Relaties
alle pijlers
Twee is teveel
maandag 1 februari 2010 om 20:38
maandag 1 februari 2010 om 20:46
dinsdag 2 februari 2010 om 00:12
Ah, je vriend is dus al ex. Dat weet hij ook?
Wees dan inderdaad duidelijk naar hem, houd hem niet aan een lijntje. Dan hebben we het niet meer over deadlines, toch? Dus ja: afstand nemen van je 'ex', een streep eronder zetten. Dit kun je hem niet aandoen.
Ja, je kan zomaar iets voor een ander voelen. Of dat het ook waard is, kan alleen maar blijken.
Wees dan inderdaad duidelijk naar hem, houd hem niet aan een lijntje. Dan hebben we het niet meer over deadlines, toch? Dus ja: afstand nemen van je 'ex', een streep eronder zetten. Dit kun je hem niet aandoen.
Ja, je kan zomaar iets voor een ander voelen. Of dat het ook waard is, kan alleen maar blijken.
dinsdag 2 februari 2010 om 09:10
quote:Maelys schreef op 02 februari 2010 @ 00:16:
[...]Dat we het er beide moeilijk mee hebben mag duidelijk zijn..
Of het tussen de ander en mij wat wordt of kan worden, dat weet niemand natuurlijk. Dus daar weet ik weinig op te zeggen.
Dit zou zomaar mijn eigen levensverhaal van de laatste 3 maanden kunnen zijn. Zoals ik al eerder zei, zit ik in dit verhaal aan de kant van jouw ex en ben ik inmiddels ook de ex.
Om de vegelijking dan maar even door te trekken: je zat tot voor kort in een relatie die in de basis goed was, maar waarin de laatste tijd wat moeilijkheden waren. Moeilijkheden hoeven lang niet altijd te betekenen dat de relatie kansloos is geworden, want al het goede wat is geweest, komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Stel dat je inderdaad "op onderzoek" uit gaat naar je gevoelens voor die ander en het lijkt wat. Jullie beginnen een relatie en dan blijkt die ander toch vreselijk tegen te vallen. Je weet wat je achter je hebt gelaten: een in principe prima relatie met wat strubbelingen. Zou je dan overwegen terug te gaan naar je ex, ongeacht je idee over of hij je wel of niet terug zou willen? Zou je willen proberen wat je met hem had weer terug te krijgen en daar aan te gaan werken?
Of ben je van plan werkelijk alles te riskeren voor een "onverklaarbaar gevoel"?
[...]Dat we het er beide moeilijk mee hebben mag duidelijk zijn..
Of het tussen de ander en mij wat wordt of kan worden, dat weet niemand natuurlijk. Dus daar weet ik weinig op te zeggen.
Dit zou zomaar mijn eigen levensverhaal van de laatste 3 maanden kunnen zijn. Zoals ik al eerder zei, zit ik in dit verhaal aan de kant van jouw ex en ben ik inmiddels ook de ex.
Om de vegelijking dan maar even door te trekken: je zat tot voor kort in een relatie die in de basis goed was, maar waarin de laatste tijd wat moeilijkheden waren. Moeilijkheden hoeven lang niet altijd te betekenen dat de relatie kansloos is geworden, want al het goede wat is geweest, komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Stel dat je inderdaad "op onderzoek" uit gaat naar je gevoelens voor die ander en het lijkt wat. Jullie beginnen een relatie en dan blijkt die ander toch vreselijk tegen te vallen. Je weet wat je achter je hebt gelaten: een in principe prima relatie met wat strubbelingen. Zou je dan overwegen terug te gaan naar je ex, ongeacht je idee over of hij je wel of niet terug zou willen? Zou je willen proberen wat je met hem had weer terug te krijgen en daar aan te gaan werken?
Of ben je van plan werkelijk alles te riskeren voor een "onverklaarbaar gevoel"?
dinsdag 2 februari 2010 om 09:13
quote:qwertu schreef op 02 februari 2010 @ 04:13:
Iemand die binnen een paar uur van vriend naar ex transformeert omdat je iemand anders ontmoet hebt... ik snap dat je kampt met allerlei verwarrende gevoelens, maar misschien dat de metafoor van de auto's toch wat houvast kan bieden dan. Want wat ik nu begrijp is dat je je auto feitelijk al hebt ingeruild zonder dat je zeker weet dat je die andere wil?
Ik weet niet hoor, maar ik krijg toch de indruk dat je er dan wel erg lichtzinnig mee omgaat. Dat jij verliefd wordt op een andere man, maakt je vriend niet opeens tot ex. Als er meer mis is/was binnen je relatie: soit, kan gebeuren. Maar het lijkt me dat je relatie primair je aandacht behoeft, al was het maar om het netjes af te ronden. En dat is dus iets anders dan afstand nemen, de lijn nog wel open houden en daarna zeggen dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid nog heeft. JIJ hebt die ook namelijk en die ligt op dit moment bij je vriend/ex/geen idee hoe hij morgen heet. Ga eerst dát eens uitvogelen, voordat je iets met een ander begint. Want als het zo absoluut is dat je die ander gaat ontmoeten, dan kan dat ook volgende maand. Of over drie maanden. Als hij zo bijzonder, geweldig en fantastisch is, zal hij er vast ook begrip voor hebben dat je niet van het ene gespreide bedje naadloos overstapt in het andere. Jij hebt nog verplichtingen op een ander vlak. En een supergeweldige fantastische man zal je gewoon de ruimte geven om eerst die verplichtingen eens na te komen.
Al het andere doet op dit moment niet ter zake volgens mij. Dat is pas van later zorg, namelijk nádat je je huidige relatie, die op wonderbaarlijke wijze dus opeens verbroken blijkt, een eerlijke kans hebt gegeven om te herstellen of op een nette manier hebt afgesloten.
Ik begrijp prima hoe je je voelt hoor, ben zelf ook wel eens verliefde geweest tijdens mijn relatie. Maar ik begrijp echt niets van hoe je je gedraagt. Ik vind het getuigen van weinig respect naar je vriend en naar wat jullie samen delen eerlijk gezegd. Met name de manier waarop je verantwoordelijkheden naar hem afschuift die gewoon op jouw bordje zouden moeten liggen.Ik hoop dat mijn ex dit leest...
Iemand die binnen een paar uur van vriend naar ex transformeert omdat je iemand anders ontmoet hebt... ik snap dat je kampt met allerlei verwarrende gevoelens, maar misschien dat de metafoor van de auto's toch wat houvast kan bieden dan. Want wat ik nu begrijp is dat je je auto feitelijk al hebt ingeruild zonder dat je zeker weet dat je die andere wil?
Ik weet niet hoor, maar ik krijg toch de indruk dat je er dan wel erg lichtzinnig mee omgaat. Dat jij verliefd wordt op een andere man, maakt je vriend niet opeens tot ex. Als er meer mis is/was binnen je relatie: soit, kan gebeuren. Maar het lijkt me dat je relatie primair je aandacht behoeft, al was het maar om het netjes af te ronden. En dat is dus iets anders dan afstand nemen, de lijn nog wel open houden en daarna zeggen dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid nog heeft. JIJ hebt die ook namelijk en die ligt op dit moment bij je vriend/ex/geen idee hoe hij morgen heet. Ga eerst dát eens uitvogelen, voordat je iets met een ander begint. Want als het zo absoluut is dat je die ander gaat ontmoeten, dan kan dat ook volgende maand. Of over drie maanden. Als hij zo bijzonder, geweldig en fantastisch is, zal hij er vast ook begrip voor hebben dat je niet van het ene gespreide bedje naadloos overstapt in het andere. Jij hebt nog verplichtingen op een ander vlak. En een supergeweldige fantastische man zal je gewoon de ruimte geven om eerst die verplichtingen eens na te komen.
Al het andere doet op dit moment niet ter zake volgens mij. Dat is pas van later zorg, namelijk nádat je je huidige relatie, die op wonderbaarlijke wijze dus opeens verbroken blijkt, een eerlijke kans hebt gegeven om te herstellen of op een nette manier hebt afgesloten.
Ik begrijp prima hoe je je voelt hoor, ben zelf ook wel eens verliefde geweest tijdens mijn relatie. Maar ik begrijp echt niets van hoe je je gedraagt. Ik vind het getuigen van weinig respect naar je vriend en naar wat jullie samen delen eerlijk gezegd. Met name de manier waarop je verantwoordelijkheden naar hem afschuift die gewoon op jouw bordje zouden moeten liggen.Ik hoop dat mijn ex dit leest...
dinsdag 2 februari 2010 om 15:40
Maelys, ik zit in het zelfde schuitje.
Op gegeven moment werd de situatie ondraaglijk. Ik vroeg me af wat er nog over was van mn huidige relatie, lag nachten wakker, wilde niet iets opgeven, maar was tegelijkertijd in gedachten alleen maar bezig met 'de ander'.
Mijn (inmiddels) Ex en ik hadden het wel goed met elkaar, maar de laatste jaren leefden we langs elkaar heen. Aandacht, communicatie, 'de gewone dingen' samen doen, dat soort dingen waren we kwijt geraakt ergens onderweg. Over elkaar aantrekkelijk vinden nog maar niet te spreken. Op vakantie ging alles prima, maar buiten de vakanties om vervielen wij weer in een sleur. Dingen die altijd zo waren geweest die plots vreselijk stoorden, dingen die ik altijd wel heb getolereerd en ook heb aangekaart, maar waarvan ik nu besefte dat die nooit gingen veranderen.
Er waren enkele momenten waardoor ik mij realiseerde dat ik dit niet langer wilde. Hij noemde bijvoorbeeld verhuizen naar het buitenland. 10 jaar terug (misschien zelfs 5 jaar terug) had ik daar blij op gereageerd. Nu sloeg de schrik mij om het hart en dacht ik 'prima, maar niet met jou'. Ik was moe om voor mijn gevoel altijd 'de kar te moeten trekken'. Als ik niets ondernam dan gebeurde er ook niets.
En ja, dan is daar plots een ander op het pad. Iemand die wel aandacht geeft, die wel ziet of je naar de kapper bent geweest of dat je nieuwe kleren hebt gekocht. Iemand die wel vraagt hoe je dag was geweest. Iemand die wel initiatieven ontplooid. Natuurlijk zijn ook daar mossige plekken in het gras (om die vergelijking maar aan te halen), niemand is perfect, ik niet, de ander(en) ook niet.
Ik heb mijn keuze vrij abrupt gemaakt. In gedachten was ik er al veel langer mee bezig, alleen voor de (nu) Ex kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Mijn keuze had ik wellicht in gedachten al veel eerder gemaakt, alleen wist ik niet wat 'de ander' voor mij voelde. Toen dat eenmaal helder was heb ik de knoop ook gelijk doorgehakt.
We zijn nu 1 maand verder. Contact met de (nu) Ex beperk ik voorlopig zoveel mogelijk. Het heeft geen zin om hem pijn te doen door in de omgeving rond te hangen. Contact zal nodig zijn om de dingen af te ronden en de zakelijke kant goed te doen. Dat zal binnenkort moeten gebeuren, maar pas als wij daar beiden aan toe zijn.
Ik ben nu samen met 'de ander' en dit geeft op alle fronten een ongelooflijke hoeveelheid rust en vooral rust in mijn hoofd. Natuurlijk is het niet makkelijk. Ik merk dat meeleef met mn (nu) Ex, maar dat is meer omdat ik het gewoon echt hartverscheurend vind om te weten dat hij zoveel verdriet heeft. Ik heb geen gevoelens van gemis, ik mis hem niet, ik verlang niet naar hem en naar ons oude leven samen.
Voor nu heb ik de juiste keuze gemaakt en ik zie wel wat de toekomst mag brengen.
Op gegeven moment werd de situatie ondraaglijk. Ik vroeg me af wat er nog over was van mn huidige relatie, lag nachten wakker, wilde niet iets opgeven, maar was tegelijkertijd in gedachten alleen maar bezig met 'de ander'.
Mijn (inmiddels) Ex en ik hadden het wel goed met elkaar, maar de laatste jaren leefden we langs elkaar heen. Aandacht, communicatie, 'de gewone dingen' samen doen, dat soort dingen waren we kwijt geraakt ergens onderweg. Over elkaar aantrekkelijk vinden nog maar niet te spreken. Op vakantie ging alles prima, maar buiten de vakanties om vervielen wij weer in een sleur. Dingen die altijd zo waren geweest die plots vreselijk stoorden, dingen die ik altijd wel heb getolereerd en ook heb aangekaart, maar waarvan ik nu besefte dat die nooit gingen veranderen.
Er waren enkele momenten waardoor ik mij realiseerde dat ik dit niet langer wilde. Hij noemde bijvoorbeeld verhuizen naar het buitenland. 10 jaar terug (misschien zelfs 5 jaar terug) had ik daar blij op gereageerd. Nu sloeg de schrik mij om het hart en dacht ik 'prima, maar niet met jou'. Ik was moe om voor mijn gevoel altijd 'de kar te moeten trekken'. Als ik niets ondernam dan gebeurde er ook niets.
En ja, dan is daar plots een ander op het pad. Iemand die wel aandacht geeft, die wel ziet of je naar de kapper bent geweest of dat je nieuwe kleren hebt gekocht. Iemand die wel vraagt hoe je dag was geweest. Iemand die wel initiatieven ontplooid. Natuurlijk zijn ook daar mossige plekken in het gras (om die vergelijking maar aan te halen), niemand is perfect, ik niet, de ander(en) ook niet.
Ik heb mijn keuze vrij abrupt gemaakt. In gedachten was ik er al veel langer mee bezig, alleen voor de (nu) Ex kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Mijn keuze had ik wellicht in gedachten al veel eerder gemaakt, alleen wist ik niet wat 'de ander' voor mij voelde. Toen dat eenmaal helder was heb ik de knoop ook gelijk doorgehakt.
We zijn nu 1 maand verder. Contact met de (nu) Ex beperk ik voorlopig zoveel mogelijk. Het heeft geen zin om hem pijn te doen door in de omgeving rond te hangen. Contact zal nodig zijn om de dingen af te ronden en de zakelijke kant goed te doen. Dat zal binnenkort moeten gebeuren, maar pas als wij daar beiden aan toe zijn.
Ik ben nu samen met 'de ander' en dit geeft op alle fronten een ongelooflijke hoeveelheid rust en vooral rust in mijn hoofd. Natuurlijk is het niet makkelijk. Ik merk dat meeleef met mn (nu) Ex, maar dat is meer omdat ik het gewoon echt hartverscheurend vind om te weten dat hij zoveel verdriet heeft. Ik heb geen gevoelens van gemis, ik mis hem niet, ik verlang niet naar hem en naar ons oude leven samen.
Voor nu heb ik de juiste keuze gemaakt en ik zie wel wat de toekomst mag brengen.
dinsdag 2 februari 2010 om 20:05
Hoe komt het toch dat mensen zich laten meeslepen door gevoelens van verliefdheid terwijl ze IN een relatie zitten??
Als er ruimte is voor die gevoelens, dan is dat toch een teken aan de wand dat er iets in je relatie niet goed zit? Dan trek je toch aan de bel en ga je er toch over praten?? Mijn ex overviel me ook nogal. Ik wist wel dat ze ontevreden was en er werd ook wel gepraat over waar ze (bij mij) tegenaan liep. Maar ondertussen was daar die ander, die alle ongemakken veel erger lieten lijken dan ze daadwerkelijk waren. Op het moment dat ze mij op hoogte stelde van de ander, had ze haar keuze al gemaakt en wist ze al meer dan een jaar van die gevoelens. Praat daar dan over, denk ik dan. Dan was er misschien nog wat te redden geweest.
Op het moment dat je gevoelens voor een ander laat doorsudderen, kom je er nooit vanaf. En dan heb je een verdomd zware dobber aan het oplossen van evt problemen in je relatie. Die ander is altijd om de hoek en zal altijd een makkelijke en ideale vluchtroute lijken.
Turner, hoe doe je dat trouwens: je komt net uit een relatie (die dan wel niet zo goed liep) en je stapt direct in de volgende. Geen last van rebound-verschijnselen? (niet negatief of provocerend bedoeld!)
Als er ruimte is voor die gevoelens, dan is dat toch een teken aan de wand dat er iets in je relatie niet goed zit? Dan trek je toch aan de bel en ga je er toch over praten?? Mijn ex overviel me ook nogal. Ik wist wel dat ze ontevreden was en er werd ook wel gepraat over waar ze (bij mij) tegenaan liep. Maar ondertussen was daar die ander, die alle ongemakken veel erger lieten lijken dan ze daadwerkelijk waren. Op het moment dat ze mij op hoogte stelde van de ander, had ze haar keuze al gemaakt en wist ze al meer dan een jaar van die gevoelens. Praat daar dan over, denk ik dan. Dan was er misschien nog wat te redden geweest.
Op het moment dat je gevoelens voor een ander laat doorsudderen, kom je er nooit vanaf. En dan heb je een verdomd zware dobber aan het oplossen van evt problemen in je relatie. Die ander is altijd om de hoek en zal altijd een makkelijke en ideale vluchtroute lijken.
Turner, hoe doe je dat trouwens: je komt net uit een relatie (die dan wel niet zo goed liep) en je stapt direct in de volgende. Geen last van rebound-verschijnselen? (niet negatief of provocerend bedoeld!)
dinsdag 2 februari 2010 om 20:08
quote:Turner schreef op 02 februari 2010 @ 15:40:
[...]
Ik ben nu samen met 'de ander' en dit geeft op alle fronten een ongelooflijke hoeveelheid rust en vooral rust in mijn hoofd. Natuurlijk is het niet makkelijk. Ik merk dat meeleef met mn (nu) Ex, maar dat is meer omdat ik het gewoon echt hartverscheurend vind om te weten dat hij zoveel verdriet heeft. Ik heb geen gevoelens van gemis, ik mis hem niet, ik verlang niet naar hem en naar ons oude leven samen.
Voor nu heb ik de juiste keuze gemaakt en ik zie wel wat de toekomst mag brengen.Op de één of andere manier klinkt dat zoooo ontzettend koud en harteloos. Ik weet niet of ik in jouw plaats iets anders zou voelen. Aan de andere kant, ik denk niet dat ik het zo ver zou laten komen.
[...]
Ik ben nu samen met 'de ander' en dit geeft op alle fronten een ongelooflijke hoeveelheid rust en vooral rust in mijn hoofd. Natuurlijk is het niet makkelijk. Ik merk dat meeleef met mn (nu) Ex, maar dat is meer omdat ik het gewoon echt hartverscheurend vind om te weten dat hij zoveel verdriet heeft. Ik heb geen gevoelens van gemis, ik mis hem niet, ik verlang niet naar hem en naar ons oude leven samen.
Voor nu heb ik de juiste keuze gemaakt en ik zie wel wat de toekomst mag brengen.Op de één of andere manier klinkt dat zoooo ontzettend koud en harteloos. Ik weet niet of ik in jouw plaats iets anders zou voelen. Aan de andere kant, ik denk niet dat ik het zo ver zou laten komen.
maandag 8 februari 2010 om 12:20
Het eerste wat bij mij opkomt is ook dat gezegde dat iets te maken heeft met 'gras' en 'groen' .
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het tussen jou en je vriend liep voordat je die ander tegen kwam, maar mijn ervaring is dat je in iedere langere relatie wel een keer op een punt komt waarbij je (ongewild) gevoelens krijgt voor een ander.
Probeer je eens voor te stellen hoe het tussen jou en ‘de ander’ zou gaan als alle heftige verliefdheidsgevoelens bekoeld zijn en jullie samen een leven zouden beginnen: hoe anders zou het zijn om naast hem in bed te liggen terwijl hij keihard snurkt? Of om met hem te ruziën over het dopje van de tandpasta?
Zou dat werkelijk anders zijn dan wat je nu met je huidige vriend beleeft?
Ik zeg niet dat je perse bij je vriend moet blijven, alleen maar omdat jullie toch al enige tijd samen zijn, maar ik wil je alleen adviseren om vooral heel goed na te denken voordat je loslaat wat je momenteel hebt.. als jullie er samen uit kunnen komen, maakt jullie dat misschien wel veel sterker!
Het blijft hoe dan ook een moeilijke keuze. Heel veel succes ermee!
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het tussen jou en je vriend liep voordat je die ander tegen kwam, maar mijn ervaring is dat je in iedere langere relatie wel een keer op een punt komt waarbij je (ongewild) gevoelens krijgt voor een ander.
Probeer je eens voor te stellen hoe het tussen jou en ‘de ander’ zou gaan als alle heftige verliefdheidsgevoelens bekoeld zijn en jullie samen een leven zouden beginnen: hoe anders zou het zijn om naast hem in bed te liggen terwijl hij keihard snurkt? Of om met hem te ruziën over het dopje van de tandpasta?
Zou dat werkelijk anders zijn dan wat je nu met je huidige vriend beleeft?
Ik zeg niet dat je perse bij je vriend moet blijven, alleen maar omdat jullie toch al enige tijd samen zijn, maar ik wil je alleen adviseren om vooral heel goed na te denken voordat je loslaat wat je momenteel hebt.. als jullie er samen uit kunnen komen, maakt jullie dat misschien wel veel sterker!
Het blijft hoe dan ook een moeilijke keuze. Heel veel succes ermee!
maandag 8 februari 2010 om 13:31
Het helpt als je beseft dat dat heerlijke verliefdheidsgevoel in feite niets meer is dan wat extra hormonen in je bloed. Een soort drug. Zie de eerste google hit op verliefdheid:quote:Verliefdheid is een gevoel dat iemand heeft in het begin van een liefdesrelatie of eenzijdig zonder relatie, alhoewel sommigen (vaak levenspartners) het voor de rest van hun relatie ervaren met elkaar. Er worden hormonen en neurotransmitters (oa. fenylethylamine, noradrenaline, adrenaline, endorfine, dopamine en oxytocine) in je hersenen aangemaakt als je het doelwit van je verliefdheid ziet. Die hormonen zijn verslavend, waardoor je je geliefde zo vaak mogelijk wilt zien en mist. Het is een emotionele reactie, vaak irrationeel en primitief.Het is leuk om lekker irrationeel primitief verliefd te zijn op een lieve jongen als je beide single bent. Als je echter al een relatie hebt is het een ander verhaal. Mensen worden nou eenmaal verliefd op anderen. Ook tijdens hun relatie. Dat is de normaalste zaak van de wereld en met gemak te negeren. Als je tenminste je kop gebruikt. Kortom, als er iets mis is in je huidige relatie, werk er dan aan, of verbreek de boel. Je gevoel voor die nieuwe vlam is irrelevant. Dat zijn de hormonen die door je lijf gieren.
maandag 8 februari 2010 om 14:32
Het komt me hoe dan ook over dat je er goed over nadenkt en dat is het belangrijkste! Succes in ieder geval met je keuze, het zal sowieso rust geven als je 'm hebt gemaakt, welke dat dan ook is.
Oppeptip: probeer jezelf eens voor te stellen over enkele maanden/een jaar/enkele jaren: je gaat hier hoe dan ook uit komen en tegen die tijd heb je je leven echt wel weer op de rit hoor!
Ik heb ook weleens in een enorme spagaat gezeten en kon altijd weer relativeren na zo'n gedachte'oefening'..
Oppeptip: probeer jezelf eens voor te stellen over enkele maanden/een jaar/enkele jaren: je gaat hier hoe dan ook uit komen en tegen die tijd heb je je leven echt wel weer op de rit hoor!
Ik heb ook weleens in een enorme spagaat gezeten en kon altijd weer relativeren na zo'n gedachte'oefening'..
