Relaties
alle pijlers
Scheiden??? Wat doe ik??
woensdag 18 september 2019 om 02:29
Lieve dames,
Hopelijk na het "samenvatten" van mijn verhaal krijgen jullie genoeg inzicht om jullie mening te geven. Want op dit moment worstel ik ontzettend met mijn gevoelens en weet niet of het ene wat ik voel ook het verstandigste is om te doen.
Ik en mijn man zijn 10 jaar getrouwd. Wij hebben samen een prachtig lieve jongen van 7. Ik heb aardig wat mee gemaakt (familie, relaties, emotioneel en financieel) voor dat ik hem ontmoette. Op dat moment wou ik zo graag een veilige haven voor mijn zoon, ik was aan het einde van mijn studie en was al ingeschreven voor een woning. Toen ik mijn man ontmoette was ik 30 en hij 32. Hij had nooit een relatie gehad, simpel gezegd gewoon 2 dates gezoend. Ik vond dat toen heel schattig en een soort van "eer" dat ik zijn eerst was(letterlijk)! Hij gaf aan nooit eerder de behoefte te hebben gehad aan een vriendin, hij was bezig met zijn studie en werk, nieuwe huis tot dat hij dacht nu het moment te zijn om aan relatie te beginnen. Toen is hij pas gaan daten. Tijdens onze relatie was het duidelijk dat hij inderdaad nooit met een vrouw geweest was. Hij kon opgewonden zijn maar zijn lichaam liet niks merken, en wanneer het wel zo was was het bij het aanraken al binnen 2 seconden gebeurd, en daar overdrijf ik echt niet over. Ik ben daar altijd heel begripvol over geweest en vond eerlijk gezegd dat ik dat kon verhelpen en hem alles zal leren. Beginnend bij het aanraken en zoenen en voorspel wat ook al aardig stroef ging. Het was een bewuste keuze van mij om de relatie door te zetten. Hier stond die man tegenover mij, de liefste man die ooit ontmoet heb! Een familie die mij geaccepteerd had, hij was mooi, trouw en serieus. Moest ik dat laten gaan door intimiteit en seks die stroef ging?? Nee, dacht ik bij mij zelf. Het gaat goed komen en alsnog is dat echt niet het alle belangrijkste in een relatie dacht ik toen. Nu zit ik hier achter de scherm 10 jaar verder.
Na gesprekken, artsen bezoeken en pilletjes er komt maar geen verandering in. Élke jaar weer ben ik de ene die het gesprek hierover begint omdat ik het mis, de geborgenheid, de aanraking, de intimiteit die niet op automatische piloot moet gebeuren want meer is het niet in die 2 seconden. Élke jaar weer praat hij het liefst niet over, of worden er beloftes gedaan, maar binnen een week is alles weer van ouds. Laatst gaf hij aan het niet het alle belangrijkste te vinden in een huwelijk, en dat hij het lekker vind maar ook gelukkig is met mij zo, hij zal gewoon zonder seks kunnen zolang wij samen zijn. Hij vroeg verbaast waarom ik wel seks zo belangrijk vind en daar schrok ik best van, want het gaat niet alleen om het seks maar vooral om intiem zijn met elkaar, om huid, aanraking, chemie, gevoelens die gedeeld kunnen worden daarvoor, tijdens en er na. Na 10 jaar getrouwd zijn wij 5 keer intiem geweest, misschien 6 op zijn meest! Ik kan dat niet meer aan....Mijn lichaam schreeuwt naar liefde, naar connectie. Vreemd gaan zit er niet in! Dat zal ik vanuit principe en eigen gevoelens nooit kunnen doen! Maar samen blijven daar twijfel ik ook aan. Élke jaar weer na zo'n gesprek kaart ik aan dat als er niks veranderd dat wij er maar beter uit elkaar moeten gaan en als goede vrienden en ouders voor ons kind moeten zorgen. En elke jaar weer zijn wij beiden heel emotioneel hierover en houden wij hoop, maar er komt geen verandering in. Wij hebben nooit ruzie. Vanaf dag 1 kunnen wij urenlang met elkaar praten over er van alles en nog wat. Wij denken vaak hetzelfde over verschillende onderwerpen in het leven, hij is "dat terzijde" een ontzettend goede en lieve man voor mij en een prachtig vader voor ons zoontje. En dat maakt het zo moeilijk voor mij! Er zijn geen scheidingen in zijn familie, dat maakt hem angstig, en ik voel me jaar na jaar meer als zijn zus en moeder. Alles oprapen en bij elkaar houden voor dat mooie plaatje. Mijn hart zegt nu nee, niet meer. Als ik goed naar mijn gedachten kijk dan zie ik mijzelf in een flatje, thuis komend van mijn werk, kleine net opgehaald van de opvang en die in de weekend weer even naar pappa gaat. Maar ben ik nou echt zo'n ondankbare mens om die gedachten te hebben? Om mijn kind dit aan te doen??? Het breekt míjn hart als ik aan zijn verdriet denk. Ben ik zo egoïstisch?? Het enige wat ik wel weet is dat ik hier wat mee moet....ik ben mijzelf aan het kwijtraken....
Bedankt voor jullie tijd en voor jullie mening.
Hopelijk na het "samenvatten" van mijn verhaal krijgen jullie genoeg inzicht om jullie mening te geven. Want op dit moment worstel ik ontzettend met mijn gevoelens en weet niet of het ene wat ik voel ook het verstandigste is om te doen.
Ik en mijn man zijn 10 jaar getrouwd. Wij hebben samen een prachtig lieve jongen van 7. Ik heb aardig wat mee gemaakt (familie, relaties, emotioneel en financieel) voor dat ik hem ontmoette. Op dat moment wou ik zo graag een veilige haven voor mijn zoon, ik was aan het einde van mijn studie en was al ingeschreven voor een woning. Toen ik mijn man ontmoette was ik 30 en hij 32. Hij had nooit een relatie gehad, simpel gezegd gewoon 2 dates gezoend. Ik vond dat toen heel schattig en een soort van "eer" dat ik zijn eerst was(letterlijk)! Hij gaf aan nooit eerder de behoefte te hebben gehad aan een vriendin, hij was bezig met zijn studie en werk, nieuwe huis tot dat hij dacht nu het moment te zijn om aan relatie te beginnen. Toen is hij pas gaan daten. Tijdens onze relatie was het duidelijk dat hij inderdaad nooit met een vrouw geweest was. Hij kon opgewonden zijn maar zijn lichaam liet niks merken, en wanneer het wel zo was was het bij het aanraken al binnen 2 seconden gebeurd, en daar overdrijf ik echt niet over. Ik ben daar altijd heel begripvol over geweest en vond eerlijk gezegd dat ik dat kon verhelpen en hem alles zal leren. Beginnend bij het aanraken en zoenen en voorspel wat ook al aardig stroef ging. Het was een bewuste keuze van mij om de relatie door te zetten. Hier stond die man tegenover mij, de liefste man die ooit ontmoet heb! Een familie die mij geaccepteerd had, hij was mooi, trouw en serieus. Moest ik dat laten gaan door intimiteit en seks die stroef ging?? Nee, dacht ik bij mij zelf. Het gaat goed komen en alsnog is dat echt niet het alle belangrijkste in een relatie dacht ik toen. Nu zit ik hier achter de scherm 10 jaar verder.
Na gesprekken, artsen bezoeken en pilletjes er komt maar geen verandering in. Élke jaar weer ben ik de ene die het gesprek hierover begint omdat ik het mis, de geborgenheid, de aanraking, de intimiteit die niet op automatische piloot moet gebeuren want meer is het niet in die 2 seconden. Élke jaar weer praat hij het liefst niet over, of worden er beloftes gedaan, maar binnen een week is alles weer van ouds. Laatst gaf hij aan het niet het alle belangrijkste te vinden in een huwelijk, en dat hij het lekker vind maar ook gelukkig is met mij zo, hij zal gewoon zonder seks kunnen zolang wij samen zijn. Hij vroeg verbaast waarom ik wel seks zo belangrijk vind en daar schrok ik best van, want het gaat niet alleen om het seks maar vooral om intiem zijn met elkaar, om huid, aanraking, chemie, gevoelens die gedeeld kunnen worden daarvoor, tijdens en er na. Na 10 jaar getrouwd zijn wij 5 keer intiem geweest, misschien 6 op zijn meest! Ik kan dat niet meer aan....Mijn lichaam schreeuwt naar liefde, naar connectie. Vreemd gaan zit er niet in! Dat zal ik vanuit principe en eigen gevoelens nooit kunnen doen! Maar samen blijven daar twijfel ik ook aan. Élke jaar weer na zo'n gesprek kaart ik aan dat als er niks veranderd dat wij er maar beter uit elkaar moeten gaan en als goede vrienden en ouders voor ons kind moeten zorgen. En elke jaar weer zijn wij beiden heel emotioneel hierover en houden wij hoop, maar er komt geen verandering in. Wij hebben nooit ruzie. Vanaf dag 1 kunnen wij urenlang met elkaar praten over er van alles en nog wat. Wij denken vaak hetzelfde over verschillende onderwerpen in het leven, hij is "dat terzijde" een ontzettend goede en lieve man voor mij en een prachtig vader voor ons zoontje. En dat maakt het zo moeilijk voor mij! Er zijn geen scheidingen in zijn familie, dat maakt hem angstig, en ik voel me jaar na jaar meer als zijn zus en moeder. Alles oprapen en bij elkaar houden voor dat mooie plaatje. Mijn hart zegt nu nee, niet meer. Als ik goed naar mijn gedachten kijk dan zie ik mijzelf in een flatje, thuis komend van mijn werk, kleine net opgehaald van de opvang en die in de weekend weer even naar pappa gaat. Maar ben ik nou echt zo'n ondankbare mens om die gedachten te hebben? Om mijn kind dit aan te doen??? Het breekt míjn hart als ik aan zijn verdriet denk. Ben ik zo egoïstisch?? Het enige wat ik wel weet is dat ik hier wat mee moet....ik ben mijzelf aan het kwijtraken....
Bedankt voor jullie tijd en voor jullie mening.
Je overvraagt me wel meteen op de vroege morgen.
woensdag 18 september 2019 om 08:45
je bent absoluut niet egoistisch, jullie hebben samen een heel groot probleem,
de aanpak tot nu toe heeft niet gewerkt, dus samen praten is geen aanrader...
een relatietherapeut of seksuloog zat die in het rijtje artsen die jullie al bezocht hebben?
Het is een lastig dilemma, want er is ook veel goeds tussen jullie... Mij lijkt het heel moeilijk dat hij het probleem niet inziet en er niet over wil praten. Het is toch echt een gezamenlijk probleem, overigens lees ik dit in alle topics die over dit onderwerp gaan, dat degene die de behoefte niet heeft het ook niet wil adresseren.
Dat zijn lichaam niet meewerkt is 1, maar hij voelt dus ook weinig verlangen?
Is er ook geen spanning tussen jullie? En bevredigt hij jou nadat hij is klaargekomen bijvoorbeeld en is hij nieuwsgierig naar wat jou opwindt?
Na zoveel jaar is het hopen op een wonder, misschien is het tijd om vreemd gaan te overwegen, als dat in jouw geval al vreemd gaan is.....misschien moet je toch anders naar de zaken gaan kijken, in ieder geval zitten jullie in een flinke impasse
Scheiden kan altijd, ik weet niet of je daar zoveel gelukkiger van wordt, ja dan kun je een andere relatie aangaan, maar dat heeft wel de prijs dat je je gezin opbreekt en veel goeds uit deze relatie inlevert.
de aanpak tot nu toe heeft niet gewerkt, dus samen praten is geen aanrader...
een relatietherapeut of seksuloog zat die in het rijtje artsen die jullie al bezocht hebben?
Het is een lastig dilemma, want er is ook veel goeds tussen jullie... Mij lijkt het heel moeilijk dat hij het probleem niet inziet en er niet over wil praten. Het is toch echt een gezamenlijk probleem, overigens lees ik dit in alle topics die over dit onderwerp gaan, dat degene die de behoefte niet heeft het ook niet wil adresseren.
Dat zijn lichaam niet meewerkt is 1, maar hij voelt dus ook weinig verlangen?
Is er ook geen spanning tussen jullie? En bevredigt hij jou nadat hij is klaargekomen bijvoorbeeld en is hij nieuwsgierig naar wat jou opwindt?
Na zoveel jaar is het hopen op een wonder, misschien is het tijd om vreemd gaan te overwegen, als dat in jouw geval al vreemd gaan is.....misschien moet je toch anders naar de zaken gaan kijken, in ieder geval zitten jullie in een flinke impasse
Scheiden kan altijd, ik weet niet of je daar zoveel gelukkiger van wordt, ja dan kun je een andere relatie aangaan, maar dat heeft wel de prijs dat je je gezin opbreekt en veel goeds uit deze relatie inlevert.
woensdag 18 september 2019 om 08:59
Mijn situatie is niet helemaal hetzelfde.
Wij zijn al 14jr samen en hebben de eerste 3 jaar een prima seksleven gehad (3-4x per week).
Na 2 bevallingen dacht ik dat het kwam omdat mijn lichaam veranderd was, dat ik iets niet goed deed.
Ons seksleven is nooit meer terug gekomen zoals het was. Nu zoveel jaren later (inmiddels 3 jaar geleden) is er bij partner ptss en zware depressie gediagnostiseerd. De medicatie op dit moment (AD) helpt ook niet mee.
Toch heb ik wel herkenning in jou gevoelens, die hunkering naar je partner die intiem met je wil zijn. Ik weet van mijzelf dat dit in 'golven' is, het ene moment berust ik erin, het andere moment verlang ik erna.
Ik heb al 1000 gesprekken gevoerd. Ook samen met een psychologe, ik heb brieven geschreven, emailtjes en appjes getikt, dan 'ineens' wil ie 2x per week voor 3 weken lang ofzo. En dan stopt t weer. En ik kan het ook niet meer.
10 weken lang slechts af en toe een kus of een knuffel en daarna ineens seks. Want daar draait t op uit. Ik wil mij weken lang intiem voelen. Aangeraakt worden, opbouw etc.
En die een keer per 2-3 maanden is voor mij niet genoeg.
Open relatie is hier niet mogelijk. Dus ik zit met een dilemma van slikken of stikken. Tot nu toe voor mij blijf ik bij partner en doe t regelmatig met mezelf
wat niet is wat je wil, inderdaad geen huid op huid etc maar voor mij tot nu toe kortdurende oplossing. Want anders word ik gek. 
Hopelijk kom je zelf tot een goede beslissing voor jezelf!
Wij zijn al 14jr samen en hebben de eerste 3 jaar een prima seksleven gehad (3-4x per week).
Na 2 bevallingen dacht ik dat het kwam omdat mijn lichaam veranderd was, dat ik iets niet goed deed.
Ons seksleven is nooit meer terug gekomen zoals het was. Nu zoveel jaren later (inmiddels 3 jaar geleden) is er bij partner ptss en zware depressie gediagnostiseerd. De medicatie op dit moment (AD) helpt ook niet mee.
Toch heb ik wel herkenning in jou gevoelens, die hunkering naar je partner die intiem met je wil zijn. Ik weet van mijzelf dat dit in 'golven' is, het ene moment berust ik erin, het andere moment verlang ik erna.
Ik heb al 1000 gesprekken gevoerd. Ook samen met een psychologe, ik heb brieven geschreven, emailtjes en appjes getikt, dan 'ineens' wil ie 2x per week voor 3 weken lang ofzo. En dan stopt t weer. En ik kan het ook niet meer.
10 weken lang slechts af en toe een kus of een knuffel en daarna ineens seks. Want daar draait t op uit. Ik wil mij weken lang intiem voelen. Aangeraakt worden, opbouw etc.
En die een keer per 2-3 maanden is voor mij niet genoeg.
Open relatie is hier niet mogelijk. Dus ik zit met een dilemma van slikken of stikken. Tot nu toe voor mij blijf ik bij partner en doe t regelmatig met mezelf
wat niet is wat je wil, inderdaad geen huid op huid etc maar voor mij tot nu toe kortdurende oplossing. Want anders word ik gek. Hopelijk kom je zelf tot een goede beslissing voor jezelf!
Not my circus, not my monkeys
woensdag 18 september 2019 om 09:05
silent-witness schreef: ↑18-09-2019 08:59Mijn situatie is niet helemaal hetzelfde.
Wij zijn al 14jr samen en hebben de eerste 3 jaar een prima seksleven gehad (3-4x per week).
Na 2 bevallingen dacht ik dat het kwam omdat mijn lichaam veranderd was, dat ik iets niet goed deed.
Ons seksleven is nooit meer terug gekomen zoals het was. Nu zoveel jaren later (inmiddels 3 jaar geleden) is er bij partner ptss en zware depressie gediagnostiseerd. De medicatie op dit moment (AD) helpt ook niet mee.
Toch heb ik wel herkenning in jou gevoelens, die hunkering naar je partner die intiem met je wil zijn. Ik weet van mijzelf dat dit in 'golven' is, het ene moment berust ik erin, het andere moment verlang ik erna.
Ik heb al 1000 gesprekken gevoerd. Ook samen met een psychologe, ik heb brieven geschreven, emailtjes en appjes getikt, dan 'ineens' wil ie 2x per week voor 3 weken lang ofzo. En dan stopt t weer. En ik kan het ook niet meer.
10 weken lang slechts af en toe een kus of een knuffel en daarna ineens seks. Want daar draait t op uit. Ik wil mij weken lang intiem voelen. Aangeraakt worden, opbouw etc.
En die een keer per 2-3 maanden is voor mij niet genoeg.
Open relatie is hier niet mogelijk. Dus ik zit met een dilemma van slikken of stikken. Tot nu toe voor mij blijf ik bij partner en doe t regelmatig met mezelf
Hopelijk kom je zelf tot een goede beslissing voor jezelf!
pfff, ik ben altijd voor openheid en open vizier maar in dit geval is volgens mij de beste oplossing, om het stiekem buiten de deur te doen.....
je man dwingt jou tot zeer beperkte intimiteit, zonder opbouw, zonder spanning, en zegt het is slikken of stikken, ik vind dat nogal wat eerlijk gezegd.....zeker als je weet dat jij alles al geprobeerd hebt, respect voor jouw volharding hierin....
woensdag 18 september 2019 om 09:07
Hier iemand die ook een laag libido heeft.
Het is niet voor te stellen hoe het is om geen zin in seks te hebben als je wel een libido hebt. De afgelopen 3 jaar ja ons seksleven helemaal ingestort. Mede doordat ik met bepaalde periode depressief ben. Het slikken van AD helpt ook niet mee.
To. Lastig dit hoor. Ik zou naar een seksuoloog gaan. En evt optie minaar overwegen.
Het is niet voor te stellen hoe het is om geen zin in seks te hebben als je wel een libido hebt. De afgelopen 3 jaar ja ons seksleven helemaal ingestort. Mede doordat ik met bepaalde periode depressief ben. Het slikken van AD helpt ook niet mee.
To. Lastig dit hoor. Ik zou naar een seksuoloog gaan. En evt optie minaar overwegen.
woensdag 18 september 2019 om 09:09
Het kan ook best dat hij religieus is grootgebracht en seks dus zag als een echtelijke plicht en, zoals dat vaak gaat met plichten, daar een hekel aan heeft gekregen puur door het gedwongen karakter. Je weet het gewoon niet. Misschien commandeer je hem rond of heb je een andere misschien controlerende houding waardoor hij met geen mogelijkheid zin in seks kan krijgen.
Of wilde je hem te nadrukkelijk seks "leren" zoals een lerares. Als een nieuwe relatie deze houding van leraar tegenover me aanneemt dan windt me dat ook niet erg op.
Het is raden voor mensen die jullie niet kennen.
Of wilde je hem te nadrukkelijk seks "leren" zoals een lerares. Als een nieuwe relatie deze houding van leraar tegenover me aanneemt dan windt me dat ook niet erg op.
Het is raden voor mensen die jullie niet kennen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 18 september 2019 om 09:36
Het is geen vreemdgaan wanneer jullie beide akkoord gaan met een open relatie (voor jou).
En minnaarschap is meer dan op commando opdraven om iemand 15 min op een stokje te rijgen.
Jij hebt een tweede relatie nodig, een van sex en intimiteit. Naast je eerste relatie van liefde, vertrouwen en geborgenheid.
Jouw mening over ‘vreemdgaan’ is cultureel bepaald. Het zijn woorden die anderen hebben gezegd, die jij voor waar hebt aangenomen en eigen hebt gemaakt. Jouw oordeel over vreemdgaan is geen universele wet, zoals bv zwaartekracht. Verruim jouw ‘waarheid’ over jouw wereld en je probleem is direct opgelost.
En minnaarschap is meer dan op commando opdraven om iemand 15 min op een stokje te rijgen.
Jij hebt een tweede relatie nodig, een van sex en intimiteit. Naast je eerste relatie van liefde, vertrouwen en geborgenheid.
Jouw mening over ‘vreemdgaan’ is cultureel bepaald. Het zijn woorden die anderen hebben gezegd, die jij voor waar hebt aangenomen en eigen hebt gemaakt. Jouw oordeel over vreemdgaan is geen universele wet, zoals bv zwaartekracht. Verruim jouw ‘waarheid’ over jouw wereld en je probleem is direct opgelost.
woensdag 18 september 2019 om 10:33
Je moet er dan wel net een treffen die jou leuk vindt om te zoenen of mee naar bed te gaan maar dan niet meer dan een uurtje met jou samen wil zijn. Dus jou niet hoeft te zien aan de ontbijttafel, huilend omdat je een reprimande hebt gekregen van je baas, als je kind verkouden is of je moeder gestorven is. Dat mag "die andere sukkel" doen.dansenindewind schreef: ↑18-09-2019 09:36
En minnaarschap is meer dan op commando opdraven om iemand 15 min op een stokje te rijgen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 18 september 2019 om 10:48
Waarom 1 uur?retrostar schreef: ↑18-09-2019 10:33Je moet er dan wel net een treffen die jou leuk vindt om te zoenen of mee naar bed te gaan maar dan niet meer dan een uurtje met jou samen wil zijn. Dus jou niet hoeft te zien aan de ontbijttafel, huilend omdat je een reprimande hebt gekregen van je baas, als je kind verkouden is of je moeder gestorven is. Dat mag "die andere sukkel" doen.
Samen met minnaar lekker koken of uiteten, elkaar langzaam verleiden, vrijen, douchen en gaan. 3 á 4 uur. 1 a 2x per maand.
woensdag 18 september 2019 om 11:10
Jouw beeld van een minnaar lijkt meer op een escort.retrostar schreef: ↑18-09-2019 10:33Je moet er dan wel net een treffen die jou leuk vindt om te zoenen of mee naar bed te gaan maar dan niet meer dan een uurtje met jou samen wil zijn. Dus jou niet hoeft te zien aan de ontbijttafel, huilend omdat je een reprimande hebt gekregen van je baas, als je kind verkouden is of je moeder gestorven is. Dat mag "die andere sukkel" doen.
woensdag 18 september 2019 om 11:29
Herkenbaar probleem helaas. Wij hadden eerst wel een goed seksleven. Nu al lang niet meer. Een open relatie is geen optie voor mijn man. Ik heb wel behoefte aan meer intimiteit.
We hebben het samen goed. Zijn echt maatjes, alleen dit dus. Ik vind het ook lastig om te bepalen of en wanneer je dan gaat scheiden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook nog niet iemand tegen ben gekomen waar het zo goed mee klikt qua normen/waarden, interesses, hobby's etc. Ga ik dit dan weggooien? Lastig.
We hebben het samen goed. Zijn echt maatjes, alleen dit dus. Ik vind het ook lastig om te bepalen of en wanneer je dan gaat scheiden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook nog niet iemand tegen ben gekomen waar het zo goed mee klikt qua normen/waarden, interesses, hobby's etc. Ga ik dit dan weggooien? Lastig.
woensdag 18 september 2019 om 13:16
woensdag 18 september 2019 om 13:38
woensdag 18 september 2019 om 16:11
Bijzonder weer eens te lezen wat er in jouw hoofd omgaat. Jouw baas geeft reprimandes? En dan huil jij? En de rest is ook bijzonder (zwart-wit) te noemen.retrostar schreef: ↑18-09-2019 10:33Je moet er dan wel net een treffen die jou leuk vindt om te zoenen of mee naar bed te gaan maar dan niet meer dan een uurtje met jou samen wil zijn. Dus jou niet hoeft te zien aan de ontbijttafel, huilend omdat je een reprimande hebt gekregen van je baas, als je kind verkouden is of je moeder gestorven is. Dat mag "die andere sukkel" doen.
woensdag 18 september 2019 om 23:53
Nee, ik zal dat niet kunnen. Want het gaat niet alleen om seks maar over alles wat er voor, gedurend en erna gebeurd. Ik zie het vrijen als iets die je samen deelt, veel meer dan seks dus. Misschien ben ik te romantisch of ouderwets, dat weet ik niet. Maar ik zal niet thuis kunnen komen en hem aan kijken en gerust kunnen gaan slapen terwijl ik weet dat ik net met een ander intiem ben geweest.
woensdag 18 september 2019 om 23:58
Ik heb niet jaarlijks met scheiden zitten "dreigen". Dat zal laf en kinderachtig zijn. Dit is een van de vele onderwerpen die aan bod kwamen. Iets wat hij zelf ook begreep ondanks er niet mee eens te zijn. Het gesprek begon ook nooit met de toon van "als dit niet veranderd gaan wij scheiden" of iets dergelijks, maar meer wanneer wij praten over de gevolgen hiervan. Toen kwam het scheiden naar boven. Vreemdgaan niet, want daar sta ik zelf niet achter.
donderdag 19 september 2019 om 00:07
Vanuit mijn kant zal ik het niet kunnen. Als ik puur seks zal missen misschien wel. Maar daar gaat het helemaal niet om. Om mis de liefde tussen man en vrouw met mijn man. Dat zal ik niet vinden bij een andere want hij is hem niet. Mits ik uit die relatie zal zijn, dan ben je weer een band aan het opbouwen met een ander, ipv alleen maar seks willen.
Maar met een gebroken hart puur vanuit wanhoop denk ik en ook nieuwsgierigheid heb ik hem zelfs al een keer voorgesteld om met een andere te proberen, zodat ik er in ieder geval wist of het ook wel aan mij lag, of het bij een andere wel "lukte" of beter ging dan bij mij. Daar werd hij kwaad over, en begreep niet hoe ik zo iets kon voorstellen. Er was geen sprake van.....
donderdag 19 september 2019 om 00:15
Ja, was geen leuke ervaring. Veel technieken die voor het volgende consult "toegepast moesten" worden waardoor echt niks meer vanzelf ging en de nadruk alleen maar groter werd op wat er niet goed ging. Eerlijk gezegd het voelde heel ongemakkelijk, om zo na 1 uur na een pilletje even te gaan liggen (Want echt lang echt zoenen en aanraken hield hij niet vol) en daar lig je dan....en inderdaad, een paar keer(denk 3 keer) na die 2 seconden klaar komen, ging hij wel gelijk naar beden om mij te bevredigen maar ik was nog zo nog niet in het moment door de manier waarop dat het gewoon niet ging en het uiteindelijk vreselijk aanvoelde. Om verdrietig van te worden....
donderdag 19 september 2019 om 00:22
Zo voelt het voor mij ook. Dat ik getrouwd ben met mijn beste vriend. Een open relatie zal ik zelf niet willen, dat zal ik niet kunnen.Nitflex schreef: ↑18-09-2019 07:41Er was natuurlijk een reden dat hij eerder nooit een relatie of seks had gehad. Hij heeft die drive gewoon niet.
Je bent getrouwd met je beste vriend, dat is niet houdbaar. Een open relatie is erg ingewikkeld en zal je niet brengen wat je zoekt, want je zoekt meer dan alleen de seks. Je wil samen zijn met iemand die je wíl aanraken en met je wil zijn.
Als relatie- of sekstherapie niet helpt, en dat zou ik zeker eerst proberen, dan zit er niets anders op dan te scheiden.
Hij kan niet zomaar zeggen dat hij jouw behoeftes, die heel normaal zijn, niet begrijpt en jammer dan. Als jullie het wat vaker doen kan hij zijn uithoudingsvermogen ook wat meer opbouwen.
Als ik nu ieder week gewoon gelijk in bed zal gaan liggen en zeggen kom maar(zonder voorspel of zo) zal hij het zo doen! Er op, 2 seconden klaar en weer er af. Maar dat wil ik niet meer. Ik voel me misbruikt en het voelt vreselijk!
donderdag 19 september 2019 om 00:33
Als wij geluk hebben dan wordt het überhaupt hard, maar eenmaal klaar (na 2 seconden dan)gebeurd er niks meer daar. Ook niet met medicijnen. Het gebrek aan intimiteit is een groot probleem inderdaad. Hij probeert alleen wanneer ik duidelijk maak dat ik wat wil, of wanneer hij ineens zin heeft, en het gaat zo stroef! Geen lange zoen, of mij hard vast pakken of knuffelen. Het is twee handelingen (zoentje, knuffel) en hij wilt al gaan....Maar zo lukte het bij mij niet. Mits ik niet erg zal vinden om voor opblaasbare poppetje te gaan spelen. Dus gebeurt er verder niks meer. Ik heb al ontzettend veel mijn best gedaan om duidelijk te maken wat ik wel en niet lekker vind, en hoe het zoenen en knuffelen en aanraken gaat, maar hij doet alsnog zijn ding. "Zo lang je er niet over praat is er niet" dus praat hij niet over en doet alsof wij het perfecte stel zijnhimalaya schreef: ↑18-09-2019 07:52Dus het is niet alleen de seks die in 2 seconden klaar is (en daarna kan hij niet nog een keer, na een tijdje?) maar het totale gebrek aan intimiteit? Knuffelen jullie wel, kussen jullie, een spontane aanraking, aan elkaar laten weten dat jullie de ander belangrijk vinden?
donderdag 19 september 2019 om 00:46
Nee, daar denk ik eerlijk gezegd helemaal niet aan op dit moment. Als ik aan mijzelf denk dan weet ik dat ik het zal redden en geluk zal kunnen vinden in het alleen zijn en met mijzelf. Maar als ik aan de kleine denk dan breekt het mijn hart! Als wij nou vaak ruzies zouden hebben of iets dergelijks dan zal de beslissing een stuk makkelijker zijn geweest denk ik. Maar dat hebben wij niet. Dat gelaten, gaan wij heel goed om met elkaar. Wij zijn inderdaad hele goede vrienden van elkaar, en ik ben bang dat er meer is er niet....
donderdag 19 september 2019 om 00:49
Hoe is dat kind er gekomen?
Jullie hebben 6 keer seks gehad op 10 jaar tijd en 1 keer op 2 seconden was het een lucky shot? Echt?
Ik zou overigens niet afknappen op "geen seks".
Maar wel op "geen tederheid, nauwelijks knuffels, nauwelijks gemeende kussen, ...".
Dan kan hij nog de perfecte huisman zijn, maar dat vervangt dat allemaal niet.
Al helemaal niet als elke knuffel en elke kus zo mechanisch moet en zo kort mogelijk moet duren.
Wat heeft hij thuis bij zijn ouders gezien?
Is daar enige tederheid en liefde aanwezig?
Of heeft hij zelf een verklaring dat zelfs kussen en knuffelen eigenlijk nauwelijks in hem opkomt en hem gewoon nauwelijks lukt?
Hoe is hij op dat vlak naar zijn kind?
Een kind heeft naast eten, een dak boven zijn hoofd, ... ook af en toe een liefdevolle knuffel nodig.
Ik gok dat je aan hem een prima persoon hebt voor een co-ouderschap.
En een nette scheiding.
Want hij zal jou dus nooit kunnen geven wat je écht zoekt in een man.
Na 10 jaar is dat vrij duidelijk.
Jullie hebben 6 keer seks gehad op 10 jaar tijd en 1 keer op 2 seconden was het een lucky shot? Echt?
Ik zou overigens niet afknappen op "geen seks".
Maar wel op "geen tederheid, nauwelijks knuffels, nauwelijks gemeende kussen, ...".
Dan kan hij nog de perfecte huisman zijn, maar dat vervangt dat allemaal niet.
Al helemaal niet als elke knuffel en elke kus zo mechanisch moet en zo kort mogelijk moet duren.
Wat heeft hij thuis bij zijn ouders gezien?
Is daar enige tederheid en liefde aanwezig?
Of heeft hij zelf een verklaring dat zelfs kussen en knuffelen eigenlijk nauwelijks in hem opkomt en hem gewoon nauwelijks lukt?
Hoe is hij op dat vlak naar zijn kind?
Een kind heeft naast eten, een dak boven zijn hoofd, ... ook af en toe een liefdevolle knuffel nodig.
Ik gok dat je aan hem een prima persoon hebt voor een co-ouderschap.
En een nette scheiding.
Want hij zal jou dus nooit kunnen geven wat je écht zoekt in een man.
Na 10 jaar is dat vrij duidelijk.
