Relaties
alle pijlers
te weinig ruimte voor de ander
donderdag 29 mei 2008 om 11:19
Op dit moment voel ik me zo rot over mezelf. ookal zijn het buien, ze komen steeds terug. Een diep gevoel van haat om wie ik ben en wat ik voel. En als dat speelt, heb ik totaal geen ruimte voor anderen. Anderen moeten me bevestigen en als ze dat niet doen, voel ik hevige woede. Ik weet dat ik me schuldig moet voelen, maar ik voel voornamelijk zelfmedelijden. En dat vind ik dan weer egoistisch van mezelf.
Ik heb een relatie, maar wat heb ik te bieden? Ik ben alleen maar boos op hem omdat hij me nooit goed genoeg steunt in mijn beleving- en ik weet dat dat bij mij ligt. Ruimte voor wat hij doormaakt en voelt, voel ik nu niet.
Ik twijfel nu. Moet ik het uitmaken zodat hij op zoek kan gaan naar een leuker iemand? Ik ben wel in therapie en met mezelf aan het werk, maar ik heb gewoon niet het idee dat ik dit snel veranderd krijg. En ik vind eigenlijk dat ik hem niet verdien.
Ik heb een relatie, maar wat heb ik te bieden? Ik ben alleen maar boos op hem omdat hij me nooit goed genoeg steunt in mijn beleving- en ik weet dat dat bij mij ligt. Ruimte voor wat hij doormaakt en voelt, voel ik nu niet.
Ik twijfel nu. Moet ik het uitmaken zodat hij op zoek kan gaan naar een leuker iemand? Ik ben wel in therapie en met mezelf aan het werk, maar ik heb gewoon niet het idee dat ik dit snel veranderd krijg. En ik vind eigenlijk dat ik hem niet verdien.
donderdag 29 mei 2008 om 15:21
@Vertwijfeld:
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het positief vind dat je je probleem erkent en er hulp voor hebt gezocht. Wat voor mij heel erg naar voren komt in je post, is dat je te hoge verwachtingen hebt van mensen in je omgeving, het komt bijna over als 'eisen' waaraan de mensen in je omgeving moeten voldoen. Voldoe je zelf ook aan die hoge verwachtingen die je wel in een ander verwacht? Wat betreft je vriend; hij is volwassen dus hij is zelf heel goed in staat om de keuze te maken om bij je te blijven of om de relatie te verbreken, dat hoef jij niet voor hem te doen. De vraag is alleen of het op deze manier wel een gelijkwaardige relatie is. Natuurlijk mag je ervan uitgaan dat je partner je in slechte tijden steunt, maar dat moet wel op een gelijkwaardige basis plaatsvinden. Ik vind het heel moeilijk om je een bericht te sturen zonder belerend over te komen want dat is niet mijn bedoeling. Leer je in therapie ook om je verwachtingen van andere personen bij te stellen? Want je mist ontzettend veel van personen in je omgeving doordat je 'eisen' aan ze stelt, je geeft ze niet de kans om je op hun eigen manier te steunen, gerust te stellen etc. want het kan natuurlijk zijn dat ze hun gedrag aanpassen aan jouw 'eisen' en dat daardoor geen ruimte meer overblijft voor hun eigen invulling van het bieden van steun etc. Ik heb ook een periode gehad dat ik steun nodig had van mijn omgeving omdat ik in een moeilijke situatie zat. Een vriendin van mij gaf mij niet de steun die ik wel aan iemand zou geven in een soortgelijke situatie en ik vond het heel moeilijk om daarmee om te gaan en dat aan haar duidelijk te maken omdat ik ook vond (en wat bij mij overheerste) dat zoiets vanuit haarzelf moest komen en niet omdat ik dat zo graag wilde. Uiteindelijk besefte ik nadat die moeilijke situatie voorbij was, dat zij mij wel degelijk heeft gesteund, op haar manier en dat ik ook veel aan haar steun heb gehad terwijl ik dat op dat moment niet zo zag. Succes ermee! Grtz Kikkerjet
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het positief vind dat je je probleem erkent en er hulp voor hebt gezocht. Wat voor mij heel erg naar voren komt in je post, is dat je te hoge verwachtingen hebt van mensen in je omgeving, het komt bijna over als 'eisen' waaraan de mensen in je omgeving moeten voldoen. Voldoe je zelf ook aan die hoge verwachtingen die je wel in een ander verwacht? Wat betreft je vriend; hij is volwassen dus hij is zelf heel goed in staat om de keuze te maken om bij je te blijven of om de relatie te verbreken, dat hoef jij niet voor hem te doen. De vraag is alleen of het op deze manier wel een gelijkwaardige relatie is. Natuurlijk mag je ervan uitgaan dat je partner je in slechte tijden steunt, maar dat moet wel op een gelijkwaardige basis plaatsvinden. Ik vind het heel moeilijk om je een bericht te sturen zonder belerend over te komen want dat is niet mijn bedoeling. Leer je in therapie ook om je verwachtingen van andere personen bij te stellen? Want je mist ontzettend veel van personen in je omgeving doordat je 'eisen' aan ze stelt, je geeft ze niet de kans om je op hun eigen manier te steunen, gerust te stellen etc. want het kan natuurlijk zijn dat ze hun gedrag aanpassen aan jouw 'eisen' en dat daardoor geen ruimte meer overblijft voor hun eigen invulling van het bieden van steun etc. Ik heb ook een periode gehad dat ik steun nodig had van mijn omgeving omdat ik in een moeilijke situatie zat. Een vriendin van mij gaf mij niet de steun die ik wel aan iemand zou geven in een soortgelijke situatie en ik vond het heel moeilijk om daarmee om te gaan en dat aan haar duidelijk te maken omdat ik ook vond (en wat bij mij overheerste) dat zoiets vanuit haarzelf moest komen en niet omdat ik dat zo graag wilde. Uiteindelijk besefte ik nadat die moeilijke situatie voorbij was, dat zij mij wel degelijk heeft gesteund, op haar manier en dat ik ook veel aan haar steun heb gehad terwijl ik dat op dat moment niet zo zag. Succes ermee! Grtz Kikkerjet
donderdag 29 mei 2008 om 15:56
@Ieneminie: de reactie die je geeft is denk ik vooral lekker voor jezelf omdat je zo goed ziet hoe de dingen zitten en zo goed kunt benoemen dat ik egoistisch ben en een slachtofferrol aanneem-iets wat ik overigens al besef. Kortom: ik heb er weinig aan, maar voor jou voelt het vast lekker zo te reageren. Dus een zeker egoisme is jou wellicht ook niet vreemd?
Maar goed, ik zet dit zelf op een forum neer en vraag als het ware ook om dit soort reacties, dus moet ik niet piepen. Ik heb wel een beetje de 'straf' gehad die ik ook zocht, dus toch bedankt (heb ik er toch wel wat aan gehad).
@kikkerjet: bedankt voor je lieve en niet veroordelende reactie. Herkenbaar wat je schrijft. Ik vind je overigens helemaal niet belerend overkomen. Ik ga in therapie zeker leren mijn verwachtingen van anderen bij te stellen, want het klopt dat ik te veel verwacht-eigenlijk dat de ander me verlost van het nare gevoel. En dat is niet reeel. En egoistisch ja (voordat het halve forum dat weer gaat benoemen, is niet nodig: ik besef het al).
Maar goed, ik zet dit zelf op een forum neer en vraag als het ware ook om dit soort reacties, dus moet ik niet piepen. Ik heb wel een beetje de 'straf' gehad die ik ook zocht, dus toch bedankt (heb ik er toch wel wat aan gehad).
@kikkerjet: bedankt voor je lieve en niet veroordelende reactie. Herkenbaar wat je schrijft. Ik vind je overigens helemaal niet belerend overkomen. Ik ga in therapie zeker leren mijn verwachtingen van anderen bij te stellen, want het klopt dat ik te veel verwacht-eigenlijk dat de ander me verlost van het nare gevoel. En dat is niet reeel. En egoistisch ja (voordat het halve forum dat weer gaat benoemen, is niet nodig: ik besef het al).
donderdag 29 mei 2008 om 16:29
Als je die buien aan voelt komen, kun je misschien beter zorgen dat je alleen bent, dan heeft je vriend er ook geen last van. Heb je dit al uitgelegd aan hem? Trouwens, wat hard gezegd van Lilly, maar rennen helpt echt!
En verras je vriend een keer door samen wat leuks te gaan doen, wanneer je je wel goed voelt.
Als je je positief voelt, verwen jezelf! Maar verwacht niks van anderen, hier moet je zelf uitkomen. Dan voel je je als het goed komt ook beter. Probeer in een positieve spiraal te komen Succes..
En verras je vriend een keer door samen wat leuks te gaan doen, wanneer je je wel goed voelt.
Als je je positief voelt, verwen jezelf! Maar verwacht niks van anderen, hier moet je zelf uitkomen. Dan voel je je als het goed komt ook beter. Probeer in een positieve spiraal te komen Succes..
donderdag 29 mei 2008 om 17:59
Vertwijfeld; sommige sneue reacties gewoon lekker negeren! Het is blijkbaar leuk om op iemand in te hakken die zich al ellendig voelt, ook al geeft diegene aan in te zien wat ze fout doet/denkt.
Zelfhaat is niet hetzelfde als slachtofferschap, al kan het soms zo overkomen!
Zelfhaat kan zeer hardnekkig zijn, dus ik zou zeker doorgaan met je therapie! Eventueel dagbehandeling, dat is een stuk intensiever, en daarmee kom je (sneller) een stuk verder dan met een gesprekje per week...
Heb je ook een psychologisch onderzoek gehad?
Ps; je 'klinkt' eigenlijk gewoon depressief... En inderdaad kan joggen daar goed tegen helpen!
Zelfhaat is niet hetzelfde als slachtofferschap, al kan het soms zo overkomen!
Zelfhaat kan zeer hardnekkig zijn, dus ik zou zeker doorgaan met je therapie! Eventueel dagbehandeling, dat is een stuk intensiever, en daarmee kom je (sneller) een stuk verder dan met een gesprekje per week...
Heb je ook een psychologisch onderzoek gehad?
Ps; je 'klinkt' eigenlijk gewoon depressief... En inderdaad kan joggen daar goed tegen helpen!
donderdag 29 mei 2008 om 18:22
Wat misschien zou helpen is telkens als je je rot voelt, je afvragen: wat heb ik nu nodig? In hoeverre kan een ander mij dat geven en in hoeverre ikzelf? Is het realistisch te denken dat een ander deze leegte kan vullen of mij de bevestiging kan geven die ik nodig heb? Je mag best om hulp en liefde vragen, maar leer tegelijkertijd ook zelfstandig te functioneren daarin.
Wat ook heel goed helpt wanneer je zo bezig bent met jezelf, is je focus te verleggen naar anderen. Wees oprecht geinteresseerd, leer complete aandacht te hebben voor anderen, luister, leef je in. Ten eerste zal dat je contacten met anderen verdiepen en leuker maken, ten tweede breek je op die manier uit je cocon en leer je je eigen problemen veel beter te relativeren.
Ik kan vanaf hier niet beoordelen of je daadwerkelijk egoistisch bezig bent of dat alleen maar vindt van jezelf omdat je niet geleerd hebt je plek op te eisen. Maar ik heb wel het idee dat het hoe dan ook daarmee te maken heeft, niet goed de grenzen en sociale etiquette kennen in je contacten. Dat kun je veranderen, wederom door er aandacht voor te hebben en goed te kijken naar hoe anderen dit doen.
Je hoeft je niet zo te blijven voelen maar je moet het wel echt zelf willen veranderen, met hulp erbij waar nodig. Succes .
Wat ook heel goed helpt wanneer je zo bezig bent met jezelf, is je focus te verleggen naar anderen. Wees oprecht geinteresseerd, leer complete aandacht te hebben voor anderen, luister, leef je in. Ten eerste zal dat je contacten met anderen verdiepen en leuker maken, ten tweede breek je op die manier uit je cocon en leer je je eigen problemen veel beter te relativeren.
Ik kan vanaf hier niet beoordelen of je daadwerkelijk egoistisch bezig bent of dat alleen maar vindt van jezelf omdat je niet geleerd hebt je plek op te eisen. Maar ik heb wel het idee dat het hoe dan ook daarmee te maken heeft, niet goed de grenzen en sociale etiquette kennen in je contacten. Dat kun je veranderen, wederom door er aandacht voor te hebben en goed te kijken naar hoe anderen dit doen.
Je hoeft je niet zo te blijven voelen maar je moet het wel echt zelf willen veranderen, met hulp erbij waar nodig. Succes .
dinsdag 3 juni 2008 om 09:14
@Moravia en vanzee: bedankt dat jullie me serieus nemen en voor jullie reacties. Ik ga echt sporten deze week, denk ook dat dat me goed doet (rennen spreekt me minder aan, maar bewegen zal ook al goed zijn!). Rennen ga ik misschien wel doen als ik weer zo'n bui heb!
@Feliciaatje: bedankt voor je reactie. Heb ik wel wat aan. Op dit moment zie ik het minder somber in als toen ik postte. Toen was ik vervuld met zelf-oordelen en nu zie ik het meer zo dat ik af en toe gewoon hele erge 'buien' heb, waarin ik het idee heb met mezelf geen raad te weten. Mezelf dan die vragen te stellen die jij noemt ga ik uitproberen, want dat kan me denk ik weer met beide benen op de grond krijgen. En focus verleggen is iets wat ik denk ik pas weer kan als ik mezelf rustig heb weten te krijgen.
@Feliciaatje: bedankt voor je reactie. Heb ik wel wat aan. Op dit moment zie ik het minder somber in als toen ik postte. Toen was ik vervuld met zelf-oordelen en nu zie ik het meer zo dat ik af en toe gewoon hele erge 'buien' heb, waarin ik het idee heb met mezelf geen raad te weten. Mezelf dan die vragen te stellen die jij noemt ga ik uitproberen, want dat kan me denk ik weer met beide benen op de grond krijgen. En focus verleggen is iets wat ik denk ik pas weer kan als ik mezelf rustig heb weten te krijgen.
dinsdag 3 juni 2008 om 09:22
Ha, good girl....... jij gaat sporten. Kijk, daar wordt ik nu spontaan blij van (makkelijk he?). Doet er ook niet toe wat jij doet, als het maar iets is, wat jij lekker vindt, en waar je al je negatieve energie in kwijt kunt.
Hm..... wat ben ik toch tevreden met mijn opmerking van eerder.....
thanks vertwijfeld, you made my day...... (en het is pas 9.21)
Hm..... wat ben ik toch tevreden met mijn opmerking van eerder.....
thanks vertwijfeld, you made my day...... (en het is pas 9.21)
dinsdag 3 juni 2008 om 09:37
Je kan wel heel leuk jezelf haten om wat je doet, en blijkbaar haal je daar ook een vorm van masochistische bevrediging uit, anders zou je het niet doen, maar daar bereik je niets mee. Opmerken dat iets zo is, en jezelf er voor haten, daar kom je niet verder mee. Nu kunnen we hier allen jou complimenteren om je zelfinzicht en incasseringsvermogen, maar believe me, ik heb in die positie gezeten, no one really cares. Wat uiteindelijk telt is wat je ermee doet. Denken en vinden heeft waarde in die zin dat je bewust actie kunt ondernemen daardoor, maar zonder die actie, is het niets.
Sterker nog. Ik zou zelfs zeggen, iemand die weet wat die moet doen en het niet doet, is eigelijk nog erger dan iemand die het niet weet maar het wel doet. Wat ik in die fase (naast eetgestoord was deed) was anderen er van overtuigen hoe goed ik wist wat er mis met me was, en hoe erg ik mezelf erom haatte. Meestal kwam ik daar mee weg. Mensen willen er dan vaak niet nog eens een schepje bovenop doen. Zo kom je al snel op de misvatting dat het dus genoeg is om het te weten en jezelf erom te haatten. Ik ging zelfs zo ver om mezelf ervoor te (laten) straffen. Middels eetgestoord gedrag en BDSM. Ik zou dat nooit gedaan hebben als ik er niet een soort vorm van bevrediging uitgehaald zou hebben en als dit gedrag niet loonde.
Wat BDSM betreft was die bevrediging (denk ik?) neurologisch. Ik vermoed nog steeds een neurologische (doch redelijk onschuldige?) afwijking want pijn zorgt bij mij voor een soort mentale helderheid en een soort energyrush. Ik heb dat vervangen door te gaan hardlopen. Dit lijkt een vergelijkbaar effect te hebben, wel milder/gedoseerder ofzo. Anyhow, het kan helpen voor jezelf uit te vinden waar je beloning uit bestaat. Het stomme aan dit alles is dat echt veranderen, ipv boos op jezelf zijn en zinloos straffen en/of naar beneden halen veel leuker is, veel minder energie kost, en die controle way veel beter voelt dan dat warme bad van zelfmedelijden (want die opmerking van badmeester mag dan bot zijn, hij heeft wel een punt).
Sterker nog. Ik zou zelfs zeggen, iemand die weet wat die moet doen en het niet doet, is eigelijk nog erger dan iemand die het niet weet maar het wel doet. Wat ik in die fase (naast eetgestoord was deed) was anderen er van overtuigen hoe goed ik wist wat er mis met me was, en hoe erg ik mezelf erom haatte. Meestal kwam ik daar mee weg. Mensen willen er dan vaak niet nog eens een schepje bovenop doen. Zo kom je al snel op de misvatting dat het dus genoeg is om het te weten en jezelf erom te haatten. Ik ging zelfs zo ver om mezelf ervoor te (laten) straffen. Middels eetgestoord gedrag en BDSM. Ik zou dat nooit gedaan hebben als ik er niet een soort vorm van bevrediging uitgehaald zou hebben en als dit gedrag niet loonde.
Wat BDSM betreft was die bevrediging (denk ik?) neurologisch. Ik vermoed nog steeds een neurologische (doch redelijk onschuldige?) afwijking want pijn zorgt bij mij voor een soort mentale helderheid en een soort energyrush. Ik heb dat vervangen door te gaan hardlopen. Dit lijkt een vergelijkbaar effect te hebben, wel milder/gedoseerder ofzo. Anyhow, het kan helpen voor jezelf uit te vinden waar je beloning uit bestaat. Het stomme aan dit alles is dat echt veranderen, ipv boos op jezelf zijn en zinloos straffen en/of naar beneden halen veel leuker is, veel minder energie kost, en die controle way veel beter voelt dan dat warme bad van zelfmedelijden (want die opmerking van badmeester mag dan bot zijn, hij heeft wel een punt).
dinsdag 3 juni 2008 om 09:42
Oh sorry, had de 2de pagina niet gelezen. Ik zie dat je al wat verder was qua inzichten. Nouja misschien heb je er alsnog iets aan. Het blijven hangen in zelfmedelijden voelt overigens lang niet zo goed als het echt oppakken van je leven en al je mogelijkheden te voelen. Het gevoel van vrijheid, keuzes kunnen maken, het zelf in de hand hebben, vond ik achteraf zo veel beter dat ik niet snap hoe het zo lang heeft kunnen duren voor ik dat inzag!
dinsdag 3 juni 2008 om 10:06
quote:vertwijfeld schreef op 03 juni 2008 @ 09:14:
En focus verleggen is iets wat ik denk ik pas weer kan als ik mezelf rustig heb weten te krijgen.
Het kan iets heel persoonlijks zijn maar mij gaf het nou juist rust. Even uit mijn eigen hoofd en dat vervelende kringetje waar ik in zat. Je blindstaren op jezelf helpt niet, je krijgt zo geen antwoorden. Omdat je eerst je oordelen, aannames, rechtvaardigingen enz moet bij gaan stellen anders blijf je continu tot dezelfde conclusies komen. Juist door te praten met anderen over heel andere dingen waar dan toevallig toch vaak raakvlakken waren of nieuwe zienswijzen of simpelweg dat ik door de manier waarop een ander dacht, geconfronteerd werd met dat ik heel anders dacht en waarom ik dan dacht zoals ik deed, was er ruimte voor een nieuwe, frisse blik op oude patronen.
Iig fijn dat je iets met de reacties kunt.
En focus verleggen is iets wat ik denk ik pas weer kan als ik mezelf rustig heb weten te krijgen.
Het kan iets heel persoonlijks zijn maar mij gaf het nou juist rust. Even uit mijn eigen hoofd en dat vervelende kringetje waar ik in zat. Je blindstaren op jezelf helpt niet, je krijgt zo geen antwoorden. Omdat je eerst je oordelen, aannames, rechtvaardigingen enz moet bij gaan stellen anders blijf je continu tot dezelfde conclusies komen. Juist door te praten met anderen over heel andere dingen waar dan toevallig toch vaak raakvlakken waren of nieuwe zienswijzen of simpelweg dat ik door de manier waarop een ander dacht, geconfronteerd werd met dat ik heel anders dacht en waarom ik dan dacht zoals ik deed, was er ruimte voor een nieuwe, frisse blik op oude patronen.
Iig fijn dat je iets met de reacties kunt.
