Relaties
alle pijlers
Twee is teveel
dinsdag 9 februari 2010 om 16:51
quote:Maelys schreef op 08 februari 2010 @ 11:22:
Hey, ik moet even van me afschrijven hoor
Ik heb me de hele week vrij sterk moeten houden door hem niet te bellen of smsen, ik was bezorgd en wist dat het niet goed met hem ging en mijn contact zou hem dan niet helpen leek me.
Maar hij belde zelf ineens gisteren. Waarom ik niets heb laten horen, hoe het ging, etc. Het begon mild, tot de kritische vragen kwamen. Hij heeft nog hoop, kan me niet loslaten, niet vergeten, hij...hij heeft nooit zoveel van iemand gehoude, kortom; hijj is de wanhoop nabij. Hij wil me zien, maar ik kan hem niet zien. Dat zou oneerlijk zijn voor alle partijen en het laatste dat ik wil is hem nog meer kwetsen. Ik kon echter niet meer stoppen met huilen, zijn pijn raakt me echt tot op het bot. Ik kan er gewoon niet mee omgaan te zien hoe hij lijdt. Ik heb bewust die afstand genomen, want telkens als we elkaar spreken, dan eindigt het op deze manier...ik kan hem niet de antwoorden geven waar hij op hoopt..
Het ging aardig met me, maar mijn hele stemming is omgeslagen sinds gisteren. Ik heb hem een email gestuurd met nog eens uitleg, omdat het gesprek weer zo rot eindigde. God, ik weet gewoon niet hoe ik het op kan lossen. Heb het gevoel verantwoordelijk te zijn voor zijn geluk nu ("jij bent de enige met wie ik een goed gesprek kan voeren, nu heb ik niemand meer!")...het voelt als zo'n last...
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Hey, ik moet even van me afschrijven hoor
Ik heb me de hele week vrij sterk moeten houden door hem niet te bellen of smsen, ik was bezorgd en wist dat het niet goed met hem ging en mijn contact zou hem dan niet helpen leek me.
Maar hij belde zelf ineens gisteren. Waarom ik niets heb laten horen, hoe het ging, etc. Het begon mild, tot de kritische vragen kwamen. Hij heeft nog hoop, kan me niet loslaten, niet vergeten, hij...hij heeft nooit zoveel van iemand gehoude, kortom; hijj is de wanhoop nabij. Hij wil me zien, maar ik kan hem niet zien. Dat zou oneerlijk zijn voor alle partijen en het laatste dat ik wil is hem nog meer kwetsen. Ik kon echter niet meer stoppen met huilen, zijn pijn raakt me echt tot op het bot. Ik kan er gewoon niet mee omgaan te zien hoe hij lijdt. Ik heb bewust die afstand genomen, want telkens als we elkaar spreken, dan eindigt het op deze manier...ik kan hem niet de antwoorden geven waar hij op hoopt..
Het ging aardig met me, maar mijn hele stemming is omgeslagen sinds gisteren. Ik heb hem een email gestuurd met nog eens uitleg, omdat het gesprek weer zo rot eindigde. God, ik weet gewoon niet hoe ik het op kan lossen. Heb het gevoel verantwoordelijk te zijn voor zijn geluk nu ("jij bent de enige met wie ik een goed gesprek kan voeren, nu heb ik niemand meer!")...het voelt als zo'n last...
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
dinsdag 9 februari 2010 om 17:33
quote:jamesblond schreef op 09 februari 2010 @ 16:51:
[...]
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Dat je niet meer de liefde voelt voor iemand die je zou "moeten" voelen voor een partner houdt niet in dat je er helemaal niet meer om geeft. Mijn exvriend heeft de ogen uit zijn kop zitten janken toen hij het met me uit maakte, omdat hij mij geen pijn wou doen.
Dan neemt echter niet weg, dat hij niet voor mij voelde wat ik voor hem voelde. Hij hield wel van mij, maar niet op de manier waarop ik van hem hield.
Dan houdt het gewoon op. Als het gevoel er niet is (hoe kut dan ook) dan houdt het gewoon op.
[...]
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Dat je niet meer de liefde voelt voor iemand die je zou "moeten" voelen voor een partner houdt niet in dat je er helemaal niet meer om geeft. Mijn exvriend heeft de ogen uit zijn kop zitten janken toen hij het met me uit maakte, omdat hij mij geen pijn wou doen.
Dan neemt echter niet weg, dat hij niet voor mij voelde wat ik voor hem voelde. Hij hield wel van mij, maar niet op de manier waarop ik van hem hield.
Dan houdt het gewoon op. Als het gevoel er niet is (hoe kut dan ook) dan houdt het gewoon op.
dinsdag 9 februari 2010 om 17:40
Omdat het gevoel van "Om iemand geven"niet genoeg is om een relatie op te baseren.
Als je een relatie verbreekt, heb je toch ooit van diegene heel veel gehouden,en een deel van je leven heel nauw met die persoon verbonden.
Een relatie moet wel op een verschrikkelijke manier knallen, of eigenlijk al heel lang over zijn, als het je niks doet om de andere partij te kwetsen. Ookal weet je dat je iemand nog meer tekort doet door te blijven als je eigenlijk liever met een ander wilt zijn, en dat je al helemaal niet zou willen dat de enige reden dat je partner nog bij je is, is omdat hij/zij te laf is om je eerst te kwetsen, maar je uiteindelijk daarmee ook een kans te geven om iemand te vinden die wel 100% voor je gaat en niet eigenlijk liever ergens anders is.
Ik geloof dat verliefdheid tijdens je relatie er op wijst dat je iets mist in die relatie. Je hebt dan e keuze om blind achter die verliefdheid aan te lopen, of om na te enken over wat je dan mist. Dan kan je tot de conclusie komen dat je spanning mist, dat je relatie een sleur is geworden en het tijd wordt voor meer aandacht voor elkaar.
Je kunt ook ontdekken dat je een andere kant bent opgegroeid dan je partner, en dt door je ontwikkeling je behoeften zijn verandert en je partner niet meer past.
Of en dat gebeurt veel vrouwen nogal eens: Je bent een relatie gestart in de hoop dat door jou je partner zou veranderen. dat je de kikker zou zoenen en hij in een prins zou veranderen. na ongeveer een jaar kom je er achter dat hij kikker is en blijft, en geef je het trekken aan het dode paard op, om een nieuwe kikker te zoeken.
Oftewel ; als het gras aan de overkant groener lijkt, is het tijd om je eigen gazonnetje beter te gaan verzorgen omdat je het verwaarloosd hebt.
Als je een relatie verbreekt, heb je toch ooit van diegene heel veel gehouden,en een deel van je leven heel nauw met die persoon verbonden.
Een relatie moet wel op een verschrikkelijke manier knallen, of eigenlijk al heel lang over zijn, als het je niks doet om de andere partij te kwetsen. Ookal weet je dat je iemand nog meer tekort doet door te blijven als je eigenlijk liever met een ander wilt zijn, en dat je al helemaal niet zou willen dat de enige reden dat je partner nog bij je is, is omdat hij/zij te laf is om je eerst te kwetsen, maar je uiteindelijk daarmee ook een kans te geven om iemand te vinden die wel 100% voor je gaat en niet eigenlijk liever ergens anders is.
Ik geloof dat verliefdheid tijdens je relatie er op wijst dat je iets mist in die relatie. Je hebt dan e keuze om blind achter die verliefdheid aan te lopen, of om na te enken over wat je dan mist. Dan kan je tot de conclusie komen dat je spanning mist, dat je relatie een sleur is geworden en het tijd wordt voor meer aandacht voor elkaar.
Je kunt ook ontdekken dat je een andere kant bent opgegroeid dan je partner, en dt door je ontwikkeling je behoeften zijn verandert en je partner niet meer past.
Of en dat gebeurt veel vrouwen nogal eens: Je bent een relatie gestart in de hoop dat door jou je partner zou veranderen. dat je de kikker zou zoenen en hij in een prins zou veranderen. na ongeveer een jaar kom je er achter dat hij kikker is en blijft, en geef je het trekken aan het dode paard op, om een nieuwe kikker te zoeken.
Oftewel ; als het gras aan de overkant groener lijkt, is het tijd om je eigen gazonnetje beter te gaan verzorgen omdat je het verwaarloosd hebt.
dinsdag 9 februari 2010 om 17:47
quote:return_of_kreng schreef op 09 februari 2010 @ 17:40:
[...]
Duidelijke uitleg, kreng (no pun intended!!)quote:return_of_kreng schreef op 09 februari 2010 @ 17:40:... als het gras aan de overkant groener lijkt, is het tijd om je eigen gazonnetje beter te gaan verzorgen omdat je het verwaarloosd hebt.
My point exactly! Volgens mij draait het hier om twee woorden:
Ballen
en
Communicatie.
[...]
Duidelijke uitleg, kreng (no pun intended!!)quote:return_of_kreng schreef op 09 februari 2010 @ 17:40:... als het gras aan de overkant groener lijkt, is het tijd om je eigen gazonnetje beter te gaan verzorgen omdat je het verwaarloosd hebt.
My point exactly! Volgens mij draait het hier om twee woorden:
Ballen
en
Communicatie.
dinsdag 9 februari 2010 om 17:56
quote:Nici007 schreef op 09 februari 2010 @ 17:33:
[...]
Dat je niet meer de liefde voelt voor iemand die je zou "moeten" voelen voor een partner houdt niet in dat je er helemaal niet meer om geeft. Mijn exvriend heeft de ogen uit zijn kop zitten janken toen hij het met me uit maakte, omdat hij mij geen pijn wou doen.
Dan neemt echter niet weg, dat hij niet voor mij voelde wat ik voor hem voelde. Hij hield wel van mij, maar niet op de manier waarop ik van hem hield.
Dan houdt het gewoon op. Als het gevoel er niet is (hoe kut dan ook) dan houdt het gewoon op.
Als je merkt dat er wat verandert in je gevoel voor je partner, of als de klokken gaan klingelen en de violen gaan spelen bij het zien van je woest aantrekkelijke overbuurman, dan ga je toch bij jezelf te raden waar dat door komt? Kennelijk is dat een signaal dat je vindt dat er iets schort aan je relatie.
Ben ik te oldschool als ik zeg dat ik denk dat ik dan alles op alles zou zetten om te redden wat er te redden valt? Oftewel: achterhalen WAT ik mis in mijn relatie en er aan wil werken om dat terug te krijgen? Je bent immers niet voor niks verliefd geworden op degene die je overweegt aan de kant te zetten, toch?
Al lezend hier (en zonder generaliserend te zijn!) bekruipt mij een beetje het gevoel dat veel mensen het tegenwoordig normaal vinden een relatie maar te beëindigen als het een beetje moeilijk wordt. Niet voor niks verschijnen steeds meer boeken op de markt waarin koppels met 50+ jaar huwelijk op de klok hun "geheim" verklappen. Ik ben van mening, en dat is slechts een theorie, dat de consumentenmaatschappij doorslaat naar het vlak van liefde en relaties. En "Consumerism" heeft daar wat mij betreft helemaal niks te zoeken!
Liefdesgeluk is niet iets dat je vervangt als het even niet meer bevalt, of als een nieuw model zich aandient. Voor mij is dat iets wat je vindt (als je mazzel hebt!) en waarvoor je keihard moet werken om het in stand te houden. Je auto wordt ook foeilelijk als je 'm niet regelmatig poetst.
[...]
Dat je niet meer de liefde voelt voor iemand die je zou "moeten" voelen voor een partner houdt niet in dat je er helemaal niet meer om geeft. Mijn exvriend heeft de ogen uit zijn kop zitten janken toen hij het met me uit maakte, omdat hij mij geen pijn wou doen.
Dan neemt echter niet weg, dat hij niet voor mij voelde wat ik voor hem voelde. Hij hield wel van mij, maar niet op de manier waarop ik van hem hield.
Dan houdt het gewoon op. Als het gevoel er niet is (hoe kut dan ook) dan houdt het gewoon op.
Als je merkt dat er wat verandert in je gevoel voor je partner, of als de klokken gaan klingelen en de violen gaan spelen bij het zien van je woest aantrekkelijke overbuurman, dan ga je toch bij jezelf te raden waar dat door komt? Kennelijk is dat een signaal dat je vindt dat er iets schort aan je relatie.
Ben ik te oldschool als ik zeg dat ik denk dat ik dan alles op alles zou zetten om te redden wat er te redden valt? Oftewel: achterhalen WAT ik mis in mijn relatie en er aan wil werken om dat terug te krijgen? Je bent immers niet voor niks verliefd geworden op degene die je overweegt aan de kant te zetten, toch?
Al lezend hier (en zonder generaliserend te zijn!) bekruipt mij een beetje het gevoel dat veel mensen het tegenwoordig normaal vinden een relatie maar te beëindigen als het een beetje moeilijk wordt. Niet voor niks verschijnen steeds meer boeken op de markt waarin koppels met 50+ jaar huwelijk op de klok hun "geheim" verklappen. Ik ben van mening, en dat is slechts een theorie, dat de consumentenmaatschappij doorslaat naar het vlak van liefde en relaties. En "Consumerism" heeft daar wat mij betreft helemaal niks te zoeken!
Liefdesgeluk is niet iets dat je vervangt als het even niet meer bevalt, of als een nieuw model zich aandient. Voor mij is dat iets wat je vindt (als je mazzel hebt!) en waarvoor je keihard moet werken om het in stand te houden. Je auto wordt ook foeilelijk als je 'm niet regelmatig poetst.
dinsdag 9 februari 2010 om 18:01
quote:jamesblond schreef op 09 februari 2010 @ 16:51:
[...]
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Ik snap dat wel. Ik kan ook janken als ik naar 'vermist' kijk en mensen worden herenigd. In haar geval kan het ook een immens schuldgevoel zijn. Tis niet niks om iemand, waarmee je een tijd samen bent geweest, zo te horen breken aan de telefoon.
Ja, er zijn ook mensen, die verblind door verliefdheid geen enkele emotie meer voelen naar de ex-partner en er alles ook aan doen om ex te vergeten.
[...]
Dit begrijp is dus niet: als iemands pijn je zelf ook zo onwijs raakt, is er dus nog iets van gevoel voor die ander. Waarom dan toch de keuze maken te breken en met een ander verder te gaan? En als er nog iets van gevoel is, hoe kun diegene dan toch niet missen?
Zou het dan toch niet zo zijn dat de rush van verliefdheid alle ratio aan de kant duwt? M.a.w: is het überhaupt wel mogelijk een relatie te hebben waarin de kans op het verliezen van je partner aan verliefheid voor een ander, niet bestaat? Ik bedoel: we zijn toch met zijn allen intelligente en helder denkende mensen? Je maakt toch zelf de keuze alles achter je te laten op basis van een weloverwogen besluit? Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Ik snap dat wel. Ik kan ook janken als ik naar 'vermist' kijk en mensen worden herenigd. In haar geval kan het ook een immens schuldgevoel zijn. Tis niet niks om iemand, waarmee je een tijd samen bent geweest, zo te horen breken aan de telefoon.
Ja, er zijn ook mensen, die verblind door verliefdheid geen enkele emotie meer voelen naar de ex-partner en er alles ook aan doen om ex te vergeten.
Only dead fish go with the flow
dinsdag 16 februari 2010 om 18:13
Maelys, zou je in staat zijn (en willen) vrienden te blijven met je ex?
Dat is een vraag die mij nu best wel bezig houdt. Mijn ex geeft klaarblijkelijk nog steeds om mij en zoekt ook nog steeds zo nu en dan contact, denkt mee over mijn onderneming en wil weten hoe het met mij gaat. Ik stel de belangstelling op prijs, alleen niet van haar. Door dat "hengelen" kom ik niet van haar los. Ik denk dat ik haar beter kan loslaten en verwerken als het contact er helemaal niet meer is. Maar daar sta ik nogal ambivalent in. Ik wil ook de deur niet helemaal dicht gooien. Ze is te bijzonder geweest om zomaar aan de kant te zetten. En ik krijg de indruk dat ze zelf ook niet helemaal weet wat ze wil met haar gevoelens jegens mij en de collega. Niet dat ik neig naar haar terug nemen, mocht ze dat willen, maar het verbreken van alle lijnen voelt niet goed, op de één of andere manier. Ik kan het niet goed omschrijven.
Dat is een vraag die mij nu best wel bezig houdt. Mijn ex geeft klaarblijkelijk nog steeds om mij en zoekt ook nog steeds zo nu en dan contact, denkt mee over mijn onderneming en wil weten hoe het met mij gaat. Ik stel de belangstelling op prijs, alleen niet van haar. Door dat "hengelen" kom ik niet van haar los. Ik denk dat ik haar beter kan loslaten en verwerken als het contact er helemaal niet meer is. Maar daar sta ik nogal ambivalent in. Ik wil ook de deur niet helemaal dicht gooien. Ze is te bijzonder geweest om zomaar aan de kant te zetten. En ik krijg de indruk dat ze zelf ook niet helemaal weet wat ze wil met haar gevoelens jegens mij en de collega. Niet dat ik neig naar haar terug nemen, mocht ze dat willen, maar het verbreken van alle lijnen voelt niet goed, op de één of andere manier. Ik kan het niet goed omschrijven.
