uit gemaakt, maar zo verdrietig. Spijt?

Ik moete even mijn verhaal kwijt, voordat ik mijn ex ga bellen en daar later spijt van krijg....

Mijn vriend (36) en ik (28) leerden elkaar kennen in augustus 2004, 5 jaar geleden dus. Al snel kregen we een relatie, maar er was nogal wat 'bagage'. Mijn ouders waren net gescheiden, hij had nogal 'wilde' jaren achter de rug (drugs/drank), nadat hij, toen hij begin 20 was, samengewoond had en een kind had gekregen. Zijn ex ging vreemd; toen het kind 1,5 was bleek zij al 2,5 jaar een ander te hebben. Dat kind was nooit gepland, zij vertelde het pas na 4 maanden zwangerschap, zij wilde wel graag een kind. Na ja, ik ken alleen zijn kant, hij heeft zijn kind daarna nooit meer mogen zien van haar, dus er zal best meer gespeeld hebben.

Eigenlijk begonnen we wat met elkaar zo van lang leve de lol, allebei niet aan een serieuze relatie toe. Maar al snel bleken we diepe gevoelend voor elkaar te hebben. Toen bleek dat hij nog steeds storend veel dronk, heb ik er een punt achter gezet. 3 maanden later bleek dat hij hulp had gezocht en tot op de dag van vandaag drinkt hij niet meer. We gingen samen verder.

Het bleef een relatie van hoogte- en dieptepunten. Een tijdlang was het leuk, maar vaak kwamen er dan weer nare ruzies die dagen duurden. Na onze vakantie in de zomer van 2007 maakte hij het uit. We zouden eind dat jaar samen gaan wonen, maar hij werd daar bang van, wilde alles op een rij zetten. Ik hem die ruimte gegeven. Hij hield contact, kwam vaak langs. Totdat ik zelf moest ontdekken dat hij wat was begonnen met een meisje dat tijdens onze relatie een goede 'vriendin' van hem was. 2 dagen voordat ik dat ontdekte, belde hij me nog dat hij me zo miste, maar nog niet aan een relatie toe was.... Dit gebeurde in de zomer van 2008. Ik heb hem toen een maand of 2 niet gezien. In oktober kwam hij alweer, het ging niet goed met haar en hij wilde mij terug. Ik heb gezegd dat hij dan eerst alles met haar af moest sluiten, voordat ik er uberhaupt over na zou denken. Het bleef slepen, hij kwam terug, maar bleek toch nog contact met haar te hebben, vriendschappelijk zoals hij zei... Uiteindelijk was ik er klaar mee, zette in januari dit jaar mijn huis te koop (waar we samen zouden gaan wonen toen). Toen kwam hij in maart : was er helemaal klaar voor, had het met haar afgesloten en ontdekt door die relatie (al wil hij het zelf geen relatie noemen) met mij verder wilde. Veel gepraat, ik kwam erachter dat hij inderdaad met haar alles afgesloten had. Het leek erop dat alle omstandigheden nu eindelijk goed waren, we er allebei klaar voor waren, en dus probeerden we het weer.

Dat ging best goed, ik merkte dat hij zijn best deed. Eind april vroeg hij me bij hem te komen wonen zodra mijn huis verkocht zou zijn. Nou, dat was heel wat, het zei mij dat hij inderdaad eindelijk er helemaal voor wilde/kon gaan.

Tussendoor waren er wel weer ruzies, vaak gebaseerd op dingen uit het verleden, maar ook, merkte ik steeds meer, omdat we heel verschillend zijn in hoe we over sommige dingen denken.

Vorige week gingen we samen 4 dagen een fietsvakantie houden. De eerste 2 dagen waren geweldig leuk. Maar de 3e dag was ik wat chagrijnig. Slecht geslapen, door meneers gesnurk. Ik gaf s ochtends aan dat hij me even moest laten, dat ik er vanzelf wel overheen zou komen. Om 11.30 zei ik 'zo, sorry, ik ben er weer!' 'Zo nu AL?! Lekker hoor, hoe je altijd alles op mij afreageert, echt leuk! Maar goed, zal het maar weer accepteren.' Nou, daar ging mijn bui weer.... Vanaf dat moment weinig tegen elkaar gesproken en er bleef een rottige sfeer hangen. De laatste dag zei hij 'nou, kom op, we maken er nog een leuke dag van', maar daar had ik al geen zin meer in....

Eenmaal terug wilde ik vorige week zaterdag rustig praten over dat t niet lekker ging, ik wilde er achter komen waarom kleine dingen bij ons steeds zo enorm groot worden. Hij voelde zich gelijk aangevallen 'nou als je er zo over denkt, dan stoppen we er toch mee?!' Dat riep hij zo vaak al bij kleine ruzies, ik had hem al vaak gevraagd niet altijd gelijk dat te roepen. Nu knapte er iets en ik zei 'dat moeten we dan maar doen' en ben weg gegaan.

Ik verwachtte dat hij nog wel zou komen om zijn woorden terug te nemen. Maar nee, telkens smsjes waarin hij zei het niet te menen. Ik vroeg hem nog te komen, hij zei : ik kom maandag wel. Ik kon toen niet en vond dat ook een beetje laat (ik ben meer van het 'hop, uitpraten en verder'). Dinsdag kwam hij mijn fiets terug brengen, na 3 minuten vlogen we elkaar in de haren. Het begin van de week kreeg ik hele lelijke, rottige smsjes, dat veranderde in de loop van de week naar lief, naar wanhopig.

Gisteren stond hij dan voor de deur. Voor mijn gevoel een week te laat, maar ok. Hij had het gevonden : we moesten gewoon per direct gaan samenwonen, dan zou het beter gaan, want nu hadden we het allebei zo druk en moeilijk om elkaar te zien en dat leverde stress op. Als we samen zouden gaan wonen zou alles beter zijn...

Nou, ik ben erbij gebleven dat als het nu elke keer al 5 jaar zo gaat, we helemaal gek zullen worden als we samen gaan wonen! Ik bleef dus zeggen dat het niet meer werkte, hij bleef vragen of ik het alsjeblieft een kans wilde geven door bij hem te komen wonen. Hij ging weg met de opmerking 'ik hoef nu geen antwoord, denk er eens over na!'

En nu ben ik al dagen zo verdrietig en ga heen en weer tussen 'sukkel, je komt een week te laat wanneer het jou uit komt en komt dan met een belachelijke oplossing, heb je wel geluisterd naar hoe ik me voel??'Andere kant : ' misschien moet ik eens naar hem luisteren en op zijn idee in gaan, we hebben nu zo veel meegemaakt en de laatste maanden ging het beter, dit was de eerste grote ruzie weer en ik geef nou eenmaal veel om hem en kan me geen leven zonder hem voorstellen'.

Pff, sorry hoor, lang verhaal, reageren mag, graag!

Ja, dat is ook zo. Ik weet dat ik moet stoppen. Veel mensen om me heen zeggen dat een relatie veel leuker kan en moet zijn. Wat dat betreft heb ik weinig goede voorbeelden : mijn ouders maakten altijd veel ruzie, hielden het wel 23 jaar vol, maar gingen alsnog uit elkaar. En voor deze man heb ik niet heel veel relaties gehad, meestal van die lapzwanzen, waarbij ik in t begin al wist dat het niet ging werken.

Allen, elke keer als ik denk : zo, klaar, schrik ik weer en denk ik 'moet ik het niet nog een keer proberen?' Maar dat komt dan vooral doordat ik medelijden heb met hem. Ik vind het dan zielig, omdat hij er nu eindelijk helemaal voor lijkt te willen gaan, hij noemt eindelijk zijn emoties, terwijl hij altijd enorm gesloten is. Ik vind het ook moeilijk om niet op zijn smsjes te reageren. Ik weet dat ik dat niet meer moet doen, maar in een vlaag van emotie satuur ik dan toch weer wat terug en blijft het slepen, zoals al vijf jaar het geval is. Iemand een tip?

Thanks, fijn die snelle reacties! Ik weet het ook allemaal, wil er ook echt mee kappen. Heb alleen altijd nogal moeite aan mezelf te zetten. Dat ik hem veel verdriet doe vind ik dan erg. Maar hij heeft mij ook heel veel verdriet gedaan en ligt daar blijkbaar ook niet wakker van, anders ga je niet schelden via sms en een week wachten voordat je het uit komt praten (trouwens, ik denk zelfs dat hij kwam controleren of ik er wel was, aangezien ik de avond ervoor een bruiloft had en gewoon eerst geprobeerd heeft me emotioneel zwak te maken voordat hij kwam).

Ik ga er inderdaad mee stoppen! Ik zou hetzelfde zeggen als ik mijn verhaal las! Ik ben verliefd op mijn baan (geef les) en bedenk me nu dat als ik een student met dit verhaal zou krijgen, ik ook gelijk zou roepen : ga voor je eigen geluk!! Waarom dan mezelf dat niet gunnen?! Ik denk als snel dat ik dan een trut ben ofzo. Maar uiteindelijk ben ik een trut als ik bij hem blijf uit medelijden, gaat hij ook niet gelukkig van worden