Relaties
alle pijlers
Té aanhankelijk?
zondag 3 mei 2009 om 21:07
Hoi iedereen,
Ik heb een klein probleempje namelijk het volgende.
Ik twijfel of ik misschien wel héél erg aanhankelijk ben. Halverwege deze week vertrekt mijn vriendje naar het buitenland, hij moet dat met zijn school, en het is maar voor een paar dagen, maar ik moet gewoon nú al huilen als ik er alleen al aan denk. Mijn maag keert zich 6 keer om, en het verdriet komt gewoon in me naar boven, terwijl ik vrolijk met hem op msn babbel.
Vroeger heb ik heel erg last gehad van heimwee, en toen ik op het schoolkamp moest met groep acht heb ik weken van te voren moeten janken omdat ik echt niet wou, zonder mijn ouders. 1 nachtje bij mijn opa en oma deed ik toen ook gewoon echt niet.
Na dat schoolkamp van groep acht was ik er echter meteen overheen omdat dat echt heel erg mee viel.
Maar nu heb ik dus dezelfde heimwee gevoelens als ik eraan denk dat mijn vriendje straks weggaat..(hij gaat maar vier dagen).
We hebben dan ook wel dagelijks contact, zien elkaar 3 à 4 keer per week en smsen, bellen en msnen ons een rotje..
Ben ik te aanhankelijk?
Jullie zullen me wel voor gek verklaren, maar misschien zit dit er gewoon 'ingebakken', vandaar dat ik het ook verklaar met die heimwee van vroeger..
Wat vinden jullie hiervan? Ben ik echt te aanhankelijk en moet ik naar een psych?
Ow, en als jullie tips hebben tegen de 'heimwee' die ik die vier dagen ga ondervinden, gráág!
Liefs Vivelle
Ik heb een klein probleempje namelijk het volgende.
Ik twijfel of ik misschien wel héél erg aanhankelijk ben. Halverwege deze week vertrekt mijn vriendje naar het buitenland, hij moet dat met zijn school, en het is maar voor een paar dagen, maar ik moet gewoon nú al huilen als ik er alleen al aan denk. Mijn maag keert zich 6 keer om, en het verdriet komt gewoon in me naar boven, terwijl ik vrolijk met hem op msn babbel.
Vroeger heb ik heel erg last gehad van heimwee, en toen ik op het schoolkamp moest met groep acht heb ik weken van te voren moeten janken omdat ik echt niet wou, zonder mijn ouders. 1 nachtje bij mijn opa en oma deed ik toen ook gewoon echt niet.
Na dat schoolkamp van groep acht was ik er echter meteen overheen omdat dat echt heel erg mee viel.
Maar nu heb ik dus dezelfde heimwee gevoelens als ik eraan denk dat mijn vriendje straks weggaat..(hij gaat maar vier dagen).
We hebben dan ook wel dagelijks contact, zien elkaar 3 à 4 keer per week en smsen, bellen en msnen ons een rotje..
Ben ik te aanhankelijk?
Jullie zullen me wel voor gek verklaren, maar misschien zit dit er gewoon 'ingebakken', vandaar dat ik het ook verklaar met die heimwee van vroeger..
Wat vinden jullie hiervan? Ben ik echt te aanhankelijk en moet ik naar een psych?
Ow, en als jullie tips hebben tegen de 'heimwee' die ik die vier dagen ga ondervinden, gráág!
Liefs Vivelle
zondag 3 mei 2009 om 22:15
quote:Zatla schreef op 03 mei 2009 @ 22:05:
Oh.. er zijn hier meer mensen die het beroep van psycholoog zwaar overrated vinden?? Dat doet me deugd, deugd.
Kop op Vivelle! Put your back into it!! Vier dagen, een korrel in de woestijn der eeuwigheid. Kun je niet lekker je vriendinnen bellen, met hen een slumberparty organiseren, en kussengevechten houden?
Euh.. ik geloof niet dat iemand hier zegt dat het beroep van psycholoog overgewaardeerd wordt.
Meer dat veel mensen voor een 'kleinigheid' al naar een psych gaan.
Oh.. er zijn hier meer mensen die het beroep van psycholoog zwaar overrated vinden?? Dat doet me deugd, deugd.
Kop op Vivelle! Put your back into it!! Vier dagen, een korrel in de woestijn der eeuwigheid. Kun je niet lekker je vriendinnen bellen, met hen een slumberparty organiseren, en kussengevechten houden?
Euh.. ik geloof niet dat iemand hier zegt dat het beroep van psycholoog overgewaardeerd wordt.
Meer dat veel mensen voor een 'kleinigheid' al naar een psych gaan.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 3 mei 2009 om 22:16
Vivelle, het klinkt heel herkenbaar. Ik begrijp wel hoe je je voelt. Als je je thuis gewoon niet zo prettig voelt, en je het bij je vriendje wel leuk hebt, dan wil je gewoon het liefste bij hem zijn, en hem vaak spreken. Je vriendje is duidelijk heel belangrijk voor je, en jij ook voor hem blijkt uit wat je schrijft. Maar probeer wel om het voor hem niet al te moeilijk te maken, hij moet wel naar het buitenland kunnen gaan zonder dat hij zich schuldig voelt tegenover jou. En het is voor jullie relatie ook gezonder wanneer jij niet zo afhankelijk van hem bent.
Je bent nog harstikke jong, dus het wordt denk ik ook wel anders naarmate je ouder wordt. Als je op jezelf woont over een tijdje en meer controle hebt over je eigen leven, word je ook zelfstandiger en zul je denk ik ook minder het gevoel hebben hem zo nodig te hebben. Maar je bent nog bezig om je eigen leven vorm te geven, en te ontdekken wat je wilt, en wat je prettig vindt.
Ik had ook een heel lief vriendje toen ik zo oud was als jij, en als hij op vakantie oid ging, vond ik dat ook helemaal niet leuk, en kon ik de dagen voor hij wegging ook bijna nergens anders aan denken en was ik verdrietig. Dat kwam ook doordat ik het thuis niet zo leuk had, en mijn geluk heel erg beinvloed werd daardoor. Als het enigzins kan, zou ik kijken of je inderdaad op jezelf zou kunnen gaan wonen als je klaar bent met school, als je dat enigzins zou kunnen regelen voor jezelf. Vervelend dat je ouders je daar niet in steunen. Ik vind niet dat je je aanstelt, en je realiseert je dat het misschien niet helemaal is zoals het zou moeten zijn, dat je je zo afhankelijk voelt van hem, anders zou je de kwestie niet hier aan ons voorleggen. Je komt er wel!
Je bent nog harstikke jong, dus het wordt denk ik ook wel anders naarmate je ouder wordt. Als je op jezelf woont over een tijdje en meer controle hebt over je eigen leven, word je ook zelfstandiger en zul je denk ik ook minder het gevoel hebben hem zo nodig te hebben. Maar je bent nog bezig om je eigen leven vorm te geven, en te ontdekken wat je wilt, en wat je prettig vindt.
Ik had ook een heel lief vriendje toen ik zo oud was als jij, en als hij op vakantie oid ging, vond ik dat ook helemaal niet leuk, en kon ik de dagen voor hij wegging ook bijna nergens anders aan denken en was ik verdrietig. Dat kwam ook doordat ik het thuis niet zo leuk had, en mijn geluk heel erg beinvloed werd daardoor. Als het enigzins kan, zou ik kijken of je inderdaad op jezelf zou kunnen gaan wonen als je klaar bent met school, als je dat enigzins zou kunnen regelen voor jezelf. Vervelend dat je ouders je daar niet in steunen. Ik vind niet dat je je aanstelt, en je realiseert je dat het misschien niet helemaal is zoals het zou moeten zijn, dat je je zo afhankelijk voelt van hem, anders zou je de kwestie niet hier aan ons voorleggen. Je komt er wel!
zondag 3 mei 2009 om 22:17
zondag 3 mei 2009 om 22:26
Elvestad, dat is sowieso wel het plan. Maar het was tot nu toe nog niet mogelijk, vanwege mijn ouders. Maar als ik eenmaal achttien ben heb ik hun toestemming daarvoor niet meer nodig en pak ik mijn biezen. Wat je beschrijft klintk heel logisch, en ik denk dus ook wel dat het zal helpen als ik eenmaal op mezelf woon. Dankje voor al het begrip!
zondag 3 mei 2009 om 22:37
quote:vivelle schreef op 03 mei 2009 @ 22:26:
Elvestad, dat is sowieso wel het plan. Maar het was tot nu toe nog niet mogelijk, vanwege mijn ouders. Maar als ik eenmaal achttien ben heb ik hun toestemming daarvoor niet meer nodig en pak ik mijn biezen. Wat je beschrijft klintk heel logisch, en ik denk dus ook wel dat het zal helpen als ik eenmaal op mezelf woon. Dankje voor al het begrip!Hoop ook dat het zal helpen! Succes met je eindexamens trouwens
Elvestad, dat is sowieso wel het plan. Maar het was tot nu toe nog niet mogelijk, vanwege mijn ouders. Maar als ik eenmaal achttien ben heb ik hun toestemming daarvoor niet meer nodig en pak ik mijn biezen. Wat je beschrijft klintk heel logisch, en ik denk dus ook wel dat het zal helpen als ik eenmaal op mezelf woon. Dankje voor al het begrip!Hoop ook dat het zal helpen! Succes met je eindexamens trouwens
zondag 3 mei 2009 om 22:42
quote:Zatla schreef op 03 mei 2009 @ 22:19:
Ja, dat vind ik ook. En ik vind dat psychologen zichzelf ook een schop moeten geven, en dan echt werk moeten zoeken. In een mijn, of op het land. Dát is werk.En u is?
Aspergesteker?
Bollenraper?
Garnalenpeller?
Hooiopfluffer?
Ja, dat vind ik ook. En ik vind dat psychologen zichzelf ook een schop moeten geven, en dan echt werk moeten zoeken. In een mijn, of op het land. Dát is werk.En u is?
Aspergesteker?
Bollenraper?
Garnalenpeller?
Hooiopfluffer?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 3 mei 2009 om 23:11
maandag 4 mei 2009 om 02:02
quote:Zatla schreef op 03 mei 2009 @ 22:19:
Ja, dat vind ik ook. En ik vind dat psychologen zichzelf ook een schop moeten geven, en dan echt werk moeten zoeken. In een mijn, of op het land. Dát is werk.Inderdaad. En mensen die verkracht zijn/slachtoffer zijn van pedofielen/incest/een dierbare verloren hebben moet gewoon niet zo zeiken. Alsof er over praten iets oplost. Ja knikken en tissues aanreiken is natuurlijk het enige wat ze tijdens die 5 jarige universitaire opleiding geleerd hebben.
Ja, dat vind ik ook. En ik vind dat psychologen zichzelf ook een schop moeten geven, en dan echt werk moeten zoeken. In een mijn, of op het land. Dát is werk.Inderdaad. En mensen die verkracht zijn/slachtoffer zijn van pedofielen/incest/een dierbare verloren hebben moet gewoon niet zo zeiken. Alsof er over praten iets oplost. Ja knikken en tissues aanreiken is natuurlijk het enige wat ze tijdens die 5 jarige universitaire opleiding geleerd hebben.
maandag 4 mei 2009 om 09:36
Hi Vivelle,
Het is okee om op te zien tegen iets dat (voor jou) niet zo leuk is. Dat mag gewoon. Het wordt pas een probleem als het je gaat beperken in je doen en laten. Dus bijvoorbeeld als je je vriendje zo erg mist dat je examens eronder lijden of dat je geen plezier meer kunt beleven aan leuke dingen......
Ik denk dat een psycholoog helemaal niet hoeft. Je bent nog zo jong! Ik denk dat je gewoon nog te leren hebt en dat dit juist een goede kans is om te leren hoe je met dergelijke situaties kunt omgaan. Je zult zien, die 4 dagen zijn zo om. En daarna weet je voor volgende keren dat het allemaal best meevalt en zie je er minder tegenop.....
Veel succes meid!
Het is okee om op te zien tegen iets dat (voor jou) niet zo leuk is. Dat mag gewoon. Het wordt pas een probleem als het je gaat beperken in je doen en laten. Dus bijvoorbeeld als je je vriendje zo erg mist dat je examens eronder lijden of dat je geen plezier meer kunt beleven aan leuke dingen......
Ik denk dat een psycholoog helemaal niet hoeft. Je bent nog zo jong! Ik denk dat je gewoon nog te leren hebt en dat dit juist een goede kans is om te leren hoe je met dergelijke situaties kunt omgaan. Je zult zien, die 4 dagen zijn zo om. En daarna weet je voor volgende keren dat het allemaal best meevalt en zie je er minder tegenop.....
Veel succes meid!
zaterdag 9 mei 2009 om 21:17
Hoi Vivelle,
Ik heb net je andere topic gelezen en nu begrijp ik beter waarom je het zo moeilijk vind als je vriend weg is.
Met deze informatie denk ik dat het wel mee valt met je aanhankelijkheid, maar dat je gewoon een plek voor jezelf mist.
Ik hoop voor je dat je vriend snel terug komt, of misschien al terug is.
Sterkte!
Ik heb net je andere topic gelezen en nu begrijp ik beter waarom je het zo moeilijk vind als je vriend weg is.
Met deze informatie denk ik dat het wel mee valt met je aanhankelijkheid, maar dat je gewoon een plek voor jezelf mist.
Ik hoop voor je dat je vriend snel terug komt, of misschien al terug is.
Sterkte!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
