Vergeven?

Speciaal voor deze kwestie dit topic aangemaakt omdat ik echt de mening van “ buitenstaanders “ wil weten.

Mijn vriend en ik zijn nu 2 jaar samen. Onze relatie is ontstaan uit een goede vriendschap en we wonen een jaar samen met onze hond. Kortom we voelen ons huisje boompje beestje.

Nou heeft er een incident plaatsgevonden waardoor ik zo erg twijfel.. ik ben erg vergevingsgezind en ga ondanks het verdriet gewoon door. Mijn vriendin noemt me naïef en zegt dat ik er zelf aan onderdoor ga.

Het incident:

Zaterdagavond gingen we lekker een drankje doen bij vrienden. Dit doen wij niet vaak meer omdat mijn vriend nogal slecht op drank kan reageren en hier al 2 eerdere incidenten uit voortkwamen.

Uiteindelijk gingen we uit met zijn 4e, het was erg gezellig tot ik ineens zie dat mijn vriend heel erg boos wordt. Ik neem hem apart en vraag wat er is. Hij vertelde zo boos te zijn omdat hij zijn ex vriendin (waar hij 2 maanden mee samen was) met een jongen zag zoenen.

Ik wil mezelf niet omschrijven als jaloers, maar dat schoot bij mij echt in het verkeerde keelgat. Ik heb wel vaker een discussie met mijn vriend gehad over zijn ex en hij zei me altijd dat hij niks om haar geeft en totaal niks meer met haar te maken wilde hebben.

Ik pakte mijn jas en liep heel boos weg.

Hij liep even later heel boos achter mij aan en we kregen ruzie. Hij was boos dat ik gekwetst was en ik was in de war.

We kwamen een jongen tegen die we vaag kende en konden met hem meerijden naar huis. Eenmaal bij de auto aangekomen zegt hij niet mee te gaan en wij rijden weg. Ik voelde me vreselijk alleen en begreep niet waarom hij me achterliet bij mensen die we amper kende.

Eenmaal thuis aangekomen ben ik naar bed gegaan. Ik kon natuurlijk niet slapen maar 3 kwartier later was hij thuis. Hij had onderweg een fles whiskey opgedronken en viel neer bij thuiskomst. Hij schreeuwde dat hij naar zijn moeder zou gaan en sloeg tegen de muur zijn hand kapot. (Even een kanttekening, deze jongen is normaal de rust zelve en verre van agressief).

Ik kon alleen maar huilen en vragen waarom hij me zo gekwetst had.

Hij ging in de woonkamer op de grond liggen.
Ik liep er even later heen want ik kon absoluut mijn rust nog niet vinden. Hij lag met zijn ogen dicht. Ik riep zijn naam en schreeuwde. Wat is er aan de hand? Waarom liet je mij alleen? Wat is dit nou allemaal?

Hij sloeg weer tegen de muur en moest kotsen. Ik hou zielsveel van deze jongen en hielp Hem met een emmer en wat drinken. Hij Riep dat ik moest oprotten en dat hij morgenochtend weg zou zijn. Ik was van streek.

Hij rende het huis uit op zijn sokken in de stromende regen en ik rende er achter aan in mijn badjas. Hij bleef getallen herhalen en rare dingen zeggen. Hij benoemde zelfs voor een trein te gaan springen. Dit zou hij nooit doen en überhaupt nooit zeggen dus ik schrok me dood. Ik pakte hem vast en trok hem de straat door naar binnen. Voor de deur heeft hij de buurvrouw ook nog een flinke veeg uit de pan gegeven die naar buiten kwam om te kijken of alles oke was. Binnen heb ik hem uitgekleed, zijn badjas aangetrokken en gevraagd of ik in zijn mobiel mocht kijken.

Al kotsend zei hij ja.

Ik opende zijn mobiel en er stond een chat met zijn ex, er stonden geen berichtjes in. Ik werd kwaad en verdrietig! Wat had hij gedaan? Met haar gepraat en alles verwijderd? Wilde hij met haar praten? Waarom?

Ik vroeg het hem en het eerste was juist. Ze hadden ge appt over iets onbenulligs en hij had het verwijderd.

Het maakte me razend (ik heb een beetje vertrouwensproblemen) ik heb de hond gepakt en Mn tas en ben midden in de nacht in de stromende regen naar het station gelopen. Ergens hoopte ik dat hij me volgde, maar helaas. Ik stond er helemaal alleen voor.

Toen bleek dat de trein pas na anderhalf uur zou rijden ben ik huilend naar huis gelopen. Meneer lag met de ogen dicht in bed.

Ik zat huilen op bed en riep tegen hem dat ik weg was gegaan, dat ik bang was en in de war, en of hij wel begreep wat hij had gedaan.

Hij negeerde me - zei hele nare dingen en negeerde me weer.

Tot er ineens een moment kwam waarop hij helder werd!!! Hij begon zichzelf te worden. We praatte - schreeuwde soms en praatte.

Hij voelde zich vreselijk schuldig en huilde, vroeg me om vergeving.

Ik besloot dat we toch maar samen gingen slapen op dat moment. We waren uitgeput.

De volgende dag bleef hij 10000x excuses aanbieden en hij begreep alles blablablabla.

Ik zei dat ik van hem hield maar dat dit tijd nodig had. Er zijn in 3 maanden namelijk 2 andere incidenten geweest toen hij dronken was en die zaten me ook nog vrij hoog.

In de middag liep de dag weer een beetje zoals anders, met zo nu en dan een traan van beide kanten.

Die avond vertelde hij me dat hij zaterdag met collega’s gaat borrelen en toen kregen we ruzie.

Net mijn buurvrouw tegen gekomen die zegt dat ik eraan onderdoor ga, dat hij totaal geen respect verdient en dat ik voor mezelf moet kiezen. Ik wil hem niet laten gaan, we doen het zo ontZettend goed samen, alleen hij lijkt met drank op een ander mens, terwijl ik nu dus ook niet drink, maar er wel van houd en er goed tegen kan.

De vraag is nu: hoe kan ik hem vergeven? Stel ik mij aan? Moet ik nou niet weer naar zijn pijpen gaan dansen maar hem gewoon de deur wijzen?

Ik wil diegene die de moeite nemen dit te lezen en het proberen te begrijpen alvast ontzettend bedanken!