Relaties
alle pijlers
vergelijking metr stiefzus........irritant en kwetsend
woensdag 30 december 2009 om 13:28
Ik zal proberen zo duidelijk en bondig mogelijk mijn irritatie, frustratie en verdriet uit te leggen.
Ik ben 37 en woon al ruim 20 jaar niet meer thuis. Het vroege uit huis gaan had oa te maken met mijn vader die mij dagelijks de grond in boorde met opmerkingen over uiterlijk, mijn kunnen (of juist het onbreken van kunnen)
Mijn ouders zijn een jaar of 5 daarna gescheiden en mijn vader is inmiddels ruim 10 jaar geleden hertrouwd .
Zij heeft 3 kinderen. 2 ouder dan ik en 1 jonger , mijn stiefzusje.
Zij en ik hebben weinig met elkaar te maken gehad in het dagelijks leven.Zij heeft nog wel een tijdje thuis gewoont en dan kwam ik haar regelmatig tegen.
Best gezellig en eerlijk gezegt vind ik har best ene leuk, aardig en prima mens.
Mijn vader vind haar alleen helemaal geweldig. Ze is alles wat ik niet ben of ben geworden.Ze is slank, aantrekkelijk, slim, heeft een studie gedaan , heeft een leuke baan, een leuke man, een enorm leuk kind , duur huis, doet leuke dingen en is in alles goed.
Dit zijn vooral de dingen die voor mijn vader erg belangrijk zijn.
Ik daarintegen ben, niet slank, heb geen baan, ben gescheiden, ben chronisch ziek, heb wel een kind maar is minder leuk dan haar kind(volgens mijn vader dan hoor), heb een uitkering.
Tja een beetje een looser in mijn vaders ogen......
Als je het vergelijkt dan is het ook een stuk minder wat ik heb bereikt.
Maar ik heb bvc nogal een heftig leven gehad waar in ik veel heb moeten meemaken.
Voor mij is het nu een hele prestatie om mijn zoon op te voeden, rond te komen en een beetje gelukkig te leven ente funtioneren.
IK ben daar best trots op meestal dat het me toch lukt om mijn eigen leventje te leiden.
Nu ben ik 3 dagen bij hun geweest en mijn zelfbeeld is weer naar nul......
3 dagen lang opmerkingen en vergelijkignen.
Zal ff een paar voorbeeldjes noemen om een beeld te schetsen.
Zo ook ff in een leuk huis, kan me voorstellen jij met je huurwoning.
Tja kleding voor jou vinden is een hele uitdaging.........jou staat bijna niks en stoefzuske staat alles.
Je kan je zeker wel voorstellen dat jouw opvoeding niet bepaald is zoals ik het zou doen.
Stiefzusje en zoon zijn zo gezellig als ze er zijn.......heb je niet met eidereen
Vader smeert 3 broodjes en bv niet eentje voor mijn zoon (5 jaar)
in hele huis hangen foto's van neefje en in een hoek hangt die van mijn zoon.
stiefzus was ziek en heeft het volgens vader dus heel zwaar nu(terecht) ik zeg dat ik het vorige week ook zwaar vond om met 40 graden koorts voor kind te zorgen........reactie.,,........tja had je geen kind moeten nemen...
Het doet me PIJN!!!
Waarom zegt hij dat toch?
Maar belangrijker wat doe ik ermee? Wat is wijsheid?
Als ik het aankaart, is de reactie dat ik niet zo moet zeuren en maar eens moet leren geen last van mijn tere zieltje te hebben.
Ik ben gebleven omdat zoon het geweldig vond, zelf was ik het liefst na een paar uur al opgestapt.
iemand ervaring? tips
Ik ben 37 en woon al ruim 20 jaar niet meer thuis. Het vroege uit huis gaan had oa te maken met mijn vader die mij dagelijks de grond in boorde met opmerkingen over uiterlijk, mijn kunnen (of juist het onbreken van kunnen)
Mijn ouders zijn een jaar of 5 daarna gescheiden en mijn vader is inmiddels ruim 10 jaar geleden hertrouwd .
Zij heeft 3 kinderen. 2 ouder dan ik en 1 jonger , mijn stiefzusje.
Zij en ik hebben weinig met elkaar te maken gehad in het dagelijks leven.Zij heeft nog wel een tijdje thuis gewoont en dan kwam ik haar regelmatig tegen.
Best gezellig en eerlijk gezegt vind ik har best ene leuk, aardig en prima mens.
Mijn vader vind haar alleen helemaal geweldig. Ze is alles wat ik niet ben of ben geworden.Ze is slank, aantrekkelijk, slim, heeft een studie gedaan , heeft een leuke baan, een leuke man, een enorm leuk kind , duur huis, doet leuke dingen en is in alles goed.
Dit zijn vooral de dingen die voor mijn vader erg belangrijk zijn.
Ik daarintegen ben, niet slank, heb geen baan, ben gescheiden, ben chronisch ziek, heb wel een kind maar is minder leuk dan haar kind(volgens mijn vader dan hoor), heb een uitkering.
Tja een beetje een looser in mijn vaders ogen......
Als je het vergelijkt dan is het ook een stuk minder wat ik heb bereikt.
Maar ik heb bvc nogal een heftig leven gehad waar in ik veel heb moeten meemaken.
Voor mij is het nu een hele prestatie om mijn zoon op te voeden, rond te komen en een beetje gelukkig te leven ente funtioneren.
IK ben daar best trots op meestal dat het me toch lukt om mijn eigen leventje te leiden.
Nu ben ik 3 dagen bij hun geweest en mijn zelfbeeld is weer naar nul......
3 dagen lang opmerkingen en vergelijkignen.
Zal ff een paar voorbeeldjes noemen om een beeld te schetsen.
Zo ook ff in een leuk huis, kan me voorstellen jij met je huurwoning.
Tja kleding voor jou vinden is een hele uitdaging.........jou staat bijna niks en stoefzuske staat alles.
Je kan je zeker wel voorstellen dat jouw opvoeding niet bepaald is zoals ik het zou doen.
Stiefzusje en zoon zijn zo gezellig als ze er zijn.......heb je niet met eidereen
Vader smeert 3 broodjes en bv niet eentje voor mijn zoon (5 jaar)
in hele huis hangen foto's van neefje en in een hoek hangt die van mijn zoon.
stiefzus was ziek en heeft het volgens vader dus heel zwaar nu(terecht) ik zeg dat ik het vorige week ook zwaar vond om met 40 graden koorts voor kind te zorgen........reactie.,,........tja had je geen kind moeten nemen...
Het doet me PIJN!!!
Waarom zegt hij dat toch?
Maar belangrijker wat doe ik ermee? Wat is wijsheid?
Als ik het aankaart, is de reactie dat ik niet zo moet zeuren en maar eens moet leren geen last van mijn tere zieltje te hebben.
Ik ben gebleven omdat zoon het geweldig vond, zelf was ik het liefst na een paar uur al opgestapt.
iemand ervaring? tips
zondag 3 januari 2010 om 00:04
quote:wuiles schreef op 02 januari 2010 @ 22:43:
Waarom een brief sturen? Waarom niet gewoon minder bellen en voorlopig niet langsgaan? Laat het initiatief een tijdje aan de ander.
Omdat dit vragen zal oproepen. We bellen normaal gsproken meerdere keren per week. Nu ineens niks lijkt me raar.
En ik wil toch dat mijn vader weet wat het met mij doet.
Hij zou dit allang kunnen/moeten weten maar wil he tnog een keer duidelijk op papier.
Bovendien weet ik nu nog niet voor hoelang de radiostilte gaat duren.
En dan hebben zij daar ook nog een stem in natuurlijk. Misschien willen zij na de radiostilte wel niks meer met mij.
Waarom adviseer jij het te doen zoals jij schreef??
Misschien heb je wel een argument waar ik veel mee kan.
Waarom een brief sturen? Waarom niet gewoon minder bellen en voorlopig niet langsgaan? Laat het initiatief een tijdje aan de ander.
Omdat dit vragen zal oproepen. We bellen normaal gsproken meerdere keren per week. Nu ineens niks lijkt me raar.
En ik wil toch dat mijn vader weet wat het met mij doet.
Hij zou dit allang kunnen/moeten weten maar wil he tnog een keer duidelijk op papier.
Bovendien weet ik nu nog niet voor hoelang de radiostilte gaat duren.
En dan hebben zij daar ook nog een stem in natuurlijk. Misschien willen zij na de radiostilte wel niks meer met mij.
Waarom adviseer jij het te doen zoals jij schreef??
Misschien heb je wel een argument waar ik veel mee kan.
zondag 3 januari 2010 om 09:38
Ik zie ook meer in wat Wuiles voorstelt, het langzaamaan minder contact hebben met je vader. Waarom? Omdat je, wanneer je een brief schrijft, je daar de reactie niet op zult krijgen die je graag wilt.
Omdat een brief sturen een statement is. Je stuurt aan op een confrontatie. Een confrontatie waarvan jij hoopt dat hij begrip gaat krijgen voor jou en hoe jij in de situatie zit. Die verwachting is naar mijn inschatting volkomen onterecht (op dit moment).
Omdat een brief schrijven niets te maken heeft met het je losmaken van je vader, maar juist het tegenovergestelde.
Nu kun je natuurlijk de confrontatie wel op gaan zoeken, maar dan blijf je in dezelfde afhankelijke positie die je nu nog inneemt t.a.v. je vader. Jij wilt iets van hem, namelijk (h)erkenning. En dat maakt je afhankelijk.
Je zou er meer bij gebaat zijn om je los te maken van hem, waardering voor jezelf niet van hem te laten afhangen, maar van jezelf en goede mensen in je omgeving. Pas dan ben je gelijkwaardig aan je vader en laat je hem niet langer in de positie die hij zichzelf aangemeten heeft: die van jouw criticus. (En waarmee hij jou ook tot zo'n zelfde criticus van jezelf heeft gemaakt.)
Wanneer je je losmaakt van hem neem jij zelf het heft in handen en hoef je geen verweer te hebben tegen zijn manier van kijken naar jou. Nu stuur je aan op een confrontatie of ontnuchtering (het interesseert hem misschien niet eens) waarvan je je miserabel zult gaan voelen.
Omdat een brief sturen een statement is. Je stuurt aan op een confrontatie. Een confrontatie waarvan jij hoopt dat hij begrip gaat krijgen voor jou en hoe jij in de situatie zit. Die verwachting is naar mijn inschatting volkomen onterecht (op dit moment).
Omdat een brief schrijven niets te maken heeft met het je losmaken van je vader, maar juist het tegenovergestelde.
Nu kun je natuurlijk de confrontatie wel op gaan zoeken, maar dan blijf je in dezelfde afhankelijke positie die je nu nog inneemt t.a.v. je vader. Jij wilt iets van hem, namelijk (h)erkenning. En dat maakt je afhankelijk.
Je zou er meer bij gebaat zijn om je los te maken van hem, waardering voor jezelf niet van hem te laten afhangen, maar van jezelf en goede mensen in je omgeving. Pas dan ben je gelijkwaardig aan je vader en laat je hem niet langer in de positie die hij zichzelf aangemeten heeft: die van jouw criticus. (En waarmee hij jou ook tot zo'n zelfde criticus van jezelf heeft gemaakt.)
Wanneer je je losmaakt van hem neem jij zelf het heft in handen en hoef je geen verweer te hebben tegen zijn manier van kijken naar jou. Nu stuur je aan op een confrontatie of ontnuchtering (het interesseert hem misschien niet eens) waarvan je je miserabel zult gaan voelen.
zondag 3 januari 2010 om 09:46
Ik vind en brief ook heel heftig.
Het is inderdaad een statement, een vraag om een reactie en waarschijnlijk krijg je niet de reactie die je dan zou willen.
Geloof me, als je vader terugschrijft; 'prima geen contact meer, het ga je goed', dan ga je nog meer kapot dan je nu al doet en dan neemt hij uiteindelijk de beslissing. Jij wil met je brief iets bereiken, meer begrip, respect enzovoort. Misschien denk je van niet maar diep van binnen denk ik dat je dat eigenlijk graag wil, ook al weet je dat je het waarschijnlijk nooit zult krijgen zoals je het hebben wil.
Minder langsgaan, minder bellen, niet meer als eerste contact zoeken geeft jóu het gevoel van meer afstand en ik denk dat je daar meer bij gebaat bent dan met aansturen op een definitieve breuk. Een echte breuk, zeggen dat je geen contact meer wil is zó gruwelijk hard, daar moet je veel minder emotioneel bij zijn dan jij bent. Jij wordt nog steeds gekwetst, bezeerd, je bent er vol van. Het doet je niet niks, wat je vader zegt. Je zou het juist zo graag anders zien dan nu het geval is.
Een brief kan altijd nog. Echt. Dat hoef je niet nu te doen. Voor nu is het fysiek afstand nemen, niet meer zo vaak bellen, niet ingaan op uitnodigingen (misschien) al pittig genoeg. Kijk eerst eens hoe dat gaat voor je rigoureuzere maatregelen neemt.
Het is inderdaad een statement, een vraag om een reactie en waarschijnlijk krijg je niet de reactie die je dan zou willen.
Geloof me, als je vader terugschrijft; 'prima geen contact meer, het ga je goed', dan ga je nog meer kapot dan je nu al doet en dan neemt hij uiteindelijk de beslissing. Jij wil met je brief iets bereiken, meer begrip, respect enzovoort. Misschien denk je van niet maar diep van binnen denk ik dat je dat eigenlijk graag wil, ook al weet je dat je het waarschijnlijk nooit zult krijgen zoals je het hebben wil.
Minder langsgaan, minder bellen, niet meer als eerste contact zoeken geeft jóu het gevoel van meer afstand en ik denk dat je daar meer bij gebaat bent dan met aansturen op een definitieve breuk. Een echte breuk, zeggen dat je geen contact meer wil is zó gruwelijk hard, daar moet je veel minder emotioneel bij zijn dan jij bent. Jij wordt nog steeds gekwetst, bezeerd, je bent er vol van. Het doet je niet niks, wat je vader zegt. Je zou het juist zo graag anders zien dan nu het geval is.
Een brief kan altijd nog. Echt. Dat hoef je niet nu te doen. Voor nu is het fysiek afstand nemen, niet meer zo vaak bellen, niet ingaan op uitnodigingen (misschien) al pittig genoeg. Kijk eerst eens hoe dat gaat voor je rigoureuzere maatregelen neemt.
zondag 3 januari 2010 om 10:38
Ik ben het volledig met Omen en Eleonora eens. Ik wil er nog aan toevoegen dat het misschien wel nut heeft om die brief aan je vader gewoon te bewaren, voor jezelf. Niet opsturen dus, om precies de reden die Omen aangeeft.
Ik heb bijna 7 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. In de periode daarna ben ik brieven gaan schrijven aan haar, brieven waarin ik mijn afkeer en haat richting haar opschreef. Brieven waarin ik mijn frustraties uitte, en mijn woede. Al mijn gevoelens richting haar gooide ik eruit. Ik heb ze alleen nooit opgestuurd, ik heb ze bewaard. Maar het luchtte me wel enorm op!
Is dat niks voor jou, brieven schrijven waarin je je gevoelens uit, maar die je niet opstuurt? En ondertussen proberen minder contact te hebben met je vader en je stiefmoeder. Ik denk dat dat juist zal helpen om je eigen criticus te stillen (mooie omschrijving Omen!). Sowieso zal het opvallen als je minder toenadering zoekt, en wie weet leidt dat ooit tot een gesprek.
Ik heb bijna 7 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. In de periode daarna ben ik brieven gaan schrijven aan haar, brieven waarin ik mijn afkeer en haat richting haar opschreef. Brieven waarin ik mijn frustraties uitte, en mijn woede. Al mijn gevoelens richting haar gooide ik eruit. Ik heb ze alleen nooit opgestuurd, ik heb ze bewaard. Maar het luchtte me wel enorm op!
Is dat niks voor jou, brieven schrijven waarin je je gevoelens uit, maar die je niet opstuurt? En ondertussen proberen minder contact te hebben met je vader en je stiefmoeder. Ik denk dat dat juist zal helpen om je eigen criticus te stillen (mooie omschrijving Omen!). Sowieso zal het opvallen als je minder toenadering zoekt, en wie weet leidt dat ooit tot een gesprek.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 3 januari 2010 om 10:43
quote:benmamma schreef op 03 januari 2010 @ 00:04:
[...]
Omdat dit vragen zal oproepen. We bellen normaal gsproken meerdere keren per week. Nu ineens niks lijkt me raar.
En ik wil toch dat mijn vader weet wat het met mij doet.
Hij zou dit allang kunnen/moeten weten maar wil he tnog een keer duidelijk op papier.
Bovendien weet ik nu nog niet voor hoelang de radiostilte gaat duren.
En dan hebben zij daar ook nog een stem in natuurlijk. Misschien willen zij na de radiostilte wel niks meer met mij.
Waarom adviseer jij het te doen zoals jij schreef??
Misschien heb je wel een argument waar ik veel mee kan.
Een brief zoals jij voorstelt kan alleen maar als confronterend worden opgevat en zal leiden tot verscherping van het conflict in plaats van tot enig inzicht of begrip. Stel je voor, jouw vader verwacht deze brief immers ook niet, dat jij zo'n brief zou ontvangen...
Als zij vragen waarom je minder belt dan kun je zeggen dat je het druk hebt gehad met van alles en nog wat. Klaar. Probeer op subtiele wijze wat afstand te creëren en bedenk daarna of het je waard is deze zaak te laten escaleren.
[...]
Omdat dit vragen zal oproepen. We bellen normaal gsproken meerdere keren per week. Nu ineens niks lijkt me raar.
En ik wil toch dat mijn vader weet wat het met mij doet.
Hij zou dit allang kunnen/moeten weten maar wil he tnog een keer duidelijk op papier.
Bovendien weet ik nu nog niet voor hoelang de radiostilte gaat duren.
En dan hebben zij daar ook nog een stem in natuurlijk. Misschien willen zij na de radiostilte wel niks meer met mij.
Waarom adviseer jij het te doen zoals jij schreef??
Misschien heb je wel een argument waar ik veel mee kan.
Een brief zoals jij voorstelt kan alleen maar als confronterend worden opgevat en zal leiden tot verscherping van het conflict in plaats van tot enig inzicht of begrip. Stel je voor, jouw vader verwacht deze brief immers ook niet, dat jij zo'n brief zou ontvangen...
Als zij vragen waarom je minder belt dan kun je zeggen dat je het druk hebt gehad met van alles en nog wat. Klaar. Probeer op subtiele wijze wat afstand te creëren en bedenk daarna of het je waard is deze zaak te laten escaleren.
zondag 3 januari 2010 om 12:03
Ik kan me wel voorstellen dat Benmamma wil dat het tot het botte hoofd van haar vader doordringt dat zijn gedrag zeer kwetsend is. Hij hoeft het niet te begrijpen (zal het ook niet willen en kunnen begrijpen), maar moet het wel weten. Zo'n brief is denk ik echter niet de manier. Met zo'n persoon werken beleefde manieren niet.
Ik zou ook het contact minimaliseren. En als je er bent, zo ik ook inderdaad enkele van dergelijke reply's die anderen voorgesteld hebben paraat hebben. Jij blokkeert wanneer je vader je verbaal aanvalt en weet dan niets meer te zeggen, maar misschien kun je daar met iemand anders mee oefenen, zodat je voor dergelijke situaties een antwoord paraat hebt en je je iig verbaal een beetje kunt weren.
Ik zou ook het contact minimaliseren. En als je er bent, zo ik ook inderdaad enkele van dergelijke reply's die anderen voorgesteld hebben paraat hebben. Jij blokkeert wanneer je vader je verbaal aanvalt en weet dan niets meer te zeggen, maar misschien kun je daar met iemand anders mee oefenen, zodat je voor dergelijke situaties een antwoord paraat hebt en je je iig verbaal een beetje kunt weren.
zondag 3 januari 2010 om 14:27
Lieve allemaal
Ik begrijp jullie bezwaren tegen de brief versturen.
Het zal een verbaasde reactie oproepen bij mijn vader vermoed ik.
En wat hij dan zal doen zou ik echt niet weten..
Mijn bedoeling van de brief was overigens niet dat het een opening tot een gesprek zal opleveren.Al begrijp ik Leo's reactie daarin ook wel.
De reden om het via brief te doen is dat het definitief is.
Daar zitten voor en nadelen aan.
Op het moment dat ik het contact verminder/ minimaliseer ben ik bang voor de vraag en wat ik daar dan op moet/wil antwoorden.
Aan de andere kant misschien verwaterd het contact ook wel gewoon. Al vind ik dat ook een zeer pijnlijke constatering!!!
Dat doe je met oude buren ofzo, maar je kind.......mwah heb ik andere ideeen en gevoelens over als ik aan mijn kind denk.
Ik heb sinds ik daar woensdag weggegaan ben gene contact meer gehad.
Ik kon het niet opbrengen om hun te bellen om gelukkig nieuwjaar te wensen en zij hebben dus ook niet gebeld.
En het stomme en tegenstrijdige is dat het me toch pijn doet....
Ik vind me zelf ook best vermoeiend hoor.......haha
Ik laat de brief voorlopig in de pc staan en doe er naar mijn vader niks mee. OM de reden die LEO ook al zei, ik ben nu te emotioneel om een juiste keuze te maken.
Dames, thanks, jullie hebben me echt geholpen!!!
Ik begrijp jullie bezwaren tegen de brief versturen.
Het zal een verbaasde reactie oproepen bij mijn vader vermoed ik.
En wat hij dan zal doen zou ik echt niet weten..
Mijn bedoeling van de brief was overigens niet dat het een opening tot een gesprek zal opleveren.Al begrijp ik Leo's reactie daarin ook wel.
De reden om het via brief te doen is dat het definitief is.
Daar zitten voor en nadelen aan.
Op het moment dat ik het contact verminder/ minimaliseer ben ik bang voor de vraag en wat ik daar dan op moet/wil antwoorden.
Aan de andere kant misschien verwaterd het contact ook wel gewoon. Al vind ik dat ook een zeer pijnlijke constatering!!!
Dat doe je met oude buren ofzo, maar je kind.......mwah heb ik andere ideeen en gevoelens over als ik aan mijn kind denk.
Ik heb sinds ik daar woensdag weggegaan ben gene contact meer gehad.
Ik kon het niet opbrengen om hun te bellen om gelukkig nieuwjaar te wensen en zij hebben dus ook niet gebeld.
En het stomme en tegenstrijdige is dat het me toch pijn doet....
Ik vind me zelf ook best vermoeiend hoor.......haha
Ik laat de brief voorlopig in de pc staan en doe er naar mijn vader niks mee. OM de reden die LEO ook al zei, ik ben nu te emotioneel om een juiste keuze te maken.
Dames, thanks, jullie hebben me echt geholpen!!!
