Relaties
alle pijlers
verstrikt in min eigen web..
woensdag 4 maart 2009 om 21:40
hallo allemaal, ik lees regelmatig mee en soms post ik ook het e.e.a maar ik hoop hier ...tja...wat hoop ik hier te vinden?
het is zo,n verschrikkelijk lang verhaal dat de moed me eigenlijk al een beetje in de schoenen zakt, en dit zal in alle waarschijnlijkheid ook wel voor jullie gelden...
ik ben een jonge vrouw, heb 2 prachtige kinderen, een aantrekkelijke man, niet alles op orde maar hard bezig daaraan te werken, ben aantrekkelijk, sociaal, gewoon een leuke meid vind ik zelf.
mijn oudste kind is verwekt door een man die mij vertelde iets bijzonders met hem te hebben, een man die me geestelijk zò op een bepaald niveau met hem wist te brengen dat ik in deze relatie ver al mijn grenzen heen ben gegaan..
noem het een loverboy maar dan aandacht e herkenning ipv dure cadeaus etc..
ik ben zwanger geworden van deze man, hij dwong mij tot een abortus maar ik hield voet bij stuk me als resultaat een prachtig kind.
deze man werd in zijn relatie met mij psychotisch, ik heb hem geprobeerd te "redden" wat natuurlijk niet lukte...ik moest zelf haast gered worden, zo zat ik gevangen in zijn web..
na een hele ellendige, emotioneele en vooral zware tijd ben ik er toch in geslaagd hem los te laten, iets waarvan ik daht nooit de kracht ervoor te hebben.
de aanleiding was een klap die hij mij wilde geven, dat was voor mij de druppel..
een aantal amlen hebben we nog contact gezocht en gehad, maar na het zoveelste incident ben ik definitief uit zijn buurt gebleven.
kort daarna ontmoet ik een andere man, en hoewel hij me onbetrouwbaar lijkt op het eerste moment negeer ik mijn gevoel en ga met hem in zee.
ik was de koning te rijk met deze prachtige man die ook nog eens idolaat van mij leek te zijn.
passioneele nachten, plezier samen met hem en mijn kind, gouden bergen en gewoon een gevoel van herkenning vond ik bij hem.
na 2 hevig verliefde jaren waarin we elkaar leren kennen groeit het verlangen naar een kindje van ons samen.
al snel blijk ik zwanger en dan begint de ellende..
hij wordt jalours, wantrouwig, sjagerijnig, ik betrap hem op leugens en uiteindelijk zelfs op vreemdgaan..
hij voelt zich in het nauw gedreven omdat hij nu precies hetzelfde doet als wat zijn vader heeft gedaan en wat hem als klein kind zijnde erg veel pijn heeft gedaan, en begint dus met fysiek geweld, kwestie van verbaal niet sterk genoeg en emotioneel niet genoeg ontwikkeld om deze situatie als een echte man aan te pakken.
het geweld gaat door maar wordt afgewisseld met rustige periodes waarin alles koek en ei en weer dat mooie sprookje is.
ikzelf ben een meester in recht praten wat krom is, zeker tegenover mezelf..
gelukkig voel ik me niet schuldig aan zijn gedrag, heb nooit gedacht dat ik dit verdien.
eenmaal heb ik hem aangegeven op het bureau wegens mishandeling maar natuurlijk net als die duizenden andere vrouwen hier in nederland de aanklacht niet officieel gemaakt.
nu zijn we op het punt dat hij me niet meer wil slaan en me verbaal mishandeld, met af en toe een klap wanneer hij zichzelf echt niet kan beheersen en ik?....ik sta erbij en ik kijk ernaar...
ik voel me helemaal murw geslagen en t voelt alsof mijn leven nooit meer goed zal zijn door alle beschadigingen die ik heb opgelopen en waarvan ik nietr eens de rust krijg om te herstellen want ik heb 2 kinderen en moet doorgaan.
ik vind het verschrikkelijk om mijn droom op te moeten geven, blijf vasthouden tot het bittere eind omdat ik bang ben dat ik het niet bij het juiste eind heb...twijfel twijfel twijfel...
ben je gek!! zouden jullie nu denken, w`t twijfel?! RUN FORREST RUN!!
en het gekke is...ik weet het zelf ook maar doe er niets mee.
ik voel me alsof ik mijn eigen leven niet meer in de hand heb, alsof ik een speelbal ben van de factoren om mij heen terwijl ik theoretisch weet dat dit natuurlijk van geen kanten klopt.
waarom ben ik zo zwak en waar vind ik in godsnaam de kracht....
het is zo,n verschrikkelijk lang verhaal dat de moed me eigenlijk al een beetje in de schoenen zakt, en dit zal in alle waarschijnlijkheid ook wel voor jullie gelden...
ik ben een jonge vrouw, heb 2 prachtige kinderen, een aantrekkelijke man, niet alles op orde maar hard bezig daaraan te werken, ben aantrekkelijk, sociaal, gewoon een leuke meid vind ik zelf.
mijn oudste kind is verwekt door een man die mij vertelde iets bijzonders met hem te hebben, een man die me geestelijk zò op een bepaald niveau met hem wist te brengen dat ik in deze relatie ver al mijn grenzen heen ben gegaan..
noem het een loverboy maar dan aandacht e herkenning ipv dure cadeaus etc..
ik ben zwanger geworden van deze man, hij dwong mij tot een abortus maar ik hield voet bij stuk me als resultaat een prachtig kind.
deze man werd in zijn relatie met mij psychotisch, ik heb hem geprobeerd te "redden" wat natuurlijk niet lukte...ik moest zelf haast gered worden, zo zat ik gevangen in zijn web..
na een hele ellendige, emotioneele en vooral zware tijd ben ik er toch in geslaagd hem los te laten, iets waarvan ik daht nooit de kracht ervoor te hebben.
de aanleiding was een klap die hij mij wilde geven, dat was voor mij de druppel..
een aantal amlen hebben we nog contact gezocht en gehad, maar na het zoveelste incident ben ik definitief uit zijn buurt gebleven.
kort daarna ontmoet ik een andere man, en hoewel hij me onbetrouwbaar lijkt op het eerste moment negeer ik mijn gevoel en ga met hem in zee.
ik was de koning te rijk met deze prachtige man die ook nog eens idolaat van mij leek te zijn.
passioneele nachten, plezier samen met hem en mijn kind, gouden bergen en gewoon een gevoel van herkenning vond ik bij hem.
na 2 hevig verliefde jaren waarin we elkaar leren kennen groeit het verlangen naar een kindje van ons samen.
al snel blijk ik zwanger en dan begint de ellende..
hij wordt jalours, wantrouwig, sjagerijnig, ik betrap hem op leugens en uiteindelijk zelfs op vreemdgaan..
hij voelt zich in het nauw gedreven omdat hij nu precies hetzelfde doet als wat zijn vader heeft gedaan en wat hem als klein kind zijnde erg veel pijn heeft gedaan, en begint dus met fysiek geweld, kwestie van verbaal niet sterk genoeg en emotioneel niet genoeg ontwikkeld om deze situatie als een echte man aan te pakken.
het geweld gaat door maar wordt afgewisseld met rustige periodes waarin alles koek en ei en weer dat mooie sprookje is.
ikzelf ben een meester in recht praten wat krom is, zeker tegenover mezelf..
gelukkig voel ik me niet schuldig aan zijn gedrag, heb nooit gedacht dat ik dit verdien.
eenmaal heb ik hem aangegeven op het bureau wegens mishandeling maar natuurlijk net als die duizenden andere vrouwen hier in nederland de aanklacht niet officieel gemaakt.
nu zijn we op het punt dat hij me niet meer wil slaan en me verbaal mishandeld, met af en toe een klap wanneer hij zichzelf echt niet kan beheersen en ik?....ik sta erbij en ik kijk ernaar...
ik voel me helemaal murw geslagen en t voelt alsof mijn leven nooit meer goed zal zijn door alle beschadigingen die ik heb opgelopen en waarvan ik nietr eens de rust krijg om te herstellen want ik heb 2 kinderen en moet doorgaan.
ik vind het verschrikkelijk om mijn droom op te moeten geven, blijf vasthouden tot het bittere eind omdat ik bang ben dat ik het niet bij het juiste eind heb...twijfel twijfel twijfel...
ben je gek!! zouden jullie nu denken, w`t twijfel?! RUN FORREST RUN!!
en het gekke is...ik weet het zelf ook maar doe er niets mee.
ik voel me alsof ik mijn eigen leven niet meer in de hand heb, alsof ik een speelbal ben van de factoren om mij heen terwijl ik theoretisch weet dat dit natuurlijk van geen kanten klopt.
waarom ben ik zo zwak en waar vind ik in godsnaam de kracht....
woensdag 4 maart 2009 om 21:48
Sneu, dat je steeds voor die verkeerde man valt. Uit jouw verhaal op te maken begint het allemaal met rozengeur en maneschijn. Al zou je het niet voor jezelf doen, ga voor je kindjes weg bij deze afschuwlijke man. Dalijk slaat hij nog de hand aan hun. Ik kan mij geen voorstelling van jouw situatie maken, heb zelf namelijk geen kinderen dus heb geen recht van spreken. Maar denk eens aan de blijvende schade bij deze kleine kinderzieltjes. Deze kleine mensjes moeten dit ook maar handelen. Echt, ooit komt er een normale man. En komt hij niet, is het toch ook niet erg. Kijk wat voor moois jij al hebt, twee kindjes helemaal van jezelf.
woensdag 4 maart 2009 om 21:49
De kracht? Die vind je in je kinderen!
Hoewel ik je verder niet ken, durf ik wel te zeggen dat jij je kinderen niet wil laten opgroeien in zo'n omgeving, met een moeder die wel WEET dat het niet goed is maar geen actie onderneemt.
Uit je OP blijkt dat jij heel goed ziet hoe het in elkaar zit en ik lees eigenlijk nergens een onderbouwde twijfel. Hoe ga je ooit aan je kinderen uitleggen waarom je hier bent gebleven?
Maar je verdient wel een dikke knuffel
Hoewel ik je verder niet ken, durf ik wel te zeggen dat jij je kinderen niet wil laten opgroeien in zo'n omgeving, met een moeder die wel WEET dat het niet goed is maar geen actie onderneemt.
Uit je OP blijkt dat jij heel goed ziet hoe het in elkaar zit en ik lees eigenlijk nergens een onderbouwde twijfel. Hoe ga je ooit aan je kinderen uitleggen waarom je hier bent gebleven?
Maar je verdient wel een dikke knuffel
woensdag 4 maart 2009 om 21:56
Mavis, je hebt de verantwoordelijkheid voor 2 kinderen, aan hun ben je het verplicht de kracht te vinden. Ga eens bij je huisarts praten, zoek hulp om je te helpen bij het weggaan bij hem.
Je hebt hier duidelijk hulp bij nodig van buitenaf. Het is meer dan duidelijk dat je dit op eigen kracht niet voor elkaar krijgt.
De realiteit is, dat blijven vele malen meer kracht kost dan weggaan bij hem. Die beslissing nemen zal je al direct meer energie geven.
Sterkte!
Je hebt hier duidelijk hulp bij nodig van buitenaf. Het is meer dan duidelijk dat je dit op eigen kracht niet voor elkaar krijgt.
De realiteit is, dat blijven vele malen meer kracht kost dan weggaan bij hem. Die beslissing nemen zal je al direct meer energie geven.
Sterkte!
woensdag 4 maart 2009 om 22:12
Wat een ontzettend moeilijke situatie is dit zeg.
Het is makkelijk praten inderdaad: ga toch weg bij die vent. Maar als je er buiten staat is het moeilijk om er echt een oordeel erover te geven.
Mijn vriendje vroeg net aan mij (hij las even mee) wat zou jij doen als ik jou zou slaan? Terugslaan zei ik. Toen we er even over nadachten was de conclusie dat ik dat waarschijnlijk niet zou doen, overmand worden door emoties en huilen denk ik. Dat zou mijn eerste reactie zijn.
Mijn gedachte was: als je het hier opschrijft wil je er waarschijnlijk toch iets mee en is dit misschien een kleine eerste stap? Maar die zijn het belangrijkst om een patroon te doorbreken.
Heel veel succes en zet hem op!!!
Het is makkelijk praten inderdaad: ga toch weg bij die vent. Maar als je er buiten staat is het moeilijk om er echt een oordeel erover te geven.
Mijn vriendje vroeg net aan mij (hij las even mee) wat zou jij doen als ik jou zou slaan? Terugslaan zei ik. Toen we er even over nadachten was de conclusie dat ik dat waarschijnlijk niet zou doen, overmand worden door emoties en huilen denk ik. Dat zou mijn eerste reactie zijn.
Mijn gedachte was: als je het hier opschrijft wil je er waarschijnlijk toch iets mee en is dit misschien een kleine eerste stap? Maar die zijn het belangrijkst om een patroon te doorbreken.
Heel veel succes en zet hem op!!!
donderdag 5 maart 2009 om 07:49
Mawis, kies voor jezelf en kies voor je kinderen !
Nog niet zo`n lange tijd geleden werd ik af en toe ook fysiek benaderd door mijn ex...niemand die zoiets heeft mee gemaakt zal weten hoe dit voelt het maakt je kapot.
Mij heeft het niet kapot gemaakt (toen wel maar nu niet), want ik voel me nu sterker als ooit, ik hoef niet meer te denken....wat als??? (als ik iets zeg wat hem niet aanstaat of doe zal ik dan weer een klap krijgen?) dit heeft onbewust zoveel energie gekost.
Je moet dit niet willen Mawis je hebt 2 kindjes, je kan zo niet gelukkig zijn, en niet er voor je kindjes zijn omdat je steeds maar op je hoede moet zijn.
Kies voor jezelf uit zelfrespect, NIEMAND heeft het recht jou aan te raken, NOOIT, ga nu het nog kan je zal een hele zware tijd krijgen alleen maar dat red je !
Je zal trots zijn op jezelf, je moet je nooit zo laten vernederen door je te laten slaan.
Nog niet zo`n lange tijd geleden werd ik af en toe ook fysiek benaderd door mijn ex...niemand die zoiets heeft mee gemaakt zal weten hoe dit voelt het maakt je kapot.
Mij heeft het niet kapot gemaakt (toen wel maar nu niet), want ik voel me nu sterker als ooit, ik hoef niet meer te denken....wat als??? (als ik iets zeg wat hem niet aanstaat of doe zal ik dan weer een klap krijgen?) dit heeft onbewust zoveel energie gekost.
Je moet dit niet willen Mawis je hebt 2 kindjes, je kan zo niet gelukkig zijn, en niet er voor je kindjes zijn omdat je steeds maar op je hoede moet zijn.
Kies voor jezelf uit zelfrespect, NIEMAND heeft het recht jou aan te raken, NOOIT, ga nu het nog kan je zal een hele zware tijd krijgen alleen maar dat red je !
Je zal trots zijn op jezelf, je moet je nooit zo laten vernederen door je te laten slaan.
vrijdag 6 maart 2009 om 23:11
he, ga eerst eens voor jezelf zorgen en van jezelf leren houden en kijk dan naar (leuke) mannen! Doe even niks meer en ga alleen zonder man wonen. Geen mannen en neem rust en ga leven voor jezelf. Pas als je jezelf teruggevonden hebt kun je verder en zie je ook welke mannen wel deugen en goed voor je zijn en welke niet.......Sterkte!
voer eendjes geen oorlog!
zaterdag 7 maart 2009 om 09:45
Begin allereerst eens met geloven dat je 'gewoon' weg kunt gaan. Vandaag nog. Mét de kinderen, naar een veilige omgeving.
Het enige wat je hoeft te doen is bellen naar een nummer van een steunpunt bij jou in de regio en vandaag nog ben je verdwenen uit je onveilige situatie.
Gebruik deze link en klik op 'ik zoek hulp'.
Dat kun je vandaag dus nog regelen als je dat zou willen. Maar daar moet je helemaal achter staan.
Vraag je eens af wat je nog wil redden aan je relatie. Wat wil jij er nog aan doen om te zorgen dat jullie samen gelijkwaardig en gelukkig gaan zijn? Zit dat er in denk je? En moet jij dan nóg meer je best gaan doen of is dat iets waarvoor je vriend zal moeten veranderen, wat niet zal gaan gebeuren?
Je zit niet verstrikt meid, echt niet. Je kunt het tij keren. Maar dat moet je wel zelf doen. Wij kunnen je helpen, je adviseren en moed inspreken maar jij moet de stappen zetten.
Wat wil je dat we doen voor je?
Het enige wat je hoeft te doen is bellen naar een nummer van een steunpunt bij jou in de regio en vandaag nog ben je verdwenen uit je onveilige situatie.
Gebruik deze link en klik op 'ik zoek hulp'.
Dat kun je vandaag dus nog regelen als je dat zou willen. Maar daar moet je helemaal achter staan.
Vraag je eens af wat je nog wil redden aan je relatie. Wat wil jij er nog aan doen om te zorgen dat jullie samen gelijkwaardig en gelukkig gaan zijn? Zit dat er in denk je? En moet jij dan nóg meer je best gaan doen of is dat iets waarvoor je vriend zal moeten veranderen, wat niet zal gaan gebeuren?
Je zit niet verstrikt meid, echt niet. Je kunt het tij keren. Maar dat moet je wel zelf doen. Wij kunnen je helpen, je adviseren en moed inspreken maar jij moet de stappen zetten.
Wat wil je dat we doen voor je?
zaterdag 7 maart 2009 om 10:58
quote:mavis79 schreef op 04 maart 2009 @ 21:40:
na een hele ellendige, emotioneele en vooral zware tijd ben ik er toch in geslaagd hem los te laten, iets waarvan ik daht nooit de kracht ervoor te hebben.Je had toen de kracht, en die kun je nu ook vinden, wat voor aanleiding heb je deze keer nodig?
Je zoekt hier steun, heel goed van je.
Luister naar jezelf, je weet het zelf. Wees trouw aan jezelf.
Alle moed toegewenst!
na een hele ellendige, emotioneele en vooral zware tijd ben ik er toch in geslaagd hem los te laten, iets waarvan ik daht nooit de kracht ervoor te hebben.Je had toen de kracht, en die kun je nu ook vinden, wat voor aanleiding heb je deze keer nodig?
Je zoekt hier steun, heel goed van je.
Luister naar jezelf, je weet het zelf. Wees trouw aan jezelf.
Alle moed toegewenst!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 maart 2009 om 14:59
sorry dat ik helemaal niet meer heb gereageerd, druk met van alles hier..
ik weet dat mijn kids degene zijn waar ik het voor moet doen maar het stomme is...voor hen is hij een goede papa.
de ruzies etc gebeuren ook allemaal als zij uit zicht zijn.
natuurlijk merken zij het wanneer ik gespannen of verdrietig ben en dan zie ik weer mezelf als klein kind, met een moeder die er door alle ellende thuis lichamelijk wel maar geestelijk niet aanwezig was en ik vind mijn kids idd te mooi en bijzonder om hen dit aan te doen.
zoals dat altijd gaat is mijn man natuurlijk niet altijd een ellendeling, de leuke momenten overheersen zelfs, maar als het mis gaat gaat het goed mis, en na jaren van incasseren is mijn incasseringsvermogen op.
ik heb een aantal dagen geleden in een gesprek aangegeven dat ik het op deze manier net meer zie zitten en dat ik het niet langer aankan.
hij zegt dat ik het een groter probleem maak dan het werkelijk is, we zitten tenslotte niet altijd in de troubles..
dit geeft voor mij al aan dat hij mij en de situatie niet serieus neemt en er dus ook nooit iets zal veranderen, veranderen begint tenslotte met het onder ogen zien van het probleem..
vandaag ook weer...er zijn wat financieele problemen en vandaag kreeg hij een slecht bericht.
meteen werd het weer op mij afgereageerd, boos kijken en kwaad de deur uitlopen..ppfff..
tegenwoordig ben ik opgelucht als hij weggaat wanneer hij zo'n bui heeft, hij heeft zelf aangegeven dat hij weg gaat om de boel niet te laten escaleren..maar waarom moet het in vredesnaam escaleren?
ik ben geen haaibaai, heb altijd een luisterend oor en ben zeker niet de moeilijkste..loopt hij daarom zo over me heen, omdat ik geen grenzen stel?
wanneer ik wel grenzen stel zegt hij dat ik vroeger bij mijn ex zo'n grote bek had moeten hebben, dan had me dat een hoop ellende bespaard..
ik weet alle theorieen over van jezelf houden eer je van een ande kunt houden etc etc...maar ik ben nooit gestopt met van mezelf te houden en toch zie ik dit patroon zich keer op keer herhalen..moet je het dan richting karma, levenslessen en richting jezelf zoeken, of zijn er ook situaties die je domweg niet kunt voorkomen?
mijn vriendin zegt altijd: "je bent zo ontzettend slim maar je doet zo ongelofelijk dom"...ik ben bang dat ze gelijk heeft.
nou ja, beetje warrig allemaal, precies zoals ik me voel...
ik weet dat mijn kids degene zijn waar ik het voor moet doen maar het stomme is...voor hen is hij een goede papa.
de ruzies etc gebeuren ook allemaal als zij uit zicht zijn.
natuurlijk merken zij het wanneer ik gespannen of verdrietig ben en dan zie ik weer mezelf als klein kind, met een moeder die er door alle ellende thuis lichamelijk wel maar geestelijk niet aanwezig was en ik vind mijn kids idd te mooi en bijzonder om hen dit aan te doen.
zoals dat altijd gaat is mijn man natuurlijk niet altijd een ellendeling, de leuke momenten overheersen zelfs, maar als het mis gaat gaat het goed mis, en na jaren van incasseren is mijn incasseringsvermogen op.
ik heb een aantal dagen geleden in een gesprek aangegeven dat ik het op deze manier net meer zie zitten en dat ik het niet langer aankan.
hij zegt dat ik het een groter probleem maak dan het werkelijk is, we zitten tenslotte niet altijd in de troubles..
dit geeft voor mij al aan dat hij mij en de situatie niet serieus neemt en er dus ook nooit iets zal veranderen, veranderen begint tenslotte met het onder ogen zien van het probleem..
vandaag ook weer...er zijn wat financieele problemen en vandaag kreeg hij een slecht bericht.
meteen werd het weer op mij afgereageerd, boos kijken en kwaad de deur uitlopen..ppfff..
tegenwoordig ben ik opgelucht als hij weggaat wanneer hij zo'n bui heeft, hij heeft zelf aangegeven dat hij weg gaat om de boel niet te laten escaleren..maar waarom moet het in vredesnaam escaleren?
ik ben geen haaibaai, heb altijd een luisterend oor en ben zeker niet de moeilijkste..loopt hij daarom zo over me heen, omdat ik geen grenzen stel?
wanneer ik wel grenzen stel zegt hij dat ik vroeger bij mijn ex zo'n grote bek had moeten hebben, dan had me dat een hoop ellende bespaard..
ik weet alle theorieen over van jezelf houden eer je van een ande kunt houden etc etc...maar ik ben nooit gestopt met van mezelf te houden en toch zie ik dit patroon zich keer op keer herhalen..moet je het dan richting karma, levenslessen en richting jezelf zoeken, of zijn er ook situaties die je domweg niet kunt voorkomen?
mijn vriendin zegt altijd: "je bent zo ontzettend slim maar je doet zo ongelofelijk dom"...ik ben bang dat ze gelijk heeft.
nou ja, beetje warrig allemaal, precies zoals ik me voel...
dinsdag 10 maart 2009 om 15:13
Je praat zijn gedrag goed. Hij is geen goede vader voor zijn kind want hij slaat de moeder van zijn kind. Dan ben je niet een goed rolmodel. Ook al doet hij het uit het zicht van de kinderen. En (dit gaat hard overkomen maar ik wil mijn boodschap duidelijk maken) jij bent ook geen goed rolmodel voor je kinderen als je je zo laat behandelen en laat slaan.
Je kunt niet voorkomen dat je een partner treft die je slaat, negeert, geestelijk verwaarloost of wat dan ook. Dat kan je niet voorkomen. Je kan wel voorkomen dat je jaren blijft hangen in een dergelijke relatie. Dat is geen karma. Dat is een kwestie van leren om op te stappen. Leren om te stoppen je in te leven in zijn situatie en je kinderen en jezelf voorrang te geven.
Je bent al een keer uit een slechte relatie gestapt. Het is nu tijd om dat nog een keer te doen. Dat kan, zoals Eleonora, al aangaf in haar bericht direct. Doe dat alstjeblieft want dat is veel beter.
Steek nu niet in je energie in blijven (piekeren wat wiens aandeel is) en ga. Later, wanneer jij en je kinderen op een echt veilige plek zijn waar er geen mogelijke dreigingen zijn, kun je nadenken wat jou aandeel was en hoe je in het vervolg dergelijke situaties kan voorzien/voorkomen of beter mee kan omgaan.
Nu moet je eerst heel snel voor jezelf en je kinderen gaan zorgen en weggaan. En niet volgende week of volgende maand, maar NU.
Geloof me, ik weet waar ik het over heb, I've been there
(had alleen geen kinderen) ...
Heel veel sterkte !!!!!
Je kunt niet voorkomen dat je een partner treft die je slaat, negeert, geestelijk verwaarloost of wat dan ook. Dat kan je niet voorkomen. Je kan wel voorkomen dat je jaren blijft hangen in een dergelijke relatie. Dat is geen karma. Dat is een kwestie van leren om op te stappen. Leren om te stoppen je in te leven in zijn situatie en je kinderen en jezelf voorrang te geven.
Je bent al een keer uit een slechte relatie gestapt. Het is nu tijd om dat nog een keer te doen. Dat kan, zoals Eleonora, al aangaf in haar bericht direct. Doe dat alstjeblieft want dat is veel beter.
Steek nu niet in je energie in blijven (piekeren wat wiens aandeel is) en ga. Later, wanneer jij en je kinderen op een echt veilige plek zijn waar er geen mogelijke dreigingen zijn, kun je nadenken wat jou aandeel was en hoe je in het vervolg dergelijke situaties kan voorzien/voorkomen of beter mee kan omgaan.
Nu moet je eerst heel snel voor jezelf en je kinderen gaan zorgen en weggaan. En niet volgende week of volgende maand, maar NU.
Geloof me, ik weet waar ik het over heb, I've been there
(had alleen geen kinderen) ...
Heel veel sterkte !!!!!
