Toenadering 3 jaar na scheiding, hoe realistisch is succes?

Hoi



Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.

Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.

Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .



Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.



In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)



We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .



We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.



Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?



Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.



Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.



Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel

quote:Poezewoes schreef op 20 oktober 2008 @ 19:00:

Oh, ja, nu is het mijn schuld! Lekker dan.....



Zijn de mannen eigenlijk thuis, of bij hun vader?



Bij de papa.

Hij had me uitgenodigd ook een nachtje te komen logeren.

Zie hier... de aanleiding om te zeggen dat ik er niet omheen kom knopen door te hakken .

quote:yasmijn schreef op 20 oktober 2008 @ 19:02:

Sprank, je klinkt hyper Ah! Dan is het vast tijd voor een rondje pillen

quote:eleonora schreef op 20 oktober 2008 @ 19:03:

[...]







Geluk wens ik je en jij weet het beste voor jou hoe je dat wordt. Serieus Ik vind je zó lief. En je overschat me zó gruwelijk . Ik hoop dat ik het weet. En dat ik het op tijd weet.

Als het wat wordt, met de nadruk op als, dan is het inderdaad latten wat de klok slaat. Sowieso, omdat de boom waar die kat in zit die ik eruit ga kijken heul hoog is. Bovendien hebben we alletwee een eigen huis gekocht en doe je dat natuurlijk met een echtscheiding in je rugzak niet zomaar weer weg (ik niet in ieder geval, ik heb nog een maagzweer van de aanschaf en mijn natural high over het kunnen kopen is ook nog niet helemaal weggeëbt). Bovendien moet de wereld van de kinderen waar mogelijk gelijk blijven. Dus ik zeg: als, als, als we gaan voor Geliefden 2.0, dan is ons 25 jarig huwelijksfeest een mooi moment voor hem om bij ons in te trekken. "Ons" being Sprank en haar 27 katten dan natuurlijk. Die kinderen zijn me tegen die tijd al járen beu .



En kriebels.... pffff. Geef me even de kans om dingen stapsgewijs toe telaten in mijn universum van zelfkennis ok

Helleuw vriendinnekes,



Nou, rare wending.

Voert een beetje te ver door om heel het verhaal te doen, en ik weet niet echt goed een korte versie.

In mijn leven naast het forum (ja, ja, dat hèb ik ) heb ik momenteel een meneer achter me aan die niet allemaal lekker op een rij heeft. Het leek even klaar, maar vanochtend was het weer prijs . Zijn gedrag geeft me een ongelofelijk machteloos gevoel, en als er ièts is waar Sprankie niet tegen kan dan is het wel het verliezen van de controle.



Raar nadeel van de heftige therapie die ik gevolgd heb ik dat ik nu haske in touch ben met mijn emoties en als die emoties ruk zijn, is die vaardigheid dus ook ruk. Kortom, het leven zuigt even.



De meneer in kwestie moet (alvorens ik overga tot aangifte) even als laatste kans een stevig signaal in zijn mik geduwd krjigen dat ik weliswaar single ben, maar niet alleen. Ex Geliefde gaat hem dat vanavond geven (telefonisch hoor, het wordt geen forum soap ). De rare manier waarop we dichter bij elkaar zijn gekomen in de afgelopen periode maakt dit een logisch voelende stap.



Mede door de dingen die jullie hier hebben geschreven heb ik me gerealiseerd dat ik inderdaad niet verder kom als ik zo gesloten blijf. Ik ga dus niet nog een keer meer emoties laten zien dan ex Geliefde kan plaatsen en dan weer zo dicht als een zwitserse bank. Tonight's the night...



Ik kan een uur lang janken in de auto met de muziek knetterhard aan, en dan gaat mijn verhaal op tafel.



Wat het ook brengen zal, heel erg bedankt voor jullie woorden die het zetje zijn geweest dat ik nodig had...



Liefs,

Sprank

Nou, was tonight toch niet the night.



Vlak voor ik mijn auto parkeerde ging mijn mobiel. Et voilà, wederom de meneer met shit for brains als het gaat om het interpreteren van Nee (of shit for ego als het gaat om het accepteren hiervan, één van de twee). Niet opgenomen natuurlijk, maar wel alle energie in één keer uit mijn lijf. Stumper.



Ik heb hem één keer gevraagd me met rust te laten, en het hem daarna twee keer opgedragen (één keer neutraal, één keer -in mijn ogen- hard en ruw). Zo überhelder Nee zeggen en dat iemand daar dan zijn reet mee afveegt en gewoon gaat voor de kill, gaat voor wat hij wil, wetend dat het voor mij vèr over mijn grens is, is een extreem gevoelig punt. Zo gevoelig dat ik er niet mee uit de voeten kan. Objectief gezien wéét ik dat hij gewoon een stampend klein jongetje is, wéét ik dat ik een sterke vrouw ben. Maar al die wetenschap helpt me niks. Uit de schrale wond uit mijn kindertijd spuit het verdriet en de onmacht alle kanten op.



Ik kon er niet over praten. We waren ook alletwee moe. Hij droogde mijn tranen, masseerde mijn voeten en toen ik mezelf als een poes had opgekronkeld en tegen zijn warme lijf had aangevleid streelde hij mijn haren.



In de afgelopen dagen ben ik me voor het eerst in mijn single bestaan heel erg bewust geweest van het feit dat ik alleen in dit huis woon. Zeker nu de kinderen ook nog bij hun vader zijn en het hier stil is, hakte dat besef er heel erg hard in. Alleen en kwetsbaar. Wat een klote gevoel.



Vanavond was ik niet alleen. En in tegenstelling tot kwetsbaar voelde ik me geborgen. Ik moest glimlachen toen hij de vloer aanveegde met mister droplul en niet onder de indruk was van de dingen die hij te horen kreeg. (Kleutertje Stampvoet vertelde hem dat hij geheime informatie had gekregen van mij die aanleiding was om zich zorgen te maken -uit de categorie 'ik weet lekker iets dat jij niet weet', sukkel, en dat dat de reden was dat hij toch nog contact zocht nu. Als ik aangifte zou doen bij de politie dan zou hij dat chatlog weleens even laten lezen aldaar. Hilárisch, ik baalde juist dat ik mijn chats nooit log, want het gesprek waar hij op doelde is het gesprek waarin er bij hem een schroefje los schoot. Kennelijk leek het hem een verstandig idee om op zijn pc chats te loggen met daarin teksten als "Als je een relatie begint met een ander dan kom ik je tot het einde van de wereld achterna!" en "Ik ben bereid om een jaar van mijn leven te geven om je te bewijzen dat ik je heel gelukkig kan maken". Snap ik wel, klinkt ook heerlijk zorgzaam en relaxed, zit nog geen snippertje obsessie in .



Anyway, hoewel de situatie natuurlijk zuigt is het wel erg leuk om hulp aan hem te vragen en dat dan ook weer te krijgen. Zo kwetsbaar kon ik dat vroeger niet. We hebben er in relatieve stilte van genoten, en dat was dat. Mijn verhaal moet nog even wachten.



Slaap lekker allemaal

Dankjewel Dubio, lief (en wijs) advies. Ik ren tussen afspraken door maar kon me niet bedwingen even te kijken of er misschien iemand nog wijze woorden had gepost (ja dus!).



Had hier zelf ook al over nagedacht, maar slechts kort. Tot hier heb ik het namelijk zelf opgelost, en dit is een eenmalige actie. Als het nu niet ophoudt, is de volgende stap het politiebureau. En dat kan (en vooral: wil) ik heel goed zelf.



Jee... wat fijn als er mensen meedenken...