Relaties
alle pijlers
Stel ik me aan?
zondag 8 maart 2009 om 10:53
Ik vraag me af of ik me aanstel (ik denk het wel) of zijn mijn gedachtes realistisch.
Ik heb sinds een half jaar ongeveer een vriend. We zien elkaar meestal 1 dag in het weekend. Hij heeft kids en ik heb kids en hij heeft doordeweeks een drukke baan.
Zelf ben ik iemand die zoveel mogelijk doet om hem langer te kunnen zien. Ik regel een paar uur vrij zodat we samen kunnen uitslapen en hij niet heel vroeg weg hoeft. Of ik regel dat mijn kids ergens anders slapen, zodat hij en ik elkaar kunnen zien.
Zo ook dit weekend. Vrijdag ben ik naar hem toe gegaan en zatermiddag was ik weer thuis.
Savonds is hij naar mij toegekomen en hij moest vandaag vroeg op. Dus mij leek het dan wel oke dat hij hier zou slapen, ookal sliepen mijn kids ook thuis. Hij moest er toch vroeg uit dus dan zou die ze toch niet zien.
Hij zegt altijd dat hij niet bij me wil slapen als mijn kids er zijn, omdat hij er dan vroeg uit moet zodat ze hem niet zien.
Nu was hij er dus gister en het was gezellig enzo, lekker dvd gekeken. Belt een vriend van hem op om te vragen of die mee gaat stappen.
Ik heb aangegeven dat ik het raar vondt aangezien hij dan nog minder zou slapen als wanneer hij bij mij zou blijven.
En ik vind we zien elkaar al zo weinig. Ik krijg echt het gevoel dat hij liever die 3 uur met hun is dan nog 9 uur met mij. Ben ik dan niet leuk genoeg ofzo?
Verder is hij echt het type van, we zien wel.
Nooit eens iets echt plannen enzo.
Mij geeft hij daarmee het gevoel niet echt voor mij te gaan.
Hij zegt wel dat hij echt serieus is met mij , maar op dit soort momenten voelt het anders.
Ik ben wel iemand die altijd bang is om gedumpt te worden.
Maar stel ik me aan?
Ik heb sinds een half jaar ongeveer een vriend. We zien elkaar meestal 1 dag in het weekend. Hij heeft kids en ik heb kids en hij heeft doordeweeks een drukke baan.
Zelf ben ik iemand die zoveel mogelijk doet om hem langer te kunnen zien. Ik regel een paar uur vrij zodat we samen kunnen uitslapen en hij niet heel vroeg weg hoeft. Of ik regel dat mijn kids ergens anders slapen, zodat hij en ik elkaar kunnen zien.
Zo ook dit weekend. Vrijdag ben ik naar hem toe gegaan en zatermiddag was ik weer thuis.
Savonds is hij naar mij toegekomen en hij moest vandaag vroeg op. Dus mij leek het dan wel oke dat hij hier zou slapen, ookal sliepen mijn kids ook thuis. Hij moest er toch vroeg uit dus dan zou die ze toch niet zien.
Hij zegt altijd dat hij niet bij me wil slapen als mijn kids er zijn, omdat hij er dan vroeg uit moet zodat ze hem niet zien.
Nu was hij er dus gister en het was gezellig enzo, lekker dvd gekeken. Belt een vriend van hem op om te vragen of die mee gaat stappen.
Ik heb aangegeven dat ik het raar vondt aangezien hij dan nog minder zou slapen als wanneer hij bij mij zou blijven.
En ik vind we zien elkaar al zo weinig. Ik krijg echt het gevoel dat hij liever die 3 uur met hun is dan nog 9 uur met mij. Ben ik dan niet leuk genoeg ofzo?
Verder is hij echt het type van, we zien wel.
Nooit eens iets echt plannen enzo.
Mij geeft hij daarmee het gevoel niet echt voor mij te gaan.
Hij zegt wel dat hij echt serieus is met mij , maar op dit soort momenten voelt het anders.
Ik ben wel iemand die altijd bang is om gedumpt te worden.
Maar stel ik me aan?
zondag 8 maart 2009 om 22:10
quote:telief schreef op 08 maart 2009 @ 10:53:
Ik vraag me af of ik me aanstel (ik denk het wel) of zijn mijn gedachtes realistisch.
Ik heb sinds een half jaar ongeveer een vriend. We zien elkaar meestal 1 dag in het weekend. Hij heeft kids en ik heb kids en hij heeft doordeweeks een drukke baan.
Zelf ben ik iemand die zoveel mogelijk doet om hem langer te kunnen zien. Ik regel een paar uur vrij zodat we samen kunnen uitslapen en hij niet heel vroeg weg hoeft. Of ik regel dat mijn kids ergens anders slapen, zodat hij en ik elkaar kunnen zien.
Zo ook dit weekend. Vrijdag ben ik naar hem toe gegaan en zatermiddag was ik weer thuis.
Savonds is hij naar mij toegekomen en hij moest vandaag vroeg op. Dus mij leek het dan wel oke dat hij hier zou slapen, ookal sliepen mijn kids ook thuis. Hij moest er toch vroeg uit dus dan zou die ze toch niet zien.
Hij zegt altijd dat hij niet bij me wil slapen als mijn kids er zijn, omdat hij er dan vroeg uit moet zodat ze hem niet zien.
Nu was hij er dus gister en het was gezellig enzo, lekker dvd gekeken. Belt een vriend van hem op om te vragen of die mee gaat stappen.
Ik heb aangegeven dat ik het raar vondt aangezien hij dan nog minder zou slapen als wanneer hij bij mij zou blijven.
En ik vind we zien elkaar al zo weinig. Ik krijg echt het gevoel dat hij liever die 3 uur met hun is dan nog 9 uur met mij. Ben ik dan niet leuk genoeg ofzo?
Verder is hij echt het type van, we zien wel.
Nooit eens iets echt plannen enzo.
Mij geeft hij daarmee het gevoel niet echt voor mij te gaan.
Hij zegt wel dat hij echt serieus is met mij , maar op dit soort momenten voelt het anders.
Ik ben wel iemand die altijd bang is om gedumpt te worden.
Maar stel ik me aan?
Hij lijkt inderdaad niet voor je te gaan. Hij kan het je wel vertellen, maar hij laat het blijkbaar niet in zijn daden merken. Anders zat je hier niet over te piekeren.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat jij erg claimend bent, en daar houden mannen inderdaad niet van.
Je komt erg onzeker, claimend en verslaafd inderdaad over. Zorg dat je niet zo (emotioneel) afhankelijk bent van een man. Dat scheelt altijd veel ellende. Bedenk of jij wel om kunt gaan met de manier zoals hij in een relatie staat, want jij staat er blijkbaar heel anders tegenover. Maar bedenk vooral of je dit wel wil !
Ik vraag me af of ik me aanstel (ik denk het wel) of zijn mijn gedachtes realistisch.
Ik heb sinds een half jaar ongeveer een vriend. We zien elkaar meestal 1 dag in het weekend. Hij heeft kids en ik heb kids en hij heeft doordeweeks een drukke baan.
Zelf ben ik iemand die zoveel mogelijk doet om hem langer te kunnen zien. Ik regel een paar uur vrij zodat we samen kunnen uitslapen en hij niet heel vroeg weg hoeft. Of ik regel dat mijn kids ergens anders slapen, zodat hij en ik elkaar kunnen zien.
Zo ook dit weekend. Vrijdag ben ik naar hem toe gegaan en zatermiddag was ik weer thuis.
Savonds is hij naar mij toegekomen en hij moest vandaag vroeg op. Dus mij leek het dan wel oke dat hij hier zou slapen, ookal sliepen mijn kids ook thuis. Hij moest er toch vroeg uit dus dan zou die ze toch niet zien.
Hij zegt altijd dat hij niet bij me wil slapen als mijn kids er zijn, omdat hij er dan vroeg uit moet zodat ze hem niet zien.
Nu was hij er dus gister en het was gezellig enzo, lekker dvd gekeken. Belt een vriend van hem op om te vragen of die mee gaat stappen.
Ik heb aangegeven dat ik het raar vondt aangezien hij dan nog minder zou slapen als wanneer hij bij mij zou blijven.
En ik vind we zien elkaar al zo weinig. Ik krijg echt het gevoel dat hij liever die 3 uur met hun is dan nog 9 uur met mij. Ben ik dan niet leuk genoeg ofzo?
Verder is hij echt het type van, we zien wel.
Nooit eens iets echt plannen enzo.
Mij geeft hij daarmee het gevoel niet echt voor mij te gaan.
Hij zegt wel dat hij echt serieus is met mij , maar op dit soort momenten voelt het anders.
Ik ben wel iemand die altijd bang is om gedumpt te worden.
Maar stel ik me aan?
Hij lijkt inderdaad niet voor je te gaan. Hij kan het je wel vertellen, maar hij laat het blijkbaar niet in zijn daden merken. Anders zat je hier niet over te piekeren.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat jij erg claimend bent, en daar houden mannen inderdaad niet van.
Je komt erg onzeker, claimend en verslaafd inderdaad over. Zorg dat je niet zo (emotioneel) afhankelijk bent van een man. Dat scheelt altijd veel ellende. Bedenk of jij wel om kunt gaan met de manier zoals hij in een relatie staat, want jij staat er blijkbaar heel anders tegenover. Maar bedenk vooral of je dit wel wil !
zondag 8 maart 2009 om 22:14
quote:wuiles schreef op 08 maart 2009 @ 22:02:
[...]
In twee jaar kun je de echtscheiding inclusief omgangsregeling heus afgerond hebben. Oók als je expartner de zaak traineert. Klaarblijkelijk heeft het vastleggen van de afspraken niet de hoogste prioriteit gekregen. Moet ik hieruit overigens begrijpen dat de echtscheiding zelf nog niet is uitgesproken?
Kan ook 7 jaar duren, geloof me....
Is veel complexer dan je denkt.
[...]
In twee jaar kun je de echtscheiding inclusief omgangsregeling heus afgerond hebben. Oók als je expartner de zaak traineert. Klaarblijkelijk heeft het vastleggen van de afspraken niet de hoogste prioriteit gekregen. Moet ik hieruit overigens begrijpen dat de echtscheiding zelf nog niet is uitgesproken?
Kan ook 7 jaar duren, geloof me....
Is veel complexer dan je denkt.
zondag 8 maart 2009 om 22:20
Maar als het 7 jaar duurt, komt dat dan niet omdat beide partijen kennelijk er niet alles aan doen om te scheiden?
Eerlijk, ik heb er geen ervaring mee maar het lijkt me toch niet dat iemand 7 jaar een scheiding kan tegen houden. Ik neem aan dat een rechter op een gegeven moment tot ontbinding overgaat. Maar wat ik al zeg, ik heb er geen ervaring mee.
Eerlijk, ik heb er geen ervaring mee maar het lijkt me toch niet dat iemand 7 jaar een scheiding kan tegen houden. Ik neem aan dat een rechter op een gegeven moment tot ontbinding overgaat. Maar wat ik al zeg, ik heb er geen ervaring mee.
maandag 9 maart 2009 om 08:37
Ik was niet getrouwd en heb er vijf jaar over gedaan om weg te gaan. Dat kan dus best. Het zijn niet zozeer de practische maar vooral de emotionele en andere redenen die daaraan ten grondslag liggen meestal, wel in combinatie met practische zaken.
Maar goed, Telief, ik denk dat jullie allebei een andere kant op denken. Niet 'gelijk' opgaan. Hij heeft geen haast, hij wil niet in een stramien terecht komen, nu al, na zes maanden verkering, jij hebt meer behoefte aan vastheid dan hij en dat maakt jou onzeker.
Het maakt jou geen vervelend mens, het maakt hem geen eikel, het maakt jullie wel heel verschillend. Na dit halve jaar zijn de vlinders weer een beetje gaan liggen misschien, jullie gaan meer je true colors laten zien en dan kunnen er ook karaktertrekken aan het licht komen die je in eerste instantie niet opvallend of vervelend vond, simpelweg omdat je ze nog niet kende bijvoorbeeld.
Geef het tijd, wees eerlijk tegen jezelf, kijk of jullie bij elkaar passen, probeer een beetje nuchter te blijven en niet overal iets achter te zoeken, dat maakt je leven een stuk makkelijker. Mocht het niet werken, jammer, dan houdt het op. Maar nu is het (denk ik) te vroeg om daar al iets over te zeggen.
Maar goed, Telief, ik denk dat jullie allebei een andere kant op denken. Niet 'gelijk' opgaan. Hij heeft geen haast, hij wil niet in een stramien terecht komen, nu al, na zes maanden verkering, jij hebt meer behoefte aan vastheid dan hij en dat maakt jou onzeker.
Het maakt jou geen vervelend mens, het maakt hem geen eikel, het maakt jullie wel heel verschillend. Na dit halve jaar zijn de vlinders weer een beetje gaan liggen misschien, jullie gaan meer je true colors laten zien en dan kunnen er ook karaktertrekken aan het licht komen die je in eerste instantie niet opvallend of vervelend vond, simpelweg omdat je ze nog niet kende bijvoorbeeld.
Geef het tijd, wees eerlijk tegen jezelf, kijk of jullie bij elkaar passen, probeer een beetje nuchter te blijven en niet overal iets achter te zoeken, dat maakt je leven een stuk makkelijker. Mocht het niet werken, jammer, dan houdt het op. Maar nu is het (denk ik) te vroeg om daar al iets over te zeggen.
maandag 9 maart 2009 om 10:24
quote:eleonora schreef op 09 maart 2009 @ 08:37:
Ik was niet getrouwd en heb er vijf jaar over gedaan om weg te gaan. Dat kan dus best. Het zijn niet zozeer de practische maar vooral de emotionele en andere redenen die daaraan ten grondslag liggen meestal, wel in combinatie met practische zaken.
Maar goed, Telief, ik denk dat jullie allebei een andere kant op denken. Niet 'gelijk' opgaan. Hij heeft geen haast, hij wil niet in een stramien terecht komen, nu al, na zes maanden verkering, jij hebt meer behoefte aan vastheid dan hij en dat maakt jou onzeker.
Het maakt jou geen vervelend mens, het maakt hem geen eikel, het maakt jullie wel heel verschillend. Na dit halve jaar zijn de vlinders weer een beetje gaan liggen misschien, jullie gaan meer je true colors laten zien en dan kunnen er ook karaktertrekken aan het licht komen die je in eerste instantie niet opvallend of vervelend vond, simpelweg omdat je ze nog niet kende bijvoorbeeld.
Geef het tijd, wees eerlijk tegen jezelf, kijk of jullie bij elkaar passen, probeer een beetje nuchter te blijven en niet overal iets achter te zoeken, dat maakt je leven een stuk makkelijker. Mocht het niet werken, jammer, dan houdt het op. Maar nu is het (denk ik) te vroeg om daar al iets over te zeggen.
Ik denk dat je wel gelijk hed. Hij heeft idd geen haast, hij wil eerst zn verleden op orde hebben. En hij heeft ook zoiets van we hebben het toch leuk samen, we zien wel hoe het gaat.
En ik ben iemand die duidelijkheid nodig heeft, maar aan de andere kant wanneer ik zelf iemand heb die me vast wil leggen vind ik dat ook niet fijn. Maar dan weet ik wel dat dat zo is, omdat ik die persoon niet boeiend genoeg vondt.
Misschien doordat ik mijn vriend wel echt leuk vindt en hem ook geschikt vind voor de kids ben ik bang om hem kwijt te raken.
Maar met mijn gezeur raak ik hem eerder kwijt.
Ik heb hem gister nog even gesproken, en zei dat ik wel gelijk had in de dingen die ik aangaf. En dat hij soms niet zo goed weet wat hij wil, maar dat hij wel van me houdt.
Geen antwoord dus waar ik echt wat aan heb.
En net belde hij me vanaf zijn werk, gewoon voor de zomaar. Dat doet hij dan wel weer.
Misschien moet ik maar wat nuchterder worden en maar zien waar het schip strandt.
Ik ga in ieder geval niet zo erg meer achter hem aan.
Ik was niet getrouwd en heb er vijf jaar over gedaan om weg te gaan. Dat kan dus best. Het zijn niet zozeer de practische maar vooral de emotionele en andere redenen die daaraan ten grondslag liggen meestal, wel in combinatie met practische zaken.
Maar goed, Telief, ik denk dat jullie allebei een andere kant op denken. Niet 'gelijk' opgaan. Hij heeft geen haast, hij wil niet in een stramien terecht komen, nu al, na zes maanden verkering, jij hebt meer behoefte aan vastheid dan hij en dat maakt jou onzeker.
Het maakt jou geen vervelend mens, het maakt hem geen eikel, het maakt jullie wel heel verschillend. Na dit halve jaar zijn de vlinders weer een beetje gaan liggen misschien, jullie gaan meer je true colors laten zien en dan kunnen er ook karaktertrekken aan het licht komen die je in eerste instantie niet opvallend of vervelend vond, simpelweg omdat je ze nog niet kende bijvoorbeeld.
Geef het tijd, wees eerlijk tegen jezelf, kijk of jullie bij elkaar passen, probeer een beetje nuchter te blijven en niet overal iets achter te zoeken, dat maakt je leven een stuk makkelijker. Mocht het niet werken, jammer, dan houdt het op. Maar nu is het (denk ik) te vroeg om daar al iets over te zeggen.
Ik denk dat je wel gelijk hed. Hij heeft idd geen haast, hij wil eerst zn verleden op orde hebben. En hij heeft ook zoiets van we hebben het toch leuk samen, we zien wel hoe het gaat.
En ik ben iemand die duidelijkheid nodig heeft, maar aan de andere kant wanneer ik zelf iemand heb die me vast wil leggen vind ik dat ook niet fijn. Maar dan weet ik wel dat dat zo is, omdat ik die persoon niet boeiend genoeg vondt.
Misschien doordat ik mijn vriend wel echt leuk vindt en hem ook geschikt vind voor de kids ben ik bang om hem kwijt te raken.
Maar met mijn gezeur raak ik hem eerder kwijt.
Ik heb hem gister nog even gesproken, en zei dat ik wel gelijk had in de dingen die ik aangaf. En dat hij soms niet zo goed weet wat hij wil, maar dat hij wel van me houdt.
Geen antwoord dus waar ik echt wat aan heb.
En net belde hij me vanaf zijn werk, gewoon voor de zomaar. Dat doet hij dan wel weer.
Misschien moet ik maar wat nuchterder worden en maar zien waar het schip strandt.
Ik ga in ieder geval niet zo erg meer achter hem aan.
maandag 9 maart 2009 om 11:23
Telief, vrouwen (misschien gewoon uberhaupt mensen, niet alleen vrouwen) hebben de neiging om liefde als een soort ruilhandel te zien valt mij op. Ik doe zoveel voor jou, dan verwacht ik dat jij dat andersom voor mij ook doet. Maar sommige mensen zijn of niet zo attent, of laten zich graag de zorg van een ander aanleunen, of hebben zelf niet zo de behoefte om aan die ruilhandel mee te doen. Dat betekent niet dat het onmensen zijn, dat je er niet mee om moet gaan of wat dan ook, dat betekent alleen dat je verschilt van elkaar.
Soms tref je het met een partner, die heeft dezelfde ideeën over dit soort dingen als jijzelf, of zelfs een beetje extra, zodat jij meer vertroetelt wordt dan ooit te voren, zonder dat je er zelf al te veel voor terug hoeft te doen, omdat dat in zijn/haar karakter zit, het kan ook voorkomen dat je het gevoel hebt meer voor die ander te doen dan dat je terugkrijgt.
Zolang dat goed voelt, niks aan de hand. Als dat gaat wringen moet er iets veranderen en dat veranderen zal dan waarschijnlijk moeten gebeuren bij degene die de hinder ondervindt. Iemand anders veranderen kan niet, je kunt alleen jezelf aanpakken.
Mocht het niet passen, ook na aanpassingen (van misschien wel beide kanten) dan is er altijd de optie van uit elkaar gaan. Maar de ervaring leert (mij althans) dat als je zelf veel gewicht hangt aan iets binnen een relatie, dat onderdeel groter wordt dan het eigenlijke probleem vanwege de voortdurende fixatie er op.
Dat gebeurt tenminste bij mij. Herken jij (of anderen) dat ook?
Ik heb gemerkt dat door een beetje afstand te nemen en de boel eens nuchter te bekijken, zonder mijn traanklieren en hartzeer er bij te betrekken, ik een duidelijk beeld kan krijgen van wat er ei-gen-lijk aan de hand is. En meestal is het dan iets waar vooral ik mee zit. Mijn partner is niet anders dan anders, ik ben zelf anders, wil het anders of voel het anders dan 'normaal'.
Daarbij zit jij aan het begin van een relatie en moet je rekening houden met vlinders die niet meer zo hoog vliegen als in het begin van de liefde. Tenminste, dat zou mijn conclusie zijn als ik jouw verhaal zo lees.
Soms tref je het met een partner, die heeft dezelfde ideeën over dit soort dingen als jijzelf, of zelfs een beetje extra, zodat jij meer vertroetelt wordt dan ooit te voren, zonder dat je er zelf al te veel voor terug hoeft te doen, omdat dat in zijn/haar karakter zit, het kan ook voorkomen dat je het gevoel hebt meer voor die ander te doen dan dat je terugkrijgt.
Zolang dat goed voelt, niks aan de hand. Als dat gaat wringen moet er iets veranderen en dat veranderen zal dan waarschijnlijk moeten gebeuren bij degene die de hinder ondervindt. Iemand anders veranderen kan niet, je kunt alleen jezelf aanpakken.
Mocht het niet passen, ook na aanpassingen (van misschien wel beide kanten) dan is er altijd de optie van uit elkaar gaan. Maar de ervaring leert (mij althans) dat als je zelf veel gewicht hangt aan iets binnen een relatie, dat onderdeel groter wordt dan het eigenlijke probleem vanwege de voortdurende fixatie er op.
Dat gebeurt tenminste bij mij. Herken jij (of anderen) dat ook?
Ik heb gemerkt dat door een beetje afstand te nemen en de boel eens nuchter te bekijken, zonder mijn traanklieren en hartzeer er bij te betrekken, ik een duidelijk beeld kan krijgen van wat er ei-gen-lijk aan de hand is. En meestal is het dan iets waar vooral ik mee zit. Mijn partner is niet anders dan anders, ik ben zelf anders, wil het anders of voel het anders dan 'normaal'.
Daarbij zit jij aan het begin van een relatie en moet je rekening houden met vlinders die niet meer zo hoog vliegen als in het begin van de liefde. Tenminste, dat zou mijn conclusie zijn als ik jouw verhaal zo lees.
maandag 9 maart 2009 om 14:28
Ik ben wel zo iemand ja, als iemand niet met mij omgaat zoals ik met hem omga, dan denk ik wel zie je nou je vindt mij minder leuk.
Ik heb gister nog tegen hem gezegd; ik wou dat je mij net zo leuk vind als dat ik jou vindt.
Toen zei die misschien vind ik jou nog wel leuker.
Ik denk wel dat ik me nu weer te erg aan het fixeren ben op hem en mij. En dat ik er dan weer extra op zit te letten wat hij wel of niet voor mij doet.
Ik moet toch maar weer gewoon gaan genieten van ons samen.Want we hebben het verder erg leuk samen en we voelen ons echt bij elkaar op ons gemak.
Ik denk ook echt dat als alles is geregeld wat betreft ex dat hij ook wel meer naar mij zal toetrekken.
quote:eleonora schreef op 09 maart 2009 @ 11:23:
Telief, vrouwen (misschien gewoon uberhaupt mensen, niet alleen vrouwen) hebben de neiging om liefde als een soort ruilhandel te zien valt mij op. Ik doe zoveel voor jou, dan verwacht ik dat jij dat andersom voor mij ook doet. Maar sommige mensen zijn of niet zo attent, of laten zich graag de zorg van een ander aanleunen, of hebben zelf niet zo de behoefte om aan die ruilhandel mee te doen. Dat betekent niet dat het onmensen zijn, dat je er niet mee om moet gaan of wat dan ook, dat betekent alleen dat je verschilt van elkaar.
Soms tref je het met een partner, die heeft dezelfde ideeën over dit soort dingen als jijzelf, of zelfs een beetje extra, zodat jij meer vertroetelt wordt dan ooit te voren, zonder dat je er zelf al te veel voor terug hoeft te doen, omdat dat in zijn/haar karakter zit, het kan ook voorkomen dat je het gevoel hebt meer voor die ander te doen dan dat je terugkrijgt.
Zolang dat goed voelt, niks aan de hand. Als dat gaat wringen moet er iets veranderen en dat veranderen zal dan waarschijnlijk moeten gebeuren bij degene die de hinder ondervindt. Iemand anders veranderen kan niet, je kunt alleen jezelf aanpakken.
Mocht het niet passen, ook na aanpassingen (van misschien wel beide kanten) dan is er altijd de optie van uit elkaar gaan. Maar de ervaring leert (mij althans) dat als je zelf veel gewicht hangt aan iets binnen een relatie, dat onderdeel groter wordt dan het eigenlijke probleem vanwege de voortdurende fixatie er op.
Dat gebeurt tenminste bij mij. Herken jij (of anderen) dat ook?
Ik heb gemerkt dat door een beetje afstand te nemen en de boel eens nuchter te bekijken, zonder mijn traanklieren en hartzeer er bij te betrekken, ik een duidelijk beeld kan krijgen van wat er ei-gen-lijk aan de hand is. En meestal is het dan iets waar vooral ik mee zit. Mijn partner is niet anders dan anders, ik ben zelf anders, wil het anders of voel het anders dan 'normaal'.
Daarbij zit jij aan het begin van een relatie en moet je rekening houden met vlinders die niet meer zo hoog vliegen als in het begin van de liefde. Tenminste, dat zou mijn conclusie zijn als ik jouw verhaal zo lees.
Ik heb gister nog tegen hem gezegd; ik wou dat je mij net zo leuk vind als dat ik jou vindt.
Toen zei die misschien vind ik jou nog wel leuker.
Ik denk wel dat ik me nu weer te erg aan het fixeren ben op hem en mij. En dat ik er dan weer extra op zit te letten wat hij wel of niet voor mij doet.
Ik moet toch maar weer gewoon gaan genieten van ons samen.Want we hebben het verder erg leuk samen en we voelen ons echt bij elkaar op ons gemak.
Ik denk ook echt dat als alles is geregeld wat betreft ex dat hij ook wel meer naar mij zal toetrekken.
quote:eleonora schreef op 09 maart 2009 @ 11:23:
Telief, vrouwen (misschien gewoon uberhaupt mensen, niet alleen vrouwen) hebben de neiging om liefde als een soort ruilhandel te zien valt mij op. Ik doe zoveel voor jou, dan verwacht ik dat jij dat andersom voor mij ook doet. Maar sommige mensen zijn of niet zo attent, of laten zich graag de zorg van een ander aanleunen, of hebben zelf niet zo de behoefte om aan die ruilhandel mee te doen. Dat betekent niet dat het onmensen zijn, dat je er niet mee om moet gaan of wat dan ook, dat betekent alleen dat je verschilt van elkaar.
Soms tref je het met een partner, die heeft dezelfde ideeën over dit soort dingen als jijzelf, of zelfs een beetje extra, zodat jij meer vertroetelt wordt dan ooit te voren, zonder dat je er zelf al te veel voor terug hoeft te doen, omdat dat in zijn/haar karakter zit, het kan ook voorkomen dat je het gevoel hebt meer voor die ander te doen dan dat je terugkrijgt.
Zolang dat goed voelt, niks aan de hand. Als dat gaat wringen moet er iets veranderen en dat veranderen zal dan waarschijnlijk moeten gebeuren bij degene die de hinder ondervindt. Iemand anders veranderen kan niet, je kunt alleen jezelf aanpakken.
Mocht het niet passen, ook na aanpassingen (van misschien wel beide kanten) dan is er altijd de optie van uit elkaar gaan. Maar de ervaring leert (mij althans) dat als je zelf veel gewicht hangt aan iets binnen een relatie, dat onderdeel groter wordt dan het eigenlijke probleem vanwege de voortdurende fixatie er op.
Dat gebeurt tenminste bij mij. Herken jij (of anderen) dat ook?
Ik heb gemerkt dat door een beetje afstand te nemen en de boel eens nuchter te bekijken, zonder mijn traanklieren en hartzeer er bij te betrekken, ik een duidelijk beeld kan krijgen van wat er ei-gen-lijk aan de hand is. En meestal is het dan iets waar vooral ik mee zit. Mijn partner is niet anders dan anders, ik ben zelf anders, wil het anders of voel het anders dan 'normaal'.
Daarbij zit jij aan het begin van een relatie en moet je rekening houden met vlinders die niet meer zo hoog vliegen als in het begin van de liefde. Tenminste, dat zou mijn conclusie zijn als ik jouw verhaal zo lees.
