Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
donderdag 21 juli 2016 om 04:23
quote:Zeeland1970 schreef op 20 juli 2016 @ 23:46:
Over een berichtje of 100 zit het aan de 3000 en gaat hier een slotje op.
Ik open geen nieuw topic meer. Vind dat ik weer zelf verder moet kunnen nu. En er is al zoveel zinvols gezegd. Ik ga alles zeker nog eens nalezen, en alle wijze (en minder wijze ) woorden nog eens tot me door laten dringen. Wellicht lees ik er nu weer andere dingen in, waar ik eerder overheen heb gelezen of nog niet aan toe was. Andere fase, andere ogen.
Weet iemand of je nog wel pb's kunt sturen en ontvangen als het topic een slotje heeft..?
Ik ga straks weer verder onder de andere nickname die ik al jaren hier heb. Dus ben niet 'helemaal' weg, maar 'Zeeland' is dan dus wel weg. Mss ga ik nog irl afspreken met iemand v het forum.Veel sterkte. Jij ligt hier ook onder een vergrootglas, net als jouw man thuis. Nu wordt aan alles wat jij doet en betekenis toegekend. Misschien terecht, misschien ook niet maar wel dodelijk vermoeiend. Ik hoop dat jullie er op één of andere manier samen uitkomen.
Over een berichtje of 100 zit het aan de 3000 en gaat hier een slotje op.
Ik open geen nieuw topic meer. Vind dat ik weer zelf verder moet kunnen nu. En er is al zoveel zinvols gezegd. Ik ga alles zeker nog eens nalezen, en alle wijze (en minder wijze ) woorden nog eens tot me door laten dringen. Wellicht lees ik er nu weer andere dingen in, waar ik eerder overheen heb gelezen of nog niet aan toe was. Andere fase, andere ogen.
Weet iemand of je nog wel pb's kunt sturen en ontvangen als het topic een slotje heeft..?
Ik ga straks weer verder onder de andere nickname die ik al jaren hier heb. Dus ben niet 'helemaal' weg, maar 'Zeeland' is dan dus wel weg. Mss ga ik nog irl afspreken met iemand v het forum.Veel sterkte. Jij ligt hier ook onder een vergrootglas, net als jouw man thuis. Nu wordt aan alles wat jij doet en betekenis toegekend. Misschien terecht, misschien ook niet maar wel dodelijk vermoeiend. Ik hoop dat jullie er op één of andere manier samen uitkomen.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
donderdag 21 juli 2016 om 06:52
Ja, we zijn er bijna. Ik heb mijzelf wel afgevraagd wat er met dit topic is, dat ik op een goed moment vond dat ik wat kon of moest bijdragen. Dat was overigens ver voor het Libelle-uitstapje.
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
donderdag 21 juli 2016 om 07:03
quote:Nomos schreef op 21 juli 2016 @ 06:52:
Ja, we zijn er bijna. Ik heb mijzelf wel afgevraagd wat er met dit topic is, dat ik op een goed moment vond dat ik wat kon of moest bijdragen. Dat was overigens ver voor het Libelle-uitstapje. Ik weet bijna zeker dat dit niet waar is, je kwam opdagen ten tijde van het Libelle drama
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
Ja, we zijn er bijna. Ik heb mijzelf wel afgevraagd wat er met dit topic is, dat ik op een goed moment vond dat ik wat kon of moest bijdragen. Dat was overigens ver voor het Libelle-uitstapje. Ik weet bijna zeker dat dit niet waar is, je kwam opdagen ten tijde van het Libelle drama
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
donderdag 21 juli 2016 om 07:09
quote:Geronimo2 schreef op 20 juli 2016 @ 23:00:
Ik dacht dat Nomos de alter ego van TO was want ze dook op na de poging van TO bij het Libelleforum. In ieder geval begrijp ik nu wel meer. Somos, dus je man mag af en toe iets zelfstandig doen van jou zodat hij zich af en toe nuttig en nodig voelt want jij weet toch al dat jij "het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook. ". En wie is je man dan? Die sukkel die nog net het brood op de plank kan verdienen en kinderen kan verwekken? Fijn als je partner zo over je denkt.
Voor dit topic sluit, wil ik hier iets over zeggen. Ik vind dit een zorgelijke, persoonlijke en van narigheid doortrokken reactie. Waarbij ik me afvraag wat er aan dit soort fantasieën over andermans leven ten grondslag ligt. Ik zeg tegen Zeeland geef een ander (man, kinderen, vrienden, familie, collega's) de ruimte, omdat het plezierig is voor een mens om zich nuttig en nodig te voelen en dan krijg ik het bovenstaande.... Het zegt meer over jou dan over mij.
Als mensen schrijven dat ze iets bijna zeker weten, dan vind ik het tijd om naar feiten te zoeken. Het eerste topic werd op 18 april geopend, mijn eerst reactie was begin mei, het Libelle-uitstapje speelde begin juni.
Ik dacht dat Nomos de alter ego van TO was want ze dook op na de poging van TO bij het Libelleforum. In ieder geval begrijp ik nu wel meer. Somos, dus je man mag af en toe iets zelfstandig doen van jou zodat hij zich af en toe nuttig en nodig voelt want jij weet toch al dat jij "het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook. ". En wie is je man dan? Die sukkel die nog net het brood op de plank kan verdienen en kinderen kan verwekken? Fijn als je partner zo over je denkt.
Voor dit topic sluit, wil ik hier iets over zeggen. Ik vind dit een zorgelijke, persoonlijke en van narigheid doortrokken reactie. Waarbij ik me afvraag wat er aan dit soort fantasieën over andermans leven ten grondslag ligt. Ik zeg tegen Zeeland geef een ander (man, kinderen, vrienden, familie, collega's) de ruimte, omdat het plezierig is voor een mens om zich nuttig en nodig te voelen en dan krijg ik het bovenstaande.... Het zegt meer over jou dan over mij.
Als mensen schrijven dat ze iets bijna zeker weten, dan vind ik het tijd om naar feiten te zoeken. Het eerste topic werd op 18 april geopend, mijn eerst reactie was begin mei, het Libelle-uitstapje speelde begin juni.
donderdag 21 juli 2016 om 08:11
quote:Nomos schreef op 20 juli 2016 @ 21:28:
[...]
Nou, nou, je durft wel, moet ik zeggen. Puur vanuit hem geredeneerd? Hoe kun jij dat? Op basis waarvan durf jij te stellen dat de man van Zeeland dat zou vinden of denken? En die laatste vraag, hoe bedoel je toegevoegde waarde? Voor wie? Voor haar man? Die na 20 jaar huwelijk, hoerenbezoek, huwelijkscrisis en therapie, nog steeds bij zijn vrouw is? Voor haar kinderen? Haar familie of collega's?
Dat Zeeland dus denkt van, nou ik maak mijzelf maar onmisbaar, dan blijf ik getrouwd? Bedoel je dat?Ik zie een opvallende parallel die steeds terug komt en dat benoem ik. That's all. Dat rauw en ongefundeerd noemen is ook maar een mening.
[...]
Nou, nou, je durft wel, moet ik zeggen. Puur vanuit hem geredeneerd? Hoe kun jij dat? Op basis waarvan durf jij te stellen dat de man van Zeeland dat zou vinden of denken? En die laatste vraag, hoe bedoel je toegevoegde waarde? Voor wie? Voor haar man? Die na 20 jaar huwelijk, hoerenbezoek, huwelijkscrisis en therapie, nog steeds bij zijn vrouw is? Voor haar kinderen? Haar familie of collega's?
Dat Zeeland dus denkt van, nou ik maak mijzelf maar onmisbaar, dan blijf ik getrouwd? Bedoel je dat?Ik zie een opvallende parallel die steeds terug komt en dat benoem ik. That's all. Dat rauw en ongefundeerd noemen is ook maar een mening.
donderdag 21 juli 2016 om 08:23
quote:Nomos schreef op 20 juli 2016 @ 23:07:
[...]
Zit in je hoofd. Ik ben een vrouw, 40 jaar samen met een zeer zelfstandige, intelligente en interessante man, samen een bedrijf runnend als gelijkwaardige partners. Twee volwassen kinderen, twee honden en meer dan tevreden met mijzelf, mijn man en mijn relatie. Vanuit mijn beroep nieuwsgierig en dus veel vragen stellend.Bedankt voor de toelichting, Nomos.
[...]
Zit in je hoofd. Ik ben een vrouw, 40 jaar samen met een zeer zelfstandige, intelligente en interessante man, samen een bedrijf runnend als gelijkwaardige partners. Twee volwassen kinderen, twee honden en meer dan tevreden met mijzelf, mijn man en mijn relatie. Vanuit mijn beroep nieuwsgierig en dus veel vragen stellend.Bedankt voor de toelichting, Nomos.
Everything you see I owe to spaghetti!
donderdag 21 juli 2016 om 09:40
quote:turquasi schreef op 13 mei 2016 @ 10:58:
Eens met geronimo en deadpool. Ik begrijp dat het tijd werd voor een vers topic maar ik vind de toon die je zet ook wel heel vreemd.
verder vroeg ik me af hoe je omgaat met het stukje ' de arme prostituees ' ipv arme jullie.
Stel je had geen zoons maar dochters, en daar zou af en toe zo'n ogenschijnlijk brave huisvader overheen willen?
Waarom proberen schuldgevoel aan te praten? Het beroep is zo oud als Matusalem en de behoefte eraan eveneens.. Gedwongen prostitutie is nooit goed te praten natuurlijk dat is evident. Maar om nu gelijk haar te provoceren om gelijk aan alle zijden te gaan denken en moeder dochters opa's en oma's van de dames in kwestie om het maar te nuanceren slaat ook nergens op.
Zo kan ik wel een middagvullend matinee verzorgen over hoe de halve wereld aan elkaar hangt van dubieuze praktijken en dito uitbuitingen voor onze geliefde welvaart.
Eens met geronimo en deadpool. Ik begrijp dat het tijd werd voor een vers topic maar ik vind de toon die je zet ook wel heel vreemd.
verder vroeg ik me af hoe je omgaat met het stukje ' de arme prostituees ' ipv arme jullie.
Stel je had geen zoons maar dochters, en daar zou af en toe zo'n ogenschijnlijk brave huisvader overheen willen?
Waarom proberen schuldgevoel aan te praten? Het beroep is zo oud als Matusalem en de behoefte eraan eveneens.. Gedwongen prostitutie is nooit goed te praten natuurlijk dat is evident. Maar om nu gelijk haar te provoceren om gelijk aan alle zijden te gaan denken en moeder dochters opa's en oma's van de dames in kwestie om het maar te nuanceren slaat ook nergens op.
Zo kan ik wel een middagvullend matinee verzorgen over hoe de halve wereld aan elkaar hangt van dubieuze praktijken en dito uitbuitingen voor onze geliefde welvaart.
donderdag 21 juli 2016 om 10:17
quote:Nomos schreef op 21 juli 2016 @ 07:09:
[...]
Voor dit topic sluit, wil ik hier iets over zeggen. Ik vind dit een zorgelijke, persoonlijke en van narigheid doortrokken reactie. Waarbij ik me afvraag wat er aan dit soort fantasieën over andermans leven ten grondslag ligt. Ik zeg tegen Zeeland geef een ander (man, kinderen, vrienden, familie, collega's) de ruimte, omdat het plezierig is voor een mens om zich nuttig en nodig te voelen en dan krijg ik het bovenstaande.... Het zegt meer over jou dan over mij.
Als mensen schrijven dat ze iets bijna zeker weten, dan vind ik het tijd om naar feiten te zoeken. Het eerste topic werd op 18 april geopend, mijn eerst reactie was begin mei, het Libelle-uitstapje speelde begin juni.
Je hebt net al TO de neiging om alleen dat te quoten wat iets uit de context trekt. Je schrijft namelijk
"Zeeland, ik ken het ook, denken dat jij het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook."
Letterlijk uit je post overgenomen. Jij vindt dan toch ook dat je man eigenlijk een sukkel is want aan jou is niet te tippen. Begrijp je verontwaardiging niet als je het zelf neerzet.
[...]
Voor dit topic sluit, wil ik hier iets over zeggen. Ik vind dit een zorgelijke, persoonlijke en van narigheid doortrokken reactie. Waarbij ik me afvraag wat er aan dit soort fantasieën over andermans leven ten grondslag ligt. Ik zeg tegen Zeeland geef een ander (man, kinderen, vrienden, familie, collega's) de ruimte, omdat het plezierig is voor een mens om zich nuttig en nodig te voelen en dan krijg ik het bovenstaande.... Het zegt meer over jou dan over mij.
Als mensen schrijven dat ze iets bijna zeker weten, dan vind ik het tijd om naar feiten te zoeken. Het eerste topic werd op 18 april geopend, mijn eerst reactie was begin mei, het Libelle-uitstapje speelde begin juni.
Je hebt net al TO de neiging om alleen dat te quoten wat iets uit de context trekt. Je schrijft namelijk
"Zeeland, ik ken het ook, denken dat jij het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook."
Letterlijk uit je post overgenomen. Jij vindt dan toch ook dat je man eigenlijk een sukkel is want aan jou is niet te tippen. Begrijp je verontwaardiging niet als je het zelf neerzet.
donderdag 21 juli 2016 om 10:45
Ah... het zit er bijna op met dit topic.
Tja... Een paar maanden zijn voorbij, sinds de op angst voor ziektes gegronde ontboezeming van de man van TO. Of er veel veranderd is in die tijd, is aan TO om te bepalen natuurlijk, maar vanaf de buitenkant lijkt het mij van niet.
Ik zie twee bangige mensen die samen een relatie zijn aangegaan en die naar (on)vermogen voortzetten. Beide topics lang heb ik met enige verbazing maar ook met groeiende weerzin meegelezen. Groeiende weerzin dat mensen zo met elkaar omgaan en dit dan een 'relatie' noemen.
Ik wens jullie - TO en partner - succes in de toekomst en hoop voor jullie dat jullie je draai vinden in deze relatie, of, als jullie alsnog besluiten om uit elkaar te gaan, ieder voor zich in je leven.
Tja... Een paar maanden zijn voorbij, sinds de op angst voor ziektes gegronde ontboezeming van de man van TO. Of er veel veranderd is in die tijd, is aan TO om te bepalen natuurlijk, maar vanaf de buitenkant lijkt het mij van niet.
Ik zie twee bangige mensen die samen een relatie zijn aangegaan en die naar (on)vermogen voortzetten. Beide topics lang heb ik met enige verbazing maar ook met groeiende weerzin meegelezen. Groeiende weerzin dat mensen zo met elkaar omgaan en dit dan een 'relatie' noemen.
Ik wens jullie - TO en partner - succes in de toekomst en hoop voor jullie dat jullie je draai vinden in deze relatie, of, als jullie alsnog besluiten om uit elkaar te gaan, ieder voor zich in je leven.
donderdag 21 juli 2016 om 11:38
quote:Geronimo2 schreef op 21 juli 2016 @ 10:17:
[...]
Je hebt net al TO de neiging om alleen dat te quoten wat iets uit de context trekt. Je schrijft namelijk
"Zeeland, ik ken het ook, denken dat jij het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook."
Letterlijk uit je post overgenomen. Jij vindt dan toch ook dat je man eigenlijk een sukkel is want aan jou is niet te tippen. Begrijp je verontwaardiging niet als je het zelf neerzet.
Ik weet dat lezen een hele kunst is, net als schrijven. Ik begrijp niet goed wat jou hierin zodanig stoort, dat je allerlei akelige en onterechte conclusies denkt te mogen trekken.
Ik zeg dat ik dat DENK, niet dat het zo IS. Mijn man vindt van zichzelf hetzelfde, hij VINDT dat hij zaken het best zelf kan oppakken, omdat hij DENKT dat hij het sneller, beter, grondiger en efficiënter kan. Het is een steekspel, een grapje, een aardigheidje binnen onze relatie, soms vechten we elkaar hierom bijna de tent uit, maar meestal moeten we heel hard om elkaar lachen als het weer eens zo ver is. Het is geen halszaak en heel menselijk om dit van jezelf te denken, je relatie hoeft er niet stuk om te gaan en het hoeft niet kleinerend te zijn, als je maar weet wat je aan elkaar hebt.
Waar jij het vandaan haalt dat ik mijn man een sukkel vind, ontgaat mij volledig. Ik heb respect voor mijn man en hij voor mij, onze relatie duurt al heel lang en is zeer volledig en over het algemeen zijn we heel blij met elkaar. Dat red je niet als je elkaar sukkels vindt, nog maar net goed genoeg acht om voor het brood op de plank te zorgen en kinderen te verwekken.
En wij hebben een stormachtige, maar ook moeizame start gehad. Heel veel tegenslag en voorspoed met elkaar doorgemaakt. Wij hebben veel van elkaar in allerlei omstandigheden geleerd en leren nog steeds van elkaar. Ik hoop dat Zeeland iets heeft gehad aan mijn vragen en opmerkingen die gebaseerd waren op de ervaringen in mijn eigen relatie.
[...]
Je hebt net al TO de neiging om alleen dat te quoten wat iets uit de context trekt. Je schrijft namelijk
"Zeeland, ik ken het ook, denken dat jij het uiteindelijk het best zelf kunt, beter, grondiger en efficiënter dan wie ook."
Letterlijk uit je post overgenomen. Jij vindt dan toch ook dat je man eigenlijk een sukkel is want aan jou is niet te tippen. Begrijp je verontwaardiging niet als je het zelf neerzet.
Ik weet dat lezen een hele kunst is, net als schrijven. Ik begrijp niet goed wat jou hierin zodanig stoort, dat je allerlei akelige en onterechte conclusies denkt te mogen trekken.
Ik zeg dat ik dat DENK, niet dat het zo IS. Mijn man vindt van zichzelf hetzelfde, hij VINDT dat hij zaken het best zelf kan oppakken, omdat hij DENKT dat hij het sneller, beter, grondiger en efficiënter kan. Het is een steekspel, een grapje, een aardigheidje binnen onze relatie, soms vechten we elkaar hierom bijna de tent uit, maar meestal moeten we heel hard om elkaar lachen als het weer eens zo ver is. Het is geen halszaak en heel menselijk om dit van jezelf te denken, je relatie hoeft er niet stuk om te gaan en het hoeft niet kleinerend te zijn, als je maar weet wat je aan elkaar hebt.
Waar jij het vandaan haalt dat ik mijn man een sukkel vind, ontgaat mij volledig. Ik heb respect voor mijn man en hij voor mij, onze relatie duurt al heel lang en is zeer volledig en over het algemeen zijn we heel blij met elkaar. Dat red je niet als je elkaar sukkels vindt, nog maar net goed genoeg acht om voor het brood op de plank te zorgen en kinderen te verwekken.
En wij hebben een stormachtige, maar ook moeizame start gehad. Heel veel tegenslag en voorspoed met elkaar doorgemaakt. Wij hebben veel van elkaar in allerlei omstandigheden geleerd en leren nog steeds van elkaar. Ik hoop dat Zeeland iets heeft gehad aan mijn vragen en opmerkingen die gebaseerd waren op de ervaringen in mijn eigen relatie.
donderdag 21 juli 2016 om 14:59
quote:BWitched schreef op 21 juli 2016 @ 04:23:
[...]
Veel sterkte. Jij ligt hier ook onder een vergrootglas, net als jouw man thuis. Nu wordt aan alles wat jij doet en betekenis toegekend. Misschien terecht, misschien ook niet maar wel dodelijk vermoeiend. Ik hoop dat jullie er op één of andere manier samen uitkomen.
Dat hoop ik ook, BWitched.
Jij bedankt voor al je zinvolle posts
[...]
Veel sterkte. Jij ligt hier ook onder een vergrootglas, net als jouw man thuis. Nu wordt aan alles wat jij doet en betekenis toegekend. Misschien terecht, misschien ook niet maar wel dodelijk vermoeiend. Ik hoop dat jullie er op één of andere manier samen uitkomen.
Dat hoop ik ook, BWitched.
Jij bedankt voor al je zinvolle posts
donderdag 21 juli 2016 om 15:05
quote:Nomos schreef op 21 juli 2016 @ 06:52:
Ja, we zijn er bijna. Ik heb mijzelf wel afgevraagd wat er met dit topic is, dat ik op een goed moment vond dat ik wat kon of moest bijdragen. Dat was overigens ver voor het Libelle-uitstapje.
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
Dankjewel, lieve Nomos. Mooie bijdrage weer; het raakt me...
'Grondig' is idd wel een beschrijving v mezelf, in hoe ik dingen aanpak, die ik herken. Ik hoop dat het me idd oplevert dat ik ooit terug kan kijken, en wat er ook gebeurt, dat ik kan voelen datbik dicht bij mezelf ben gebleven, en niets overhaast of onbezonnen deed waar ik terugkijkend spijt van had.
Dankjewel...!
Ja, we zijn er bijna. Ik heb mijzelf wel afgevraagd wat er met dit topic is, dat ik op een goed moment vond dat ik wat kon of moest bijdragen. Dat was overigens ver voor het Libelle-uitstapje.
In eerste instantie herkende ik jouw ongerichte paniek- en angstreactie. Al je daar een keer geweest bent, dan weet je dat je daar nooit meer wilt komen.
Daarnaast is dit zo extreem, een man die ongemerkt jarenlang hoeren bezoekt, dat na 20 jaar huwelijk vertelt..... Je verwacht een explosie, maar die kwam niet en Ik vind dat je dat kwetsbaar en mooi hebt neergezet hier. Je twijfels, angst, de manier waarop je altijd met elkaar omging en dat dat nu niet meer werkt zoals het altijd werkte. Weer herkenning.
Maar er ligt nog iets onder, iets wat "vergeten" was. Ik had een vriendin en haar is hetzelfde jaren geleden ook overkomen. Geen kinderen, maar het leek een mooi en spannend huwelijk. Ze hadden apart en met elkaar mooie dromen en ambities en die maakten ze waar. Tot de man, ik weet niet waarom, moest bekennen dat hij al jaren met grote regelmaat naar de hoeren ging. En deze vrouw (mooi, goede opgeleid, goede baan en krachtig) deed wat veel mensen hier adviseren, ze pakt haar spullen en ging. Ze nam ook alle brokstukken van hun huwelijk mee, zonder ze eerst te bekijken. Ze heeft die brokstukken altijd met zich meegesleept, soms bekeek ze er een en kon hem daarna weggooien, want niet meer interessant. Ze is nieuwe relaties begonnen en die liepen allemaal stuk, ander banen, nog een studie en uiteindelijk vertrokken naar een ver buitenland. Weg van alles en opnieuw beginnen, dacht ze. Het is niet gelukt, ze zit nu in het verre buitenland met een paar brokstukken uit het huwelijk iwaarin ze eigenlijk het gelukkigst was. Ze kan en wil ze niet loslaten, ook al is ze nu weer getrouwd en niet gelukkig genoeg.
Ik wil maar zeggen, wat jij doet is grondig en ik weet niet of dat nu goed is voor je, maar je kunt over een tijd wel zeggen, dat het klaar is. Wat mijn vriendin deed kun je sterk en ook grondig vinden, maar zij is er ook niets mee opgeschoten, te snel gehandeld, niets afgesloten.
Ik wens je wijsheid en kracht toe, want je zult het nodig hebben, wat er ook gebeurt.
Dankjewel, lieve Nomos. Mooie bijdrage weer; het raakt me...
'Grondig' is idd wel een beschrijving v mezelf, in hoe ik dingen aanpak, die ik herken. Ik hoop dat het me idd oplevert dat ik ooit terug kan kijken, en wat er ook gebeurt, dat ik kan voelen datbik dicht bij mezelf ben gebleven, en niets overhaast of onbezonnen deed waar ik terugkijkend spijt van had.
Dankjewel...!
donderdag 21 juli 2016 om 15:07
quote:rrinkje schreef op 21 juli 2016 @ 08:00:
zeeland ik wens je het allerbeste.
je hebt ooit gezegd dat je het op jouw manier wilde doen. Ik denk dat je dat wel hebt gedaan en nog doet. Ik hoop dat je als je over eenpaar jaar terug kijkt overwegend tevreden bent over je eigen keuzes.
+1
Dankje rrinkje
zeeland ik wens je het allerbeste.
je hebt ooit gezegd dat je het op jouw manier wilde doen. Ik denk dat je dat wel hebt gedaan en nog doet. Ik hoop dat je als je over eenpaar jaar terug kijkt overwegend tevreden bent over je eigen keuzes.
+1
Dankje rrinkje
donderdag 21 juli 2016 om 15:13
donderdag 21 juli 2016 om 15:22
donderdag 21 juli 2016 om 15:28
quote:feow schreef op 20 juli 2016 @ 23:52:
Als jij jezelf niet laat anonimiseren kun je gewoon pb-en hoor.
(...)
En als het hier ineens heel hard gaat en het topic plots op slot zit: t ga je goed. Sterkte.
Je (niet) laten anonimiseren..? Hoe doe je dat? Nou ja, hoop maar dat pb - en nog lukt met n slot op dit topic.
Enne...Jij ook bedankt voor je bijdragen feow. Zaten vaak rake opmerkingen tussen.
Als jij jezelf niet laat anonimiseren kun je gewoon pb-en hoor.
(...)
En als het hier ineens heel hard gaat en het topic plots op slot zit: t ga je goed. Sterkte.
Je (niet) laten anonimiseren..? Hoe doe je dat? Nou ja, hoop maar dat pb - en nog lukt met n slot op dit topic.
Enne...Jij ook bedankt voor je bijdragen feow. Zaten vaak rake opmerkingen tussen.
donderdag 21 juli 2016 om 15:53
PB heeft niets met topic te maken, wel met je account. Als je wilt dan de naam Zeeland niet meer vindbaar is of als je niet meer wil dat Zeeland geloept kan worden dan kun je bij de Mods aanvragen om dat account te laten annonimiseren. Zolang je dat niet doet kun je met Zeeland pb's sturen naar wil je wilt 
Het is zoals het is
donderdag 21 juli 2016 om 15:53
quote:Elmervrouw schreef op 21 juli 2016 @ 15:45:
Ik ben steeds blijven meelezen.
Zeeland, veel sterkte en blijf dichtbij jezelf en jouw (eigen)waarde.
Ik heb ooit ergens gelezen:
'Wie zijn eigen weg volgt, verdwaalt nooit'.
*hele brede lach*
Die wegwijzer spreuk heeft veel betekenis voor me gekregen Elmervrouw. ...
En over dat Gmail adres zal ik eens nadenken; wel n goed idee!
Ik ben steeds blijven meelezen.
Zeeland, veel sterkte en blijf dichtbij jezelf en jouw (eigen)waarde.
Ik heb ooit ergens gelezen:
'Wie zijn eigen weg volgt, verdwaalt nooit'.
*hele brede lach*
Die wegwijzer spreuk heeft veel betekenis voor me gekregen Elmervrouw. ...
En over dat Gmail adres zal ik eens nadenken; wel n goed idee!
