Relaties
alle pijlers
Vast lopen na destructive relatie
dinsdag 16 maart 2010 om 09:31
De relatie is nu meer dan jaar afgelopen maar hij blijft dus contact zoeken.
Misschien dat dat ook mee speelt maar gistern werdt het me ineens zo duidelijk,,,ik ben los maar ik sta stil of lijkt het zo( stuurde pas weer lief maar verwarrend berichtje)??
Het woord verbitterd kwam in me op, sta geen gevoel meer toe, ben somber. Ook voor m'n omgeving ben ik volgens mij vaak niet aangenaam. Ik help maar ik sta de bijbehorende emotie niet toe. Ben koud maar doortastend in oplossingen . Raak geiriteerd van kleine dingen.
In los bedoel ik,,ik sta het niet meer toe, ga er niet op in maar het doet me zo'n pijn. Want ook al weet ik de feiten,,m'n hart is nog steeds kwetsbaar (dat heeft nog altijd stille hoop).
Ik lijk me op te stellen als ubermens. Dat is er in geslopen in al die tijd anders zou ik het niet gered hebben.
En ik ben trots op mezelf dat ik dus boven z'n mindspelletjes sta maar ik zou willen huilen/krijsen mezelf willen laten gaan.
En als het komt (zoals nu, zit hier na maanden weer eens te huilen) moet ik me inhouden omdat ik dan bang ben dat ik het naar hem toe laat zien. Hij mag het niet weten want dit kan dan weer reden zijn om me meer pijn te doen, contact enz enz.
Uit praten is niet mogelijk, tienduizend keer geprobeert zelfs toen ik de feiten wist.
Praat er volop over met omgeving vind daar de erkenning omdat ik er gelukkig altijd open in ben geweest.
Zelfs therapie.
En dit alles heeft me wel sterk gemaakt....maar ik wil verder, vrolijk zijn (heb een heel vrolijk spontaan karakter), ik wil niet zo'n koud verbitterd mens zijn. Iemand die snel geiriteerd is.
Ik isoleer mezelf niet, doe leuke dingen maar het lijkt de glans verloren te hebben, het boeit me allemaal zo weinig.
Herkent iemand dit? Wat kan ik nog meer doen dan wat ik doe als sterk zijn en niet naar dat "stomme" hart luistern?
Misschien dat dat ook mee speelt maar gistern werdt het me ineens zo duidelijk,,,ik ben los maar ik sta stil of lijkt het zo( stuurde pas weer lief maar verwarrend berichtje)??
Het woord verbitterd kwam in me op, sta geen gevoel meer toe, ben somber. Ook voor m'n omgeving ben ik volgens mij vaak niet aangenaam. Ik help maar ik sta de bijbehorende emotie niet toe. Ben koud maar doortastend in oplossingen . Raak geiriteerd van kleine dingen.
In los bedoel ik,,ik sta het niet meer toe, ga er niet op in maar het doet me zo'n pijn. Want ook al weet ik de feiten,,m'n hart is nog steeds kwetsbaar (dat heeft nog altijd stille hoop).
Ik lijk me op te stellen als ubermens. Dat is er in geslopen in al die tijd anders zou ik het niet gered hebben.
En ik ben trots op mezelf dat ik dus boven z'n mindspelletjes sta maar ik zou willen huilen/krijsen mezelf willen laten gaan.
En als het komt (zoals nu, zit hier na maanden weer eens te huilen) moet ik me inhouden omdat ik dan bang ben dat ik het naar hem toe laat zien. Hij mag het niet weten want dit kan dan weer reden zijn om me meer pijn te doen, contact enz enz.
Uit praten is niet mogelijk, tienduizend keer geprobeert zelfs toen ik de feiten wist.
Praat er volop over met omgeving vind daar de erkenning omdat ik er gelukkig altijd open in ben geweest.
Zelfs therapie.
En dit alles heeft me wel sterk gemaakt....maar ik wil verder, vrolijk zijn (heb een heel vrolijk spontaan karakter), ik wil niet zo'n koud verbitterd mens zijn. Iemand die snel geiriteerd is.
Ik isoleer mezelf niet, doe leuke dingen maar het lijkt de glans verloren te hebben, het boeit me allemaal zo weinig.
Herkent iemand dit? Wat kan ik nog meer doen dan wat ik doe als sterk zijn en niet naar dat "stomme" hart luistern?
woensdag 24 maart 2010 om 22:49
jufdoortje,,heeft ook te maken met instickt gevoel. Zo'n oergevoel in je wat je ook hebt als je iemand leert kennen.
Is te vertrouwen of niet, het voelt niet goed en dat is nu juist bij hem dus andersom.
Alles spreekt tegen maar dat gevoel blijft.
En dat maakt het zo moelijk omdat ik zo niet kan luisteren naar mezelf.
Maar misschien is het zoals je aanhaalt,,ik maak een verspreking en vertaal ik dingen uit mezelf verkeerd.
Is te vertrouwen of niet, het voelt niet goed en dat is nu juist bij hem dus andersom.
Alles spreekt tegen maar dat gevoel blijft.
En dat maakt het zo moelijk omdat ik zo niet kan luisteren naar mezelf.
Maar misschien is het zoals je aanhaalt,,ik maak een verspreking en vertaal ik dingen uit mezelf verkeerd.
donderdag 25 maart 2010 om 09:40
Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen hoe ik dat zie, maar ik doe een poging:
Er komt toch iets in jou in opstand tegen de hele situatie?
Waarom denk je dat dát je verstand is?
Zou het niet zo kunnen zijn dat dát nou juist jouw innerlijke stem/hart is? (die verspreking wijst in die richting: je weet blijkbaar ergens van binnen: mijn hart lijkt me te vertellen......)
Dat gevoel blijft, zeg je..........
Maar zou het niet kunnen zijn dat die gevoelens worden veroorzaakt door allerlei dingen die je verstand bedenkt?
Als je alles (onzekerheden, dingen die je in het verleden meegemaakt hebt, teleurstellingen, schreeuwerig verstand: ik wil gelukkig zijn, ik wil me er niet meer.... etc. etc.) van je af zou kunnen pellen en alleen je zuivere gevoel zou overblijven.......
.....dan zou je hart echt kunnen spreken.
Maar door allerlei zaken zit er een enorme ruis over die innerlijke stem, denk ik.
Maar soms, ineens(!?) piept die innerlijke stem door die mist:
in de vorm van een droom of een 'gekke' verspreking.
Er komt toch iets in jou in opstand tegen de hele situatie?
Waarom denk je dat dát je verstand is?
Zou het niet zo kunnen zijn dat dát nou juist jouw innerlijke stem/hart is? (die verspreking wijst in die richting: je weet blijkbaar ergens van binnen: mijn hart lijkt me te vertellen......)
Dat gevoel blijft, zeg je..........
Maar zou het niet kunnen zijn dat die gevoelens worden veroorzaakt door allerlei dingen die je verstand bedenkt?
Als je alles (onzekerheden, dingen die je in het verleden meegemaakt hebt, teleurstellingen, schreeuwerig verstand: ik wil gelukkig zijn, ik wil me er niet meer.... etc. etc.) van je af zou kunnen pellen en alleen je zuivere gevoel zou overblijven.......
.....dan zou je hart echt kunnen spreken.
Maar door allerlei zaken zit er een enorme ruis over die innerlijke stem, denk ik.
Maar soms, ineens(!?) piept die innerlijke stem door die mist:
in de vorm van een droom of een 'gekke' verspreking.
vrijdag 26 maart 2010 om 10:52
Heb over je berichtje nagedacht en denk dat je misschien wel gelijk hebt. Door de jaren heen is hij belangrijk geworden, z'n leugens ontrafelen, wat is waar , wat is niet waar.
Waar vind ik dat hij verantwoordelijk is en waar lijkt het z'n verantwoording niet te zijn.
Ik ben zo bezig met op mezelf te letten, geen fouten te maken, op de juiste momenten ingang bij hem te vinden.
Dat ik waarschijnlijk inderdaad niet eens meer m'n eigen hart hoor. Hij manipuleert zo verschrikkelijk dat het soms lijkt of hij brainwased. Dat kost verschrikkelijk veel energie om dan helder te blijven.
Er is nu weer afstand en ben weer wat door de pijn heen. En moet echt proberen vast te houden aan geen persooonlijk contact.
Want was bijna weer de achtbaan in..
Waar vind ik dat hij verantwoordelijk is en waar lijkt het z'n verantwoording niet te zijn.
Ik ben zo bezig met op mezelf te letten, geen fouten te maken, op de juiste momenten ingang bij hem te vinden.
Dat ik waarschijnlijk inderdaad niet eens meer m'n eigen hart hoor. Hij manipuleert zo verschrikkelijk dat het soms lijkt of hij brainwased. Dat kost verschrikkelijk veel energie om dan helder te blijven.
Er is nu weer afstand en ben weer wat door de pijn heen. En moet echt proberen vast te houden aan geen persooonlijk contact.
Want was bijna weer de achtbaan in..
