Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
vrijdag 16 mei 2025 om 13:16
Dat klopt. Mijn oudste kind mocht toentertijd aan de rechter vertellen (waar wij niet bij waren) hoe zaken met hem gecommuniceerd werden, hoe de vakanties verdeeld waren, waar hij primair woonde enz. Hij kon natuurlijk niet even beslissen dat hij bij mij wilde wonen en zijn vader niet meer wilde zien, zo werkt het niet.
.
vrijdag 16 mei 2025 om 13:24
Dat klopt inderdaad, daarom formuleerde ik het ook zoals ik het formuleerde. Kinderen vertalen het nogal eens op die manier.
In het geval van mijn vriend zijn ze als ouders en kinderen samen gaan zitten. Daar kwamen de kinderen met hun voorstel en dat zijn ze zo gaan proberen. De rechter is er dus (nog) niet aan te pas gekomen. Mijn vriend vermoedt dat er gezien de thuissituaties nog wel eens iets zou kunnen veranderen op korte termijn. Ik merk, vanaf de zijlijn, dat de beleving van betrokkenen nog wel eens lijkt te wisselen. Soms klinkt het een tijdje alsof het beter en vrij soepel gaat, dan hoor ik weer over frictie en zorgen. Het verandert niet van dag tot dag, maar het is momenteel wel weer wat onrustiger en ok weet dat moeder niet goed in haar vel zit (en het is iemand die nogal primair denkt en reageert).
In het geval van mijn vriend zijn ze als ouders en kinderen samen gaan zitten. Daar kwamen de kinderen met hun voorstel en dat zijn ze zo gaan proberen. De rechter is er dus (nog) niet aan te pas gekomen. Mijn vriend vermoedt dat er gezien de thuissituaties nog wel eens iets zou kunnen veranderen op korte termijn. Ik merk, vanaf de zijlijn, dat de beleving van betrokkenen nog wel eens lijkt te wisselen. Soms klinkt het een tijdje alsof het beter en vrij soepel gaat, dan hoor ik weer over frictie en zorgen. Het verandert niet van dag tot dag, maar het is momenteel wel weer wat onrustiger en ok weet dat moeder niet goed in haar vel zit (en het is iemand die nogal primair denkt en reageert).
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
vrijdag 16 mei 2025 om 13:27
Ah, oké.canis-felis schreef: ↑16-05-2025 13:24Dat klopt inderdaad, daarom formuleerde ik het ook zoals ik het formuleerde. Kinderen vertalen het nogal eens op die manier.
In het geval van mijn vriend zijn ze als ouders en kinderen samen gaan zitten. Daar kwamen de kinderen met hun voorstel en dat zijn ze zo gaan proberen. De rechter is er dus (nog) niet aan te pas gekomen. Mijn vriend vermoedt dat er gezien de thuissituaties nog wel eens iets zou kunnen veranderen op korte termijn. Ik merk, vanaf de zijlijn, dat de beleving van betrokkenen nog wel eens lijkt te wisselen. Soms klinkt het een tijdje alsof het beter en vrij soepel gaat, dan hoor ik weer over frictie en zorgen. Het verandert niet van dag tot dag, maar het is momenteel wel weer wat onrustiger en ok weet dat moeder niet goed in haar vel zit (en het is iemand die nogal primair denkt en reageert).
Ja, ik begrijp ook echt wel dat dit er nu eenmaal bij hoort. Tijd zal het leren.
Maar een maandje of 3 wat rustiger vaarwater zou mij wel wat lijken.
vrijdag 16 mei 2025 om 17:14
Los van hoe dit voor jou/jullie is vraag is me af hoe dit voor het meisje moet zijn en wat zij zou willen. Denk dat dat nu het uitgangspunt zou moeten zijn. Enige voorspelbaarheid in waar ze gaat zijn en wonen lijkt me vooral voor haar belangrijkDonnaDo schreef: ↑15-05-2025 09:23Nou, een nieuw update: moeder zit beter in haar vel en heeft daarom aangegeven dat ze toch heel graag wil dat dochter bij haar terugkomt met alle hulp die nu verplicht wordt door de instanties.
Ze gaat daarbij akkoord met een verruiming van de omgang met beide kinderen en vader en verplicht zich daar ook middels een nieuw ouderschapsplan daar aan te willen houden.
Ik vind het nogal wat plotwendingen in de afgelopen weken, dus ik kan wederom niet anders dan meeveren en stromen.
vrijdag 16 mei 2025 om 22:20
Dat is toch niet rustiger? Dat is min of meer een relatiebreuk met een partner waar ze erg gek op is. Ik ken niemand die een relatiebreuk ( of maandenlange relatie time out) als rustig vaarwater zou beschrijven.
Er is nu gewoon geen rustig vaarwater en ik begrijp heel goed dat TO daar soms enorm moe van wordt en daarnaar verlangt. Haar leven en dat van haar vriend loopt alleen niet zo, dus het is dealen met de situatie zoals die wel is en dat doen ze volgens mij best aardig. En ik hoop voor alle partijen (ook voor die moeder zelf) dat de moeder van de stiefkinderen nu wat stabieler wordt en het vaarwater in elk geval iets rustiger wordt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
