Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
maandag 18 juli 2016 om 12:48
quote:bloemetje77 schreef op 18 juli 2016 @ 11:51:
[...]
Dan houdt je dus 5 jaar man en kinderen in onzekerheid met je afwachten en uitzoeken...
Hoezo mag Zeeland niet afwachten en uitzoeken? Haar man heeft tenminste tien jaar lang hoeren bezocht, dat hoort Zeeland voor het eerst in (ik dacht) april dit jaar en dan moet Zeeland binnen een half jaar klaar zijn met overdenken en afwegen, omdat zij anders haar man (?, volgens mij heeft hij deze onzekerheid teweeg gebracht) en haar kinderen in onzekerheid laat? De kinderen weten alleen dat er ruzie was en problemen zijn, dat is niet fijn voor kinderen, maar dat komt in veel meer huwelijken voor. Ik vermoed zomaar dat het uitzonderlijk is dat in een relatie niet een van de partners ooit eens roept, zoek het maar uit in je eentje!
Uit sommige reacties ontstaat een beeld van een gezin dat sidderend van angst afwacht wat moeders gaat besluiten, stoppen of doorgaan.
[...]
Dan houdt je dus 5 jaar man en kinderen in onzekerheid met je afwachten en uitzoeken...
Hoezo mag Zeeland niet afwachten en uitzoeken? Haar man heeft tenminste tien jaar lang hoeren bezocht, dat hoort Zeeland voor het eerst in (ik dacht) april dit jaar en dan moet Zeeland binnen een half jaar klaar zijn met overdenken en afwegen, omdat zij anders haar man (?, volgens mij heeft hij deze onzekerheid teweeg gebracht) en haar kinderen in onzekerheid laat? De kinderen weten alleen dat er ruzie was en problemen zijn, dat is niet fijn voor kinderen, maar dat komt in veel meer huwelijken voor. Ik vermoed zomaar dat het uitzonderlijk is dat in een relatie niet een van de partners ooit eens roept, zoek het maar uit in je eentje!
Uit sommige reacties ontstaat een beeld van een gezin dat sidderend van angst afwacht wat moeders gaat besluiten, stoppen of doorgaan.
maandag 18 juli 2016 om 14:09
quote:Nomos schreef op 18 juli 2016 @ 12:48:
[...]
Hoezo mag Zeeland niet afwachten en uitzoeken? Haar man heeft tenminste tien jaar lang hoeren bezocht, dat hoort Zeeland voor het eerst in (ik dacht) april dit jaar en dan moet Zeeland binnen een half jaar klaar zijn met overdenken en afwegen, omdat zij anders haar man (?, volgens mij heeft hij deze onzekerheid teweeg gebracht) en haar kinderen in onzekerheid laat? De kinderen weten alleen dat er ruzie was en problemen zijn, dat is niet fijn voor kinderen, maar dat komt in veel meer huwelijken voor. Ik vermoed zomaar dat het uitzonderlijk is dat in een relatie niet een van de partners ooit eens roept, zoek het maar uit in je eentje!
Uit sommige reacties ontstaat een beeld van een gezin dat sidderend van angst afwacht wat moeders gaat besluiten, stoppen of doorgaan.
Ja, dat beeld heb ik er ook een beetje bij. Dat het gezin sidderend afwacht op wat moeders gaat besluiten. Niet sidderend misschien. Maar wel afwacht.
Overigens vind ik het wel héél uitzonderlijk dat partners in een gezonde relatie in een gezin roepen "je zoekt het maar uit in je eentje". Dat doe je je kinderen niet aan.
[...]
Hoezo mag Zeeland niet afwachten en uitzoeken? Haar man heeft tenminste tien jaar lang hoeren bezocht, dat hoort Zeeland voor het eerst in (ik dacht) april dit jaar en dan moet Zeeland binnen een half jaar klaar zijn met overdenken en afwegen, omdat zij anders haar man (?, volgens mij heeft hij deze onzekerheid teweeg gebracht) en haar kinderen in onzekerheid laat? De kinderen weten alleen dat er ruzie was en problemen zijn, dat is niet fijn voor kinderen, maar dat komt in veel meer huwelijken voor. Ik vermoed zomaar dat het uitzonderlijk is dat in een relatie niet een van de partners ooit eens roept, zoek het maar uit in je eentje!
Uit sommige reacties ontstaat een beeld van een gezin dat sidderend van angst afwacht wat moeders gaat besluiten, stoppen of doorgaan.
Ja, dat beeld heb ik er ook een beetje bij. Dat het gezin sidderend afwacht op wat moeders gaat besluiten. Niet sidderend misschien. Maar wel afwacht.
Overigens vind ik het wel héél uitzonderlijk dat partners in een gezonde relatie in een gezin roepen "je zoekt het maar uit in je eentje". Dat doe je je kinderen niet aan.
maandag 18 juli 2016 om 14:17
Laat die vrouw het nou op haar eigen manier doen.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.
maandag 18 juli 2016 om 14:27
quote:Eleonora-1 schreef op 18 juli 2016 @ 14:17:
Laat die vrouw het nou op haar eigen manier doen.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.Dat van dat sidderend was gechargeerd, dat beeld werd opgeroepen bij mij door een aantal reacties. Ik ben het helemaal met je eens, geen enkele relatie biedt een garantie op "tot de dood ons scheidt".
Laat die vrouw het nou op haar eigen manier doen.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.Dat van dat sidderend was gechargeerd, dat beeld werd opgeroepen bij mij door een aantal reacties. Ik ben het helemaal met je eens, geen enkele relatie biedt een garantie op "tot de dood ons scheidt".
maandag 18 juli 2016 om 14:35
Oh ik laat haar hoor. Ik ken haar immers niet, dus goe kan ik haar tegenhouden? Ik geef alleen aan hoe het op mij overkomt hier op het forum. Ik vind zelf termen als heling, genezing en toenadering weer melodramatisch. We praten hier over een man die zijn vrouw al het overgrote deel van hun relatie bedriegt met prostituees en vooruit fietst na een uitje. En een vrouw die zo weinig zelfrespect heeft dat ze daar mee gaat leven. Om dan te zien hoe dat bevalt. Misschien had ze het net zo goed niet hoeven weten.
Van mij mag ze hoor. Ik maak het alleen niet mooier dan het is.
Van mij mag ze hoor. Ik maak het alleen niet mooier dan het is.
maandag 18 juli 2016 om 14:43
Genezen en toenadering zoeken zijn doodgewone, niet melodramatische termen.
Sidderen wel.
Als iets stuk is dan moet het helen. Zo gaat dat.
Of niet.
Maar zo heet dat.
Sidderen doe je in bouquetreeks boekjes van verlangen en in het horrorgenre van angst.
Maar hoe dan ook, waar 'we' ook over praten, het is háár huwelijk en vooralsnog wil zíj dat het blijft bestaan.
Een hoop stront in de ogen van de een, een onmisbare pijler voor een ander.
Sidderen wel.
Als iets stuk is dan moet het helen. Zo gaat dat.
Of niet.
Maar zo heet dat.
Sidderen doe je in bouquetreeks boekjes van verlangen en in het horrorgenre van angst.
Maar hoe dan ook, waar 'we' ook over praten, het is háár huwelijk en vooralsnog wil zíj dat het blijft bestaan.
Een hoop stront in de ogen van de een, een onmisbare pijler voor een ander.
maandag 18 juli 2016 om 16:04
quote:Theres75 schreef op 18 juli 2016 @ 11:53:
Lees al een tijd mee zeeland en wil zeggen dat ik dit allemaal heel erg voor je vind. Ik heb hier ook ooit op een topic geschreven, toen ik bij een man was die niet goed was en niet goed voor mij. Ook ik zag juist al zijn kanten die wel goed waren. Ik voelde me boos en gekwetst door "harde" reacties op het forum. Want zij kenden hem niet, hadden niet de geschiedenis, de hoop, de dromen die ik met hem had.
Als ik het nu nog wel eens terug lees denk ik; ze hadden gelijk. Ik zag het toen niet, dat kon ik niet, ik was er nog niet aan toe.
Wat ik achteraf het moeilijkst vond, was niet zijn verraad, de vernedering door hem, alles wat hij mij aandeed, maar het verraad aan mezelf. Waarom ik mezelf niet in veiligheid had gebracht. Waarom maar inleven en begrijpen, verklaren. Waarom niet gevoeld hoe alles wat er gebeurde voor mij voelde en mezelf uit die situatie gehaald. Dit is echt een les voor mij geweest; blijf bij jezelf. Een term die ik eerst een jeukterm vond en helemaal niets mee kon, maar nu zo goed begrijp.
Ik was ook teveel bezig met maar overleggen, praten, inleven, met hem! Ik zag er ook het nut niet van, al was het maar tijdelijk, even uit zijn buurt te gaan. Alleen maar om weer te kunnen voelen wat het mij deed en mezelf weer horen denken, ipv in zijn gevoelens en zijn gedachten, ons samen te worden gezogen.
Ik hoop voor jou dat het moment snel komt dat je jezelf weer terug vindt. Het is pijnlijk herkenbaar om je te lezen.
Jezelf terugvinden is zooooo ontzettend bekangrijk idd. Ook ooit in een ongezonde retaltie gezeten. Op een ander vlak dan vreemdgaan ongezond. Maar das alleen verschil in ' onderwerp' denk ik. Mechanismen zijn zelfde. Pas na jaar na beeindiging van de relatie zag ik pas ECHT hoe erg ik mezelf kwijt was geraakt. En kon ik ECHT helder zien en voelen. De relatie is toen weer ' goedgekomen' . Maar omdat ik weer mezelf had teeuggevonden, zag ik alles veel scherper en kon ik toen veel beter 'bij mezelf blijven ', waardoor ik zeker wist en voelde dat dit niet goed voor mij was. Had voor mijn gevoel alles eraan gedaan en het was nu duidelijk. Ik moest alleen verder Wilde dat ECHT
niet. Maar toch gedaan. Heb nu een relatie die me wel geeft wat ik nodig heb, waardoor ik zelf ook meer kan geven . Voelt heerlijk. Dit kan natuurlijk ook overgaan. Maar dan heb ik altijd mezelf nog. Ik had daar dus ook mijn eigen tijd voor nodig.
Wens van TO is om te blijven. Lijkt mij niet gezond. Maar ok als je blijft vraag me af of het mogelijk is jezelf terug te vinden en weer op te bouwen als je blijft. Denk dat dat niet gaat. Maar met die gedachte kan TO om allerlei goede en minder goede reden nu niks.
Denk dat ik ook maar niet mee ga reageren, want is voor TO is dit toch niet helpend volgens mij. Iig op dit moment. Hoop dat ze uiteindelijk vind waar ze naar op zoek is. Maar dit nu, is geen leven, dit is overleven.
Ik gun je leven TO!
Lees al een tijd mee zeeland en wil zeggen dat ik dit allemaal heel erg voor je vind. Ik heb hier ook ooit op een topic geschreven, toen ik bij een man was die niet goed was en niet goed voor mij. Ook ik zag juist al zijn kanten die wel goed waren. Ik voelde me boos en gekwetst door "harde" reacties op het forum. Want zij kenden hem niet, hadden niet de geschiedenis, de hoop, de dromen die ik met hem had.
Als ik het nu nog wel eens terug lees denk ik; ze hadden gelijk. Ik zag het toen niet, dat kon ik niet, ik was er nog niet aan toe.
Wat ik achteraf het moeilijkst vond, was niet zijn verraad, de vernedering door hem, alles wat hij mij aandeed, maar het verraad aan mezelf. Waarom ik mezelf niet in veiligheid had gebracht. Waarom maar inleven en begrijpen, verklaren. Waarom niet gevoeld hoe alles wat er gebeurde voor mij voelde en mezelf uit die situatie gehaald. Dit is echt een les voor mij geweest; blijf bij jezelf. Een term die ik eerst een jeukterm vond en helemaal niets mee kon, maar nu zo goed begrijp.
Ik was ook teveel bezig met maar overleggen, praten, inleven, met hem! Ik zag er ook het nut niet van, al was het maar tijdelijk, even uit zijn buurt te gaan. Alleen maar om weer te kunnen voelen wat het mij deed en mezelf weer horen denken, ipv in zijn gevoelens en zijn gedachten, ons samen te worden gezogen.
Ik hoop voor jou dat het moment snel komt dat je jezelf weer terug vindt. Het is pijnlijk herkenbaar om je te lezen.
Jezelf terugvinden is zooooo ontzettend bekangrijk idd. Ook ooit in een ongezonde retaltie gezeten. Op een ander vlak dan vreemdgaan ongezond. Maar das alleen verschil in ' onderwerp' denk ik. Mechanismen zijn zelfde. Pas na jaar na beeindiging van de relatie zag ik pas ECHT hoe erg ik mezelf kwijt was geraakt. En kon ik ECHT helder zien en voelen. De relatie is toen weer ' goedgekomen' . Maar omdat ik weer mezelf had teeuggevonden, zag ik alles veel scherper en kon ik toen veel beter 'bij mezelf blijven ', waardoor ik zeker wist en voelde dat dit niet goed voor mij was. Had voor mijn gevoel alles eraan gedaan en het was nu duidelijk. Ik moest alleen verder Wilde dat ECHT
niet. Maar toch gedaan. Heb nu een relatie die me wel geeft wat ik nodig heb, waardoor ik zelf ook meer kan geven . Voelt heerlijk. Dit kan natuurlijk ook overgaan. Maar dan heb ik altijd mezelf nog. Ik had daar dus ook mijn eigen tijd voor nodig.
Wens van TO is om te blijven. Lijkt mij niet gezond. Maar ok als je blijft vraag me af of het mogelijk is jezelf terug te vinden en weer op te bouwen als je blijft. Denk dat dat niet gaat. Maar met die gedachte kan TO om allerlei goede en minder goede reden nu niks.
Denk dat ik ook maar niet mee ga reageren, want is voor TO is dit toch niet helpend volgens mij. Iig op dit moment. Hoop dat ze uiteindelijk vind waar ze naar op zoek is. Maar dit nu, is geen leven, dit is overleven.
Ik gun je leven TO!
maandag 18 juli 2016 om 16:09
quote:bloemetje77 schreef op 18 juli 2016 @ 11:48:
[...]
Je hebt ook helemaal gelijk. Ze heeft besloten. Het is alleen lastig om te accepteren voor veel meelezers denk ik, je gunt iemand zo graag beter.
Misschien helpen we TO het beste door het te laten rusten. Ze zal er mee moeten gaan leven en zelf vroeg of laat concluderen wat het beste is. Voor haarzelf.Het knaagt gewoon zo omdat he iemand beter wenst. Maar wat je zegt, dat is ook gewoon zo.
[...]
Je hebt ook helemaal gelijk. Ze heeft besloten. Het is alleen lastig om te accepteren voor veel meelezers denk ik, je gunt iemand zo graag beter.
Misschien helpen we TO het beste door het te laten rusten. Ze zal er mee moeten gaan leven en zelf vroeg of laat concluderen wat het beste is. Voor haarzelf.Het knaagt gewoon zo omdat he iemand beter wenst. Maar wat je zegt, dat is ook gewoon zo.
maandag 18 juli 2016 om 16:16
quote:quechimba schreef op 18 juli 2016 @ 16:09:
[...]
Het knaagt gewoon zo omdat he iemand beter wenst. Maar wat je zegt, dat is ook gewoon zo.Feit is dat wij vrijwel niets weten van die man of vaag het huwelijk van TO. Er wordt hier heel makkelijk aangenomen dat het beter voor TO is om te gaan scheiden en dat ze dan gelukkiger wordt. Dat is maar zeer de vraag.
[...]
Het knaagt gewoon zo omdat he iemand beter wenst. Maar wat je zegt, dat is ook gewoon zo.Feit is dat wij vrijwel niets weten van die man of vaag het huwelijk van TO. Er wordt hier heel makkelijk aangenomen dat het beter voor TO is om te gaan scheiden en dat ze dan gelukkiger wordt. Dat is maar zeer de vraag.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 18 juli 2016 om 16:33
quote:Eleonora-1 schreef op 18 juli 2016 @ 14:46:
En wie maakt het mooier dan het is in hemelsnaam?
Dat de man in kwestie een hoerenloper is staat in pakweg honderd postings als het er niet veel meer zijn.
Me dunkt.
Er wordt nou niet bepaald gesugarcoat of zo.
Ik ben het niet helemaal met je eens.
Alleen helemaal in het begin heeft Zeeland echt vol woede en walging geschreven over de kijk op prostituees waar haar man zo mee bezig was (de voorpret op hookers.nl).
Daarna is het, vanuit Zeeland, behoorlijk afstandelijk en zakelijk geworden, als een soort randverschijnsel.
En ik snap dat wel, zie het als een soort zelfbescherming die nodig is als je het huwelijk nog een kans op herstart wilt geven. En waarschijnlijk ook zelfbescherming omdat je het te druk hebt met je eigen pijn om je ook nog echt bezig te houden met zijn koopwaar. Maar ik vind dat wél sugarcoaten.
En ik vind de grootste valkuil dat je dit tijdelijk wegstopt om voorlopig verder te kunnen dat je er vervolgens achter komt dat je je eigen grenzen zo verschoven hebt dat je je er achteraf niet te druk over wilt maken. En dan 'dus' alsnog moet leven met jezelf, dat je dit (ook al is het achteraf) toestaat, accepteert. En moet leven met je ongewenst verschoven normen en waarden.
Dat is de reden dat ik er af en toe over piep. Niet om een schuldgevoel aan te praten, maar om het moment dat Zeeland er wel aan toe is om dit gedeelte onder ogen te komen niet gezwegen te hebben.
Omdat ik denk dat het ook na jaren vechten voor je huwelijk nog steeds fijn is om 'dit wil ik niet accepteren' als legitieme reden te hebben en houden.
En wie maakt het mooier dan het is in hemelsnaam?
Dat de man in kwestie een hoerenloper is staat in pakweg honderd postings als het er niet veel meer zijn.
Me dunkt.
Er wordt nou niet bepaald gesugarcoat of zo.
Ik ben het niet helemaal met je eens.
Alleen helemaal in het begin heeft Zeeland echt vol woede en walging geschreven over de kijk op prostituees waar haar man zo mee bezig was (de voorpret op hookers.nl).
Daarna is het, vanuit Zeeland, behoorlijk afstandelijk en zakelijk geworden, als een soort randverschijnsel.
En ik snap dat wel, zie het als een soort zelfbescherming die nodig is als je het huwelijk nog een kans op herstart wilt geven. En waarschijnlijk ook zelfbescherming omdat je het te druk hebt met je eigen pijn om je ook nog echt bezig te houden met zijn koopwaar. Maar ik vind dat wél sugarcoaten.
En ik vind de grootste valkuil dat je dit tijdelijk wegstopt om voorlopig verder te kunnen dat je er vervolgens achter komt dat je je eigen grenzen zo verschoven hebt dat je je er achteraf niet te druk over wilt maken. En dan 'dus' alsnog moet leven met jezelf, dat je dit (ook al is het achteraf) toestaat, accepteert. En moet leven met je ongewenst verschoven normen en waarden.
Dat is de reden dat ik er af en toe over piep. Niet om een schuldgevoel aan te praten, maar om het moment dat Zeeland er wel aan toe is om dit gedeelte onder ogen te komen niet gezwegen te hebben.
Omdat ik denk dat het ook na jaren vechten voor je huwelijk nog steeds fijn is om 'dit wil ik niet accepteren' als legitieme reden te hebben en houden.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 18 juli 2016 om 16:42
quote:BWitched schreef op 18 juli 2016 @ 16:16:
[...]
Feit is dat wij vrijwel niets weten van die man of vaag het huwelijk van TO. Er wordt hier heel makkelijk aangenomen dat het beter voor TO is om te gaan scheiden en dat ze dan gelukkiger wordt. Dat is maar zeer de vraag.
Klopt! Ik baseer me ook idd alleen op wat ze hier schrijft. Maar al het andere daargelaten; stel alleen het zo lang hoerenlopen en alleen maar opbiechten omdat je bang bent je vrouw met een soa te hebben besmet, waar is, dan gaat het er bij mij niet in dat je bij zo iemand beter af bent dan alleen. Heeft hij vast redenen voor en is misschien ergens een prachtig mens. Maar niet om na zoiets nog een relatie mee te hebben. Ik ben meer waard.
Maar ik ben zo iemand die het niet nodig vind alles van een ander te begrijpen als ik daar zelf, laat staan mijn kinderen ookal is het maar indirect, last van heb. Dat heeft op een bepaald moment geen functie meer. Begrijpen veranderd niks aan de feiten aan het vreselijke wat je is aangedaan.
Leven is zonder dat al lastig genoeg en ook nog eens te kort daarvoor
Maar ieder zijn pad.
[...]
Feit is dat wij vrijwel niets weten van die man of vaag het huwelijk van TO. Er wordt hier heel makkelijk aangenomen dat het beter voor TO is om te gaan scheiden en dat ze dan gelukkiger wordt. Dat is maar zeer de vraag.
Klopt! Ik baseer me ook idd alleen op wat ze hier schrijft. Maar al het andere daargelaten; stel alleen het zo lang hoerenlopen en alleen maar opbiechten omdat je bang bent je vrouw met een soa te hebben besmet, waar is, dan gaat het er bij mij niet in dat je bij zo iemand beter af bent dan alleen. Heeft hij vast redenen voor en is misschien ergens een prachtig mens. Maar niet om na zoiets nog een relatie mee te hebben. Ik ben meer waard.
Maar ik ben zo iemand die het niet nodig vind alles van een ander te begrijpen als ik daar zelf, laat staan mijn kinderen ookal is het maar indirect, last van heb. Dat heeft op een bepaald moment geen functie meer. Begrijpen veranderd niks aan de feiten aan het vreselijke wat je is aangedaan.
Leven is zonder dat al lastig genoeg en ook nog eens te kort daarvoor
Maar ieder zijn pad.
maandag 18 juli 2016 om 16:43
@Feow
Ik ben het over de reacties van de forummers.
Dat zij niks sugarcoaten.
Dat Zeeland keer op keer gewezen wordt op wat er gebeurd is, met naam, toenaam en oordeel.
Wat logisch is, maar omdat zij (nog) niet weg wil bij haar man werpt ze meer en meer een muur op, wordt ze defensief als er gehamerd wordt op de misstanden en haar beslissing er op de manier mee om te gaan zoals ze momenteel doet.
Ook dat is logisch.
Ik ben het over de reacties van de forummers.
Dat zij niks sugarcoaten.
Dat Zeeland keer op keer gewezen wordt op wat er gebeurd is, met naam, toenaam en oordeel.
Wat logisch is, maar omdat zij (nog) niet weg wil bij haar man werpt ze meer en meer een muur op, wordt ze defensief als er gehamerd wordt op de misstanden en haar beslissing er op de manier mee om te gaan zoals ze momenteel doet.
Ook dat is logisch.
maandag 18 juli 2016 om 17:48
quote:Eleonora-1 schreef op 18 juli 2016 @ 16:43:
@Feow
Ik ben het over de reacties van de forummers.
Dat zij niks sugarcoaten.
Dat Zeeland keer op keer gewezen wordt op wat er gebeurd is, met naam, toenaam en oordeel.
Wat logisch is, maar omdat zij (nog) niet weg wil bij haar man werpt ze meer en meer een muur op, wordt ze defensief als er gehamerd wordt op de misstanden en haar beslissing er op de manier mee om te gaan zoals ze momenteel doet.
Ook dat is logisch.
Juist, het enige wat je kunt doen als VF-deelnemer is vragen stellen, rustig commentaar leveren en niet roepen dat jij het wel geweten had in de situatie van Zeeland. Dat laatste is voor de meeste, zo niet alle, forummers onmogelijk. Iedere relatie, ieder mens, is uniek en de manieren van coping variëren ook van mens tot mens.
De reactie van Zeeland op de hoerenloperij van haar man, vind ik op zijn minst intrigerend en maakt nieuwsgierig naar de relatie tussen haar en haar man en naar de man zelf.
Wat maakt het zo waardevol en hem zo bijzonder, dat je er zoveel voor over hebt om te kijken wat er nog te redden is, terwijl je zo ontredderd en verraden zegt te zijn door die man? Hoe komt het Zeeland, dat je, zoals de meeste mensen hier verwachten, de handdoek niet in de ring gooit? Afwachten? Wat wacht je dan af? Wat heb je nodig om definitief een besluit te nemen, bij elkaar blijven of weggaan?
@Feow
Ik ben het over de reacties van de forummers.
Dat zij niks sugarcoaten.
Dat Zeeland keer op keer gewezen wordt op wat er gebeurd is, met naam, toenaam en oordeel.
Wat logisch is, maar omdat zij (nog) niet weg wil bij haar man werpt ze meer en meer een muur op, wordt ze defensief als er gehamerd wordt op de misstanden en haar beslissing er op de manier mee om te gaan zoals ze momenteel doet.
Ook dat is logisch.
Juist, het enige wat je kunt doen als VF-deelnemer is vragen stellen, rustig commentaar leveren en niet roepen dat jij het wel geweten had in de situatie van Zeeland. Dat laatste is voor de meeste, zo niet alle, forummers onmogelijk. Iedere relatie, ieder mens, is uniek en de manieren van coping variëren ook van mens tot mens.
De reactie van Zeeland op de hoerenloperij van haar man, vind ik op zijn minst intrigerend en maakt nieuwsgierig naar de relatie tussen haar en haar man en naar de man zelf.
Wat maakt het zo waardevol en hem zo bijzonder, dat je er zoveel voor over hebt om te kijken wat er nog te redden is, terwijl je zo ontredderd en verraden zegt te zijn door die man? Hoe komt het Zeeland, dat je, zoals de meeste mensen hier verwachten, de handdoek niet in de ring gooit? Afwachten? Wat wacht je dan af? Wat heb je nodig om definitief een besluit te nemen, bij elkaar blijven of weggaan?
maandag 18 juli 2016 om 18:27
quote:Nomos schreef op 18 juli 2016 @ 17:48:
[...]
(...)Hoe komt het Zeeland, dat je, zoals de meeste mensen hier verwachten, de handdoek niet in de ring gooit? Afwachten? Wat wacht je dan af? Wat heb je nodig om definitief een besluit te nemen, bij elkaar blijven of weggaan?
Ik...vind het goede vragen.
Ik hoop dat ik met de tijd meer zicht krijg op de situatie.
Op wie hij nu eigenlijk echt is. Hoe het kan dat ik nooit iets door heb gehad. Op wat ik hierin voel en beleef. Dat het pijn doet weet ik, voel ik, en hoe. Maar ik wil, moet hier nu dwars doorheen. En ik vertrouw erop dat de antwoorden met de tijd zullen komen. Want ik weet van mezelf dat de waarheid zich soms in schokjes aandient, binnendruppelt.
Dat ik soms situaties op een bepaalde manier zie of beleef, die een tijd later totaal anders lijken, voelen. Terwijl de situatie an sich hetzelfde is. Zo heb ik mensen in het verleden ook wel verkeerd beoordeeld op het eerste gezicht. Die later juist veel liever, positiever en waardevoller bleken dan ik in eerste instantie dacht. Andersom ook. Dat mensen die ik heel hoog had zitten juist nogal tegenvielen als het erop aan kwam. En er waren situaties die ik inschatte als ondraaglijk zwaar, die later mee bleken te vallen. En andersom.
Ik wil maar zeggen, soms veranderen gevoelens, zienswijzen etc oiv tijd.
(En dan heb ik het niet over het bijstellen van je eigen grenzen of normen en waarden.)
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Dat is, denk ik, waar ik op 'wacht'.
Het voelt trouwens NIET als 'wachten'.
Het voelt als keihard werken.
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
Maar ik hoop dat men begrijpt dat ik hierin niets ga haasten.
[...]
(...)Hoe komt het Zeeland, dat je, zoals de meeste mensen hier verwachten, de handdoek niet in de ring gooit? Afwachten? Wat wacht je dan af? Wat heb je nodig om definitief een besluit te nemen, bij elkaar blijven of weggaan?
Ik...vind het goede vragen.
Ik hoop dat ik met de tijd meer zicht krijg op de situatie.
Op wie hij nu eigenlijk echt is. Hoe het kan dat ik nooit iets door heb gehad. Op wat ik hierin voel en beleef. Dat het pijn doet weet ik, voel ik, en hoe. Maar ik wil, moet hier nu dwars doorheen. En ik vertrouw erop dat de antwoorden met de tijd zullen komen. Want ik weet van mezelf dat de waarheid zich soms in schokjes aandient, binnendruppelt.
Dat ik soms situaties op een bepaalde manier zie of beleef, die een tijd later totaal anders lijken, voelen. Terwijl de situatie an sich hetzelfde is. Zo heb ik mensen in het verleden ook wel verkeerd beoordeeld op het eerste gezicht. Die later juist veel liever, positiever en waardevoller bleken dan ik in eerste instantie dacht. Andersom ook. Dat mensen die ik heel hoog had zitten juist nogal tegenvielen als het erop aan kwam. En er waren situaties die ik inschatte als ondraaglijk zwaar, die later mee bleken te vallen. En andersom.
Ik wil maar zeggen, soms veranderen gevoelens, zienswijzen etc oiv tijd.
(En dan heb ik het niet over het bijstellen van je eigen grenzen of normen en waarden.)
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Dat is, denk ik, waar ik op 'wacht'.
Het voelt trouwens NIET als 'wachten'.
Het voelt als keihard werken.
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
Maar ik hoop dat men begrijpt dat ik hierin niets ga haasten.
maandag 18 juli 2016 om 18:34
quote:Zeeland1970 schreef op 18 juli 2016 @ 18:27:
[...]
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
Maar ik hoop dat men begrijpt dat ik hierin niets ga haasten.Ik gun dat mijzelf niet, maar vooral jou.. En ik gun je vooral rust.
[...]
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
Maar ik hoop dat men begrijpt dat ik hierin niets ga haasten.Ik gun dat mijzelf niet, maar vooral jou.. En ik gun je vooral rust.
maandag 18 juli 2016 om 18:48
quote:quechimba schreef op 18 juli 2016 @ 16:42:
[...]
Klopt! Ik baseer me ook idd alleen op wat ze hier schrijft. Maar al het andere daargelaten; stel alleen het zo lang hoerenlopen en alleen maar opbiechten omdat je bang bent je vrouw met een soa te hebben besmet, waar is, dan gaat het er bij mij niet in dat je bij zo iemand beter af bent dan alleen.
Het is niet aan ons om te bepalen hoe en ander beter af is. Al hebben we daar allemaal wel een mening over natuurlijk, ook ik. Die mening hoeft to niet te delen natuurlijk.
Heeft hij vast redenen voor en is misschien ergens een prachtig mens. Maar niet om na zoiets nog een relatie mee te hebben. Ik ben meer waard.
Spreek je uit ervaring? Of denk je dat jij wel zou weten wat je zou doen?
Maar ik ben zo iemand die het niet nodig vind alles van een ander te begrijpen als ik daar zelf, laat staan mijn kinderen ookal is het maar indirect, last van heb. Dat heeft op een bepaald moment geen functie meer. Begrijpen veranderd niks aan de feiten aan het vreselijke wat je is aangedaan.
Leven is zonder dat al lastig genoeg en ook nog eens te kort daarvoor
Maar ieder zijn pad.Begrijpen vind ik persoonlijk ook nogal overrated. Waarom het leven lastig zou zijn ontgaat me even.
[...]
Klopt! Ik baseer me ook idd alleen op wat ze hier schrijft. Maar al het andere daargelaten; stel alleen het zo lang hoerenlopen en alleen maar opbiechten omdat je bang bent je vrouw met een soa te hebben besmet, waar is, dan gaat het er bij mij niet in dat je bij zo iemand beter af bent dan alleen.
Het is niet aan ons om te bepalen hoe en ander beter af is. Al hebben we daar allemaal wel een mening over natuurlijk, ook ik. Die mening hoeft to niet te delen natuurlijk.
Heeft hij vast redenen voor en is misschien ergens een prachtig mens. Maar niet om na zoiets nog een relatie mee te hebben. Ik ben meer waard.
Spreek je uit ervaring? Of denk je dat jij wel zou weten wat je zou doen?
Maar ik ben zo iemand die het niet nodig vind alles van een ander te begrijpen als ik daar zelf, laat staan mijn kinderen ookal is het maar indirect, last van heb. Dat heeft op een bepaald moment geen functie meer. Begrijpen veranderd niks aan de feiten aan het vreselijke wat je is aangedaan.
Leven is zonder dat al lastig genoeg en ook nog eens te kort daarvoor
Maar ieder zijn pad.Begrijpen vind ik persoonlijk ook nogal overrated. Waarom het leven lastig zou zijn ontgaat me even.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 18 juli 2016 om 19:29
"
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
"
Och, meen je dat nou........? Of is het een grapje?
Hope so....Want je zou het JEZELF moeten gunnen denk ik!!!
En alsof je zo belangrijk bent dat we met zijn allen op de ontknoping wachten. Die heb je mij al in deel 1 geboden: je blijft.
Dat kan ik je op een briefje geven.
Prima, mij hoor je er niet over, maar die ontknoping is er al lang en langer!
Trouwens + nogmaals: je hebt zo ontzettend veel aan je hoofd, IRL, dat ik me alleen al daarom niet zo druk zou maken om anonieme forummers!
Maar vanuit het forum begrijp ik dat men wacht op een soort van slot conclusie. Een, blijft-ze-of-gaat-ze 'ontknoping'. Ik proef in sommige posts -begrijpelijk!- dat ongeduld. Ben bang dat die er niet gaat komen vóór dit topic de 3000 nadert. Sorrie. Zou iedereen dat wel gunnen..!
"Och, meen je dat nou........? Of is het een grapje?
Hope so....Want je zou het JEZELF moeten gunnen denk ik!!!
En alsof je zo belangrijk bent dat we met zijn allen op de ontknoping wachten. Die heb je mij al in deel 1 geboden: je blijft.
Dat kan ik je op een briefje geven.
Prima, mij hoor je er niet over, maar die ontknoping is er al lang en langer!
Trouwens + nogmaals: je hebt zo ontzettend veel aan je hoofd, IRL, dat ik me alleen al daarom niet zo druk zou maken om anonieme forummers!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
maandag 18 juli 2016 om 19:33
quote:Zeeland1970 schreef op 18 juli 2016 @ 18:27:
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Ik begrijp de route die je wilt nemen en het pad dat je wilt bewandelen.
Toch denk ik, uitgaande van wat ik lees, dat je niet àlles onderzoekt. Het lijkt erop dat je een selectie hebt gemaakt: alléén die dingen die bij jouw veilige referentie passen, die niet teveel afwijken van jouw norm acceptabel acht en die horen binnen het kader dat je voor jezelf uitgezet hebt.
Ten eerste is dat jammer, omdat je hiermee jezelf een ècht (zelf)onderzoek onthoudt en daarnaast kun je afvragen wat het nut en de uitkomst van een dergelijk traject is.
Hoe eerlijk ben je, als je de meest pijnlijke zaken buiten schot houdt?
Hoe zwaar weegt je uitkomst als niet de andere kant óók hebt gewogen?
Is het geen zonde van je kostbare tijd en energie om ze in een 'half' onderzoek te stoppen, dat je ook nog eens probeert te 'manipuleren' (ja sorry, een ander woord zou niet volstaan) omdat je ongewenste zaken buiten schot houdt?
Ik snap je wel Zeeland, maar ik doe het hoofdschuddend...
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Ik begrijp de route die je wilt nemen en het pad dat je wilt bewandelen.
Toch denk ik, uitgaande van wat ik lees, dat je niet àlles onderzoekt. Het lijkt erop dat je een selectie hebt gemaakt: alléén die dingen die bij jouw veilige referentie passen, die niet teveel afwijken van jouw norm acceptabel acht en die horen binnen het kader dat je voor jezelf uitgezet hebt.
Ten eerste is dat jammer, omdat je hiermee jezelf een ècht (zelf)onderzoek onthoudt en daarnaast kun je afvragen wat het nut en de uitkomst van een dergelijk traject is.
Hoe eerlijk ben je, als je de meest pijnlijke zaken buiten schot houdt?
Hoe zwaar weegt je uitkomst als niet de andere kant óók hebt gewogen?
Is het geen zonde van je kostbare tijd en energie om ze in een 'half' onderzoek te stoppen, dat je ook nog eens probeert te 'manipuleren' (ja sorry, een ander woord zou niet volstaan) omdat je ongewenste zaken buiten schot houdt?
Ik snap je wel Zeeland, maar ik doe het hoofdschuddend...
maandag 18 juli 2016 om 19:34
maandag 18 juli 2016 om 20:37
quote:Zeeland1970 schreef op 18 juli 2016 @ 18:27:
[...]
Ik hoop dat ik met de tijd meer zicht krijg op de situatie.
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Het "klopt" al.
Dat beeld van jullie huwelijk en van hem heb je al lang bijgesteld. Je weet hoe je hem ziet, je weet waar jij stond en staat. Jij stond niet naast hem en jullie waren geen eenheid, zoals je dacht maar twee verschillende mensen met tegenstrijdige opvattingen en handelswijzen. Jij kunt nooit op het punt komen dat je zijn handelen acceptabel gaat vinden. En hij kan zijn handelen nooit meer ongedaan maken.
Dus of je nu blijft of gaat, jullie blijven twee losse individuen. Jij hebt jouw mening en standpunt en hij het zijne. Je hoeft het niet meer eens te zijn en je hoeft het zelfs niet meer van elkaar te weten. In dat opzicht is blijven niet anders dan uit elkaar gaan. Het doet er niet meer toe, want "echt samen" is een gepasseerd station.
Wie hij is, hoe het ging, hoe hij jou ziet, het is niet meer zo heel belangrijk.
Leef voortaan naar je eigen normen. Die zijn belangrijk voor jou. Dan weet je meteen weer hoe je jezelf ziet.
[...]
Ik hoop dat ik met de tijd meer zicht krijg op de situatie.
Ik wil hier straks op terugkijken, wetend, dat ik er alles aan heb gedaan wat binnen mijn mocht lag, om dit te onderzoeken. Kijken, denken, voelen. En nog meer kijken, denken en voelen. En dan evt mijn beeld, dat wat ik had, van ons jarenlange huwelijk, van hem, van mij, van ons, bijstellen. Tot het 'klopt'. Tot ik voel dat ik een 'juist' beeld heb vd situatie, v wie hij is, van hoe het ging, van waar ik stond en sta, hoe hij mij ziet, en hoe ik mijzelf zie. En dan ervaren of dat iets is waar ik mee verder kan. Mee verder wil.
Het "klopt" al.
Dat beeld van jullie huwelijk en van hem heb je al lang bijgesteld. Je weet hoe je hem ziet, je weet waar jij stond en staat. Jij stond niet naast hem en jullie waren geen eenheid, zoals je dacht maar twee verschillende mensen met tegenstrijdige opvattingen en handelswijzen. Jij kunt nooit op het punt komen dat je zijn handelen acceptabel gaat vinden. En hij kan zijn handelen nooit meer ongedaan maken.
Dus of je nu blijft of gaat, jullie blijven twee losse individuen. Jij hebt jouw mening en standpunt en hij het zijne. Je hoeft het niet meer eens te zijn en je hoeft het zelfs niet meer van elkaar te weten. In dat opzicht is blijven niet anders dan uit elkaar gaan. Het doet er niet meer toe, want "echt samen" is een gepasseerd station.
Wie hij is, hoe het ging, hoe hij jou ziet, het is niet meer zo heel belangrijk.
Leef voortaan naar je eigen normen. Die zijn belangrijk voor jou. Dan weet je meteen weer hoe je jezelf ziet.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 18 juli 2016 om 21:08
quote:Eleonora-1 schreef op 18 juli 2016 @ 14:17:
Laat die vrouw het nou op haar eigen manier doen.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.Zo eens!!
Laat die vrouw het nou op haar eigen manier doen.
Echt hoor, wat een melodramatiek over een sidderend gezin.
Zo gaat dat helemaal niet.
Het uitgangspunt is genezing, herstellen, verder. Het leven gaat door hoor, ook na zoiets, weet ik uit eigen ervaring.
Of het tot het einde van beider leven gaat gebeuren, dat samen blijven, kan niemand voorspellen. Dat weet iemand met een leuke, stabiele, zorgeloze relatie ook niet.
Die had ik, zo'n relatie.
Tot die ophield.
Boem.
Nooit aan zien komen.
Ik leef nog hoor en mijn dochter ook.Zo eens!!
Het is zoals het is
