Relaties
alle pijlers
Verliefd geworden maar de timing is slecht
maandag 14 juli 2008 om 20:47
Hallo iedereen,
Ik voel me nu best een muts momenteel en ben een speelbal van eigen emoties.
Ik had een paar maanden terug ook een topic geopend of ik al dan niet door moest gaan met mijn vriend. De dingen die mij deden tijwfelen gingen met name om het feit dat we op een andere golflengte zitten en allebei andere verwachtingen hebben van de relatie. Bovendien is hij jonger dan ik en heb ik de laatste paar jaar behoorlijk wat meegemaakt wat naar mijn idee mede voor scheve verhoudingen zorgt. Ook ben ik van mening dat hij geen interesse heeft in mij als persoon, maar meer belang hecht aan het fysieke aspect van een relatie en of ik wel braaf mee doe met sociale dingen die HIJ leuk vindt. Ik zal verder niet ingaan over zijn kanten die mij storen, hier was ik me een paar maanden terug ook al bewust van. Toentertijd realiseerde ik mij dat we eigenlijk niet bij elkaar passen, maar ik had de kloten niet om er een punt achter te zetten.
Mijn twijfels fluctueerden de afgelopen tijd ontzettend en ik hield ondertussen hem en mezelf voor de gek eigenlijk. Nu is hij op vakantie met vrienden en komt hij dit weekend weer thuis. Deze week probeer ik mij mentaal voor te bereiden om hem duidelijk te maken dat ik geen toekomst zie, hoe pijnlijk ik het ook vind. Ik word gewoon misselijk als ik er aan denk hem dit te vertellen.
Nu is het zo dat de situatie voor mij wel erg ingewikkeld is geworden....ik heb een tijdelijke bijbaan en daar ben ik smoorverliefd geworden op een man die er ook werkt. (geen directe collega). Het is duidelijk wederzijds, maar ik probeer zoveel mogelijk afstand te houden, er is ook niks gebeurd verder. Ik voel me wel zo schuldig, maar ik kan niet ontkennen dat ik verliefd ben, m'n eetlust is praktisch verdwenen (dan is 't wel heul erg).
Mijn vriend is nog wel erg gek op me en ik word helemaal raar bij de gedachte hem pijn te doen. Deze verliefdheid is de druppel voor me, nu moet ik toch echt de knoop doorhakken.
Het zit me allemaal enorm dwars en wilde dit even van me afschrijven. Ik slaap al 2 weken slecht en pieker me suf. Misschien dat iemand van jullie iets soortgelijks hebben meegemaakt, want ik voel me nu hier best alleen in, terwijl ik dat vast niet ben.
Ik voel me nu best een muts momenteel en ben een speelbal van eigen emoties.
Ik had een paar maanden terug ook een topic geopend of ik al dan niet door moest gaan met mijn vriend. De dingen die mij deden tijwfelen gingen met name om het feit dat we op een andere golflengte zitten en allebei andere verwachtingen hebben van de relatie. Bovendien is hij jonger dan ik en heb ik de laatste paar jaar behoorlijk wat meegemaakt wat naar mijn idee mede voor scheve verhoudingen zorgt. Ook ben ik van mening dat hij geen interesse heeft in mij als persoon, maar meer belang hecht aan het fysieke aspect van een relatie en of ik wel braaf mee doe met sociale dingen die HIJ leuk vindt. Ik zal verder niet ingaan over zijn kanten die mij storen, hier was ik me een paar maanden terug ook al bewust van. Toentertijd realiseerde ik mij dat we eigenlijk niet bij elkaar passen, maar ik had de kloten niet om er een punt achter te zetten.
Mijn twijfels fluctueerden de afgelopen tijd ontzettend en ik hield ondertussen hem en mezelf voor de gek eigenlijk. Nu is hij op vakantie met vrienden en komt hij dit weekend weer thuis. Deze week probeer ik mij mentaal voor te bereiden om hem duidelijk te maken dat ik geen toekomst zie, hoe pijnlijk ik het ook vind. Ik word gewoon misselijk als ik er aan denk hem dit te vertellen.
Nu is het zo dat de situatie voor mij wel erg ingewikkeld is geworden....ik heb een tijdelijke bijbaan en daar ben ik smoorverliefd geworden op een man die er ook werkt. (geen directe collega). Het is duidelijk wederzijds, maar ik probeer zoveel mogelijk afstand te houden, er is ook niks gebeurd verder. Ik voel me wel zo schuldig, maar ik kan niet ontkennen dat ik verliefd ben, m'n eetlust is praktisch verdwenen (dan is 't wel heul erg).
Mijn vriend is nog wel erg gek op me en ik word helemaal raar bij de gedachte hem pijn te doen. Deze verliefdheid is de druppel voor me, nu moet ik toch echt de knoop doorhakken.
Het zit me allemaal enorm dwars en wilde dit even van me afschrijven. Ik slaap al 2 weken slecht en pieker me suf. Misschien dat iemand van jullie iets soortgelijks hebben meegemaakt, want ik voel me nu hier best alleen in, terwijl ik dat vast niet ben.
zaterdag 26 juli 2008 om 22:23
Mozzarella dank je wel voor je reactie. Ik probeer zo min mogelijk aandacht te schenken aan de verliefdheid. Wel word ik zenuwachtig en voel ik kriebels als ik 'm weer zie, maar ik maak er geen werk van. Enerzijds omdat ik het respectloos vind naar mijn (ex?)vriend toe en omdat ik het niet gezond vind om van de ene relatie in de eventuele volgende relatie te stappen. In ieder geval niet voor mij, want ik heb voldoende te verwerken.
Wel vind ik de verliefdheid een teken aan de wand, want vaak is het wel zo dat iemand 'vatbaarder' is voor verliefdheid als de relatie niet lekker loopt of als er twijfels zijn. Onbewust stel je je er open voor. Als de relatie goed zou zijn, zou er geestelijk geen werk van gemaakt worden. Is tenminste mijn ervaring, wil zeker niet beweren dat dit bij iedereen zo is.
Wel vind ik de verliefdheid een teken aan de wand, want vaak is het wel zo dat iemand 'vatbaarder' is voor verliefdheid als de relatie niet lekker loopt of als er twijfels zijn. Onbewust stel je je er open voor. Als de relatie goed zou zijn, zou er geestelijk geen werk van gemaakt worden. Is tenminste mijn ervaring, wil zeker niet beweren dat dit bij iedereen zo is.
zondag 27 juli 2008 om 11:41
Aan je verhaal te lezen heb jij het gewoon echt helemaal gehad met je huidige vriend. Je ziet hem al als je ex, en nog steeds is het 'aan'? (oei, wel herkenbaar)
Kunnen jullie een time-out nemen? Dat je je vriend bijvoorbeeld een maand echt helemaal niet ziet of spreekt?
En dan ook niet gaan afspreken met die ander. Gewoon even helemaal voor jezelf, goed nadenken wat je wilt, wat je voelt, wat je mist en wat je niet mist etc.
Ik heb dit zelf nooit gedaan, meer gedaan zoals wat jij nu doet: aangeven dat je het niet ziet zitten, maar toch doorgaan. Heel fout. Waardoor je weer went, en er zijn heus ook wel leuke dingetjes... waardoor je helemaal niet meer kan stoppen, want het gaat toch best aardig zo. Je ziet hem zijn best doen, medelijden komt weer op... herkenbaar? En voor je het weet ben je een jaar verder. Is niet eerlijk naar jezelf toe, en niet eerlijk naar hem.
Ik zal mijn verhaal nog wat aanvullen, hopelijk heb je er wat aan, omdat het zo op jouw situatie lijkt.
Ik had het in mijn eerste reactie nog niet geschreven zie ik, maar ook ik heb tijden kriebels gehad voor een andere jongen tijdens mijn relatie. En inderdaad... elke keer als het wat minder ging, ging ik meer aan die ander denken, kriebels, fantasieën... soms kon ik het bijna niet meer houden!
Nooit iets mee gedaan verder, wou het zuiver houden. Maar uiteindelijk heeft de gedachte aan die ander me wel meer moed gegeven uit die relatie te stappen op het moment dat ik het echt niet meer zag zitten.
Heb inderdaad een paar keer met die ander afgesproken daarna. Kan goed met hem opschieten, en misschien zou het ook wel wat kunnen worden als niet inmiddels een heel ander persoon in beeld was gekomen, en nu is de verliefdheid helemaal gezakt! Dus tja... of het nou echt alleen maar voort kwam uit het gebaal in mijn relatie... weet zeker dat ik er wel veel vatbaarder voor was, zoals je zegt.
Heel goed dat je er nu (nog) geen werk van maakt. Zeker nu je je (ex?)vriend nog aan het lijntje houdt, en jezelf eigenlijk ook. Dus ik hoop dat je de moed kan verzamelen echt een keuze te maken. Want niet durven kiezen is in mijn geval uitgelopen op veel te lang aanmodderen, terwijl ik gewoon niet gelukkig was. Het is een stap in het diepe, maar dat diepe is als je er eenmaal in springt lang niet zo erg als deze oneerlijke situatie.
Kunnen jullie een time-out nemen? Dat je je vriend bijvoorbeeld een maand echt helemaal niet ziet of spreekt?
En dan ook niet gaan afspreken met die ander. Gewoon even helemaal voor jezelf, goed nadenken wat je wilt, wat je voelt, wat je mist en wat je niet mist etc.
Ik heb dit zelf nooit gedaan, meer gedaan zoals wat jij nu doet: aangeven dat je het niet ziet zitten, maar toch doorgaan. Heel fout. Waardoor je weer went, en er zijn heus ook wel leuke dingetjes... waardoor je helemaal niet meer kan stoppen, want het gaat toch best aardig zo. Je ziet hem zijn best doen, medelijden komt weer op... herkenbaar? En voor je het weet ben je een jaar verder. Is niet eerlijk naar jezelf toe, en niet eerlijk naar hem.
Ik zal mijn verhaal nog wat aanvullen, hopelijk heb je er wat aan, omdat het zo op jouw situatie lijkt.
Ik had het in mijn eerste reactie nog niet geschreven zie ik, maar ook ik heb tijden kriebels gehad voor een andere jongen tijdens mijn relatie. En inderdaad... elke keer als het wat minder ging, ging ik meer aan die ander denken, kriebels, fantasieën... soms kon ik het bijna niet meer houden!
Nooit iets mee gedaan verder, wou het zuiver houden. Maar uiteindelijk heeft de gedachte aan die ander me wel meer moed gegeven uit die relatie te stappen op het moment dat ik het echt niet meer zag zitten.
Heb inderdaad een paar keer met die ander afgesproken daarna. Kan goed met hem opschieten, en misschien zou het ook wel wat kunnen worden als niet inmiddels een heel ander persoon in beeld was gekomen, en nu is de verliefdheid helemaal gezakt! Dus tja... of het nou echt alleen maar voort kwam uit het gebaal in mijn relatie... weet zeker dat ik er wel veel vatbaarder voor was, zoals je zegt.
Heel goed dat je er nu (nog) geen werk van maakt. Zeker nu je je (ex?)vriend nog aan het lijntje houdt, en jezelf eigenlijk ook. Dus ik hoop dat je de moed kan verzamelen echt een keuze te maken. Want niet durven kiezen is in mijn geval uitgelopen op veel te lang aanmodderen, terwijl ik gewoon niet gelukkig was. Het is een stap in het diepe, maar dat diepe is als je er eenmaal in springt lang niet zo erg als deze oneerlijke situatie.
zondag 27 juli 2008 om 22:22
Mozzarella, jouw verhaal is inderdaad van A tot Z gelijk aan mijn huidige situatie.
Vandaag hebben we weer gepraat en ik ben geheel eerlijk geweest over hoe ik over de relatie denk. Hij stelde een time out voor om mij de dingen beter op een rijtje te laten krijgen. Dit heeft ook te maken met andere (nog) onverwerkte emoties, die ik nu even buiten beschouwing laat. Ik heb hem gevraagd of dit niet teveel gevraagd is van hem, maar hij gaf aan dat hem dit het beste leek voorlopig.
Vandaag hebben we weer gepraat en ik ben geheel eerlijk geweest over hoe ik over de relatie denk. Hij stelde een time out voor om mij de dingen beter op een rijtje te laten krijgen. Dit heeft ook te maken met andere (nog) onverwerkte emoties, die ik nu even buiten beschouwing laat. Ik heb hem gevraagd of dit niet teveel gevraagd is van hem, maar hij gaf aan dat hem dit het beste leek voorlopig.
