Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
donderdag 1 mei 2025 om 19:24
Dat is toch een gegeven vanaf het moment dat je kind is geboren?
Dat kind is niet iets optioneels ofzo, ook al lijkt die moeder dat te denken. Ik hoop dat de vader dat beter begrijpt.
donderdag 1 mei 2025 om 19:28
Aha, hij wil het op de spits drijven dus. Of jij stelt je huis voor hem én dochter open of hij laat je bungelen in zijn eigen woonplaats en gooit het op "dan zien we verder wel".DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 19:15De keuze die mij door mijn vriend werd voorgelegd is: het blijft zoals het is, maar dochter komt hier wonen.
Of hij gaat terug naar zijn woonplaats en we zien wel waar het schip strandt.
Ik heb vanaf het begin aangegeven dat ik hier wonen niet als een permanente oplossing zie en hij is boos dat ik het niet wil proberen.
Ik vind dit aardig manipulatief, zie jij dat ook?
.
donderdag 1 mei 2025 om 19:35
Ja wtf het is zijn kind he. Hij had in de eerste plaats die verstoting niet te hoeven pikken. En nu mag hij dan doen wat moeder jaren heeft gedaan en hopelijk beter maar jesus het is geen bankstel wat heen en weer gaat. Hij heeft het kind gewoon gemaakt met een instabiele moeder dus dat er nu ineens veel van hem verwacht wordt wat van elke ouder te verwachten valt. Daar hoeft toch geen team hulpverlening en andere tam tam voor aan komen rennen. Moeder had/kan ook overlijden.
donderdag 1 mei 2025 om 19:36
Die begrijpt het gelukkig heel goed en ondanks dat het lijkt alsof het ten koste van onze relatie gaat, vind ik dat een goede eigenschap. Hij gaat ervoor.
donderdag 1 mei 2025 om 19:39
Ik voel mij zwaar ongemakkelijk en weinig begrepen door mijn vriend.
Vanaf het begin af aan roept mijn volledige ik al volmondig “nee”. Niet tegen het meisje zelf. Wel tegen het plan om in deze situatie een kindje met deze bagage bij mij te laten wonen.
Door mijn schuldgevoel en omdat het met het logeren toch leuk was, denk ik dat mijn vriend ergens heeft gehoopt dat ik bij zou draaien.
donderdag 1 mei 2025 om 19:55
DonnaDo, jij bent echt goed bezig en ik vind het sterk van je dat je bij je eigen punt blijft. Maar lastig en pijnlijk is het zeker.
Je vriend ziet dit als de makkelijkste weg, en nu doe jij niet zoals hij het voor zich had gezien. Dat frustreert hem. Hij verwacht nu van jou dat jij zijn kind gaat redden. Veel mannen leunen op vrouwen, en deze man leunt erg op jou. Maar hij moet begrijpen dat jij hier een stem in hebt en dat samenwonen een keuze moet zijn. En dat is dit niet.
Hij verwacht heel veel van jou. Je hebt je eigen bedrijf, je kinderen die ondersteuning nodig hebben, veel werk. Hij verwacht toch hopelijk niet dat jij minder gaat werken zodat zijn leven zo door kan gaan?
Je vriend ziet dit als de makkelijkste weg, en nu doe jij niet zoals hij het voor zich had gezien. Dat frustreert hem. Hij verwacht nu van jou dat jij zijn kind gaat redden. Veel mannen leunen op vrouwen, en deze man leunt erg op jou. Maar hij moet begrijpen dat jij hier een stem in hebt en dat samenwonen een keuze moet zijn. En dat is dit niet.
Hij verwacht heel veel van jou. Je hebt je eigen bedrijf, je kinderen die ondersteuning nodig hebben, veel werk. Hij verwacht toch hopelijk niet dat jij minder gaat werken zodat zijn leven zo door kan gaan?
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
donderdag 1 mei 2025 om 20:03
DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 19:39Ik voel mij zwaar ongemakkelijk en weinig begrepen door mijn vriend.
Vanaf het begin af aan roept mijn volledige ik al volmondig “nee”. Niet tegen het meisje zelf. Wel tegen het plan om in deze situatie een kindje met deze bagage bij mij te laten wonen.
Door mijn schuldgevoel en omdat het met het logeren toch leuk was, denk ik dat mijn vriend ergens heeft gehoopt dat ik bij zou draaien.
Jij bent vanaf het begin erg duidelijk. Hij wil dit kennelijk niet horen en hij walst over je heen. En nu ineens heb jij het gedaan, terwijl je vanaf begin af aan duidelijk bent geweest.
Hij laat nu zijn ware aard zien. Misschien draait ie nog bij, maar als dit niet zo is, weet je genoeg.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
donderdag 1 mei 2025 om 20:06
Ik voel met je mee. Ook al sta je volledig in je recht, het blijft enorm pijnlijk.
donderdag 1 mei 2025 om 20:35
Serieus? Mijn broek zakt op de grond. Wat moeder wil? Ik kan echt mijn oren niet geloven dat jullie met jeugdzorg te maken hebben en een goed gesprek hebben gehad. Heeft je vriend niks gezegd over het verleden? Over dat hij graag zijn rol als vader wil(de) oppakken en dat het niet alleen van moeder afhangt en wat zij wel of niet wil, maar dat beide ouders betrokken moeten zijn bij kind? En dat dit een hele goede aanleiding is aan een dossier te werken om de rechter voor te leggen.DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 19:15Hoe lang dat moet kunnen ze niet vertellen en is afhankelijk van wat de moeder wil.
Als moeder besluit dat dochter niet meer terug kan, dan zal wonen bij vader georganiseerd worden en ook gewoon moeten.
Ze weten niet of dat over een week, of twee weken of een maand of een half jaar is.
Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je dit soort gesprekken hebt. Dat is niet mijn ervaring met jeugdzorg. Dan heb je als volwassenen gesprekken over wat voor trajecten er moeten worden opgestart, wat aan dossiervorming gaat gebeuren etc.
Ik begrijp goed dat jeugdzorg geen uitsluitsel kan geven, want daar moet een rechter aan te pas komen. Maar ik kan me niet voorstellen dat ze geen beeld schetsen en wat ze nu gaan opbouwen aan dossier en wat ze adviseren en op basis van huidige kennis adviseren. Daarmee heb je geen absolute duidelijkheid, maar wel werkrichting.
En is er uberhaupt nog een ander kind of is dat verzonnen?
donderdag 1 mei 2025 om 20:39
Precies. Jeugdzorg hoeft op zich geen rekening te houden met de gevolgen voor het leven van een ouder. Als je een kind op de wereld zet is het niet een aan uit knop die je indrukt wanneer het past of niet. Dat die moeder daar zo geschift mee omgaat, wil nog niet zeggen dat de vader dit dan ook hoeft te doen. Je mag hopen dat beide ouders bereid zijn om hun leven aan te passen aan hun kind(eren).
Btw, ik kan me niet voorstellen dat jeugdzorg zich geen zorgen maakt over het andere kind. Dat wordt nu ineens weggehouden van een broertje of zusje, met de dreiging dat als die iets wil wat moeder niet aanstaat, deze ook zo op straat kan worden gezet.
Dit is maar een half verhaal. Was je zelf bij dit gesprek of heb je het allemaal uit de hand van je vriend?
donderdag 1 mei 2025 om 20:40
Precies. Die man laat zich aardig in de kaarten kijken als vader. Maar dat gevoel had ik al een stuk langer.norajade schreef: ↑01-05-2025 19:35Ja wtf het is zijn kind he. Hij had in de eerste plaats die verstoting niet te hoeven pikken. En nu mag hij dan doen wat moeder jaren heeft gedaan en hopelijk beter maar jesus het is geen bankstel wat heen en weer gaat. Hij heeft het kind gewoon gemaakt met een instabiele moeder dus dat er nu ineens veel van hem verwacht wordt wat van elke ouder te verwachten valt. Daar hoeft toch geen team hulpverlening en andere tam tam voor aan komen rennen. Moeder had/kan ook overlijden.
donderdag 1 mei 2025 om 20:43
Oei, dit vind ik wel alarmerend hoor.DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 19:39Ik voel mij zwaar ongemakkelijk en weinig begrepen door mijn vriend.
Vanaf het begin af aan roept mijn volledige ik al volmondig “nee”. Niet tegen het meisje zelf. Wel tegen het plan om in deze situatie een kindje met deze bagage bij mij te laten wonen.
Door mijn schuldgevoel en omdat het met het logeren toch leuk was, denk ik dat mijn vriend ergens heeft gehoopt dat ik bij zou draaien.
Hij had grootse en onrealistische plannen en zodra jij -heel goed en begrijpelijk- tegengas geeft kun je op weinig begrip rekenen.
Ik geloof wel dat je op zich best uit zo'n situatie kunt komen en zoals anderen zeggen ook je relatie vorm kan geven. Maar dat staat of valt volgens mij wel bij begrip en respect. Samen een team zijn, al betekent dat niet dat je daadwerkelijk alles samen moet doen.
Roepen dat hij wel welkom is en zijn dochter niet vind ik nogal raar en manipulatief.
Ik vind het echt rot voor je, je hebt al zo'n schuldgevoel en hij maakt het er niet beter op.
donderdag 1 mei 2025 om 20:46
Ik hoor alleen wat vriend mij verteld en dat is ook waar de wrijving ontstaat. Ik wil weten hoe zaken ervoor staan, wat er nodig is. Wat er verwacht wordt. Er zijn al lange tijd geleden gesprekken met een gedragstherapeut geweest, die resultaten worden niet door Veilig Thuis gedeeld, er wordt totaal niet over het andere kindje gesproken.
Toen mijn puberella in de knoop kwam, stond er hier binnen 2 dagen een wijkteam, en een team dat een Samen Leven heet voor de deur en gingen we om de tafel met afspraken en documenten en plannen. Moest ik dingen tekenen, werden er zaken vastgelegd en kwamen er wekelijks mensen over de vloer.
Dat is inmiddels echt op de rit en gaat goed. De snelheid en adequate houding was fantastisch.
Toen mijn puberella in de knoop kwam, stond er hier binnen 2 dagen een wijkteam, en een team dat een Samen Leven heet voor de deur en gingen we om de tafel met afspraken en documenten en plannen. Moest ik dingen tekenen, werden er zaken vastgelegd en kwamen er wekelijks mensen over de vloer.
Dat is inmiddels echt op de rit en gaat goed. De snelheid en adequate houding was fantastisch.
donderdag 1 mei 2025 om 20:50
Ik hoop niet dat dit heel lullig overkomt, maar kan het zo zijn dat hij in zijn stress en penibele situatie de zaken wellicht niet helemaal waarheidsgetrouw overbrengt?DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 20:46Ik hoor alleen wat vriend mij verteld en dat is ook waar de wrijving ontstaat. Ik wil weten hoe zaken ervoor staan, wat er nodig is. Wat er verwacht wordt. Er zijn al lange tijd geleden gesprekken met een gedragstherapeut geweest, die resultaten worden niet door Veilig Thuis gedeeld, er wordt totaal niet over het andere kindje gesproken.
Toen mijn puberella in de knoop kwam, stond er hier binnen 2 dagen een wijkteam, en een team dat een Samen Leven heet voor de deur en gingen we om de tafel met afspraken en documenten en plannen. Moest ik dingen tekenen, werden er zaken vastgelegd en kwamen er wekelijks mensen over de vloer.
Dat is inmiddels echt op de rit en gaat goed. De snelheid en adequate houding was fantastisch.
Niet per se bewust hoor. Het is vervelend omdat jij geen partij bent voor de instanties maar het wel degelijk veel invloed heeft op jouw leven.
Is de moeder van vriend hierin nog een belangrijke schakel?
Het klinkt alarmerend dat kind is overgeleverd aan één ouder die haar gewoon op straat zet en één ouder die de boel ook niet helemaal op een rijtje heeft.
vivalafete25 wijzigde dit bericht op 01-05-2025 20:55
0.63% gewijzigd
donderdag 1 mei 2025 om 20:51
DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 20:46Ik hoor alleen wat vriend mij verteld en dat is ook waar de wrijving ontstaat. Ik wil weten hoe zaken ervoor staan, wat er nodig is. Wat er verwacht wordt. Er zijn al lange tijd geleden gesprekken met een gedragstherapeut geweest, die resultaten worden niet door Veilig Thuis gedeeld, er wordt totaal niet over het andere kindje gesproken.
Toen mijn puberella in de knoop kwam, stond er hier binnen 2 dagen een wijkteam, en een team dat een Samen Leven heet voor de deur en gingen we om de tafel met afspraken en documenten en plannen. Moest ik dingen tekenen, werden er zaken vastgelegd en kwamen er wekelijks mensen over de vloer.
Dat is inmiddels echt op de rit en gaat goed. De snelheid en adequate houding was fantastisch.
Spreekt jouw vriend wel echt de waarheid dan? Ik kan me namelijk ook niet voorstellen dat een kind zomaar bij de vader gedropt wordt zonder ook maar een gesprek met jz.
donderdag 1 mei 2025 om 20:54
To, kun je er rekening mee gaan houden dat je een rad voor ogen gehouden wordt? Of hoe de uitdrukking ook is.
Ik ken je vriend niet, maar ik heb heel sterk het vermoeden dat jij iets te goedgelovig bent en dat hij daar handig gebruik van maakt. Ik denk dat de situatie heel anders is dan hij jou schetst. Want jouw ervaring met je eigen dochter is eigenlijk zoals ik het ken. Ik kan het werkelijk waar niet geloven dat er zulke vage dingen gezegd zijn. Echt niet. Bij mij gaan alle alarmen op rood bij deze man. Ik zou nog eens alles heel heel heel erg goed met een realistische bril bekijken en desnoods zeggen dat je mee wil naar dat gesprek (mocht je worden toegelaten). Zaken zouden wel eens heel anders kunnen zijn dan hij jou doet geloven.
Ik ken je vriend niet, maar ik heb heel sterk het vermoeden dat jij iets te goedgelovig bent en dat hij daar handig gebruik van maakt. Ik denk dat de situatie heel anders is dan hij jou schetst. Want jouw ervaring met je eigen dochter is eigenlijk zoals ik het ken. Ik kan het werkelijk waar niet geloven dat er zulke vage dingen gezegd zijn. Echt niet. Bij mij gaan alle alarmen op rood bij deze man. Ik zou nog eens alles heel heel heel erg goed met een realistische bril bekijken en desnoods zeggen dat je mee wil naar dat gesprek (mocht je worden toegelaten). Zaken zouden wel eens heel anders kunnen zijn dan hij jou doet geloven.
donderdag 1 mei 2025 om 20:56
donderdag 1 mei 2025 om 20:57
Hij zegt niks meer te weten dan hij mij verteld. Omdat mijn ervaring met zo’n interventie heel anders is verlopen, vind ik dat lastig te accepteren en probeer ik hem voor meer duidelijkheid te laten zorgen. Hij zegt dat er niet meer duidelijkheid is en dat de hulpverlening alleen meldt dat ze ermee bezig zijn.Vivalafete25 schreef: ↑01-05-2025 20:50Ik hoop niet dat dit heel lullig overkomt, maar kan het zo zijn dat hij in zijn stress en penibele situatie de zaken wellicht niet helemaal waarheidsgetrouw overbrengt?
Niet per se bewust hoor. Het is vervelend omdat jij geen partij bent voor de instanties maar het wel degelijk veel invloed heeft op de situatie.
Is de moeder van vriend hierin nog een belangrijke schakel?
Het klinkt alarmerend dat kind is overgeleverd aan één ouder die haar gewoon op straat zet en één ouder die de boel ook niet helemaal op een rijtje heeft.
Zijn moeder geloofde heel erg sterk in onze relatie en was mij de afgelopen jaren al heel erg dankbaar voor wat ik voor mijn vriend betekende en sprak dat ook regelmatig uit.
Ze is behoorlijk van de kaart doordat het nu ook tussen mij en vriend zo is geëscaleerd en volgens mij ook wel teleurgesteld.
Ik denk dat echt niemand werkelijk begrijpt waar ik mee worstel. Veel schuldgevoel. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren heel erg goed leren kennen, ook dankzij de hulp voor dochter en mij. Grenzen aangeven en vertrouwen op mijn gevoel is daarbij een sterk thema geweest en dat is wat ik nu ook doe.
Met behoorlijk wat gevolgen.
donderdag 1 mei 2025 om 20:58
Nee, absoluut niet, er is niks gelogen van de bijzondere fratsen van de moeder van de kinderen. Ik ben overal van op de hoogte en ook getuige geweest van heftige en bizarre voorvallen.NomenNesci0 schreef: ↑01-05-2025 20:56En met dat in het achterhoofd zou ik ook eens heel kritisch zijn op ál zijn verhalen. Want dat hele verhaal van ouderverstoting en hij die zo dolgraag voor zijn kinderen had willen zorgen, maar helaas, dat kan niet want ex, rammelt ook aan alle kanten.
donderdag 1 mei 2025 om 20:58
Nee, dat doen ze helemaal niet zo. Zeker niet als een jong kindje (van zes jaar) uberhaupt al zo weinig in het leven is van de man. En dan laten ze een ander eveneens jong kindje ook echt niet zomaar thuis bij de moeder. Want een moeder die een kind van 6 op straat parkeert, is ook een gevaar voor haar kind van 5. Dat straalt nl. instabiliteit uit aan alle kanten. Alleen instabiele ouders die niet meer voor rede vatbaar zijn, parkeren een zesjarig kind op straat.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 01-05-2025 20:59
3.73% gewijzigd
donderdag 1 mei 2025 om 20:59
Logisch.
Maar heel eerlijk, ik denk dat je net op tijd uit een situatie bent gestapt. Ik heb zomaar het db vermoeden dat je met deze man nog heel wat te stellen had gehad.
.
donderdag 1 mei 2025 om 21:00
Ik weet dat de problematiek met de moeder van de kinderen echt zijn. Dat de ouderverstoting plaatsvond.
Van wat er nu gebeurd snap ik helemaal niets.
donderdag 1 mei 2025 om 21:03
Ik heb mijn kinderen beloofd dat zij op de eerste plaats komen en ik ze zal beschermen als een tijgerin.
Dat doe ik nu.
Ik heb geen idee hoe de toekomst eruit ziet, ik heb wel een onprettig scenario voor ogen als ik niet voet bij stuk zou houden.
Heel lang heb ik mijn intuïtie niet serieus genomen en een poosje terug besloten dat wel te gaan doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
