Relaties
alle pijlers
Spartelen
dinsdag 18 augustus 2009 om 10:14
Ik ben nieuw hier, en misschien mis ik allerlei voorstel topics ofzo, excuses. Ik wil alleen even graag mijn verhaal kwijt, en kom hier al jaren om te lezen, maar wil nu wel wat gerichte adviezen.
Sinds april vorig jaar heb ik een fijne relatie. We gingen alleen erg hard, zagen elkaar veel en ik zat op gegeven moment steeds bij hem, en sinds ik een wat ruimer plekje heb wonen we samen.
Alles ging goed, er was alleen een discussie punt wat steeds terug kwam: hij wilde af en toe alleen zijn, even rust, dingen met vrienden ondernemen zonder mij.
Dat begreep ik, maar door gebeurtenissen in het verleden kon ik daar slecht mee omgaan. Zodra hij ergens heen wilde, ging er in mn hoofd een knop om en flipte ik, we kregen een discussie of ik werd enorm verdrietig en dan ging hij weg, boos, en hadden we beiden een kutavond, of hij bleef en hadden we beiden een kutavond. Kortom: het werkte niet. Ik beloofde beterschap en werkte er ook aan, maar het bleef lastig.
Toch ging alles goed, we zijn een maandje geleden nog op vakantie geweest en alles was heerlijk, we hebben eigenlijk tot afgelopen vrijdag veel lol, liefde en geborgenheid. Ik dacht daardoor ook dat het niet echt een hot issue was.
Afgelopen vrijdag zouden we samen nog wat boodschappen doen voor verjaardagen ed, maar hij besloot met vrienden weg te gaan. Hij zou 's middags terug zijn, maar was er om half 5 nog niet. Ik werd daar boos om, en toen barstte de bom. Hij kwam uiteindelijk rond half 7 en gooide alles eruit. Er moest verandering komen, anders zou onze relatie stoppen. Een heftige klap, als je het niet zo ziet aankomen. Zondag zouden we samen naar een festival, op uitnodiging van een van de artiesten, en hij wilde dat ik thuis bleef. Ik kon dat slecht accepteren.
Zaterdag zouden we mijn moeders verjaardag vieren, maar dat hebben we afgeblazen. We zijn gaan praten, werden rustig, hebben een heerlijk stuk gefietst en het ging beter. Hij zei ook "we hebben een goede start". Ik had er weer wat vertouwen in.
Hij besloot ook dat ik toch wel meemocht naar het festival de volgende dag en ik dacht nog dat het goed zo zijn, even samen eruit.
Dat was een fout, hij negeerde me, liet me zitten, wilde me halverwege alsnog naar huis sturen, deed dat niet maar liet me alleen en toen we terug reden heeft hij de hele weg niets gezegd. Thuis gooide hij een pizza in de oven, kroop achter zijn computer, at zijn pizza en vertrok naar zijn beste vriend. Ik heb toen zijn moeder gebeld (dat mocht wel van hem, gelukkig) en was weer positief. Ze zei me wat ik al wist (dat ik hem echt ruimte moest gaan geven), maar ook dat hij van mij hield en dat ze zeker wist dat hij niet op zou geven en dat het goed zou komen. Dat was zo fijn! Rest van de avond heb ik lekker een beetje tv gekeken en met wat vrienden gesproken, maar ik had weer moed.
Tot hij thuis kwam, hij ging zitten en zei "ik slaap vanavond op de bank, morgen ga ik weg en dan blijf ik 2 weken weg. Je mag geen contact met me opnemen want ik moet nadenken. En dan besluit ik of ik nog door wil met je." Ik had niets in te brengen. Opeens was onze relatie van een fijne relatie met een probleem, naar een aflopende zaak gegaan. En ik kan voor mijn gevoel gewoon niets bewijzen, hem niets laten zien. Lief doen en zeggen dat ik van hem hou werkt ook niet want dat maakt hem nog meer bekneld.
Hij is nog steeds niet weg (nu op werk, maar komt daarna denk ik weer hier heen) dus wanneer het nu ingaat weet ik ook niet.
Bijkomend probleem: overmorgen trouwt zijn broer. Hij wil nu niet meer dat ik daar mee naar toe ga, en dat vind ik buiten dit alles ook enorm moeilijk te verkroppen.
Ik ga hem die twee weken geven, maar ik ben zo bang en ik wil zo graag een kans hem te bewijzen dat het wel kan. Tot afgelopen donderdag was alles ook prima en gaf hij de indruk enorm veel van me te houden en me niet kwijt te willen.
Straks ga ik voor het eerst naar een haptotherapeute, om te werken aan het probleem. Hopen dat daar ook wat uitkomt.
Dit is eigenlijk de beknopte versie, maar ik moest het even kwijt en misschien hebben jullie wijze raad
Sinds april vorig jaar heb ik een fijne relatie. We gingen alleen erg hard, zagen elkaar veel en ik zat op gegeven moment steeds bij hem, en sinds ik een wat ruimer plekje heb wonen we samen.
Alles ging goed, er was alleen een discussie punt wat steeds terug kwam: hij wilde af en toe alleen zijn, even rust, dingen met vrienden ondernemen zonder mij.
Dat begreep ik, maar door gebeurtenissen in het verleden kon ik daar slecht mee omgaan. Zodra hij ergens heen wilde, ging er in mn hoofd een knop om en flipte ik, we kregen een discussie of ik werd enorm verdrietig en dan ging hij weg, boos, en hadden we beiden een kutavond, of hij bleef en hadden we beiden een kutavond. Kortom: het werkte niet. Ik beloofde beterschap en werkte er ook aan, maar het bleef lastig.
Toch ging alles goed, we zijn een maandje geleden nog op vakantie geweest en alles was heerlijk, we hebben eigenlijk tot afgelopen vrijdag veel lol, liefde en geborgenheid. Ik dacht daardoor ook dat het niet echt een hot issue was.
Afgelopen vrijdag zouden we samen nog wat boodschappen doen voor verjaardagen ed, maar hij besloot met vrienden weg te gaan. Hij zou 's middags terug zijn, maar was er om half 5 nog niet. Ik werd daar boos om, en toen barstte de bom. Hij kwam uiteindelijk rond half 7 en gooide alles eruit. Er moest verandering komen, anders zou onze relatie stoppen. Een heftige klap, als je het niet zo ziet aankomen. Zondag zouden we samen naar een festival, op uitnodiging van een van de artiesten, en hij wilde dat ik thuis bleef. Ik kon dat slecht accepteren.
Zaterdag zouden we mijn moeders verjaardag vieren, maar dat hebben we afgeblazen. We zijn gaan praten, werden rustig, hebben een heerlijk stuk gefietst en het ging beter. Hij zei ook "we hebben een goede start". Ik had er weer wat vertouwen in.
Hij besloot ook dat ik toch wel meemocht naar het festival de volgende dag en ik dacht nog dat het goed zo zijn, even samen eruit.
Dat was een fout, hij negeerde me, liet me zitten, wilde me halverwege alsnog naar huis sturen, deed dat niet maar liet me alleen en toen we terug reden heeft hij de hele weg niets gezegd. Thuis gooide hij een pizza in de oven, kroop achter zijn computer, at zijn pizza en vertrok naar zijn beste vriend. Ik heb toen zijn moeder gebeld (dat mocht wel van hem, gelukkig) en was weer positief. Ze zei me wat ik al wist (dat ik hem echt ruimte moest gaan geven), maar ook dat hij van mij hield en dat ze zeker wist dat hij niet op zou geven en dat het goed zou komen. Dat was zo fijn! Rest van de avond heb ik lekker een beetje tv gekeken en met wat vrienden gesproken, maar ik had weer moed.
Tot hij thuis kwam, hij ging zitten en zei "ik slaap vanavond op de bank, morgen ga ik weg en dan blijf ik 2 weken weg. Je mag geen contact met me opnemen want ik moet nadenken. En dan besluit ik of ik nog door wil met je." Ik had niets in te brengen. Opeens was onze relatie van een fijne relatie met een probleem, naar een aflopende zaak gegaan. En ik kan voor mijn gevoel gewoon niets bewijzen, hem niets laten zien. Lief doen en zeggen dat ik van hem hou werkt ook niet want dat maakt hem nog meer bekneld.
Hij is nog steeds niet weg (nu op werk, maar komt daarna denk ik weer hier heen) dus wanneer het nu ingaat weet ik ook niet.
Bijkomend probleem: overmorgen trouwt zijn broer. Hij wil nu niet meer dat ik daar mee naar toe ga, en dat vind ik buiten dit alles ook enorm moeilijk te verkroppen.
Ik ga hem die twee weken geven, maar ik ben zo bang en ik wil zo graag een kans hem te bewijzen dat het wel kan. Tot afgelopen donderdag was alles ook prima en gaf hij de indruk enorm veel van me te houden en me niet kwijt te willen.
Straks ga ik voor het eerst naar een haptotherapeute, om te werken aan het probleem. Hopen dat daar ook wat uitkomt.
Dit is eigenlijk de beknopte versie, maar ik moest het even kwijt en misschien hebben jullie wijze raad
woensdag 19 augustus 2009 om 10:01
Tammetuk:
U haalt me de woorden uit de mond.
Zoals zij het beschrijft is er een goede relatie met de 'koude kant' en lijkt vriend óók oprecht nog te willen dat het goedkomt over twee weken. Als zij wel de rest van hun leven bij elkaar blijven is het best kut dat je zo'n belangrijke familiegebeurtenis gemist
En zo bedoelde ik het ook, dat Ravenmeisje vragen kan toch aan het bruidspaar of ze even dr koppie mag laten zien op de receptie?
Juist omdat de relatie niet helemaal over is en er een pauze is ingelast (en al zou het helemaal over zijn, als het bruidspaar Ravenmeisje wil ontvangen, dan is het toch okay),
U haalt me de woorden uit de mond.
Zoals zij het beschrijft is er een goede relatie met de 'koude kant' en lijkt vriend óók oprecht nog te willen dat het goedkomt over twee weken. Als zij wel de rest van hun leven bij elkaar blijven is het best kut dat je zo'n belangrijke familiegebeurtenis gemist
En zo bedoelde ik het ook, dat Ravenmeisje vragen kan toch aan het bruidspaar of ze even dr koppie mag laten zien op de receptie?
Juist omdat de relatie niet helemaal over is en er een pauze is ingelast (en al zou het helemaal over zijn, als het bruidspaar Ravenmeisje wil ontvangen, dan is het toch okay),
woensdag 19 augustus 2009 om 10:39
Mijn broer had ook een vriendin die door haar onzekerheid als een klit aan hem vastzat. Doordvermoeiend. Ze zouden gaan samenwonen maar hij heeft het voor die tijd uitgemaakt. Na een jaar is het weer goed gekomen. Ze zagen elkaar af en toe en groeiden weer naar elkaar toe. Inmiddels ander huis, getrouwd en een kind. Zo kan het ook;-)!
woensdag 19 augustus 2009 om 14:43
@Kier; ik vond ergens het idee van een forumster om alleen even naar het officiële gedeelte te gaan ook geen slecht idee.
Is natuurlijk ook niet makkelijk, want je gaat dan niet ff lekker bij je familie zitten, maar dan ben je er in ieder geval geweest, heb je de traan en de lach meegemaakt etc.
@Nundi, 'niet aanhalen' vind ik een mooie uitdrukking Maar ik ben het met je eens, een kaartje en verder is het aan je broer. Wat betreft een bruiloft (en niet over een half jaar maar nú) vind ik het wel nét even iets anders.
Is natuurlijk ook niet makkelijk, want je gaat dan niet ff lekker bij je familie zitten, maar dan ben je er in ieder geval geweest, heb je de traan en de lach meegemaakt etc.
@Nundi, 'niet aanhalen' vind ik een mooie uitdrukking Maar ik ben het met je eens, een kaartje en verder is het aan je broer. Wat betreft een bruiloft (en niet over een half jaar maar nú) vind ik het wel nét even iets anders.
woensdag 19 augustus 2009 om 15:43
Bedankt jullie, ik voel me daarin nu wel wat meer begrepen.
Ik heb ook een kaart gekocht en daar iets voor hun opgeschreven, mijn vriend neemt dat voor ze mee morgen.
Inmiddels ben ik bij mijn ouders en zijn de twee weken van start gegaan. Een beetje onwerkelijk allemaal, maar ik ben er nu wel even rustig over.
Ik heb ook een kaart gekocht en daar iets voor hun opgeschreven, mijn vriend neemt dat voor ze mee morgen.
Inmiddels ben ik bij mijn ouders en zijn de twee weken van start gegaan. Een beetje onwerkelijk allemaal, maar ik ben er nu wel even rustig over.
woensdag 19 augustus 2009 om 16:33
quote:Ravenmeisje schreef op 19 augustus 2009 @ 00:10:
..
Over het aangeven, niet inzien, etc. Ja er is wel eens over gesproken en ja de situaties deden zich voor. Maar ondertussen beweerde hij dat hij een fijne warme relatie had, naar mij en naar iedereen om zich heen, gaf hij tot verkort de indruk dat er totaal niets aan de hand was. De laatste keer dat een ruzie hier zich over voordeed was ergens begin mei. Daarna niet meer en is er ook gesproken over dat het zo goed ging en dat er weinig issues waren, dus ook dit niet.
Maar misschien heb ik kleine dingen gemist/wilde ik het niet zien. Dat zou kunnen en als dat zo is vind ik dat ook vreselijk stom van mezelf.
Ik weet dat het even 2 rotte weken gaan worden, maar ik wil ook gewoon bezig blijven en dingen doen. Af en toe flink huilen of schreeuwen, en hier t eea willen schrijven. Ik ben niet op zoek naar oplossingen om hieronder uit te komen want ik heb er vrede mee. Ik zoek eerder tips voor in die periode, voor mij, niet voor ons. Hoe kan ik los van therapie ook werken aan de situatie?
Hi Ravenmeisje,
ik heb hierboven een stukje onderstreept, doordat hij nu 2 weken rust/nadenktijd wilt betekend niet dat hij nu vind dat hij geen warme fijne relatie heeft, dat moet je echt los zien. Ik heb ook heel veel vrijheid nodig en hoe fijn de relatie met mijn vriend ook is als hij zich zo claimerig zou opstellen zou ik ook op een gegeven moment even de ruimte willen die je vriend nu van je vraagt. Want het is zo'n groot deel van mijn leven die vrijheid dat het het overwegen waard is. Het voelt alsof je anders continu moet oppassen en of je je vriend/vriendin wel tevreden houdt als hij/zij blijkbaar zo veel aandacht vraagt. Want je wilt dat beide gelukkig zijn, het zuipt dus energie en concentratie continu.
En tips voor je, durf een eigen leven te hebben en wees niet bang dat hij ervandoor gaat als je je niet met hem bezig bent. Vertrouw in zijn liefde voor jou. Probeer echt los te laten (dat je denkt dat je eigenlijk niet leuk genoeg bent tot dat hij vreemd zou gaan als jij er niet bij bent). Die claimerigheid kan volgens mij alleen maar uit angst komen. Bekijk jou angsten en probeer hier rationeel mee om te gaan. Want als hij jou eigenlijk niet leuk vind tenzij jij altijd je best doet of zijn aandacht moet vasthouden, dan is het eigenlijk helemaal niet leuk voor je. Je wilt iemand die compleet voor je gaat, geef hem die ruimte dan ook. Het kan zijn dat hij de komende tijd (maanden?) juist heel veel afstand neemt om je uit te testen, maar als je volhoudt zal je zien dat hij steeds meer naar je toetrekt. Kijk uit dat je dan niet opeens weer heel claimerig gaat doen in eerste instantie maar blijf 'cool' op afstand, blijf die ruimte geven.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, succes!
..
Over het aangeven, niet inzien, etc. Ja er is wel eens over gesproken en ja de situaties deden zich voor. Maar ondertussen beweerde hij dat hij een fijne warme relatie had, naar mij en naar iedereen om zich heen, gaf hij tot verkort de indruk dat er totaal niets aan de hand was. De laatste keer dat een ruzie hier zich over voordeed was ergens begin mei. Daarna niet meer en is er ook gesproken over dat het zo goed ging en dat er weinig issues waren, dus ook dit niet.
Maar misschien heb ik kleine dingen gemist/wilde ik het niet zien. Dat zou kunnen en als dat zo is vind ik dat ook vreselijk stom van mezelf.
Ik weet dat het even 2 rotte weken gaan worden, maar ik wil ook gewoon bezig blijven en dingen doen. Af en toe flink huilen of schreeuwen, en hier t eea willen schrijven. Ik ben niet op zoek naar oplossingen om hieronder uit te komen want ik heb er vrede mee. Ik zoek eerder tips voor in die periode, voor mij, niet voor ons. Hoe kan ik los van therapie ook werken aan de situatie?
Hi Ravenmeisje,
ik heb hierboven een stukje onderstreept, doordat hij nu 2 weken rust/nadenktijd wilt betekend niet dat hij nu vind dat hij geen warme fijne relatie heeft, dat moet je echt los zien. Ik heb ook heel veel vrijheid nodig en hoe fijn de relatie met mijn vriend ook is als hij zich zo claimerig zou opstellen zou ik ook op een gegeven moment even de ruimte willen die je vriend nu van je vraagt. Want het is zo'n groot deel van mijn leven die vrijheid dat het het overwegen waard is. Het voelt alsof je anders continu moet oppassen en of je je vriend/vriendin wel tevreden houdt als hij/zij blijkbaar zo veel aandacht vraagt. Want je wilt dat beide gelukkig zijn, het zuipt dus energie en concentratie continu.
En tips voor je, durf een eigen leven te hebben en wees niet bang dat hij ervandoor gaat als je je niet met hem bezig bent. Vertrouw in zijn liefde voor jou. Probeer echt los te laten (dat je denkt dat je eigenlijk niet leuk genoeg bent tot dat hij vreemd zou gaan als jij er niet bij bent). Die claimerigheid kan volgens mij alleen maar uit angst komen. Bekijk jou angsten en probeer hier rationeel mee om te gaan. Want als hij jou eigenlijk niet leuk vind tenzij jij altijd je best doet of zijn aandacht moet vasthouden, dan is het eigenlijk helemaal niet leuk voor je. Je wilt iemand die compleet voor je gaat, geef hem die ruimte dan ook. Het kan zijn dat hij de komende tijd (maanden?) juist heel veel afstand neemt om je uit te testen, maar als je volhoudt zal je zien dat hij steeds meer naar je toetrekt. Kijk uit dat je dan niet opeens weer heel claimerig gaat doen in eerste instantie maar blijf 'cool' op afstand, blijf die ruimte geven.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, succes!
donderdag 20 augustus 2009 om 10:03
@tove: dank je, daar heb ik wat aan ja
En ook voor het onderstrepen, dat weet ik wel. Maar hij zei me ook dat hij het moeilijk vindt die positieve dingen die er wel zijn nu even te zien.
Toen ik eergister avond aangaf dat ik hem met rust ging laten, dat ik wilde dat hij zich blijer ging voelen en dat hij niet moest blijven malen om die bruiloft, dat ik gewoon niet ging, was hij dus al rustiger naar mij en kon hij zich meer uiten. Konden we ook weer lachen. Biedt hoop en positiviteit, maar anderzijds voel ik me zo machteloos en verscheurd.
Vandaag is dus die bruiloft, en hoe blij ik ook ben dat ik besloten heb niet te gaan, het steekt wel.
En ook voor het onderstrepen, dat weet ik wel. Maar hij zei me ook dat hij het moeilijk vindt die positieve dingen die er wel zijn nu even te zien.
Toen ik eergister avond aangaf dat ik hem met rust ging laten, dat ik wilde dat hij zich blijer ging voelen en dat hij niet moest blijven malen om die bruiloft, dat ik gewoon niet ging, was hij dus al rustiger naar mij en kon hij zich meer uiten. Konden we ook weer lachen. Biedt hoop en positiviteit, maar anderzijds voel ik me zo machteloos en verscheurd.
Vandaag is dus die bruiloft, en hoe blij ik ook ben dat ik besloten heb niet te gaan, het steekt wel.
zaterdag 22 augustus 2009 om 11:13
Dag drie nu.
Ik heb een hoop inzichten en een hoop plannen. Ik voel me meestal rustig en op sommige momenten kan ik ook echt met andere dingen bezig zijn en het compleet vergeten.
Maar af en toe bevliegt het me, slaat het in als een bom en dan ben ik zo verdrietig.
Ik wil werken voor mijzelf en weer leren dat ik in relaties ook alleen mezelf kan redden, ik ben er al mee bezig.
Maar ik wil graag dat kunnen doen, laten zien, in een relatie met hem. Ik ben nog niet klaar met hem voor mijn gevoel. Hij maakt(e) mij zo gelukkig!
En dan is het rotste nu dat ik moet afwachten. Niet weet hoe hij nu denkt, zich voelt, en maar hopen dat hij de fijne dingen in onze relatie weer positief kan zien en dat niet laat overschaduwen door dit alles. Nog samen met mij het een kans wil geven.
En die machteloosheid voelt echt klote.
Ik heb een hoop inzichten en een hoop plannen. Ik voel me meestal rustig en op sommige momenten kan ik ook echt met andere dingen bezig zijn en het compleet vergeten.
Maar af en toe bevliegt het me, slaat het in als een bom en dan ben ik zo verdrietig.
Ik wil werken voor mijzelf en weer leren dat ik in relaties ook alleen mezelf kan redden, ik ben er al mee bezig.
Maar ik wil graag dat kunnen doen, laten zien, in een relatie met hem. Ik ben nog niet klaar met hem voor mijn gevoel. Hij maakt(e) mij zo gelukkig!
En dan is het rotste nu dat ik moet afwachten. Niet weet hoe hij nu denkt, zich voelt, en maar hopen dat hij de fijne dingen in onze relatie weer positief kan zien en dat niet laat overschaduwen door dit alles. Nog samen met mij het een kans wil geven.
En die machteloosheid voelt echt klote.
zaterdag 22 augustus 2009 om 11:41
Volgens mij heb ik al meerdere topics hierover gelezen en het doet me echt maar aan een ding denken: verlatingsangst in vrij sterke mate. Je bent nu naar een haptonome geweest? Heeft dat geholpen? Ik weet niet precies wat ze daar doen, iets met aanrakingen, maar minder met gesprekken of wel?
Een psycholoog lijkt mij dan beter passen. Ik denk dit omdat ik dingen wel herken, ik heb zelf ook verlatingsangst maar kan er nu wel beter mee omgaan omdat ik weet waar het vandaan komt. Bij mij door het verlies van mijn vader op jonge leeftijd en het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.
Zulk extreem gedrag als je vriend even weg is is ook niet normaal en daarbij kost een relatie zo heel veel energie. Het komt ergens vandaan en als je dat achter je kunt laten en leert hoe je ermee om kunt gaan kun je ook een gelijkwaardige relatie aangaan. Gun je vriend echt die twee weken rust want ik snap ook dat het voor hem erg moeilijk is. Zo te horen wil hij echt met je verder maar is dit (logisch) een heel moeilijk punt. Hij moet ook gewoon kunnen leven in een relatie, net als jij.
Richt je inderdaad meer op jezelf, ga leuke dingen doen (ook al ben je liever bij hem), ga sporten, naar de schoonheidsspecialist noem maar op. Dingen waar je ook weer iets voor terugkrijgt. Probeer niet afhankelijk te zijn van hem en zijn dagindeling. Hij loopt niet weg als je hem een paar uur niet ziet. Voor veel mensen merk ik hier dat verlatingsangst iets is wat moeilijk te begrijpen valt, het is ook niet realistisch maar komt voor uit iets uit je verleden. Je kunt het pas echt goed begrijpen als je het zelf hebt denk ik. Hoop echt dat je goede hulp kunt vinden want het kan je echt belemmeren. Als je vriend beter begrijpt waar jouw gedrag vandaan komt kan hij er ook meer rekening mee houden en het begrijpen. Mijn vriend heeft me er echt wel bij gesteund en begreep ook goed waarom ik dat had. Sterkte meisje!
Een psycholoog lijkt mij dan beter passen. Ik denk dit omdat ik dingen wel herken, ik heb zelf ook verlatingsangst maar kan er nu wel beter mee omgaan omdat ik weet waar het vandaan komt. Bij mij door het verlies van mijn vader op jonge leeftijd en het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.
Zulk extreem gedrag als je vriend even weg is is ook niet normaal en daarbij kost een relatie zo heel veel energie. Het komt ergens vandaan en als je dat achter je kunt laten en leert hoe je ermee om kunt gaan kun je ook een gelijkwaardige relatie aangaan. Gun je vriend echt die twee weken rust want ik snap ook dat het voor hem erg moeilijk is. Zo te horen wil hij echt met je verder maar is dit (logisch) een heel moeilijk punt. Hij moet ook gewoon kunnen leven in een relatie, net als jij.
Richt je inderdaad meer op jezelf, ga leuke dingen doen (ook al ben je liever bij hem), ga sporten, naar de schoonheidsspecialist noem maar op. Dingen waar je ook weer iets voor terugkrijgt. Probeer niet afhankelijk te zijn van hem en zijn dagindeling. Hij loopt niet weg als je hem een paar uur niet ziet. Voor veel mensen merk ik hier dat verlatingsangst iets is wat moeilijk te begrijpen valt, het is ook niet realistisch maar komt voor uit iets uit je verleden. Je kunt het pas echt goed begrijpen als je het zelf hebt denk ik. Hoop echt dat je goede hulp kunt vinden want het kan je echt belemmeren. Als je vriend beter begrijpt waar jouw gedrag vandaan komt kan hij er ook meer rekening mee houden en het begrijpen. Mijn vriend heeft me er echt wel bij gesteund en begreep ook goed waarom ik dat had. Sterkte meisje!
zaterdag 22 augustus 2009 om 11:48
Ik weet waar het vandaan komt, en hij ook.
Daar hoef ik ook niet meer achter te komen, maar blijkbaar helpt de wetenschap niet, voor mij niet, maar voor hem ook niet. Want er is voor hem te weinig in de situatie veranderd.
Ik heb bewust voor haptonomie gekozen omdat ik eerder bij een psycholoog ben geweest en dat niets vond. Dit is veel praten, en af en toe oefeningen met energie en aanraking voor jezelf. Ik kan het slecht uitleggen (als ik het nu lees vind ik het zelf een beetje gek), maar dat eerste gesprek voelde al heel goed. Dinsdag ga ik weer.
Ik doe nu ook erg mijn best mijn zinnen te verzetten, ik weet nu ook dat ik alleen kan leven, en genieten. Maar in deze situatie lopen al die zaken al helemaal door elkaar en heb ik juist nog meer behoefte aan hem, niet vanwege de afhankelijkheid alleen, maar ook omdat ik graag wil praten over de situatie, iets wil doen. En ookal weet ik dat deze twee weken ook "iets doen" is, zo voelt het niet altijd.
Daar hoef ik ook niet meer achter te komen, maar blijkbaar helpt de wetenschap niet, voor mij niet, maar voor hem ook niet. Want er is voor hem te weinig in de situatie veranderd.
Ik heb bewust voor haptonomie gekozen omdat ik eerder bij een psycholoog ben geweest en dat niets vond. Dit is veel praten, en af en toe oefeningen met energie en aanraking voor jezelf. Ik kan het slecht uitleggen (als ik het nu lees vind ik het zelf een beetje gek), maar dat eerste gesprek voelde al heel goed. Dinsdag ga ik weer.
Ik doe nu ook erg mijn best mijn zinnen te verzetten, ik weet nu ook dat ik alleen kan leven, en genieten. Maar in deze situatie lopen al die zaken al helemaal door elkaar en heb ik juist nog meer behoefte aan hem, niet vanwege de afhankelijkheid alleen, maar ook omdat ik graag wil praten over de situatie, iets wil doen. En ookal weet ik dat deze twee weken ook "iets doen" is, zo voelt het niet altijd.
zaterdag 22 augustus 2009 om 11:48
quote:Ravenmeisje schreef op 18 augustus 2009 @ 10:14:
Ik ben nieuw hier, en misschien mis ik allerlei voorstel topics ofzo, excuses. Ik wil alleen even graag mijn verhaal kwijt, en kom hier al jaren om te lezen, maar wil nu wel wat gerichte adviezen.
Sinds april vorig jaar heb ik een fijne relatie. We gingen alleen erg hard, zagen elkaar veel en ik zat op gegeven moment steeds bij hem, en sinds ik een wat ruimer plekje heb wonen we samen.
Alles ging goed, er was alleen een discussie punt wat steeds terug kwam: hij wilde af en toe alleen zijn, even rust, dingen met vrienden ondernemen zonder mij.
Dat begreep ik, maar door gebeurtenissen in het verleden kon ik daar slecht mee omgaan. Zodra hij ergens heen wilde, ging er in mn hoofd een knop om en flipte ik, we kregen een discussie of ik werd enorm verdrietig en dan ging hij weg, boos, en hadden we beiden een kutavond, of hij bleef en hadden we beiden een kutavond. Kortom: het werkte niet. Ik beloofde beterschap en werkte er ook aan, maar het bleef lastig.
Toch ging alles goed, we zijn een maandje geleden nog op vakantie geweest en alles was heerlijk, we hebben eigenlijk tot afgelopen vrijdag veel lol, liefde en geborgenheid. Ik dacht daardoor ook dat het niet echt een hot issue was.
Afgelopen vrijdag zouden we samen nog wat boodschappen doen voor verjaardagen ed, maar hij besloot met vrienden weg te gaan. Hij zou 's middags terug zijn, maar was er om half 5 nog niet. Ik werd daar boos om, en toen barstte de bom. Hij kwam uiteindelijk rond half 7 en gooide alles eruit. Er moest verandering komen, anders zou onze relatie stoppen. Een heftige klap, als je het niet zo ziet aankomen. Zondag zouden we samen naar een festival, op uitnodiging van een van de artiesten, en hij wilde dat ik thuis bleef. Ik kon dat slecht accepteren.
Zaterdag zouden we mijn moeders verjaardag vieren, maar dat hebben we afgeblazen. We zijn gaan praten, werden rustig, hebben een heerlijk stuk gefietst en het ging beter. Hij zei ook "we hebben een goede start". Ik had er weer wat vertouwen in.
Hij besloot ook dat ik toch wel meemocht naar het festival de volgende dag en ik dacht nog dat het goed zo zijn, even samen eruit.
Dat was een fout, hij negeerde me, liet me zitten, wilde me halverwege alsnog naar huis sturen, deed dat niet maar liet me alleen en toen we terug reden heeft hij de hele weg niets gezegd. Thuis gooide hij een pizza in de oven, kroop achter zijn computer, at zijn pizza en vertrok naar zijn beste vriend. Ik heb toen zijn moeder gebeld (dat mocht wel van hem, gelukkig) en was weer positief. Ze zei me wat ik al wist (dat ik hem echt ruimte moest gaan geven), maar ook dat hij van mij hield en dat ze zeker wist dat hij niet op zou geven en dat het goed zou komen. Dat was zo fijn! Rest van de avond heb ik lekker een beetje tv gekeken en met wat vrienden gesproken, maar ik had weer moed.
Tot hij thuis kwam, hij ging zitten en zei "ik slaap vanavond op de bank, morgen ga ik weg en dan blijf ik 2 weken weg. Je mag geen contact met me opnemen want ik moet nadenken. En dan besluit ik of ik nog door wil met je." Ik had niets in te brengen. Opeens was onze relatie van een fijne relatie met een probleem, naar een aflopende zaak gegaan. En ik kan voor mijn gevoel gewoon niets bewijzen, hem niets laten zien. Lief doen en zeggen dat ik van hem hou werkt ook niet want dat maakt hem nog meer bekneld.
Hij is nog steeds niet weg (nu op werk, maar komt daarna denk ik weer hier heen) dus wanneer het nu ingaat weet ik ook niet.
Bijkomend probleem: overmorgen trouwt zijn broer. Hij wil nu niet meer dat ik daar mee naar toe ga, en dat vind ik buiten dit alles ook enorm moeilijk te verkroppen.
Ik ga hem die twee weken geven, maar ik ben zo bang en ik wil zo graag een kans hem te bewijzen dat het wel kan. Tot afgelopen donderdag was alles ook prima en gaf hij de indruk enorm veel van me te houden en me niet kwijt te willen.
Straks ga ik voor het eerst naar een haptotherapeute, om te werken aan het probleem. Hopen dat daar ook wat uitkomt.
Dit is eigenlijk de beknopte versie, maar ik moest het even kwijt en misschien hebben jullie wijze raad
Is hij je vriend of je vader?
Ik ben nieuw hier, en misschien mis ik allerlei voorstel topics ofzo, excuses. Ik wil alleen even graag mijn verhaal kwijt, en kom hier al jaren om te lezen, maar wil nu wel wat gerichte adviezen.
Sinds april vorig jaar heb ik een fijne relatie. We gingen alleen erg hard, zagen elkaar veel en ik zat op gegeven moment steeds bij hem, en sinds ik een wat ruimer plekje heb wonen we samen.
Alles ging goed, er was alleen een discussie punt wat steeds terug kwam: hij wilde af en toe alleen zijn, even rust, dingen met vrienden ondernemen zonder mij.
Dat begreep ik, maar door gebeurtenissen in het verleden kon ik daar slecht mee omgaan. Zodra hij ergens heen wilde, ging er in mn hoofd een knop om en flipte ik, we kregen een discussie of ik werd enorm verdrietig en dan ging hij weg, boos, en hadden we beiden een kutavond, of hij bleef en hadden we beiden een kutavond. Kortom: het werkte niet. Ik beloofde beterschap en werkte er ook aan, maar het bleef lastig.
Toch ging alles goed, we zijn een maandje geleden nog op vakantie geweest en alles was heerlijk, we hebben eigenlijk tot afgelopen vrijdag veel lol, liefde en geborgenheid. Ik dacht daardoor ook dat het niet echt een hot issue was.
Afgelopen vrijdag zouden we samen nog wat boodschappen doen voor verjaardagen ed, maar hij besloot met vrienden weg te gaan. Hij zou 's middags terug zijn, maar was er om half 5 nog niet. Ik werd daar boos om, en toen barstte de bom. Hij kwam uiteindelijk rond half 7 en gooide alles eruit. Er moest verandering komen, anders zou onze relatie stoppen. Een heftige klap, als je het niet zo ziet aankomen. Zondag zouden we samen naar een festival, op uitnodiging van een van de artiesten, en hij wilde dat ik thuis bleef. Ik kon dat slecht accepteren.
Zaterdag zouden we mijn moeders verjaardag vieren, maar dat hebben we afgeblazen. We zijn gaan praten, werden rustig, hebben een heerlijk stuk gefietst en het ging beter. Hij zei ook "we hebben een goede start". Ik had er weer wat vertouwen in.
Hij besloot ook dat ik toch wel meemocht naar het festival de volgende dag en ik dacht nog dat het goed zo zijn, even samen eruit.
Dat was een fout, hij negeerde me, liet me zitten, wilde me halverwege alsnog naar huis sturen, deed dat niet maar liet me alleen en toen we terug reden heeft hij de hele weg niets gezegd. Thuis gooide hij een pizza in de oven, kroop achter zijn computer, at zijn pizza en vertrok naar zijn beste vriend. Ik heb toen zijn moeder gebeld (dat mocht wel van hem, gelukkig) en was weer positief. Ze zei me wat ik al wist (dat ik hem echt ruimte moest gaan geven), maar ook dat hij van mij hield en dat ze zeker wist dat hij niet op zou geven en dat het goed zou komen. Dat was zo fijn! Rest van de avond heb ik lekker een beetje tv gekeken en met wat vrienden gesproken, maar ik had weer moed.
Tot hij thuis kwam, hij ging zitten en zei "ik slaap vanavond op de bank, morgen ga ik weg en dan blijf ik 2 weken weg. Je mag geen contact met me opnemen want ik moet nadenken. En dan besluit ik of ik nog door wil met je." Ik had niets in te brengen. Opeens was onze relatie van een fijne relatie met een probleem, naar een aflopende zaak gegaan. En ik kan voor mijn gevoel gewoon niets bewijzen, hem niets laten zien. Lief doen en zeggen dat ik van hem hou werkt ook niet want dat maakt hem nog meer bekneld.
Hij is nog steeds niet weg (nu op werk, maar komt daarna denk ik weer hier heen) dus wanneer het nu ingaat weet ik ook niet.
Bijkomend probleem: overmorgen trouwt zijn broer. Hij wil nu niet meer dat ik daar mee naar toe ga, en dat vind ik buiten dit alles ook enorm moeilijk te verkroppen.
Ik ga hem die twee weken geven, maar ik ben zo bang en ik wil zo graag een kans hem te bewijzen dat het wel kan. Tot afgelopen donderdag was alles ook prima en gaf hij de indruk enorm veel van me te houden en me niet kwijt te willen.
Straks ga ik voor het eerst naar een haptotherapeute, om te werken aan het probleem. Hopen dat daar ook wat uitkomt.
Dit is eigenlijk de beknopte versie, maar ik moest het even kwijt en misschien hebben jullie wijze raad
Is hij je vriend of je vader?
zaterdag 22 augustus 2009 om 11:48
Ik blijf me verbazen over de terugkerende zin "ik gun hem die twee weken". Alsof jij daar iets over te zeggen hebt en alsof hier sprake is van gunnen. Het klinkt alsof jij keer op keer grensoverschrijdend te werk bent gegaan en je vriend dusdanig heb geclaimd dat hij nu volledig is afgeknapt en jou twee weken niet wil zien. Hij wil JOU niet zien. Jij hebt hier niets in te gunnen. Hij geeft een grens aan, dat moet je zonder meer respecteren, daarin is jouw mening en jouw gevoel helemaal niet relevant. Hij wil niet, klaar. Dat je je nog afvraagt of je naar die bruiloft zal gaan geeft mij de indruk dat je helemaal niet begrijpt waarom je vriend deze afstand nodig heeft, en het laat zien dat jij helemaal niet klaar bent om een relatie aan te gaan. Een relatie met een (gedrags)therapeut dat is de enige relatie waar je momenteel energie in moet steken lijkt me
zaterdag 22 augustus 2009 om 12:14
En energie steken in de relatie met jezelf. Uiteindelijk werd je met jezelf geboren en ga je het hele leven door met jezelf en uiteindelijk ook dood met jezelf. Dan is het wel belangrijk dat je met degene wie je bent kunt leven. Zoals ik het lees projecteer je alles op je vriend en moet hij je gelukkig maken ipv dat jij het zelf doet!
