Vertel ik mijn beste vriendin dat haar man vreemdgaat?

Ze zijn al meer dan 13 jaar samen en beiden rond de 30. Echte jeugdliefdes dus. Een paar jaar geleden zijn ze getrouwd. Sinds enige tijd werkt hij als docent aan een hbo. De studentes werpen zich letterlijk aan zijn voeten. En hij kan geen 'nee' zeggen, zegt hij. En dus is hij tot op heden - voor zover ik zeker weet - met drie verschillende meiden meerdere malen vreemdgegaan. Hij kan er bovendien niet mee stoppen, heeft hij 'in vertrouwen' aan mijn man verteld. Uiteraard mocht mijn man mij dit niet vertellen, maar heeft dat toch gedaan nadat ik raadde dat haar man vreemdging.



Het begon enige tijd geleden met een gerucht in onze woonplaats dat hij vreemdging. Om wat voor reden dan ook voelde ik toen al meteen dat het gerucht klopte, maar hij was heel open en maakte er zelfs grapjes over. Ook mijn beste vriendin sprak er met me over en zei dat ze hem onvoorwaardelijk vertrouwde. Ik heb haar mijn gevoel niet geuit.



Enige tijd later vertelde hij me dat ze een feestje hadden gehad met de zaak en dat hij was gaan stappen met een hele groep studenten. Hij liep er over op te scheppen dat er twee studentes een triootje hadden voorgesteld. Toen heb ik hem aangekeken en duidelijk met ongeloof in mijn uitdrukking en stem gevraagd of hij het aanbod ook geweigerd heeft. Hij zei op dat moment volmondig 'ja', maar ik heb hem geen moment geloofd en mijn wantrouwen nam er door toe.

Later vertelde mijn man me - nadat ik achter de ontrouw van haar man was gekomen - dat 1 van de studentes blufte en het aanbod voor het triootje had ingetrokken, maar dat haar man met de andere studente wel degelijk in bed is beland.



Korte tijd geleden belde mijn vriendin dat ze wilde praten. Ze vertelde dat hij had opgebiegt te twijfelen aan hun relatie en sleur te ervaren. Hij vertelde haar ook dat hij tegenwoordig meer open staat voor andere vrouwen. Ze is hier enorm van geschrokken en had het nooit verwacht. Ze was in tranen, maar er nog altijd van overtuigd dat hij nooit vreemd zou gaan. Op dat moment werden mijn vermoedens opnieuw bevestigd, maar die heb ik weer niet geuit.



Een paar dagen later sprak ik haar en ze was weer meer opgewekt. Ze zouden werken aan hun relatie, hadden een weekendje weg geboekt en zouden investeren in meer 'quality time' samen.



Toen ik hier later over sprak met mijn man en hij heel stellig zei dat hij ervan overtuigd was dat ze binnen het jaar zouden scheiden, ging bij mij een wenkbrauw omhoog. Dan weet jij iets wat ik niet weet, was mijn reactie. Zijn zwijgen op dat moment bevestigde mijn vermoeden. En daardoor wist ik meteen dat hij vreemging, want dat gevoel had ik immers al heel sterk. Uiteindelijk heeft mijn man dit schoorvoetend bevestigd en kwam het hele verhaal eruit.



Mijn gevoel schreewt dat ik het mijn beste vriendin moet vertellen en ondertussen huil ik om hun relatie, omdat ik weet dat die hier aan kapot zal gaan. We zijn al zo lang met ze bevriend dat ik rouw om wat het teweeg zal brengen als ik het haar vertel. En ook denk ik vaak, moet ik het wel vertellen? Ze zijn ten slotte druk aan het werken aan hun relatie en als zij het niet weet en hij betert zijn leven, dan leven ze misschien nog lang en gelukkig? Aan de andere kant heeft hij mijn man verteld dat hij er niet meer mee kan stoppen. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat hij onveilige sex heeft met die meiden, want hij roept al jaren dat hij allergisch is voor condooms. Daarmee brengt hij haar dus ook in gevaar, zeker aangezien het niet gaat om een incident.

Verder is hij niet discreet geweest en dat stoort me mateloos. Hij heeft het nota bene zelf aan mijn man verteld en hem gevraagd dit voor mij te verzwijgen. Ik ben daar best boos over, want daarmee rommelt hij zelfs aan de openheid in mijn huwelijk. Maar goed, ik weet het dus óók. En hij heeft het zijn beste vriend óók verteld en daarmee weet diens vrouw dus óók wat er gaande is. Volgens mij probeert hij op deze manier zijn geweten schoon te praten. Hij gebruikt ook teksten als: "...maar ik heb ze verteld dat ik getrouwd ben!" Alsof hij daarmee niet meer fout is en die meiden slecht zijn. Zij zeggen gewoon: "Alles kan kapot." En gelijk hebben ze. Het is niet hun verantwoordelijkheid. Maar óók veel andere mensen in onze woonplaats weten wat er speelt. De roddels gaan immers al rond. Later hoorde ik van mijn man dat het gerucht dat rondging over zijn vreemdgaan inderdaad klopte, maar dat het ging om een andere meid dan in de roddels en daarmee kon hij voor zichzelf verantwoorden dat hij het volmondig ontkende.

Dit alles breekt mijn hart, want ze staat door hem compleet voor gek. Zo veel mensen die het weten! Ik vind het zo vernederend voor haar. Mede daardoor wil ik dat ze het weet.



Op dit moment zegt mijn gevoel dat ik met hem moet gaan praten en hem moet overtuigen dat hij haar álles opbiegt. (zonder te dreigen dat ik het anders zelf doe, dat kan later altijd nog)



Maar ik vind het werkelijk heel heel erg moeilijk dat ik het lot van mijn beste vriendin in mijn hand houd en ze dankzij mij in het verdriet wordt gestort. Haar hele familie woont in het buitenland. Al hun vrienden zijn 'hun' vrienden. Met andere woorden: gezamenlijk. Zijn familie hier in Nederland is in feite haar familie geworden, verder heeft ze hier helemaal niemand. Ik houd echt ontzettend veel van haar en gun haar al het geluk ter wereld. Maar als ik uitga van mezelf en mijn gevoel laat spreken: als ik haar was zou ik het ondanks alles ook willen weten. En ik zou het verschrikkelijk vinden er achter te komen dat mijn beste vriendin het al lang wist en niets heeft gedaan...



Wat zou jij doen?



Lisa