Scheiden??? Wat doe ik??

Lieve dames,
Hopelijk na het "samenvatten" van mijn verhaal krijgen jullie genoeg inzicht om jullie mening te geven. Want op dit moment worstel ik ontzettend met mijn gevoelens en weet niet of het ene wat ik voel ook het verstandigste is om te doen.
Ik en mijn man zijn 10 jaar getrouwd. Wij hebben samen een prachtig lieve jongen van 7. Ik heb aardig wat mee gemaakt (familie, relaties, emotioneel en financieel) voor dat ik hem ontmoette. Op dat moment wou ik zo graag een veilige haven voor mijn zoon, ik was aan het einde van mijn studie en was al ingeschreven voor een woning. Toen ik mijn man ontmoette was ik 30 en hij 32. Hij had nooit een relatie gehad, simpel gezegd gewoon 2 dates gezoend. Ik vond dat toen heel schattig en een soort van "eer" dat ik zijn eerst was(letterlijk)! Hij gaf aan nooit eerder de behoefte te hebben gehad aan een vriendin, hij was bezig met zijn studie en werk, nieuwe huis tot dat hij dacht nu het moment te zijn om aan relatie te beginnen. Toen is hij pas gaan daten. Tijdens onze relatie was het duidelijk dat hij inderdaad nooit met een vrouw geweest was. Hij kon opgewonden zijn maar zijn lichaam liet niks merken, en wanneer het wel zo was was het bij het aanraken al binnen 2 seconden gebeurd, en daar overdrijf ik echt niet over. Ik ben daar altijd heel begripvol over geweest en vond eerlijk gezegd dat ik dat kon verhelpen en hem alles zal leren. Beginnend bij het aanraken en zoenen en voorspel wat ook al aardig stroef ging. Het was een bewuste keuze van mij om de relatie door te zetten. Hier stond die man tegenover mij, de liefste man die ooit ontmoet heb! Een familie die mij geaccepteerd had, hij was mooi, trouw en serieus. Moest ik dat laten gaan door intimiteit en seks die stroef ging?? Nee, dacht ik bij mij zelf. Het gaat goed komen en alsnog is dat echt niet het alle belangrijkste in een relatie dacht ik toen. Nu zit ik hier achter de scherm 10 jaar verder.
Na gesprekken, artsen bezoeken en pilletjes er komt maar geen verandering in. Élke jaar weer ben ik de ene die het gesprek hierover begint omdat ik het mis, de geborgenheid, de aanraking, de intimiteit die niet op automatische piloot moet gebeuren want meer is het niet in die 2 seconden. Élke jaar weer praat hij het liefst niet over, of worden er beloftes gedaan, maar binnen een week is alles weer van ouds. Laatst gaf hij aan het niet het alle belangrijkste te vinden in een huwelijk, en dat hij het lekker vind maar ook gelukkig is met mij zo, hij zal gewoon zonder seks kunnen zolang wij samen zijn. Hij vroeg verbaast waarom ik wel seks zo belangrijk vind en daar schrok ik best van, want het gaat niet alleen om het seks maar vooral om intiem zijn met elkaar, om huid, aanraking, chemie, gevoelens die gedeeld kunnen worden daarvoor, tijdens en er na. Na 10 jaar getrouwd zijn wij 5 keer intiem geweest, misschien 6 op zijn meest! Ik kan dat niet meer aan....Mijn lichaam schreeuwt naar liefde, naar connectie. Vreemd gaan zit er niet in! Dat zal ik vanuit principe en eigen gevoelens nooit kunnen doen! Maar samen blijven daar twijfel ik ook aan. Élke jaar weer na zo'n gesprek kaart ik aan dat als er niks veranderd dat wij er maar beter uit elkaar moeten gaan en als goede vrienden en ouders voor ons kind moeten zorgen. En elke jaar weer zijn wij beiden heel emotioneel hierover en houden wij hoop, maar er komt geen verandering in. Wij hebben nooit ruzie. Vanaf dag 1 kunnen wij urenlang met elkaar praten over er van alles en nog wat. Wij denken vaak hetzelfde over verschillende onderwerpen in het leven, hij is "dat terzijde" een ontzettend goede en lieve man voor mij en een prachtig vader voor ons zoontje. En dat maakt het zo moeilijk voor mij! Er zijn geen scheidingen in zijn familie, dat maakt hem angstig, en ik voel me jaar na jaar meer als zijn zus en moeder. Alles oprapen en bij elkaar houden voor dat mooie plaatje. Mijn hart zegt nu nee, niet meer. Als ik goed naar mijn gedachten kijk dan zie ik mijzelf in een flatje, thuis komend van mijn werk, kleine net opgehaald van de opvang en die in de weekend weer even naar pappa gaat. Maar ben ik nou echt zo'n ondankbare mens om die gedachten te hebben? Om mijn kind dit aan te doen??? Het breekt míjn hart als ik aan zijn verdriet denk. Ben ik zo egoïstisch?? Het enige wat ik wel weet is dat ik hier wat mee moet....ik ben mijzelf aan het kwijtraken....
Bedankt voor jullie tijd en voor jullie mening.

retrostar schreef: ↑

18-09-2019 09:09

Het kan ook best dat hij religieus is grootgebracht en seks dus zag als een echtelijke plicht en, zoals dat vaak gaat met plichten, daar een hekel aan heeft gekregen puur door het gedwongen karakter. Je weet het gewoon niet. Misschien commandeer je hem rond of heb je een andere misschien controlerende houding waardoor hij met geen mogelijkheid zin in seks kan krijgen.

Of wilde je hem te nadrukkelijk seks "leren" zoals een lerares. Als een nieuwe relatie deze houding van leraar tegenover me aanneemt dan windt me dat ook niet erg op.

Het is raden voor mensen die jullie niet kennen.

Religie speelt geen rol, daar hebben wij al over gehad. Hij vertelde wel dat hem altijd geleerd was om heel voorzichtig en respectvol met meisjes om te gaan. Hij gaf aan meerdere keren seks wel lekker te vinden en af en toe te willen, maar niet het alle belangrijkste te vinden en ook niet te missen als het er niet is. "Want een huwelijk is veel meer dan dat". Hierdoor voel ik me alleen schuldig.
Hem aanleren heb ik rustig en met veel liefde geprobeerd. Niks moest maar alles kon op zijn tijd en zonder druk op zijn schouders. Gepraat, uitgelegd, laten zien, hij bleek ook geïnteresseerd naar te luisteren om het vervolgens helemaal weer "op zijn manier " van hoppa en we gaan te gaan doen. Na 10 jaar ben ik het uitleggen zat, het vreet aan me, voelt niet meer vanzelf. Ik is letterlijk alsof ik de enige ben die hier een probleem mee heeft. Heb ik ook tegen hem gezegd. Want als ik het gesprek niet over begin dan gaat hij gewoon door alsof wij de gelukkigst stel zijn.
Het is gewoon niet echt....

Marnamai schreef: ↑

19-09-2019 00:49

Hoe is dat kind er gekomen?

Jullie hebben 6 keer seks gehad op 10 jaar tijd en 1 keer op 2 seconden was het een lucky shot? Echt?

Ik zou overigens niet afknappen op "geen seks".
Maar wel op "geen tederheid, nauwelijks knuffels, nauwelijks gemeende kussen, ...".

Dan kan hij nog de perfecte huisman zijn, maar dat vervangt dat allemaal niet.
Al helemaal niet als elke knuffel en elke kus zo mechanisch moet en zo kort mogelijk moet duren.


Wat heeft hij thuis bij zijn ouders gezien?
Is daar enige tederheid en liefde aanwezig?
Of heeft hij zelf een verklaring dat zelfs kussen en knuffelen eigenlijk nauwelijks in hem opkomt en hem gewoon nauwelijks lukt?

Hoe is hij op dat vlak naar zijn kind?
Een kind heeft naast eten, een dak boven zijn hoofd, ... ook af en toe een liefdevolle knuffel nodig.


Ik gok dat je aan hem een prima persoon hebt voor een co-ouderschap.
En een nette scheiding.
Want hij zal jou dus nooit kunnen geven wat je écht zoekt in een man.
Na 10 jaar is dat vrij duidelijk.

Gek maar waar, ik was inderdaad meteen zwanger na 1 van die keren. En dat heeft er voor gezorgd dat hij ontzettend trots rond liep zo van "het mag niet optimaal zijn maar hey! Ik heb wel een kind gemaakt!" Zei hij af en toe gekscherend. Maar ja, dat is natuurlijk wel jezelf voor de gek houden in die opzichten want wij weten al wel beter dat om zwanger te raken hoef je niet eens per se penetratie te hebben.

Mechanisch en kort is inderdaad een goede worden keuze....zo voelt het voor mij in ieder geval wel...

Hij komt uit een liefdevolle familie. Vader en moeder getrouwd tot aan het einde, en die hielden zichtbaar van elkaar(wat ik altijd mooi en lief vond). Zij moeder zei ook altijd tegen mij "kind, maak je geen zorgen, hij houdt ontzettend veel van jou. Ontrouw en scheiden doet hij niet." Niet dat zij het wist wat er speelde hoor. Hij heeft zijn ouders zeker als grote voorbeeld overgenomen. En dat vind ik ook mooi. Toch zeg ik, hoe mooi het ook lijkt te zijn, je weet nooit zeker wat een stel echt bij elkaar houdt. Hij zegt mee eens te zijn, maar het bij elkaar blijven ondanks alles het belangrijkste te vinden want dat doe je toch als je van elkaar houdt?
Dan voel ik me schuldig, dat ik "niet tevreden" kan zijn met wat ik heb in onze relatie.
Naar ons kind is hij heel warm en liefdevol! Knuffelen, kusjes doet hij zeker.

Wij hebben laats vrij open gepraat over het scheiden. "Stel dat het zal gebeuren hoe zie je het..." En zv
Hij gaf aan het absoluut niet te willen en zeker voor ons te willen knokken, maar als het wel zo ver zal komen dat hij dichtbij zal willen wonen ivm de kleine en dat hij zichzelf zelfs bij mij op bezoek zag komen voor een kopie thee. Het was een lastig gesprek, heel emotioneel en ook respectvol.
Maar ik voel me zo vreselijk bij....alsof ik een goud van een vent wil laten gaan omdat ik er niet tevreden kan zijn met wat hij mij wel kan bieden.
Of het reëel is of niet....Of het door mijn gevoelens komt en niet mijn verstand weet ik niet....Maar daar zit ik er mee te worstelen

yeps1 schreef: ↑

19-09-2019 01:19

Ik snap je probleem van ontbreken van intimiteit. Dat is op een gegeven moment waarschijnlijk niet meer vol te houden.
Maar. .ik verbaas me over de zin 'Als ik goed naar mijn gedachten kijk dan zie ik mijzelf in een flatje, thuis komend van mijn werk, kleine net opgehaald van de opvang en die in de weekend weer even naar pappa gaat. '..jij gaat er blijkbaar vanuit dat t kind bij jou gaat wonen en t weekend naar papa gaat. .bijzonder. ..als t andersom zou zijn ( want vader heeft uiteraard evenveel recht jullie kind bij zich te hebben als jij)dus kind bij papa en in t weekend even naar jou. .zou je dan nog zo positief zijn over de situatie na de scheiding?

Ik begrijp jouw gedachtegang. Dat zeg ik in verband met onze situatie, vooral zijn werk. Hij is vaak in het buitenland ook en hier hebben wij al over gehad. Hij zal simpelweg er niet altijd kunnen zijn door de week voor de kleine dus zal hij bij mij wonen. Natuurlijk alles is bespreekbaar en zo ver zijn wij er niet.
Positief zijn over scheiden ben ik zeker niet...in welk scenario dan ook...anders zal ik ook mij twijfels niet hebben.

Joséphine schreef: ↑

19-09-2019 08:23

Dit vraag ik me ook af.

Nee, dat denk ik niet. Daar hebben wij al over gepraat en hij walgt al van het idee, en dat was zichtbaar dus dat speelt echt niet mee.