Relaties
alle pijlers
Ruzie met ouders over vroeger
woensdag 21 oktober 2020 18:53
Lang verhaar kort, ik vanmiddag vreselijke ruzie met mijn ouders gehad. Ik ben 33 en heb 2 kinderen, zij zijn in de 60.
Ik heb geen leuke jeugd gehad. Mijn ouders zijn hoogopgeleide mensen die altijd alleen dingen deze vroeger die zij leuk vonden. Ik mocht alleen boeken lezen en klassieke muziek luisteren. Ik hoorde er nooit bij op school. Als we dan iets voor kinderen deden moesten we de hele dag aanhoren hoe vreselijk het was.
Ik was een heel onzeker en angstig meisje en had geen vrienden. Ouders hebben mij nooit proberen te helpen meer contacten te maken. Sport wilde ze niet hebben want dan moesten ze kleding wassen en op zaterdag naar wedstrijden rijden.
Ik voelde mij vaak te veel. Mijn hele puberteit was een en al geschreeuw dat ik het niet goed deed op school, uren overhoren door mn vader. Elke dag hoorde ik hoe moeilijke puber ik was, terwijl ik nooit wat heb gedaan...
Ook zijn mijn ouders communisten en had ik geen prive. Mocht nooit de deur op slot doen als ik ging douchen of een dagboek hebben. Ze hebben later zelf toegegeven mij te hebben bespied terwijl ik mijn eerste zoen kreeg na een afspraakje met een jongen.
Kreeg regelmatig te horen dat ik een nagel aan hun doodskist ben en of ik er maar nooit geweest was.
Enfin, inmiddels zien we ze regelmatig en altijd komt weer naar voren dat ze vinden dat mijn kinderen vervelend zijn. Vandaag echter zei mn moeder weer een dat ik ze eens aan moet pakken en dat als het haar kinderen waren geweest ze het wel had geweten. Ze had er zelfs een vuist bij in de lucht gestoken. Toen heb ik dus gezegd dat het daarom vast zo gezellig was vroeger bij ons thuis.
De boel escaleerde omdat ze geen kritiek kunnen krijgen en nu willen ze niet meer met mij praten. Ik moet eerst naar de balk In mijn eigen oog kijken voordat ik het heb over hun splinter.
Heeft iemand ook zoiets meegemaakt? Als ik trouwens wel eens met iemand praat over mijn Jeugd zitten ze allemaal met hun oren te klapperen. Maar het voelt nu alsof ik degene ben die iets heeft verpest.
Ik heb geen leuke jeugd gehad. Mijn ouders zijn hoogopgeleide mensen die altijd alleen dingen deze vroeger die zij leuk vonden. Ik mocht alleen boeken lezen en klassieke muziek luisteren. Ik hoorde er nooit bij op school. Als we dan iets voor kinderen deden moesten we de hele dag aanhoren hoe vreselijk het was.
Ik was een heel onzeker en angstig meisje en had geen vrienden. Ouders hebben mij nooit proberen te helpen meer contacten te maken. Sport wilde ze niet hebben want dan moesten ze kleding wassen en op zaterdag naar wedstrijden rijden.
Ik voelde mij vaak te veel. Mijn hele puberteit was een en al geschreeuw dat ik het niet goed deed op school, uren overhoren door mn vader. Elke dag hoorde ik hoe moeilijke puber ik was, terwijl ik nooit wat heb gedaan...
Ook zijn mijn ouders communisten en had ik geen prive. Mocht nooit de deur op slot doen als ik ging douchen of een dagboek hebben. Ze hebben later zelf toegegeven mij te hebben bespied terwijl ik mijn eerste zoen kreeg na een afspraakje met een jongen.
Kreeg regelmatig te horen dat ik een nagel aan hun doodskist ben en of ik er maar nooit geweest was.
Enfin, inmiddels zien we ze regelmatig en altijd komt weer naar voren dat ze vinden dat mijn kinderen vervelend zijn. Vandaag echter zei mn moeder weer een dat ik ze eens aan moet pakken en dat als het haar kinderen waren geweest ze het wel had geweten. Ze had er zelfs een vuist bij in de lucht gestoken. Toen heb ik dus gezegd dat het daarom vast zo gezellig was vroeger bij ons thuis.
De boel escaleerde omdat ze geen kritiek kunnen krijgen en nu willen ze niet meer met mij praten. Ik moet eerst naar de balk In mijn eigen oog kijken voordat ik het heb over hun splinter.
Heeft iemand ook zoiets meegemaakt? Als ik trouwens wel eens met iemand praat over mijn Jeugd zitten ze allemaal met hun oren te klapperen. Maar het voelt nu alsof ik degene ben die iets heeft verpest.
woensdag 21 oktober 2020 19:48
Herken het en heb hier zelf ooit ook hulp voor gezocht. Het is lastig om de moeder/ouder - kind relatie te doorbreken. Je zit nu nog steeds in een ongelijkwaardige relatie en dat zit diep. Pas toen je moeder negatief over jouw kinderen sprak, lukte het om een weerwoord te hebben.
Neem deze tijd dat je ouders afstand nemen om aan jezelf te werken. Nu val jij nog steeds terug in de kindrol. Zoek hulp om in je rol als volwassene te blijven, zodat je een gelijkwaardige relatie aan kan gaan. Of praten je ouders tegen andere volwassenen net zoals tegen jou?
Neem deze tijd dat je ouders afstand nemen om aan jezelf te werken. Nu val jij nog steeds terug in de kindrol. Zoek hulp om in je rol als volwassene te blijven, zodat je een gelijkwaardige relatie aan kan gaan. Of praten je ouders tegen andere volwassenen net zoals tegen jou?
woensdag 21 oktober 2020 19:48
Dat is een punt met dergelijke ouders dat wel een heel stuk ingewikkelder ligt. Wie kent het spel dat gespeeld is om de TO lekker te maken voor dat geld. Wij niet.viva-amber schreef: ↑21-10-2020 19:46Dan kan je niet verbouwen...iets met consequenties. Acceptatie van consequenties hoort bij een leven als volwassene.
woensdag 21 oktober 2020 19:49
Nee, het zijn maar 3 letters. Een strijd bestaat alleen bij de gratie van minimaal 2 partijen die daar aan mee doen.
To gebruikt de mensen die zij geen knip voor de neus waard vindt net zo goed voor geld en opvang. Zij houdt deze dynamiek zelf in stand mogelijk ten koste van haar eigen kinderen.
To gebruikt de mensen die zij geen knip voor de neus waard vindt net zo goed voor geld en opvang. Zij houdt deze dynamiek zelf in stand mogelijk ten koste van haar eigen kinderen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 21 oktober 2020 19:52
Heel goed van je dat je voor je kinderen bent opgekomen en ook voor jezelf.
Dit soort jeugd heeft een doorlopend helingsproces nodig.
Bij mij kwam er bijvoorbeeld al een omslag toen ik als tiener met kinderen werkte. Toen zag ik pas hoe klein kinderen zijn en dat het best raar is om je kind bepaald gedrag kwalijk te nemen.
Ik heb me zolang zo geschaamd voor mezelf, want ik zag mezelf als hoe mijn ouders me beschreven.
Als kind denk je toch dat je bepaald gedrag over je afroept, ik heb zo hard gebeden tot Jezus om de volgende dag het wel een keer goed te doen, zoals de andere kinderen (ons gezin was niet kerkelijk maar school wel dus ik dacht dat dat me misschien zou helpen).
Ik had echt hoop dat als ik nou eenmaal het goede gedrag had gevonden het leuk en gezellig zou worden.
Op een gegeven moment was ik een jaar of 14 en heb me een paar maanden precies zo gedragen hoe het moest.
Het bleek alleen maar meer agressie op te roepen.
Als je zelf kinderen hebt zie je iedere leeftijdscategorie en dat roept pijnlijke herinneringen op en soms ook een lelijke spiegel, omdat je gedrag onbewust kopieert.
Ik vind het soms hard werken om de circel te doorbreken, maar de eerste stap heb je gezet. Daar kun je heel trots op zijn.
Je kunt nu vanuit de comfortabele positie van geliefde moeder, volwassene, collega eraan werken het te verwerken.
Erger dan hoe het was wordt het nooit meer!
Dit soort jeugd heeft een doorlopend helingsproces nodig.
Bij mij kwam er bijvoorbeeld al een omslag toen ik als tiener met kinderen werkte. Toen zag ik pas hoe klein kinderen zijn en dat het best raar is om je kind bepaald gedrag kwalijk te nemen.
Ik heb me zolang zo geschaamd voor mezelf, want ik zag mezelf als hoe mijn ouders me beschreven.
Als kind denk je toch dat je bepaald gedrag over je afroept, ik heb zo hard gebeden tot Jezus om de volgende dag het wel een keer goed te doen, zoals de andere kinderen (ons gezin was niet kerkelijk maar school wel dus ik dacht dat dat me misschien zou helpen).
Ik had echt hoop dat als ik nou eenmaal het goede gedrag had gevonden het leuk en gezellig zou worden.
Op een gegeven moment was ik een jaar of 14 en heb me een paar maanden precies zo gedragen hoe het moest.
Het bleek alleen maar meer agressie op te roepen.
Als je zelf kinderen hebt zie je iedere leeftijdscategorie en dat roept pijnlijke herinneringen op en soms ook een lelijke spiegel, omdat je gedrag onbewust kopieert.
Ik vind het soms hard werken om de circel te doorbreken, maar de eerste stap heb je gezet. Daar kun je heel trots op zijn.
Je kunt nu vanuit de comfortabele positie van geliefde moeder, volwassene, collega eraan werken het te verwerken.
Erger dan hoe het was wordt het nooit meer!
woensdag 21 oktober 2020 19:52
Ah , dus je hebt vreselijke ouders maar ze zijn wel goed om geld te lenen en op je kinderen te passen ? Ik haak af.
woensdag 21 oktober 2020 19:52
Heb je dat zonder hulp gekund? Want het is een heel lastig proces. En ook een heel onnatuurlijk proces.VANTA schreef: ↑21-10-2020 19:33Ik heb het gedaan.
Ik had een innerlijke stem, een onvolwassen onzekere stem die continue zei dat ik hun liefde en erkenning nodig had en dus bleef ik daarnaar zoeken. Uiteraard kreeg ik dat nooit, enkel afwijzing, inbreuk op mijn persoon. Uiteindelijk ging er bij mij een knop om; de realisatie dat ik ze helemaal niet nodig had. Pas toen ik het idee, dat ik van mijn ouders liefde en erkenning nodig had, losliet, kon ik groeien naar echte volwassenheid. Daarbij was het noodzakelijk dat ik het contact verbrak. Ik heb de zin 'Ik heb ze niet nodig' vaak tegen mezelf gezegd.
woensdag 21 oktober 2020 19:55
Ik heb het ook gedaan. Was simpeler dan verwacht, maar dat kwam door een heel klein karaktertrekje van mij.lindaatje1900 schreef: ↑21-10-2020 19:52Heb je dat zonder hulp gekund? Want het is een heel lastig proces. En ook een heel onnatuurlijk proces.
woensdag 21 oktober 2020 19:57
Hier ben ik het even totaal niet mee eens. Ik denk dat juist men op het moment dat ie kinderen krijgt reflecteert op zijn jeugd en daardoor juist ziet wat er 'mis' was vroeger.
woensdag 21 oktober 2020 20:09
Stokske, ik denk dat je ogen opengaan he? Dat je ontdekt dat het niet meer houdbaar is. dat je alles hebt geprobeerd om de liefde van je ouders te winnen, soms zelfs ten koste van jezelf en je kinderen. Maar dat je erachter komt dat zij ondanks al je inspanningen niet veranderen en zelfs gewoon doorgaan op dezelfde weg.
Praat erover met je partner. Met vriendinnen. Met een professional. Dit kun jij stoppen. Jij mag kiezen voor jezelf. Voor je gezin. ZIJ zijn je liefde, waardering en acceptatie. En jij het hunne.
Praat erover met je partner. Met vriendinnen. Met een professional. Dit kun jij stoppen. Jij mag kiezen voor jezelf. Voor je gezin. ZIJ zijn je liefde, waardering en acceptatie. En jij het hunne.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 21 oktober 2020 20:16
Ik herken het wel in aanloop naar 30. Hier nog geen kinderen maar wel dit proces doorlopen. Met hulp overigens.Due-scimmie schreef: ↑21-10-2020 19:57Hier ben ik het even totaal niet mee eens. Ik denk dat juist men op het moment dat ie kinderen krijgt reflecteert op zijn jeugd en daardoor juist ziet wat er 'mis' was vroeger.
Mijn moeder was niet zó naar, maar wel heel manipulatief. De band werd even heel slecht en is daarna gelijkwaardig opgebouwd. Grenzen aangeven enzo. Doorzien hoe moeders persoonlijkheid in elkaar zit. Gaat een stuk beter zo.
woensdag 21 oktober 2020 20:27
Bij mij was er ook ooit ineens zo'n omslagmoment. Het was echt alsof mijn ogen voor de eerste keer open gingen. Ik zag toen pas wie mijn moeder werkelijk was en wat ze mij had aangedaan. Ik was toen zelf ook ongeveer 30 jaar. Nu is het bijna 8 jaar verder en heb ik veel therapie gehad en gaat het een stuk beter.
Ik heb wel nog contact met mijn moeder, maar geef mijn grenzen heel goed aan. Het scheelt denk ik ook dat ik geen kinderen heb. Ik zou mijn moeder nooit op mijn kinderen laten passen als ik die had, dat zou ik zelf niet aan kunnen.
Het is lastig je los te maken. je wil ergens niet toegeven dat het inderdaad niet klopte en je wil gewoon een leuke relatie. Maar onthou dat jij het niet steeds verpest, dat zijn zij! Je bent bezig om zo min mogelijk het evenwicht te verstoren maar het gebeurd toch steeds. Door hun!
Die acceptatie en liefde gaat niet meer komen, dit zal een proces moeten worden tussen accepteren hoe ze zijn en leren grenzen aan te geven of contact verbreken. Doe het niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. Leen nog liever die 10.000 euro bij een bank en vraag opvangtoeslag aan dan dat je dingen maar accepteert.
Ik raad je echt aan om naar de huisarts te gaan en om therapie te vragen, het heeft mij zo goed geholpen. Heel veel sterkte ermee, het klinkt alsof je aan het herbeleven bent. Probeer steun te vinden bij je partner of eventueel vrienden nu.
Ik heb wel nog contact met mijn moeder, maar geef mijn grenzen heel goed aan. Het scheelt denk ik ook dat ik geen kinderen heb. Ik zou mijn moeder nooit op mijn kinderen laten passen als ik die had, dat zou ik zelf niet aan kunnen.
Het is lastig je los te maken. je wil ergens niet toegeven dat het inderdaad niet klopte en je wil gewoon een leuke relatie. Maar onthou dat jij het niet steeds verpest, dat zijn zij! Je bent bezig om zo min mogelijk het evenwicht te verstoren maar het gebeurd toch steeds. Door hun!
Die acceptatie en liefde gaat niet meer komen, dit zal een proces moeten worden tussen accepteren hoe ze zijn en leren grenzen aan te geven of contact verbreken. Doe het niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. Leen nog liever die 10.000 euro bij een bank en vraag opvangtoeslag aan dan dat je dingen maar accepteert.
Ik raad je echt aan om naar de huisarts te gaan en om therapie te vragen, het heeft mij zo goed geholpen. Heel veel sterkte ermee, het klinkt alsof je aan het herbeleven bent. Probeer steun te vinden bij je partner of eventueel vrienden nu.
woensdag 21 oktober 2020 20:38
woensdag 21 oktober 2020 20:45
Zoek hulp en een oppas en betaal de lening zsm af.
Ik heb een dergelijke ouder en nu ik zelf een jong kind heb, doorleef ik pas echt wat een verknipte denkbeelden die ouder heeft. Uit een soort gevoel van controle houd ik wel enig contact, maar volledig op mijn voorwaarden, geen enkele afhankelijkheid, afspraken altijd met een logisch eindmoment et cetera. Ik zit nog wel te bedenken hoe dat moet als kinderen ouder zijn, helemaal verbreken is dan ook wel een optie. Sterkte, goed dat je voor je kinderen en daarmee indirect ook voor jezelf en je 'jongere zelf' bent opgekomen!
Ik heb een dergelijke ouder en nu ik zelf een jong kind heb, doorleef ik pas echt wat een verknipte denkbeelden die ouder heeft. Uit een soort gevoel van controle houd ik wel enig contact, maar volledig op mijn voorwaarden, geen enkele afhankelijkheid, afspraken altijd met een logisch eindmoment et cetera. Ik zit nog wel te bedenken hoe dat moet als kinderen ouder zijn, helemaal verbreken is dan ook wel een optie. Sterkte, goed dat je voor je kinderen en daarmee indirect ook voor jezelf en je 'jongere zelf' bent opgekomen!
woensdag 21 oktober 2020 20:50
Nee, ik heb hulp gehad bij het proces. En dat raad ik TO ook aan.lindaatje1900 schreef: ↑21-10-2020 19:52Heb je dat zonder hulp gekund? Want het is een heel lastig proces. En ook een heel onnatuurlijk proces.
woensdag 21 oktober 2020 21:03
Dat is in mijn ogen gewoon kindermishandeling.stokske schreef: ↑21-10-2020 19:09Het ligt gevoelig, natuurlijk wil
Ik leuk contact. Maar nu loop ik alleen op mn tenen. Heb zoveel voorbeelden. Met carnaval heeft mijn noeder mij zo angstig gemaakr datik mijn jas niet uitmocht tijdens se optocht. _anders werd ik ziek
Ik was noodsbang. Ze zou langs de kant gaan staaten kijken ofde jas aan bleef. Uiteraard mocht de hele klas zonder jas en bleef de juf ookpusheen( de arme meid). Maar ik was zo vresellijk bang voor mn moeder, de lol was er al van af
Of ft ik we. Klassenfeeate had en dan rond 21 uur se lichten aan gingen ondsatbi ik op hegaald werd. Nou da droop je echht af
ik geef mn bek ook maar een douw
woensdag 21 oktober 2020 21:08
ramy72 schreef: ↑21-10-2020 19:48Herken het en heb hier zelf ooit ook hulp voor gezocht. Het is lastig om de moeder/ouder - kind relatie te doorbreken. Je zit nu nog steeds in een ongelijkwaardige relatie en dat zit diep. Pas toen je moeder negatief over jouw kinderen sprak, lukte het om een weerwoord te hebben.
Neem deze tijd dat je ouders afstand nemen om aan jezelf te werken. Nu val jij nog steeds terug in de kindrol. Zoek hulp om in je rol als volwassene te blijven, zodat je een gelijkwaardige relatie aan kan gaan. Of praten je ouders tegen andere volwassenen net zoals tegen jou?
Ik vind dit eigenlijk één van de mooiste reacties op dit topic. Ramy72 geeft precies aan waar het mis is gegaan.
Uit eigen ervaring kan ik je meegeven dat gestalltetherapie je misschien wel wat handvatten kan geven om er op de juiste manier mee om te gaan. Ik kan je ook adviseren om dat te gaan doen, want onbewust ga je toch dingen overdragen op je kinderen en dat wil je juist voorkomen.
woensdag 21 oktober 2020 22:23
Inderdaad. Ik kan me ook best voorstellen dat als alles al zo karig was je zielsgelukkig bent met wat je wel kan krijgen.
donderdag 22 oktober 2020 03:35
Soms weet je ook gewoon nog niet beter, dan zit je gewoon nog zo in dat stramien. Pas als er dan iets gebeurd (zoals nu bij TO) dan wordt je echt wakker.Het-groepje schreef: ↑21-10-2020 22:23Inderdaad. Ik kan me ook best voorstellen dat als alles al zo karig was je zielsgelukkig bent met wat je wel kan krijgen.
donderdag 22 oktober 2020 03:49
Dat, en ouders die zo zijn weten de touwtjes ook op latere leeftijd vast te houden. Een goede vriendin en huisgenoot van me kreeg haar studie en kamer betaald, eerst was ik daar zelf als student een beetje jaloers op tot ze een keer een onvoldoende haalde en ik getuige was van een telefoongesprek met haar vader waarbij hij haar de huid volschold en schreeuwde dat ze niks kon. Nu we ouder zijn wil hij graag haar hypotheek betalen als ze in een sjiekere buurt gaat wonen (anders wordt er maar gepraat) maar godzijdank wil ze dat niet.Het-groepje schreef: ↑21-10-2020 22:23Inderdaad. Ik kan me ook best voorstellen dat als alles al zo karig was je zielsgelukkig bent met wat je wel kan krijgen.
donderdag 22 oktober 2020 04:33
Bedankt voor alle reacties. Wat betreft het oppassen, ze passen nu een jaartje op en stonden erop dat ze gingen oppassen omdat vader nu met pensioen is. Man en ik hadden beide onze twijfels maar wilde ze toch een kans geven. Ze vinden het zelf heel goed gaan maar ze hanteren dezelfde stijl bij mijn kinderen als bij mij en dat heeft mijn ogen echt geopend.
Wat betreft de lening: we hadden een bouwdepot en spaargeld erbij voor ons huis vorig jaar toen bleek dat alles rot was en er 10000 euro bij kwam. We konden geen kant op, al ons spaargeld en bouwdepot zat er al in. Wij vinden het vreselijk dat we dat geld moesten aannemen, want mijn moeder gebruikt het inderdaad ook al argument waarom wij haar schofferen.
En weet je, het gaat ook wel eens maanden goed en hebben we het gezellig, maar gisteren was een soort uitbarsting en heb ik eindelijk gezegd wat mij al die jaren al dwarszit.
Ik heb ook een broer en die lijkt heel erg op mn ouders, leeft een beetje hetzelfde, zij hebben minder wrijving. Maar die heeft mogelijk nog meer Verhalen zoals ik, die is af en toe helemaal tot de grond gelijk gemaakt.
Ik heb in meerdere momenten in mijn leven therapie gehad en daar kwam het altijd naar voren.
Wat betreft de lening: we hadden een bouwdepot en spaargeld erbij voor ons huis vorig jaar toen bleek dat alles rot was en er 10000 euro bij kwam. We konden geen kant op, al ons spaargeld en bouwdepot zat er al in. Wij vinden het vreselijk dat we dat geld moesten aannemen, want mijn moeder gebruikt het inderdaad ook al argument waarom wij haar schofferen.
En weet je, het gaat ook wel eens maanden goed en hebben we het gezellig, maar gisteren was een soort uitbarsting en heb ik eindelijk gezegd wat mij al die jaren al dwarszit.
Ik heb ook een broer en die lijkt heel erg op mn ouders, leeft een beetje hetzelfde, zij hebben minder wrijving. Maar die heeft mogelijk nog meer Verhalen zoals ik, die is af en toe helemaal tot de grond gelijk gemaakt.
Ik heb in meerdere momenten in mijn leven therapie gehad en daar kwam het altijd naar voren.
donderdag 22 oktober 2020 07:41
Wat maakte dat je, ondanks therapie, toch je eigen grenzen nog zo laat overtreden? Was je misschien nog niet klaar voor de consequenties daarvan? Is heel begrijpelijk hoor, maar wellicht dat het nu anders is. Dat je broer minder wrijving heeft zou best kunnen omdat hij zich (van nature) iets makkelijker kan vormen naar je ouders. Maar gezond en fijn is dat niet. Jouw ogen zijn mede-geopend doordat jou dat (op het vlak van je kinderen) níet meer lukt. Das een zegen.
Wat is je plan nu? Veel sterkte en succes gewenst!
Wat is je plan nu? Veel sterkte en succes gewenst!
