Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:14
Geen advies hierin wat de juiste weg is om contact te verbreken..samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:08Vraag aan de ervaringsdeskundigen: hoe hebben jullie kracht kunnen putten uit een beslissing die je vanuit slachtofferschap hebt genomen?
Want dat maakt het zo lastig: ik begrijp dat jullie zeggen dat mijn man alleen aan zichzelf moet denken in deze situatie, dus niet aan zijn vader, zijn moeder of zijn zus, en dat hij moet doen wat voor hém het beste is, oftewel wat hém het meeste oplevert (en hopelijk het gelukkigst maakt in de toekomst).
Maar hij IS slachtoffer. Zo voelt hij het ook: hem is deze ellende aangedaan, hij vindt het intens gemeen en laag, maar hoe verbreekt hij dan het contact zónder alleen maar meer het gevoel te hebben dat hij niet gehoord en gezien is? Hoe kan hij die breuk ombuigen in iets constructiefs en krachtigs, iets waar hij beter van wordt? Want het gevoel dat hij onterecht beschuldigd wordt, blijft: niet goed genoeg, schuldig, gewoon lekker op vakantie gaan terwijl zijn vader zijn laatste ademtochten ligt uit te blazen, nou ja, een onmens. Hoe kan een breuk die dááruit voortvloeit hem ooit sterker maken? Ik denk dat de boosheid in de loop der tijd alleen maar groter zal worden.
Nu ga ik iets zeggen waarvan ik vermoed dat het heel onredelijk is, maar ik zeg het toch: ik zou mijn innerlijke kracht putten uit wraak. Want reken maar dat deze mensen alleen zo lang zwijgen omdat ze uit ervaring weten dat hij wel weer op zijn knieën komt terug gekropen. Ze weten dat het elastiek op een bepaald punt knapt, en dan komt hij om vergiffenis vragen.
De zwaarste straf is níet buigen. Gewoon nooit meer. Alle poorten hermetisch afsluiten en het hek met prikkeldraad omwikkelen. En daarna eeuwige stilte. Dat verwachten ze niet, en dat zal meer pijn doen dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Ze zullen moeten inzien dat ze hun hand hebben overspeeld, en dat er een hoog prijskaartje aan die fout blijkt te hangen: nooit meer contact met hun zoon/broer en hun kleinkinderen/neef en nichten. Dáár zou ik persoonlijk kracht uit putten (maar ik denk dat ik wraakzuchtiger en harder ben dan mijn man), en op die manier zou ik het slachtofferschap waarschijnlijk kunnen afwerpen. Omdat ik een heel leven van geestelijke mishandeling in één klap zou revancheren met, nou ja, een definitieve genadeklap.
Maar is dat de juiste weg? Of bedoelen jullie iets anders wanneer jullie zeggen dat hij de focus moet leggen op zichzelf om er sterker uit te komen?
Kan alleen mijn ervaring geven als mantelzorger, het is niet makkelijk om naast iemand te staan die stervende is..
Waarom denk je dat het zwijgen een bewuste actie is (geestelijke mishandeling)..?
Ze hebben het druk, zijn emotioneel kapot omdat de zorg niet simpel is, zitten in een emotionele rollercoaster en zijn misschien op hun tenen getrapt dat je man geen mantelzorger wil zijn..
Geen advies hierin wat de juiste weg is om contact te verbreken (en of het de juiste oplossing is in deze situatie) Maar de manier waarop jij het omschrijft is zeer verbitterd en haatdragend naar hen toe...?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:36
Hij is slachtoffer maar van dat gevoel moet hij ook af.
Hij kan niet zwelgen in zelfmedelijden om wat hem is aangedaan want dat verziekt niet alleen zijn eigen leven maar ook jullie huwelijk en gezinsleven op den duur.
Hij zal nooit erkenning krijgen, dat is een nare en pijnlijke gedachte maar het is nu eenmaal zo. En daar moet hij zelf een manier in vinden om er mee te leren leven.
Misschien dat therapie handig is, dat is ook persoonlijk.
Zich richten op wat hij wel heeft en zelf heeft opgebouwd is een fijnere gedachte.
En het is echt moeilijk en gaat niet van de ene op de andere dag, maar blijven hangen in verdriet en gemis om dingen die er nooit waren (en niet zullen zijn) maakt het alleen zwaarder.
Hij kan niet zwelgen in zelfmedelijden om wat hem is aangedaan want dat verziekt niet alleen zijn eigen leven maar ook jullie huwelijk en gezinsleven op den duur.
Hij zal nooit erkenning krijgen, dat is een nare en pijnlijke gedachte maar het is nu eenmaal zo. En daar moet hij zelf een manier in vinden om er mee te leren leven.
Misschien dat therapie handig is, dat is ook persoonlijk.
Zich richten op wat hij wel heeft en zelf heeft opgebouwd is een fijnere gedachte.
En het is echt moeilijk en gaat niet van de ene op de andere dag, maar blijven hangen in verdriet en gemis om dingen die er nooit waren (en niet zullen zijn) maakt het alleen zwaarder.
zaterdag 22 juli 2023 om 16:37
Mijn man heeft het contact een jaar of 10-15 geleden gedurende enkele jaren verbroken. Het lijkt mij dat ze zich dat nog wel herinneren. En dat ze ook nog weten dat er toen een eindeloze reeks mails - vol verwijten, pijnlijke herinneringen enzovoort - zijn verstuurd. Ja, zij ontkenden alles, dat wel. Maar ontkennen is iets anders dan het niet weten.Dreamglasses schreef: ↑22-07-2023 16:12Ergens heb ik het vermoeden dat ouders en zus geen idee hebben waarom jouw man afstand houdt...?
Heeft hij weleens gezegd dat hij zich naar voelt bij zijn familie en waarom?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:41
Dat snap ik, daarom zei ik ook dat het een onredelijke gedachte van mij was. Punt is dat die therapie eigenlijk te laat komt. Hij staat nú met zijn rug tegen de muur, hij moet nú beslissen wat hij doet. En hij voelt zich slachtoffer. Dat lijkt mij geen goed uitgangspunt om het contact te verbreken. Maar wat is wel een goed uitgangspunt?Ladyday21 schreef: ↑22-07-2023 16:13Oei, ik zie dat je de vraag niet aan mij stelt (ik ben namelijk geen ervaringsdeskundige), maar ik denk dat als je je eigen tekst terugleest, dat je ook in zal zien, dat dit écht voor jullie zelf geen gezonde manier zal zijn.
Hoe ik denk, dat je man om moet gaan, met het gevoel, dat hem vreselijk onrecht aan is gedaan? Therapie. Hij zal het uit zizchelf moeten gaan halen, namelijk. Hij gaat die bevestiging niet krijgen van buiten af. En als hij niet alleen in staat is om hier mee om te gaan, dan dus therapie.
En hoewel ik jouw gevoelens heel erg goed kan begrijpen, helpt het ook niet als de partner eigenlijk ook op zoek is naar “wraak”. Echt ik snap het, je zou er van gaan gillen, zo oneerlijk is het. Maar je doet je man er geen plezier mee.
zaterdag 22 juli 2023 om 16:44
Hier ben ik het wel mee eens. Ik volgde het in het begin was een beetje verbaasd dat het nog steeds loopt. Tuurlijk is het mega naar, oneerlijk enz, maar alles zo erg analyseren gaat niks veranderen en je kan niet in hun hoofden kijken. Man heeft zn beslissing genomen dus laat het even gaan.dweedledee schreef: ↑22-07-2023 16:26Ik heb net het hele topic gelezen en ik zou, als ik jou was TO, echt even proberen wat afstand van de situatie te nemen. Je bent er zo ontzettend mee bezig. Dat kan nooit goed zijn. Voor jou niet. Maar ook voor jouw man niet.
Forget about what I said; the lights are gone and the party's over
zaterdag 22 juli 2023 om 16:45
Dank, dit kreeg ik er niet uitKuzu schreef: ↑22-07-2023 16:36Hij is slachtoffer maar van dat gevoel moet hij ook af.
Hij kan niet zwelgen in zelfmedelijden om wat hem is aangedaan want dat verziekt niet alleen zijn eigen leven maar ook jullie huwelijk en gezinsleven op den duur.
Hij zal nooit erkenning krijgen, dat is een nare en pijnlijke gedachte maar het is nu eenmaal zo. En daar moet hij zelf een manier in vinden om er mee te leren leven.
Misschien dat therapie handig is, dat is ook persoonlijk.
Zich richten op wat hij wel heeft en zelf heeft opgebouwd is een fijnere gedachte.
En het is echt moeilijk en gaat niet van de ene op de andere dag, maar blijven hangen in verdriet en gemis om dingen die er nooit waren (en niet zullen zijn) maakt het alleen zwaarder.
Ik denk dat, dat ik nog steeds overeind sta en mijn leven leef, mensen me waarderen en/of van me houden, voldoende 'wraak' is. Verder heb ik daar niet veel aan want hij leeft inmiddels al 25 jaar niet meer.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 22 juli 2023 om 16:46
Dan moet hij voor nu denk ik heel erg helder krijgen of het in zijn eigen belang is om wel nog afscheid (als dit nog mogelijk is) te nemen en of hij wel bij de uitvaart aanwezig wil zijn.
Voor zichzelf. Niet uit plichtgevoel, niet uit rancune of wat dan ook. Maar omdat dat voor de toekomst beter is voor hem.
Er is denk ik geen goed uitgangspunt om het contact te verbreken. De enige goede reden is, omdat het beter is voor hem en zijn mentale gezondheid.
Voor zichzelf. Niet uit plichtgevoel, niet uit rancune of wat dan ook. Maar omdat dat voor de toekomst beter is voor hem.
Er is denk ik geen goed uitgangspunt om het contact te verbreken. De enige goede reden is, omdat het beter is voor hem en zijn mentale gezondheid.
What would Patsy do?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:47
Ze zijn allicht op hun tenen getrapt dat mijn man geen mantelzorger wil zijn (hoewel hij heeft aangeboden te helpen op andere manieren: koken, boodschappen, klusjes, administratie - álles, zolang hij maar niet twee volle dagen met die man in één kamer hoeft te zitten). Over dat laatste zijn ze ongetwijfeld ook op hun tenen getrapt. Dat mag ook, maar om hem vervolgens voor straf in het ongewisse te laten over de verslechterde toestand van zijn vader... en om hem doodleuk op vakantie te laten gaan, wat zij heel goed wisten... en om daarna te melden dat hij al drie dagen op sterven ligt, en dat ze 'geen tijd hadden' om hem even te bellen, dat ze 'er helemaal niet aan gedacht hebben, joh', dat vind ik eerlijk gezegd een stuk haatdragender. Hoe zwaar die mantelzorg ook is. Dit is hun zoon, hun broer.Summersun2023 schreef: ↑22-07-2023 16:14Geen advies hierin wat de juiste weg is om contact te verbreken..
Kan alleen mijn ervaring geven als mantelzorger, het is niet makkelijk om naast iemand te staan die stervende is..
Waarom denk je dat het zwijgen een bewuste actie is (geestelijke mishandeling)..?
Ze hebben het druk, zijn emotioneel kapot omdat de zorg niet simpel is, zitten in een emotionele rollercoaster en zijn misschien op hun tenen getrapt dat je man geen mantelzorger wil zijn..
Geen advies hierin wat de juiste weg is om contact te verbreken (en of het de juiste oplossing is in deze situatie) Maar de manier waarop jij het omschrijft is zeer verbitterd en haatdragend naar hen toe...?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:48
Eens.Ladyday21 schreef: ↑22-07-2023 16:46Dan moet hij voor nu denk ik heel erg helder krijgen of het in zijn eigen belang is om wel nog afscheid (als dit nog mogelijk is) te nemen en of hij wel bij de uitvaart aanwezig wil zijn.
Voor zichzelf. Niet uit plichtgevoel, niet uit rancune of wat dan ook. Maar omdat dat voor de toekomst beter is voor hem.
Er is denk ik geen goed uitgangspunt om het contact te verbreken. De enige goede reden is, omdat het beter is voor hem en zijn mentale gezondheid.
There is always something happening, and it's usually right now
zaterdag 22 juli 2023 om 16:50
Hij moet niet handelen om hun te raken, hij moet handelen om zichzelf te helpen.samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:47Ze zijn allicht op hun tenen getrapt dat mijn man geen mantelzorger wil zijn (hoewel hij heeft aangeboden te helpen op andere manieren: koken, boodschappen, klusjes, administratie - álles, zolang hij maar niet twee volle dagen met die man in één kamer hoeft te zitten). Over dat laatste zijn ze ongetwijfeld ook op hun tenen getrapt. Dat mag ook, maar om hem vervolgens voor straf in het ongewisse te laten over de verslechterde toestand van zijn vader... en om hem doodleuk op vakantie te laten gaan, wat zij heel goed wisten... en om daarna te melden dat hij al drie dagen op sterven ligt, en dat ze 'geen tijd hadden' om hem even te bellen, dat ze 'er helemaal niet aan gedacht hebben, joh', dat vind ik eerlijk gezegd een stuk haatdragender. Hoe zwaar die mantelzorg ook is. Dit is hun zoon, hun broer.
Het heeft geen zin om géén afscheid te nemen, omdát deze mensen zo “gemeen” zijn om hem niet op tijd in te lichten. Als hij afscheid wilde nemen, had hij terug moeten gaan. Of als hij nu nog afscheid wil nemen en het is nog niet te laat, dat alsnog doen. Niet handelen om de familie iets duidelijk te maken. Dat lukt namelijk niet.
What would Patsy do?
zaterdag 22 juli 2023 om 16:55
Thanks. Het wordt een lange weg voor hem. Dat was wel duidelijk, maar sinds we terug zijn in Nederland worstelt hij enorm met zijn emoties. Boosheid, vooral.Kuzu schreef: ↑22-07-2023 16:36Hij is slachtoffer maar van dat gevoel moet hij ook af.
Hij kan niet zwelgen in zelfmedelijden om wat hem is aangedaan want dat verziekt niet alleen zijn eigen leven maar ook jullie huwelijk en gezinsleven op den duur.
Hij zal nooit erkenning krijgen, dat is een nare en pijnlijke gedachte maar het is nu eenmaal zo. En daar moet hij zelf een manier in vinden om er mee te leren leven.
Misschien dat therapie handig is, dat is ook persoonlijk.
Zich richten op wat hij wel heeft en zelf heeft opgebouwd is een fijnere gedachte.
En het is echt moeilijk en gaat niet van de ene op de andere dag, maar blijven hangen in verdriet en gemis om dingen die er nooit waren (en niet zullen zijn) maakt het alleen zwaarder.
zaterdag 22 juli 2023 om 17:01
zaterdag 22 juli 2023 om 17:02
+1Ladyday21 schreef: ↑22-07-2023 16:46Dan moet hij voor nu denk ik heel erg helder krijgen of het in zijn eigen belang is om wel nog afscheid (als dit nog mogelijk is) te nemen en of hij wel bij de uitvaart aanwezig wil zijn.
Voor zichzelf. Niet uit plichtgevoel, niet uit rancune of wat dan ook. Maar omdat dat voor de toekomst beter is voor hem.
Er is denk ik geen goed uitgangspunt om het contact te verbreken. De enige goede reden is, omdat het beter is voor hem en zijn mentale gezondheid.
Dit schoot ook door mijn hoofd afgelopen dagen en helemaal mee eens.
baggal wijzigde dit bericht op 22-07-2023 17:02
0.08% gewijzigd
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 22 juli 2023 om 17:10
Ja, klopt. Maar afscheid nemen is (als hij dat al zou willen) volgens hem überhaupt niet meer mogelijk zonder drama; hij zegt dat hij zijn zus goed genoeg kent om te weten dat zij allang tegen die vader heeft gezegd dat hij lekker op vakantie is gegaan (logisch, wat moet ze anders zeggen zonder zichzelf in een kwaad daglicht te stellen?) en dan draait het er dus op uit dat hij zijn excuses moet aanbieden. Dat wil hij niet. Ik denk dat hij het vooral moeilijk vindt dat hij wéér (zoals altijd al) de zwartepiet krijgt toegeschoven, terwijl hij gewoon buitenspel is gezet door die moeder en zus. Linksom of rechtsom zal er van hem een sorry moeten komen.Ladyday21 schreef: ↑22-07-2023 16:50Hij moet niet handelen om hun te raken, hij moet handelen om zichzelf te helpen.
Het heeft geen zin om géén afscheid te nemen, omdát deze mensen zo “gemeen” zijn om hem niet op tijd in te lichten. Als hij afscheid wilde nemen, had hij terug moeten gaan. Of als hij nu nog afscheid wil nemen en het is nog niet te laat, dat alsnog doen. Niet handelen om de familie iets duidelijk te maken. Dat lukt namelijk niet.
Onder normale omstandigheden was hij gewoon afscheid gaan nemen. Dat heeft hij ook meteen gezegd toen wij nog in de auto zaten, op weg naar onze vakantie. Nu wil hij dat niet meer, omdat hij zich genaaid voelt. Voor de duizendste keer; als dit incident op zichzelf had gestaan, had hij er natuurlijk nooit zo zwaar aan getild. Daarom heb ik in dit topic veel achtergrondinformatie gegeven - om aan te geven dat dit incident precies in het patroon van geestelijke mishandeling past.
zaterdag 22 juli 2023 om 17:17
Maar dit gevoel moet hij dus echt heel snel loslaten. In zijn eigen belang!samarinde schreef: ↑22-07-2023 17:10Ja, klopt. Maar afscheid nemen is (als hij dat al zou willen) volgens hem überhaupt niet meer mogelijk zonder drama; hij zegt dat hij zijn zus goed genoeg kent om te weten dat zij allang tegen die vader heeft gezegd dat hij lekker op vakantie is gegaan (logisch, wat moet ze anders zeggen zonder zichzelf in een kwaad daglicht te stellen?) en dan draait het er dus op uit dat hij zijn excuses moet aanbieden. Dat wil hij niet. Ik denk dat hij het vooral moeilijk vindt dat hij wéér (zoals altijd al) de zwartepiet krijgt toegeschoven, terwijl hij gewoon buitenspel is gezet door die moeder en zus. Linksom of rechtsom zal er van hem een sorry moeten komen.
Onder normale omstandigheden was hij gewoon afscheid gaan nemen. Dat heeft hij ook meteen gezegd toen wij nog in de auto zaten, op weg naar onze vakantie. Nu wil hij dat niet meer, omdat hij zich genaaid voelt. Voor de duizendste keer; als dit incident op zichzelf had gestaan, had hij er natuurlijk nooit zo zwaar aan getild. Daarom heb ik in dit topic veel achtergrondinformatie gegeven - om aan te geven dat dit incident precies in het patroon van geestelijke mishandeling past.
What would Patsy do?
zaterdag 22 juli 2023 om 17:18
zaterdag 22 juli 2023 om 17:22
Je kunt namelijk ook niet “bewijzen”, dat ze het allemaal met opzet hebben gedaan, met kwade bedoelingen. En eerlijk gezegd, mensen kunnen zichzelf ook ontiegelijk goed voor de gek houden.
Ik heb een schoonzus, die zaken waar ze zwart-op-wit om vraagt na 2 dagen “zogenaamd” al niet meer weet. En niet weten/vergeten is in haar ogen een prima excuus. Terwijl dat ook nogal discutabel is. Maar je kunt niet bewijzen dat het niet zo is. Ik denk zelfs, dat ze het zelf gelooft.
Je kunt hier gewoon niets mee. Man moet voor zichzelf kiezen! En zijn boosheid en bewijsdrang zit hem daarin in de weg.
Ik heb een schoonzus, die zaken waar ze zwart-op-wit om vraagt na 2 dagen “zogenaamd” al niet meer weet. En niet weten/vergeten is in haar ogen een prima excuus. Terwijl dat ook nogal discutabel is. Maar je kunt niet bewijzen dat het niet zo is. Ik denk zelfs, dat ze het zelf gelooft.
Je kunt hier gewoon niets mee. Man moet voor zichzelf kiezen! En zijn boosheid en bewijsdrang zit hem daarin in de weg.
What would Patsy do?
zaterdag 22 juli 2023 om 17:36
Maar dat is toch wel een behoorlijke tijd geleden. En je zegt enkele jaren? Had hij de laatste jaren wel contact of helemaal geen contact meer?samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:37Mijn man heeft het contact een jaar of 10-15 geleden gedurende enkele jaren verbroken. Het lijkt mij dat ze zich dat nog wel herinneren. En dat ze ook nog weten dat er toen een eindeloze reeks mails - vol verwijten, pijnlijke herinneringen enzovoort - zijn verstuurd. Ja, zij ontkenden alles, dat wel. Maar ontkennen is iets anders dan het niet weten.
Of heb je dat al eerder aangegeven? Dan heb ik er misschien overheen gelezen.
Only dead fish go with the flow
zaterdag 22 juli 2023 om 17:47
TJa, van mij mag je man zich gerust een poos(je) genaaid voelen en hij mag zich slachtoffer voelen. Dat ís hij namelijk ook.
Nee, hij moet er niet in zwelgen maar daar is hij nog lange niet. Eerst maar eens tot zich door laten dringen hoezeer hij genaaid is en hoe rot dat voelt.
Ik heb gebroken met mijn ouders vanuit dezelfde machteloze situatie: hoe ik het ook wende of keerde, het lag altijd aan mij en mijn ouders waren de immer liefhebbende slachtoffers van hun 'dochter-met-boderline'. Want o wat is het handig om met borderline te strooien: als je dat ontkent, is het alleen maar meer een teken dat je het hebt: je wil er gewoon niet aan!
Het is helpend om voor jezelf de stekker eruit te trekken: dit laat ik me niet meer gebeuren. Gewoon omdat je zelf vindt dat je al dat onrecht niet meer over je heen hoeft te laten komen.
En accepteren dat er veel mensen zullen zijn die het niet begrijpen, die medelijden met je ouders zullen hebben. Dat is dan maar zo.
Hoe sterk ben je dan als je, ondanks alles, tóch jezelf recht kunt doen!
Ik voel me slachtoffer van mijn ouders en in mijn beleving ben ik dat ook, maar dat betekent niet dat ik niets kan doen.
Wat ik zou willen: erkenning van alle onrecht, dat krijg ik niet. Maar wat ik kan krijgen, neem ik: ik doe mezelf recht.
Misschien kun je iets met dit perspectief?
Nee, hij moet er niet in zwelgen maar daar is hij nog lange niet. Eerst maar eens tot zich door laten dringen hoezeer hij genaaid is en hoe rot dat voelt.
Ik heb gebroken met mijn ouders vanuit dezelfde machteloze situatie: hoe ik het ook wende of keerde, het lag altijd aan mij en mijn ouders waren de immer liefhebbende slachtoffers van hun 'dochter-met-boderline'. Want o wat is het handig om met borderline te strooien: als je dat ontkent, is het alleen maar meer een teken dat je het hebt: je wil er gewoon niet aan!
Het is helpend om voor jezelf de stekker eruit te trekken: dit laat ik me niet meer gebeuren. Gewoon omdat je zelf vindt dat je al dat onrecht niet meer over je heen hoeft te laten komen.
En accepteren dat er veel mensen zullen zijn die het niet begrijpen, die medelijden met je ouders zullen hebben. Dat is dan maar zo.
Hoe sterk ben je dan als je, ondanks alles, tóch jezelf recht kunt doen!
Ik voel me slachtoffer van mijn ouders en in mijn beleving ben ik dat ook, maar dat betekent niet dat ik niets kan doen.
Wat ik zou willen: erkenning van alle onrecht, dat krijg ik niet. Maar wat ik kan krijgen, neem ik: ik doe mezelf recht.
Misschien kun je iets met dit perspectief?
zaterdag 22 juli 2023 om 17:52
Ik bedoelde ook niet per sé te zeggen, dat hij dat niet zou mogen of moeten voelen. Maar het helpt hem nu niet om voor zichzelf het beste pad te kiezen om op dit moment te bewandelen.zakdoek schreef: ↑22-07-2023 17:47TJa, van mij mag je man zich gerust een poos(je) genaaid voelen en hij mag zich slachtoffer voelen. Dat ís hij namelijk ook.
Nee, hij moet er niet in zwelgen maar daar is hij nog lange niet. Eerst maar eens tot zich door laten dringen hoezeer hij genaaid is en hoe rot dat voelt.
Ik heb gebroken met mijn ouders vanuit dezelfde machteloze situatie: hoe ik het ook wende of keerde, het lag altijd aan mij en mijn ouders waren de immer liefhebbende slachtoffers van hun 'dochter-met-boderline'. Want o wat is het handig om met borderline te strooien: als je dat ontkent, is het alleen maar meer een teken dat je het hebt: je wil er gewoon niet aan!
Het is helpend om voor jezelf de stekker eruit te trekken: dit laat ik me niet meer gebeuren. Gewoon omdat je zelf vindt dat je al dat onrecht niet meer over je heen hoeft te laten komen.
En accepteren dat er veel mensen zullen zijn die het niet begrijpen, die medelijden met je ouders zullen hebben. Dat is dan maar zo.
Hoe sterk ben je dan als je, ondanks alles, tóch jezelf recht kunt doen!
Ik voel me slachtoffer van mijn ouders en in mijn beleving ben ik dat ook, maar dat betekent niet dat ik niets kan doen.
Wat ik zou willen: erkenning van alle onrecht, dat krijg ik niet. Maar wat ik kan krijgen, neem ik: ik doe mezelf recht.
Misschien kun je iets met dit perspectief?
Want het is dus niet zo dat hij er 100% klaar voor is om ze de rug toe te keren. Dat lijkt mij dan. Maar goed, ik heb hier verder zelf geen ervaring mee.
What would Patsy do?
zaterdag 22 juli 2023 om 17:54
TO, oprechte vraag, echt niet vervelend bedoeld. Maar zou het kunnen, dat jij nu juist voor onrust bij je man zorgt? Onbewust waarschijnlijk. Maar je bent zoveel met deze situatie bezig, je hebt zo’n duidelijke en stellige mening hierover, dat ik me bijna niet voor kan stellen dat jouw man dit niet opmerkt en hier wellicht, al dan niet bewust, emotioneel in meegaat of op reageert. En jij dit alleen maar verder voedt.
Ik snap dat jij, door die 30 jaar, onderdeel bent van het verhaal, maar het is niet jóuw verhaal. Zou een stapje terugdoen, niet even goed zijn voor iedereen?
Ik snap dat jij, door die 30 jaar, onderdeel bent van het verhaal, maar het is niet jóuw verhaal. Zou een stapje terugdoen, niet even goed zijn voor iedereen?
zaterdag 22 juli 2023 om 17:55
Waarom maakt het uit wat ‘erger’ of haatdragender is?samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:47Ze zijn allicht op hun tenen getrapt dat mijn man geen mantelzorger wil zijn (hoewel hij heeft aangeboden te helpen op andere manieren: koken, boodschappen, klusjes, administratie - álles, zolang hij maar niet twee volle dagen met die man in één kamer hoeft te zitten). Over dat laatste zijn ze ongetwijfeld ook op hun tenen getrapt. Dat mag ook, maar om hem vervolgens voor straf in het ongewisse te laten over de verslechterde toestand van zijn vader... en om hem doodleuk op vakantie te laten gaan, wat zij heel goed wisten... en om daarna te melden dat hij al drie dagen op sterven ligt, en dat ze 'geen tijd hadden' om hem even te bellen, dat ze 'er helemaal niet aan gedacht hebben, joh', dat vind ik eerlijk gezegd een stuk haatdragender. Hoe zwaar die mantelzorg ook is. Dit is hun zoon, hun broer.
Hun argument is natuurlijk dat het hun zoon en broer is en dús ondenkbaar dat hij niet met zijn vader in een ruimte wou zijn en op vakantie is gegaan. Zij voelen het dat jouw man hen heeft laten stikken.
Wie er verder gelijk heeft is eigenlijk irrelevant. Want niemand gaat hier gelijk krijgen van de ander. Dus waarom energie steken daarin?
Ik denk dat je jezelf en je man enorm zou helpen door niet meer op die manier te denken. En ik gun jullie dat ook. Dat geeft zo veel mentale rust. Richt je je jullie zelf en je mans behoeften.
positive_vibes wijzigde dit bericht op 22-07-2023 17:56
1.58% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
