Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
vrijdag 21 juli 2023 om 19:34
Ergens gelezen dat ze vandaag ofzo naar huis ging rijden.
Niet iedereen heeft zin om terwijl je 1000 km ofwat aan 't rijden bent of aan 't uitpakken bent te gaan zitten forummen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 21 juli 2023 om 19:36
Niet?
Dacht dat ze gister de helft zouden doen en dan vandaag dus de rest. Maar ik vraag me af of er niet toch ondertussen iets veranderd is in de situatie.
What would Patsy do?
vrijdag 21 juli 2023 om 19:39
Ja. Ze heeft overigens ook aangegeven een dezer dagen naar huis te rijden. Ik zou mij kunnen voorstellen dat ze ook even met andere dingen bezig is… uitpakken, gesteggel met de schoonzus, etc. Samarinde komt vast wel terug om verslag uit te brengen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 22 juli 2023 om 10:31
Weer thuis! Ik weet even niet waar ik moet beginnen met reageren op de discussie over privacy, teveel details enzovoort, dus dat zal ik later nog doen.
Er is vooralsnog niets aan de situatie veranderd. Behalve dat we weer thuis zijn, dan. Geen contact, geen nieuws. Mijn man lijkt vastbeslotener te worden in zijn overtuiging dat hij geen afscheid wil nemen van zijn vader. Zijn familie blijft zwijgen. Ik denk dat hun weigering (of onvermogen) om oog te hebben voor zijn verdriet (om buitengesloten te worden, zich niet welkom te voelen, wéér het zwarte schaap te zijn en afgescheept te worden met een schuldgevoel) de kloof alleen maar groter maakt. Misschien is de kans op een toenadering - nou ja, een staakt het vuren - wel verkeken. Er komt een punt waarop het tij niet meer gekeerd kan worden. Ik denk dat dit het was. Of is.
Ironisch genoeg waren wij gisteravond na een lange reis met veel files net op tijd voor een herdenkingsavond voor een lieve, geweldige vriendin die drie jaar geleden overleed en voor wiens begrafenis we toen onze vakantie hebben onderbroken. Gisteren hebben we met wat goede vrienden op haar geproost en herinneringen opgehaald. Het is een raar idee dat we dat soort mooie herdenkingen nooit met de familie van mijn man zullen organiseren.
Er is vooralsnog niets aan de situatie veranderd. Behalve dat we weer thuis zijn, dan. Geen contact, geen nieuws. Mijn man lijkt vastbeslotener te worden in zijn overtuiging dat hij geen afscheid wil nemen van zijn vader. Zijn familie blijft zwijgen. Ik denk dat hun weigering (of onvermogen) om oog te hebben voor zijn verdriet (om buitengesloten te worden, zich niet welkom te voelen, wéér het zwarte schaap te zijn en afgescheept te worden met een schuldgevoel) de kloof alleen maar groter maakt. Misschien is de kans op een toenadering - nou ja, een staakt het vuren - wel verkeken. Er komt een punt waarop het tij niet meer gekeerd kan worden. Ik denk dat dit het was. Of is.
Ironisch genoeg waren wij gisteravond na een lange reis met veel files net op tijd voor een herdenkingsavond voor een lieve, geweldige vriendin die drie jaar geleden overleed en voor wiens begrafenis we toen onze vakantie hebben onderbroken. Gisteren hebben we met wat goede vrienden op haar geproost en herinneringen opgehaald. Het is een raar idee dat we dat soort mooie herdenkingen nooit met de familie van mijn man zullen organiseren.
zaterdag 22 juli 2023 om 10:39
Welkom thuis. Heel verdrietig dat het in jouw man’s gezin zo onhartelijk verloopt en dat hij steeds meer overtuigd is geen afscheid meer te willen nemen. Heel veel sterkte.
baggal wijzigde dit bericht op 22-07-2023 20:14
0.85% gewijzigd
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 22 juli 2023 om 11:40
En dan iets heel anders. De reden waarom ik dingen zo gedetailleerd opschrijf, is pure fascinatie (en verbijstering, ongeloof) over menselijk gedrag of misschien moet ik het gewoon menselijk onvermogen noemen. Door het op te schrijven, hoop ik misschien iets beter te kunnen begrijpen waarom mensen doen wat ze doen.
Tijdens onze tussenstop in het hotel hadden mijn man en ik het nog eens over zijn vriend/collega B., die belde met de mededeling dat mijn schoonvader niet ‘kon gaan’ zolang hij geen afscheid had genomen van zijn zoon, en dat zijn sterfbed dankzij mijn man een onnodig lange lijdensweg werd. Pure emotionele chantage, wat mij betreft.
Maar het was nog veel erger. Wat bleek? (En ja, disclaimer: ik ga in detail treden!) Deze B. had mijn man om 9 uur ‘s morgens gebeld en meteen, nadat de telefoon één keer was overgegaan, weer opgehangen. Mijn man was dus te laat met opnemen maar ging ervan uit dat B. hem wilde condoleren met de dood van zijn vader. Hij wilde dat nieuws even laten bezinken, daarom dronk hij eerst een kop koffie en pas daarna belde hij B. terug.
B. nam op, verbaasd. “Oh,” zei hij, toen mijn man vroeg waarom hij gebeld had, “Ik heb je niet gebeld, het was een broekzakgesprek. Sorry, foutje.”
Kan gebeuren.
Normaal, zou je denken, beëindig je daarna het gesprek. Maar nee. Nu B. hem tóch aan de lijn had, stomtoevallig dus, wilde hij iets tegen mijn man zeggen waar hij - ook weer stomtoevallig - mee in zijn maag zat. Hij zei: “Het heeft blijkbaar zo moeten zijn dat ik met dat broekzakgesprek uitgerekend jouw nummer belde.”
Toeval, toeval…
Vervolgens kwam hij dus op de proppen met de Grote Beschuldiging: je vader kan niet gaan, hij kan niet loslaten, mensen hangen sterker aan het leven dan je denkt, op deze manier wordt zijn levenseinde een hevige doodsstrijd.
Oh ja: “En ik zeg dit op eigen titel, niemand heeft me gevraagd om deze boodschap over te brengen.”
En dat allemaal door zoiets onbenulligs als een broekzakgesprek! Omdat het ‘zo had moeten zijn.’
Mijn man zag later in zijn telefoongeschiedenis dat B. hem met Whatsapp had gebeld. Per ongeluk, dus. Maar bellen met Whatsapp vereist nogal wat handelingen; een broekzakgesprek is zéér onwaarschijnlijk, om niet te zeggen totaal ongeloofwaardig.
En toch denkt deze B. blijkbaar dat dit de beste manier was om dit bericht over te brengen. Wat denkt zo iemand? Blijkbaar zijn sommige boodschappen zó pijnlijk en zó belastend dat een normaal, eerlijk gesprek niet mogelijk is. Dat zal dan wel menselijk onvermogen zijn.
Tijdens onze tussenstop in het hotel hadden mijn man en ik het nog eens over zijn vriend/collega B., die belde met de mededeling dat mijn schoonvader niet ‘kon gaan’ zolang hij geen afscheid had genomen van zijn zoon, en dat zijn sterfbed dankzij mijn man een onnodig lange lijdensweg werd. Pure emotionele chantage, wat mij betreft.
Maar het was nog veel erger. Wat bleek? (En ja, disclaimer: ik ga in detail treden!) Deze B. had mijn man om 9 uur ‘s morgens gebeld en meteen, nadat de telefoon één keer was overgegaan, weer opgehangen. Mijn man was dus te laat met opnemen maar ging ervan uit dat B. hem wilde condoleren met de dood van zijn vader. Hij wilde dat nieuws even laten bezinken, daarom dronk hij eerst een kop koffie en pas daarna belde hij B. terug.
B. nam op, verbaasd. “Oh,” zei hij, toen mijn man vroeg waarom hij gebeld had, “Ik heb je niet gebeld, het was een broekzakgesprek. Sorry, foutje.”
Kan gebeuren.
Normaal, zou je denken, beëindig je daarna het gesprek. Maar nee. Nu B. hem tóch aan de lijn had, stomtoevallig dus, wilde hij iets tegen mijn man zeggen waar hij - ook weer stomtoevallig - mee in zijn maag zat. Hij zei: “Het heeft blijkbaar zo moeten zijn dat ik met dat broekzakgesprek uitgerekend jouw nummer belde.”
Toeval, toeval…
Vervolgens kwam hij dus op de proppen met de Grote Beschuldiging: je vader kan niet gaan, hij kan niet loslaten, mensen hangen sterker aan het leven dan je denkt, op deze manier wordt zijn levenseinde een hevige doodsstrijd.
Oh ja: “En ik zeg dit op eigen titel, niemand heeft me gevraagd om deze boodschap over te brengen.”
En dat allemaal door zoiets onbenulligs als een broekzakgesprek! Omdat het ‘zo had moeten zijn.’
Mijn man zag later in zijn telefoongeschiedenis dat B. hem met Whatsapp had gebeld. Per ongeluk, dus. Maar bellen met Whatsapp vereist nogal wat handelingen; een broekzakgesprek is zéér onwaarschijnlijk, om niet te zeggen totaal ongeloofwaardig.
En toch denkt deze B. blijkbaar dat dit de beste manier was om dit bericht over te brengen. Wat denkt zo iemand? Blijkbaar zijn sommige boodschappen zó pijnlijk en zó belastend dat een normaal, eerlijk gesprek niet mogelijk is. Dat zal dan wel menselijk onvermogen zijn.
zaterdag 22 juli 2023 om 11:52
Die heeft zich keurig voor het karretje laten spannen met z'n “En ik zeg dit op eigen titel, niemand heeft me gevraagd".
Dan haak ik al af, want waarom moet je dat er zo nodig aan toe voegen? Emotionele chantage dit, fijn zo'n 'vriend'.
Dan haak ik al af, want waarom moet je dat er zo nodig aan toe voegen? Emotionele chantage dit, fijn zo'n 'vriend'.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 22 juli 2023 om 12:17
samarinde schreef: ↑22-07-2023 11:40En dan iets heel anders. De reden waarom ik dingen zo gedetailleerd opschrijf, is pure fascinatie (en verbijstering, ongeloof) over menselijk gedrag of misschien moet ik het gewoon menselijk onvermogen noemen. Door het op te schrijven, hoop ik misschien iets beter te kunnen begrijpen waarom mensen doen wat ze doen.
Tijdens onze tussenstop in het hotel hadden mijn man en ik het nog eens over zijn vriend/collega B., die belde met de mededeling dat mijn schoonvader niet ‘kon gaan’ zolang hij geen afscheid had genomen van zijn zoon, en dat zijn sterfbed dankzij mijn man een onnodig lange lijdensweg werd. Pure emotionele chantage, wat mij betreft.
Maar het was nog veel erger. Wat bleek? (En ja, disclaimer: ik ga in detail treden!) Deze B. had mijn man om 9 uur ‘s morgens gebeld en meteen, nadat de telefoon één keer was overgegaan, weer opgehangen. Mijn man was dus te laat met opnemen maar ging ervan uit dat B. hem wilde condoleren met de dood van zijn vader. Hij wilde dat nieuws even laten bezinken, daarom dronk hij eerst een kop koffie en pas daarna belde hij B. terug.
B. nam op, verbaasd. “Oh,” zei hij, toen mijn man vroeg waarom hij gebeld had, “Ik heb je niet gebeld, het was een broekzakgesprek. Sorry, foutje.”
Kan gebeuren.
Normaal, zou je denken, beëindig je daarna het gesprek. Maar nee. Nu B. hem tóch aan de lijn had, stomtoevallig dus, wilde hij iets tegen mijn man zeggen waar hij - ook weer stomtoevallig - mee in zijn maag zat. Hij zei: “Het heeft blijkbaar zo moeten zijn dat ik met dat broekzakgesprek uitgerekend jouw nummer belde.”
Toeval, toeval…
Vervolgens kwam hij dus op de proppen met de Grote Beschuldiging: je vader kan niet gaan, hij kan niet loslaten, mensen hangen sterker aan het leven dan je denkt, op deze manier wordt zijn levenseinde een hevige doodsstrijd.
Oh ja: “En ik zeg dit op eigen titel, niemand heeft me gevraagd om deze boodschap over te brengen.”
En dat allemaal door zoiets onbenulligs als een broekzakgesprek! Omdat het ‘zo had moeten zijn.’
Mijn man zag later in zijn telefoongeschiedenis dat B. hem met Whatsapp had gebeld. Per ongeluk, dus. Maar bellen met Whatsapp vereist nogal wat handelingen; een broekzakgesprek is zéér onwaarschijnlijk, om niet te zeggen totaal ongeloofwaardig.
En toch denkt deze B. blijkbaar dat dit de beste manier was om dit bericht over te brengen. Wat denkt zo iemand? Blijkbaar zijn sommige boodschappen zó pijnlijk en zó belastend dat een normaal, eerlijk gesprek niet mogelijk is. Dat zal dan wel menselijk onvermogen zijn.
Zijn vader is overleden begrijp ik?
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
zaterdag 22 juli 2023 om 12:23
Nou ik het terug lees, zie ik het.PoesMinoes schreef: ↑22-07-2023 12:21Nee, maar de man van TO dacht dit omdat hij werd gebeld door B.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
zaterdag 22 juli 2023 om 13:04
Ik schreef dat ze in mijn ogen 'emotioneel zwakbegaafd' zijn, wat misschien niet eens een bestaande diagnose is, maar het vat wel samen wat ik bedoel: zich niet kunnen inleven in een ander, geen empathisch vermogen hebben, uitsluitend vanuit hun eigen beperkte visie naar de gebeurtenissen kijken. Anders verwoord: een laag EQ. En dat is gewoon mijn mening, hè?
Misschien zijn wij zelf ook wel toxisch. Of nog veel toxischer dan zij. Ik geef jou alle ruimte om dat te vinden; op basis van wat ik hier schrijf mag jij je eigen conclusies trekken. Dat mag trouwens iedereen. Mij helpt dit topic om dat scherp te krijgen: ligt het nou echt alleen aan de andere partij, of is mijn man - en ik sta achter hem - zelf verantwoordelijk voor dit sterfbed-drama? Stelt hij zich te rechtlijnig op? Moet hij niet met zijn hand over zijn hart strijken, nog één keertje, omdat het wel erg hardvochtig is om de slechte familieverhoudingen uitgerekend nu, terwijl zijn vader op sterven ligt, op de spits te drijven?
Dan kun je zeggen: waar maak jij je helemaal druk om, het is toch niet jóuw vader? Nee, maar hij is al meer dan dertig jaar mijn schoonvader, en die familie speelt al die jaren al een bijzonder beklemmende rol in ons leven (ook in mijn leven, en in dat van onze kinderen), dus het raakt mij ook. En het verwart mij, omdat ik naar harmonie streef, zeker als het om familierelaties gaat. In dit geval ligt het ingewikkelder, helaas. Ik begin in te zien dat die harmonie alleen kan bestaan als het van óns uitgaat - als mijn man weer buigt, als ik weer glimlachend ten tonele verschijn, als onze kinderen - die hun oma niet aan de telefoon krijgen als ze bellen, want dan neemt de zus op, en die dus niet worden betrokken bij het sterfbed van hun opa - weer met hun goede gedrag bij hen op bezoek gaan, terwijl ze weten dat hun vader al zijn hele leven geestelijk door hen is mishandeld.
Dat kun je je ook afvragen: welk voorbeeld geven wij aan onze kinderen? Laten we dit gebeuren omdat het 'zo hoort', want het is toch onze familie en daarom zetten we allemaal ons beleefde gezicht op? Of komen we op voor mijn man en hun vader en laten we dat hele zootje links liggen?
zaterdag 22 juli 2023 om 13:12
Dit vind ik een hele goede post, het verwoordt wat ik zelf ook denk.S-Groot schreef: ↑20-07-2023 17:28Ik denk dat het vooral geen 'zuivere' reden is, dat man er niet naar toe wil. Of het in elk geval voor zichzelf totaal niet helder heeft waarom hij iets wel of niet wil. Want zoals ik het zie: je wil nog afscheid nemen of niet. Niet: als m'n moeder nu belt en excuses maakt kom ik meteen om afscheid te nemen. Dat excuus heeft namelijk helemaal niets met de relatie tussen man en z'n vader te maken, daar houdt hij het dus (voor zichzelf) niet zuiver.
En dat is wat ik adviseer: laat hem daar goed over nadenken. Dat al dan niet nog afscheid nemen moet over hemzelf gaan. Niet over moeder of zus. Zelfs niet over vader in principe.
Het viel mij op dat mijn man zei dat hij wél naar de begrafenis zou gaan als hij een uitnodiging kreeg. Waarom? Dat vroeg ik hem ook, en hij zei dat het raar (onbeleefd, ongepast) zou zijn om zo'n uitnodiging in de wind te slaan. Maar dat klopt niet - zoals jij zegt: dat is niet zuiver. Als je het contact verbreekt, ga je niet halfslachtig mooi weer zitten spelen op een begrafenis. Voor wie dan? Ik denk dat hij het uiteindelijk tóch voor zijn moeder zou doen. Over zijn zus (en zijn vader) heeft hij geen twijfels meer - die bestaan niet meer voor hem. Maar die moeder blijft op de een of andere manier een rol spelen in zijn besluitvorming.
zaterdag 22 juli 2023 om 13:13
Die arme B. wordt gemangeld door alle tegenstrijdigheden die aan hem trekken, gok ik.
De loyaliteit aan je schoonouders, de loyaliteit aan je man, en dan ook nog eens de verschillende zakelijke belangen.
Mogelijk zelf ook in conflict: moet ie je man nu adviseren om contact op te nemen? Moet hij zich nergens mee bemoeien?
Wat stelt vriendschap voor als je je nergens mee bemoeit/ je vriend niet wilt 'helpen'?
Hij wil je man misschien behoeden voor spijt achteraf maar mogelijk krijgt je man géén spijt achteraf... moet hij je man nu bellen of niet?
Wel... niet... wel... niet
Wat hij ook doet, het kan niet goed uitpakken. Dan maar een halfslachtige poging zodat hij later altijd tegen zichzelf kan zeggen: ja éigenlijk blablabla maar ja, dit en dat speelde ook mee en zus en zo. En dan, net hoe het uitkomt in zijn herinnering benadrukken dat hij wel gebeld heeft! Of juist dat je man hem belde en tja, moest hij dan niks zeggen?!
Ingewikkeld, ingewikkeld.
De loyaliteit aan je schoonouders, de loyaliteit aan je man, en dan ook nog eens de verschillende zakelijke belangen.
Mogelijk zelf ook in conflict: moet ie je man nu adviseren om contact op te nemen? Moet hij zich nergens mee bemoeien?
Wat stelt vriendschap voor als je je nergens mee bemoeit/ je vriend niet wilt 'helpen'?
Hij wil je man misschien behoeden voor spijt achteraf maar mogelijk krijgt je man géén spijt achteraf... moet hij je man nu bellen of niet?
Wel... niet... wel... niet
Wat hij ook doet, het kan niet goed uitpakken. Dan maar een halfslachtige poging zodat hij later altijd tegen zichzelf kan zeggen: ja éigenlijk blablabla maar ja, dit en dat speelde ook mee en zus en zo. En dan, net hoe het uitkomt in zijn herinnering benadrukken dat hij wel gebeld heeft! Of juist dat je man hem belde en tja, moest hij dan niks zeggen?!
Ingewikkeld, ingewikkeld.
zaterdag 22 juli 2023 om 13:33
Als ze dat willen weten, kunnen ze bellen. Dat heb ik ook gezegd. Maar omdat ze weten hoe hun zusje aan de telefoon werd afgebekt door hun tante (Hoe gaat het met opa? Slecht, punt. Mag ik oma spreken? Nee, die zit op de wc, punt. En dat allemaal met een afgemeten, boze stem) hebben ze die behoefte niet. Als ze worden uitgenodigd voor de begrafenis mogen ze uiteraard zelf beslissen wat ze doen.
zaterdag 22 juli 2023 om 13:35
Ja, maar als ik in zijn schoenen stond, zou ik me wel doodschamen. Ik denk eigenlijk - mijn invulling, uiteraard - dat hij onder druk is gezet door zijn vrouw, de vriendin van mijn schoonzus.zakdoek schreef: ↑22-07-2023 13:13Die arme B. wordt gemangeld door alle tegenstrijdigheden die aan hem trekken, gok ik.
De loyaliteit aan je schoonouders, de loyaliteit aan je man, en dan ook nog eens de verschillende zakelijke belangen.
Mogelijk zelf ook in conflict: moet ie je man nu adviseren om contact op te nemen? Moet hij zich nergens mee bemoeien?
Wat stelt vriendschap voor als je je nergens mee bemoeit/ je vriend niet wilt 'helpen'?
Hij wil je man misschien behoeden voor spijt achteraf maar mogelijk krijgt je man géén spijt achteraf... moet hij je man nu bellen of niet?
Wel... niet... wel... niet
Wat hij ook doet, het kan niet goed uitpakken. Dan maar een halfslachtige poging zodat hij later altijd tegen zichzelf kan zeggen: ja éigenlijk blablabla maar ja, dit en dat speelde ook mee en zus en zo. En dan, net hoe het uitkomt in zijn herinnering benadrukken dat hij wel gebeld heeft! Of juist dat je man hem belde en tja, moest hij dan niks zeggen?!
Ingewikkeld, ingewikkeld.
zaterdag 22 juli 2023 om 13:36
Goed dat ze mogen gaan. Ik hoop dat het voor jullie wel duidelijk is dat dit voor jullie kinderen een loyaliteitsconflict kan oproepen als er wel een uitnodiging komt.samarinde schreef: ↑22-07-2023 13:33Als ze dat willen weten, kunnen ze bellen. Dat heb ik ook gezegd. Maar omdat ze weten hoe hun zusje aan de telefoon werd afgebekt door hun tante (Hoe gaat het met opa? Slecht, punt. Mag ik oma spreken? Nee, die zit op de wc, punt. En dat allemaal met een afgemeten, boze stem) hebben ze die behoefte niet. Als ze worden uitgenodigd voor de begrafenis mogen ze uiteraard zelf beslissen wat ze doen.
Ik zeg dit uit ervaring. Mijn ouder had een erg slechte band met opa en oma van die kant. Ik kreeg 'op papier' alle ruimte om eigen keuzes te maken, maar dat is heel lastig als je zoveel verhalen en teleurstellingen meekrijgt. Ik ben mijn ouder erg dankbaar dat we als gezin naar de begrafenissen van zowel opa als oma zijn gegaan.
zaterdag 22 juli 2023 om 14:15
Dat bedoel ik: dat komt er dus óók nog bij!
Blijkbaar vindt hij het moeilijk zijn eigen mening te vormen en zich daarnaar te gedragen.
zaterdag 22 juli 2023 om 15:28
Had jij wel een goede band met je grootouders?Wandelaar schreef: ↑22-07-2023 13:36Goed dat ze mogen gaan. Ik hoop dat het voor jullie wel duidelijk is dat dit voor jullie kinderen een loyaliteitsconflict kan oproepen als er wel een uitnodiging komt.
Ik zeg dit uit ervaring. Mijn ouder had een erg slechte band met opa en oma van die kant. Ik kreeg 'op papier' alle ruimte om eigen keuzes te maken, maar dat is heel lastig als je zoveel verhalen en teleurstellingen meekrijgt. Ik ben mijn ouder erg dankbaar dat we als gezin naar de begrafenissen van zowel opa als oma zijn gegaan.
zaterdag 22 juli 2023 om 15:58
Eerst wel, want mijn ouder vertelde weinig over hun relatie. Ze kregen de kans om een andere opa en oma te zijn. Pas toen ik begin 20 was werd duidelijk dat er zo veel was voorgevallen, toen was opa al dood. Oma heb ik de laatste vijf jaar van haar leven niet meer gezien, o.a. door de verhalen en door haar eigen gedrag naar mij.
zaterdag 22 juli 2023 om 16:08
Vraag aan de ervaringsdeskundigen: hoe hebben jullie kracht kunnen putten uit een beslissing die je vanuit slachtofferschap hebt genomen?
Want dat maakt het zo lastig: ik begrijp dat jullie zeggen dat mijn man alleen aan zichzelf moet denken in deze situatie, dus niet aan zijn vader, zijn moeder of zijn zus, en dat hij moet doen wat voor hém het beste is, oftewel wat hém het meeste oplevert (en hopelijk het gelukkigst maakt in de toekomst).
Maar hij IS slachtoffer. Zo voelt hij het ook: hem is deze ellende aangedaan, hij vindt het intens gemeen en laag, maar hoe verbreekt hij dan het contact zónder alleen maar meer het gevoel te hebben dat hij niet gehoord en gezien is? Hoe kan hij die breuk ombuigen in iets constructiefs en krachtigs, iets waar hij beter van wordt? Want het gevoel dat hij onterecht beschuldigd wordt, blijft: niet goed genoeg, schuldig, gewoon lekker op vakantie gaan terwijl zijn vader zijn laatste ademtochten ligt uit te blazen, nou ja, een onmens. Hoe kan een breuk die dááruit voortvloeit hem ooit sterker maken? Ik denk dat de boosheid in de loop der tijd alleen maar groter zal worden.
Nu ga ik iets zeggen waarvan ik vermoed dat het heel onredelijk is, maar ik zeg het toch: ik zou mijn innerlijke kracht putten uit wraak. Want reken maar dat deze mensen alleen zo lang zwijgen omdat ze uit ervaring weten dat hij wel weer op zijn knieën komt terug gekropen. Ze weten dat het elastiek op een bepaald punt knapt, en dan komt hij om vergiffenis vragen.
De zwaarste straf is níet buigen. Gewoon nooit meer. Alle poorten hermetisch afsluiten en het hek met prikkeldraad omwikkelen. En daarna eeuwige stilte. Dat verwachten ze niet, en dat zal meer pijn doen dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Ze zullen moeten inzien dat ze hun hand hebben overspeeld, en dat er een hoog prijskaartje aan die fout blijkt te hangen: nooit meer contact met hun zoon/broer en hun kleinkinderen/neef en nichten. Dáár zou ik persoonlijk kracht uit putten (maar ik denk dat ik wraakzuchtiger en harder ben dan mijn man), en op die manier zou ik het slachtofferschap waarschijnlijk kunnen afwerpen. Omdat ik een heel leven van geestelijke mishandeling in één klap zou revancheren met, nou ja, een definitieve genadeklap.
Maar is dat de juiste weg? Of bedoelen jullie iets anders wanneer jullie zeggen dat hij de focus moet leggen op zichzelf om er sterker uit te komen?
Want dat maakt het zo lastig: ik begrijp dat jullie zeggen dat mijn man alleen aan zichzelf moet denken in deze situatie, dus niet aan zijn vader, zijn moeder of zijn zus, en dat hij moet doen wat voor hém het beste is, oftewel wat hém het meeste oplevert (en hopelijk het gelukkigst maakt in de toekomst).
Maar hij IS slachtoffer. Zo voelt hij het ook: hem is deze ellende aangedaan, hij vindt het intens gemeen en laag, maar hoe verbreekt hij dan het contact zónder alleen maar meer het gevoel te hebben dat hij niet gehoord en gezien is? Hoe kan hij die breuk ombuigen in iets constructiefs en krachtigs, iets waar hij beter van wordt? Want het gevoel dat hij onterecht beschuldigd wordt, blijft: niet goed genoeg, schuldig, gewoon lekker op vakantie gaan terwijl zijn vader zijn laatste ademtochten ligt uit te blazen, nou ja, een onmens. Hoe kan een breuk die dááruit voortvloeit hem ooit sterker maken? Ik denk dat de boosheid in de loop der tijd alleen maar groter zal worden.
Nu ga ik iets zeggen waarvan ik vermoed dat het heel onredelijk is, maar ik zeg het toch: ik zou mijn innerlijke kracht putten uit wraak. Want reken maar dat deze mensen alleen zo lang zwijgen omdat ze uit ervaring weten dat hij wel weer op zijn knieën komt terug gekropen. Ze weten dat het elastiek op een bepaald punt knapt, en dan komt hij om vergiffenis vragen.
De zwaarste straf is níet buigen. Gewoon nooit meer. Alle poorten hermetisch afsluiten en het hek met prikkeldraad omwikkelen. En daarna eeuwige stilte. Dat verwachten ze niet, en dat zal meer pijn doen dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Ze zullen moeten inzien dat ze hun hand hebben overspeeld, en dat er een hoog prijskaartje aan die fout blijkt te hangen: nooit meer contact met hun zoon/broer en hun kleinkinderen/neef en nichten. Dáár zou ik persoonlijk kracht uit putten (maar ik denk dat ik wraakzuchtiger en harder ben dan mijn man), en op die manier zou ik het slachtofferschap waarschijnlijk kunnen afwerpen. Omdat ik een heel leven van geestelijke mishandeling in één klap zou revancheren met, nou ja, een definitieve genadeklap.
Maar is dat de juiste weg? Of bedoelen jullie iets anders wanneer jullie zeggen dat hij de focus moet leggen op zichzelf om er sterker uit te komen?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:13
Oei, ik zie dat je de vraag niet aan mij stelt (ik ben namelijk geen ervaringsdeskundige), maar ik denk dat als je je eigen tekst terugleest, dat je ook in zal zien, dat dit écht voor jullie zelf geen gezonde manier zal zijn.samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:08Vraag aan de ervaringsdeskundigen: hoe hebben jullie kracht kunnen putten uit een beslissing die je vanuit slachtofferschap hebt genomen?
Want dat maakt het zo lastig: ik begrijp dat jullie zeggen dat mijn man alleen aan zichzelf moet denken in deze situatie, dus niet aan zijn vader, zijn moeder of zijn zus, en dat hij moet doen wat voor hém het beste is, oftewel wat hém het meeste oplevert (en hopelijk het gelukkigst maakt in de toekomst).
Maar hij IS slachtoffer. Zo voelt hij het ook: hem is deze ellende aangedaan, hij vindt het intens gemeen en laag, maar hoe verbreekt hij dan het contact zónder alleen maar meer het gevoel te hebben dat hij niet gehoord en gezien is? Hoe kan hij die breuk ombuigen in iets constructiefs en krachtigs, iets waar hij beter van wordt? Want het gevoel dat hij onterecht beschuldigd wordt, blijft: niet goed genoeg, schuldig, gewoon lekker op vakantie gaan terwijl zijn vader zijn laatste ademtochten ligt uit te blazen, nou ja, een onmens. Hoe kan een breuk die dááruit voortvloeit hem ooit sterker maken? Ik denk dat de boosheid in de loop der tijd alleen maar groter zal worden.
Nu ga ik iets zeggen waarvan ik vermoed dat het heel onredelijk is, maar ik zeg het toch: ik zou mijn innerlijke kracht putten uit wraak. Want reken maar dat deze mensen alleen zo lang zwijgen omdat ze uit ervaring weten dat hij wel weer op zijn knieën komt terug gekropen. Ze weten dat het elastiek op een bepaald punt knapt, en dan komt hij om vergiffenis vragen.
De zwaarste straf is níet buigen. Gewoon nooit meer. Alle poorten hermetisch afsluiten en het hek met prikkeldraad omwikkelen. En daarna eeuwige stilte. Dat verwachten ze niet, en dat zal meer pijn doen dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Ze zullen moeten inzien dat ze hun hand hebben overspeeld, en dat er een hoog prijskaartje aan die fout blijkt te hangen: nooit meer contact met hun zoon/broer en hun kleinkinderen/neef en nichten. Dáár zou ik persoonlijk kracht uit putten (maar ik denk dat ik wraakzuchtiger en harder ben dan mijn man), en op die manier zou ik het slachtofferschap waarschijnlijk kunnen afwerpen. Omdat ik een heel leven van geestelijke mishandeling in één klap zou revancheren met, nou ja, een definitieve genadeklap.
Maar is dat de juiste weg? Of bedoelen jullie iets anders wanneer jullie zeggen dat hij de focus moet leggen op zichzelf om er sterker uit te komen?
Hoe ik denk, dat je man om moet gaan, met het gevoel, dat hem vreselijk onrecht aan is gedaan? Therapie. Hij zal het uit zizchelf moeten gaan halen, namelijk. Hij gaat die bevestiging niet krijgen van buiten af. En als hij niet alleen in staat is om hier mee om te gaan, dan dus therapie.
En hoewel ik jouw gevoelens heel erg goed kan begrijpen, helpt het ook niet als de partner eigenlijk ook op zoek is naar “wraak”. Echt ik snap het, je zou er van gaan gillen, zo oneerlijk is het. Maar je doet je man er geen plezier mee.
What would Patsy do?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
