Terug in de tijd?

Toen ik 18 was ontmoette ik de liefde van m'n leven. Alles klikte, we waren zo gelukkig met elkaar. Negen jaar waren we samen, zeven jaar woonden we ook samen. De eerste jaren waren fantastisch met hem, ondanks mijn depressies en zijn burn-outs. We waren elkaars beste vriend en hadden urenlange gesprekken en lol. Maar we zaten allebei niet lekker in ons vel. Ik was me aan het losmaken van de spoken uit mijn jeugd, hij durfde geen stappen te ondernemen en bleef op een plek werken waar hij ongelukkig was. Hierdoor gingen we steeds voorzichtiger met elkaar om, we wilden elkaar steunen maar analyseerden eigenlijk alles kapot. De passie ging uit onze relatie na een paar jaar, logisch, verliefd zijn wordt houden van. Maar we werden steeds meer vrienden en minder minnaars.



Na een aantal jaren ging het beter met me, ik kreeg een geweldige baan en hervond oude vriendschappen. Al mijn aandacht ging naar mijn baan, en om eerlijk te zijn verwaarloosde ik de relatie. Door verschillende werktijden zagen we elkaar amper.



Uiteindelijk was de rek uit de relatie en gingen we uit elkaar. Nog geen week later begon hij een nieuwe relatie, met een vriendin van me. Het laatste half jaar speelde er al wel wat met dat meisje. Hij ging niet vreemd, maar ik wist dat er wat was en hij ontkende altijd hevig.Dit heeft me zo gekwetst, dat ik hem een tijdlang niet kon zien.



Jaren gingen voorbij zonder contact. Vijf maand geleden ontmoetten we elkaar weer. Er begon een vriendschap, eerst wat voorzichtig en ongemakkelijk, maar al snel bleek dat we beiden de vriendschap erg misten en begonnen we elkaar vaker te zien.



We zijn allebei veranderd, ik ben eindelijk niet meer het onzekere, sombere meisje. Ik heb de afgelopen jaren mijn rust en geluk gevonden en sta weer stevig in mijn schoenen. Hij heeft eindelijk zijn ballen terug gevonden en hakt knopen door, is zijn eigen bedrijf gevonden en laat niet meer over zich heen lopen.



De klik is er nog steeds. We hebben lol en kunnen weer uren praten. Ik merk dat ik er naar uit kijk om hem te zien, en volgens mij geldt dat ook voor hem. De vriendschap is nog steeds voorzichtig en aftastend, maar wel erg leuk. We praten urenlang, ook over onze foute vriendjes en vriendinnetjes en veroveringen



Nu begin ik me steeds vaker af te vragen, zouden we het nog eens moeten proberen? We waren een geweldig stel, vooral in het begin (de eerste vijf jaar). Tot de problemen en vanzelfsprekendheid kwamen.



De laatste jaren echter hielden we elkaar ontzettend tegen en zaten we elkaar in de weg. Ik vraag me af of dat niet weer gaat gebeuren als we weer samen zijn. Zat dit in ons karakter, of in de omstandigheden? En daar kom ik dus niet uit.



Ik vind het doodeng om het weer te proberen, want de laatste jaren in de relatie maakten we elkaar toch best ongelukkig. En aan het eind heeft hij me ongewild ongelovelijk gekwetst.



Hij was mijn eerste echte liefde, misschien speelt dat ook mee. De vriendjes die na hem kwamen bleven nooit lang. Het was nooit zoals het ooit was, die klik, het begrip en de lol was nooit zo goed als in mijn eerste relatie.



Daarnaast weet ik ook niet hoe hij het ziet. De klik is er, maar dan vooral op mentaal vlak, wat vroeger ook al was. Ik weet dat hij heel blij is dat we vrienden zijn, maar geen idee of er meer is. Ook van mijn kant ben ik nog niet zeker, ik ben in ieder geval niet tot over m'n oren verliefd. Het zit dieper, ik hou van hem, maar of dit nu is omdat hij mn eerste liefde is, of een vriendschappelijk houden van, of toch houden van als in een relatie, daar ben ik nog niet over uit,



Met hem erover praten wil ik nog niet. De vriendschap is nog pril, en ik weet zelf nog niet wat ik wil. Ik wil de vriendschap niet kapot maken, daarvoor is hij mij te dierbaar. Ik wil het gewoon nog even aanzien en mijn gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen.



Daarom dit topic, wat vinden jullie? Zou het een tweede keer kunnen werken? Kan het zijn dat we zo veranderd zijn dat het nu wel lukt? Of zullen we weer in het zelfde kringetje rond gaan zwemmen na een tijdje? Heeft iemand het weleens na jaren toch opnieuw geprobeerd? Hoe ging dit?



Groetjes, Zonnetje



PS sorry voor het lange verhaal. Kortbondigheid is nooit mijn sterkste punt geweest

Haha, sorry ouichef, het is inderdaad een flink verhaal geworden...

Hij is weer vrijgezel. Ik ook ,dus dat is geen belemmering.

Ik ga het sowieso nog even aankijken, spring er zeg maar niet direct bovenop Ik vind het wel eng, het was zo geweldig aan het begin en zo pijnlijk aan het eind. En om eerlijk te zijn, beide kanten beangstigen me een beetje.

Er is idd een boel veranderd in ons allebei. Een aantal fouten zou ik in ieder geval niet meer maken. Denk ik.

Spreek je uit ervaring Elninjoo? Heb je het weleens opnieuw geprobeerd?

Ja, dat is ook wel waar ik een beetje bang vor ben. Aan het eind van de relatie hadden we hooguit eens per twee maanden sex en daar was ik ook niet gelukkig mee. Onze relaite was vooral fijn en veilig, maar het spatte er niet meer vanaf zoals in het begin.

Zolang ik nog geen gierende kriebels heb, laat ik het sowieso even voor wat het is, maar ik merk wel dat er een paar kriebeltjes komen af en toe en weet hier dus geen raad mee. En ergens heb ik ook het gevoel dat ik alles onderdruk, vanwege de vorige relatie en de angst dat het in no time weer zo wordt.

Als ik hem nu zou ontmoeten voor het eerst, zou ik waarschijnlijk van mn stoel vallen van verliefdheid... Net als de eerste tijd in onze relatie.