Relaties
alle pijlers
Vastgedraaid
woensdag 16 september 2009 om 11:13
Ik heb er zolang over gedaan, denken of ik m'n verhaal wel of niet zou posten... Maar goed, ik doe het, want ik ben moe van alles, weet het niet meer en kan jullie mening/advies erg goed gebruiken.
Ik voel me vastgedraaid.
My story:
10 jaar geleden man-lief leren kennen, getrouwd, 7 jaar geleden zoon-lief geboren. Zoon bleek uiteindelijk het Syndroom van Asperger te hebben i.c.m. ADHD. Sinds vorig jaar krijgt hij medicatie en gaat het beter. Het waren 7 zware jaren. In die jaren zijn man en ik uit elkaar gegroeid. Man kan/wil niet best communiceren. 'Vroeger' werd dit gecompenseerd met andere vormen van contact: humor, sex enz. Ik heb altijd geprobeerd om aan onze zorgen een positieve draai te geven. Als het zwaar was, toch proberen iets leuks te doen, toch proberen om het onderlinge contact te behouden. Het initiatief voor sex moest meestal ook van mijn kant komen. Hij heeft aangegeven dat er sinds de geboorte van zoon bijna geen ruimte meer voor mij is bij hem. Een jaar geleden heb ik hem gevraagd om in relatietherapie te gaan. Hij wilde niet, vond dat we het zelf wel konden. Ik was het daar niet mee eens. Een aantal maanden geleden zag hij in dat we het tóch niet zelf konden en stemde hij toe. Tot nu toe heeft het niet veel opgeleverd.
De bonus-complicatie:
Bijna 2 jaar geleden heb ik iemand leren kennen die een goede vriend werd. Waar ik goed mee klik, maar die ik verder qua uiterlijk (hoe oppervlakkig) niet heel byzonder vind. Tóch is er stront aan de knikker, want ik krijg sinds 1,5 jaar knikkende knieën van hem. Ik heb het weggestopt, ontkend enz., maar het gevoel blíjft. Ik heb het 9 maanden geleden bespreekbaar gemaakt met 'goede vriend' en hij blijkt ook veel (meer dan vriendschap) voor mij te voelen. Man-lief weet van niets en ik voel me oer-slecht.
De afgelopen ruim 1,5 jaar heb ik doorgebracht met piekeren: wat nu? Man-lief houdt van me, ik hou van de man die hij ± 5 jaar geleden was, tóch: man-lief is zorgzaam en lief, houdt van me, is de vader van mijn kind, wil het beste voor mijn kind, gun man-lief ook het beste, ik moet af van kriebels in buik, contact verbreken met beste vriendje? word toch steeds weer naar hem toe getrokken. Kortom, ik word knettergek van de situatie en mezelf.
De laaste weken praat man-lief praktisch helemaal niet meer met me, zegt dat hij alleen maar dichtslaat. Ik heb hem de afgelopen 2 jaren meerdere keren gevraagd om hulp te gaan zoeken voor het probleem met communiceren, waar hij niks op uit deed. 1,5 week geleden hebben we zo'n beetje besproken dat we er niet uitkomen en dat het waarschijnlijk beter is om uit elkaar te gaan. Gisteren meldde hij dat hij een afspraak had gemaakt om met de therapeut te gaan praten over zijn praat-probleem.
Huh? Hij heeft 2 jaar de tijd gehad om te laten zien dat hij mee wou werken aan het repareren van ons huwelijk en nú gaat hij erover praten? Nu, na me 2 weken te tergen door niet te praten.
Ik ben in de war. I don't get it. Ik ben zo moe van alle gedoe. Ik zou zo graag weer een beetje het gevoel willen hebben dat ik leef, er toe doe, warmte willen voelen, genieten.
Dit is mijn soap in een notendop.
Zien jullie er een gat in? Zo'n gat waar licht uit tevoorschijn komt?
Ik voel me vastgedraaid.
My story:
10 jaar geleden man-lief leren kennen, getrouwd, 7 jaar geleden zoon-lief geboren. Zoon bleek uiteindelijk het Syndroom van Asperger te hebben i.c.m. ADHD. Sinds vorig jaar krijgt hij medicatie en gaat het beter. Het waren 7 zware jaren. In die jaren zijn man en ik uit elkaar gegroeid. Man kan/wil niet best communiceren. 'Vroeger' werd dit gecompenseerd met andere vormen van contact: humor, sex enz. Ik heb altijd geprobeerd om aan onze zorgen een positieve draai te geven. Als het zwaar was, toch proberen iets leuks te doen, toch proberen om het onderlinge contact te behouden. Het initiatief voor sex moest meestal ook van mijn kant komen. Hij heeft aangegeven dat er sinds de geboorte van zoon bijna geen ruimte meer voor mij is bij hem. Een jaar geleden heb ik hem gevraagd om in relatietherapie te gaan. Hij wilde niet, vond dat we het zelf wel konden. Ik was het daar niet mee eens. Een aantal maanden geleden zag hij in dat we het tóch niet zelf konden en stemde hij toe. Tot nu toe heeft het niet veel opgeleverd.
De bonus-complicatie:
Bijna 2 jaar geleden heb ik iemand leren kennen die een goede vriend werd. Waar ik goed mee klik, maar die ik verder qua uiterlijk (hoe oppervlakkig) niet heel byzonder vind. Tóch is er stront aan de knikker, want ik krijg sinds 1,5 jaar knikkende knieën van hem. Ik heb het weggestopt, ontkend enz., maar het gevoel blíjft. Ik heb het 9 maanden geleden bespreekbaar gemaakt met 'goede vriend' en hij blijkt ook veel (meer dan vriendschap) voor mij te voelen. Man-lief weet van niets en ik voel me oer-slecht.
De afgelopen ruim 1,5 jaar heb ik doorgebracht met piekeren: wat nu? Man-lief houdt van me, ik hou van de man die hij ± 5 jaar geleden was, tóch: man-lief is zorgzaam en lief, houdt van me, is de vader van mijn kind, wil het beste voor mijn kind, gun man-lief ook het beste, ik moet af van kriebels in buik, contact verbreken met beste vriendje? word toch steeds weer naar hem toe getrokken. Kortom, ik word knettergek van de situatie en mezelf.
De laaste weken praat man-lief praktisch helemaal niet meer met me, zegt dat hij alleen maar dichtslaat. Ik heb hem de afgelopen 2 jaren meerdere keren gevraagd om hulp te gaan zoeken voor het probleem met communiceren, waar hij niks op uit deed. 1,5 week geleden hebben we zo'n beetje besproken dat we er niet uitkomen en dat het waarschijnlijk beter is om uit elkaar te gaan. Gisteren meldde hij dat hij een afspraak had gemaakt om met de therapeut te gaan praten over zijn praat-probleem.
Huh? Hij heeft 2 jaar de tijd gehad om te laten zien dat hij mee wou werken aan het repareren van ons huwelijk en nú gaat hij erover praten? Nu, na me 2 weken te tergen door niet te praten.
Ik ben in de war. I don't get it. Ik ben zo moe van alle gedoe. Ik zou zo graag weer een beetje het gevoel willen hebben dat ik leef, er toe doe, warmte willen voelen, genieten.
Dit is mijn soap in een notendop.
Zien jullie er een gat in? Zo'n gat waar licht uit tevoorschijn komt?
woensdag 16 september 2009 om 11:17
Ik zie er zeker wel een gat in. Je man is nu pas wakker geschud en ziet in dat ie echt wat hulp nodig heeft bij het communiceren. Beter laat dan nooit!
Ik denk dat als jouw man weer een beetje wordt zoals hij was, dat jij er toch weer positief in mee kunt gaan.
Die knikkende knieen zijn logisch, als je zoveel ellende hebt gehad is het natuurlijk een zaligheid om een soort verliefdheid te voelen. Het geeft je energie en positiviteit. Aan de andere kant is het slopend omdat je niet weet wat je er mee moet.
Ik zou - als ik jou was - de therapie van manlief stimuleren en afwachten.
Ik denk dat als jouw man weer een beetje wordt zoals hij was, dat jij er toch weer positief in mee kunt gaan.
Die knikkende knieen zijn logisch, als je zoveel ellende hebt gehad is het natuurlijk een zaligheid om een soort verliefdheid te voelen. Het geeft je energie en positiviteit. Aan de andere kant is het slopend omdat je niet weet wat je er mee moet.
Ik zou - als ik jou was - de therapie van manlief stimuleren en afwachten.
woensdag 16 september 2009 om 11:19
Als eerste en aller-allerbelangrijkste is dat je moet uitvinden wat voor jou belangrijk is. Je hebt 2 keuzes:
1, je blijft bij je man, met de bedoeling om je huwelijk te redden, sámen met je man.
2; je gaat scheiden, en probeert het na verloop van tijd wellicht met de vriend.
Als je voor 1 gaat kiezen is het onvermijdelijk dat je afscheid moet nemen van de vriend.
woensdag 16 september 2009 om 11:34
Ja, ik mag het hier niet schrijven want ik mag niet met etiketjes rondstrooien maar ik lees tóch een beetje dat je man óok een asperger, pddnos achtig type zou kunnen zijn.
Niet praten, ook niet in relatietherapie en als het zwaard van damocles boven hem hangt (lees: hij raakt je kwijt) gaat hij stappen ondernemen.
In relatietherapie gaan terwijl jouw hartje een ander toebehoort gaat niet werken. Bedenk voor jezelf of dit wel helemaal eerlijk is naar je man toe.
Je zult een knoop doo rmoeten hangen... zie de 2 keuzes die Sarah voor je geschetst heeft.
Het is niét makkelijk. Heel veel succes!
Niet praten, ook niet in relatietherapie en als het zwaard van damocles boven hem hangt (lees: hij raakt je kwijt) gaat hij stappen ondernemen.
In relatietherapie gaan terwijl jouw hartje een ander toebehoort gaat niet werken. Bedenk voor jezelf of dit wel helemaal eerlijk is naar je man toe.
Je zult een knoop doo rmoeten hangen... zie de 2 keuzes die Sarah voor je geschetst heeft.
Het is niét makkelijk. Heel veel succes!
woensdag 16 september 2009 om 13:03
quote:haaasje schreef op 16 september 2009 @ 11:34:
Ja, ik mag het hier niet schrijven want ik mag niet met etiketjes rondstrooien maar ik lees tóch een beetje dat je man óok een asperger, pddnos achtig type zou kunnen zijn.
Dat was ook mijn eerste gedachte Haaasje. Misschien moet man zich ook eens laten testen?
Ja, ik mag het hier niet schrijven want ik mag niet met etiketjes rondstrooien maar ik lees tóch een beetje dat je man óok een asperger, pddnos achtig type zou kunnen zijn.
Dat was ook mijn eerste gedachte Haaasje. Misschien moet man zich ook eens laten testen?
woensdag 16 september 2009 om 13:22
wat is jouw aandeel, want "hij deugt niet en dus heb ik een rothuwelijk en dus is het heel begrijpelijk dat ik het buiten de deur zoek" is zo makkelijk....
Jouw man en kinderen verdienen beter. Je zal moeten kijken naar je eigen aandeel en eerlijk zijn, en zolang jij contact houdt met die verliefdheid krijg je gezin geen eerlijke kans
Jouw man en kinderen verdienen beter. Je zal moeten kijken naar je eigen aandeel en eerlijk zijn, en zolang jij contact houdt met die verliefdheid krijg je gezin geen eerlijke kans
woensdag 16 september 2009 om 13:25
Wow, zo snel deze mooie reacties, thanx!
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Dat ik moet kiezen is een feit. Ik heb de afgelopen jaren ook echt het gevoel gehad dat ik mijn huwelijk wou redden en heb me daar ook actief voor ingezet. Door te praten, door aan te geven waar de schoen wringt, door positief te blijven en ook door het gevoel naar 'vriendje' zo weinig mogelijk toe te staan.
Dat hij Asperger-trekjes heeft, heb ik ook aan gedacht. Sterker nog, ik heb het gister nogmaals met hem besproken en gevraagd of het niet een goed idee was om zich te laten testen. Zijn antwoord was: dat heb jij toch ook... De therapeut zei een aantal weken geleden dat de meeste mannen Asperger-trekken vertonen...
Ik hou nog van hem, maar anders dan toen. Toen hadden we een intiemere band, waren we betere vrienden, hadden we meer begrip voor elkaar. Ik heb de laatste ± 4 jaren enorm geknokt voor onze relatie, om ons gezin in stand te houden.
Ik heb me jaren weggecijferd. Hij zei vorig jaar dat hij had onderschat hoe ik er al die jaren bij-in was geschoten.
Ook is het zo dat hij 2 jaar geleden van baan is veranderd en daar is ook een boel ellende mee begonnen. Hij had het gevoel dat hij zekerheid kwijt was, qua werk. Ook gaf hij aan dat hij sinds die tijd minder van mij kan hebben. Sinds de geboorte van zoon heb ik bijvoorbeeld last van PMS, hij gaf gisteren weer aan dat hij dat niet kan handelen. Hij gaf aan dat hij de laatste jaren sowieso te moeilijk vindt, mij te moeilijk vindt, de drukte van ons gezin lastig vindt. Ik doe m'n best om het zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar merk dat ik er zo af en toe toch ook een beetje pissig van wordt. Ik vind dan dat het is zoals het is en dat je daar het beste van moet maken.
Het voelt soms alsof ik er geen vertrouwen meer in heb, de moed heb opgegeven. Maar tegelijkertijd doet dat zóveel pijn en verdriet...
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Dat ik moet kiezen is een feit. Ik heb de afgelopen jaren ook echt het gevoel gehad dat ik mijn huwelijk wou redden en heb me daar ook actief voor ingezet. Door te praten, door aan te geven waar de schoen wringt, door positief te blijven en ook door het gevoel naar 'vriendje' zo weinig mogelijk toe te staan.
Dat hij Asperger-trekjes heeft, heb ik ook aan gedacht. Sterker nog, ik heb het gister nogmaals met hem besproken en gevraagd of het niet een goed idee was om zich te laten testen. Zijn antwoord was: dat heb jij toch ook... De therapeut zei een aantal weken geleden dat de meeste mannen Asperger-trekken vertonen...
Ik hou nog van hem, maar anders dan toen. Toen hadden we een intiemere band, waren we betere vrienden, hadden we meer begrip voor elkaar. Ik heb de laatste ± 4 jaren enorm geknokt voor onze relatie, om ons gezin in stand te houden.
Ik heb me jaren weggecijferd. Hij zei vorig jaar dat hij had onderschat hoe ik er al die jaren bij-in was geschoten.
Ook is het zo dat hij 2 jaar geleden van baan is veranderd en daar is ook een boel ellende mee begonnen. Hij had het gevoel dat hij zekerheid kwijt was, qua werk. Ook gaf hij aan dat hij sinds die tijd minder van mij kan hebben. Sinds de geboorte van zoon heb ik bijvoorbeeld last van PMS, hij gaf gisteren weer aan dat hij dat niet kan handelen. Hij gaf aan dat hij de laatste jaren sowieso te moeilijk vindt, mij te moeilijk vindt, de drukte van ons gezin lastig vindt. Ik doe m'n best om het zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar merk dat ik er zo af en toe toch ook een beetje pissig van wordt. Ik vind dan dat het is zoals het is en dat je daar het beste van moet maken.
Het voelt soms alsof ik er geen vertrouwen meer in heb, de moed heb opgegeven. Maar tegelijkertijd doet dat zóveel pijn en verdriet...
woensdag 16 september 2009 om 13:36
Meds, ook bedankt voor je bijdrage.
Even ter verduidelijking: mijn man deugt wél. Hij is o.a. namelijk erg zorgzaam en een leuke vader. Ook is het geen 'rothuwelijk'. We hebben loodzware jaren achter de rug en dat heeft zo z'n gevolgen gehad.
De communicatie wás al niet goed vóór ik het vriendje ontmoette, toen hadden we trouwens ook al een aantal jaren een moeizame intieme relatie.
Verder zal ik nóg eens beter naar mijn aandeel kijken, bedankt voor de tip.
Voor de goede orde: ik sex niet buiten de deur .
Even ter verduidelijking: mijn man deugt wél. Hij is o.a. namelijk erg zorgzaam en een leuke vader. Ook is het geen 'rothuwelijk'. We hebben loodzware jaren achter de rug en dat heeft zo z'n gevolgen gehad.
De communicatie wás al niet goed vóór ik het vriendje ontmoette, toen hadden we trouwens ook al een aantal jaren een moeizame intieme relatie.
Verder zal ik nóg eens beter naar mijn aandeel kijken, bedankt voor de tip.
Voor de goede orde: ik sex niet buiten de deur .
woensdag 16 september 2009 om 13:37
quote:Jessica1 schreef op 16 september 2009 @ 13:25:
Wow, zo snel deze mooie reacties, thanx!
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Dat ik moet kiezen is een feit. Ik heb de afgelopen jaren ook echt het gevoel gehad dat ik mijn huwelijk wou redden en heb me daar ook actief voor ingezet. Door te praten, door aan te geven waar de schoen wringt, door positief te blijven en ook door het gevoel naar 'vriendje' zo weinig mogelijk toe te staan. Je hebt je niet echt ingezet door je vriendje op de achtergrond te houden. Je hebt in feite een vluchtweg gecreëerd en dat heeft voorkomen dat je volledig met overgave vocht voor je huwelijk. Bovendien heb je een leugen gecreëerd.
Dat hij Asperger-trekjes heeft, heb ik ook aan gedacht. Sterker nog, ik heb het gister nogmaals met hem besproken en gevraagd of het niet een goed idee was om zich te laten testen. Zijn antwoord was: dat heb jij toch ook... De therapeut zei een aantal weken geleden dat de meeste mannen Asperger-trekken vertonen...
Klopt, het heeft niet zoveel zin om je man te gaan psychologiseren. Jij bent geen psycholoog. Daarnaast is het natuurlijk een makkelijke afleiding om de schuld bij hem neer te leggen. Als je dat kan doen, dan kan je straks ook verantwoorden dat je een nieuw vriendje hebt. "want met jou is immers niks mis". Maar het is een leugen, alle shit in jullie relaties daar ben jij voor minstens 50% verantwoordelijk voor.
Ik hou nog van hem, maar anders dan toen. Toen hadden we een intiemere band, waren we betere vrienden, hadden we meer begrip voor elkaar. Ik heb de laatste ± 4 jaren enorm geknokt voor onze relatie, om ons gezin in stand te houden. Dit is al de tweede keer dat je dit zegt, wie wil je overtuigen?
Ik heb me jaren weggecijferd. Hij zei vorig jaar dat hij had onderschat hoe ik er al die jaren bij-in was geschoten.
Tja dat heb je toch echt zelf gedaan, daar kan je je man niet de schuld van geven. En in hoeverre is hij er bij ingeschoten? Jij ging nota bene voor intimiteit naar een ander.
Ook is het zo dat hij 2 jaar geleden van baan is veranderd en daar is ook een boel ellende mee begonnen. Hij had het gevoel dat hij zekerheid kwijt was, qua werk. Ook gaf hij aan dat hij sinds die tijd minder van mij kan hebben. Sinds de geboorte van zoon heb ik bijvoorbeeld last van PMS, hij gaf gisteren weer aan dat hij dat niet kan handelen. Hij gaf aan dat hij de laatste jaren sowieso te moeilijk vindt, mij te moeilijk vindt, de drukte van ons gezin lastig vindt. Ik doe m'n best om het zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar merk dat ik er zo af en toe toch ook een beetje pissig van wordt. Ik vind dan dat het is zoals het is en dat je daar het beste van moet maken.
Ja en heb jij dat ook gedaan? Of gelden die regels alleen voor hem?
Het voelt soms alsof ik er geen vertrouwen meer in heb, de moed heb opgegeven. Maar tegelijkertijd doet dat zóveel pijn en verdriet...Maar niet zoveel verdriet dat je een nieuwe scharrel alvast warmzet. Moet je nagaan hoeveel verdriet dat voor je man en je kinderen zou betekenen
Wow, zo snel deze mooie reacties, thanx!
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Dat ik moet kiezen is een feit. Ik heb de afgelopen jaren ook echt het gevoel gehad dat ik mijn huwelijk wou redden en heb me daar ook actief voor ingezet. Door te praten, door aan te geven waar de schoen wringt, door positief te blijven en ook door het gevoel naar 'vriendje' zo weinig mogelijk toe te staan. Je hebt je niet echt ingezet door je vriendje op de achtergrond te houden. Je hebt in feite een vluchtweg gecreëerd en dat heeft voorkomen dat je volledig met overgave vocht voor je huwelijk. Bovendien heb je een leugen gecreëerd.
Dat hij Asperger-trekjes heeft, heb ik ook aan gedacht. Sterker nog, ik heb het gister nogmaals met hem besproken en gevraagd of het niet een goed idee was om zich te laten testen. Zijn antwoord was: dat heb jij toch ook... De therapeut zei een aantal weken geleden dat de meeste mannen Asperger-trekken vertonen...
Klopt, het heeft niet zoveel zin om je man te gaan psychologiseren. Jij bent geen psycholoog. Daarnaast is het natuurlijk een makkelijke afleiding om de schuld bij hem neer te leggen. Als je dat kan doen, dan kan je straks ook verantwoorden dat je een nieuw vriendje hebt. "want met jou is immers niks mis". Maar het is een leugen, alle shit in jullie relaties daar ben jij voor minstens 50% verantwoordelijk voor.
Ik hou nog van hem, maar anders dan toen. Toen hadden we een intiemere band, waren we betere vrienden, hadden we meer begrip voor elkaar. Ik heb de laatste ± 4 jaren enorm geknokt voor onze relatie, om ons gezin in stand te houden. Dit is al de tweede keer dat je dit zegt, wie wil je overtuigen?
Ik heb me jaren weggecijferd. Hij zei vorig jaar dat hij had onderschat hoe ik er al die jaren bij-in was geschoten.
Tja dat heb je toch echt zelf gedaan, daar kan je je man niet de schuld van geven. En in hoeverre is hij er bij ingeschoten? Jij ging nota bene voor intimiteit naar een ander.
Ook is het zo dat hij 2 jaar geleden van baan is veranderd en daar is ook een boel ellende mee begonnen. Hij had het gevoel dat hij zekerheid kwijt was, qua werk. Ook gaf hij aan dat hij sinds die tijd minder van mij kan hebben. Sinds de geboorte van zoon heb ik bijvoorbeeld last van PMS, hij gaf gisteren weer aan dat hij dat niet kan handelen. Hij gaf aan dat hij de laatste jaren sowieso te moeilijk vindt, mij te moeilijk vindt, de drukte van ons gezin lastig vindt. Ik doe m'n best om het zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar merk dat ik er zo af en toe toch ook een beetje pissig van wordt. Ik vind dan dat het is zoals het is en dat je daar het beste van moet maken.
Ja en heb jij dat ook gedaan? Of gelden die regels alleen voor hem?
Het voelt soms alsof ik er geen vertrouwen meer in heb, de moed heb opgegeven. Maar tegelijkertijd doet dat zóveel pijn en verdriet...Maar niet zoveel verdriet dat je een nieuwe scharrel alvast warmzet. Moet je nagaan hoeveel verdriet dat voor je man en je kinderen zou betekenen
woensdag 16 september 2009 om 13:39
quote:Jessica1 schreef op 16 september 2009 @ 13:36:
Meds, ook bedankt voor je bijdrage.
Even ter verduidelijking: mijn man deugt wél. Hij is o.a. namelijk erg zorgzaam en een leuke vader. Ook is het geen 'rothuwelijk'. We hebben loodzware jaren achter de rug en dat heeft zo z'n gevolgen gehad.
De communicatie wás al niet goed vóór ik het vriendje ontmoette, toen hadden we trouwens ook al een aantal jaren een moeizame intieme relatie.
Verder zal ik nóg eens beter naar mijn aandeel kijken, bedankt voor de tip.
Voor de goede orde: ik sex niet buiten de deur .Nee dat had ik ook niet begrepen. Maar je bent wel verliefd, je bespreekt je relatiedingen met hem en hebt met hem over je verliefdheid gesproken bovendien spreek je nog steeds met hem af. Dat betekent dat je je intimiteit buiten de deur zoekt. Je moet met je man praten over je gevoelens niet met deze vreemde, hij heeft er niks mee te maken
Meds, ook bedankt voor je bijdrage.
Even ter verduidelijking: mijn man deugt wél. Hij is o.a. namelijk erg zorgzaam en een leuke vader. Ook is het geen 'rothuwelijk'. We hebben loodzware jaren achter de rug en dat heeft zo z'n gevolgen gehad.
De communicatie wás al niet goed vóór ik het vriendje ontmoette, toen hadden we trouwens ook al een aantal jaren een moeizame intieme relatie.
Verder zal ik nóg eens beter naar mijn aandeel kijken, bedankt voor de tip.
Voor de goede orde: ik sex niet buiten de deur .Nee dat had ik ook niet begrepen. Maar je bent wel verliefd, je bespreekt je relatiedingen met hem en hebt met hem over je verliefdheid gesproken bovendien spreek je nog steeds met hem af. Dat betekent dat je je intimiteit buiten de deur zoekt. Je moet met je man praten over je gevoelens niet met deze vreemde, hij heeft er niks mee te maken
woensdag 16 september 2009 om 14:06
Je hebt je niet echt ingezet door je vriendje op de achtergrond te houden. Je hebt in feite een vluchtweg gecreëerd en dat heeft voorkomen dat je volledig met overgave vocht voor je huwelijk. Bovendien heb je een leugen gecreëerd.
Ik denk dat je daar deels gelijk in hebt. Dat geldt echter níet voor de periode ervóór.
Klopt, het heeft niet zoveel zin om je man te gaan psychologiseren. Jij bent geen psycholoog. Daarnaast is het natuurlijk een makkelijke afleiding om de schuld bij hem neer te leggen. Als je dat kan doen, dan kan je straks ook verantwoorden dat je een nieuw vriendje hebt. "want met jou is immers niks mis". Maar het is een leugen, alle shit in jullie relaties daar ben jij voor minstens 50% verantwoordelijk voor.
Ik heb niet de intentie om een afleiding te creëren. Ik ontken mijn aandeel niet, ik heb verstand en een geweten.
Tja dat heb je toch echt zelf gedaan, daar kan je je man niet de schuld van geven. En in hoeverre is hij er bij ingeschoten? Jij ging nota bene voor intimiteit naar een ander.
Dit deel heeft betrekking op de jaren vóór ik 'vriendje' kende. Ik ging toen dus niet voor intimiteit naar een ander. Klopt, mezelf wegcijferen heb ik zelf gedaan, maar een beetje meer steun zou mooi zijn geweest.
Ja en heb jij dat ook gedaan? Of gelden die regels alleen voor hem?
Ja, dat heb ik ook gedaan, die regels gelden dus zeker ook voor mij.
Maar niet zoveel verdriet dat je een nieuwe scharrel alvast warmzet. Moet je nagaan hoeveel verdriet dat voor je man en je kinderen zou betekenen
Daar ben ik me enorm van bewust. Om die reden ben ik ook zo vastgedraaid. Ik wil mijn man, kind (en mezelf) niet het verdriet van deze situatie (meer) aandoen.
Nee dat had ik ook niet begrepen. Maar je bent wel verliefd, je bespreekt je relatiedingen met hem en hebt met hem over je verliefdheid gesproken bovendien spreek je nog steeds met hem af. Dat betekent dat je je intimiteit buiten de deur zoekt. Je moet met je man praten over je gevoelens niet met deze vreemde, hij heeft er niks mee te maken
Klopt, dit moet ik met mijn man bespreken. Dit heb ik ook vele malen geprobeerd. Helaas krijg ik weinig respons, wordt er geen actie ondernomen en verandert er weinig tot niks. Het is fijn om met iemand te kunnen praten (vriend of vriendin) en ook werkelijk een gesprek te hebben, waarbij je tot inzichten/oplossingen kunt komen. Dit zou ik ook graag in mijn relatie hebben.
Ik denk dat je daar deels gelijk in hebt. Dat geldt echter níet voor de periode ervóór.
Klopt, het heeft niet zoveel zin om je man te gaan psychologiseren. Jij bent geen psycholoog. Daarnaast is het natuurlijk een makkelijke afleiding om de schuld bij hem neer te leggen. Als je dat kan doen, dan kan je straks ook verantwoorden dat je een nieuw vriendje hebt. "want met jou is immers niks mis". Maar het is een leugen, alle shit in jullie relaties daar ben jij voor minstens 50% verantwoordelijk voor.
Ik heb niet de intentie om een afleiding te creëren. Ik ontken mijn aandeel niet, ik heb verstand en een geweten.
Tja dat heb je toch echt zelf gedaan, daar kan je je man niet de schuld van geven. En in hoeverre is hij er bij ingeschoten? Jij ging nota bene voor intimiteit naar een ander.
Dit deel heeft betrekking op de jaren vóór ik 'vriendje' kende. Ik ging toen dus niet voor intimiteit naar een ander. Klopt, mezelf wegcijferen heb ik zelf gedaan, maar een beetje meer steun zou mooi zijn geweest.
Ja en heb jij dat ook gedaan? Of gelden die regels alleen voor hem?
Ja, dat heb ik ook gedaan, die regels gelden dus zeker ook voor mij.
Maar niet zoveel verdriet dat je een nieuwe scharrel alvast warmzet. Moet je nagaan hoeveel verdriet dat voor je man en je kinderen zou betekenen
Daar ben ik me enorm van bewust. Om die reden ben ik ook zo vastgedraaid. Ik wil mijn man, kind (en mezelf) niet het verdriet van deze situatie (meer) aandoen.
Nee dat had ik ook niet begrepen. Maar je bent wel verliefd, je bespreekt je relatiedingen met hem en hebt met hem over je verliefdheid gesproken bovendien spreek je nog steeds met hem af. Dat betekent dat je je intimiteit buiten de deur zoekt. Je moet met je man praten over je gevoelens niet met deze vreemde, hij heeft er niks mee te maken
Klopt, dit moet ik met mijn man bespreken. Dit heb ik ook vele malen geprobeerd. Helaas krijg ik weinig respons, wordt er geen actie ondernomen en verandert er weinig tot niks. Het is fijn om met iemand te kunnen praten (vriend of vriendin) en ook werkelijk een gesprek te hebben, waarbij je tot inzichten/oplossingen kunt komen. Dit zou ik ook graag in mijn relatie hebben.
woensdag 16 september 2009 om 14:32
quote:Jessica1 schreef op 16 september 2009 @ 14:06:
Klopt, dit moet ik met mijn man bespreken. Dit heb ik ook vele malen geprobeerd. Helaas krijg ik weinig respons, wordt er geen actie ondernomen en verandert er weinig tot niks. Het is fijn om met iemand te kunnen praten (vriend of vriendin) en ook werkelijk een gesprek te hebben, waarbij je tot inzichten/oplossingen kunt komen. Dit zou ik ook graag in mijn relatie hebben.Met iemand praten is zeker fijn. Maar met iemand praten waar je knikkende knieën van krijgt en die jou ook wel ziet zitten, levert geen inzichten en oplossingen op maar maakt het alleen maar complexer.
Klopt, dit moet ik met mijn man bespreken. Dit heb ik ook vele malen geprobeerd. Helaas krijg ik weinig respons, wordt er geen actie ondernomen en verandert er weinig tot niks. Het is fijn om met iemand te kunnen praten (vriend of vriendin) en ook werkelijk een gesprek te hebben, waarbij je tot inzichten/oplossingen kunt komen. Dit zou ik ook graag in mijn relatie hebben.Met iemand praten is zeker fijn. Maar met iemand praten waar je knikkende knieën van krijgt en die jou ook wel ziet zitten, levert geen inzichten en oplossingen op maar maakt het alleen maar complexer.
woensdag 16 september 2009 om 14:43
En nog even over de therapie van jouw man: ik vind eigenlijk dat je ook eerlijk moet zijn over jouw knikkende knieën, voordat jouw man aan zichzelf en zijn praat-probleem gaat werken. Even heel simpel: stel hij voelt al twee jaar aan zijn water dat er 'iets' is, of dat jij niet volledig (meer) voor hem gaat, zonder dat hij dit onderbuikgevoel kan bewijzen, of zonder dat hij weet waar het vandaan komt of dat dit gevoel überhaupt hiermee te maken kan hebben, dan is het toch cru als hij dit volledig aan zichzelf gaat wijten of de enige is die gaat veranderen? Het (nieuwe) startpunt is dan toch niet fair?
woensdag 16 september 2009 om 15:12
quote:Jessica1 schreef op 16 september 2009 @ 13:25:
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Gelijk aangrijpen die kans. Zo kunnen jullie (BEIDEN!) gaan nadenken over wat jullie voor elkaar voelen en wat jullie willen.
Dan moet jij dat dus wel doen zónder contact te hebben met die ander.....
Beter laat dan nooit is inderdaad waar. Maar er is inmiddels zoveel verloren gegaan... Hij zei gisteren tegen mij dat hij zelf het idee had dat het niet meer goed komt, dat het te ver is gegaan. Ook stelde hij voor om voor de rust (voor ons allen) tijdelijk bij een vriend in te trekken.
Gelijk aangrijpen die kans. Zo kunnen jullie (BEIDEN!) gaan nadenken over wat jullie voor elkaar voelen en wat jullie willen.
Dan moet jij dat dus wel doen zónder contact te hebben met die ander.....
woensdag 16 september 2009 om 15:29
Jessica,
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.
woensdag 16 september 2009 om 15:40
Jessica, ik dacht dat mijn man ook zoiets als Asperges had en daarom niet kon communiceren. Zocht ook intimiteit bij anderen (nee, ging niet vreemd). Toen ik zelf beter leerde communiceren ipv oeverloos praten en mijn eigen rol inzag in de situatie boekten we al heel veel vooruitgang en zag ik al snel dat er met hem echt helemaal niets aan de hand is hoor. Ja, mijn man zal nooit iemand zijn die verlangend uitkijkt naar een gesprek over emoties, godzijdank.
Wij hadden een lange adem nodig maar onze relatie is nu beter dan ooit te voren.
Wij hadden een lange adem nodig maar onze relatie is nu beter dan ooit te voren.
woensdag 16 september 2009 om 16:12
En nog even over de therapie van jouw man: ik vind eigenlijk dat je ook eerlijk moet zijn over jouw knikkende knieën, voordat jouw man aan zichzelf en zijn praat-probleem gaat werken. Even heel simpel: stel hij voelt al twee jaar aan zijn water dat er 'iets' is, of dat jij niet volledig (meer) voor hem gaat, zonder dat hij dit onderbuikgevoel kan bewijzen, of zonder dat hij weet waar het vandaan komt of dat dit gevoel überhaupt hiermee te maken kan hebben, dan is het toch cru als hij dit volledig aan zichzelf gaat wijten of de enige is die gaat veranderen? Het (nieuwe) startpunt is dan toch niet fair?
Ik zou hem nooit willen vertellen dat ik knikkende knieën heb. Ik zou hem zoveel verdriet doen! Het is míjn probleem, dus ik moet het dragen. De problemen waren er al vóórdat ik het vriendje leerde kennen. Hij was in eerste instantie een vriend, toen we elkaar beter leerden kennen werden we hele goede vrienden en daarna kwamen de knietjes... Het probleem tussen man en mij bestond dus al.
Gelijk aangrijpen die kans. Zo kunnen jullie (BEIDEN!) gaan nadenken over wat jullie voor elkaar voelen en wat jullie willen.
Dan moet jij dat dus wel doen zónder contact te hebben met die ander.....
Dit is dus complex, i.v.m. zoon. Het zou te verwarrend zijn. Papa gaat weg, papa komt misschien wel weer terug. Ik denk hier nog over na. Wat zou het beste (mogelijk in deze situatie) zijn.
Jessica,
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.
Tulin, wat fijn (maar wat erg voor jou) dat je me begrijpt. Ik zou graag meer van je horen, over hoe jij het doet, wat voor wijsheden jij hebt vergaard enzo. Ik wens jou ook veel sterkte, ik weet hoe slopend het is!
Wij hadden een lange adem nodig maar onze relatie is nu beter dan ooit te voren.
Ik heb ook een erg lange adem, vind ik zelf . Ik ben hier nu al jaren mee bezig, maar ik merk dat ik aan het eind van m'n latijn raak.
Weet je wat het ook is? Wat ik soms zou willen? Heel kort door de bocht, eerlijk? Ik wil soms gewoon weer de 'hots' hebben, zoals ik voor vriendje heb maar dan legaal (en als het ff kan zou ik dat met man willen, want het minst complex). Ik weet dat dat na een aantal jaren over gaat. Maar ik heb de 'hots' niet meer voor mijn man. Ik heb jaren gevraagd om sex en het heeft geen verbetering gebracht. Het staat niet zo hoog op z'n verlanglijstje, druk met andere dingen. Maar ik wil wel weer eens gewoon ordinaire sex!
Verder wil ik me weer vrouw voelen. Ik wil óók aandacht. Vriendje laat me vrouw voelen, laat me voelen dat ik ertoe doe, dat ik de moeite waard ben. Hij geeft aan zich volledig terug te willen trekken (hoe pijnlijk ook) ten gunste van mijn gezin, ik hoef het alleen maar te zeggen.
En wat ik ook zou willen: rust in m'n lichaam/hoofd. Even niet meer zoveel zorgen, zoals de laatste 7 jaren.
Léven, genieten, lachen, sex enzzzzzz. Ja, dat klinkt vast egoïstisch, maar 'k ben wel eerlijk
.
Ik zou hem nooit willen vertellen dat ik knikkende knieën heb. Ik zou hem zoveel verdriet doen! Het is míjn probleem, dus ik moet het dragen. De problemen waren er al vóórdat ik het vriendje leerde kennen. Hij was in eerste instantie een vriend, toen we elkaar beter leerden kennen werden we hele goede vrienden en daarna kwamen de knietjes... Het probleem tussen man en mij bestond dus al.
Gelijk aangrijpen die kans. Zo kunnen jullie (BEIDEN!) gaan nadenken over wat jullie voor elkaar voelen en wat jullie willen.
Dan moet jij dat dus wel doen zónder contact te hebben met die ander.....
Dit is dus complex, i.v.m. zoon. Het zou te verwarrend zijn. Papa gaat weg, papa komt misschien wel weer terug. Ik denk hier nog over na. Wat zou het beste (mogelijk in deze situatie) zijn.
Jessica,
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.
Tulin, wat fijn (maar wat erg voor jou) dat je me begrijpt. Ik zou graag meer van je horen, over hoe jij het doet, wat voor wijsheden jij hebt vergaard enzo. Ik wens jou ook veel sterkte, ik weet hoe slopend het is!
Wij hadden een lange adem nodig maar onze relatie is nu beter dan ooit te voren.
Ik heb ook een erg lange adem, vind ik zelf . Ik ben hier nu al jaren mee bezig, maar ik merk dat ik aan het eind van m'n latijn raak.
Weet je wat het ook is? Wat ik soms zou willen? Heel kort door de bocht, eerlijk? Ik wil soms gewoon weer de 'hots' hebben, zoals ik voor vriendje heb maar dan legaal (en als het ff kan zou ik dat met man willen, want het minst complex). Ik weet dat dat na een aantal jaren over gaat. Maar ik heb de 'hots' niet meer voor mijn man. Ik heb jaren gevraagd om sex en het heeft geen verbetering gebracht. Het staat niet zo hoog op z'n verlanglijstje, druk met andere dingen. Maar ik wil wel weer eens gewoon ordinaire sex!
Verder wil ik me weer vrouw voelen. Ik wil óók aandacht. Vriendje laat me vrouw voelen, laat me voelen dat ik ertoe doe, dat ik de moeite waard ben. Hij geeft aan zich volledig terug te willen trekken (hoe pijnlijk ook) ten gunste van mijn gezin, ik hoef het alleen maar te zeggen.
En wat ik ook zou willen: rust in m'n lichaam/hoofd. Even niet meer zoveel zorgen, zoals de laatste 7 jaren.
Léven, genieten, lachen, sex enzzzzzz. Ja, dat klinkt vast egoïstisch, maar 'k ben wel eerlijk
.
woensdag 16 september 2009 om 17:08
quote:Tulin schreef op 16 september 2009 @ 15:29:
Jessica,
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.In het geval je mij er ook onder schaart; ik ken de situatie ook. En ook jouw zin die ik vetgedrukt heb gemaakt herken ik. Maar toch zul je, en Jessica ook, ooit eens een keuze moeten maken. Ondanks dat die keuze een verdomd moeilijke is.
Jessica,
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar ik wil je zeggen dat jouw situatie voor 90% de mijne is.
Een ass-kind, een man met vermoeden van, relatietherapie en een 'te' goede vriend.
En omdat iedereen hier daarover valt: die vriend heeft mij enorm geholpen. Het is gewoon erg goed voor me dat er nog ergens iemand is die mij bijzonder vindt, en die ik bijzonder vindt.
Omdat ik een aantal reacties hier vrij fel vindt (en bovendien het gevoel heb dat die voortkomen uit frustraties van de schrijfsters, en weinig met jou te maken hebben) wilde ik je graag zeggen dat ik je denk ik goed begrijp.
Sterkte.In het geval je mij er ook onder schaart; ik ken de situatie ook. En ook jouw zin die ik vetgedrukt heb gemaakt herken ik. Maar toch zul je, en Jessica ook, ooit eens een keuze moeten maken. Ondanks dat die keuze een verdomd moeilijke is.
woensdag 16 september 2009 om 17:52
Jou verhaal had ook het mijne kunnen zijn. Een kind dat Asperger heeft is ontzettend zwaar. En dan ook nog in combinatie met adhd, dat maakt het nog zwaarder. Juist dat is het hebben van een goede en fijne band met je partner heel belangrijk. Ik begrijp dat je man een lieve en fijne man is, maar hij bied je niet langer meer wat jij nodig hebt. Ik begrijp en geloof ook dat jij er alles aan doet om je huwelijk in stand te houden. Daarom ben je ook niet vreemd gegaan met je goede vriend.Ik denk dat juist door je contact met die vriend je huwelijk nog steeds standhoud. Want dat maakt je blij waardoor je in staat bent om de boel thuis aan te kunnen. Eigenlijk zou je de band die je met die vriend hebt, met je eigen man willen hebben, maar dat zit er (nog) niet in. Ik zat in een dergelijke relatie en heb alles gegeven om het gezin bij elkaar te houden. Mijn grote frustratie is nog steeds dat ik de boel niet bij elkaar heb kunnen houden. Ik begrijp je als je zegt dat je heel veel pijn en verdriet van deze situatie hebt. Ik begrijp ook dat je het woord vastgedraait gebruikt. Ik ben hulp gaan zoeken bij een psycholoog toen ik merkte dat ik niets meer voelde, of beter gezegd, ik voelde me helemaal dood van binnen en zo enorm eenzaam in de relatie. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan en dat is nog steeds een enorm goede beslissing geweest, ook voor de kinderen.
woensdag 16 september 2009 om 19:17
quote:Vl43inder schreef op 16 september 2009 @ 15:40:
Jessica, ik dacht dat mijn man ook zoiets als Asperges had en daarom niet kon communiceren. Zocht ook intimiteit bij anderen (nee, ging niet vreemd). Toen ik zelf beter leerde communiceren ipv oeverloos praten en mijn eigen rol inzag in de situatie boekten we al heel veel vooruitgang en zag ik al snel dat er met hem echt helemaal niets aan de hand is hoor. Ja, mijn man zal nooit iemand zijn die verlangend uitkijkt naar een gesprek over emoties, godzijdank.
.Hoezo godzijdank? Af en toe is het toch best prettig en soms zelfs noodzakelijk om een beetje met je geliefde te delen wat je denkt/voelt?
Jessica, ik dacht dat mijn man ook zoiets als Asperges had en daarom niet kon communiceren. Zocht ook intimiteit bij anderen (nee, ging niet vreemd). Toen ik zelf beter leerde communiceren ipv oeverloos praten en mijn eigen rol inzag in de situatie boekten we al heel veel vooruitgang en zag ik al snel dat er met hem echt helemaal niets aan de hand is hoor. Ja, mijn man zal nooit iemand zijn die verlangend uitkijkt naar een gesprek over emoties, godzijdank.
.Hoezo godzijdank? Af en toe is het toch best prettig en soms zelfs noodzakelijk om een beetje met je geliefde te delen wat je denkt/voelt?
woensdag 16 september 2009 om 19:25
quote:Bianca40 schreef op 16 september 2009 @ 11:17:
Ik zie er zeker wel een gat in. Je man is nu pas wakker geschud en ziet in dat ie echt wat hulp nodig heeft bij het communiceren. Beter laat dan nooit!
Beter laat dan nooit...........tja, ik weet het niet hoor, als je partner al geruime tijd laat blijken ergens mee te zitten, zou ik toch al even eerder wat actie hebben ondernomen.
Ik zie er zeker wel een gat in. Je man is nu pas wakker geschud en ziet in dat ie echt wat hulp nodig heeft bij het communiceren. Beter laat dan nooit!
Beter laat dan nooit...........tja, ik weet het niet hoor, als je partner al geruime tijd laat blijken ergens mee te zitten, zou ik toch al even eerder wat actie hebben ondernomen.
woensdag 16 september 2009 om 22:12
quote:CharlotteC schreef op 16 september 2009 @ 19:17:
[...]
Hoezo godzijdank? Af en toe is het toch best prettig en soms zelfs noodzakelijk om een beetje met je geliefde te delen wat je denkt/voelt?Ik geloof niet dat ik zelf gelukkig zou kunnen worden met iemand die verlangend uitkijkt naar gesprekken over emoties. Tuurlijk hebben wij gesprekken met en over emoties. Maar er zijn ook mensen die oeverloos over hun emoties kunnen wauwelen en dat nog ergens fijn vinden ook, zoals ik zelf was. Ben blij dat hij niet zo is veranderd als ik toen hoopte dus.
[...]
Hoezo godzijdank? Af en toe is het toch best prettig en soms zelfs noodzakelijk om een beetje met je geliefde te delen wat je denkt/voelt?Ik geloof niet dat ik zelf gelukkig zou kunnen worden met iemand die verlangend uitkijkt naar gesprekken over emoties. Tuurlijk hebben wij gesprekken met en over emoties. Maar er zijn ook mensen die oeverloos over hun emoties kunnen wauwelen en dat nog ergens fijn vinden ook, zoals ik zelf was. Ben blij dat hij niet zo is veranderd als ik toen hoopte dus.
donderdag 17 september 2009 om 09:15
@Turkwaas: bedankt voor je begrip! Het is inderdaad zoals je zegt, ik put kracht uit vriendje en uit m'n andere vriend(inn)en. Bij hen kan ik terecht voor een gesprek, een potje janken, een potje lachen e.d. Ook de eenzaamheid herken ik.
Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik blijkbaar niet tevreden kan zijn met de man waar ik mee getrouwd ben. Ik twijfel aan mezelf: ben ik te veeleisend enzo.
De beslissing is zó moeilijk. Mijn schikbeeld: uit elkaar gaan en telkens als ik mijn (dan ex)man zie, beseffen dat ik een fout heb gemaakt en de rest van m'n leven doorbrengen met een bloedend hart. Aan de andere kant besef ik dat ik ooit de knoop door moet hakken. Dat het kort door de bocht op 1 keus terecht komt: ik neem genoegen met hoe het nu is en hou op te mekkeren óf ik neem er geen genoegen mee en ga actie ondernemen om alles in gang te zetten.
En 'floep' daar komen de angsten weer de hoek om....
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was?
@Charlotte, dat is precies mijn punt: had eerder actie ondernomen. Je hebt een aantal jaren de tijd gehad, waarom nu?
Soms is het in een relatie nodig om te bespreken 'hoe de vlag erbij hangt', waar je allebei staat, vooral als het niet lekker loopt. Je moet tenslotte contact houden. Ik hoef geen dagelijkse therapeutische sessies, ik wil alleen graag contact, weten hoe het er voor beiden voor staat. En dan is het fijn als je een gesprek hebt en geen monoloog. Het is fijn om een reactie te krijgen, werkelijk contact te hebben.
Laatst was ik bij vriendje en ik had een zware dag. Toen ik er verder niks over zei, zei hij:"wil je 't kwijt? Wil je erover praten?" Nahhhh, dat voelde zó fijn! Gewoon dat ie het vroeg. Ik weet dat hij ook niet zal schuwen om zijn eigen mening over iets te geven of om me te vertellen dat ik onzin praat, daarom is een gesprek met hem fijn.
Anyway, Thanx meiden, ik waardeer jullie inbreng!
Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik blijkbaar niet tevreden kan zijn met de man waar ik mee getrouwd ben. Ik twijfel aan mezelf: ben ik te veeleisend enzo.
De beslissing is zó moeilijk. Mijn schikbeeld: uit elkaar gaan en telkens als ik mijn (dan ex)man zie, beseffen dat ik een fout heb gemaakt en de rest van m'n leven doorbrengen met een bloedend hart. Aan de andere kant besef ik dat ik ooit de knoop door moet hakken. Dat het kort door de bocht op 1 keus terecht komt: ik neem genoegen met hoe het nu is en hou op te mekkeren óf ik neem er geen genoegen mee en ga actie ondernemen om alles in gang te zetten.
En 'floep' daar komen de angsten weer de hoek om....
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was?
@Charlotte, dat is precies mijn punt: had eerder actie ondernomen. Je hebt een aantal jaren de tijd gehad, waarom nu?
Soms is het in een relatie nodig om te bespreken 'hoe de vlag erbij hangt', waar je allebei staat, vooral als het niet lekker loopt. Je moet tenslotte contact houden. Ik hoef geen dagelijkse therapeutische sessies, ik wil alleen graag contact, weten hoe het er voor beiden voor staat. En dan is het fijn als je een gesprek hebt en geen monoloog. Het is fijn om een reactie te krijgen, werkelijk contact te hebben.
Laatst was ik bij vriendje en ik had een zware dag. Toen ik er verder niks over zei, zei hij:"wil je 't kwijt? Wil je erover praten?" Nahhhh, dat voelde zó fijn! Gewoon dat ie het vroeg. Ik weet dat hij ook niet zal schuwen om zijn eigen mening over iets te geven of om me te vertellen dat ik onzin praat, daarom is een gesprek met hem fijn.
Anyway, Thanx meiden, ik waardeer jullie inbreng!
