Rouwen om je levende ouders

Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.

Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.

Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.