Relaties
alle pijlers
Vastgedraaid
woensdag 16 september 2009 om 11:13
Ik heb er zolang over gedaan, denken of ik m'n verhaal wel of niet zou posten... Maar goed, ik doe het, want ik ben moe van alles, weet het niet meer en kan jullie mening/advies erg goed gebruiken.
Ik voel me vastgedraaid.
My story:
10 jaar geleden man-lief leren kennen, getrouwd, 7 jaar geleden zoon-lief geboren. Zoon bleek uiteindelijk het Syndroom van Asperger te hebben i.c.m. ADHD. Sinds vorig jaar krijgt hij medicatie en gaat het beter. Het waren 7 zware jaren. In die jaren zijn man en ik uit elkaar gegroeid. Man kan/wil niet best communiceren. 'Vroeger' werd dit gecompenseerd met andere vormen van contact: humor, sex enz. Ik heb altijd geprobeerd om aan onze zorgen een positieve draai te geven. Als het zwaar was, toch proberen iets leuks te doen, toch proberen om het onderlinge contact te behouden. Het initiatief voor sex moest meestal ook van mijn kant komen. Hij heeft aangegeven dat er sinds de geboorte van zoon bijna geen ruimte meer voor mij is bij hem. Een jaar geleden heb ik hem gevraagd om in relatietherapie te gaan. Hij wilde niet, vond dat we het zelf wel konden. Ik was het daar niet mee eens. Een aantal maanden geleden zag hij in dat we het tóch niet zelf konden en stemde hij toe. Tot nu toe heeft het niet veel opgeleverd.
De bonus-complicatie:
Bijna 2 jaar geleden heb ik iemand leren kennen die een goede vriend werd. Waar ik goed mee klik, maar die ik verder qua uiterlijk (hoe oppervlakkig) niet heel byzonder vind. Tóch is er stront aan de knikker, want ik krijg sinds 1,5 jaar knikkende knieën van hem. Ik heb het weggestopt, ontkend enz., maar het gevoel blíjft. Ik heb het 9 maanden geleden bespreekbaar gemaakt met 'goede vriend' en hij blijkt ook veel (meer dan vriendschap) voor mij te voelen. Man-lief weet van niets en ik voel me oer-slecht.
De afgelopen ruim 1,5 jaar heb ik doorgebracht met piekeren: wat nu? Man-lief houdt van me, ik hou van de man die hij ± 5 jaar geleden was, tóch: man-lief is zorgzaam en lief, houdt van me, is de vader van mijn kind, wil het beste voor mijn kind, gun man-lief ook het beste, ik moet af van kriebels in buik, contact verbreken met beste vriendje? word toch steeds weer naar hem toe getrokken. Kortom, ik word knettergek van de situatie en mezelf.
De laaste weken praat man-lief praktisch helemaal niet meer met me, zegt dat hij alleen maar dichtslaat. Ik heb hem de afgelopen 2 jaren meerdere keren gevraagd om hulp te gaan zoeken voor het probleem met communiceren, waar hij niks op uit deed. 1,5 week geleden hebben we zo'n beetje besproken dat we er niet uitkomen en dat het waarschijnlijk beter is om uit elkaar te gaan. Gisteren meldde hij dat hij een afspraak had gemaakt om met de therapeut te gaan praten over zijn praat-probleem.
Huh? Hij heeft 2 jaar de tijd gehad om te laten zien dat hij mee wou werken aan het repareren van ons huwelijk en nú gaat hij erover praten? Nu, na me 2 weken te tergen door niet te praten.
Ik ben in de war. I don't get it. Ik ben zo moe van alle gedoe. Ik zou zo graag weer een beetje het gevoel willen hebben dat ik leef, er toe doe, warmte willen voelen, genieten.
Dit is mijn soap in een notendop.
Zien jullie er een gat in? Zo'n gat waar licht uit tevoorschijn komt?
Ik voel me vastgedraaid.
My story:
10 jaar geleden man-lief leren kennen, getrouwd, 7 jaar geleden zoon-lief geboren. Zoon bleek uiteindelijk het Syndroom van Asperger te hebben i.c.m. ADHD. Sinds vorig jaar krijgt hij medicatie en gaat het beter. Het waren 7 zware jaren. In die jaren zijn man en ik uit elkaar gegroeid. Man kan/wil niet best communiceren. 'Vroeger' werd dit gecompenseerd met andere vormen van contact: humor, sex enz. Ik heb altijd geprobeerd om aan onze zorgen een positieve draai te geven. Als het zwaar was, toch proberen iets leuks te doen, toch proberen om het onderlinge contact te behouden. Het initiatief voor sex moest meestal ook van mijn kant komen. Hij heeft aangegeven dat er sinds de geboorte van zoon bijna geen ruimte meer voor mij is bij hem. Een jaar geleden heb ik hem gevraagd om in relatietherapie te gaan. Hij wilde niet, vond dat we het zelf wel konden. Ik was het daar niet mee eens. Een aantal maanden geleden zag hij in dat we het tóch niet zelf konden en stemde hij toe. Tot nu toe heeft het niet veel opgeleverd.
De bonus-complicatie:
Bijna 2 jaar geleden heb ik iemand leren kennen die een goede vriend werd. Waar ik goed mee klik, maar die ik verder qua uiterlijk (hoe oppervlakkig) niet heel byzonder vind. Tóch is er stront aan de knikker, want ik krijg sinds 1,5 jaar knikkende knieën van hem. Ik heb het weggestopt, ontkend enz., maar het gevoel blíjft. Ik heb het 9 maanden geleden bespreekbaar gemaakt met 'goede vriend' en hij blijkt ook veel (meer dan vriendschap) voor mij te voelen. Man-lief weet van niets en ik voel me oer-slecht.
De afgelopen ruim 1,5 jaar heb ik doorgebracht met piekeren: wat nu? Man-lief houdt van me, ik hou van de man die hij ± 5 jaar geleden was, tóch: man-lief is zorgzaam en lief, houdt van me, is de vader van mijn kind, wil het beste voor mijn kind, gun man-lief ook het beste, ik moet af van kriebels in buik, contact verbreken met beste vriendje? word toch steeds weer naar hem toe getrokken. Kortom, ik word knettergek van de situatie en mezelf.
De laaste weken praat man-lief praktisch helemaal niet meer met me, zegt dat hij alleen maar dichtslaat. Ik heb hem de afgelopen 2 jaren meerdere keren gevraagd om hulp te gaan zoeken voor het probleem met communiceren, waar hij niks op uit deed. 1,5 week geleden hebben we zo'n beetje besproken dat we er niet uitkomen en dat het waarschijnlijk beter is om uit elkaar te gaan. Gisteren meldde hij dat hij een afspraak had gemaakt om met de therapeut te gaan praten over zijn praat-probleem.
Huh? Hij heeft 2 jaar de tijd gehad om te laten zien dat hij mee wou werken aan het repareren van ons huwelijk en nú gaat hij erover praten? Nu, na me 2 weken te tergen door niet te praten.
Ik ben in de war. I don't get it. Ik ben zo moe van alle gedoe. Ik zou zo graag weer een beetje het gevoel willen hebben dat ik leef, er toe doe, warmte willen voelen, genieten.
Dit is mijn soap in een notendop.
Zien jullie er een gat in? Zo'n gat waar licht uit tevoorschijn komt?
donderdag 17 september 2009 om 09:19
Ik zal iets meer vertellen:
Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn man samen. Hij was echt de liefde van mijn leven. Mijn tegenpool, maar o wat was ik gelukkig met al die rust en eenvoud en puurheid. (zo zag ik dat toen).
Ook mijn man en ik hebben eigenlijk geen sexleven. Dat is iets dat al vanaf het begin tamelijk moeilijk is. En ik mis het enorm, heb hier al miljoenen gesprekken over gehad met hem, van alles geprobeerd en nu al een half jaar bij een relatietherapeut.
Dat vordert erg traag, mijn man doet de opdrachtjes niet, en we stonden vorige week op het punt het op te geven.
Maar; ik heb kinderen uit een eerdere relatie en een kind van deze man. Ik moet er niet aan denken dat het weer misgaat (in het belang van de kinderen, vooral die met ass). En behalve dat ik van mijn man eigenlijk geen affectie krijg in de vorm die ik bij een liefdesrelatie vind passen, hebben we het wel goed samen. We hebben een fijn huis, we slaan mekaar de kop niet in en we zorgen samen prima voor alle kinderen.
Toch mis ik dat van die affectie en de seks enorm. En dat heb ik dus wel bij die vriend gehaald. (met 'toestemming' van mijn man: hij zei te begrijpen dat ik daar behoefte aan heb, maar dat hij het niet wil weten als ik dat doe. Hij weet het dus niet.)
De vriend is ook gebonden en we doen het niet meer, het werd voor hem (maar voor mij uiteindelijk ook) te verwarrend. We zijn nu 'gewoon' vrienden. Maar, zoals gezegd, het heeft me wel weer het gevoel gegeven dat ik aantrekkelijk ben, vrouw ben, etc.
Ik heb net als jij het gevoel dat ik vastgelopen ben.
Ik probeer daarom nu helemaal niets meer te verwachten (in de zin van fysieke en emotionele toenadering) van mijn man. Dan kan ik ook niet zo teleurgesteld raken. Want dat is ondraaglijk frustrerend.
Ik kan nu alleen nog maar mezelf helpen, hij verandert niet.
Ik tel mijn zegeningen, en probeer mijn knuffels enzo bij anderen en bij mijn kinderen te halen.
Dit klinkt heel dapper, maar ik vind het ongelooflijk moeilijk en vind eigenlijk dat ik wel wat meer 'verdien' .
Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn man samen. Hij was echt de liefde van mijn leven. Mijn tegenpool, maar o wat was ik gelukkig met al die rust en eenvoud en puurheid. (zo zag ik dat toen).
Ook mijn man en ik hebben eigenlijk geen sexleven. Dat is iets dat al vanaf het begin tamelijk moeilijk is. En ik mis het enorm, heb hier al miljoenen gesprekken over gehad met hem, van alles geprobeerd en nu al een half jaar bij een relatietherapeut.
Dat vordert erg traag, mijn man doet de opdrachtjes niet, en we stonden vorige week op het punt het op te geven.
Maar; ik heb kinderen uit een eerdere relatie en een kind van deze man. Ik moet er niet aan denken dat het weer misgaat (in het belang van de kinderen, vooral die met ass). En behalve dat ik van mijn man eigenlijk geen affectie krijg in de vorm die ik bij een liefdesrelatie vind passen, hebben we het wel goed samen. We hebben een fijn huis, we slaan mekaar de kop niet in en we zorgen samen prima voor alle kinderen.
Toch mis ik dat van die affectie en de seks enorm. En dat heb ik dus wel bij die vriend gehaald. (met 'toestemming' van mijn man: hij zei te begrijpen dat ik daar behoefte aan heb, maar dat hij het niet wil weten als ik dat doe. Hij weet het dus niet.)
De vriend is ook gebonden en we doen het niet meer, het werd voor hem (maar voor mij uiteindelijk ook) te verwarrend. We zijn nu 'gewoon' vrienden. Maar, zoals gezegd, het heeft me wel weer het gevoel gegeven dat ik aantrekkelijk ben, vrouw ben, etc.
Ik heb net als jij het gevoel dat ik vastgelopen ben.
Ik probeer daarom nu helemaal niets meer te verwachten (in de zin van fysieke en emotionele toenadering) van mijn man. Dan kan ik ook niet zo teleurgesteld raken. Want dat is ondraaglijk frustrerend.
Ik kan nu alleen nog maar mezelf helpen, hij verandert niet.
Ik tel mijn zegeningen, en probeer mijn knuffels enzo bij anderen en bij mijn kinderen te halen.
Dit klinkt heel dapper, maar ik vind het ongelooflijk moeilijk en vind eigenlijk dat ik wel wat meer 'verdien' .
donderdag 17 september 2009 om 09:43
@Tulin, wat een herkenning....
Behalve dat ik weet dat mijn man er nooit toestemming voor zal geven. Bovendien is vriendje vrijgezel, de 'vluchtweg' is dus compleet.
Was het niet enorm moeilijk om ermee te stoppen, met die vriend? Je had nu immers van die vrucht gesnoept, je weet wat er nog meer is.
Ik merk dat ik me inmiddels niet meer kan openstellen voor mijn man. Laatst nam hij het initiatief en toen merkte ik dat ik volledig blokkeerde, ik wilde niet (meer). Volledig vastgedraaid dus...
Ik begrijp dat het vreselijk moeilijk is. Mij bekruipt ook het gevoel: het leven wacht, ik wil meedoen! Verder denk ik weleens na over de consequetie van het wachten op betere tijden en blijven. Ik ben 40 en binnen een jaartje of 10 begint de overgang waarschijnlijk. Man, op deze manier ga ik al ingedroogd de bejaardentijd in *shock*.
Ik probeer ook mijn zegeningen te tellen, maar het gemis vreet...
Behalve dat ik weet dat mijn man er nooit toestemming voor zal geven. Bovendien is vriendje vrijgezel, de 'vluchtweg' is dus compleet.
Was het niet enorm moeilijk om ermee te stoppen, met die vriend? Je had nu immers van die vrucht gesnoept, je weet wat er nog meer is.
Ik merk dat ik me inmiddels niet meer kan openstellen voor mijn man. Laatst nam hij het initiatief en toen merkte ik dat ik volledig blokkeerde, ik wilde niet (meer). Volledig vastgedraaid dus...
Ik begrijp dat het vreselijk moeilijk is. Mij bekruipt ook het gevoel: het leven wacht, ik wil meedoen! Verder denk ik weleens na over de consequetie van het wachten op betere tijden en blijven. Ik ben 40 en binnen een jaartje of 10 begint de overgang waarschijnlijk. Man, op deze manier ga ik al ingedroogd de bejaardentijd in *shock*.
Ik probeer ook mijn zegeningen te tellen, maar het gemis vreet...
donderdag 17 september 2009 om 10:06
Jee. Tulin, hoe herkenbaar, het missen van de affectie bij je man. Hier dus ook. Ik wil er ivm privacy niet te veel over kwijt, maar ik weet hoe je je voelt.
Voor mij geldt (nu tenminste) dat "het gezinsleven" zo goed is dat dat heel wat gemis van persoonlijke intimiteit goedmaakt.
En dan moet ik er ook bij zeggen dat het qua seks e.d. al een stuk beter gaat dan een half jaar geleden, toen zat ik er ook volledig doorheen.
Ik hou ontzettend veel van mijn man, en het gaat ook stukken beter dan dat het ging. Maar tegelijkertijd mis ik "vriend" ook vreselijk. Zo erg dat het pijn doet als ik het toelaat. Maar ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, om de pijn niet te voelen.
Ik wéét dat ik niet met beiden om kan gaan, dat is niet fair, voor beiden niet.
Ik wil er éérst alles aan gedaan hebben om ons gezin een stabiele basis te geven, dat ben ik verplicht aan de kinderen. En het gaat nu goed. Mocht het t.z.t toch alsnog mislopen, tsja....dat is dan heel jammer, maar ik heb dan mezelf niets te verwijten omdat ik weet dat ik er alles aan gedaan heb.
En misschien is er dan alsnog een kans voor "vriend" en mij. Ik ben nu nog jong, dat helpt het wel wat relativeren allemaal.
Voor mij geldt (nu tenminste) dat "het gezinsleven" zo goed is dat dat heel wat gemis van persoonlijke intimiteit goedmaakt.
En dan moet ik er ook bij zeggen dat het qua seks e.d. al een stuk beter gaat dan een half jaar geleden, toen zat ik er ook volledig doorheen.
Ik hou ontzettend veel van mijn man, en het gaat ook stukken beter dan dat het ging. Maar tegelijkertijd mis ik "vriend" ook vreselijk. Zo erg dat het pijn doet als ik het toelaat. Maar ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, om de pijn niet te voelen.
Ik wéét dat ik niet met beiden om kan gaan, dat is niet fair, voor beiden niet.
Ik wil er éérst alles aan gedaan hebben om ons gezin een stabiele basis te geven, dat ben ik verplicht aan de kinderen. En het gaat nu goed. Mocht het t.z.t toch alsnog mislopen, tsja....dat is dan heel jammer, maar ik heb dan mezelf niets te verwijten omdat ik weet dat ik er alles aan gedaan heb.
En misschien is er dan alsnog een kans voor "vriend" en mij. Ik ben nu nog jong, dat helpt het wel wat relativeren allemaal.
donderdag 17 september 2009 om 10:43
@Turkwaas: De beslissing is zó moeilijk. Mijn schikbeeld: uit elkaar gaan en telkens als ik mijn (dan ex)man zie, beseffen dat ik een fout heb gemaakt en de rest van m'n leven doorbrengen met een bloedend hart.
Heel herkenbaar. Ik ben jaren doorgegaan met de relatie omdat ik niet kon beslissen of scheiden van hem de beste beslissing is die ik ooit zou nemen of dat het de allerslechtste beslissing was. En juist omdat het een lieve man was en hij er ook niets aan kon doen( had autisme) bleef ik bij hem. Ik was zo'n soort reddende engel.
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was? Ik weet dat moment nog precies. Ik was een weekje met een vriendin op vakantie. We zaten bij het zwembad en er was een familie met kinderen lekker in het zwembad aan het dollen met elkaar. Ik keek ernaar en dacht: dat doen we tenminste nog wel. En op hetzelfde moment schoot er door me heen: ja, maar dat komt wel door mij. Ik ben degene die de vrolijkheid in huis brengt, die probeert er het beste van te maken, die het leuk houd. Van hem kwam gewoon helemaal niets meer.
Ook werd ik die week mee uitgevraagd door een leuke man en ik ben samen met hem een dagje uit geweest. Het was zo'n verademing dat hij alles regelde, ik hoefde niets te doen, er werd voor mij gezorgd. Dat heeft me zo de ogen geopend. Een maand later zat ik thuis met een burn-out. Ik was helemaal op van het geven, van het net doen of alles ok was, van het steeds maar weer trekken aan een dood paard. En ja, hij kon er misschien niets aan doen, maar ik kon het gewoon niet langer voldhouden.
Heel herkenbaar. Ik ben jaren doorgegaan met de relatie omdat ik niet kon beslissen of scheiden van hem de beste beslissing is die ik ooit zou nemen of dat het de allerslechtste beslissing was. En juist omdat het een lieve man was en hij er ook niets aan kon doen( had autisme) bleef ik bij hem. Ik was zo'n soort reddende engel.
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was? Ik weet dat moment nog precies. Ik was een weekje met een vriendin op vakantie. We zaten bij het zwembad en er was een familie met kinderen lekker in het zwembad aan het dollen met elkaar. Ik keek ernaar en dacht: dat doen we tenminste nog wel. En op hetzelfde moment schoot er door me heen: ja, maar dat komt wel door mij. Ik ben degene die de vrolijkheid in huis brengt, die probeert er het beste van te maken, die het leuk houd. Van hem kwam gewoon helemaal niets meer.
Ook werd ik die week mee uitgevraagd door een leuke man en ik ben samen met hem een dagje uit geweest. Het was zo'n verademing dat hij alles regelde, ik hoefde niets te doen, er werd voor mij gezorgd. Dat heeft me zo de ogen geopend. Een maand later zat ik thuis met een burn-out. Ik was helemaal op van het geven, van het net doen of alles ok was, van het steeds maar weer trekken aan een dood paard. En ja, hij kon er misschien niets aan doen, maar ik kon het gewoon niet langer voldhouden.
donderdag 17 september 2009 om 10:43
@Turkwaas: De beslissing is zó moeilijk. Mijn schikbeeld: uit elkaar gaan en telkens als ik mijn (dan ex)man zie, beseffen dat ik een fout heb gemaakt en de rest van m'n leven doorbrengen met een bloedend hart.
Heel herkenbaar. Ik ben jaren doorgegaan met de relatie omdat ik niet kon beslissen of scheiden van hem de beste beslissing is die ik ooit zou nemen of dat het de allerslechtste beslissing was. En juist omdat het een lieve man was en hij er ook niets aan kon doen( had autisme) bleef ik bij hem. Ik was zo'n soort reddende engel.
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was? Ik weet dat moment nog precies. Ik was een weekje met een vriendin op vakantie. We zaten bij het zwembad en er was een familie met kinderen lekker in het zwembad aan het dollen met elkaar. Ik keek ernaar en dacht: dat doen we tenminste nog wel. En op hetzelfde moment schoot er door me heen: ja, maar dat komt wel door mij. Ik ben degene die de vrolijkheid in huis brengt, die probeert er het beste van te maken, die het leuk houd. Van hem kwam gewoon helemaal niets meer.
Ook werd ik die week mee uitgevraagd door een leuke man en ik ben samen met hem een dagje uit geweest. Het was zo'n verademing dat hij alles regelde, ik hoefde niets te doen, er werd voor mij gezorgd. Dat heeft me zo de ogen geopend. Een maand later zat ik thuis met een burn-out. Ik was helemaal op van het geven, van het net doen of alles ok was, van het steeds maar weer trekken aan een dood paard. En ja, hij kon er misschien niets aan doen, maar ik kon het gewoon niet langer voldhouden.
Heel herkenbaar. Ik ben jaren doorgegaan met de relatie omdat ik niet kon beslissen of scheiden van hem de beste beslissing is die ik ooit zou nemen of dat het de allerslechtste beslissing was. En juist omdat het een lieve man was en hij er ook niets aan kon doen( had autisme) bleef ik bij hem. Ik was zo'n soort reddende engel.
Turkwaas, op welk moment wist jij dat het klaar was? Ik weet dat moment nog precies. Ik was een weekje met een vriendin op vakantie. We zaten bij het zwembad en er was een familie met kinderen lekker in het zwembad aan het dollen met elkaar. Ik keek ernaar en dacht: dat doen we tenminste nog wel. En op hetzelfde moment schoot er door me heen: ja, maar dat komt wel door mij. Ik ben degene die de vrolijkheid in huis brengt, die probeert er het beste van te maken, die het leuk houd. Van hem kwam gewoon helemaal niets meer.
Ook werd ik die week mee uitgevraagd door een leuke man en ik ben samen met hem een dagje uit geweest. Het was zo'n verademing dat hij alles regelde, ik hoefde niets te doen, er werd voor mij gezorgd. Dat heeft me zo de ogen geopend. Een maand later zat ik thuis met een burn-out. Ik was helemaal op van het geven, van het net doen of alles ok was, van het steeds maar weer trekken aan een dood paard. En ja, hij kon er misschien niets aan doen, maar ik kon het gewoon niet langer voldhouden.
donderdag 17 september 2009 om 11:16
jess, je zegt dat je verliefd werd toen je eigen relatie niet meer lekker liep. Dat gaat meestal zo, en je moet je wel realiseren dat je verliefdheid niet zoveel met die vriend te maken heeft, maar alles met je huidige relatie. Zolang je dat niet afkapt is je huwelijk en je man kansloos.
Verliefdheid is een emotie, veroorzaakt door hormonen, het is altijd tijdelijk, ook die vriend die je nu zo geweldig vindt, is een schetenlatende, voetballiefhebbende autist, en dat realiseer je je na een paar maanden of na een paar jaar. En dan wordt je weer verliefd op een ander. Jij zoek nl. spanning en passie. En dat zijn dingen die je ooit ook in je huwelijk had, en het gaat erom dat je dat terug kan vinden. Zoek hulp, doe het voor de kinderen. Ze zijn al zo kwetsbaar door hun handicaps.
Verliefdheid is een emotie, veroorzaakt door hormonen, het is altijd tijdelijk, ook die vriend die je nu zo geweldig vindt, is een schetenlatende, voetballiefhebbende autist, en dat realiseer je je na een paar maanden of na een paar jaar. En dan wordt je weer verliefd op een ander. Jij zoek nl. spanning en passie. En dat zijn dingen die je ooit ook in je huwelijk had, en het gaat erom dat je dat terug kan vinden. Zoek hulp, doe het voor de kinderen. Ze zijn al zo kwetsbaar door hun handicaps.
donderdag 17 september 2009 om 11:24
quote:meds schreef op 17 september 2009 @ 11:16:
Verliefdheid is een emotie, veroorzaakt door hormonen, het is altijd tijdelijk, ook die vriend die je nu zo geweldig vindt, is een schetenlatende, voetballiefhebbende autist, en dat realiseer je je na een paar maanden of na een paar jaar. En dan wordt je weer verliefd op een ander. Jij zoek nl. spanning en passie. En dat zijn dingen die je ooit ook in je huwelijk had, en het gaat erom dat je dat terug kan vinden. Zoek hulp, doe het voor de kinderen. Ze zijn al zo kwetsbaar door hun handicaps.
Ik kan me wel vinden in de rest van je post, maar hiermee ben ik het toch niet helemaal eens.
Tuurlijk, verliefd worden kan altijd en gaat ook misschien ook weer over, maar om dat gelijk iemand te benoemen als zijnde op zoek naar spanning en passie? Nee, dat gaat mij te ver. Er zijn namelijk mannen die qua gevoel hebben en/of tonen gewoon niets loslaten, zelfs niet binnen een huwelijk. En er zijn mannen die juist wel veel gevoel tonen. En tja, wie wil er nu niet een man die jouw aanbidt, die attent is, die altijd zoveel mogelijk rekening met jou en de kinderen houdt, die jou begeerd.
En wat je laatste zin betreft; samen blijven alleen voor de kinderen, ook al hebben ze dan handicaps, is géén goed idee. Er moet méér zijn om op te kunnen bouwen, anders werkt het niet.
Verliefdheid is een emotie, veroorzaakt door hormonen, het is altijd tijdelijk, ook die vriend die je nu zo geweldig vindt, is een schetenlatende, voetballiefhebbende autist, en dat realiseer je je na een paar maanden of na een paar jaar. En dan wordt je weer verliefd op een ander. Jij zoek nl. spanning en passie. En dat zijn dingen die je ooit ook in je huwelijk had, en het gaat erom dat je dat terug kan vinden. Zoek hulp, doe het voor de kinderen. Ze zijn al zo kwetsbaar door hun handicaps.
Ik kan me wel vinden in de rest van je post, maar hiermee ben ik het toch niet helemaal eens.
Tuurlijk, verliefd worden kan altijd en gaat ook misschien ook weer over, maar om dat gelijk iemand te benoemen als zijnde op zoek naar spanning en passie? Nee, dat gaat mij te ver. Er zijn namelijk mannen die qua gevoel hebben en/of tonen gewoon niets loslaten, zelfs niet binnen een huwelijk. En er zijn mannen die juist wel veel gevoel tonen. En tja, wie wil er nu niet een man die jouw aanbidt, die attent is, die altijd zoveel mogelijk rekening met jou en de kinderen houdt, die jou begeerd.
En wat je laatste zin betreft; samen blijven alleen voor de kinderen, ook al hebben ze dan handicaps, is géén goed idee. Er moet méér zijn om op te kunnen bouwen, anders werkt het niet.
donderdag 17 september 2009 om 11:30
Ik ben het eens met Meds. Onderzoek eerst je eigen rol in het geheel, probeer er alles aan te doen om de situatie te verbeteren en als je je dan nog niet goed voelt in je relatie dan kun je ook gaan met een stuk minder twijfels of je er nou wel goed aan doet.
Jouw man is vast niet altijd zo geweest, zijn rol en zijn manier van communiceren wordt net zo goed beinvloed door jou als andersom.
Wat had jij beter kunnen doen in je relatie bijvoorbeeld? Er is altijd wel iets, niemand is namelijk perfect. Je kunt ook samen met een relatietherapeut je eigen rol onderzoeken, het is handig als hij ook meegaat, maar dat hoeft niet. Mijn man is de eerste 5 keren ook alleen geweest, dat wilde hij graag.
Jouw man is vast niet altijd zo geweest, zijn rol en zijn manier van communiceren wordt net zo goed beinvloed door jou als andersom.
Wat had jij beter kunnen doen in je relatie bijvoorbeeld? Er is altijd wel iets, niemand is namelijk perfect. Je kunt ook samen met een relatietherapeut je eigen rol onderzoeken, het is handig als hij ook meegaat, maar dat hoeft niet. Mijn man is de eerste 5 keren ook alleen geweest, dat wilde hij graag.
donderdag 17 september 2009 om 11:31
onderzoeken laten zien dat het voor de kinderen het beste is dat pa en ma samen zijn. Ook al houden ze niet meer van elkaar. Behalve als er sprake is van geweld of bijv. verslaving.
Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
Maar goed dat is gissen TO zou dat met man moeten bespreken.
Ik lees overigens helemaal niet dat TO niet meer van haar man houdt. Ze is ontevreden over hem en wordt niet meer geil van hem maar dat wil niks zeggen over de liefde lijkt me
Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
Maar goed dat is gissen TO zou dat met man moeten bespreken.
Ik lees overigens helemaal niet dat TO niet meer van haar man houdt. Ze is ontevreden over hem en wordt niet meer geil van hem maar dat wil niks zeggen over de liefde lijkt me
donderdag 17 september 2009 om 11:45
Nou, laat het dan beter zijn voor de kinderen, voor mij zou het echt niet, no way, werken. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan vlak nadat ik het huis uit was. Mijn vader wilde toen ook nog lekker even flierefluiten, voor zover hij dat niet al deed. Ik kan je wel vertellen dat daarmee je hele jeugd in 1 klap tot een leugen gedegradeerd werd. Dat moet je wellicht zelf ervaren hebben om het te weten, geen idee. Maar ik weet daardoor wel dat ik liever een co-ouderschap zou hebben met man, op goede voet dus, dan dat we liefdeloos náást elkaar de kinderen het verkeerde voorbeeld zouden geven. Wanneer kinderen nooit affectie en intimiteit zien tussen hun ouders, terwijl die ouders wél in het zelfde huis wonen, dan wordt er al een verkeerd beeld bij ze gevormd en zullen ze later zelf niet hun liefde kunnen tonen aan hun man/vrouw.
Dan zeg je (Meds) dit; Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
In mijn geval is het zo dat mijn man altijd al zo is geweest. Is veroorzaakt door zijn opvoeding, of beter gezegd het gebrek er aan. Hij was op zijn 15e al uit huis, heeft nooit enige liefde gekend thuis. Toen hij 12 was heeft hij in het nachtkastje van zijn vader een brief gevonden met daarin geschreven (door zijn vader dus) dat mijn man er nooit had mogen zijn. Dat hij (vader) niet van hem hield (mijn man). En ja, natuurlijk wist ik dat voordat ik met hem trouwde. En ik hou er niet minder om van hem, en hij niet van mij. Maar ik kon ook niet voor de tijd weten dat het mij zo'n parten zou gaan spelen. Omdat ik zelf ook niet anders wist.
Naja mijn punt was, er zijn ook mannen die gewoon zo zijn. En niet worden na verloop van tijd.
Overigens zei ik ook nergens dat TO zei niet meer van haar man te houden.
Dan zeg je (Meds) dit; Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
In mijn geval is het zo dat mijn man altijd al zo is geweest. Is veroorzaakt door zijn opvoeding, of beter gezegd het gebrek er aan. Hij was op zijn 15e al uit huis, heeft nooit enige liefde gekend thuis. Toen hij 12 was heeft hij in het nachtkastje van zijn vader een brief gevonden met daarin geschreven (door zijn vader dus) dat mijn man er nooit had mogen zijn. Dat hij (vader) niet van hem hield (mijn man). En ja, natuurlijk wist ik dat voordat ik met hem trouwde. En ik hou er niet minder om van hem, en hij niet van mij. Maar ik kon ook niet voor de tijd weten dat het mij zo'n parten zou gaan spelen. Omdat ik zelf ook niet anders wist.
Naja mijn punt was, er zijn ook mannen die gewoon zo zijn. En niet worden na verloop van tijd.
Overigens zei ik ook nergens dat TO zei niet meer van haar man te houden.
donderdag 17 september 2009 om 11:51
Maar ik weet daardoor wel dat ik liever een co-ouderschap zou hebben met man, op goede voet dus, dan dat we liefdeloos náást elkaar de kinderen het verkeerde voorbeeld zouden geven. Wanneer kinderen nooit affectie en intimiteit zien tussen hun ouders, terwijl die ouders wél in het zelfde huis wonen, dan wordt er al een verkeerd beeld bij ze gevormd en zullen ze later zelf niet hun liefde kunnen tonen aan hun man/vrouw.
Heel erg mee eens!!!!!!!
Grtz.
D.
Heel erg mee eens!!!!!!!
Grtz.
D.
donderdag 17 september 2009 om 11:57
quote:Sarah Scott schreef op 17 september 2009 @ 11:45:
Nou, laat het dan beter zijn voor de kinderen, voor mij zou het echt niet, no way, werken. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan vlak nadat ik het huis uit was. Mijn vader wilde toen ook nog lekker even flierefluiten, voor zover hij dat niet al deed. Ik kan je wel vertellen dat daarmee je hele jeugd in 1 klap tot een leugen gedegradeerd werd.
Het gaat ook niet over jou persoonlijk. Kinderen uit gescheiden gezinnen doet het op alle fronten slechter, sociaal-emotioneel, op school, in relaties etc. Zijn gewoon cijfers over. Uitzonderingen daargelaten.
Dat moet je wellicht zelf ervaren hebben om het te weten, geen idee. Maar ik weet daardoor wel dat ik liever een co-ouderschap zou hebben met man, op goede voet dus, dan dat we liefdeloos náást elkaar de kinderen het verkeerde voorbeeld zouden geven. Wanneer kinderen nooit affectie en intimiteit zien tussen hun ouders, terwijl die ouders wél in het zelfde huis wonen, dan wordt er al een verkeerd beeld bij ze gevormd en zullen ze later zelf niet hun liefde kunnen tonen aan hun man/vrouw.
Ik geloof niet dat je liefdeloos bent t.o.v de vader van je kinderen. Je hebt een geschiedenis en je hebt kinderen. Ooit hield je van elkaar, dat kan niet zomaar ineens voorbij zijn,
Dan zeg je (Meds) dit; Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
In mijn geval is het zo dat mijn man altijd al zo is geweest. Is veroorzaakt door zijn opvoeding, of beter gezegd het gebrek er aan. Hij was op zijn 15e al uit huis, heeft nooit enige liefde gekend thuis. Toen hij 12 was heeft hij in het nachtkastje van zijn vader een brief gevonden met daarin geschreven (door zijn vader dus) dat mijn man er nooit had mogen zijn. Dat hij (vader) niet van hem hield (mijn man). En ja, natuurlijk wist ik dat voordat ik met hem trouwde. En ik hou er niet minder om van hem, en hij niet van mij. Maar ik kon ook niet voor de tijd weten dat het mij zo'n parten zou gaan spelen. Omdat ik zelf ook niet anders wist.
Naja mijn punt was, er zijn ook mannen die gewoon zo zijn. En niet worden na verloop van tijd.
Jouw man is dus niet gewoon zo, hij is zo geworden door een gebeurtenis, daar kan hij wat aan doen. En daar kan je samen wat aan doen. Jij wist hoe hij was toen je met hem trouwde.
Overigens zei ik ook nergens dat TO zei niet meer van haar man te houden.
Nou, laat het dan beter zijn voor de kinderen, voor mij zou het echt niet, no way, werken. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan vlak nadat ik het huis uit was. Mijn vader wilde toen ook nog lekker even flierefluiten, voor zover hij dat niet al deed. Ik kan je wel vertellen dat daarmee je hele jeugd in 1 klap tot een leugen gedegradeerd werd.
Het gaat ook niet over jou persoonlijk. Kinderen uit gescheiden gezinnen doet het op alle fronten slechter, sociaal-emotioneel, op school, in relaties etc. Zijn gewoon cijfers over. Uitzonderingen daargelaten.
Dat moet je wellicht zelf ervaren hebben om het te weten, geen idee. Maar ik weet daardoor wel dat ik liever een co-ouderschap zou hebben met man, op goede voet dus, dan dat we liefdeloos náást elkaar de kinderen het verkeerde voorbeeld zouden geven. Wanneer kinderen nooit affectie en intimiteit zien tussen hun ouders, terwijl die ouders wél in het zelfde huis wonen, dan wordt er al een verkeerd beeld bij ze gevormd en zullen ze later zelf niet hun liefde kunnen tonen aan hun man/vrouw.
Ik geloof niet dat je liefdeloos bent t.o.v de vader van je kinderen. Je hebt een geschiedenis en je hebt kinderen. Ooit hield je van elkaar, dat kan niet zomaar ineens voorbij zijn,
Dan zeg je (Meds) dit; Een man die zijn emoties niet toont heeft daar een reden voor, wellicht voelt deze man al heel lang aan dat zijn vrouw hem niet meer aantrekkelijk vindt, en is hij onzeker en bang.
In mijn geval is het zo dat mijn man altijd al zo is geweest. Is veroorzaakt door zijn opvoeding, of beter gezegd het gebrek er aan. Hij was op zijn 15e al uit huis, heeft nooit enige liefde gekend thuis. Toen hij 12 was heeft hij in het nachtkastje van zijn vader een brief gevonden met daarin geschreven (door zijn vader dus) dat mijn man er nooit had mogen zijn. Dat hij (vader) niet van hem hield (mijn man). En ja, natuurlijk wist ik dat voordat ik met hem trouwde. En ik hou er niet minder om van hem, en hij niet van mij. Maar ik kon ook niet voor de tijd weten dat het mij zo'n parten zou gaan spelen. Omdat ik zelf ook niet anders wist.
Naja mijn punt was, er zijn ook mannen die gewoon zo zijn. En niet worden na verloop van tijd.
Jouw man is dus niet gewoon zo, hij is zo geworden door een gebeurtenis, daar kan hij wat aan doen. En daar kan je samen wat aan doen. Jij wist hoe hij was toen je met hem trouwde.
Overigens zei ik ook nergens dat TO zei niet meer van haar man te houden.
donderdag 17 september 2009 om 12:24
Dit is nu precies wat ze bedoelen met "vechten" voor je relatie... : jezelf tot de orde roepen en zorgen dat eventuele gevoelens voor anderen, niet verder komen dan "gevoelens die weer weggaan na verloop van tijd"...afkappen dus. Dat dat moeilijk is ....yep!!!
Maar wel de enige manier..., wil je anders? Had je niet moeten trouwen. Je beloofd trouw. Zonder voorwaarde.
Maar wel de enige manier..., wil je anders? Had je niet moeten trouwen. Je beloofd trouw. Zonder voorwaarde.
donderdag 17 september 2009 om 13:05
Wat fijn, al die herkenning!
Het gaat volgens mij niet om de gevoelens voor iemand anders. Het gaat om het eenrichtingverkeer thuis.
Het gaat erom dat mijn man (van wie ik inderdaad nog immer erg veel hou) na de verliefdheidsfase eigenlijk niet in staat blijkt tot 'geven'.
En dat is geen onwil, hij is gewoon anders. (Heeft ook een test gedaan; hoge score in autistisch spectrum.) Hij heeft hooguit 2 keer per jaar behoefte aan sex. Als ik hem onverwacht knuffel verstijft hij, als ik hem om troost vraag ook. Vaak lukt het hem letterlijk niet om dan een arm om mij heen te slaan. Ik moet dat sowieso altijd vragen. Hij geeft me wel eens een aaitje. Op mn hoofd of op mn wang, maar dat is het.
Alle initiatief tot contact komt van mij. Ik ben dan ook min of meer uitgeput en 'hoef' inmiddels ook niet meer zo nodig.
Hij wil het liefst dat ik er gewoon 'ben' , dat het gezin er is en meer niet.
Naar de kinderen kan hij trouwens makkelijker affectie tonen dan naar mij.
We zijn al een half jaar in therapie. Er verandert weinig. De therapeut vind dat ik me niet teveel moet focussen op mn man en mn plezier elders moet vinden (hiermee bedoelt hij natuuurlijk niet de sex) en me voorts moet afvragen of ik denk dat ik het volhoud: dit voor mij karige liefdesleven. Want dat het niet echt gaat veranderen is duidelijk. (mn man doet de opdrachtjes niet eens).
Ik ben ook 40 ik vind het idee een droge pruim te worden niet bijster aantrekkelijk. Ik ben erg gepassioneerd, heb een gezonde behoefte aan sex. Ik heb dus mogen voelen hoe dat ook alweer is; iemand die je begeert. Pure passie en hartstocht. En ja, ik vind het heel erg dat we dat niet meer doen, maar het was ook niet erg prettig te zien hoe mn 'minnaar' met zijn geweten worstelde.
Overigens is het voor mijn man ook niet eenvoudig. Hij zit in feite met een vrouw die niet tevreden is, net als hij dat wel is. (als alles heel rustig en voorspelbaar verloopt. eigenlijk zonder emotie of wezenlijk contact)
Hij vind het heel moeilijk om te begrijpen waarom ik daar chaggerijnig van wordt.
Goh, ik kan nog uren door.
Ik heb voor voorlopig een scheiding uit mijn hoofd gezet, ik kan en wil het de oudste kinderen niet weer aandoen.
Soms denk ik wel dat we misschien in een dubbel huis moeten gaan wonen, wel de zorg blijven delen, en ook de ruimte hebben om een eigen leven op te bouwen.
Maar misschien is dat te utopisch gedacht.
Iemand daar misschien ervaring mee?
Het gaat volgens mij niet om de gevoelens voor iemand anders. Het gaat om het eenrichtingverkeer thuis.
Het gaat erom dat mijn man (van wie ik inderdaad nog immer erg veel hou) na de verliefdheidsfase eigenlijk niet in staat blijkt tot 'geven'.
En dat is geen onwil, hij is gewoon anders. (Heeft ook een test gedaan; hoge score in autistisch spectrum.) Hij heeft hooguit 2 keer per jaar behoefte aan sex. Als ik hem onverwacht knuffel verstijft hij, als ik hem om troost vraag ook. Vaak lukt het hem letterlijk niet om dan een arm om mij heen te slaan. Ik moet dat sowieso altijd vragen. Hij geeft me wel eens een aaitje. Op mn hoofd of op mn wang, maar dat is het.
Alle initiatief tot contact komt van mij. Ik ben dan ook min of meer uitgeput en 'hoef' inmiddels ook niet meer zo nodig.
Hij wil het liefst dat ik er gewoon 'ben' , dat het gezin er is en meer niet.
Naar de kinderen kan hij trouwens makkelijker affectie tonen dan naar mij.
We zijn al een half jaar in therapie. Er verandert weinig. De therapeut vind dat ik me niet teveel moet focussen op mn man en mn plezier elders moet vinden (hiermee bedoelt hij natuuurlijk niet de sex) en me voorts moet afvragen of ik denk dat ik het volhoud: dit voor mij karige liefdesleven. Want dat het niet echt gaat veranderen is duidelijk. (mn man doet de opdrachtjes niet eens).
Ik ben ook 40 ik vind het idee een droge pruim te worden niet bijster aantrekkelijk. Ik ben erg gepassioneerd, heb een gezonde behoefte aan sex. Ik heb dus mogen voelen hoe dat ook alweer is; iemand die je begeert. Pure passie en hartstocht. En ja, ik vind het heel erg dat we dat niet meer doen, maar het was ook niet erg prettig te zien hoe mn 'minnaar' met zijn geweten worstelde.
Overigens is het voor mijn man ook niet eenvoudig. Hij zit in feite met een vrouw die niet tevreden is, net als hij dat wel is. (als alles heel rustig en voorspelbaar verloopt. eigenlijk zonder emotie of wezenlijk contact)
Hij vind het heel moeilijk om te begrijpen waarom ik daar chaggerijnig van wordt.
Goh, ik kan nog uren door.
Ik heb voor voorlopig een scheiding uit mijn hoofd gezet, ik kan en wil het de oudste kinderen niet weer aandoen.
Soms denk ik wel dat we misschien in een dubbel huis moeten gaan wonen, wel de zorg blijven delen, en ook de ruimte hebben om een eigen leven op te bouwen.
Maar misschien is dat te utopisch gedacht.
Iemand daar misschien ervaring mee?
donderdag 17 september 2009 om 13:30
quote:meds schreef op 17 september 2009 @ 12:23:
vechten voor je huwelijk in het belang van de kinderen is niet makkelijk.
Dat vind ik erg kort door de bocht....
Of vechten voor dit huwelijk werkelijk in belang van de kinderen is....dat is nog maar de vraag!?
En trouwens: Vechten voor een huwelijk....
.....dan moet er wel wat zijn om voor te 'vechten' en dan moeten wel beide partijen willen én kunnen 'vechten'
Iemand mag ook aan haar eigen geluk denken, volgens mij.
Grtz.
D.
vechten voor je huwelijk in het belang van de kinderen is niet makkelijk.
Dat vind ik erg kort door de bocht....
Of vechten voor dit huwelijk werkelijk in belang van de kinderen is....dat is nog maar de vraag!?
En trouwens: Vechten voor een huwelijk....
.....dan moet er wel wat zijn om voor te 'vechten' en dan moeten wel beide partijen willen én kunnen 'vechten'
Iemand mag ook aan haar eigen geluk denken, volgens mij.
Grtz.
D.
donderdag 17 september 2009 om 23:03
quote:meds schreef op 17 september 2009 @ 17:19:
een goede therapeut zal je kunnen vertellen dat je er maar 1 nodig hebt om een huwelijk te verbeterenJa, als je beiden vecht heb je beiden schuld. Als er eentje stopt met vechten zal je huwelijk zonder vechtpartijen zijn, maar dat houdt niet in dat het dan gelijk goed is. Dus dat is m.i. te simpel gesteld.
een goede therapeut zal je kunnen vertellen dat je er maar 1 nodig hebt om een huwelijk te verbeterenJa, als je beiden vecht heb je beiden schuld. Als er eentje stopt met vechten zal je huwelijk zonder vechtpartijen zijn, maar dat houdt niet in dat het dan gelijk goed is. Dus dat is m.i. te simpel gesteld.
