Relaties
alle pijlers
Vader mag vriend niet meer na etentje
woensdag 4 april 2018 om 22:28
Hoi Dames
Ik zit ergens mee en misschien kunnen jullie mij hiermee helpen of advies geven
Gisteren hadden ik en mijn nieuwe vriend een etentje bij mijn ouders om elkaar te leren kennen.
Mijn vriend is van Duitse afkomst. Toen het onderwerp na familiegeschiedenis ging. Vertelde mijn vader dat zijn vader (mijn opa) in een concentratie kamp in duitsland heeft gezeten omdat hij in het verzet zat.
Daarop vertelde mijn vriend met schaamte dat zijn opa bij de ss zat.
Gisteravond na het etentje kreeg ik dus een appje van mijn vader, dat hij liever niet heeft dat ik mijn vriend voorlopig meeneem naar hun toe. Mijn moeder vind het overdreven en ik vind dat ook. Ik snap best dat het gevoelig ligt, maar daar kan mijn vriend toch niks aan doen. Ik heb hem dit ook nog niet verteld
Wat kan ik hier aan doen. Want ik wil dat mijn vriend zich welkom voelt bij mijn familie.
Iemand enig idee wat ik kan doen?
Ik zit ergens mee en misschien kunnen jullie mij hiermee helpen of advies geven
Gisteren hadden ik en mijn nieuwe vriend een etentje bij mijn ouders om elkaar te leren kennen.
Mijn vriend is van Duitse afkomst. Toen het onderwerp na familiegeschiedenis ging. Vertelde mijn vader dat zijn vader (mijn opa) in een concentratie kamp in duitsland heeft gezeten omdat hij in het verzet zat.
Daarop vertelde mijn vriend met schaamte dat zijn opa bij de ss zat.
Gisteravond na het etentje kreeg ik dus een appje van mijn vader, dat hij liever niet heeft dat ik mijn vriend voorlopig meeneem naar hun toe. Mijn moeder vind het overdreven en ik vind dat ook. Ik snap best dat het gevoelig ligt, maar daar kan mijn vriend toch niks aan doen. Ik heb hem dit ook nog niet verteld
Wat kan ik hier aan doen. Want ik wil dat mijn vriend zich welkom voelt bij mijn familie.
Iemand enig idee wat ik kan doen?
donderdag 5 april 2018 om 12:19
Misschien niet veroordelen, maar zeker, tot twee generatie na de oorlog was de oorlog nog dagelijks voer voor gesprekken in families.
Je kreeg toch een bepaald gedachtengoed mee, zoals ik dat thuis ook kreeg, van familie.
Tijdens bezoek aan opa's, oma's, ooms en tantes, ging het bij ons over niets anders dan de oorlog.
Het huis van opa en oma was plat gebombardeerd, opa naar een strafkamp in Polen (voormalig Duitsland) gestuurd omdat hij niet voor de duitsers wilde werken, honger, geen bezitingen meer.
Mijn vader, die als jongen van 10 jaar zag dat kinderen uit kamp Vught op transport gezet werden.
De oorlog was voor velen, die aan de foute kant stonden een bron van inkomsten, die wisten goed wat er speelde, een laffe manier van overleven.
donderdag 5 april 2018 om 12:20
zo ver is het toch nog helemaal niet ?
ik neem aan dat TO ook nog helemaal zo lang met een relatie gaat en in de OP staat duidelijk ook voorlopig niet
echt overdreven dit zin en dat iemand eerder zei je moet kiezen tussen vader en vriend
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 5 april 2018 om 12:24
Inderdaad er staat voorlopig en ik denk dat TO er gewoon van uit mag gaan dat d'r vader even een rare reactie heeft gegeven en dat haar moeder hem wel even tot de orde roept. Iedereen kan weleens een keer raar reageren en mag daar dan binnen een redelijke termijn gewoon op terugkomen zonder dat het gevolgen heeft.
TO heeft niet aangegeven dat vader wel vaker raar doet of doordraaft in zijn mening waarbij hij de belangen van andere totaal negeert. Dit komt vast wel goed allemaal.
TO heeft niet aangegeven dat vader wel vaker raar doet of doordraaft in zijn mening waarbij hij de belangen van andere totaal negeert. Dit komt vast wel goed allemaal.
donderdag 5 april 2018 om 12:31
dat is inderdaad niet duidelijk, hoef ook niet maar dat sommige mensen even droog vertellen dat die kinderachtig is en etc en niet even denkt dat het misschien voor de vader wel een groot rol in zijn jeugd gespeeld kan hebben is gewoon enorm door de bochtvivautrecht85 schreef: ↑05-04-2018 12:09Heeft vader van TS wel een trauma? Heb ik overheen gelezen.
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 5 april 2018 om 12:31
Nou zijn er maar bijzonder weinig Nederlanders die daadwerkelijk slaven hadden dus ik denk niet dat die vader zich daarin herkent.... maar ik snap je punt.
Zou sowieso met vader gaan praten en niks tegen je vriend zeggen. Anders wil die straks niet meer bij je vader komen...
donderdag 5 april 2018 om 12:31
Ik ben een veertiger.
Mijn moeder is tijdens de hongerwinter samen met een broer en zus ondergebracht op een boerderij. Ze waren ondervoed. Haar zus heeft het niet overleefd.
Mijn vader was op zijn 6e al de man in huis. Hij is samen met zijn moeder en twee jongere kinderen van de ene kant van het land naar de andere gelopen om onder te duiken. Onderweg moesten ze bedelen om een plek voor de nacht. Er waren veel mensen die hun deur dichthielden. Eenmaal op het onderduikadres, kwamen ze na een paar rustige maanden onder vuur te liggen. Operatie Market Garden. Hij heeft als 7-jarige tafels en een deur voor de ramen gezet terwijl zijn moeder verlamd was door paniek.
Je kan dus echt niet, zoals sommigen hier denken, stellen dat zulke ouders er nu maar eens klaar mee moeten zijn.
Mijn moeder heeft hechtingsproblemen. Dat is voor ons als kinderen zwaar kut. Ze heeft er helaas niet aan gewerkt. Maar we hebben mijn vader en elkaar. Mijn vader heeft een trauma. Hij heeft er wel aan gewerkt. Een sterke man, maar de angst, het verdriet en de woede kunnen toch zomaar ineens toeslaan.
Net als de vader van TO zou hij zo'n primaire reactie kunnen hebben als een van zijn kinderen het kleinkind van een SS-er mee zou nemen. Maar vervolgens is hij dan wel voor rede vatbaar. Tot nu toe.
Hij wordt echter ouder, angstiger, emotioneler. De link met het verleden wordt nu op onverwachte momenten gelegd. Ik had hem bijvoorbeeld meegenomen naar The National Museum of the American Indian van het Smithsonian en daar moesten we in no-time weer uit. Ik heb hem nooit zo zien huilen. Ook mijn kinderen (tieners) zullen die dag nooit vergeten. Hij had oorlog in zijn hoofd. Wij konden niet helpen.
Dus ik word nogal verdrietig van sommige reacties hier. Het is ècht nog niet zo lang geleden. Ik ben opgevoed met de normen, waarden èn angsten van ouders met haarscherpe traumatische herinneren. En weet je? Ze passen ook een paar dagen per week op hun kleinkinderen.
Die oorlog is in sommige mensen nog steeds heel erg aanwezig. Da's geen excuus om onredelijk te zijn, maar het verklaart een primaire reactie als die van TO's vader wel. Probeer dat ajb te begrijpen.
Mijn moeder is tijdens de hongerwinter samen met een broer en zus ondergebracht op een boerderij. Ze waren ondervoed. Haar zus heeft het niet overleefd.
Mijn vader was op zijn 6e al de man in huis. Hij is samen met zijn moeder en twee jongere kinderen van de ene kant van het land naar de andere gelopen om onder te duiken. Onderweg moesten ze bedelen om een plek voor de nacht. Er waren veel mensen die hun deur dichthielden. Eenmaal op het onderduikadres, kwamen ze na een paar rustige maanden onder vuur te liggen. Operatie Market Garden. Hij heeft als 7-jarige tafels en een deur voor de ramen gezet terwijl zijn moeder verlamd was door paniek.
Je kan dus echt niet, zoals sommigen hier denken, stellen dat zulke ouders er nu maar eens klaar mee moeten zijn.
Mijn moeder heeft hechtingsproblemen. Dat is voor ons als kinderen zwaar kut. Ze heeft er helaas niet aan gewerkt. Maar we hebben mijn vader en elkaar. Mijn vader heeft een trauma. Hij heeft er wel aan gewerkt. Een sterke man, maar de angst, het verdriet en de woede kunnen toch zomaar ineens toeslaan.
Net als de vader van TO zou hij zo'n primaire reactie kunnen hebben als een van zijn kinderen het kleinkind van een SS-er mee zou nemen. Maar vervolgens is hij dan wel voor rede vatbaar. Tot nu toe.
Hij wordt echter ouder, angstiger, emotioneler. De link met het verleden wordt nu op onverwachte momenten gelegd. Ik had hem bijvoorbeeld meegenomen naar The National Museum of the American Indian van het Smithsonian en daar moesten we in no-time weer uit. Ik heb hem nooit zo zien huilen. Ook mijn kinderen (tieners) zullen die dag nooit vergeten. Hij had oorlog in zijn hoofd. Wij konden niet helpen.
Dus ik word nogal verdrietig van sommige reacties hier. Het is ècht nog niet zo lang geleden. Ik ben opgevoed met de normen, waarden èn angsten van ouders met haarscherpe traumatische herinneren. En weet je? Ze passen ook een paar dagen per week op hun kleinkinderen.
Die oorlog is in sommige mensen nog steeds heel erg aanwezig. Da's geen excuus om onredelijk te zijn, maar het verklaart een primaire reactie als die van TO's vader wel. Probeer dat ajb te begrijpen.
donderdag 5 april 2018 om 12:33
Niet per definitie. Het kan, maar het hoeft niet.Elfje112 schreef: ↑05-04-2018 11:44Het is geen vrijbrief voor een bepaald handelen, maar je kunt wel proberen het te begrijpen waar het gedrag vandaan komt. Dus zonder goedkeuring, maar met de wetenschap waardoor in je achterhoofd.
De tweede generatie is ook geen oorlogsslachtoffer, maar een slachtoffer van de ouder is correct. Maar daarmee doe je wel wat tekort aan het geheel. Het is namelijk een zwaar traumatische gebeurtenis die een persoon echt kapot kunnen maken en van dat gedrag hebben de kinderen last van.
Wat betreft die 3 mannen: ik weet niet of 1 op 1 aan te tonen is dat hun gedrag bepaald wordt door traumatische gebeurtenissen. Het zal er ongetwijfeld aan bij hebben gedragen, maar het is zeker NIET zo dat dit per definitie leidt tot het gedrag dat je beschrijft. Zat mensen die zich na de meest traumatische gebeurtenissen weten te hervinden, daar heb je meer aan dan eindeloos willen verklaren.
donderdag 5 april 2018 om 12:34
Duidelijke en goede post, Yetteyette schreef: ↑05-04-2018 12:31Ik ben een veertiger.
Mijn moeder is tijdens de hongerwinter samen met een broer en zus ondergebracht op een boerderij. Ze waren ondervoed. Haar zus heeft het niet overleefd.
Mijn vader was op zijn 6e al de man in huis. Hij is samen met zijn moeder en twee jongere kinderen van de ene kant van het land naar de andere gelopen om onder te duiken. Onderweg moesten ze bedelen om een plek voor de nacht. Er waren veel mensen die hun deur dichthielden. Eenmaal op het onderduikadres, kwamen ze na een paar rustige maanden onder vuur te liggen. Operatie Market Garden. Hij heeft als 7-jarige tafels en een deur voor de ramen gezet terwijl zijn moeder verlamd was door paniek.
Je kan dus echt niet, zoals sommigen hier denken, stellen dat zulke ouders er nu maar eens klaar mee moeten zijn.
Mijn moeder heeft hechtingsproblemen. Dat is voor ons als kinderen zwaar kut. Ze heeft er helaas niet aan gewerkt. Maar we hebben mijn vader en elkaar. Mijn vader heeft een trauma. Hij heeft er wel aan gewerkt. Een sterke man, maar de angst, het verdriet en de woede kunnen toch zomaar ineens toeslaan.
Net als de vader van TO zou hij zo'n primaire reactie kunnen hebben als een van zijn kinderen het kleinkind van een SS-er mee zou nemen. Maar vervolgens is hij dan wel voor rede vatbaar. Tot nu toe.
Hij wordt echter ouder, angstiger, emotioneler. De link met het verleden wordt nu op onverwachte momenten gelegd. Ik had hem bijvoorbeeld meegenomen naar The National Museum of the American Indian van het Smithsonian en daar moesten we in no-time weer uit. Ik heb hem nooit zo zien huilen. Ook mijn kinderen (tieners) zullen die dag nooit vergeten. Hij had oorlog in zijn hoofd. Wij konden niet helpen.
Dus ik word nogal verdrietig van sommige reacties hier. Het is ècht nog niet zo lang geleden. Ik ben opgevoed met de normen, waarden èn angsten van ouders met haarscherpe traumatische herinneren. En weet je? Ze passen ook een paar dagen per week op hun kleinkinderen.
Die oorlog is in sommige mensen nog steeds heel erg aanwezig. Da's geen excuus om onredelijk te zijn, maar het verklaart een primaire reactie als die van TO's vader wel. Probeer dat ajb te begrijpen.
donderdag 5 april 2018 om 12:37
Ik begrijp jou maar jouw vader ook.
Het is makkelijk gezegd dat hij zich niet moet aanstellen maar de mensen die dit even zeggen hebben totaal geen idee wat jouw vader heeft meegemaakt in zijn jeugd.
Mijn vader geboren in 1917 heeft ook in een kamp van de duitsers gezeten en dat heeft ons complete gezin beinvloed.
Mijn vader was geestelijk gebroken toen hij terug kwam hij heeft dingen gezien o.a gedwongen naar executie's gekeken zelf mishandeld . Ik snap jouw vader helaas maar al te goed .
Wil niet zeggen dat jouw vriend schuld draagd , misschien kan je met je vader praten en daaena je vriend langzaam aan vaker meenemen zodat je vader kan zien hoe gelukkig hij jou maakt maar gun die man tijd
Het is makkelijk gezegd dat hij zich niet moet aanstellen maar de mensen die dit even zeggen hebben totaal geen idee wat jouw vader heeft meegemaakt in zijn jeugd.
Mijn vader geboren in 1917 heeft ook in een kamp van de duitsers gezeten en dat heeft ons complete gezin beinvloed.
Mijn vader was geestelijk gebroken toen hij terug kwam hij heeft dingen gezien o.a gedwongen naar executie's gekeken zelf mishandeld . Ik snap jouw vader helaas maar al te goed .
Wil niet zeggen dat jouw vriend schuld draagd , misschien kan je met je vader praten en daaena je vriend langzaam aan vaker meenemen zodat je vader kan zien hoe gelukkig hij jou maakt maar gun die man tijd
donderdag 5 april 2018 om 12:38
Als iemand een beroep op slachtofferschap doet, een moreel appel omdat iemand kent die slachtoffer is, of als iemand bepaald handelen eruit rechtvaardigt (zoals de vader van TO) is het meer dan gerechtvaardigd om dat te weerspreken.
Verder heeft iedereen recht op zijn eigen trauma's, hoe groot of klein ze ook zijn. Andere mensen moet je daar niet mee lastigvallen, dat zou vader van TO ook moeten begrijpen. En doe je dat wel, dan moet je in therapie. Maar onnodig gaan lopen meejanken is zeker niet verstandig!
donderdag 5 april 2018 om 12:42
Bombus-Sylvarum schreef: ↑05-04-2018 12:38Als iemand een beroep op slachtofferschap doet, een moreel appel omdat iemand kent die slachtoffer is, of als iemand bepaald handelen eruit rechtvaardigt (zoals de vader van TO) is het meer dan gerechtvaardigd om dat te weerspreken.
Verder heeft iedereen recht op zijn eigen trauma's, hoe groot of klein ze ook zijn. Andere mensen moet je daar niet mee lastigvallen, dat zou vader van TO ook moeten begrijpen. En doe je dat wel, dan moet je in therapie. Maar onnodig gaan lopen meejanken is zeker niet verstandig!
donderdag 5 april 2018 om 12:43
De tewerkgestelden waren wel beter af dan diegene in de vernietigingskampen. Ja, mijn grootvader is tewerkgesteld (en ontsnapt), mijn andere grootvader heeft zich verstopt in de bossen. Ze hadden een hoop tekortkomingen (net als mijn grootmoeders), maar hierover werd nooit heel dramatisch gedaan. Nooit in ieder geval iets van sneu gedoe richting Duitsers en hun oorlogsverleden.damesbril schreef: ↑05-04-2018 12:08Deelname aan de ss was vrijwillig, dan stond je toch wel achter hun gedachtengoed.
Wilde je niet deelnemen, ging je voor straf naar een werkkamp in b.v. Rusland.
Dan was je geen lid van de ss.
Mijn opa wilde in Nederland ook niet werken voor de ss en werd naar een werkkamp in Polen gestuurd (destijds Duits grondgebied).
donderdag 5 april 2018 om 12:50
zo een mooie postyette schreef: ↑05-04-2018 12:31Ik ben een veertiger.
Mijn moeder is tijdens de hongerwinter samen met een broer en zus ondergebracht op een boerderij. Ze waren ondervoed. Haar zus heeft het niet overleefd.
Mijn vader was op zijn 6e al de man in huis. Hij is samen met zijn moeder en twee jongere kinderen van de ene kant van het land naar de andere gelopen om onder te duiken. Onderweg moesten ze bedelen om een plek voor de nacht. Er waren veel mensen die hun deur dichthielden. Eenmaal op het onderduikadres, kwamen ze na een paar rustige maanden onder vuur te liggen. Operatie Market Garden. Hij heeft als 7-jarige tafels en een deur voor de ramen gezet terwijl zijn moeder verlamd was door paniek.
Je kan dus echt niet, zoals sommigen hier denken, stellen dat zulke ouders er nu maar eens klaar mee moeten zijn.
Mijn moeder heeft hechtingsproblemen. Dat is voor ons als kinderen zwaar kut. Ze heeft er helaas niet aan gewerkt. Maar we hebben mijn vader en elkaar. Mijn vader heeft een trauma. Hij heeft er wel aan gewerkt. Een sterke man, maar de angst, het verdriet en de woede kunnen toch zomaar ineens toeslaan.
Net als de vader van TO zou hij zo'n primaire reactie kunnen hebben als een van zijn kinderen het kleinkind van een SS-er mee zou nemen. Maar vervolgens is hij dan wel voor rede vatbaar. Tot nu toe.
Hij wordt echter ouder, angstiger, emotioneler. De link met het verleden wordt nu op onverwachte momenten gelegd. Ik had hem bijvoorbeeld meegenomen naar The National Museum of the American Indian van het Smithsonian en daar moesten we in no-time weer uit. Ik heb hem nooit zo zien huilen. Ook mijn kinderen (tieners) zullen die dag nooit vergeten. Hij had oorlog in zijn hoofd. Wij konden niet helpen.
Dus ik word nogal verdrietig van sommige reacties hier. Het is ècht nog niet zo lang geleden. Ik ben opgevoed met de normen, waarden èn angsten van ouders met haarscherpe traumatische herinneren. En weet je? Ze passen ook een paar dagen per week op hun kleinkinderen.
Die oorlog is in sommige mensen nog steeds heel erg aanwezig. Da's geen excuus om onredelijk te zijn, maar het verklaart een primaire reactie als die van TO's vader wel. Probeer dat ajb te begrijpen.
en herkenbaar met mijn vader familie etc,
als je wilt dat ik je niet in geheel qoute zeg dat aub,
maar dit is enorm mooi en goed verwoord
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 5 april 2018 om 12:50
Een deel van mijn familie woonde in Arnhem. Geen gezellige bedoeling daar na september 1944. Huis weliswaar niet gebombardeerd, maar ondanks de vergelding van de Duitsers op de Arnhemmers, werd er nadien geen wrok gekoesterd jegens Duitsers of Duitsland.damesbril schreef: ↑05-04-2018 12:19Misschien niet veroordelen, maar zeker, tot twee generatie na de oorlog was de oorlog nog dagelijks voer voor gesprekken in families.
Je kreeg toch een bepaald gedachtengoed mee, zoals ik dat thuis ook kreeg, van familie.
Tijdens bezoek aan opa's, oma's, ooms en tantes, ging het bij ons over niets anders dan de oorlog.
Het huis van opa en oma was plat gebombardeerd, opa naar een strafkamp in Polen (voormalig Duitsland) gestuurd omdat hij niet voor de duitsers wilde werken, honger, geen bezitingen meer.
Mijn vader, die als jongen van 10 jaar zag dat kinderen uit kamp Vught op transport gezet werden.
De oorlog was voor velen, die aan de foute kant stonden een bron van inkomsten, die wisten goed wat er speelde, een laffe manier van overleven.
donderdag 5 april 2018 om 12:51
Bah! Wat een gebrek aan mensenkennis en inlevingsvermogen.Bombus-Sylvarum schreef: ↑05-04-2018 12:38Als iemand een beroep op slachtofferschap doet, een moreel appel omdat iemand kent die slachtoffer is, of als iemand bepaald handelen eruit rechtvaardigt (zoals de vader van TO) is het meer dan gerechtvaardigd om dat te weerspreken.
Verder heeft iedereen recht op zijn eigen trauma's, hoe groot of klein ze ook zijn. Andere mensen moet je daar niet mee lastigvallen, dat zou vader van TO ook moeten begrijpen. En doe je dat wel, dan moet je in therapie. Maar onnodig gaan lopen meejanken is zeker niet verstandig!
Als je niet begrijpt hoe verschillend ervaringen èn de impact daarvan kunnen zijn en meent dat een therapietje de oplossing is - overweeg dan zelf eens een sova training of zo.
yette wijzigde dit bericht op 05-04-2018 12:55
0.96% gewijzigd
donderdag 5 april 2018 om 12:51
klopt was beter geweest.Koffiekop schreef: ↑05-04-2018 12:37Tja, het is ook de manier van communiceren misschien
Hij had ook kunnen zeggen "Goh, ik merk dat ik dit wel heel moeilijk vindt, ik moet er even mee in het reine komen ondanks dat ik begrijp dat hij er natuurlijk ook niks aan kan doen. Misschien is het beter om voorlopig even niet hier af te spreken met je vriend. Ik ga mijn best doen om hier mee om te gaan maar even niet die confrontatie. Ik hoop dat je dat begrijpt." Of iets in die trant.
Dan had TO een heel ander gevoel gehad en dat had ze het ook prima zo aan haar vriend kunnen communiceren.
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 5 april 2018 om 12:54
Sterker nog, ik heb in therapie gezeten en in onze groep zat een oudere vrouw van Joodse afkomst. Ze verzweeg nog altijd dat ze joods was omdat ze nog steeds bang was om vervolgd te worden. Uiteindelijk heeft ze het ons verteld en de tranen biggelden over haar wangen. Eindelijk kon ze het zeggen na tig jaar.
donderdag 5 april 2018 om 12:55
Zelfde soort geschiedenis, andere gevolgen. Mijn grootouders hebben eveneens geleden, maar zijn daar heel anders mee omgegaan!yette schreef: ↑05-04-2018 12:31Ik ben een veertiger.
Mijn moeder is tijdens de hongerwinter samen met een broer en zus ondergebracht op een boerderij. Ze waren ondervoed. Haar zus heeft het niet overleefd.
Mijn vader was op zijn 6e al de man in huis. Hij is samen met zijn moeder en twee jongere kinderen van de ene kant van het land naar de andere gelopen om onder te duiken. Onderweg moesten ze bedelen om een plek voor de nacht. Er waren veel mensen die hun deur dichthielden. Eenmaal op het onderduikadres, kwamen ze na een paar rustige maanden onder vuur te liggen. Operatie Market Garden. Hij heeft als 7-jarige tafels en een deur voor de ramen gezet terwijl zijn moeder verlamd was door paniek.
Je kan dus echt niet, zoals sommigen hier denken, stellen dat zulke ouders er nu maar eens klaar mee moeten zijn.
Mijn moeder heeft hechtingsproblemen. Dat is voor ons als kinderen zwaar kut. Ze heeft er helaas niet aan gewerkt. Maar we hebben mijn vader en elkaar. Mijn vader heeft een trauma. Hij heeft er wel aan gewerkt. Een sterke man, maar de angst, het verdriet en de woede kunnen toch zomaar ineens toeslaan.
Net als de vader van TO zou hij zo'n primaire reactie kunnen hebben als een van zijn kinderen het kleinkind van een SS-er mee zou nemen. Maar vervolgens is hij dan wel voor rede vatbaar. Tot nu toe.
Hij wordt echter ouder, angstiger, emotioneler. De link met het verleden wordt nu op onverwachte momenten gelegd. Ik had hem bijvoorbeeld meegenomen naar The National Museum of the American Indian van het Smithsonian en daar moesten we in no-time weer uit. Ik heb hem nooit zo zien huilen. Ook mijn kinderen (tieners) zullen die dag nooit vergeten. Hij had oorlog in zijn hoofd. Wij konden niet helpen.
Dus ik word nogal verdrietig van sommige reacties hier. Het is ècht nog niet zo lang geleden. Ik ben opgevoed met de normen, waarden èn angsten van ouders met haarscherpe traumatische herinneren. En weet je? Ze passen ook een paar dagen per week op hun kleinkinderen.
Die oorlog is in sommige mensen nog steeds heel erg aanwezig. Da's geen excuus om onredelijk te zijn, maar het verklaart een primaire reactie als die van TO's vader wel. Probeer dat ajb te begrijpen.
De primaire reactie van TO's vader is absurd en het is vooral verstandig als hij dat zelf gaat inzien. Helemaal niets rechtvaardigt zo'n reactie en het is vooral goed als de omgeving zegt hoe belachtelijk hij zichzelf hier mee maakt! Sowieso nogal bizar dat "primaire" reacties worden goedgepraat: je bent een mens, geen beest, je zou je emoties toch wel enigszins moeten kunnen bijsturen!
anoniem_366318 wijzigde dit bericht op 05-04-2018 12:56
2.91% gewijzigd
donderdag 5 april 2018 om 12:56
Bombus-Sylvarum schreef: ↑05-04-2018 12:38Als iemand een beroep op slachtofferschap doet, een moreel appel omdat iemand kent die slachtoffer is, of als iemand bepaald handelen eruit rechtvaardigt (zoals de vader van TO) is het meer dan gerechtvaardigd om dat te weerspreken.
Verder heeft iedereen recht op zijn eigen trauma's, hoe groot of klein ze ook zijn. Andere mensen moet je daar niet mee lastigvallen, dat zou vader van TO ook moeten begrijpen. En doe je dat wel, dan moet je in therapie. Maar onnodig gaan lopen meejanken is zeker niet verstandig!
