Relaties
alle pijlers
verliefde stelletjes in huis
zondag 20 april 2008 om 22:31
Hoi,
Tijdelijk woon ik bij mijn ouders in huis.
In het weekend komt mijn broer (eind twintig en inmiddels een aantal jaren aan het werk) naar het ouderlijk huis (hij heeft een 'studenten'kamer). Zijn vriendin komt dan meestal mee. Ook als mijn ouders op vakantie zijn, zijn ze regelmatig thuis te vinden.
Ik word er nogal nerveus en chagrijnig van; ze zijn nogal erg negatief aanwezig en ik van mij wordt verwacht dat ik constant aardig en hoffelijk ben (vooral naar vriendin toe). Om eerlijk te zeggen baal ik gewoon van hen. "Ga toch lekker naar je studentenkamer toe" denk ik dan (vooral aangezien het ouderlijk huis in groningen staat en m'n broer zo'n 2 uur moet reizen om er te komen!).... ik wil ook wel eens de ruimte voor mezelf. Ook ik ben op zoek naar woonruimte, maar mijn broer heeft gewoon een kamer. Ik ben het gewoon zat. Ik kan het moeilijk verklaren, er voelt gewoon een negatieve sfeer.
En verdorrie; waarom zeg ik het gewoon niet? Omdat ik weet dat ze zich daar helemaal niets van aan kunnen trekken (daarom word ik ook zo gestoord van hen). Hoe zien jullie dit? Wat zouden jullie doen?
Laura
Tijdelijk woon ik bij mijn ouders in huis.
In het weekend komt mijn broer (eind twintig en inmiddels een aantal jaren aan het werk) naar het ouderlijk huis (hij heeft een 'studenten'kamer). Zijn vriendin komt dan meestal mee. Ook als mijn ouders op vakantie zijn, zijn ze regelmatig thuis te vinden.
Ik word er nogal nerveus en chagrijnig van; ze zijn nogal erg negatief aanwezig en ik van mij wordt verwacht dat ik constant aardig en hoffelijk ben (vooral naar vriendin toe). Om eerlijk te zeggen baal ik gewoon van hen. "Ga toch lekker naar je studentenkamer toe" denk ik dan (vooral aangezien het ouderlijk huis in groningen staat en m'n broer zo'n 2 uur moet reizen om er te komen!).... ik wil ook wel eens de ruimte voor mezelf. Ook ik ben op zoek naar woonruimte, maar mijn broer heeft gewoon een kamer. Ik ben het gewoon zat. Ik kan het moeilijk verklaren, er voelt gewoon een negatieve sfeer.
En verdorrie; waarom zeg ik het gewoon niet? Omdat ik weet dat ze zich daar helemaal niets van aan kunnen trekken (daarom word ik ook zo gestoord van hen). Hoe zien jullie dit? Wat zouden jullie doen?
Laura
zondag 20 april 2008 om 22:35
Zoals ik het zie heeft je broer net zoveel recht om daar te zijn als jij, als je ouders het er mee eens zijn. Jij woont er de hele week, hij woont er in het weekend. Dat kan ik me ook best voorstellen als hij alleen een studentenkamer heeft, dan heb je wel eens behoefte aan een groter huis om je heen.
Ik snap dat je behoefte hebt aan eens het huis voor jezelf hebben, maar het is nu eenmaal niet jouw huis.
Ik snap dat je behoefte hebt aan eens het huis voor jezelf hebben, maar het is nu eenmaal niet jouw huis.
zondag 20 april 2008 om 22:42
quote:wen schreef op 20 april 2008 @ 22:35:
Zoals ik het zie heeft je broer net zoveel recht om daar te zijn als jij, als je ouders het er mee eens zijn. Jij woont er de hele week, hij woont er in het weekend. Dat kan ik me ook best voorstellen als hij alleen een studentenkamer heeft, dan heb je wel eens behoefte aan een groter huis om je heen.
Ik snap dat je behoefte hebt aan eens het huis voor jezelf hebben, maar het is nu eenmaal niet jouw huis.
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Het maakt me gewoon pissed; ik vind het op zich prima als ze thuis komen, maar enige dankbaarheid dat ze er mogen zijn (ze hebben immers al een kamer en genoeg salaris voor een eigenhuis) en aanpassingen aan de normale gang van zaken (zoals mijn ouders het willen) thuis, vind ik wel op z'n plaats.
Nou ja....ik weet het niet.
Het klinkt als een hoop gezeik om niets, ook omdat ik het niet concreet kan verklaren.
Zoals ik het zie heeft je broer net zoveel recht om daar te zijn als jij, als je ouders het er mee eens zijn. Jij woont er de hele week, hij woont er in het weekend. Dat kan ik me ook best voorstellen als hij alleen een studentenkamer heeft, dan heb je wel eens behoefte aan een groter huis om je heen.
Ik snap dat je behoefte hebt aan eens het huis voor jezelf hebben, maar het is nu eenmaal niet jouw huis.
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Het maakt me gewoon pissed; ik vind het op zich prima als ze thuis komen, maar enige dankbaarheid dat ze er mogen zijn (ze hebben immers al een kamer en genoeg salaris voor een eigenhuis) en aanpassingen aan de normale gang van zaken (zoals mijn ouders het willen) thuis, vind ik wel op z'n plaats.
Nou ja....ik weet het niet.
Het klinkt als een hoop gezeik om niets, ook omdat ik het niet concreet kan verklaren.
zondag 20 april 2008 om 22:42
Maar ja, het is toch ook zijn ouderlijk huis? En als hij er zelfs 2 uur voor rijdt? Dan is dat 'm toch best veel waard! Misschien irriteer je je ook wel zo snel, omdat je eigenlijk het liefst op jezelf woont. Want ergens tijdelijk wonen doe je meestal niet voor je lol. Dus je irriteert je sowieso aan de hele situatie (vergeef me als ik het mis heb). Ik zou zeggen: heel hard op zoek gaan naar een eigen stekkie en de band tussen jou en je broer goed houden.
zondag 20 april 2008 om 22:43
quote:Lauralaura schreef op 20 april 2008 @ 22:42:
[...]
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Het maakt me gewoon pissed; ik vind het op zich prima als ze thuis komen, maar enige dankbaarheid dat ze er mogen zijn (ze hebben immers al een kamer en genoeg salaris voor een eigenhuis) en aanpassingen aan de normale gang van zaken (zoals mijn ouders het willen) thuis, vind ik wel op z'n plaats. Nu moeten we ons altijd aan hen aanpassen. En dat vertik ik! Maar ja; dan krijg ik dus weer op m'n donder dat ik niet gastvrij ben.
Nou ja....ik weet het niet.
Het klinkt als een hoop gezeik om niets, ook omdat ik het niet concreet kan verklaren.
[...]
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Het maakt me gewoon pissed; ik vind het op zich prima als ze thuis komen, maar enige dankbaarheid dat ze er mogen zijn (ze hebben immers al een kamer en genoeg salaris voor een eigenhuis) en aanpassingen aan de normale gang van zaken (zoals mijn ouders het willen) thuis, vind ik wel op z'n plaats. Nu moeten we ons altijd aan hen aanpassen. En dat vertik ik! Maar ja; dan krijg ik dus weer op m'n donder dat ik niet gastvrij ben.
Nou ja....ik weet het niet.
Het klinkt als een hoop gezeik om niets, ook omdat ik het niet concreet kan verklaren.
zondag 20 april 2008 om 22:44
quote:blogbabe schreef op 20 april 2008 @ 22:42:
Maar ja, het is toch ook zijn ouderlijk huis? En als hij er zelfs 2 uur voor rijdt? Dan is dat 'm toch best veel waard! Misschien irriteer je je ook wel zo snel, omdat je eigenlijk het liefst op jezelf woont. Want ergens tijdelijk wonen doe je meestal niet voor je lol. Dus je irriteert je sowieso aan de hele situatie (vergeef me als ik het mis heb). Ik zou zeggen: heel hard op zoek gaan naar een eigen stekkie en de band tussen jou en je broer goed houden.
Nee dat is het niet.
Ik irriteer me vooral omdat wij ons aan hen moeten aanpassen; zij bepalen eigenlijk de regels/houden geen rekening met de anderen. Dat is eigenlijk wat me het meest stort
Maar ja, het is toch ook zijn ouderlijk huis? En als hij er zelfs 2 uur voor rijdt? Dan is dat 'm toch best veel waard! Misschien irriteer je je ook wel zo snel, omdat je eigenlijk het liefst op jezelf woont. Want ergens tijdelijk wonen doe je meestal niet voor je lol. Dus je irriteert je sowieso aan de hele situatie (vergeef me als ik het mis heb). Ik zou zeggen: heel hard op zoek gaan naar een eigen stekkie en de band tussen jou en je broer goed houden.
Nee dat is het niet.
Ik irriteer me vooral omdat wij ons aan hen moeten aanpassen; zij bepalen eigenlijk de regels/houden geen rekening met de anderen. Dat is eigenlijk wat me het meest stort
zondag 20 april 2008 om 22:45
quote:Lauralaura schreef op 20 april 2008 @ 22:42:
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Tja, dan moeten je ouders dus voor zichzelf leren opkomen. Toen ik mijn vorige reactie plaatste, had ik dit trouwens nog niet gelezen.
Dat is dus ook het dilemma. Ik kan er ook weinig van zeggen omdat het het huis van m'n ouders is. Nu zie ik dat zij er ook niet blij mee zijn, maar ja; dan is het aan hun om dat kenbaar te maken. Tja, dan moeten je ouders dus voor zichzelf leren opkomen. Toen ik mijn vorige reactie plaatste, had ik dit trouwens nog niet gelezen.
zondag 20 april 2008 om 22:50
quote:blogbabe schreef op 20 april 2008 @ 22:45:
[...]
Tja, dan moeten je ouders dus voor zichzelf leren opkomen. Toen ik mijn vorige reactie plaatste, had ik dit trouwens nog niet gelezen.
Wat ze op zich ook heel goed kunnen, maar ze willen hun kinderen ook niet het gevoel geven dat ze niet welkom zijn.
Dus...
Dat begrijp ik ook wel.
Ik maak me vooral boos om het gebrek aan medeleven en aanpassen aan de bewoners die er altijd wonen. Dan denk ik; 'ja, zo zou ik het ook wel willen'....maar ja, dat doe ik niet, want ik vind dat niet kunnen. Dat maakt me zo ontzettend kwaad en nerveus.
Nou ja....zucht....moest denk ik ook m'n frustraties kwijt. En baal er ook van dat ik ze gewoon niet leuk kan vinden.
[...]
Tja, dan moeten je ouders dus voor zichzelf leren opkomen. Toen ik mijn vorige reactie plaatste, had ik dit trouwens nog niet gelezen.
Wat ze op zich ook heel goed kunnen, maar ze willen hun kinderen ook niet het gevoel geven dat ze niet welkom zijn.
Dus...
Dat begrijp ik ook wel.
Ik maak me vooral boos om het gebrek aan medeleven en aanpassen aan de bewoners die er altijd wonen. Dan denk ik; 'ja, zo zou ik het ook wel willen'....maar ja, dat doe ik niet, want ik vind dat niet kunnen. Dat maakt me zo ontzettend kwaad en nerveus.
Nou ja....zucht....moest denk ik ook m'n frustraties kwijt. En baal er ook van dat ik ze gewoon niet leuk kan vinden.
zondag 20 april 2008 om 22:53
quote:ambrosia9 schreef op 20 april 2008 @ 22:48:
Misschien is het een idee om samen met je ouders een gesprek aan te gaan met hen?
Of gewoon op het moment dat je je ergens aan stoort het uit te spreken op een niet aanvallende manier.
Dat is een hele goeie. Ik neem het me ook altijd voor...
Doe zelfs een sociale opleiding en dan denk ik: 'jeetje, kan ik niet gewoon een beetje assertief zijn?' Maar mijn broer trekt zich er niets van aan, komt ook met allemaal kwetsende argumenten (die totaal irrelevant zijn, bijv. over mijn figuur) als ik hem 'bekritiseer': hij zet zelf al heel snel de aanval in. Ik word dan toch snel emotioneel, ookal weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben nog aan het uitzoeken hoe ik dit nou aan kan pakken...
Misschien is het een idee om samen met je ouders een gesprek aan te gaan met hen?
Of gewoon op het moment dat je je ergens aan stoort het uit te spreken op een niet aanvallende manier.
Dat is een hele goeie. Ik neem het me ook altijd voor...
Doe zelfs een sociale opleiding en dan denk ik: 'jeetje, kan ik niet gewoon een beetje assertief zijn?' Maar mijn broer trekt zich er niets van aan, komt ook met allemaal kwetsende argumenten (die totaal irrelevant zijn, bijv. over mijn figuur) als ik hem 'bekritiseer': hij zet zelf al heel snel de aanval in. Ik word dan toch snel emotioneel, ookal weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben nog aan het uitzoeken hoe ik dit nou aan kan pakken...
zondag 20 april 2008 om 22:55
quote:Lauralaura schreef op 20 april 2008 @ 22:53:
[...]
Dat is een hele goeie. Ik neem het me ook altijd voor...
Doe zelfs een sociale opleiding en dan denk ik: 'jeetje, kan ik niet gewoon een beetje assertief zijn?' Maar mijn broer trekt zich er niets van aan, komt ook met allemaal kwetsende argumenten (die totaal irrelevant zijn, bijv. over mijn figuur) als ik hem 'bekritiseer': hij zet zelf al heel snel de aanval in. Ik word dan toch snel emotioneel, ookal weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben nog aan het uitzoeken hoe ik dit nou aan kan pakken...Ok ik begrijp wat je bedoelt. Ik volg ook een sociale opleiding en krijg communicatielessen tot ik er bij neerval maar als het puntje bij paaltje komt is het nog behoorlijk lastig om echt zo assertief te zijn. Kun je een concrete situatie noemen waarin je iets zou willen zeggen? Kijk dat ze kleffen, daar kun je niet veel aan doen, maar misschien iets anders?
[...]
Dat is een hele goeie. Ik neem het me ook altijd voor...
Doe zelfs een sociale opleiding en dan denk ik: 'jeetje, kan ik niet gewoon een beetje assertief zijn?' Maar mijn broer trekt zich er niets van aan, komt ook met allemaal kwetsende argumenten (die totaal irrelevant zijn, bijv. over mijn figuur) als ik hem 'bekritiseer': hij zet zelf al heel snel de aanval in. Ik word dan toch snel emotioneel, ookal weet ik dat ik dat niet moet doen. Ben nog aan het uitzoeken hoe ik dit nou aan kan pakken...Ok ik begrijp wat je bedoelt. Ik volg ook een sociale opleiding en krijg communicatielessen tot ik er bij neerval maar als het puntje bij paaltje komt is het nog behoorlijk lastig om echt zo assertief te zijn. Kun je een concrete situatie noemen waarin je iets zou willen zeggen? Kijk dat ze kleffen, daar kun je niet veel aan doen, maar misschien iets anders?
zondag 20 april 2008 om 22:59
quote:ambrosia9 schreef op 20 april 2008 @ 22:55:
[...]
Ok ik begrijp wat je bedoelt. Ik volg ook een sociale opleiding en krijg communicatielessen tot ik er bij neerval maar als het puntje bij paaltje komt is het nog behoorlijk lastig om echt zo assertief te zijn. Kun je een concrete situatie noemen waarin je iets zou willen zeggen? Kijk dat ze kleffen, daar kun je niet veel aan doen, maar misschien iets anders?
Ik vraag me dus af of ik niets tegen de kleffen kan doen.
Ik bedoel: wie zegt dat ik het prettig vind om daar naar te kijken?
Waarom hebben zij het recht om te kleffen waar en wanneer ze willen en waarom heb ik niet het recht om dat niet te willen zien?
Ben zelf in ieder geval nooit zo en publiek 'handje'/'knuffeltje' geweest
[...]
Ok ik begrijp wat je bedoelt. Ik volg ook een sociale opleiding en krijg communicatielessen tot ik er bij neerval maar als het puntje bij paaltje komt is het nog behoorlijk lastig om echt zo assertief te zijn. Kun je een concrete situatie noemen waarin je iets zou willen zeggen? Kijk dat ze kleffen, daar kun je niet veel aan doen, maar misschien iets anders?
Ik vraag me dus af of ik niets tegen de kleffen kan doen.
Ik bedoel: wie zegt dat ik het prettig vind om daar naar te kijken?
Waarom hebben zij het recht om te kleffen waar en wanneer ze willen en waarom heb ik niet het recht om dat niet te willen zien?
Ben zelf in ieder geval nooit zo en publiek 'handje'/'knuffeltje' geweest
zondag 20 april 2008 om 23:02
quote:Lauralaura schreef op 20 april 2008 @ 22:59:
[...]
Ik vraag me dus af of ik niets tegen de kleffen kan doen.
Ik bedoel: wie zegt dat ik het prettig vind om daar naar te kijken?
Waarom hebben zij het recht om te kleffen waar en wanneer ze willen en waarom heb ik niet het recht om dat niet te willen zien?
Ben zelf in ieder geval nooit zo en publiek 'handje'/'knuffeltje' geweestTja, dat is een lastig iets. Ik hou er zelf ook niet van om te kleffen waar anderen bij zijn. Ik weet niet hoever ze er in gaan? Is het handje vast houden en af en toe een kusje of is het echt vol erop ? Kan je ze nog doorverwijzen naar dat mooie romantische hotelletje waar jij toevallig en folder van hebt, op het moment dat ze aan het kleffen zijn. Dan is de boodschap wel duidelijk lijkt me.
[...]
Ik vraag me dus af of ik niets tegen de kleffen kan doen.
Ik bedoel: wie zegt dat ik het prettig vind om daar naar te kijken?
Waarom hebben zij het recht om te kleffen waar en wanneer ze willen en waarom heb ik niet het recht om dat niet te willen zien?
Ben zelf in ieder geval nooit zo en publiek 'handje'/'knuffeltje' geweestTja, dat is een lastig iets. Ik hou er zelf ook niet van om te kleffen waar anderen bij zijn. Ik weet niet hoever ze er in gaan? Is het handje vast houden en af en toe een kusje of is het echt vol erop ? Kan je ze nog doorverwijzen naar dat mooie romantische hotelletje waar jij toevallig en folder van hebt, op het moment dat ze aan het kleffen zijn. Dan is de boodschap wel duidelijk lijkt me.
zondag 20 april 2008 om 23:02
quote:Lauralaura schreef op 20 april 2008 @ 23:00:
Maar goed; doet met goed om te lezen dat ik niet de enige ben die op de studie vanalles krijgt op het gebied van soc. vaardigheden en zelf dus op het moment zelf niet weet hoe te handelen. :-)hahaha nee, je bent zeker niet de enige! Vooral met vrienden en familie is het ontzettend moeilijk om wat je weet in de praktijk te brengen.
Maar goed; doet met goed om te lezen dat ik niet de enige ben die op de studie vanalles krijgt op het gebied van soc. vaardigheden en zelf dus op het moment zelf niet weet hoe te handelen. :-)hahaha nee, je bent zeker niet de enige! Vooral met vrienden en familie is het ontzettend moeilijk om wat je weet in de praktijk te brengen.
zondag 20 april 2008 om 23:07
quote:
Nee dat is het niet.
Ik irriteer me vooral omdat wij ons aan hen moeten aanpassen; zij bepalen eigenlijk de regels/houden geen rekening met de anderen. Dat is eigenlijk wat me het meest stort
Nou dan moet je dat zeggen. Ik zou het niet hebben over dat hij er zo vaak is want daarop heeft hij evenveel recht als jij en die discussie verzandt dan ook snel. Maar vertel hem hoe jij zijn/hun aanwezigheid in het huis ervaart en doe dat vooral vanuit jouw perspectief. Gebruik daarbij een duidelijk voorbeeld (en hou het bij 1 voorbeeld) maar weer vanuit jouw perspectief en vooral niet in beschuldigende vorm of toon. Je moet alleen oppassen als je wilt/verwacht dat er wat verandert, dat is namelijk nog maar de vraag. Maar goed wie weet, als je niks zegt verandert er in elk geval niks. Als er wel opening ontstaat is het natuurlijk handig als je kan vertellen hoe je het dan wel zou willen, dus denk ook daar over na. Probeer uit je ergernis te komen en de zaak nuchter en zo opjectief mogelijk te benaderen voor je het gesprek aangaat.
Succes of sterkte, net waar je behoefte aan hebt.
Nee dat is het niet.
Ik irriteer me vooral omdat wij ons aan hen moeten aanpassen; zij bepalen eigenlijk de regels/houden geen rekening met de anderen. Dat is eigenlijk wat me het meest stort
Nou dan moet je dat zeggen. Ik zou het niet hebben over dat hij er zo vaak is want daarop heeft hij evenveel recht als jij en die discussie verzandt dan ook snel. Maar vertel hem hoe jij zijn/hun aanwezigheid in het huis ervaart en doe dat vooral vanuit jouw perspectief. Gebruik daarbij een duidelijk voorbeeld (en hou het bij 1 voorbeeld) maar weer vanuit jouw perspectief en vooral niet in beschuldigende vorm of toon. Je moet alleen oppassen als je wilt/verwacht dat er wat verandert, dat is namelijk nog maar de vraag. Maar goed wie weet, als je niks zegt verandert er in elk geval niks. Als er wel opening ontstaat is het natuurlijk handig als je kan vertellen hoe je het dan wel zou willen, dus denk ook daar over na. Probeer uit je ergernis te komen en de zaak nuchter en zo opjectief mogelijk te benaderen voor je het gesprek aangaat.
Succes of sterkte, net waar je behoefte aan hebt.
zondag 20 april 2008 om 23:07
quote:ambrosia9 schreef op 20 april 2008 @ 23:02:
[...]
hahaha nee, je bent zeker niet de enige! Vooral met vrienden en familie is het ontzettend moeilijk om wat je weet in de praktijk te brengen.Komt denk ik omdat het dan te dichtbij je staat. Als je er meer van een afstand naar kunt kijken, is het toch eenvoudiger.
[...]
hahaha nee, je bent zeker niet de enige! Vooral met vrienden en familie is het ontzettend moeilijk om wat je weet in de praktijk te brengen.Komt denk ik omdat het dan te dichtbij je staat. Als je er meer van een afstand naar kunt kijken, is het toch eenvoudiger.
