Relaties
alle pijlers
Toenadering 3 jaar na scheiding, hoe realistisch is succes?
maandag 20 oktober 2008 om 12:10
Hoi
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
maandag 20 oktober 2008 om 16:16
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 13:25:
Even snel tussendoor omdat ik lees dat veel mensen daar op reageren:
Het stukje waar ik mee worstel in de zin dat onze levens heel verschillend (zullen) zijn; hij (in mijn ogen) veel lusten erg weinig lasten en ik net als nu, mucho lasten maar dan met wat meer lusten, is gebaseerd op mijn verwachtingspatroon dat ik niet zo snel genegen zal zijn om hem zijn sokken achter mijn deur te laten gooien en niet zozeer op het verwachtingspatroon dat hij zijn snor zou drukken indien ik dat wel zou toestaan.
Beetje onduidelijk geformuleerd wellicht. Maar deel van de worsteling is dus ook dat ik vind dat ik niet moet zeuren, als ik niet genegen ben om (uiteindelijk) weer samen te gaan wonen blijft mijn situatie as is. Als ik een latrelatie aan zou gaan met een man anders dan de vader van mijn kinderen dan zou die ook niet gaan delen in mijn 'lasten' (beste woord dat ik kan vinden, waardeloze term als het om mijn kinderen gaat).Oh, nu wordt het duidelijker. In je begin reply had je het over zijn kinderen niet over jullie kinderen. Ik dacht dus dat je hem meer vrijheid zou geven als je hem terugnam omdat jij dan voor de kinderen moest zorgen van hem, maar die last heb je zelf toch al te dragen.
Even snel tussendoor omdat ik lees dat veel mensen daar op reageren:
Het stukje waar ik mee worstel in de zin dat onze levens heel verschillend (zullen) zijn; hij (in mijn ogen) veel lusten erg weinig lasten en ik net als nu, mucho lasten maar dan met wat meer lusten, is gebaseerd op mijn verwachtingspatroon dat ik niet zo snel genegen zal zijn om hem zijn sokken achter mijn deur te laten gooien en niet zozeer op het verwachtingspatroon dat hij zijn snor zou drukken indien ik dat wel zou toestaan.
Beetje onduidelijk geformuleerd wellicht. Maar deel van de worsteling is dus ook dat ik vind dat ik niet moet zeuren, als ik niet genegen ben om (uiteindelijk) weer samen te gaan wonen blijft mijn situatie as is. Als ik een latrelatie aan zou gaan met een man anders dan de vader van mijn kinderen dan zou die ook niet gaan delen in mijn 'lasten' (beste woord dat ik kan vinden, waardeloze term als het om mijn kinderen gaat).Oh, nu wordt het duidelijker. In je begin reply had je het over zijn kinderen niet over jullie kinderen. Ik dacht dus dat je hem meer vrijheid zou geven als je hem terugnam omdat jij dan voor de kinderen moest zorgen van hem, maar die last heb je zelf toch al te dragen.
maandag 20 oktober 2008 om 16:17
Je hebt me vol-ko-men, maar dan ook helemaal verkeerd geïnterpreteerd.
Ik heb je met veel te veel woorden willen zeggen dat ik denk dat je hart moet volgen.
Betuttelend dus? Alles behalve. Ik laat niks voorkomen als voor dovemansoren. Ik kan bijna niet geloven dat je denkt dat ik dat bedoel.
Mijn eerste alinea was bedoeld als grapje eigenlijk, ik had er blijkbaar een smiley bij moeten zetten.
De hele posting was lief bedoeld en met geen enk-el dedain.
Over ongelijkwaardigheid (de overeenkomst tussen jou en mijn relatie) hebben we hele gesprekken gevoerd, dus overeenkomsten waren er wel degelijk, ik dacht dat je wel begreep dat ik dat bedoelde. Ik kan moeilijk doen alsof we die gesprekken niet hebben gevoerd.
Ik kan er niet met mijn pet bij met dat jij denkt dat ik jou op wat voor manier dan ook wil betuttelen of zo. Ik baal als een stekker.
Ik heb je met veel te veel woorden willen zeggen dat ik denk dat je hart moet volgen.
Betuttelend dus? Alles behalve. Ik laat niks voorkomen als voor dovemansoren. Ik kan bijna niet geloven dat je denkt dat ik dat bedoel.
Mijn eerste alinea was bedoeld als grapje eigenlijk, ik had er blijkbaar een smiley bij moeten zetten.
De hele posting was lief bedoeld en met geen enk-el dedain.
Over ongelijkwaardigheid (de overeenkomst tussen jou en mijn relatie) hebben we hele gesprekken gevoerd, dus overeenkomsten waren er wel degelijk, ik dacht dat je wel begreep dat ik dat bedoelde. Ik kan moeilijk doen alsof we die gesprekken niet hebben gevoerd.
Ik kan er niet met mijn pet bij met dat jij denkt dat ik jou op wat voor manier dan ook wil betuttelen of zo. Ik baal als een stekker.
maandag 20 oktober 2008 om 16:22
Dubiootje, wellicht ook omdat alles met de kinderen dan misschien wel op Sprank terecht komt, maar dan gaat het tenminste wel zoals zij het wil. Dan kunnen dingen je soms dwars zitten, maar niet voldoende om er verandering in te brengen, omdat je ook wint bij de situatie.
Ben ik nu een van de weinigen die niet per definitie negatief is over het 'terug naar je ex'-principe? Ik geloof dat als beide partners gewerkt hebben aan zichzelf, afstand genoeg hebben gehad, maar het gevoel is er nog steeds, dat daar best ingangen voor zijn. Ook in geval van Sprank. De kans van slagen is misschien niet zo heel groot, maar dat is wat anders. Ik geloof wel dat die kans er is.
Wel zou ik het heel voorzichtig en rustig aanpakken. Beginnen te praten over of je nu eigenlijk allebei hetzelfde wil. Over of de ander jou dat kan bieden. Over of je het verleden allebei kan laten rusten. Over of je gelooft in elkaars goede kanten.
Ik ken Sprank als een sterke en genuanceerde vrouw, die niet zomaar beslissingen neemt. Die een grote zelfkennis heeft en een nog groter zelfbeschermingsmechanisme. Eigenlijk denk ik dat als iemand dat risico zou kunnen nemen, Sprankelend dat is. Omdat ze voldoende op haar hoede zal zijn en bij brand zich heel snel terug zal trekken.
Volgens mij ben jij er wel min of meer uit, Sprankelend. Alle negatieve punten en bedenkingen die hier worden genoemd, heb ik jou ook wel eens horen noemen. Het is niet dat je ze niet wilt horen, het is dat je ze al hebt gewogen.
Jij wilt dit wel proberen, hebt genoeg vertrouwen in jezelf, als vrouw, om deze gok te wagen. Volgens mij is jouw grote vraag meer: kan ik het maken om mijn kinderen daar aan bloot te stellen? Mag je als moeder deze gok nemen?
Ben ik nu een van de weinigen die niet per definitie negatief is over het 'terug naar je ex'-principe? Ik geloof dat als beide partners gewerkt hebben aan zichzelf, afstand genoeg hebben gehad, maar het gevoel is er nog steeds, dat daar best ingangen voor zijn. Ook in geval van Sprank. De kans van slagen is misschien niet zo heel groot, maar dat is wat anders. Ik geloof wel dat die kans er is.
Wel zou ik het heel voorzichtig en rustig aanpakken. Beginnen te praten over of je nu eigenlijk allebei hetzelfde wil. Over of de ander jou dat kan bieden. Over of je het verleden allebei kan laten rusten. Over of je gelooft in elkaars goede kanten.
Ik ken Sprank als een sterke en genuanceerde vrouw, die niet zomaar beslissingen neemt. Die een grote zelfkennis heeft en een nog groter zelfbeschermingsmechanisme. Eigenlijk denk ik dat als iemand dat risico zou kunnen nemen, Sprankelend dat is. Omdat ze voldoende op haar hoede zal zijn en bij brand zich heel snel terug zal trekken.
Volgens mij ben jij er wel min of meer uit, Sprankelend. Alle negatieve punten en bedenkingen die hier worden genoemd, heb ik jou ook wel eens horen noemen. Het is niet dat je ze niet wilt horen, het is dat je ze al hebt gewogen.
Jij wilt dit wel proberen, hebt genoeg vertrouwen in jezelf, als vrouw, om deze gok te wagen. Volgens mij is jouw grote vraag meer: kan ik het maken om mijn kinderen daar aan bloot te stellen? Mag je als moeder deze gok nemen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 16:26
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2008 @ 16:12:
[...]
Oké, dat is de juridische kant van het verhaal. Dat is niet wat ik bedoel. De situatie is in die paar jaar veranderd en jij vindt dat de zaken nu niet eerlijk verdeeld zijn. In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Dit is dus ook precies wat ik bedoelde! Hoe zit het met jullie communicatie? Met de eerlijke verdeling binnen jullie relatie?
En niet onbelangrijk; wat wil hij? Msch vind het het wel prima zo, wel de lusten, weinig lasten. Af en toe wat leuks doen samen, jij die niet klaagt en weinig vraagt.
[...]
Oké, dat is de juridische kant van het verhaal. Dat is niet wat ik bedoel. De situatie is in die paar jaar veranderd en jij vindt dat de zaken nu niet eerlijk verdeeld zijn. In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Dit is dus ook precies wat ik bedoelde! Hoe zit het met jullie communicatie? Met de eerlijke verdeling binnen jullie relatie?
En niet onbelangrijk; wat wil hij? Msch vind het het wel prima zo, wel de lusten, weinig lasten. Af en toe wat leuks doen samen, jij die niet klaagt en weinig vraagt.
maandag 20 oktober 2008 om 16:31
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 15:54:
Maar wil hij eigenlijk ook weer wat met jou? Sterker nog, de toenadering kwam van zijn kant en begon toen hij nog in een relatie zat. Ik ben onnozel in dat soort dingen en had het in eerste instantie niet in de gaten. Totdat de complimenten die hij gaf en de waardering die hij uitsprak langzaam maar zeker werd afgezet tegen de andere vrouwen die hij op zijn pad trof en ik opeens van leuk leuker werd, en van slim slimmer, van een geweldige moeder een fantastische moeder etc..
Uiteindelijk speelde dat (denk ik) ook een rol in de onhoudbaarheid van zijn (redelijk prille) relatie (die overigens m.i. anders ook was stukgelopen omdat ze een aantal onverenigbare wensen en toekomstverwachtingen hadden).
Ik was blij dat hij een vriendin had. Zeker ook omdat ik de indruk kreeg dat ze erg bezig was met het welzijn van mijn kinderen. Iets wat toch altijd maar erg afwachten is in een nieuwe partner van je eigen ex. Doordat het in het begin heel solide leek tussen hen voelde ik wat rust in mijn lijf om de muur van 50 cm dik gewapend beton die ik om mezelf had opgetrokken een klein beetje te laten zakken. En bijvoorbeeld weer een 'echt' antwoord te geven als hij vroeg hoe het met me ging.
Dat hij diepe gevoelens voor me had en van slag raakte door het feit dat er tegenwoordig wèl een connectie met te maken valt, dat had ik niet voorzien (hij denk ik ook niet). Maar sindsdien hebben we steeds vaker contact. Delen we gevoelens, frustraties, wetenswaardigheden, grapjes, plagerijtjes dat soort zaken. Zorgt hij vaker voor de kinderen, en ook voor mij als ik aangeef dat nodig te hebben (wat ik alleen kan -of mezelf toesta- als ik dat geheel of gedeeltelijk nodig heb in het belang van de kinderen). Dat ik dat vaker toelaat zorgt beetje bij beetje steeds voor een steeds verdere afname van de afstand tussen ons.
Tot waar we nu zijn. Op een punt waar er een knoop moet worden doorgehakt waar dit toe gaat leiden. Of er op zijn minst een uitspraak moet worden gedaan over waar we nou eigenlijk mee bezig zijn. Want als we samen geen toekomst zien, dan moeten we stoppen met happy family spelen, want niet alleen kost dat anders één van ons twee, zo niet beiden het hart, maar het geeft een totáál verkeerd en verwarrend signaal aan onze kinderen.
Maar wil hij eigenlijk ook weer wat met jou? Sterker nog, de toenadering kwam van zijn kant en begon toen hij nog in een relatie zat. Ik ben onnozel in dat soort dingen en had het in eerste instantie niet in de gaten. Totdat de complimenten die hij gaf en de waardering die hij uitsprak langzaam maar zeker werd afgezet tegen de andere vrouwen die hij op zijn pad trof en ik opeens van leuk leuker werd, en van slim slimmer, van een geweldige moeder een fantastische moeder etc..
Uiteindelijk speelde dat (denk ik) ook een rol in de onhoudbaarheid van zijn (redelijk prille) relatie (die overigens m.i. anders ook was stukgelopen omdat ze een aantal onverenigbare wensen en toekomstverwachtingen hadden).
Ik was blij dat hij een vriendin had. Zeker ook omdat ik de indruk kreeg dat ze erg bezig was met het welzijn van mijn kinderen. Iets wat toch altijd maar erg afwachten is in een nieuwe partner van je eigen ex. Doordat het in het begin heel solide leek tussen hen voelde ik wat rust in mijn lijf om de muur van 50 cm dik gewapend beton die ik om mezelf had opgetrokken een klein beetje te laten zakken. En bijvoorbeeld weer een 'echt' antwoord te geven als hij vroeg hoe het met me ging.
Dat hij diepe gevoelens voor me had en van slag raakte door het feit dat er tegenwoordig wèl een connectie met te maken valt, dat had ik niet voorzien (hij denk ik ook niet). Maar sindsdien hebben we steeds vaker contact. Delen we gevoelens, frustraties, wetenswaardigheden, grapjes, plagerijtjes dat soort zaken. Zorgt hij vaker voor de kinderen, en ook voor mij als ik aangeef dat nodig te hebben (wat ik alleen kan -of mezelf toesta- als ik dat geheel of gedeeltelijk nodig heb in het belang van de kinderen). Dat ik dat vaker toelaat zorgt beetje bij beetje steeds voor een steeds verdere afname van de afstand tussen ons.
Tot waar we nu zijn. Op een punt waar er een knoop moet worden doorgehakt waar dit toe gaat leiden. Of er op zijn minst een uitspraak moet worden gedaan over waar we nou eigenlijk mee bezig zijn. Want als we samen geen toekomst zien, dan moeten we stoppen met happy family spelen, want niet alleen kost dat anders één van ons twee, zo niet beiden het hart, maar het geeft een totáál verkeerd en verwarrend signaal aan onze kinderen.
maandag 20 oktober 2008 om 16:32
Het is (op een zure manier ) grappig Sprank want mijn man en ik gaan in feite al een paar jaar door dezelfde riedel als jullie hebben gedaan.
Hij loopt nu bij een psych. Of hij leert, naast zijn onverwerkte dingen waar hij zich doorheen moet worstelen wil dit werken, binnenkort dealen met de realiteit, nl dat hij een vrouw en een klein kind heeft en dat dat consequenties heeft.
Of ik kap ermee en hij blijft uit mijn leven. Niet als vader en vriend maar wel als mijn man. Want ik heb geen zin meer in dat halve gezeur en getrek en gedoe. Of ervoor gaan of laat maar. En dan helemaal als het het eerste is.
Want ik wil mijn leven delen met mijn geliefde. Mijn leefruimte, mijn sores, mijn blije dingen, zijn sores, zijn blije dingen. Onze dingen.
Als jij heel goed kunt leven met latten, met hem zijn vrijheid laten en het leuk vindt voor erbij, dan heb je misschien een goede reden om het weer te proberen (alsnog ben ik huiverig na je ervaringen maar dat kan ik gewoon verkeerd interpreteren). Als je meer wil dan dat, echt een thuis met de man van je leven, dan moet je je misschien toch kritisch afvragen of hij daartoe in staat is, daar ook naar verlangt. Wees heel voorzichtig met de concessies die je daarin doet, dat zijn echt basisbehoeften. En die kunnen verschillen. Zulke verschillen blijven vaak schrijnen.
Hij loopt nu bij een psych. Of hij leert, naast zijn onverwerkte dingen waar hij zich doorheen moet worstelen wil dit werken, binnenkort dealen met de realiteit, nl dat hij een vrouw en een klein kind heeft en dat dat consequenties heeft.
Of ik kap ermee en hij blijft uit mijn leven. Niet als vader en vriend maar wel als mijn man. Want ik heb geen zin meer in dat halve gezeur en getrek en gedoe. Of ervoor gaan of laat maar. En dan helemaal als het het eerste is.
Want ik wil mijn leven delen met mijn geliefde. Mijn leefruimte, mijn sores, mijn blije dingen, zijn sores, zijn blije dingen. Onze dingen.
Als jij heel goed kunt leven met latten, met hem zijn vrijheid laten en het leuk vindt voor erbij, dan heb je misschien een goede reden om het weer te proberen (alsnog ben ik huiverig na je ervaringen maar dat kan ik gewoon verkeerd interpreteren). Als je meer wil dan dat, echt een thuis met de man van je leven, dan moet je je misschien toch kritisch afvragen of hij daartoe in staat is, daar ook naar verlangt. Wees heel voorzichtig met de concessies die je daarin doet, dat zijn echt basisbehoeften. En die kunnen verschillen. Zulke verschillen blijven vaak schrijnen.
maandag 20 oktober 2008 om 16:34
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2008 @ 16:12:
[...]
In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Even een aparte voor deze zodat er geen misverstanden over ontstaan...
NEE, we hebben GEEN sex.
Zo, die's redelijk helder volgens mij
[...]
In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Even een aparte voor deze zodat er geen misverstanden over ontstaan...
NEE, we hebben GEEN sex.
Zo, die's redelijk helder volgens mij
maandag 20 oktober 2008 om 16:44
Nee geen sex dus, maar dat was volgens mij niet de belangrijkste vraag. Hoe zit het met jullie communicatie, met de eerlijke verdeling binnen jullie relatie. (geld, zorg etc)
Is het niet een beetje de omgekeerde wereld, eerst een knoop doorhakken en dan pas zien of jullie echt jullie zaken kunnen bespreken en jullie alletwee een goed gevoel hebben, omdat de relatie eerlijk en gelijkwaardig voelt?
Waar bespeek je niet dat wat nu oneerlijk voor je voelt? waarom vertel je niet over je incestverleden?
Is het niet een beetje de omgekeerde wereld, eerst een knoop doorhakken en dan pas zien of jullie echt jullie zaken kunnen bespreken en jullie alletwee een goed gevoel hebben, omdat de relatie eerlijk en gelijkwaardig voelt?
Waar bespeek je niet dat wat nu oneerlijk voor je voelt? waarom vertel je niet over je incestverleden?
maandag 20 oktober 2008 om 16:45
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2008 @ 16:12:
[...]
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Omdat het (voor mij) een mentaliteitskwestie is. IK zou in het geval ik meer zou gaan verdienen hier een deel van richting mijn kinderen laten vloeien. De kinderen en ik ontvangen iedere maand een substantieel bedrag en komen, zoals gezegd, niets tekort. Op die grond bestaat er van mij richting hem dus mijns inziens ook geen valide claim. Ik heb het voor mijn kinderen zéér netjes geregeld ten tijde van de echtscheiding. Waarschijnlijk beter dan een advocaat dat voor me had kunnen doen (zei mijn advocaat die klaarstond als achtervang).
Het zou niet om schokkende bedragen gaan (nogmaals, een mentaliteitskwestie), en discussies over geld hebben doorgaans de nare potentie relaties van zo ongeveer iedere soort nogal onder druk te zetten. Dit speelde voor de toenadering, ik hebtoen de afweging gemaakt er niet over te beginnen omdat het me het risico niet waard was.
Ik vind het jammer dat de focus nu zo komt te liggen op geld. Zo'n grote rol als hier in het topic speelt het namelijk in mijn gedachtenkronkels niet. Misschien dat ik ook beter gewoon wat terughoudender kan worden in mijn reacties erop, maar ik doe mijn best iedere reactie die ik krijg (waar ik erg blij mee ben) weer van een reactie te voorzien, en ga daarmee een beetje voorbij aan de hoeveelheid aandacht die ik daarmee geef aan de onderdelen van de discussie op zich.
[...]
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Omdat het (voor mij) een mentaliteitskwestie is. IK zou in het geval ik meer zou gaan verdienen hier een deel van richting mijn kinderen laten vloeien. De kinderen en ik ontvangen iedere maand een substantieel bedrag en komen, zoals gezegd, niets tekort. Op die grond bestaat er van mij richting hem dus mijns inziens ook geen valide claim. Ik heb het voor mijn kinderen zéér netjes geregeld ten tijde van de echtscheiding. Waarschijnlijk beter dan een advocaat dat voor me had kunnen doen (zei mijn advocaat die klaarstond als achtervang).
Het zou niet om schokkende bedragen gaan (nogmaals, een mentaliteitskwestie), en discussies over geld hebben doorgaans de nare potentie relaties van zo ongeveer iedere soort nogal onder druk te zetten. Dit speelde voor de toenadering, ik hebtoen de afweging gemaakt er niet over te beginnen omdat het me het risico niet waard was.
Ik vind het jammer dat de focus nu zo komt te liggen op geld. Zo'n grote rol als hier in het topic speelt het namelijk in mijn gedachtenkronkels niet. Misschien dat ik ook beter gewoon wat terughoudender kan worden in mijn reacties erop, maar ik doe mijn best iedere reactie die ik krijg (waar ik erg blij mee ben) weer van een reactie te voorzien, en ga daarmee een beetje voorbij aan de hoeveelheid aandacht die ik daarmee geef aan de onderdelen van de discussie op zich.
maandag 20 oktober 2008 om 16:52
quote:eleonora schreef op 20 oktober 2008 @ 16:17:
Ik kan er niet met mijn pet bij met dat jij denkt dat ik jou op wat voor manier dan ook wil betuttelen of zo. Ik baal als een stekker.Nee. Dat zeg ik toch ook, ik kan me niet vóórstellen dat ik je woorden goed heb geïnterpreteerd. Het lukt me ook helemaal niet om te denken dat je me zou willen betuttelen. Het lukte me echter ook niet om je post op een andere manier te lezen.
Nu baal ik dat jij baalt.
En ik baalde ook al dat ik je post niet snapte.
Wordt een lekker feestje zo
Zullen we gewoon blij zijn dat ik je post niet snapte en diep van binnen weten dat we beide eigenlijk een warm & fuzzy feeling hadden willen overbrengen?
Sorry dat je baalt...
Ik kan er niet met mijn pet bij met dat jij denkt dat ik jou op wat voor manier dan ook wil betuttelen of zo. Ik baal als een stekker.Nee. Dat zeg ik toch ook, ik kan me niet vóórstellen dat ik je woorden goed heb geïnterpreteerd. Het lukt me ook helemaal niet om te denken dat je me zou willen betuttelen. Het lukte me echter ook niet om je post op een andere manier te lezen.
Nu baal ik dat jij baalt.
En ik baalde ook al dat ik je post niet snapte.
Wordt een lekker feestje zo
Zullen we gewoon blij zijn dat ik je post niet snapte en diep van binnen weten dat we beide eigenlijk een warm & fuzzy feeling hadden willen overbrengen?
Sorry dat je baalt...
maandag 20 oktober 2008 om 16:59
Sprankelend, het gaat ook niet om het geld, het gaat om een bepaald rechtvaardigheidsgevoel, een mentaliteit, zoals je zelf noemt.
Nu lijkt het of het nog net als vroeger is, hij klaagt dat hij weinig geld heeft en noemt in 1 zin allimentatie. Terwijl jullie feitelijk krapper zitten dan hij. En hij veel meer vrijheid heeft en dus aan zijn carrière kan werken en jij niet.
Ik snap dat je dat niet als eerlijk voelt, volgens mij is het ook niet eerlijk. Het is volgens mij niet goed dat jullie hier niet open en eerlijk over kunnen praten.
Volgens mij is de volgorde, eerst open en echt met elkaar kunnen praten en dan pas eens gaan denken of een relatie er nog in zit.
Volgens mij is er sowieso niks mee mee om als gezin dingen met elkaar te ondernemen, ook als jullie niet als stel met elkaar verder gaan.
Je kunt toch ook eerlijk tegen je kinderen zijn?
Nu lijkt het of het nog net als vroeger is, hij klaagt dat hij weinig geld heeft en noemt in 1 zin allimentatie. Terwijl jullie feitelijk krapper zitten dan hij. En hij veel meer vrijheid heeft en dus aan zijn carrière kan werken en jij niet.
Ik snap dat je dat niet als eerlijk voelt, volgens mij is het ook niet eerlijk. Het is volgens mij niet goed dat jullie hier niet open en eerlijk over kunnen praten.
Volgens mij is de volgorde, eerst open en echt met elkaar kunnen praten en dan pas eens gaan denken of een relatie er nog in zit.
Volgens mij is er sowieso niks mee mee om als gezin dingen met elkaar te ondernemen, ook als jullie niet als stel met elkaar verder gaan.
Je kunt toch ook eerlijk tegen je kinderen zijn?
maandag 20 oktober 2008 om 17:02
quote:Poezewoes schreef op 20 oktober 2008 @ 16:22:
Ik ken Sprank
Misschien is het voor de begripsvorming inderdaad een aanrader om gewoon even een borrel te doen met iedereen hier
quote:Poezewoes schreef op 20 oktober 2008 @ 16:22:
Ik ken Sprank als een sterke en genuanceerde vrouw, die niet zomaar beslissingen neemt. Die een grote zelfkennis heeft en een nog groter zelfbeschermingsmechanisme. Eigenlijk denk ik dat als iemand dat risico zou kunnen nemen, Sprankelend dat is. Omdat ze voldoende op haar hoede zal zijn en bij brand zich heel snel terug zal trekken.
Volgens mij ben jij er wel min of meer uit, Sprankelend. Alle negatieve punten en bedenkingen die hier worden genoemd, heb ik jou ook wel eens horen noemen. Het is niet dat je ze niet wilt horen, het is dat je ze al hebt gewogen.
Jij wilt dit wel proberen, hebt genoeg vertrouwen in jezelf, als vrouw, om deze gok te wagen. Volgens mij is jouw grote vraag meer: kan ik het maken om mijn kinderen daar aan bloot te stellen? Mag je als moeder deze gok nemen?
Wat een ongelofelijk lieve woorden Poez.
En inderdaad, dat moederhart...
Ik ken Sprank
Misschien is het voor de begripsvorming inderdaad een aanrader om gewoon even een borrel te doen met iedereen hier
quote:Poezewoes schreef op 20 oktober 2008 @ 16:22:
Ik ken Sprank als een sterke en genuanceerde vrouw, die niet zomaar beslissingen neemt. Die een grote zelfkennis heeft en een nog groter zelfbeschermingsmechanisme. Eigenlijk denk ik dat als iemand dat risico zou kunnen nemen, Sprankelend dat is. Omdat ze voldoende op haar hoede zal zijn en bij brand zich heel snel terug zal trekken.
Volgens mij ben jij er wel min of meer uit, Sprankelend. Alle negatieve punten en bedenkingen die hier worden genoemd, heb ik jou ook wel eens horen noemen. Het is niet dat je ze niet wilt horen, het is dat je ze al hebt gewogen.
Jij wilt dit wel proberen, hebt genoeg vertrouwen in jezelf, als vrouw, om deze gok te wagen. Volgens mij is jouw grote vraag meer: kan ik het maken om mijn kinderen daar aan bloot te stellen? Mag je als moeder deze gok nemen?
Wat een ongelofelijk lieve woorden Poez.
En inderdaad, dat moederhart...
maandag 20 oktober 2008 om 17:08
Maar waar ben je dan bang voor? Je houdt van hem, hebt het gevoel dat je bij hem hoort, hij houdt van jou.
Snap dat je extra voorzichtig bent ivm je kinderen, maar waarom ben je bang dat het mis zou gaan? op welk punt dan? Dan zou je daar msch eerst iets mee kunnen proberen te doen.
Ik heb het gevoel dat het punt is dat jullie nu nog steeds in een ongelijkwaardige, onrechtvaardige relatie zitten, net als toen. En niet echt, open met elkaar kunnen communiceren, net als toen. Jij durft hem nu niet te vertellen wat je cht voelt over de verdeling van lusten en lasten, niet over je verleden en nu kennelijk ook niet over je angsten en twijfels.
Snap dat je extra voorzichtig bent ivm je kinderen, maar waarom ben je bang dat het mis zou gaan? op welk punt dan? Dan zou je daar msch eerst iets mee kunnen proberen te doen.
Ik heb het gevoel dat het punt is dat jullie nu nog steeds in een ongelijkwaardige, onrechtvaardige relatie zitten, net als toen. En niet echt, open met elkaar kunnen communiceren, net als toen. Jij durft hem nu niet te vertellen wat je cht voelt over de verdeling van lusten en lasten, niet over je verleden en nu kennelijk ook niet over je angsten en twijfels.
maandag 20 oktober 2008 om 17:17
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 16:44:
Nee geen sex dus, maar dat was volgens mij niet de belangrijkste vraag. Hoe zit het met jullie communicatie, met de eerlijke verdeling binnen jullie relatie. (geld, zorg etc)
Is het niet een beetje de omgekeerde wereld, eerst een knoop doorhakken en dan pas zien of jullie echt jullie zaken kunnen bespreken en jullie alletwee een goed gevoel hebben, omdat de relatie eerlijk en gelijkwaardig voelt?
Waar bespeek je niet dat wat nu oneerlijk voor je voelt? waarom vertel je niet over je incestverleden?
De communicatie gaat goed. Open, liefdevol. In tegenstelling tot vroeger veel aandacht voor mijn verhaal. Hoe dat komt weet ik niet. Ik heb geprobeerd een stapje uit het proces te doen en van buiten naar binnen te kijken en dan te zien of dat door hem komt of door mij. Maar het lukt me niet om het te ontrafelen.
Wat ik wel zie is dat het me geen enkele moeite kost om nu zo met hem te communiceren. Ik ben geen seconde mijn terrein aan het 'bevechten'. Hij is geïnteresseerd, ik praat, hij luistert. Ik ben geïnteresseerd, hij praat, ik luister. Eigenlijk een heel 'gewoon' communicatiepatroon, maar voor mij vroeger zeer zeker niet vanzelfsprekend. Over de gehele lijn niet trouwens, niet alleen in mijn relatie met hem.
Ik snap je punt over de volgorde over open zijn en knopen doorhakken en ben even zo vrij daar mijn visie tegenover te zetten. Hoe opener ik ben, hoe kwetsbaarder. Ik loop nu tegen de grens aan van wat ik een acceptabele kwetsbaarheid vind voor 'gewone' verhoudingen. Ik kan en wil pas kwetsbaarder als ik weet dat die kwetsbaarheid de geborgenheid van een relatie zal ontmoeten om zich in te kunnen nestelen.
Ik ben heel goed in het typen van het woord incestverleden. Want dat komt gewoon uit de Dikke Van Dale en is iets dat mensen met Heel Veel pech overkomt. Ik ben heel erg slecht in het zijn van de vrouw met het incestverleden. Op het moment dat ik daar live over praat wordt ik heel erg met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik dat wel bèn.
Dat stuk van mij heeft de overtreffende trap van geborgenheid nodig om naar buiten te durven komen. Of de zekerheid dat ik iemand nooit meer onder ogen hoef te komen als ik dat niet wil. Als die geborgenheid er tussen ons niet is, en ik deel het toch, en het verstoort dan wat er tussen ons is kan ik hem onmogelijk ontwijken, want hij is de vader van mijn kinderen. Dus daarom deel ik dat nu niet.
Nee geen sex dus, maar dat was volgens mij niet de belangrijkste vraag. Hoe zit het met jullie communicatie, met de eerlijke verdeling binnen jullie relatie. (geld, zorg etc)
Is het niet een beetje de omgekeerde wereld, eerst een knoop doorhakken en dan pas zien of jullie echt jullie zaken kunnen bespreken en jullie alletwee een goed gevoel hebben, omdat de relatie eerlijk en gelijkwaardig voelt?
Waar bespeek je niet dat wat nu oneerlijk voor je voelt? waarom vertel je niet over je incestverleden?
De communicatie gaat goed. Open, liefdevol. In tegenstelling tot vroeger veel aandacht voor mijn verhaal. Hoe dat komt weet ik niet. Ik heb geprobeerd een stapje uit het proces te doen en van buiten naar binnen te kijken en dan te zien of dat door hem komt of door mij. Maar het lukt me niet om het te ontrafelen.
Wat ik wel zie is dat het me geen enkele moeite kost om nu zo met hem te communiceren. Ik ben geen seconde mijn terrein aan het 'bevechten'. Hij is geïnteresseerd, ik praat, hij luistert. Ik ben geïnteresseerd, hij praat, ik luister. Eigenlijk een heel 'gewoon' communicatiepatroon, maar voor mij vroeger zeer zeker niet vanzelfsprekend. Over de gehele lijn niet trouwens, niet alleen in mijn relatie met hem.
Ik snap je punt over de volgorde over open zijn en knopen doorhakken en ben even zo vrij daar mijn visie tegenover te zetten. Hoe opener ik ben, hoe kwetsbaarder. Ik loop nu tegen de grens aan van wat ik een acceptabele kwetsbaarheid vind voor 'gewone' verhoudingen. Ik kan en wil pas kwetsbaarder als ik weet dat die kwetsbaarheid de geborgenheid van een relatie zal ontmoeten om zich in te kunnen nestelen.
Ik ben heel goed in het typen van het woord incestverleden. Want dat komt gewoon uit de Dikke Van Dale en is iets dat mensen met Heel Veel pech overkomt. Ik ben heel erg slecht in het zijn van de vrouw met het incestverleden. Op het moment dat ik daar live over praat wordt ik heel erg met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik dat wel bèn.
Dat stuk van mij heeft de overtreffende trap van geborgenheid nodig om naar buiten te durven komen. Of de zekerheid dat ik iemand nooit meer onder ogen hoef te komen als ik dat niet wil. Als die geborgenheid er tussen ons niet is, en ik deel het toch, en het verstoort dan wat er tussen ons is kan ik hem onmogelijk ontwijken, want hij is de vader van mijn kinderen. Dus daarom deel ik dat nu niet.
maandag 20 oktober 2008 om 17:24
Sprank, lieverd, wat kun je toch goed lullen praten. Kon je ook maar zo goed voelen. Misschien moet die buik van jou ook maar eens een paar sessies, om van die mps af te komen.
Ik vind eigenlijk wel dat Rafaella gelijk heeft. Je kunt hard roepen dat je eerst die geborgenheid nodig hebt om te kunnen praten, maar zonder open communicatie kom je waarschijnlijk niet tot die geborgenheid die jij nodig hebt voor je in een relatie stapt. De geborgenheid en openheid die je juist zo miste in je relatie met je exman, daarom ben je er ook uitgestapt.
Ik denk dat je daar toch ergens dat cirkeltje moet verbreken, want nu ren je steeds achter je eigen staart aan.
Ik vind eigenlijk wel dat Rafaella gelijk heeft. Je kunt hard roepen dat je eerst die geborgenheid nodig hebt om te kunnen praten, maar zonder open communicatie kom je waarschijnlijk niet tot die geborgenheid die jij nodig hebt voor je in een relatie stapt. De geborgenheid en openheid die je juist zo miste in je relatie met je exman, daarom ben je er ook uitgestapt.
Ik denk dat je daar toch ergens dat cirkeltje moet verbreken, want nu ren je steeds achter je eigen staart aan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 17:26
maandag 20 oktober 2008 om 17:31
quote:rafaella schreef op 20 oktober 2008 @ 17:08:
Ik heb het gevoel dat het punt is dat jullie nu nog steeds in een ongelijkwaardige, onrechtvaardige relatie zitten, net als toen. En niet echt, open met elkaar kunnen communiceren, net als toen. Jij durft hem nu niet te vertellen wat je cht voelt over de verdeling van lusten en lasten, niet over je verleden en nu kennelijk ook niet over je angsten en twijfels.
We zijn gescheiden. Dus sec gezien hebben we alleen de relatie als ouders van onze kinderen. Die relatie is niet gelijkwaardig. In die relatie heb ik alle touwtjes in handen. Daar ben ik heel goed in en dat is duidelijk te zien aan onze kinderen. Ik duld daarin dus ook zo goed als geen commentaar van zijn kant. Wat hij ook niet heeft, dus dat verloopt probleemloos .
De afweging over de lusten en de lasten in financiële zin heb ik daarstraks ook aan Dubio geprobeerd uit te leggen als een afweging die me in potentie meer kost dan dat'ie me op kan leveren. En 'krap' is een rekbaar begrip. Als we tekort zouden komen dan zou de afweging wellicht anders zijn uitgevallen.
Voor wat betreft de zorgtaken, daar staat hij, sinds ik mondjesmaat steeds opener ben geworden richting hem en vaker een beroep op hem ben gaan doen zoals gezegd heel erg welwillend tegenover. We wonen inmiddels echter wel zo'n honderd kilometer bij elkaar vandaan, dus 'even' een uurtje zorgen is niet echt een optie.
Het delen van mijn angsten en mijn twijfels staat wel op het program. Maar voor ik iets kan delen wil ik er altijd zelf al behoorlijk op gekauwd hebben. Dit keer had ik daar input voor nodig omdat ik er zelf niet uitkwam, vandaar dit topic. Het zijn allemaal nogal recente ontwikkelingen, het is geen slepende zaak. Lijkt misschien wel zo, maar dat is dan mijn aangeboren ongeduld dat doorklinkt
Ik heb het gevoel dat het punt is dat jullie nu nog steeds in een ongelijkwaardige, onrechtvaardige relatie zitten, net als toen. En niet echt, open met elkaar kunnen communiceren, net als toen. Jij durft hem nu niet te vertellen wat je cht voelt over de verdeling van lusten en lasten, niet over je verleden en nu kennelijk ook niet over je angsten en twijfels.
We zijn gescheiden. Dus sec gezien hebben we alleen de relatie als ouders van onze kinderen. Die relatie is niet gelijkwaardig. In die relatie heb ik alle touwtjes in handen. Daar ben ik heel goed in en dat is duidelijk te zien aan onze kinderen. Ik duld daarin dus ook zo goed als geen commentaar van zijn kant. Wat hij ook niet heeft, dus dat verloopt probleemloos .
De afweging over de lusten en de lasten in financiële zin heb ik daarstraks ook aan Dubio geprobeerd uit te leggen als een afweging die me in potentie meer kost dan dat'ie me op kan leveren. En 'krap' is een rekbaar begrip. Als we tekort zouden komen dan zou de afweging wellicht anders zijn uitgevallen.
Voor wat betreft de zorgtaken, daar staat hij, sinds ik mondjesmaat steeds opener ben geworden richting hem en vaker een beroep op hem ben gaan doen zoals gezegd heel erg welwillend tegenover. We wonen inmiddels echter wel zo'n honderd kilometer bij elkaar vandaan, dus 'even' een uurtje zorgen is niet echt een optie.
Het delen van mijn angsten en mijn twijfels staat wel op het program. Maar voor ik iets kan delen wil ik er altijd zelf al behoorlijk op gekauwd hebben. Dit keer had ik daar input voor nodig omdat ik er zelf niet uitkwam, vandaar dit topic. Het zijn allemaal nogal recente ontwikkelingen, het is geen slepende zaak. Lijkt misschien wel zo, maar dat is dan mijn aangeboren ongeduld dat doorklinkt
maandag 20 oktober 2008 om 17:33
maandag 20 oktober 2008 om 18:07
Ok. Ik bedoel dit niet lullig maar ik ben even verdwaald in wat je wil horen .
Ik geloof niet dat iemand hier zegt: je mag niet. Hooguit: wees kritisch. Wees voorzichtig met jezelf.
Wat je zou kunnen doen is 's lekker stennis schoppen! En kijken hoe hij reageert. Wees onredelijk en vervelend. Als hij dan nog welwillend en tegemoetkomend weet te reageren, dan is dat mooi meegenomen. Vervalt hij in oud gedrag, heb je je antwoord . (Ik maak hier maar half een grapje....)
Want communicatie over andere dingen is vaak niet problematisch. Problemen in de relatie bespreken daarentegen wel. En dan wordt alle communicatie moeilijk. In het begin zegt iedereen: we kunnen zoooo goed praten en we begrijpen elkaar helemaaaal en we hoeven elkaar maar aan te kijken en dan weten we wat de ander denkt en we kunnen elkaars zinnen afmaken enz enz enz. Volgende stadium met grenzen afbakenen en elkaar lekker bevechten gaat in de ene relatie heel wat soepeler en minder destructief dan in de andere.
Is dat wezenlijk veranderd? Ik zou dat checken. Want je kunt nu nog zo goed zijn geworden in je grenzen bewaken, in een relatie hoor je daar niet superalert op te hoeven zijn. Dat is geen leven. Hij moet jou gelukkig willen zien en daar dingen voor over hebben. Niet de leuke projecteer-uitweg of de vluchtroute kiezen. Maar echt blijven staan om het samen met jou eerlijk op te lossen.
Ik geloof niet dat iemand hier zegt: je mag niet. Hooguit: wees kritisch. Wees voorzichtig met jezelf.
Wat je zou kunnen doen is 's lekker stennis schoppen! En kijken hoe hij reageert. Wees onredelijk en vervelend. Als hij dan nog welwillend en tegemoetkomend weet te reageren, dan is dat mooi meegenomen. Vervalt hij in oud gedrag, heb je je antwoord . (Ik maak hier maar half een grapje....)
Want communicatie over andere dingen is vaak niet problematisch. Problemen in de relatie bespreken daarentegen wel. En dan wordt alle communicatie moeilijk. In het begin zegt iedereen: we kunnen zoooo goed praten en we begrijpen elkaar helemaaaal en we hoeven elkaar maar aan te kijken en dan weten we wat de ander denkt en we kunnen elkaars zinnen afmaken enz enz enz. Volgende stadium met grenzen afbakenen en elkaar lekker bevechten gaat in de ene relatie heel wat soepeler en minder destructief dan in de andere.
Is dat wezenlijk veranderd? Ik zou dat checken. Want je kunt nu nog zo goed zijn geworden in je grenzen bewaken, in een relatie hoor je daar niet superalert op te hoeven zijn. Dat is geen leven. Hij moet jou gelukkig willen zien en daar dingen voor over hebben. Niet de leuke projecteer-uitweg of de vluchtroute kiezen. Maar echt blijven staan om het samen met jou eerlijk op te lossen.
