Twijfels

Jeetje meis wat lastig...

Maar als dit een terugkerend patroon is, denk ik dat er toch iets achter zit..

Het komt op mij over als vluchten. Het lijkt erop of je ergens bang voor bent. Of dat je steeds veel opwinding in je leven nodig hebt.

Misschien moet je dat eens gaan achterhalen/proberen uit te vinden waar dat gevoel steeds vandaan komt.

Geluk kun je niet ergens vinden, dat zit in jezelf.

Net als Precious al zei: probeer uit te zoeken waar dit gevoel vandaan komt, desnoods met behulp van derden.

Dit is toch zo niet fijn leven?

Ik denk dat je het voor jezelf eerst moet proberen te nuanceren. Je zegt dat je IEDERE KEER als je iets hebt opgebouwd ALLES afbrokkelt. Dat lijkt me een generalisering. Er zullen ook genoeg dingen zijn die wél zijn gebleven.



Dat je vriendinnen nu meer naar elkaar toe trekken, omdat zij nu single zijn en jij een relatie hebt, is niet leuk maar wel logisch. Je verstandhouding met hen is anders geworden, maar hoeft daarom niet minder leuk te zijn. En je kunt altijd andere vriendinnen leren kennen.



Jouw leven heeft een andere invulling gekregen en daar kun je mee door gaan. Ik lees echter ook dat je nog niet precies weet wat je wilt en dat is erg lastig.



Je kunt en moet uiteraard zelf keuzes maken in je leven, maar vaak als je dingen los laat, komt er op je pad wat er op je pad moet komen. Ik zie veel dingen die ik meemaak als leerpunten en zo kom ik er steeds meer achter hoe ik in elkaar zit en wat ik wel en niet wil. Bovendien heeft het ook iets lekkers om je mee te laten stromen op de leuke en minder leuke golven van het leven. Vaak komt 'de oplossing' juist als je dingen loslaat en als je je er niet op focust.



Sterkte!

Volgens mij heeft het ook met karakter te maken. Keuzes maken en daarachter blijven staan vereist een beetje ruggegraat. Veel mensen hebben dat niet meer these days. Nadenken over wat je wil, nou dat advies krijg ik ook wel eens. Aangezien ik elke dag wat anders wil, heb ik besloten me juist niet te veel aan te trekken van wat ik wil, maar gewoon te doen waar ik voor gekozen heb, en daar de leuke kanten in willen zien. Het leuke daarvan is, dat ik binnen mijn zelfgekozen en dus zelf gewilde kaders steeds nieuwe dingen ontdek en door dingen anders te bekijken er steeds meer moois in vind.



In mijn geval was dat willen losbreken van anderen om keuzes te kunnen maken een beetje een vluchten voor de eigenlijke hint dat ik wel eens wat assertiever mocht worden. Als je alleen keuzes kunt maken als je nergens aan gebonden bent zeg je eigenlijk dat je gewoon geen zin hebt om rekening met anderen te houden. Dat geeft niet, ik heb daar geen enkel moreel oordeel over, maar vaak kun je zonder definitief met de ander te breken, toch besluiten in redelijke situaties geen rekening met de ander te houden. Vaak hebben mensen een heleboel zelfopgelegde dingen die voor anderen helemaal niet zo noodzakelijk zijn als zij denken. Ook heb je vaak veel meer invloed op een situatie dan je zelf denkt.



Jij kunt ook degene zijn die je vriendinnen opbelt van zullen we eens dit of dat doen. Er is geen enkele reden daarin zo afhankelijk te doen. Stel je zou meer leuke dingen met hen doen, die bij je nieuwe levensstijl passen, ga je toch lekker ff brainstormen wat je allemaal wél kan doen? Als de focus ligt op wat je wel kan, zul je zien dat er zoveel over blijft dat met alles en iedereen breken ineens heel belachelijk lijkt. Je bent lang niet zo vastgelegd als je zelf denkt, loop gewoon verder en je zal zien dat die lijn er slechts symbolisch is... en jou dus nooit letterlijk vast kan leggen.



Wat ik daarmee bedoel, is dat soms de 1 van de ander wel actief dingen claimt, zich vrijheden toeeigent maar dat het niet altijd is wat het lijkt. Mijn behoefte aan meer aanwezigheid van mijn vriend had met waardering te maken. Ik voelde me niet gewaardeerd. Alsof ik voor hem op de 10de plek in zijn leven stond (of lager dan dat nog). Daarom wilde ik dat hij meer thuis was. Sinds hij dat wist is hij niet meer thuis gaan zijn (das praktisch ook niet haalbaar) maar is hij wel attenter geworden, even bellen, zeggen dat hij mij ook mist, als hij heel vaak weg is geweest achter elkaar een weekendje weg plannen, of chocola mee nemen. En dat is die symbolische lijn, daar liggen veel meer mogelijkheden in dan je denkt, zolang je elkaar maar 'dat gevoel' dat het goed zit, kunt geven (en daar zijn er natuurlijk 2 voor nodig) dan kun je elkaar ook veel ruimte gunnen om je eigen weg te vinden, om je dingen op jouw manier te doen etc. Zolang je maar laat merken, dat de ander belangrijk voor je is, en dat je rekening met hem houdt, ook tijdens je zoektocht.



Succes. Je kunt uitvinden wat je wilt. Als je dat wil. Maar soms, moet je gewoon kijken wat je HEBT en wat je daarmee wilt. Denk ik.

Ontzettend herkenbaar, Rachellauren, jouw verhaal. Ik heb dat gevoel ook heel lang gehad, maar ben daar uiteindelijk wel uitgekomen. Uitzoeken wat je nou echt wilt is gewoon ontzettend moeilijk, en wordt steeds moeilijker omdat we tegenwoordig zo vreselijk veel keuzes hebben. Ik voel me net een oud wijf als ik dit zeg (maar ben 'pas' 30 hoor.. maar het is gewoon een feit: vroeger was het allemaal een stuk simpeler: als vrouw werd er van je verwacht dat je ging trouwen, stopte met werken, kinderen kreeg en dat was het dan.. Vandaag kun je als vrouw alles doen wat je maar wilt, en dat zorgt soms ook voor vreselijk veel twijfel of je wel de juiste keuzes maakt. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander, en ik denk dus ook dat het vooral veel met karakter te maken heeft. Wat ik je wel uit ervaring wil zeggen is: alles achter je laten en naar het buitenland vertrekken wordt vaak veroordeeld, maar het kan ook hartstikke goed zijn... Ik heb het zelf gedaan, ondanks dat veel mensen me voor gek verklaarde en zeiden dat 'vluchten nooit zin heeft'. Bij mij had het absoluut wel zin. Het was ook ontzettend moeilijk, en zeker de eerste periode voelde ik me eenzamer dan ooit, maar het heeft me wel geleerd wie ik nou echt ben, wat ik belangrijk vind en wie mijn echte vrienden zijn... Maar het kan natuurlijk ook helemaal verkeerd uitpakken. Je moet er daarom wel echt heel goed over nadenken. Stel jezelf eens voor hoe het zou zijn als je echt weg zou gaan bij je vriend.. hoe zou je je voelen zonder hem? Kun je je leven voor je zien zonder hem of zou je hem vreselijk missen? Is je relatie wel het probleem, of ligt de oorzaak van die onvrede die je voelt toch heel ergens anders..?



Nou meid, ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik wens je in elk geval heel veel sterkte!

Hai Rachellauren,



Je bent een vechter, doet erg je best, werkt hard en dan verwacht je ook de hoofdprijs; geluk.

Je hebt enorm je best gedaan voordat jij en je vriend een setje werden schrijf je. Je hebt voor hem gevochten zelf. Het ging allemaal niet vanzelf, jij moest er je best voor doen. En dan went het na verloop van tijd, de allerhevigste verliefdheid is er vanaf, dan is het goed zoals het is en dan hoef jij niet meer te knokken. En dán slaan de twijfels toe. Dan is zo'n voortkabbelende liefde ineens benauwend.



Dat vechten en je best doen zitten waarschijnlijk in je natuur. Kan dan kloppen? Dat jij sowieso iemand bent die graag gewerkt heeft voor ze iets bereikt? Dat is heel mooi aan jou maar maakt ook je spanningsboog anders dan bij mensen die - bij wijze van spreken - van alles aan komt waaien. Op het moment dat er even niks te bevechten is voel jij je leeg en niet echt lévend. Juist dat gevoel dat je enorm je best moet doen voor je geluk is een soort adrenaline die je nu mist.



Of zit ik er helemaal naast?