Relaties
alle pijlers
Te hoge verwachtingen?
zaterdag 28 november 2020 14:54
Na de zoveelste ruzie/discussie met manlief, wil ik graag aan jullie het volgende voorleggen:
Begin dit jaar zijn mijn man en ik onze dochter verloren. Ze is 5 weken oud geworden en heeft heel haar leven in het ziekenhuis gelegen. Hierdoor hebben weinig mensen haar mogen/kunnen zien. Een eenzaam proces wat elke dag nog erg zeer doet.
Ook haar crematie was niet zoals we gewild hadden vanwege de toen geldende maatregelen. We mochten maar 30 personen fysiek uitnodigen. Daarom hebben veel van de aanwezigen via een live stream meegekeken. Voor ons zijn/waren die mensen net zo belangrijk als de fysiek aanwezigen.
Nu is de situatie zo dat sommige van onze 'vrienden' na de crematie van onze dochter (in april) niet zijn langsgekomen. Een felicitatie appje op onze verjaardagen is een beetje het enige wat ik gehoord heb. Voor mij doet dit ongelooflijk zeer en vind het van weinig respect betuigen dat sommige mensen niet eens het fatsoen hebben gehad om aan ons te laten weten dat ze überhaupt mee hebben gekeken. Ik heb dan ook nu bewust de keuze gemaakt om deze mensen niet meer in mijn leven te willen.. Voor mijn man ligt dit echter anders.
De vrienden die ik benoem zijn van oorsprong eigenlijk de vrienden van mijn man en zitten ook in een vriendengroep. Mijn man wil met deze 'vrienden' blijven omgaan, maar ik kan me hier echt niet overheen zetten.
Mijn man is dus gisteren langs een 'vriend' geweest die niets heeft laten horen. Ze hebben spelletjes gespeeld en het wel gezellig gehad. Mijn man wil dus ook met deze vriend blijven omgaan, wat zijn keuze is.
We hebben er wel vaker discussies om, omdat ik gewoon niet snap dat deze mensen niets laten horen in een moeilijke situatie. Voor mij is vriendschap iets in goede én in slechte tijden. Mijn man zegt zijn vriendschappen niet op te willen geven, ik vind dit heel lastig...
Wat vinden jullie? Zijn mijn verwachtingen te hoog? Moet ik me hier overheen zetten?
De sfeer thuis word er zo ook niet leuker op..
Begin dit jaar zijn mijn man en ik onze dochter verloren. Ze is 5 weken oud geworden en heeft heel haar leven in het ziekenhuis gelegen. Hierdoor hebben weinig mensen haar mogen/kunnen zien. Een eenzaam proces wat elke dag nog erg zeer doet.
Ook haar crematie was niet zoals we gewild hadden vanwege de toen geldende maatregelen. We mochten maar 30 personen fysiek uitnodigen. Daarom hebben veel van de aanwezigen via een live stream meegekeken. Voor ons zijn/waren die mensen net zo belangrijk als de fysiek aanwezigen.
Nu is de situatie zo dat sommige van onze 'vrienden' na de crematie van onze dochter (in april) niet zijn langsgekomen. Een felicitatie appje op onze verjaardagen is een beetje het enige wat ik gehoord heb. Voor mij doet dit ongelooflijk zeer en vind het van weinig respect betuigen dat sommige mensen niet eens het fatsoen hebben gehad om aan ons te laten weten dat ze überhaupt mee hebben gekeken. Ik heb dan ook nu bewust de keuze gemaakt om deze mensen niet meer in mijn leven te willen.. Voor mijn man ligt dit echter anders.
De vrienden die ik benoem zijn van oorsprong eigenlijk de vrienden van mijn man en zitten ook in een vriendengroep. Mijn man wil met deze 'vrienden' blijven omgaan, maar ik kan me hier echt niet overheen zetten.
Mijn man is dus gisteren langs een 'vriend' geweest die niets heeft laten horen. Ze hebben spelletjes gespeeld en het wel gezellig gehad. Mijn man wil dus ook met deze vriend blijven omgaan, wat zijn keuze is.
We hebben er wel vaker discussies om, omdat ik gewoon niet snap dat deze mensen niets laten horen in een moeilijke situatie. Voor mij is vriendschap iets in goede én in slechte tijden. Mijn man zegt zijn vriendschappen niet op te willen geven, ik vind dit heel lastig...
Wat vinden jullie? Zijn mijn verwachtingen te hoog? Moet ik me hier overheen zetten?
De sfeer thuis word er zo ook niet leuker op..
zaterdag 28 november 2020 16:47
Sorry, maar ik weet werkelijk waar niet wat ik lees.
Omdat het maar zo moeilijk is om in te schatten waar iemand precíes behoefte aan heeft, is het begrijpelijk dat mensen helemaal niets van zich laten horen? En dat moet dan vriendschap zijn?
Het is begin dit jaar gebeurd. Een groot deel van Nederland is intussen of op vakantie geweest, of is bij anderen op bezoek geweest (in de zomer in de tuin desnoods), is uit eten geweest en shopt zich nu ongans gezien de volle straten en de online verkopen, maar zelfs corona wordt als smoes gebruikt om maar niet je medeleven te laten blijken aan vrienden (!) die hun kind zijn verloren?
TO is helemaal niet onrealistisch in haar verwachtingen.
Het enige wat ze verwachtte was een eventueel virtuele schouder of een blijk van erkenning van haar/hun verdriet en dat er aan hun gedacht werd.
Omdat het maar zo moeilijk is om in te schatten waar iemand precíes behoefte aan heeft, is het begrijpelijk dat mensen helemaal niets van zich laten horen? En dat moet dan vriendschap zijn?
Het is begin dit jaar gebeurd. Een groot deel van Nederland is intussen of op vakantie geweest, of is bij anderen op bezoek geweest (in de zomer in de tuin desnoods), is uit eten geweest en shopt zich nu ongans gezien de volle straten en de online verkopen, maar zelfs corona wordt als smoes gebruikt om maar niet je medeleven te laten blijken aan vrienden (!) die hun kind zijn verloren?
TO is helemaal niet onrealistisch in haar verwachtingen.
Het enige wat ze verwachtte was een eventueel virtuele schouder of een blijk van erkenning van haar/hun verdriet en dat er aan hun gedacht werd.
zaterdag 28 november 2020 16:52
Normaal of niet normaal? Wat normaal is voor de één is dat niet voor de ander. Voor mij is het 'normaal' in de zin dat ik het vaker heb zien gebeuren en dat ik het zelf ook lastig vind om met een dergelijke situatie om te gaan. Wel ben ik er alerter op, nu zelf het één en ander heb meegemaakt. Niets doen is 'veilig' voor mensen. Door wel iets te doen neem je toch het risico dat je het verkeerde doet. En mensen kiezen toch voor de veilige optie, zeker als het om dit soort heftige dingen gaat.-Kleke- schreef: ↑28-11-2020 15:59Heftig om te lezen dat inderdaad de opvatting is om mensen maar 'te laten', dat ik degene moet zijn om mijn behoefte aan te geven, en dat anderen vast zo overweldigd zijn en daardoor niet weten wat te doen. Ik schrik ervan dat dit blijkbaar als normaal wordt gezien!
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zaterdag 28 november 2020 16:53
Ten eerste: wat een nare situatie heb je meegemaakt, veel sterkte 
Nee het zijn geen te hoge verwachtingen, wel kan het zijn dat andere er simpelweg niet bij stilstaan dat jij hier behoefte aan hebt. Voor jou is dat vanzelfsprekend, voor een ander niet.
Je zou je kunnen uitspreken over wat je graag wilt, op een rustige vriendelijke manier. Mogelijk dat het dan veranderd.
Verder kun je helaas niet je man verbieden niet meer met iemand om te gaan, zou jij dat wel doen als hij dat aan jou vraagt?
Nee het zijn geen te hoge verwachtingen, wel kan het zijn dat andere er simpelweg niet bij stilstaan dat jij hier behoefte aan hebt. Voor jou is dat vanzelfsprekend, voor een ander niet.
Je zou je kunnen uitspreken over wat je graag wilt, op een rustige vriendelijke manier. Mogelijk dat het dan veranderd.
Verder kun je helaas niet je man verbieden niet meer met iemand om te gaan, zou jij dat wel doen als hij dat aan jou vraagt?
zaterdag 28 november 2020 16:56
Heel begrijpelijk dat je het zo voelt, een kind verliezen is een onverteerbare pijn wat echt een plekje moet krijgen en dat duurt een tijd. Vaak zie je dat vrienden/familie niet altijd weten hoe ze erop moeten reageren maar ze vinden het evengoed erg verdrietig.
Je man lijkt sneller de draad weer te hebben opgepakt maar hij voelt ook die pijn, dat het 'hard'binnenkomt dat je man weer op bezoek gaat bij vrienden die niets van zich hebben laten horen kan aanvoelen alsof jullie niet meer op dezelfde golflengte zitten qua rouw en verdriet. Iedereen verwerkt dit verdriet anders, daar staat geen tijd tegenover. Ik weet zeker dat de vrienden van je man hun medeleven hebben getoond bij contact.
Lieve TO, heel veel sterkte.
Je man lijkt sneller de draad weer te hebben opgepakt maar hij voelt ook die pijn, dat het 'hard'binnenkomt dat je man weer op bezoek gaat bij vrienden die niets van zich hebben laten horen kan aanvoelen alsof jullie niet meer op dezelfde golflengte zitten qua rouw en verdriet. Iedereen verwerkt dit verdriet anders, daar staat geen tijd tegenover. Ik weet zeker dat de vrienden van je man hun medeleven hebben getoond bij contact.
Lieve TO, heel veel sterkte.
zaterdag 28 november 2020 17:07
Het schrijnend verlies van jullie kindje, het intense verdriet is voor buitenstaanders, zelfs familie en vrienden niet te bevatten. Jij noemt "respect en fatsoen" in je OP, die woorden, jouw verwachtingen, stroken niet met de emoties die een online afscheid van een klein mensenkind oproept. Verdriet delen is moeilijk. Zelfs een kaartje of een appje (uit fatsoen) is niet genoeg, niets is goed genoeg, want jouw verdriet is zo diep
Jij verwacht meeleven, vrienden van jouw man zijn er voor hem op hun manier, dat is zoveel waard. En wieweet tussen de spelletjes door kan jouw man iets kwijt over dat hij papa is zonder hummel thuis.
Reken mensen niet af op wat onvermogen is, niet de juiste woorden vinden. Mijn zus e.a. feliciteerde me met de geboorte van tweede kleinkind. Nee, het is de derde, want het stil geboren kindje hoort erbij, voor ons.. Koester je dochter in gedachten in je hart, dat is kostbaar. Niet wat anderen wel of niet doen
Jij verwacht meeleven, vrienden van jouw man zijn er voor hem op hun manier, dat is zoveel waard. En wieweet tussen de spelletjes door kan jouw man iets kwijt over dat hij papa is zonder hummel thuis.
Reken mensen niet af op wat onvermogen is, niet de juiste woorden vinden. Mijn zus e.a. feliciteerde me met de geboorte van tweede kleinkind. Nee, het is de derde, want het stil geboren kindje hoort erbij, voor ons.. Koester je dochter in gedachten in je hart, dat is kostbaar. Niet wat anderen wel of niet doen
Alles sal reg kom
zaterdag 28 november 2020 17:29
Wat vreselijk verdrietig dat je je dochter verloren hebt. Ik snap dat je worstelt met teleurstelling en een gevoel van eenzaamheid. Je moet echter niet vergeten dat iedereen anders is een andere wensen heeft. Ik wilde, toen ik een zeer traumatische periode had doorgemaakt met onze baby (die is bijna dood gegaan), juist met rust gelaten worden. Ik had helemaal geen zin in sociaal contact. Ik snap dat het vervelend is dat jij degene bent die moet vragen om troost, maar zo werkt het nou eenmaal. Juist als je bij mensen aangeeft dat je daar behoefte aan hebt, groeit de vriendschap, omdat jouw vrienden dan ook aanvoelen dat ze meer voor je zijn dan een oppervlakkige kennis.
De vrienden van jouw man zijn in eerste plaats niet jouw vrienden, en waar jouw man behoefte aan heeft is niet hetzelfde als waar jij behoefte aan hebt. Ook daaraan zie je al dat iedereen op een andere manier rouwverwerking doormaakt. Ruzie maken of elkaar verwijten maken zal jullie allen maar verder uit elkaar drijven. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies. Misschien heb je iets aan dit stukje tekst:
https://www.reddit.com/r/Assistance/com ... &context=3
De vrienden van jouw man zijn in eerste plaats niet jouw vrienden, en waar jouw man behoefte aan heeft is niet hetzelfde als waar jij behoefte aan hebt. Ook daaraan zie je al dat iedereen op een andere manier rouwverwerking doormaakt. Ruzie maken of elkaar verwijten maken zal jullie allen maar verder uit elkaar drijven. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies. Misschien heb je iets aan dit stukje tekst:
https://www.reddit.com/r/Assistance/com ... &context=3
zaterdag 28 november 2020 17:49
Eens, ook met jouw eerdere post!
TO, gecondoleerd met het verlies van jullie dochter!
Weet je wat het is, je verwacht in sommige situaties dat mensen automatisch je verdriet en gevoel begrijpen, maar ook dat is een onrealistische verwachting. Jij wist toch ook niet hoe het daadwerkelijk zou voelen totdat je het helaas zelf eerst moest meemaken? Daarnaast rouwt een ieder op zijn manier, zo ook jouw man. Gelukkig kunnen jullie ook samen rouwen, maar daarnaast vind hij het misschien juist prettig om met vrienden om te gaan die het niet enkel over jullie verlies hebben. Begrijp je dat?
Ik zit bijv in een hele andere situatie en begrijp me niet verkeerd, ik wil hiermee echt niet zeggen dat dit vergelijkbaar is, maar denk wel dat de manier van reageren daarop door anderen te vergelijken is. Ik weet sinds kort dat ik ongeneeslijk ziek ben en had ook bepaalde gedachten mbt mijn omgeving en mensen die mij dierbaar zijn. Juist door mijn gevoel zelf bespreekbaar te maken, krijg je veel inzichten. Door met hen in gesprek te gaan, ga je ook beter begrijpen waarom zij reageren zoals ze reageren (of helemaal niet reageren). Een ‘ik weet niet wat ik moet zeggen’ is vaak al voldoende voor mij, liever dat dan helemaal niks zeggen. Want laten we eerlijk zijn, wat moet je zeggen om iemand op te fleuren tijdens zo’n groot verdriet? Ik snap het steeds beter doordat ik zélf met sommige mensen in gesprek ben gegaan. Daarnaast kun je dan ook afspraken maken, bijvoorbeeld dat je zelf aangeeft waaraan je behoefte hebt of dat je het juist prettiger vindt als die ander regelmatig vraagt of je iets nodig hebt of iets voor je kan betekenen.
Het is ook best lastig om zelf dit soort gesprekken aan te gaan met mensen waar je nu nog ‘boos’ op bent. Ik probeer hierbij dicht bij mezelf te blijven en het niet te laten overkomen als verwijt. Want hoe kun het iemand kwalijk nemen dat deze persoon écht niet begrijpt hoe verschrikkelijk verdrietig jij je voelt? Dat je daar eigenlijk wel ‘blij’ om bent, want dan is hen dit leed gelukkig bespaard gebleven. Zo kan ik het nu voelen, na mijn ongeloof, angst en verdriet met hen gedeeld te hebben. Dat is niet makkelijk, want jij zit met dat verdriet, maar het lucht zo op ipv de boosheid te voelen die je nu ervaart. Je hebt al genoeg verdriet, dus schrijf deze vrienden nog niet af, maar gooi het open als je daar weer de kracht voor hebt.
zaterdag 28 november 2020 18:05
Ik heb ooit een lezing gehad de schrijver (vader van Guusje)van het boek kanjer Guusje. Een vader die een boek schrijft over de ziekte en het verlies van zijn dochter, en wat dit met het gezin heeft gedaan. Hij gaf ook aan dat iedereen goedbedoeld zei: als je hulp nodig hebt, bel maar. En dat dit voor hen helemaal niet behulpzaam was, omdat die telefoon oppakken een te grote stap was. Ze hadden meer aan de buurman die aanbelde en zei: ik kom je hond meenemen voor een rondje bos.
Maar weet je, dat weet iemand pas als je dat verteld. En hoe stom het ook is, je kan het pas vertellen als je het zelf meemaakt en merkt waar jou behoeftes liggen. En jouw behoeftes hoeven die van een ander niet te zijn.
Ik snap je teleurstelling, maar wellicht moet je die naar die personen uitspreken. Dan komt misschien naar voren waarom ze niets hebben laten horen. Want inderdaad, wat moet je zeggen tegen iemand die zojuist zijn kind verloren heeft? Ga je op visite met je eigen kinderen bij iemand die net een kind heeft verloren?
Ik kom uit de zorg en weet uit ervaring; je kunt beter benoemen dat je niet weet wat je moet zeggen, dan zwijgen. Maar niet iedereen weet dat of heeft dat ervaren. En zeker als iemand dan niet direct naast je staat, mag je dat best zeggen.
Verwachtingen zijn voor iedereen anders en ik zou ze niet onrealistisch noemen, het is datgeen waar jij behoefte aan hebt. Vergeet alleen niet dat je verwachtingen soms moet uitspreken, juist omdat ieders verwachtingen in een situatie als deze uniek zijn.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!
Maar weet je, dat weet iemand pas als je dat verteld. En hoe stom het ook is, je kan het pas vertellen als je het zelf meemaakt en merkt waar jou behoeftes liggen. En jouw behoeftes hoeven die van een ander niet te zijn.
Ik snap je teleurstelling, maar wellicht moet je die naar die personen uitspreken. Dan komt misschien naar voren waarom ze niets hebben laten horen. Want inderdaad, wat moet je zeggen tegen iemand die zojuist zijn kind verloren heeft? Ga je op visite met je eigen kinderen bij iemand die net een kind heeft verloren?
Ik kom uit de zorg en weet uit ervaring; je kunt beter benoemen dat je niet weet wat je moet zeggen, dan zwijgen. Maar niet iedereen weet dat of heeft dat ervaren. En zeker als iemand dan niet direct naast je staat, mag je dat best zeggen.
Verwachtingen zijn voor iedereen anders en ik zou ze niet onrealistisch noemen, het is datgeen waar jij behoefte aan hebt. Vergeet alleen niet dat je verwachtingen soms moet uitspreken, juist omdat ieders verwachtingen in een situatie als deze uniek zijn.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!
zaterdag 28 november 2020 18:41
Loisnvt, dankjewel, jouw woorden geven mij weer woorden en er zijn voor vriendin die pallitatieve behandeling krijgt.loisnvt schreef: ↑28-11-2020 17:49
Ik zit bijv in een hele andere situatie en begrijp me niet verkeerd, ik wil hiermee echt niet zeggen dat dit vergelijkbaar is, maar denk wel dat de manier van reageren daarop door anderen te vergelijken is. Ik weet sinds kort dat ik ongeneeslijk ziek ben en had ook bepaalde gedachten mbt mijn omgeving en mensen die mij dierbaar zijn. Juist door mijn gevoel zelf bespreekbaar te maken, krijg je veel inzichten.
Alles sal reg kom
zaterdag 28 november 2020 18:47
Dank jullie wel Eva en Cateautje, lief!
Vwb mijn ziekte, ja, absoluut afschuwelijk om zo’n diagnose te krijgen, maar gelukkig nu in remissie, al voelt dat zwaard van Damocles soms toch dichtbij.
Wil toch even zeggen dat ik eea niet heb geschreven om dit topic te kapen of het te vergelijken met het vreselijke wat haar is overkomen. Dacht alleen dat het vwb reacties uit de omgeving wel enigszins vergelijkbaar is en het TO wellicht kon helpen een andere kijk hierop te krijgen.
Vwb mijn ziekte, ja, absoluut afschuwelijk om zo’n diagnose te krijgen, maar gelukkig nu in remissie, al voelt dat zwaard van Damocles soms toch dichtbij.
Wil toch even zeggen dat ik eea niet heb geschreven om dit topic te kapen of het te vergelijken met het vreselijke wat haar is overkomen. Dacht alleen dat het vwb reacties uit de omgeving wel enigszins vergelijkbaar is en het TO wellicht kon helpen een andere kijk hierop te krijgen.
zaterdag 28 november 2020 18:57
Kan het niet naast elkaar bestaan? Dat jouw man wel contact met ze heeft, maar jij niet?
Beide klinkt begrijpelijk. Dat man behoefte heeft aan contact met (oude) vrienden. En dat jij je gekwetst voelt door de radiostilte van deze mensen.
Ik vind jouw verdriet (en teleurstelling) reëel, maar ik denk ook dat het belangrijk is dat je niet daardoor beperkingen in jouw partners leven stelt.
Beide klinkt begrijpelijk. Dat man behoefte heeft aan contact met (oude) vrienden. En dat jij je gekwetst voelt door de radiostilte van deze mensen.
Ik vind jouw verdriet (en teleurstelling) reëel, maar ik denk ook dat het belangrijk is dat je niet daardoor beperkingen in jouw partners leven stelt.
zaterdag 28 november 2020 22:03
Ik zou het echt eens benoemen aan iemand bij wie je dat zou durven, dat het je pijn heeft gedaan dan kun je met elkaar erover in gesprek gaan.
Van de zomer is er (iets van een hele andere orde) iets heel ergs heftigs gebeurt in mijn leven. Een week hierna was ik met tien goede vrienden eten en bijna niemand vroeg ernaar. Ik barstte in huilen uit, voelde alsof er geen interesse was. Wat bleek dat ze dachten dat ik het er niet over wilde hebben, wisten niet wat ze wel en niet mochten vragen of hoe er over te beginnen.
Ik vind dat je iets van je vrienden mag verwachten en snap dat het kwetst. Maar misschien kun je aan een deel van deze mensen toch echt nog iets hebben als je het kan benoemen.
Van de zomer is er (iets van een hele andere orde) iets heel ergs heftigs gebeurt in mijn leven. Een week hierna was ik met tien goede vrienden eten en bijna niemand vroeg ernaar. Ik barstte in huilen uit, voelde alsof er geen interesse was. Wat bleek dat ze dachten dat ik het er niet over wilde hebben, wisten niet wat ze wel en niet mochten vragen of hoe er over te beginnen.
Ik vind dat je iets van je vrienden mag verwachten en snap dat het kwetst. Maar misschien kun je aan een deel van deze mensen toch echt nog iets hebben als je het kan benoemen.
zaterdag 28 november 2020 22:22
Vreselijke situatie met een lastige vraagstelling. Toch denk ik dat je verwachtingen te hoog zijn. Sommige mensen weten echt niet wat ze moeten zeggen. Bang om het verkeerd te doen. En dan zeggen ze niets. Dat is hun manier om jullie ruimte te geven voor jullie rouw. Zij hebben die rouw niet, want het is niet hun verlies.
Je kunt niet al die mensen uit je leven weren, ze zijn belangrijk voor je man.
Je kunt niet al die mensen uit je leven weren, ze zijn belangrijk voor je man.
zaterdag 28 november 2020 22:51
Allereerst sterkte,
Wij hebben een aantal jaren geleden ook onze dochter verloren. Zij is 7 maanden oud geworden en nooit uit het ziekenhuis geweest. wij ervaarden eigenlijk hetzelfde. Ik had het idee dat bij ons de mensen niet door hadden hoeveel verdriet wij hadden, doordat de meesten onze dochter nooit "in het echt" hadden gezien. Daardoor lijkt het minder tastbaar. Nu vier jaar later staan nog de tranen vaak in mijn ogen als ik er aan denk en heeft onze relatie het niet gered . Blijven praten met elkaar, jullie hebben duidelijk een verschillend rouwproces. Probeer geen verwijten naar elkaar te maken hoe de ander moet rouwen.
Wij hebben een aantal jaren geleden ook onze dochter verloren. Zij is 7 maanden oud geworden en nooit uit het ziekenhuis geweest. wij ervaarden eigenlijk hetzelfde. Ik had het idee dat bij ons de mensen niet door hadden hoeveel verdriet wij hadden, doordat de meesten onze dochter nooit "in het echt" hadden gezien. Daardoor lijkt het minder tastbaar. Nu vier jaar later staan nog de tranen vaak in mijn ogen als ik er aan denk en heeft onze relatie het niet gered . Blijven praten met elkaar, jullie hebben duidelijk een verschillend rouwproces. Probeer geen verwijten naar elkaar te maken hoe de ander moet rouwen.
zondag 29 november 2020 10:00
Eigenlijk lees ik veel dingen die herkenbaar zijn en inderdaad ook dingen die ik minder leuk vind om te lezen.
Rouwen is een eenzaam proces, wat je inderdaad zelf moet doen. Helaas is de rouwcultuur in Nederland niet passend bij mijn ervaringen en wensen daarin. Ik blijf namelijk vinden dat er ook een stuk wél samen te doen is, dat het wél belangrijk is om te checken hoe het met iemand gaat en wél die hand uit te steken naar mensen die ik vrienden noem.
Mijn man en ik blijven erover praten en zullen ergens in het midden uitkomen. Maar lastig blijft het zeker.
Rouwen is een eenzaam proces, wat je inderdaad zelf moet doen. Helaas is de rouwcultuur in Nederland niet passend bij mijn ervaringen en wensen daarin. Ik blijf namelijk vinden dat er ook een stuk wél samen te doen is, dat het wél belangrijk is om te checken hoe het met iemand gaat en wél die hand uit te steken naar mensen die ik vrienden noem.
Mijn man en ik blijven erover praten en zullen ergens in het midden uitkomen. Maar lastig blijft het zeker.
zondag 29 november 2020 16:09
Als je het zelf altijd wel 'goed' doet, heb je toch voldoende vrienden die er op dezelfde manier voor jou zijn? Waarom richt je je dan zo op de vrienden van jouw man en man die het anders moeten doen?-Kleke- schreef: ↑29-11-2020 10:00Eigenlijk lees ik veel dingen die herkenbaar zijn en inderdaad ook dingen die ik minder leuk vind om te lezen.
Rouwen is een eenzaam proces, wat je inderdaad zelf moet doen. Helaas is de rouwcultuur in Nederland niet passend bij mijn ervaringen en wensen daarin. Ik blijf namelijk vinden dat er ook een stuk wél samen te doen is, dat het wél belangrijk is om te checken hoe het met iemand gaat en wél die hand uit te steken naar mensen die ik vrienden noem.
Mijn man en ik blijven erover praten en zullen ergens in het midden uitkomen. Maar lastig blijft het zeker.
Kom je uit het buitenland?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zondag 29 november 2020 16:22
Als jij goede vrienden hebt dan kun je dit toch bespreekbaar maken met je eigen vrienden? Het is wellicht niet wat je wilt, maar mensen kunnen echt geen gedachtes lezen. Ieder mens is anders in wensen en verwachtingen.
Jouw man staat anders in die behoefte en ziet het dan ook anders met zijn vrienden. Het is prima dat hij gewoon met zijn vrienden blijft omgaan.
Jouw man staat anders in die behoefte en ziet het dan ook anders met zijn vrienden. Het is prima dat hij gewoon met zijn vrienden blijft omgaan.
zondag 29 november 2020 16:32
Jouw wereld stond stil, die van anderen draaide door. Vaak is het onmacht van mensen om niet te reageren. Weten ze niet wat te zeggen of schrijven. Hun intentie kan ook zijn dat ze je juist, met alle goede bedoelingen toen rust wilden gunnen.-Kleke- schreef: ↑28-11-2020 15:59Heftig om te lezen dat inderdaad de opvatting is om mensen maar 'te laten', dat ik degene moet zijn om mijn behoefte aan te geven, en dat anderen vast zo overweldigd zijn en daardoor niet weten wat te doen. Ik schrik ervan dat dit blijkbaar als normaal wordt gezien!
En dus wordt er niet voldaan aan jouw verwachtingen. Aan wat jij 'normaal' vindt. Aan waar jij behoefte aan hebt. Pijnlijk? Zeker. Maar ook ergens te begrijpen. Er zullen mensen zijn die wel aanvoelen waar jouw behoefte zit. Focus je daar dan nu op. Maar neem anderen niet kwalijk omdat zij niet of onhandig reageerden op jullie verdriet. En laat je man rouwen op zijn manier. Zijn verwerking kan heel anders zijn dan de jouw. Niet minder of slechter, maar gewoon anders.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
zondag 29 november 2020 16:48
Misschien kun je je beter richten op de mensen die wel iets van zich laten horen? En rouw blijft denk ik een eenzaam proces, omdat jij de enige bent die het verdriet voelt zoals jij het voelt. Zoals al eerder gezegd, de wereld gaat door. Dat vond ik zelf wel troostend; ook al stond mijn wereld stil toen ik een dierbare verloor, het wordt elke dag weer ochtend. En ook ik moest weer door.-Kleke- schreef: ↑29-11-2020 10:00Eigenlijk lees ik veel dingen die herkenbaar zijn en inderdaad ook dingen die ik minder leuk vind om te lezen.
Rouwen is een eenzaam proces, wat je inderdaad zelf moet doen. Helaas is de rouwcultuur in Nederland niet passend bij mijn ervaringen en wensen daarin. Ik blijf namelijk vinden dat er ook een stuk wél samen te doen is, dat het wél belangrijk is om te checken hoe het met iemand gaat en wél die hand uit te steken naar mensen die ik vrienden noem.
Mijn man en ik blijven erover praten en zullen ergens in het midden uitkomen. Maar lastig blijft het zeker.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 29 november 2020 17:09
Kleke,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje
Ik heb zelf dit jaar het bericht gekregen ongeneeslijk ziek te zijn
Vanaf het moment dat ik het hoorde ben ik zelf mensen die voor mij belangrijk zijn gaan informeren. Doordat ik zelf in het verleden geliefden ben verloren en in de situatie zit waarvan ik weet dat er niks te zeggen is omdat het niet te bevatten is.
Doordat ik zelf deze mensen heb benaderd merk ik dat het voor hun ook makkelijker is om contact met mij/ons te hebben
Verbied je man niet om naar die mensen toe te gaan hij heeft er op zijn manier wel wat aan.
Heel veel sterkte
Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje
Ik heb zelf dit jaar het bericht gekregen ongeneeslijk ziek te zijn
Vanaf het moment dat ik het hoorde ben ik zelf mensen die voor mij belangrijk zijn gaan informeren. Doordat ik zelf in het verleden geliefden ben verloren en in de situatie zit waarvan ik weet dat er niks te zeggen is omdat het niet te bevatten is.
Doordat ik zelf deze mensen heb benaderd merk ik dat het voor hun ook makkelijker is om contact met mij/ons te hebben
Verbied je man niet om naar die mensen toe te gaan hij heeft er op zijn manier wel wat aan.
Heel veel sterkte
