Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
dinsdag 28 juni 2016 om 19:22
dinsdag 28 juni 2016 om 20:15
quote:Ieleen schreef op 28 juni 2016 @ 18:16:
En wat voor gevoel heb je er nu dan bij?
Wat ik me ook afvraag: zaten jullie daar voor je gevoel nou echt met zijn tweetjes? gevoelsmatig bedoel ik.
Ik weet het niet goed te verwoorden, maar het lijkt me dat je gevoel toen jullie daar samen zaten veel kan zeggen over hoe jij er in staat.
Eerst zaten we er als 2 individuen. Ik was nerveus. Hij wees ons bij binnenkomst naar 2 stoelen die tegen elkaar aan stonden, om daar te gaan zitten. Ik schoof ze meteen even een stukje uit elkaar. Niet ver, maar wel...passender. Zo voelde het ook. Twee mensen met ieder een eigen stuk. Beiden met hetzelfde doel; terug bij elkaar uit willen komen, maar met beiden een lange weg te gaan nog.
Zodra het over de kinderen ging liep het gesprek soepeler. Dat oude 'team-gevoel' kwam meteen terug. Als ouders zitten we nog goed op één lijn.
Er was ruimte voor ons eigen verhaal. Dat was wel goed. Ik voel mijn eigen pijn en boosheid, maar kan zijn onvermogen en pijn (klinkt mss stom, maar hij lijdt momenteel ook) ook zien.
Klinkt mss egoïstisch maar ik heb meteen ook aangegeven dat ik hier nu NIETS mee kan. Dat ik hem gun dat hij bij Rodersana daarmee ondersteuning krijgt, om te onderzoeken hoe zijn proces is. Dat ik zijn therapeut niet kan of wil zijn. Verder hadden we het erover dat ik hem niet wil (of moet) gaan controleren, (want dan zou ik in een soort moeder-rol gaan zitten).
En wat voor gevoel heb je er nu dan bij?
Wat ik me ook afvraag: zaten jullie daar voor je gevoel nou echt met zijn tweetjes? gevoelsmatig bedoel ik.
Ik weet het niet goed te verwoorden, maar het lijkt me dat je gevoel toen jullie daar samen zaten veel kan zeggen over hoe jij er in staat.
Eerst zaten we er als 2 individuen. Ik was nerveus. Hij wees ons bij binnenkomst naar 2 stoelen die tegen elkaar aan stonden, om daar te gaan zitten. Ik schoof ze meteen even een stukje uit elkaar. Niet ver, maar wel...passender. Zo voelde het ook. Twee mensen met ieder een eigen stuk. Beiden met hetzelfde doel; terug bij elkaar uit willen komen, maar met beiden een lange weg te gaan nog.
Zodra het over de kinderen ging liep het gesprek soepeler. Dat oude 'team-gevoel' kwam meteen terug. Als ouders zitten we nog goed op één lijn.
Er was ruimte voor ons eigen verhaal. Dat was wel goed. Ik voel mijn eigen pijn en boosheid, maar kan zijn onvermogen en pijn (klinkt mss stom, maar hij lijdt momenteel ook) ook zien.
Klinkt mss egoïstisch maar ik heb meteen ook aangegeven dat ik hier nu NIETS mee kan. Dat ik hem gun dat hij bij Rodersana daarmee ondersteuning krijgt, om te onderzoeken hoe zijn proces is. Dat ik zijn therapeut niet kan of wil zijn. Verder hadden we het erover dat ik hem niet wil (of moet) gaan controleren, (want dan zou ik in een soort moeder-rol gaan zitten).
dinsdag 28 juni 2016 om 20:20
quote:Youk79 schreef op 28 juni 2016 @ 19:22:
Wat goed dat je je eigen gevoel zo hebt verwoord! Hoe ging Zeeman daar mee om?
Ben je wat opgelucht nu, of niet echt?
Je schrijft dat je veel boosheid voelt. Kun je daar wat mee? Kunnen we meedenken in hoe om te gaan met de boosheid?
Zeeman liet me de ruimte. Reageerde, deed mee, liet mij ook ruimschoots aan het woord. Maar het meeste was die man aan het woord. Zeeman bedankte me, dat ik mee was gegaan. Benoemde dat hij zag dat ik er tegenop had gezien, maar dat ik toch mee was gegaan met hem, en dat hij dat fijn vond.
Dat vond ik wel mooi/fijn.
Wat goed dat je je eigen gevoel zo hebt verwoord! Hoe ging Zeeman daar mee om?
Ben je wat opgelucht nu, of niet echt?
Je schrijft dat je veel boosheid voelt. Kun je daar wat mee? Kunnen we meedenken in hoe om te gaan met de boosheid?
Zeeman liet me de ruimte. Reageerde, deed mee, liet mij ook ruimschoots aan het woord. Maar het meeste was die man aan het woord. Zeeman bedankte me, dat ik mee was gegaan. Benoemde dat hij zag dat ik er tegenop had gezien, maar dat ik toch mee was gegaan met hem, en dat hij dat fijn vond.
Dat vond ik wel mooi/fijn.
dinsdag 28 juni 2016 om 20:27
quote:Zeeland1970 schreef op 28 juni 2016 @ 20:15:
[...]
Eerst zaten we er als 2 individuen. Ik was nerveus. Hij wees ons bij binnenkomst naar 2 stoelen die tegen elkaar aan stonden, om daar te gaan zitten. Ik schoof ze meteen even een stukje uit elkaar. Niet ver, maar wel...passender. Zo voelde het ook. Twee mensen met ieder een eigen stuk. Beiden met hetzelfde doel; terug bij elkaar uit willen komen, maar met beiden een lange weg te gaan nog.
Zodra het over de kinderen ging liep het gesprek soepeler. Dat oude 'team-gevoel' kwam meteen terug. Als ouders zitten we nog goed op één lijn.
Er was ruimte voor ons eigen verhaal. Dat was wel goed. Ik voel mijn eigen pijn en boosheid, maar kan zijn onvermogen en pijn (klinkt mss stom, maar hij lijdt momenteel ook) ook zien.
Klinkt mss egoïstisch maar ik heb meteen ook aangegeven dat ik hier nu NIETS mee kan. Dat ik hem gun dat hij bij Rodersana daarmee ondersteuning krijgt, om te onderzoeken hoe zijn proces is. Dat ik zijn therapeut niet kan of wil zijn. Verder hadden we het erover dat ik hem niet wil (of moet) gaan controleren, (want dan zou ik in een soort moeder-rol gaan zitten).
Wat goed dat je hebt aangegeven dat je hier nu niets mee kunt! Helemaal niet egoïstisch, in ieder geval niet op een verkeerde manier. Je gunt hem zijn proces maar jij kunt er nu niets aan bijdragen. Heel logisch en duidelijk ook!
Fijn dat jullie als ouders nog een team zijn. Zelfs als jullie ooit wel uit elkaar gaan is dat heel handig.
Nu je tweede post lezen.
[...]
Eerst zaten we er als 2 individuen. Ik was nerveus. Hij wees ons bij binnenkomst naar 2 stoelen die tegen elkaar aan stonden, om daar te gaan zitten. Ik schoof ze meteen even een stukje uit elkaar. Niet ver, maar wel...passender. Zo voelde het ook. Twee mensen met ieder een eigen stuk. Beiden met hetzelfde doel; terug bij elkaar uit willen komen, maar met beiden een lange weg te gaan nog.
Zodra het over de kinderen ging liep het gesprek soepeler. Dat oude 'team-gevoel' kwam meteen terug. Als ouders zitten we nog goed op één lijn.
Er was ruimte voor ons eigen verhaal. Dat was wel goed. Ik voel mijn eigen pijn en boosheid, maar kan zijn onvermogen en pijn (klinkt mss stom, maar hij lijdt momenteel ook) ook zien.
Klinkt mss egoïstisch maar ik heb meteen ook aangegeven dat ik hier nu NIETS mee kan. Dat ik hem gun dat hij bij Rodersana daarmee ondersteuning krijgt, om te onderzoeken hoe zijn proces is. Dat ik zijn therapeut niet kan of wil zijn. Verder hadden we het erover dat ik hem niet wil (of moet) gaan controleren, (want dan zou ik in een soort moeder-rol gaan zitten).
Wat goed dat je hebt aangegeven dat je hier nu niets mee kunt! Helemaal niet egoïstisch, in ieder geval niet op een verkeerde manier. Je gunt hem zijn proces maar jij kunt er nu niets aan bijdragen. Heel logisch en duidelijk ook!
Fijn dat jullie als ouders nog een team zijn. Zelfs als jullie ooit wel uit elkaar gaan is dat heel handig.
Nu je tweede post lezen.
Het is zoals het is
dinsdag 28 juni 2016 om 20:29
quote:Zeeland1970 schreef op 28 juni 2016 @ 20:20:
[...]
Zeeman liet me de ruimte. Reageerde, deed mee, liet mij ook ruimschoots aan het woord. Maar het meeste was die man aan het woord. Zeeman bedankte me, dat ik mee was gegaan. Benoemde dat hij zag dat ik er tegenop had gezien, maar dat ik toch mee was gegaan met hem, en dat hij dat fijn vond.
Dat vond ik wel mooi/fijn.
Dat klinkt goed en fijn. Ik ben blij voor je.
En jij? Hoe voel jij je nu?
[...]
Zeeman liet me de ruimte. Reageerde, deed mee, liet mij ook ruimschoots aan het woord. Maar het meeste was die man aan het woord. Zeeman bedankte me, dat ik mee was gegaan. Benoemde dat hij zag dat ik er tegenop had gezien, maar dat ik toch mee was gegaan met hem, en dat hij dat fijn vond.
Dat vond ik wel mooi/fijn.
Dat klinkt goed en fijn. Ik ben blij voor je.
En jij? Hoe voel jij je nu?
Het is zoals het is
woensdag 29 juni 2016 om 00:58
quote:Zeeland1970 schreef op 28 juni 2016 @ 17:23:
[...]
Hij heeft eea verteld over de insteek, over de visie v Rodersana algemeen en specifieker mbt wat ze tot nu toe gezien hadden in 'zeeman' voor w.b. het stukje seksverslaving. Hij vertelde ook dat de individuele wekelijkse gesprekken gedurende minimaal een jaar door zouden lopen, en dan er binnenkort gestart ZOU worden met groepstherapie. Dat zou eerst p mnd zijn, maar na de vakantie 1x p 2 weken.
Jij bent hulpverlener Zeeland. Je man ook?
Ik bedoel, hoeveel uren kan een mens vol ouwehoeren. Wanneer zeg je: en nu is er genoeg geluld, nu gaan we knopen doorhakken, beslissen hoe we verder gaan en vooral; hoe en wanneer geven we de jongens weer wat vaste grond onder de voeten. Wanneer sla je met de vuist op tafel en zeg je: en nu is er genoeg met me gesold.
'Minimaal een jaar', zeg. Therapietje hier, groepsgesprekje daar.... Wanneer spring jij uit je vel? Al was het maar voor je kinderen?
[...]
Hij heeft eea verteld over de insteek, over de visie v Rodersana algemeen en specifieker mbt wat ze tot nu toe gezien hadden in 'zeeman' voor w.b. het stukje seksverslaving. Hij vertelde ook dat de individuele wekelijkse gesprekken gedurende minimaal een jaar door zouden lopen, en dan er binnenkort gestart ZOU worden met groepstherapie. Dat zou eerst p mnd zijn, maar na de vakantie 1x p 2 weken.
Jij bent hulpverlener Zeeland. Je man ook?
Ik bedoel, hoeveel uren kan een mens vol ouwehoeren. Wanneer zeg je: en nu is er genoeg geluld, nu gaan we knopen doorhakken, beslissen hoe we verder gaan en vooral; hoe en wanneer geven we de jongens weer wat vaste grond onder de voeten. Wanneer sla je met de vuist op tafel en zeg je: en nu is er genoeg met me gesold.
'Minimaal een jaar', zeg. Therapietje hier, groepsgesprekje daar.... Wanneer spring jij uit je vel? Al was het maar voor je kinderen?
woensdag 29 juni 2016 om 07:46
woensdag 29 juni 2016 om 07:48
Daar zit je nog steeds op te wachten broodje..? Tot ik 'uit mijn vel spring'? Ik BEN al razend boos geweest, etc etc. Ik HEB die keus gemaakt; ik ga met hem verder. En nu zijn we dus aan het praten. Of het 'de juiste keus' is weet ik niet. Er zijn geen garanties. Maar dit IS het. Voor nu.
Ik zit middenin mijn keus, mijn strijd, mijn pijn. Dus wacht niet op het moment dat ik met een vuist op tafel sla en vertrek. Want dat is nu niet aan de orde.
(En waarom zou 'uit je vel springen' goed zijn en praten en hulpverlening opzoeken 'fout' zijn?)
Ik zit middenin mijn keus, mijn strijd, mijn pijn. Dus wacht niet op het moment dat ik met een vuist op tafel sla en vertrek. Want dat is nu niet aan de orde.
(En waarom zou 'uit je vel springen' goed zijn en praten en hulpverlening opzoeken 'fout' zijn?)
woensdag 29 juni 2016 om 08:58
Zeeland, je schrijft dat je het gesprek goed vond. Dat is fijn. Ik kan uit jouw verslagjes niet lezen hoe er aandacht voor jou is geweest. Ik lees dat je je pijn benoemt, als reden om nog niet verder bij te dragen aan wat jouw man doet? Maar hoe JIJ centraal hebt gestaan in het gesprek, dat lees ik niet. Is dat ook niet de bedoeling daar? Ben jij 'dienstbaar' aan zijn traject op die plek waar hij therapie heeft? Blijft dat zo, dat hele jaar dat je nu beschrijft? Relatietherapie over zes weken gaat ook daar plaatsvinden? Hoe wordt dan ruimte gemaakt voor jou, en voor wat jouw man kan bijdragen aan wat JIJ nodig hebt? Wat zijn de doelstellingen van de individuele gesprekken en dan van de gezamenlijke gesprekken, als het relatietherapie heet?
Het is denk ik goed om over deze dingen na te denken voor dat je gaat. Want het is prachtig dat je voelt en begrenst nu. Een heel mooie volgende stap voor jouzelf kan zijn om veel beter dan 'slechts' intuïtief' en anticiperend op wat er gebeurt na te gaan wat jij 'te halen' hebt (en niet alleen 'te brengen'). Wat zijn jouw doelen, alleen en samen? Wanneer kun jij zeggen dat je niet meer 'in een strijd zit'? Wat is er dan gebeurd? Wat is er dan veranderd? Wat heb jij nodig om in vrede verder te leven? Hoe wil je dat met jouw pijn is omgegaan dan?
Kijk eens of je in die zes weken die je nu 'afgebakend hebt' als 'nog niet inzetbaar voor man' (desnoods op papier) kunt nagaan hoe dit voor jou is. Anders kan het zijn dat je over zes weken weer intuïtief en 'uit angst en nood' moet zeggen dat je zo ver nog niet bent. Dat kan hoor, is ook helemaal niet erg, als dat een uitkomst is; laat vooral die stem ook spreken. Maar bij jouw besluit om bij hem te blijven, hoort volgens mij ook die volgende stappen zetten: wat zijn je doelen? Wanneer ben jij op een punt dat je zegt: nu is het geen strijd meer maar leefbaar?
Gun jezelf naast het voelen en denken ook een soort van plannen nu je je besluit genomen hebt. Laat het niet (alleen) afhangen van wat er gebeurt, wat man zegt of doet, maar neem het heft in handen om goed voor jezelf te zorgen. En die doelen mogen helemaal van jou zijn. Dat hoeven geen compromissen te zijn. Je kunt ze dan ook goed communiceren en kijken wat er gebeurt. Niet hoe er met woorden op gereageerd wordt, maar of je in daden krijgt wat je nodig hebt. En in daden kunt laten zien wat jij kunt geven. Sterkte.
Het is denk ik goed om over deze dingen na te denken voor dat je gaat. Want het is prachtig dat je voelt en begrenst nu. Een heel mooie volgende stap voor jouzelf kan zijn om veel beter dan 'slechts' intuïtief' en anticiperend op wat er gebeurt na te gaan wat jij 'te halen' hebt (en niet alleen 'te brengen'). Wat zijn jouw doelen, alleen en samen? Wanneer kun jij zeggen dat je niet meer 'in een strijd zit'? Wat is er dan gebeurd? Wat is er dan veranderd? Wat heb jij nodig om in vrede verder te leven? Hoe wil je dat met jouw pijn is omgegaan dan?
Kijk eens of je in die zes weken die je nu 'afgebakend hebt' als 'nog niet inzetbaar voor man' (desnoods op papier) kunt nagaan hoe dit voor jou is. Anders kan het zijn dat je over zes weken weer intuïtief en 'uit angst en nood' moet zeggen dat je zo ver nog niet bent. Dat kan hoor, is ook helemaal niet erg, als dat een uitkomst is; laat vooral die stem ook spreken. Maar bij jouw besluit om bij hem te blijven, hoort volgens mij ook die volgende stappen zetten: wat zijn je doelen? Wanneer ben jij op een punt dat je zegt: nu is het geen strijd meer maar leefbaar?
Gun jezelf naast het voelen en denken ook een soort van plannen nu je je besluit genomen hebt. Laat het niet (alleen) afhangen van wat er gebeurt, wat man zegt of doet, maar neem het heft in handen om goed voor jezelf te zorgen. En die doelen mogen helemaal van jou zijn. Dat hoeven geen compromissen te zijn. Je kunt ze dan ook goed communiceren en kijken wat er gebeurt. Niet hoe er met woorden op gereageerd wordt, maar of je in daden krijgt wat je nodig hebt. En in daden kunt laten zien wat jij kunt geven. Sterkte.
woensdag 29 juni 2016 om 10:29
quote:Zeeland1970 schreef op 29 juni 2016 @ 07:48:
Daar zit je nog steeds op te wachten broodje..? Tot ik 'uit mijn vel spring'? Ik BEN al razend boos geweest, etc etc. Ik HEB die keus gemaakt; ik ga met hem verder. En nu zijn we dus aan het praten. Of het 'de juiste keus' is weet ik niet. Er zijn geen garanties. Maar dit IS het. Voor nu.
Ik zit middenin mijn keus, mijn strijd, mijn pijn. Dus wacht niet op het moment dat ik met een vuist op tafel sla en vertrek. Want dat is nu niet aan de orde.
(En waarom zou 'uit je vel springen' goed zijn en praten en hulpverlening opzoeken 'fout' zijn?)Van mij hoef je niet te vertrekken hoor. Dat heb ik niet gezegd. Ik bedoelde: wanneer wil jij helderheid. Voor jezelf, je jongens. Ook hier zeg je weer: we gaan door. 'Voor nu.' Maar wanneer zeg je nou gewoon: we gaan door. Zonder voorbehoud. Op welk moment ga jij onvoorwaardelijk kiezen?
Daar zit je nog steeds op te wachten broodje..? Tot ik 'uit mijn vel spring'? Ik BEN al razend boos geweest, etc etc. Ik HEB die keus gemaakt; ik ga met hem verder. En nu zijn we dus aan het praten. Of het 'de juiste keus' is weet ik niet. Er zijn geen garanties. Maar dit IS het. Voor nu.
Ik zit middenin mijn keus, mijn strijd, mijn pijn. Dus wacht niet op het moment dat ik met een vuist op tafel sla en vertrek. Want dat is nu niet aan de orde.
(En waarom zou 'uit je vel springen' goed zijn en praten en hulpverlening opzoeken 'fout' zijn?)Van mij hoef je niet te vertrekken hoor. Dat heb ik niet gezegd. Ik bedoelde: wanneer wil jij helderheid. Voor jezelf, je jongens. Ook hier zeg je weer: we gaan door. 'Voor nu.' Maar wanneer zeg je nou gewoon: we gaan door. Zonder voorbehoud. Op welk moment ga jij onvoorwaardelijk kiezen?
woensdag 29 juni 2016 om 11:38
woensdag 29 juni 2016 om 17:02
Ik kan het niet zo goed bevatten. Dan vraag ik me af: Hoe kun je in therapie de scherpe kantjes van pijn afhalen? Wat moet ik me daarbij voorstellen concreet?
Ik zou dan nog kunnen begrijpen dat de "veroorzaker" van de pijn, door bepaalde dingen te zeggen of doen, de pijn zou kunnen verminderen, maar een therapeute? Wat is de bedoeling?
Het is me een compleet raadsel gewoon.
Ik ben ook heel benieuwd naar de visie van Rodersana. Wat is die eigenlijk?
Affijn, je hoeft natuurlijk geen antwoord te geven, ik begrijp dat je moe bent. Of misschien gewoon geen zin hebt. Maar ik ben wel nieuwsgierig.
Ik zou dan nog kunnen begrijpen dat de "veroorzaker" van de pijn, door bepaalde dingen te zeggen of doen, de pijn zou kunnen verminderen, maar een therapeute? Wat is de bedoeling?
Het is me een compleet raadsel gewoon.
Ik ben ook heel benieuwd naar de visie van Rodersana. Wat is die eigenlijk?
Affijn, je hoeft natuurlijk geen antwoord te geven, ik begrijp dat je moe bent. Of misschien gewoon geen zin hebt. Maar ik ben wel nieuwsgierig.
woensdag 29 juni 2016 om 17:12
Pfff, goede post weer wiebeltje. Je stelt me weer veel vragen om over na te denken. Dankjewel daarvoor.
Mbt die afspraak die er aan zit te komen voor de relatie therapie, ik heb dat aangegeven; dat ik graag meewerk, en dat ik ook denk dat dat ook echt nodig is. Maar dat ik dus twijfel over de timing, dat ik niet goed in kan schatten wanneer ik voldoende mijn eigen pijn heb doorgewerkt, om constructief te kunnen zijn in de relatie therapie. Dat ik wel voel dat als we daar NU mee zouden starten, dat we dan wrs veel tijd 'kwijt' zijn aan mijn weerstand. Ben nu gewoon te boos, angstig, gekwetst om ruimte te voelen om met hem mee te denken, hem te steunen. En dat ik dus niet goed kan inschatten hoe dat over een tijdje is.
Dus we hebben die afspraak ingepland met een slag om de arm.
@broodje; onvoorwaardelijk kiezen..? Als in 'zonder twijfels' ? Dat is lastig; vraagt een blind vertrouwen in de afloop en dat heb ik niet. Maar mijn keus om voor hem te willen gaan is oprecht.
@janco; ja, dat risico is er. Maar dat is voor mij geen reden genoeg om hem dan maar preventief te verlaten. Mss spelen er 'dan nog/weer andere zaken', maar ik kan alleen keuzes maken met de kennis van nu, en nu kies ik dit...
Mbt die afspraak die er aan zit te komen voor de relatie therapie, ik heb dat aangegeven; dat ik graag meewerk, en dat ik ook denk dat dat ook echt nodig is. Maar dat ik dus twijfel over de timing, dat ik niet goed in kan schatten wanneer ik voldoende mijn eigen pijn heb doorgewerkt, om constructief te kunnen zijn in de relatie therapie. Dat ik wel voel dat als we daar NU mee zouden starten, dat we dan wrs veel tijd 'kwijt' zijn aan mijn weerstand. Ben nu gewoon te boos, angstig, gekwetst om ruimte te voelen om met hem mee te denken, hem te steunen. En dat ik dus niet goed kan inschatten hoe dat over een tijdje is.
Dus we hebben die afspraak ingepland met een slag om de arm.
@broodje; onvoorwaardelijk kiezen..? Als in 'zonder twijfels' ? Dat is lastig; vraagt een blind vertrouwen in de afloop en dat heb ik niet. Maar mijn keus om voor hem te willen gaan is oprecht.
@janco; ja, dat risico is er. Maar dat is voor mij geen reden genoeg om hem dan maar preventief te verlaten. Mss spelen er 'dan nog/weer andere zaken', maar ik kan alleen keuzes maken met de kennis van nu, en nu kies ik dit...
woensdag 29 juni 2016 om 17:26
Ieleen : (1ste alinea) Ja, goede vragen. Daar ga ik achter komen de komende tijd wrs. Ik weet dat ook niet precies. Maar ik voel wel dat er in de periode sinds ik het weet al veel veranderd is. In hoe ik me eerst bedonderd voelde, en dacht/wist dat ALLES één grote leugen was, alle liefde die ik ooit dacht te hebben gevoeld van hem voor mij, alle positieve gedachtes, alle verbinding, al die vele 'klik - momentjes ' Nu durf ik er op te vertrouwen dat dat géén leugen geweest is. Dat die liefde die ik voelde wèl oprecht is geweest, en toch ook kon bestaan naast... zijn bedrog. Dat is verschoven, hoe ik daar tegenaan keek. Er kwamen nieuwe vragen voor terug. Hoe dat dan kan, dat je je zo opsplitst. Hoe dat werkt.
Het is in beweging, het verandert.
Gisteren nog, hadden we een heftig gesprek over een programma op tv. Het ging over een soort v camping waar ze allemaal Poolse werknemers huisden en uitbuitten. Die moesten 700 euro huur betalen geloof ik voor een stacaravan. Hij was oprecht verontwaardigd. Waarna ik hem dus bevraagd over wat het verschil is. Tussen de uitgebuite hoertjes, en de Poolse arbeiders. Waar die grens dan voor hem ligt. Wat in zijn ogen het verschil is.
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Ik wil maar zeggen, het verandert. De feiten niet natuurlijk. Maar de gevoelens en manier van het onderzoeken en beleven wel. Mss is dat ook wat ik bedoel met de scherpe randjes van de pijn af halen.
Het is in beweging, het verandert.
Gisteren nog, hadden we een heftig gesprek over een programma op tv. Het ging over een soort v camping waar ze allemaal Poolse werknemers huisden en uitbuitten. Die moesten 700 euro huur betalen geloof ik voor een stacaravan. Hij was oprecht verontwaardigd. Waarna ik hem dus bevraagd over wat het verschil is. Tussen de uitgebuite hoertjes, en de Poolse arbeiders. Waar die grens dan voor hem ligt. Wat in zijn ogen het verschil is.
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Ik wil maar zeggen, het verandert. De feiten niet natuurlijk. Maar de gevoelens en manier van het onderzoeken en beleven wel. Mss is dat ook wat ik bedoel met de scherpe randjes van de pijn af halen.
woensdag 29 juni 2016 om 17:57
Gisteren nog, hadden we een heftig gesprek over een programma op tv. Het ging over een soort v camping waar ze allemaal Poolse werknemers huisden en uitbuitten. Die moesten 700 euro huur betalen geloof ik voor een stacaravan. Hij was oprecht verontwaardigd. Waarna ik hem dus bevraagd over wat het verschil is. Tussen de uitgebuite hoertjes, en de Poolse arbeiders. Waar die grens dan voor hem ligt. Wat in zijn ogen het verschil is.
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Had hij daar een antwoord op? Heeft hij ook naar Jojanneke gekeken (EO) en de (Poolse) prostituees?
Hoe reageert hij dan?
Er zijn ook alcoholisten die met drank op achter het stuur kruipen. En iemand doodrijden. Ik zou dan denk ik uiteindelijk moeten concluderen voor mezelf: Dat was de alcohol en de verslaving. Maar ik zou dat wel heel moeilijk vinden. En misschien zou ik dat ook niet kunnen. (ik bedoel dan voor een ander. Ik zou mezelf nooit vergeven. Dat zou ik zeker niet kunnen)
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Had hij daar een antwoord op? Heeft hij ook naar Jojanneke gekeken (EO) en de (Poolse) prostituees?
Hoe reageert hij dan?
Er zijn ook alcoholisten die met drank op achter het stuur kruipen. En iemand doodrijden. Ik zou dan denk ik uiteindelijk moeten concluderen voor mezelf: Dat was de alcohol en de verslaving. Maar ik zou dat wel heel moeilijk vinden. En misschien zou ik dat ook niet kunnen. (ik bedoel dan voor een ander. Ik zou mezelf nooit vergeven. Dat zou ik zeker niet kunnen)
woensdag 29 juni 2016 om 18:05
quote:Zeeland1970 schreef op 29 juni 2016 @ 17:26:
Gisteren nog, hadden we een heftig gesprek over een programma op tv. Het ging over een soort v camping waar ze allemaal Poolse werknemers huisden en uitbuitten. Die moesten 700 euro huur betalen geloof ik voor een stacaravan. Hij was oprecht verontwaardigd. Waarna ik hem dus bevraagd over wat het verschil is. Tussen de uitgebuite hoertjes, en de Poolse arbeiders. Waar die grens dan voor hem ligt. Wat in zijn ogen het verschil is.
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Volgens mij moet je niet alles willen begrijpen, en dit is hier een goed voorbeeld van.
Je wéét dat hij dit tig jaren heeft gedaan, dat hij er geen moeite mee heeft, dat hij het niet afkeurt. Je kiest er bewust voor (of toch niet..? Toch weer alleen per dag kiezen..?) om bij hem te blijven, dan kun je wat mij betreft ook niet te pas en te onpas zijn hoerenloperij voor zijn voeten blijven gooien bij elk willekeurig onderwerp. Je kunt hem niet als klei kneden in een poppetje wat jij leuk vindt, met dezelfde overtuigingen als jijzelf, zelfs bedrog geeft je daar geen vrijbrief voor, take it or leave it. Als hij naar de hoeren gaan niet oké had gevonden, dan had hij het gewoon niet gedaan, zo simpel is het. Je weet hoe hij in elkaar zit. Accepteer hem zoals hij is met zijn overtuigingen, of reken hem hierop af en ga je eigen weg. Je bent je er nu bewust van hoe hij is, dus vanaf nu (of vanaf het moment dat je achter het bedrog kwam) is bij hem blijven jouw eigen verantwoordelijkheid en niet die van hem. Maak een keuze.
Gisteren nog, hadden we een heftig gesprek over een programma op tv. Het ging over een soort v camping waar ze allemaal Poolse werknemers huisden en uitbuitten. Die moesten 700 euro huur betalen geloof ik voor een stacaravan. Hij was oprecht verontwaardigd. Waarna ik hem dus bevraagd over wat het verschil is. Tussen de uitgebuite hoertjes, en de Poolse arbeiders. Waar die grens dan voor hem ligt. Wat in zijn ogen het verschil is.
Ik wil/moet dit begrijpen. Niet eens om hem hierop af te rekenen, maar serieus, hoe kun je enerzijds dit soort verontwaardiging voelen en anderzijds naar een raamprostituee gaan..? Hoe splits je zoiets op in je hoofd?
Volgens mij moet je niet alles willen begrijpen, en dit is hier een goed voorbeeld van.
Je wéét dat hij dit tig jaren heeft gedaan, dat hij er geen moeite mee heeft, dat hij het niet afkeurt. Je kiest er bewust voor (of toch niet..? Toch weer alleen per dag kiezen..?) om bij hem te blijven, dan kun je wat mij betreft ook niet te pas en te onpas zijn hoerenloperij voor zijn voeten blijven gooien bij elk willekeurig onderwerp. Je kunt hem niet als klei kneden in een poppetje wat jij leuk vindt, met dezelfde overtuigingen als jijzelf, zelfs bedrog geeft je daar geen vrijbrief voor, take it or leave it. Als hij naar de hoeren gaan niet oké had gevonden, dan had hij het gewoon niet gedaan, zo simpel is het. Je weet hoe hij in elkaar zit. Accepteer hem zoals hij is met zijn overtuigingen, of reken hem hierop af en ga je eigen weg. Je bent je er nu bewust van hoe hij is, dus vanaf nu (of vanaf het moment dat je achter het bedrog kwam) is bij hem blijven jouw eigen verantwoordelijkheid en niet die van hem. Maak een keuze.
woensdag 29 juni 2016 om 18:20
quote:Timetraveler schreef op 29 juni 2016 @ 18:05:
[...]
Volgens mij moet je niet alles willen begrijpen, en dit is hier een goed voorbeeld van.
Je wéét dat hij dit tig jaren heeft gedaan, dat hij er geen moeite mee heeft, dat hij het niet afkeurt. Je kiest er bewust voor (of toch niet..? Toch weer alleen per dag kiezen..?) om bij hem te blijven, dan kun je wat mij betreft ook niet te pas en te onpas zijn hoerenloperij voor zijn voeten blijven gooien bij elk willekeurig onderwerp. Je kunt hem niet als klei kneden in een poppetje wat jij leuk vindt, met dezelfde overtuigingen als jijzelf, zelfs bedrog geeft je daar geen vrijbrief voor, take it or leave it. Als hij naar de hoeren gaan niet oké had gevonden, dan had hij het gewoon niet gedaan, zo simpel is het. Je weet hoe hij in elkaar zit. Accepteer hem zoals hij is met zijn overtuigingen, of reken hem hierop af en ga je eigen weg. Je bent je er nu bewust van hoe hij is, dus vanaf nu (of vanaf het moment dat je achter het bedrog kwam) is bij hem blijven jouw eigen verantwoordelijkheid en niet die van hem. Maak een keuze.100% eens met deze post. Hoewel ik nog steeds het idee heb dat we nogal in herhaling vallen.
[...]
Volgens mij moet je niet alles willen begrijpen, en dit is hier een goed voorbeeld van.
Je wéét dat hij dit tig jaren heeft gedaan, dat hij er geen moeite mee heeft, dat hij het niet afkeurt. Je kiest er bewust voor (of toch niet..? Toch weer alleen per dag kiezen..?) om bij hem te blijven, dan kun je wat mij betreft ook niet te pas en te onpas zijn hoerenloperij voor zijn voeten blijven gooien bij elk willekeurig onderwerp. Je kunt hem niet als klei kneden in een poppetje wat jij leuk vindt, met dezelfde overtuigingen als jijzelf, zelfs bedrog geeft je daar geen vrijbrief voor, take it or leave it. Als hij naar de hoeren gaan niet oké had gevonden, dan had hij het gewoon niet gedaan, zo simpel is het. Je weet hoe hij in elkaar zit. Accepteer hem zoals hij is met zijn overtuigingen, of reken hem hierop af en ga je eigen weg. Je bent je er nu bewust van hoe hij is, dus vanaf nu (of vanaf het moment dat je achter het bedrog kwam) is bij hem blijven jouw eigen verantwoordelijkheid en niet die van hem. Maak een keuze.100% eens met deze post. Hoewel ik nog steeds het idee heb dat we nogal in herhaling vallen.
woensdag 29 juni 2016 om 18:43
Timetraveler : (quote: " ...(...) Accepteer hem zoals hij is met zijn overtuigingen, of reken hem hierop af en ga je eigen weg. (..) " )
Punt is dat het zijn overtuigingen niet zijn. Dit is vervormd stuk, een ongezonde manier van coping. Iets dat HIJ wil veranderen, niet (alleen) om mij.
Stel dat het om een alcoholverslaving zou gaan en ik zou hem steunen, zou dat dan iets veranderen?
Punt is dat het zijn overtuigingen niet zijn. Dit is vervormd stuk, een ongezonde manier van coping. Iets dat HIJ wil veranderen, niet (alleen) om mij.
Stel dat het om een alcoholverslaving zou gaan en ik zou hem steunen, zou dat dan iets veranderen?
woensdag 29 juni 2016 om 18:56
Zo zie ik het ook, na alles wat Zeeland schrijft. Man wil zelf graag veranderen, al durft hij ergens ook niet helemaal. Hij ging niet naar de hoeren omdat hij dat oke vindt maar ondanks (of omdat?) hij het walgelijk en vreselijk vindt, maar toch voelt hij die drang.
Heb je het idee dat hij open is Zeeland? Tegen jou en in therapie? Zeker weten doe je dat nooit, maar wat denk je?
Heb je het idee dat hij open is Zeeland? Tegen jou en in therapie? Zeker weten doe je dat nooit, maar wat denk je?
Het is zoals het is
