Tja, en dat was het dan.... deel 2

Wat goed van je dat je dan verder gaat kijken, mijn dochter liep ook met klachten rond en in het ziekenhuis kon men ook niets vinden. Heb ook allerlei geneeskunde afgelopen, tot ik terecht kwam bij een paranormale vrouw na 1 behandeling was ze al bijna helemaal van haar klachten (waar ze lang mee liep) af.



Eet je nog steeds niet goed dan kunstje??

Hi hi hi ja een ongewenst dieet zullen we dan maar zeggen he.

Probeer idd wel 's morgens wat te eten dat is wel belangrijk hoor (maar dat weet je vast zelf ook wel)

sinds mijn ex weg is heb ik geen last meer van rug ,heup en schouders ,'

ik stond echt elke morgen geradbraakt op en deed er de hele ochtend over om weer op de been te zijn.

nu stap ik vrij van pijn mn bed uit...tis echt waar,,,,spanningen dus...

en nee,ga mn kids niet koken hahah ,daarvoor zijn ze te lief..

omg de parkiet,helemaal vergeten ...ik weet het niet.

wasmachine gekocht,bosch,die was tot vandaag sterk afgeprijst bij wehkamp en had alles wat ik wenste.

idd ook nog even bij de whirlpool gekeken maar die had wel wat negative recenties in middels.

kunstje ,jammer dat je weer een off day hebt,lastig en moeilijk he.ik was zeker niet van plan om het voor ex spik en span achter te laten maar ik hang nu zo in een niemansland,kan nog niet alles inpakken want je hebt toch ook nog wel iets nodig, troep om me heen (waar ik slecht tegen kan) en ik kan ook nog niks wegruimen naar andere adres,,,dus een beetje niks van alles

en ik heb er wel moeite mee dat bijna alles met mij meegaat.maar ik heb het of zelf gekocht of meegenomen uit eerdere relatie

maar ik vind het weer zielig ,,erg he ,that's me

Ja spanningen ophopen in je lijf kan tot ernstige klachten leiden, ken een vrouw die zelfs een diagnose had gekregen in het ziekenhuis en toen ze weg was bij haar ex gingen alle klachten vanzelf weg.



Fijn dat je nu dus wel een wasmachine hebt!!

Wanneer mag je er nu echt in, in je nieuwe huisje? Ik zelf kan ook slecht tegen troep en tussen zo'n verhuizing in is het troep troep troep en nog eens troep, bah.

Heeeeel erg habithere, niets zieligs aan hoor,straks kan jij fijn weer genieten van je eigen spulletjes in een hele nieuwe omgeving!

@kunstje,ja dat klopt,dat van dat geld achterover drukken,dat dat was ik alweer vergeten....hou het in mn hoofd nu!

het zijn ook echt allemaal mijn eigen spullen

@ochtendmens, woensdag avond de sleutel m,dan donderdag schoonmaken en ik wil ,als het kan, dit weekend over. zal dan niet klaar zijn maar dan ben ik wel weg,,,

Hoi,



Wil even mijn hart luchten hier. Sinds afgelopen vrijdag is mijn relatie van bijna 4 jaar over. We hebben ongeveer 1,5 jaar officieel samengewoond maar eigenlijk die tijd daarvoor ook altijd bij elkaar gezeten.



Het laatste jaar merkte ik bij mezelf al dat het niet lekker liep. Had het idee dat er veel van mijn kant moest komen en dat ik degene was die de kar trok terwijl hij steeds meer afstand nam.



In december hebben we al een keer een grote ruzie gehad waarin hij me vanalles voor de voeten heeft gegooid, maar met name dat hij teveel van me hield en me niet kwijt wilde. Aangezien ik ook niet brandschoon ben heb ik geprobeerd te werken aan de punten die hij aandroeg. Hij heeft hetzelfde geprobeerd.



Ongeveer anderhalve week geleden merkte ik dat hij anders deed, heb hem toen gevraagd wat er scheelde en kreeg als antwoord dat hij al lange tijd twijfels had over of hij wel verder wilde. Zijn gevoel was weg en hij voelde alleen maar afstand tussen ons. Hij had het idee dat ik me teveel aanpaste aan hem en constant op eieren liep. Hij zei dat hij enorm last had van de spanningen tussen ons. Ik heb toen met hem gepraat en gezegd van joh, we proberen gewoon weer leuke dingen te doen samen. Zo gezegd, zo gedaan. Echt leuk was het niet meer, ik kon het in mijn hoofd niet loslaten, dat wat hij gezegd had. Uiteindelijk heb ik er een goede week geleden een einde aan gemaakt en een time out voorgesteld.



Ik ben naar mijn ouders vertrokken nadat we samen afspraken gemaakt hadden over de invulling van de time out. Hij zou mij afgelopen vrijdag dan rond een uur of 12 bellen om te kijken of we de gestelde plannen voor dat weekend door zouden laten gaan. Hij belde echter niet.. uiteindelijk heb ik om 15u zelf gebeld en lag hij nog in bed. Ik voelde me zo teleurgesteld! Op dat moment wist ik dat ik de onzekerheid van een time out niet aankon omdat ik merkte dat hij meer bezig was met zijn eigen rotzooi op de rit krijgen dan met de relatie. En ik benijd hem daarin dat hij zichzelf voorop zet, ik zou het zelfde moeten doen, maar ik heb sterk het idee dat me dat niet zou gaan lukken terwijl ik in die time out zit en toch ook wat inzet van zijn kant verwacht. We hebben allebei een enorme rugzak en kunnen elkaar niet voldoende steunen in het verwerken daarvan.



's Avonds afgesproken bij vrienden en daar uiteindelijk in overleg besloten om toch uit elkaar te gaan. Hij kon mij niet garanderen dat hij me kon geven wat ik nodig had en ik kon hem niet garanderen dat ik hem de rust kon geven die hij nodig had.



Inmiddels heb ik een kamer weer gevonden waar ik dus vanaf nu zal gaan wonen met mijn hondje. De katten blijven in zijn huis.



Toch kan ik het niet loslaten, met name omdat hij het ook zo open laat. Hij roept dingen van we gaan echt nog wel leuke dingen doen samen, bioscoop, stappen, uit eten. Dat geeft mij hoop dat als hij de rust eenmaal in zichzelf heeft gevonden en zijn eigen leven weer op de rit heeft hij dan wel terugkomt. Maar aan de andere kant houdt het mij tegen om verder te kijken omdat ik bang ben eindeloos te wachten op een signaal van zijn kant.



Vanavond zou hij me bellen om het een en ander door te spreken met betrekking tot het inpakken van mijn spullen. Hij zou me komende woensdag ook helpen met verhuizen en het sauzen van mijn nieuwe kamer.



Het punt is dat ik gewoon heel moeilijk los kan laten. Er zit nog zoveel hoop in mij dat het goedkomt maar ik durf dat niet te voelen omdat ik ergens ook het idee hebt dat zodra hij eenmaal ziet dat ik goed terecht ben gekomen, hij niets meer laat horen en ik maanden in onzekerheid zit, het misschien wel afsluit en hij dan ineens op de stoep staat. Of dat ik helemaal niets afsluit.



Ik heb hem gisteren nog en berichtje gestuurd waarin ik kort heb verteld dat ik nog steeds achter de keuze van het beëindigen van de relatie sta, maar dat ik nog teveel voel om te zeggen dat het helemaal over is. En of hij open staat voor het idee om over een tijdje, als we gesetteld zijn, weer vrijblijvend te gaan daten om te kijken of datgene wat we nog voelen voor elkaar weer kan opbloeien. Dat er in mijn nieuwe leven een plekje voor hem is als hij dat wil, welke plek dat ook is dat zal de tijd moeten uitwijzen. Dat ik hem niets door de strot wil drukken maar gewoon nog teveel voel om te zeggen ik sluit het helemaal af. Of hij er rustig over na wilde denken en dat ik het dan wel zou horen. Dat ik de draad op zou pakken enz. Maar heb nog niets gehoord. Voel me nu dom dat ik het heb gestuurd.



Ik word gewoon zo misselijk en bang bij het idee dat hij er straks niet meer is. Dat ik alleen op mn kamer moet zitten. Heb wel vriendinnen maar die hebben ook allemaal hun eigen leven, vriendjes etc.



Ik weet dat ik er niet vanuit moet gaan dat het weer goedkomt. Hij zegt zelf letterlijk dat ik natuurlijk kan en mag hopen en dat hij het ook doet. Maar eigenlijk kan ik er niets mee.



Ik voel me gewoon zo ongelofelijk KUT!



Weet dat afstand nemen het beste is, mijn eigen leven weer oppakken en aankijken of hij wel of niet nog wat laat horen, maar mijn leven er niet vanaf moet laten hangen. Maar ik heb vier jaar lang alles van hem af laten hangen. Ik weet het gewoon niet..



sorry voor het lange verhaal..

Er is wel definitief een punt gezet achter de relatie. We wisten allebei dat we niet voldoende aan onszelf konden werken als we nog in de relatie bleven hangen. Met name ik heb er moeite mee om me op mezelf te richten als ik het idee heb dat ik de relatie nog moet 'redden'.



We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan. Toch zit er nog veel liefde en gevoel, in ieder geval voor mijn gevoel. Van zijn kant ook maar hij wil vooral rust. En ik weet niet of ik hem die rust kan geven, omdat ik dan in onzekerheid blijf. Omdat ik geen garantie heb dat die rust er inderdaad voor zorgt dat hij weer voelt wat nodig is en ik weet ook niet zeker of die rust ervoor zorgt dat ik blijf voelen wat nodig is..



Het moeilijke is gewoon dat ik er niet op vertrouw dat hij inderdaad over een tijdje belt met joh, zullen we iets samen doen? En als hij dat wel doet dat ik er dan teveel hoop uit haal.



Het lijkt er gewoon op dat hij zelf ook nog niet weet of hij al dan niet verder wil met mij, hij wil alleen rust en aan zichzelf werken. Ik wil dat ook, maar ik heb het gevoel dat ik dat niet kan zolang ik die verdomde hoop nog blijf voelen..



Ergens weet ik dat ik mijn verwachtingen naar beneden moet bijstellen. Gewoon denken: Het is over en uit, ik ga verder. Maar dan nog hoop ik dat in de toekomst.. zucht...



Er zijn gewoon een aantal dingen waar ik bang voor ben:



1. Ik ga verder met mijn leven, geef de hoop grotendeels op ooit nog wat van hem te horen, ineens staat hij weer voor de deur. De klap die dan komt.



2. Ik probeer de draad op te pakken, hou de hoop vast, maar hoor nooit meer wat van hem. Die tergende onzekerheid.



3. Ik probeer verder te gaan met mijn leven maar merk dat ik hem gewoon niet los kan laten en hij blijft me net genoeg hoop geven om te blijven hopen.



Eigenlijk ben ik bang voor alle opties. Ik zie er tegenop om hem woensdag te zien met de verhuizing. Ik ben bang voor de gevoelens die het teweeg brengt. Bang dat ik er toch weer meer van maak dan dat het is.



Het lijkt wel alsof ik alles nu ook idealiseer. Ineens zie ik alle goede dingen weer. Terwijl het al een hele poos gewoon niet meer lekker liep.



Ergens heb ik zoiets van, meid, laat het los, laat de hoop varen. Laat hem met rust en als het echt is wat hij voelt en wat hij zegt komt hij weer terug, en dan is het aan jou of jij hem dan nog wilt.



Andere kant wil ik juist het contact houden, dat is best een lijdensweg, dat lees ik hier ook wel, maar ben bang als ik niets meer laat horen dat het dan helemaal doodbloedt, maar zou het ook kut vinden als het altijd van mijn kant moest komen.



Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat dit allemaal echt is. Voor mijn gevoel ga ik straks gewoon weer naar huis en is dit nooit gebeurd.. Ben zo in de war!

[quote]Tirusha schreef op 27 februari 2012 @ 13:29:[





Maar ik heb vier jaar lang alles van hem af laten hangen. Ik weet het gewoon niet..



Denk dat hier het zere punt is Tirusha, een goede relatie is evenwichtig en dan hoef je je niet afhankelijk naar een ander op te stellen. Je hebt je teveel gericht op hem, dat idee krijg ik tenminste. Dat is niet gezond, niet voor jezelf en ook niet voor je relatie. Vraag jezelf eens af hoe dat komt, waardoor jij je zo opstelt.



Ik hoor je ook zeggen dat je bang bent alleen te zijn, maar dat mag geen reden zijn om in een relatie te blijven die niet goed is. Waarom ben je daar zo bang voor?

Habithere, ga je dan ook echt over dit weekend? Is dat wel je planning?



Suc6 in ieder geval meid!!

Hey meiden...



ben dr hoor, ff snel t forum teruglezen...



knuffels v moi

K heb alles snel doorgelezen... mn reactie volgt later, krijg visite...



Maare Tirusha, welkom.

Dat weet ik ook wel, lieve kunstje. Ik had gewoon gehoopt dat mijn opmerking dat ik het idee had dat ik er meer voor deed dan hij een reactie zou veroorzaken in de trant van: Ik wil er voor gaan meid, ik wil het bewijzen!



Nu kreeg ik alleen een lauwe reactie dat hij er nog niet aan toe was om tijd en energie in mij en in de relatie te steken omdat hij eerst zijn eigen dingen op de rit wilde krijgen. Dat begrijp ik maar hoe lang moet ik dan wachten tot hij er wel energie in steekt? Ik zag de time out om tot rust te komen, na te denken over verbeterpunten van jezelf en de ander, compromissen sluiten. Hij zag het als een periode om zijn eigen sores op te lossen en dan een keer verder te kijken naar wat hij eventueel zou kunnen doen om 'ons' te redden.



De insteek was gewoon totaal verschillend. Ik had het idee dat we de time out namen om te kijken of de liefde en het gevoel weer terug konden komen en wat er eventueel moest veranderen. Maar ik ben er gewoon meer mee bezig geweest dan hij, waardoor ik gewoon het idee had dat hij het blijkbaar niet zo belangrijk vind. Het feit dat hij toestemde in een definitieve breuk steunt mij ook wel in die stelling.



Hij maakt het me gewoon moeilijk door, nu de kogel door de kerk is en het 'over' is, ineens wel initiatief te nemen (helpen verhuizen, sauzen etc)



Soms gaat het wel, maar soms grijpt de realiteit me naar de strot en lijkt het of ik stik.

quote:kunstje schreef op 27 februari 2012 @ 16:08:

Lieve Tirusha, ik ben bang dat je zult moeten accepteren dat het voor hem minder belangrijk is dan voor jou en misschien is hij ook wel opgelucht dat de kogel door de kerk is.

Jullie hebben samen dit besluit genomen en het beste is nu om te focussen op jezelf en jouw leven weer op de rails te krijgen. Ik weet niet meer hoe lang jullie al samen waren, maar als hij er niet meer voor 100 % achter staat, is het gedoemd te mislukken.

Klamp je niet vast aan valse hoop, want dan moet je telkens opnieuw opkrabbelen.

Dus maak tijd en ruimte om je verdriet te verwerken en inderdaad dat is een soort rouwproces waar je doorheen moet. En ga je richten op jouw toekomst. Het is moeilijk, maar je kunt het! Jij gaat er ook komen net als wij allemaal er gaan komen.



Vind het gewoon zo moeilijk en zo ontzettend kut. Denk inderdaad dat het beter is de komende tijd gewoon geen contact te hebben, alleen dan kan ik het voor mijn gevoel echt afsluiten. Maar vind het zo moeilijk om het los te laten. Het is ook niet dat we niets meer voelen voor elkaar of wat dan ook, we hebben het vier jaar volgehouden, het is gewoon dat we op dit moment geen relatie kunnen hebben samen, misschien wel nooit meer, maar ik weet niet of ik daar uberhaupt achter wil komen of het ooit nog weer wat kan worden. hij houdt dat heel erg open en ik in eerste instantie ook, maar het lijkt me gewoon niet verstandig omdat het dan een lijdensweg is waarin ik voor mijn gevoel veel te veel hoop en hij het eigenlijk wel prima vind.



het is mooi als vrienden uit elkaar te gaan, maar ik ben bang dat ik het meer zie als een soort van relatie maar het dan anders noemen. ik kan hem op dit moment niet als goede vriend zien. ik zie hem echt nog als mijn vriend.



ik weet gewoon niet wat de bedoeling is van dit hele gebeuren en dan toch zijn wens contact te houden..

hey ochtendmens, ik heb wel de planning maar of het ook lukt om dit weekend ook te verhuizen???geen idee,hoe gaat het met je??

er is weer een verdrietig persoon bij gekomen ,welkom Thirusha.

ik hoop dat je hier,net als ons allemaal, de steun en adviezen vind die je kunt gebruiken...we geven elkaar ook wel eens een schop onder de kont hoor,dat is positief bedoeld:)en je kunt alles zeggen ....

herkenbaar verhaal hoor,en ik weet uit ervaring dat het allemaal niet meevalt.maar je kunt hier altijd je ei kwijt en doe dat ook !!

kunstje,hoe gaat het met je?voel je je al weer wat beter?

Kom op hoor kunstje. Even weer n terugslag maar daarna weer 2 stapjes voorwaarts.zo gaan we allemAal de goeie richting op, ook jij. Al wat van je sol gehoord? Ikduim met je mee.

Ik maak me ook wel zorgen om Pum..ben ik te hard voor haar geweest?

Hoop dat zij zich snel meld

En hoe is de rest van de dames de dag doorgekomen????