Verdriet

En weer is het een man. Ik word er soms zo moe van. Ik weet ook niet wat voor reactie ik verwacht, maar ik wil het gewoon even kwijt Ik was een long distance dating met een leuke man begonnen, allebei uit totaal verschillende culturen. We hebben elkaar een weekend gezien en het klikte. Toen nam ik voor twee weken afscheid, dan zou ik hem weer zien, maar die twee weken, werden 3, toen 4, toen 6 en toen 2 maanden. En in die tijd botste het nogal, we begrepen elkaar niet. Niet zonder elkaar te zien. En nu heb ik hem vorige week weer gezien en het was zo raar. Niets veranderd in gevoel, maar alles in werkelijkheid. Ineens geen zoen gedag, maar een vriendschappelijke ontmoeting. Deze week zou ik bij hem logeren, maar dat heeft hij vandaag ineens gecanceled om een stomme reden. En nu ben ik verdrietig, om de harde woorden die hij spreekt, om het onbegrip dat hij toont, omdat mijn laatste kans hem weer gewoon rustig een op een te spreken mij is afgenomen. Omdat de laatste keer dat ik hem gedag zei, ik dacht dat het maar voor 2 weken zou zijn en nu blijkt dat het voor altijd was. En nu voel ik me eenzaam en verdrietig, omdat ik het met bijna niemand kan delen

@Wuiles: dat ben ik met je eens. De opmerking is erg simpel en algemeen. Toch was/is het voor hem een bijzondere opmerking (in de zin van: iemand die nooit praat en dan ineens iets sufs zegt. Het praten is niet bijzonder, maar dat die persoon praat wel).