Scheiden of doorgaan voor kinderen

@Thordis: Ja dat gebrek aan werken aan jezelf zie je veel om je heen bij de mensen. Als je ze wat beter kent komen vaak de verhalen uit het verleden boven en zie je ook de sporen die het bij hun nagelaten heeft. Alleen deze nog zelf onderkennen en dan nog zelfs ernaar handelen zijn vaak stappen te veel gevraagd. Dooddoeners als "ik ben nu zo eenmaal" worden te pas en te onpas gebruikt om toch maar niet toe te moeten geven dat er best nog wel wat werk aan de winkel is. Op die manier blijven mensen hun eigen falen op de andere partner projecteren. Mensen met bindingsangst bijvoorbeeld of zij die veelvuldig vragen 'zie je me wel graag/hou je wel van me' moeten eerst hun eigen angsten onder ogen komen of lopen het gevaar datzelfde patroon in elke opeenvolgende relatie te herhalen.
Gelukkig is de drempel naar hulpverlening tegenwoordig al heel wat afgenomen maar de grote sprong voorwaarts zal op dat vlak nog wel een generatie duren want zeker bij de ouderen (50 plussers) blijft het vaak nog een te hoge drempel. Van hen hoor ik toch meestal 'Ik ben toch niet gek' dus laten ze bijgevolg maar alles zoals het is.
Een stabiele persoonlijkheid met een stabiele fundering is een noodzakelijke voorwaarde voor het kunnen verkrijgen van een stabiele relatie. Ontbreekt het voorgaande dan krijg je de labiele soorten waarvan iedereen op voorhand al weet dat daar op termijn alles wel mis zal gaan en blijven gaan. Dus ja ik ben het volledig me je eens en ook blij dat je de tijd genomen hebt om het zo duidelijk uit te leggen. Veel relationele problemen draaien in de kern dus om om de wisselwerking tussen de opgelopen emotionele bagage van de partners en hun al dan niet gepaste copingmechanismen ervoor en niet om de relatie zelf.

komeet1805 schreef: ↑

14-01-2019 22:28

Veel relationele problemen draaien in de kern dus om om de wisselwerking tussen de opgelopen emotionele bagage van de partners en hun al dan niet gepaste copingmechanismen ervoor en niet om de relatie zelf.

Dan zeg je dus eigenlijk dat iedereen die zelf maar stabiel genoeg is met elke andere willekeurige stabiele persoon een goede relatie kan hebben.

@Zeeuwsmeisje: in theorie wel maar in werkelijkheid wordt er natuurlijk geselecteerd op voorkeuren. Maar eenmaal je partner gekozen en je werkt beiden goed aan jezelf heeft je relatie een grotere kans van langdurig slagen. Maar het is zeker niet absoluut. Evenwichtige partners kunnen nu eenmaal ook langzaam van elkaar vervreemden doordat ze een andere weg inslaan of anders in het leven gaan staan. Volgens mij, maar dat kan ik niet hard maken, zijn dat ook de mensen bij wie een scheidingsafhandeling en de bijgaande modaliteiten gemakkelijker verlopen wegens hun vergroot zelfinzicht.

Ik denk dat je iets heel essentieels over het hoofd ziet. Namelijk dat verschillende mensen (door hun eigen karaktereigenschappen etc) verschillende kanten in je naar boven halen. Een partner kiezen doe je dus niet alleen maar op voorkeuren, maar op wat de interactie tussen personen betekent. Bij vriendschappen en zelfs bij collega’s vinden we dat allemaal heel vanzelfsprekend. Maar in partnerrelaties ligt het ineens aan “aan jezelf werken”. Relatietherapeuten, zeker wannee ze boeken schrijven en TED talks houden, hebben ook een verdienmodel hè?

zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑

15-01-2019 10:44

Ik denk dat je iets heel essentieels over het hoofd ziet. Namelijk dat verschillende mensen (door hun eigen karaktereigenschappen etc) verschillende kanten in je naar boven halen. Een partner kiezen doe je dus niet alleen maar op voorkeuren, maar op wat de interactie tussen personen betekent. Bij vriendschappen en zelfs bij collega’s vinden we dat allemaal heel vanzelfsprekend. Maar in partnerrelaties ligt het ineens aan “aan jezelf werken”. Relatietherapeuten, zeker wannee ze boeken schrijven en TED talks houden, hebben ook een verdienmodel hè?

Natuurlijk kun je niet met iedereen een relatie, als je maar aan jezelf werkt.
Maar als je elkaar doelverliefd hebt uitgekozen en je hebt samen een bestaan en een gezin opgebouwd, dan is het wat mij betreft een prima optie om éérst eens aan jezelf en je relatie te werken voordat je dat hele bestaan overhoop trekt.

Niemand beweert dat je met iedereen matcht of dat iedereen altijd bij elkaar past. Maar na 10/15/20 jaar je partner inruilen voor een ander omdat die beter bij je past is niet echt een oplossing denk ik. Als het goed is kom je er in de eerste 2 jaar van je relatie wel tot de conclusie dat je wel of niet genoeg bij elkaar past om samen door te gaan.

Thordis* schreef: ↑

15-01-2019 11:29

Natuurlijk kun je niet met iedereen een relatie, als je maar aan jezelf werkt.
Maar als je elkaar doelverliefd hebt uitgekozen en je hebt samen een bestaan en een gezin opgebouwd, dan is het wat mij betreft een prima optie om éérst eens aan jezelf en je relatie te werken voordat je dat hele bestaan overhoop trekt.

Niemand beweert dat je met iedereen matcht of dat iedereen altijd bij elkaar past. Maar na 10/15/20 jaar je partner inruilen voor een ander omdat die beter bij je past is niet echt een oplossing denk ik. Als het goed is kom je er in de eerste 2 jaar van je relatie wel tot de conclusie dat je wel of niet genoeg bij elkaar past om samen door te gaan.

Ik denk dat het veel mensen niet lukt om dat in die eerste 2 jaar te achterhalen en er dan ook naar te handelen. Ik kon dat tijdens mijn huwelijk in elk geval niet. Verliefdheid is ook niet de beste graadmeter daarvoor (al betekent dat beslist niet ik vind dat je zonder kunt!) Ook groeien mensen soms juist door hun persoonlijke ontwikkeling uit elkaar. Als je besluit om aan je relatie te werken lijkt het me verstandig om je die vragen éérst te stellen. Ik lees het hier meestal andersom.

Deze opvatting gaat ervan uit dat mensen er wél voor gemaakt (kunnen) zijn om hun hele leven bij elkaar te blijven. In feite is dat de grote uitzondering. Je zou ook van de gedachte kunnen uitgaan dat een partner je gedurende een bepaalde tijd van je leven begeleidt, en jij hem/haar, en het na die tien, vijftien jaar gewoon voldoende is geweest. Het "uit elkaar groeien" waar Zeeuwsmeisje het over heeft, maar dan zonder de negatieve connotatie.

Bulbul schreef: ↑

15-01-2019 13:25

Deze opvatting gaat ervan uit dat mensen er wél voor gemaakt (kunnen) zijn om hun hele leven bij elkaar te blijven. In feite is dat de grote uitzondering. Je zou ook van de gedachte kunnen uitgaan dat een partner je gedurende een bepaalde tijd van je leven begeleidt, en jij hem/haar, en het na die tien, vijftien jaar gewoon voldoende is geweest. Het "uit elkaar groeien" waar Zeeuwsmeisje het over heeft, maar dan zonder de negatieve connotatie.

Dit is mijn uitgangspunt dus.
Als kind vond ik het al raar dat mensen er blijkbaar van overtuigd waren dat ze 50 ofzo jaar bij elkaar zouden blijven.
Ik denk dat dat helemaal niet kan, op een enkele uitzondering na.
Dat je het wilt snap ik, zeker in de verliefde fase, maar ik vind het zelf niet bij me passen.

komeet1805 schreef: ↑

14-01-2019 22:28

Gelukkig is de drempel naar hulpverlening tegenwoordig al heel wat afgenomen maar de grote sprong voorwaarts zal op dat vlak nog wel een generatie duren want zeker bij de ouderen (50 plussers) blijft het vaak nog een te hoge drempel. Van hen hoor ik toch meestal 'Ik ben toch niet gek' dus laten ze bijgevolg maar alles zoals het is.

Jij hebt echt een heel raar en achterhaald idee bij 50 plussers.
De rest van je verhaal is ook blawawa.

@Karin6789: 'Dat achterhaald idee komt uit eigen ervaring. Kan zijn dat het in andere vrienden en familiekringen anders is. Voor de rest heb ik niet de intentie gehad om iemand te beledigen noch enige blawawa te verkopen..

komeet1805 schreef: ↑

15-01-2019 21:03

@Karin6789: 'Dat achterhaald idee komt uit eigen ervaring. Kan zijn dat het in andere vrienden en familiekringen anders is. Voor de rest heb ik niet de intentie gehad om iemand te beledigen noch enige blawawa te verkopen..

Ik herken wat je schrijft, maar dan niet bij 50+, maar bij 70+.
Ik weet niet hoe oud jij bent, maar als je nog vrij jong bent zal 50+ en 70+ wrsch hetzelfde lijken. Voor mij, als 54-jarige, is er een enorm verschil tussen 50+ en 70+.

@Solomio: Ja, bij oudere mensen in elk geval zou ik zeggen. Die zijn niet opgegroeid met het idee van psychische hulpverlening. Ik ben van nog een generatie jonger dan u en kom uit België. Daar zijn de begrippen depressie en burnout pas de laatste tien jaar echt doorgedrongen wat betreft verkrijgen van ziekteverlet op basis daarvan op het werk en dergelijke terwijl dat in Nederland al in de jaren 90 goed ingeburgerd was. Er is echt wel een mentaliteitsverschil op het aangaan van psychologische hulpverlening tussen Nederland en België hoor.