Stiefkind bij ons/mij wonen

Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;

Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.

Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.

Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.

De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.

Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.

Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.

Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.

Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.

Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.

En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.

En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.

Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?

Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.

Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.

Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.

Zo, nachtje weer overleefd.

Gisteren nog wel kort gebeld. Vriend vindt dat ik te hard van stapel loop en er eigenlijk nog niks zeker is en ik te heftig redeneer op een mogelijke situatie waarbij zijn dochtertje niet meer naar huis kan.

Ik ga dan toch twijfelen. Waarom reageer ik dan zo heftig? Is dat nodig? En dan bedenk ik mij dat ik van het meisje zelf een aantal keren tijdens het logeerpartijtje te horen kreeg “… als ik later bij jou kom wonen..” in bepaalde context. Daar zit vanuit haar geen kwaad in, maar dat idee komt ergens vandaan. Dat zit niet zomaar in dat kleine koppie. Of dat vriend begon over dat er hier ook leuke scholen zijn. Het is dan niet concreet of een feit maar ik krijg wel het gevoel dat er bepaalde zaadjes worden geplant ondanks mijn best wel uitgesproken “nee.”

Vandaag is het in ieder geval date day/night met mijn zoon en ga ik de boel even proberen te parkeren.

-Matilda- schreef: ↑

02-05-2025 00:20

Zonder dat duidelijk is wat er met dochter gaat gebeuren kán hij toch niet eens met dochter bij jou komen wonen, of zie ik dat nou verkeerd? (Of heb ik een stukje tekst gemist?)
Ik neem aan dat vader in de buurt van moeder woont en de kinderen daar ook naar school gaan. Zolang ze niet weten wat de bedoeling gaat zijn kan hij dat kind toch niet zomaar voor een paar dagen/weken/maanden van school trekken en al dan niet tijdelijk op een andere school aanmelden?

Nee, dat kan ook helemaal niet. Dan zou zijn dochtertje hier ook ingeschreven moeten worden.

Zalmsnipers schreef: ↑

02-05-2025 08:18

Op dit stukje werd al eerder gereageerd, en jij gaf aan dat vader er ten volle voor gaat.

Maar toch: uit dit stukje blijkt de gedachte dat vader nu echt voor zijn kind moet gaan zorgen ongelegen en onverwacht (?) komt, en ze kunnen niet eens zeggen per wanneer dat dan moet.

Dat vind ik raar. Blijkbaar was het hebben van zijn kinderen iets wat jullie leven samen niet al te veel verstoorde, en nu dat wel zo draait wordt dat aan het gebrek van informatie uit de hulpverlening verweten?

Voel je niet schuldig over jouw keuze, die is gezond. Maar houd de verantwoordelijkheid waar hij hoort, bij hem.

Ik denk dat dát komt omdat er na zoveel jaren van getouwtrek en een onstabiele omgang een soort berusting ontstaat dat je het met de gegeven tijd moet doen. Wat niet betekent dat er niet voor de kinderen en omgang is gestreden door mijn vriend. Dus, inderdaad was ons leven samen niet ingericht op grote aanwezigheid van zijn kinderen. Ik vind niet dat hem dat een slechte vader maakt want ik heb het verdriet en gemis en de strijd echt meegemaakt.

Merys schreef: ↑

02-05-2025 09:02

Als er sprake is van ouderverstoting en ze nu ineens bij hem ondergebracht wordt kan ik me nog minder voorstellen dat jz hem nu zo laat dobberen.

Dat is niet mijn bedoeling. Ik wil graag dat hij er voor zijn dochter is. Is wat mij betreft ook een no-brainer. Kinderen staan op de eerste plaats.