niet anders dan deze keuze maken.
Noodzakelijk om er niet aan onderdoor te gaan.
Het liefst had je nooit voor deze keuze gestaan
Elke dag komt je eigenwaarde een beetje meer terug.
En uiteindelijk kón je niet anders dan deze keuze maken.
Noodzakelijk om er niet aan onderdoor te gaan.
Het liefst had je nooit voor deze keuze gestaan
woensdag 28 augustus 2019 23:52
Het is soms ook wel even fijn om gewoon het verdriet er te laten zijn, daarna klaart het dan ook weer op en dat voelt goed.
Maar er gaat soms wel een strijd aan vooraf omdat ik zo geneigd ben om gevoelens te onderdrukken en dan ervaar ik uiteindelijk ook nog eens eerst paniek alsof ik ineens beroerd word of moet overgeven. Best heftig dat dit dan toch "gewoon" emoties blijken te zijn die dit veroorzaken! Die strijd kan wel dagen duren waarin het zich opbouwt, bijvoorbeeld nadat ik iets gezien heb of gelezen wat deze gevoelens opriep. Vreemd om zo bewust dat te ervaren en ook apart dat het zo moeizaam voor me is dat het dagen in beslag kan nemen.
Maar er gaat soms wel een strijd aan vooraf omdat ik zo geneigd ben om gevoelens te onderdrukken en dan ervaar ik uiteindelijk ook nog eens eerst paniek alsof ik ineens beroerd word of moet overgeven. Best heftig dat dit dan toch "gewoon" emoties blijken te zijn die dit veroorzaken! Die strijd kan wel dagen duren waarin het zich opbouwt, bijvoorbeeld nadat ik iets gezien heb of gelezen wat deze gevoelens opriep. Vreemd om zo bewust dat te ervaren en ook apart dat het zo moeizaam voor me is dat het dagen in beslag kan nemen.
woensdag 28 augustus 2019 23:56
Ik lees bijna zomaar over je reactie heen, dankjewel voor deze lieve woorden.Mikiniki schreef: ↑28-08-2019 23:47De loyaliteit van een kind gaat heel ver. Maar het wordt echt beter met de tijd... Spreek uit ervaring.
Elke dag komt je eigenwaarde een beetje meer terug.
En uiteindelijk kón je niet anders dan deze keuze maken.
Noodzakelijk om er niet aan onderdoor te gaan.
Het liefst had je nooit voor deze keuze gestaan
donderdag 29 augustus 2019 00:00
Precies. Laat het er zijn...Avage schreef: ↑28-08-2019 23:52Het is soms ook wel even fijn om gewoon het verdriet er te laten zijn, daarna klaart het dan ook weer op en dat voelt goed.
Maar er gaat soms wel een strijd aan vooraf omdat ik zo geneigd ben om gevoelens te onderdrukken en dan ervaar ik uiteindelijk ook nog eens eerst paniek alsof ik ineens beroerd word of moet overgeven. Best heftig dat dit dan toch "gewoon" emoties blijken te zijn die dit veroorzaken! Die strijd kan wel dagen duren waarin het zich opbouwt, bijvoorbeeld nadat ik iets gezien heb of gelezen wat deze gevoelens opriep. Vreemd om zo bewust dat te ervaren en ook apart dat het zo moeizaam voor me is dat het dagen in beslag kan nemen.
Ook beter voor de verwerking!
En, graag gedaan. Fijn om hier mee te lezen en herkenning te lezen.
Voor buitenstaanders toch lastig te begrijpen..
donderdag 29 augustus 2019 06:30
@Avage ik herken precies wat je zegt. Mijn stress bouwt ook steeds verder op, totdat mijn emoties er lichamelijk uit komen. Tegen de tijd dat de emoties er lichamelijk uit komen ben ik ook zo gestresst dat ik niet meer goed kan functioneren. Ik ben dan heel erg afwezig en vergeetachtig. Als ik eenmaal in dat cirkeltje zit wordt het erger doordat ik ook nog boos op mezelf wordt omdat ik denk dat ik me aanstel. Na ongeveer 1,5 week gaat me dat dan opbreken, de lichamelijke klachten, alle onweer in mijn hoofd en de nachtmerries ‘s nachts. Als het me dan opbreekt komen alle emoties er eindelijk uit en dan voel ik me opgelucht. Dan gaat het even goed tot dat er iets gebeurd waardoor heel het cirkeltje weer overnieuw begint.
Ik heb daar gister met therapie weer wat nieuwe tips voor gekregen maar soms maakt het me zo moe omdat het een heel lang proces is met vallen en opstaan.
Ik heb daar gister met therapie weer wat nieuwe tips voor gekregen maar soms maakt het me zo moe omdat het een heel lang proces is met vallen en opstaan.
vrijdag 30 augustus 2019 00:12
@hope19 fijn om herkenning te lezen. Maar het is echt wel moeilijk inderdaad.
Met alles wat er zoal op je afkomt op een dag, in een week, kan je zomaar ineens op dat spoor raken dat er gevoelens in je zijn die je niet kan waarnemen.
Het zit gewoon buiten je bewustzijn, dus je merkt alleen de symptomen ervan maar je kan er niet bij komen.
Het was eerder bij mij zelfs zo dat alleen onder extreme omstandigheden de gevoelens eruit kwamen, dus na een ruzie of tegenslag, of als ik met koorts op bed lag te ijlen, dan kwam er ineens van alles mee wat er niets mee te maken had, maar blijkbaar opgekropt had gezeten.
Zijn er tips bij die nog nuttig zijn om te delen?
Ik snap dat het je moe maakt, het lijkt ook haast wel onoverkoombaar te zijn, zo ervaar ik het soms. Er is niet echt een korte/snelle manier om dit te leren lijkt het. Terugkijkend is het bij mij nu al wel beter, maar nog helemaal niet zoals het eigenlijk zou moeten zijn.
Ik merk ook nog steeds dat ik hyperventileer in situaties waar ik met andere mensen ben, dan blijf ik ook steeds weer uitgeput en hyperactief achter en kan ik amper rust meer vinden de rest van de dag.
Met alles wat er zoal op je afkomt op een dag, in een week, kan je zomaar ineens op dat spoor raken dat er gevoelens in je zijn die je niet kan waarnemen.
Het zit gewoon buiten je bewustzijn, dus je merkt alleen de symptomen ervan maar je kan er niet bij komen.
Het was eerder bij mij zelfs zo dat alleen onder extreme omstandigheden de gevoelens eruit kwamen, dus na een ruzie of tegenslag, of als ik met koorts op bed lag te ijlen, dan kwam er ineens van alles mee wat er niets mee te maken had, maar blijkbaar opgekropt had gezeten.
Zijn er tips bij die nog nuttig zijn om te delen?
Ik snap dat het je moe maakt, het lijkt ook haast wel onoverkoombaar te zijn, zo ervaar ik het soms. Er is niet echt een korte/snelle manier om dit te leren lijkt het. Terugkijkend is het bij mij nu al wel beter, maar nog helemaal niet zoals het eigenlijk zou moeten zijn.
Ik merk ook nog steeds dat ik hyperventileer in situaties waar ik met andere mensen ben, dan blijf ik ook steeds weer uitgeput en hyperactief achter en kan ik amper rust meer vinden de rest van de dag.
vrijdag 30 augustus 2019 17:38
De fysieke reacties heb ik vooral gehad na het zien van mijn ouder(s). Dan was ik twee dagen uitgeschakeld tot spugen aan toe. Het duurde lang bij mij te zien/erkennen dat dat de oorzaak was. Sterkte allemaal, het is gewoon ontzettend rot!
Ik heb mijn mijn moeder begin augustus gesproken en toen ging ze helemaal tekeer tegen me. Jankend mij uitschelden en me van alles toewerpen. Ik ben erg rustig gebleven en heb na 3x aangeven dat als dit niet stopte ik op zou hangen. Uiteindelijk heb ik inderdaad opgehangen. Zij zal nooit sorry zeggen maar wil vervolgens doen alsof er niks gebeurd is en verwacht dat ik gewoon contact opneem. Dit heb ik ook met mijn psycholoog besproken en inderdaad ze stuurde berichten waar ik voor de verandering kortaf op reageerde. Ik ben met de fam van mijn vriend op vakantie geweest en ik kreeg een bericht van haar of ik nog wel leefde. Ik vertelde dat ik op vakantie was en omdat ze vroeg met wie zei ik dat waarop alleen een ok kwam. Ineens krijg ik gisteren een bericht van haar vriend, die man heb ik 1x gezien, of ik contact op wil nemen met mijn moeder. Waarom ik haar niet bel dat het haar heel zwaar valt en ze erom huilt. Ik weet niet wat ik ermee moet, waarom moet ik alle rotzooi die ze over me heen gooit over me heen laten gaan.. daarnaast kreeg ik ineens bericht van mijn broertje waar geen contact mee is en zij weet heel goed waarom dat is. Ze heeft mijn nummer aan hem gegeven.
Vervolgens net 15 facebook meldingen, mijn vader heeft tig foto’s geliked. Het valt allemaal tegelijkertijd en ik wil alleen maar rust maar ik merk dat ik wederom verscheurd word. Wat zouden jullie in deze situatie doen.. valt het mee wat mijn moeder doet ben ik hard nu? Pf wordt het ooit echt helemaal beter vraag ik me af, dat je het echtt naast je neer kan leggen....
Ik heb mijn mijn moeder begin augustus gesproken en toen ging ze helemaal tekeer tegen me. Jankend mij uitschelden en me van alles toewerpen. Ik ben erg rustig gebleven en heb na 3x aangeven dat als dit niet stopte ik op zou hangen. Uiteindelijk heb ik inderdaad opgehangen. Zij zal nooit sorry zeggen maar wil vervolgens doen alsof er niks gebeurd is en verwacht dat ik gewoon contact opneem. Dit heb ik ook met mijn psycholoog besproken en inderdaad ze stuurde berichten waar ik voor de verandering kortaf op reageerde. Ik ben met de fam van mijn vriend op vakantie geweest en ik kreeg een bericht van haar of ik nog wel leefde. Ik vertelde dat ik op vakantie was en omdat ze vroeg met wie zei ik dat waarop alleen een ok kwam. Ineens krijg ik gisteren een bericht van haar vriend, die man heb ik 1x gezien, of ik contact op wil nemen met mijn moeder. Waarom ik haar niet bel dat het haar heel zwaar valt en ze erom huilt. Ik weet niet wat ik ermee moet, waarom moet ik alle rotzooi die ze over me heen gooit over me heen laten gaan.. daarnaast kreeg ik ineens bericht van mijn broertje waar geen contact mee is en zij weet heel goed waarom dat is. Ze heeft mijn nummer aan hem gegeven.
Vervolgens net 15 facebook meldingen, mijn vader heeft tig foto’s geliked. Het valt allemaal tegelijkertijd en ik wil alleen maar rust maar ik merk dat ik wederom verscheurd word. Wat zouden jullie in deze situatie doen.. valt het mee wat mijn moeder doet ben ik hard nu? Pf wordt het ooit echt helemaal beter vraag ik me af, dat je het echtt naast je neer kan leggen....
vrijdag 30 augustus 2019 20:03
Ah nee nien, wat heftig, bah ik word er gewoon naar van om dit te lezen.
Ik reageer even vanuit mijn perspectief. Wat het beste is om te doen weet alleen jij zelf als je in je hart kijkt.
Je vraag of het allemaal wel meevalt. Ik vind van niet, want wat hier achter schuil gaat is dat het allemaal om haar draait en dat ze zich als een verongelijkt kind gedraagt, zonder zich in jou te verplaatsen of je grenzen te respecteren. Dit klinkt als een moeder die doordramt om je te laten doen wat zij wil, namelijk dat je normaal doet en haar sh*t accepteert. Dit ga je niet winnen, dus het enige wat je kan doen is toch afstand nemen en de kanalen (facebook, berichten) afschermen voor dit soort communicatie naar jou toe. Jouw leven draait om jou, ongeacht wie of wat je daarmee kwetst of beledigt en wat je ook allemaal over je heen krijgt omdat je voor jezelf kiest.
Je hebt het recht om voor jezelf te kiezen.
Je hebt het recht om niet te accepteren wat voor jou niet te accepteren is.
Ik reageer even vanuit mijn perspectief. Wat het beste is om te doen weet alleen jij zelf als je in je hart kijkt.
Je vraag of het allemaal wel meevalt. Ik vind van niet, want wat hier achter schuil gaat is dat het allemaal om haar draait en dat ze zich als een verongelijkt kind gedraagt, zonder zich in jou te verplaatsen of je grenzen te respecteren. Dit klinkt als een moeder die doordramt om je te laten doen wat zij wil, namelijk dat je normaal doet en haar sh*t accepteert. Dit ga je niet winnen, dus het enige wat je kan doen is toch afstand nemen en de kanalen (facebook, berichten) afschermen voor dit soort communicatie naar jou toe. Jouw leven draait om jou, ongeacht wie of wat je daarmee kwetst of beledigt en wat je ook allemaal over je heen krijgt omdat je voor jezelf kiest.
Je hebt het recht om voor jezelf te kiezen.
Je hebt het recht om niet te accepteren wat voor jou niet te accepteren is.
vrijdag 30 augustus 2019 21:59
@Avage, je vroeg of die tips nuttig waren om te delen. Ik zal even in het kort proberen uit te leggen wat ze heeft gezegd en dan hoop ik dat daar iemand iets aan heeft.
Mijn therapeut zegt dat ik (hoe eerder hoe beter) moet opmerken dat ik weer in die negatieve spiraal zit en daarin mee gezogen wordt. Als ik me besef dat ik daar in zit kan ik ingrijpen door me bewust te worden van het hier en nu. Ik moet alles om me heen met mijn zintuigen te gaan waarnemen, mindfulness dus. Het wil niet zeggen dat je alle negatieve gedachtes moet wegstoppen maar als je zelf op tijd ingrijpt door je gedachtes naar het hier en nu te brengen in plaats van in het verleden of de toekomst dat je geen last krijgt van die tweede laag stress. Met de tweede laag bedoel ik dan bijvoorbeeld het stressen over de stress en het boos worden op jezelf omdat je je druk maakt waardoor je je nog vervelender gaat voelen.
Sorry in mijn hoofd is het heel duidelijk maar ik vind het wel lastig om het goed over te brengen als ik het moet typen.
Ik ben nu wel weer rustiger en ik kan me wel voorstellen dat dat misschien hierdoor omdat ik de stress kan tackelen voordat het echt een groot probleem wordt en mijn gedachtes als het ware overneemt.
@NIEN* Wat vervelend dat ze je niet gewoon met rust laten en dat alles tegelijkertijd komt. Ik vind niet dat het mee valt of dat je hard bent. Als ik in jouw situatie zat zou ik ze denk ik blokkeren.
Mijn therapeut zegt dat ik (hoe eerder hoe beter) moet opmerken dat ik weer in die negatieve spiraal zit en daarin mee gezogen wordt. Als ik me besef dat ik daar in zit kan ik ingrijpen door me bewust te worden van het hier en nu. Ik moet alles om me heen met mijn zintuigen te gaan waarnemen, mindfulness dus. Het wil niet zeggen dat je alle negatieve gedachtes moet wegstoppen maar als je zelf op tijd ingrijpt door je gedachtes naar het hier en nu te brengen in plaats van in het verleden of de toekomst dat je geen last krijgt van die tweede laag stress. Met de tweede laag bedoel ik dan bijvoorbeeld het stressen over de stress en het boos worden op jezelf omdat je je druk maakt waardoor je je nog vervelender gaat voelen.
Sorry in mijn hoofd is het heel duidelijk maar ik vind het wel lastig om het goed over te brengen als ik het moet typen.
Ik ben nu wel weer rustiger en ik kan me wel voorstellen dat dat misschien hierdoor omdat ik de stress kan tackelen voordat het echt een groot probleem wordt en mijn gedachtes als het ware overneemt.
@NIEN* Wat vervelend dat ze je niet gewoon met rust laten en dat alles tegelijkertijd komt. Ik vind niet dat het mee valt of dat je hard bent. Als ik in jouw situatie zat zou ik ze denk ik blokkeren.
zondag 1 september 2019 14:58
@nien hoe gaat het met je?
@hope19 thanks voor het delen.
Ik vind het wel duidelijk hoor, ik moet ook ingrijpen bij mezelf als ik dreig in een spiraal te raken, een reminder is wel goed.
Bij een kleine tegenslag ben ik geneigd om allerlei dingen te gaan doen om van de onrust af te komen, maar dat werkt averechts want dan zadel ik mezelf op met nog meer informatie en reacties in mezelf die ook verwerkt moeten worden, waardoor ik nog minder geneigd ben om het gevoel de ruimte te geven. Goede tip dus...
Ik geef mezelf soms huisarrest om eerst tot mezelf te komen en dan pas dingen te gaan doen buiten de deur. Dat heeft me wel veel rust gegeven en het inzicht dat ik veel dingen die ik doe eigenlijk niet eens leuk vind.
Ik hoop dat we niet teveel afdwalen nu en dat mensen zich welkom voelen om mee te schrijven als de behoefte er is.
@hope19 thanks voor het delen.
Ik vind het wel duidelijk hoor, ik moet ook ingrijpen bij mezelf als ik dreig in een spiraal te raken, een reminder is wel goed.
Bij een kleine tegenslag ben ik geneigd om allerlei dingen te gaan doen om van de onrust af te komen, maar dat werkt averechts want dan zadel ik mezelf op met nog meer informatie en reacties in mezelf die ook verwerkt moeten worden, waardoor ik nog minder geneigd ben om het gevoel de ruimte te geven. Goede tip dus...
Ik geef mezelf soms huisarrest om eerst tot mezelf te komen en dan pas dingen te gaan doen buiten de deur. Dat heeft me wel veel rust gegeven en het inzicht dat ik veel dingen die ik doe eigenlijk niet eens leuk vind.
Ik hoop dat we niet teveel afdwalen nu en dat mensen zich welkom voelen om mee te schrijven als de behoefte er is.
zondag 1 september 2019 17:03
Dank voor jullie reacties! Ik heb nog niet gereageerd op de vriend van mijn moeder of wie dan ook. Het gaat eigenlijk iets minder momenteel. Ik ga trouwen en besef me daardoor ook des te meer hoe treurig mijn fam omstandigheden zijn. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Daarnaast voel ik me ook kut omdat ik iemand verteld heb over hoe het met mijn fam zit, diegene ken ik niet zo lang, en dan ben ik bang dat diegene het teveel vind, mij teveel vind en dan baal ik dat ik erover verteld heb. Het voelt zo alleen op de wereld ofzo. Nahja, overall even niet zo goed en ik heb de neiging dan alles negatief te zien en daar moet ik mee oppassen. Het is fijn hier herkenning te lezen maar ergens wil ik ook de hele tijd toetsen of anderen deze gevoelens ook hebben of dat ik echt raar ben of.. ik weet niet eens waar ik naar op zoek ben eigenlijk. Stom he?
zondag 1 september 2019 19:01
@Avage misschien is die huisarrest ook wel een goede inderdaad. Maar hoe doe je dat dan met de dingen die je al gepland hebt, zeg je die dan af? Ik vind het zelf heel lastig om afspraken af te zeggen.
@NIEN* wat leuk dat je gaat trouwen, gefeliciteerd! Het is wel jammer dat je nu weer met je neus op de feiten wordt gedrukt door het trouwen. Dat maakt zo’n mooie gebeurtenis toch aan de andere kant ook een beetje verdrietig.
Dat vervelende gevoel nadat je het voor het eerst tegen iemand verteld hebt herken ik ook. Toevallig heb ik het gisteravond nog tegen iemand verteld, ik begon er niet uit mezelf over maar we kwamen bij dit onderwerp uit en er werd doorgevraagd. Diegene reageerde heel lief en begripvol maar achteraf word ik dan onzeker en ga ik ook twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan het te vertellen. Ik ben dan bang voor wat mensen over mij denken.
Ik denk dat je op zoek bent naar rust in je hoofd, kan dat kloppen? Dat heb ik tenminste zelf wel heel erg in een stressvolle periode.
@NIEN* wat leuk dat je gaat trouwen, gefeliciteerd! Het is wel jammer dat je nu weer met je neus op de feiten wordt gedrukt door het trouwen. Dat maakt zo’n mooie gebeurtenis toch aan de andere kant ook een beetje verdrietig.
Dat vervelende gevoel nadat je het voor het eerst tegen iemand verteld hebt herken ik ook. Toevallig heb ik het gisteravond nog tegen iemand verteld, ik begon er niet uit mezelf over maar we kwamen bij dit onderwerp uit en er werd doorgevraagd. Diegene reageerde heel lief en begripvol maar achteraf word ik dan onzeker en ga ik ook twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan het te vertellen. Ik ben dan bang voor wat mensen over mij denken.
Ik denk dat je op zoek bent naar rust in je hoofd, kan dat kloppen? Dat heb ik tenminste zelf wel heel erg in een stressvolle periode.
zondag 1 september 2019 19:52
Ik ben heel erg op zoek naar rust en mijn psych is ook met vakantie dus kan mijn verhaal ook niet doen. Precies, het onzeker voelen nadat je het verteld hebt. Mij werd de vraag gesteld of ik altijd zo serieus ben geweest en van daaruit kwamen we op het onderwerp. Ik wou dat ik het niet verteld had, het voelt alsof alles dan om mij draait en dat wil ik niet. Of dat iemand me erom af zal wijzen, denkend teveel bagage ofzo. Vermoeiend om zo te denken. Alles voelt onzeker nu.
Dank je wel voor de felicitaties! Erg leuk maar merk dat ik het ook uit de weg ga door de situatie.
Dank je wel voor de felicitaties! Erg leuk maar merk dat ik het ook uit de weg ga door de situatie.
zondag 1 september 2019 20:12
Gefeliciteerd @nien, zo dat is ook niet niets hoor dat je gaat trouwen ! Grote stap.
Lijkt me niet zo gek dat hierdoor oude pijn en onzekerheid naar boven komt bij je. Precies wat je zegt, het drukt je met de neus op de feiten wat betreft je eigen thuissituatie.
Ik heb ook altijd die gedachten dat ik te veel gezegd heb en dat ik te negatief ben geweest. Tot nu toe, de keren dat ik het gevraagd heb (ik vraag het nu vaak meteen al, juist omdat dit gevoel zo kan knagen!) zeiden mensen altijd dat ze het juist fijn vinden me weer wat beter te leren kennen. Dat het verhaal negatief is maakte ze niets uit, of ze houden het oordeel voor zich dat kan natuurlijk. Hoe dan ook, ik probeer me aan die gedachte op te trekken want hetzelfde gevoel bekruipt me elke keer weer als de situatie zich voordoet. Ik denk dat het een goed teken is als je jezelf kan opstellen voor anderen, daar hoort juist het delen van je ervaringen bij, en jouw jeugd was nu eenmaal zo en het heeft je ook gevormd.
Dus goed ook dat je je gevoelens hier dan ook weer deelt! Heb je toch een beetje een uitlaatklep en wij hebben de herkenning, wat ook fijn is voor ons.
@hope19 ik heb heel weinig afspraken buiten werk, dat scheelt. Heel mijn leven zeg ik afspraken al af, totdat ik zo'n onbetrouwbaar persoon werd dat ik maar gewoon flink ben gaan minderen. Ik kan niet goed omgaan met wekelijks terugkerende verplichtingen bijvoorbeeld, of een afspraak die al weken staat daar krijg ik ook stress van.
Dus die dingen doe ik sowieso weinig, en het huisarrest geldt dan voor de andere spontane dingen die ik wil gaan doen zoals winkelen, ergens heen met de auto, meestal dingen waar ik alleen maar moe en overprikkeld van word.
Het grappige is dat mijn leven nu zo leeg (overzichtelijk) is geworden, dat er allemaal andere dingen voor in de plaats zijn gekomen die beter bij me passen, beter contact met mijn buren bijvoorbeeld, andere hobby's waar ik ontspanning in vind.
Ik heb nu zelfs zo veel rust dat ik zit te denken om binnenkort toch weer een wekelijkse activiteit in te plannen, een vereniging of sport, om mijn sociale leven verder uit te breiden. Maar dat is in het verleden dus nooit goed gegaan, dus daar denk ik nog even over na.
Lijkt me niet zo gek dat hierdoor oude pijn en onzekerheid naar boven komt bij je. Precies wat je zegt, het drukt je met de neus op de feiten wat betreft je eigen thuissituatie.
Ik heb ook altijd die gedachten dat ik te veel gezegd heb en dat ik te negatief ben geweest. Tot nu toe, de keren dat ik het gevraagd heb (ik vraag het nu vaak meteen al, juist omdat dit gevoel zo kan knagen!) zeiden mensen altijd dat ze het juist fijn vinden me weer wat beter te leren kennen. Dat het verhaal negatief is maakte ze niets uit, of ze houden het oordeel voor zich dat kan natuurlijk. Hoe dan ook, ik probeer me aan die gedachte op te trekken want hetzelfde gevoel bekruipt me elke keer weer als de situatie zich voordoet. Ik denk dat het een goed teken is als je jezelf kan opstellen voor anderen, daar hoort juist het delen van je ervaringen bij, en jouw jeugd was nu eenmaal zo en het heeft je ook gevormd.
Dus goed ook dat je je gevoelens hier dan ook weer deelt! Heb je toch een beetje een uitlaatklep en wij hebben de herkenning, wat ook fijn is voor ons.
@hope19 ik heb heel weinig afspraken buiten werk, dat scheelt. Heel mijn leven zeg ik afspraken al af, totdat ik zo'n onbetrouwbaar persoon werd dat ik maar gewoon flink ben gaan minderen. Ik kan niet goed omgaan met wekelijks terugkerende verplichtingen bijvoorbeeld, of een afspraak die al weken staat daar krijg ik ook stress van.
Dus die dingen doe ik sowieso weinig, en het huisarrest geldt dan voor de andere spontane dingen die ik wil gaan doen zoals winkelen, ergens heen met de auto, meestal dingen waar ik alleen maar moe en overprikkeld van word.
Het grappige is dat mijn leven nu zo leeg (overzichtelijk) is geworden, dat er allemaal andere dingen voor in de plaats zijn gekomen die beter bij me passen, beter contact met mijn buren bijvoorbeeld, andere hobby's waar ik ontspanning in vind.
Ik heb nu zelfs zo veel rust dat ik zit te denken om binnenkort toch weer een wekelijkse activiteit in te plannen, een vereniging of sport, om mijn sociale leven verder uit te breiden. Maar dat is in het verleden dus nooit goed gegaan, dus daar denk ik nog even over na.
zondag 1 september 2019 21:14
woensdag 2 oktober 2019 10:26
Ik reageer weer even..
ik lees nog steeds mee hoor..
Nien*. wat erg je trouwdag zou de mooiste dag moeten worden.
tja ik weet niet wat ik tegen je zeggen moet.
Mijn dochter is getrouwd zonder vader en moeder erbij... ik kan niet beschrijven hoe zeer me dat heeft gedaan, vooral omdat de hele familie haar een soort van links laat liggen maar wel mocht komen.
ik weet gewoon niet hoe ik het op moet schrijven, zij en haar man zijn die enige met wie we nog contact hebben van de familie. Het contact is erg goed met dochter... zoon was haar ceremonie meester en zij zat klem tussen de broer en ouders, wat betreft of we mochten komen ja dan nee..
Van de week is onze zoon jarig, en meer dan een kaartje sturen is er niet bij omdat oma zegt dat het allemaal net aan haar ligt maar aan mij.
Ja het gevoel van missen is allang weg wat moeder, broer en zus betreft maar onze zoon missen we.. die heb ik al zolang niet gezien ik denk een jaar of 6 misschien wel 7.
Mijn val kuil is strijken,,, dan heb ik veel te veel tijd om na te denken.. wat ik dan doe is de radio hard aan en mee zingen!! en vooral elke week strijken zodat het het niet te lang duurt...
De leuke dagen wat mijn man en mij betreft (verjaardagen, 35 jaar getrouwd, kerst en oud en nieuw enz) vieren we het liefst niet tuis. Volgend voorjaar wordt ik 60 in Andalusië.. Meestal vieren we iets met een etentje daarna voor dochter en haar man.
Ja klopt het is vluchtgedrag maar we maken er wat leuks van en dat lukt ook altijd.
goh een warrig bericht geworden..
ik lees nog steeds mee hoor..
Nien*. wat erg je trouwdag zou de mooiste dag moeten worden.
tja ik weet niet wat ik tegen je zeggen moet.
Mijn dochter is getrouwd zonder vader en moeder erbij... ik kan niet beschrijven hoe zeer me dat heeft gedaan, vooral omdat de hele familie haar een soort van links laat liggen maar wel mocht komen.
ik weet gewoon niet hoe ik het op moet schrijven, zij en haar man zijn die enige met wie we nog contact hebben van de familie. Het contact is erg goed met dochter... zoon was haar ceremonie meester en zij zat klem tussen de broer en ouders, wat betreft of we mochten komen ja dan nee..
Van de week is onze zoon jarig, en meer dan een kaartje sturen is er niet bij omdat oma zegt dat het allemaal net aan haar ligt maar aan mij.
Ja het gevoel van missen is allang weg wat moeder, broer en zus betreft maar onze zoon missen we.. die heb ik al zolang niet gezien ik denk een jaar of 6 misschien wel 7.
Mijn val kuil is strijken,,, dan heb ik veel te veel tijd om na te denken.. wat ik dan doe is de radio hard aan en mee zingen!! en vooral elke week strijken zodat het het niet te lang duurt...
De leuke dagen wat mijn man en mij betreft (verjaardagen, 35 jaar getrouwd, kerst en oud en nieuw enz) vieren we het liefst niet tuis. Volgend voorjaar wordt ik 60 in Andalusië.. Meestal vieren we iets met een etentje daarna voor dochter en haar man.
Ja klopt het is vluchtgedrag maar we maken er wat leuks van en dat lukt ook altijd.
goh een warrig bericht geworden..
dinsdag 26 november 2019 20:40
Hoe gaat het inmiddels met de anderen?
Zoals ik al eerder verteld had is mijn moeder overleden in Juni. En een twee maanden gelden ontdekte ik dat mijn vader al met een andere vrouw op de foto stond (whatsapp) op het oude nummer van mijn moeder. Het stoort mij enorm om dat ik dit niet netjes vind, maarja wie ben ik? Ik had het toch al altijd gedaan. En toch doet het zeer, hij heeft niet eens de moeite en energie genomen om met mij een gesprek aan te gaan.
Zoals ik al eerder verteld had is mijn moeder overleden in Juni. En een twee maanden gelden ontdekte ik dat mijn vader al met een andere vrouw op de foto stond (whatsapp) op het oude nummer van mijn moeder. Het stoort mij enorm om dat ik dit niet netjes vind, maarja wie ben ik? Ik had het toch al altijd gedaan. En toch doet het zeer, hij heeft niet eens de moeite en energie genomen om met mij een gesprek aan te gaan.
